ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก

    ลำดับตอนที่ #46 : ตอนพิเศษเป็นฉันได้ไหมตอนต้น

    • อัปเดตล่าสุด 26 ต.ค. 54


     (สควอโล่Xทิมเบอร์)

    เส้นกั้นระหว่างฉันกับคุณมันมากเหลือเกินแต่ฉันก็อยากที่จะข้ามมันออกไปให้ได้
    ฉันจะข้ามออกไปหาคุณให้ได้นะสควอโล่

    "บ๊อก บ๊อก"ทำไมวันนี้คุณดูเศร้าจังล่ะสควอโล่

    "อะไรห่ะเป็นห่วงฉันหรอ"เขาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

    "บ๊อก บ๊อก"ไม่เป็นไรนะฉันจะอยู่ข้างคุณเอง

    "มาซุกอะไรกับชั้นเนี่ยแกหนาวหรอ"ฉันรู้นะว่าคุณจะร้องไห้น้ำเสียงคุณมันบอก

    "แกว่าฉันมันบ้าไหมแทนที่ฉันน่าจะบอกว่ารักยัยนั่นแต่กลับโกหกซะงั้น"คุณไม่ผิดหรอกนะ

    "ขอโทษทีนะฉันขอตัว"แล้วเขาก็เดินออกไป

    "บ๊อก"ฉันรักคุณนะทั่งที่อยากจะพูดออกไปแต่ก็พูดไม่ได้ฉันอยากจะบอกกับเขาว่า 'คุณยังมีฉันอยู่นะ'

    แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ฉันไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองเหมือนตอนนี้เลยฉันไม่อยากเป็นสัตว์กล่องแล้ว

    "กลับมาแล้วไงทิมเบอร์เนโกะไม่อยู่อีกแล้ว"สึนาโกะเดินเข้ามาในห้อง

    "บ๊อก บ๊อก"ยินดีต้อนรับกลับนะ

    "จริงสิทิมเบอร์สควอโล่น่ะจะกลับอิตาลีแล้วนะ"ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจฉันหล่นวูบไป

    "บ๊อก บ๊อก"ไม่นะเขาจะไปไม่ได้

    "จริงซิเดี๋ยวฉันจะไปส่งหมอนั่นที่สนามบินด้วยไปไหม"ขอร้องให้ฉันไปด้วยนะฉันอยากจะไปเจอเขา

    ณ สนามบิน

    "โชคดีนะสควอโล่"สึนาโกะบอกลา

    "บ๊อก"ฉันยังไม่อยากบอกลาคุณเลย

    "หึเธอเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะ"สควอโล่อย่าไปนะได้โปรด

    "แกเองก็เหมือนกันดูแลตัวเองด้วยนะ"ฉันไม่อยากให้คุณไป

    "บ๊อก"ทำไมฉันถึงไม่อยากบอกว่าลาก่อนกันนะ

    "เอาล่ะงั้นฉันไปนะ"ขอร้องฉันอยากจะวิ่งไปหาเขาและบอกว่าอย่าไปจะตายอยู่แล้ว

    'เจ้าอยากไปก็ไปสิ' ท่านรุ่นที่1ขอบคุณค่ะขอบคุณจริงๆนะค่ะ

    หมับ

    "เอ๋"ในที่สุดฉันก็ได้กอดเขา

    "อย่าไปนะสควอโล่"ในที่สุดฉันก็ได้พูดออกมาแล้ว

    "ทิมเบอร์หรอ"สควอโล่หันมา

    'เจ้าควรบอกเขาได้แล้วนะ' ค่ะรุ่นที่1

    "สควอโล่ฉันรักคุณนะค่ะ"ไม่ว่าฉันจะถูกปฏิเสทแต่ฉันก็รู้สึกดีนะที่ได้พูด

    "เหหหหห"สควอโล่ตกใจ

    "ทิมเบอร์"สึนาโกะยังตกใจเลยหรอ

    "เธอใช่ทิมเบอร์แน่หรอ"สควอโล่เขย่าตัวฉัน

    "อะอืม"ชักเวียนหัวแล้วสิ

    "หยุดก่อนสควอโล่เดี๋ยวทิมเบอร์ก็ตายก่อนหรอ"ขอบคุณสึนาโกะตอนนี้ฉันมึนสุดๆเลย

    "นี่ทิมเบอร์ตอนนี้รู้ไหมว่าเธอน่ะ"สึนาโกะจ้องตาฉัน

    "หืม"

    "ไม่มีหูหมา"

    "เอ๋"ฉันไม่มีหู

    "ไม่มีหาง"

    "แง"กรี้ดดดหางฉันหาย

    "แล้วก็ยังเหมือนคนสุดๆเลยด้วย"

    "จริงดิ"ฉัน

    "ดูกระจกสิ"สึนาโกะยื้นกระจกมาให้ฉัน




    "นี่ฉันจริงๆหรอ"ฉันยิ้มในที่สุดฉันก็ข้ามเส้นกั้นมาได้แล้ว

    "ว่าแต่เรื่องเมื่อกี้นี้"สควอโล่พูดด้วยน้ำเสียงที่อายนิดๆ

    "งั้นฉันไปล่ะคุยกันให้จบนะ"แล้วสึนาโกะก็เดินออกมา

    "เอ่อคือคำตอบ"ตอนนี้ฉันตื่นเต้นสุดๆเลยล่ะ

    "ฉันยังให้คำตอบเธอไม่ได้หรอกนะ"

    "เอ๋"

    "ให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม"สควอโล่ยิ้ม

    "ค่ะ"ฉันยิ้ม

    "นี่เธออยากจะไปกับฉันไหม"

    "เห"

    "ไปไหมล่ะ"

    "ฉันยินดีไปทุกที่ที่มีคุณไปด้วย"ฉันกระโดดเข้าไปกอดสควอโล่

    ฉันจะอยู่ไปตลอดจนกว่าคุณจะให้คำตอบฉันแล้วกันนะสควอโล่




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×