คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : [OS] When I was When U were
When I was… When U were…
ในวันที่ท้องฟ้าสดใสไร้รอยเมฆที่จะส่อเค้าว่าฝนจะตก หรอ ใช่นั่นมันเมื่อกลางวันแต่ไม่ใช่ตอนนี้ที่ตกเย็นจนพระอาทิตย์จะบายๆกับคุณโลกอยู่แล้ว
“โอ๊ย มาร้องไห้ทำไมตอนนี้หละครับคุณฝน ย๊า ทำไมที่รอรถคนมันเต็มเอียดอย่างนั้นอ่า แล้วจะหลบฝนได้ไงเนี่ย เที่ยวสุดท้ายแล้วด้วย”แต่ถึงจะบ่นยังไงคนตัวเล็กก็ยังวิ่งไปอยู่ดี เอาน่า อย่างน้อยน่าจะเหลือพื้นที่ให้คนตัวผอมๆอย่างเขาได้ยืนเบียดหน่อย แต่พระเจ้าช่างเข้าข้าง ในเมื่ออยู่ดีๆก็มีผู้ชายที่ดูท่าแล้วน่าจะตัวสูงเท่าๆกับเขาเดินกางร่มมาอยู่ริมป้ายรถเมล์
“ขอโทษครับ ผมขอหลบฝนด้วยได้ไหมครับ”
“ได้ครับ”แต่พอทั้งคู่หันหน้ามาสบตากันเท่านั้น อยากจะด่าพระเจ้าจริงๆ
“แบคฮยอน/จงแด”
จะทำไงดีอ่ะ ไม่อยู่ก็ไม่ได้ ไม่มีที่ให้ยืนแล้ว ไม่งั้นก็เปียกโชกจนแม่ด่าแน่ – จงแด
ทำไงดี จงแด นั่นจงแดนะโว้ย ทำไงดีว่ะ – แบคฮยอน
สำหรับจงแด แบคฮยอนคือแฟนเก่าที่ไม่อยากเจอที่สุด ถึงแม้ว่าวันนี้จะผ่านร้านขนมร้านที่เคยโปรดของทั้งสองคนก็ไม่เหลียวมองเลย(หรอ ไม่มองแต่เข้าไปสั่งของโปรดของแบคฮยอนมากินนี่นะ)
แบคฮยอนเป็นคนที่ควบคุมการแสดงอารมณ์ทางสีหน้าดีที่สุด จะไม่มีวันรู้เลยว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไงกันแน่ การที่จะรู้ว่าอะไรเป็นของชอบของแบคฮยอนนั้นต้องอาศัยการสังเกตจริงๆหลายๆครั้ง ถ้าจะยิ้มก็มักจะเป็นรอยยิ้มทางธุรกิจที่ไม่น่าไว้วางใจเป็นที่สุด เจ้าเล่ห์ หรือไม่ ก็ทำมันไปส่งๆราวกับว่า การยิ้มนั่นเป็นเรื่องทียุ่งยากลำบากใจ
และบางครั้งก็ชอบเงียบ นิ่งเอาซะจนเหมือนกับว่าไม่มีความรู้สึก เฉยชา คำนั่นแหละที่จงแดนิยามให้แบคฮยอน
แต่แปลก บางทีก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเฉยชาที่บางครั้งก็แฝงด้วยความอ่อนโยน เพราะถึงแม้จะทำเฉยชาไปบ้างแต่แบคฮยอนก็ดูแลเขาซะจนหน้าต้องแดงแจ๋เลยแหละ คุณหัวใจครับอย่าพึ่งมาเต้นแรงตอนนี้สิ
และสำหรับแบคฮยอน จงแดคือแฟนเก่าที่อยากเจอมากที่สุด หนึ่งปีที่เลิกกันไป มันไม่ทำให้แบคฮยอนเลิกคิดถึงจงแดได้เลย ทั้งๆที่เมื่อก่อนนั้นบางครั้งเขาก็อยากให้จงแดไปไกลๆ เพราะจงแดนั้นทั้งขี้งอน ขี้หึง ขี้หวง โอ๊ยสารพัดที่จะโวยวายได้ เอาเป็นว่าได้ยินเสียงมาก่อนตัวก็ว่าได้
แต่นั่นแหละมันก็ทำให้เขายิ้มได้ ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั่นมันอาจจะบิดเบี้ยวเป็นรูปสี่เหลี่ยมแปลกๆไปนิด ก็จงแดนะเป็นแมวเมี้ยวขี้อ้อนที่ชอบทำท่าทางบ้าบอ เจ้านายอย่างเขาก็เลยต้องหวงขนต้องปล่อยรังสีความเย็นชาเฉยชาใส่คนรอบข้างไปบ้าง
ทั้งสองคนต่างเงียบไม่พูดจา คิดถึงเรื่องในอดีต ไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีบางสิ่งบางอย่างได้ผ่านไปแล้ว และสุดท้ายเป็นแบคฮยอนเองที่ทำลายความเงียบนั้น
“นายเป็นไงบ้าง จงแด”
“ฉันจะต้องถามนายก่อนสิ”
“ฉัน... /ก็โอเคนะ”
“อย่าโกหกกันน่า ถึงเราจะไม่ได้รู้ใจกันเท่าไหร่ แต่อย่างนายนี่นะจะโอเค” และถึงแม้จงแดจะตอบโอเคแต่แบคฮยอนรู้ดี จงแดไม่ชอบให้ตัวเองต้องมาเป็นภาระให้คนอื่นเป็นห่วง
“แต่สำหรับฉัน มันดีเลยล่ะ เราเคยรักกันดูแลกันยังไงนะ ไม่ใช่แบบนี้หรอไง”แล้วทั้งสองคนก็หลุดขำออกมา ใช่ แบคฮยอนมักจะเป็นคนถือร่มให้เสมอเวลาฝนตกทั้งๆที่ก็ไม่ได้สูงไปมากกว่ากันเลย
“สำหรับฉัน”
“ก็คงจะเจ็บปวดหรอ” จงแดพูดแทรกที่ก่อนแบคฮยอนจะพูดจบ
“รู้ได้ไง ใช่ แม้ว่าเวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรเลยจริงๆ”
“เพราะนายชอบพูดขวางฉันนะสิ แต่ก็นั่นแหละ ฉันเองก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ”
“เอ่อ ไม่เป็นไร/ไม่เป็นไร”
ดวงตาสองคู่ที่สบสายตากันก็พอรู้ใจ รอยยิ้มที่ปกติไม่ค่อยเกิดขึ้นก็ประทับอยู่บนใบหน้า พร้อมทั้งเสียงหัวเราะใสๆที่ดังคลอกัน เหมือนจะรู้ทันของอีกฝ่าย ร่มคันน้อยที่ถูกกางเพื่อป้องกันไม่ให้ฝนกระทบกับร่างกายก็กระเด็นออกไป ร่างทั้งสองเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกัน ปากเล็กๆที่เคยบอกเลิกกันก็แนบชิดอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดคำพูดที่น่ารักที่สุดในโลก
“กลับมาคบกันเถอะนะจงแด”
“อื้ม คิดถึงนายที่สุดเลยแบคฮยอน”
แต่ก่อนจะคบกัน หารถกลับบ้านก่อนดีไหมค่ะ ตอนนี้รถไปแล้วนะจงแด แบคฮยอน
- จบ –
คุยกับตูน
มาเสิร์ฟแนวใสๆ(หรือเปล่า)อีกแล้วค่ะ เอ๊ะ หรือช่วงนี้คนแต่งจะอินเลิฟหรอถึงได้แต่งแนวนี้ได้ อิอิ ก็นิดหนึ่ง ทุกคนว่าไหมค่ะ เพลงนี้เหมือนคู่รักที่แบบ ที่เลิกกันนะไม่ได้ตั้งใจนะ แต่มันเหมือนคู่แฟนที่ทะเลาะกันแบบไร้สาระสุดๆ พอห่างกันไปมันก็เลยคิดถึง อยากเจออีกสักครั้ง อยากพูดคุย มีอะไรตั้งมากมายที่อยากบอก แต่พอเจอกันจริงกลับพูดไม่ออก บอกได้แค่ ก็ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่เป็นอะไรจริงๆ ที่พอเข้าใจนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เป็นอยู่ ฮ่าๆ เวิ่นพอแล้ว ไม่มีสาระอะไรเลยนะเนี่ย
เมื่อวาน(18 ก.พ. 57)เป็นวันเกิดตูนเองค่ะ ยี่สิบปีแล้ว บรรลุนิติภาวะสมบูรณ์แล้วค่ะ เฮ้อ ก็แก่ขึ้นไปอีกปีแล้วนะค่ะ แต่ยังไงก็จะติดตามและจะจับจงแดเคะจิ้นกับในวงหรือนอกวงจนกว่านางจะไม่ได้เดินบนถนนสายบันเทิงสายนี้อีกแล้ว และถึงแม้นางจะมีแฟนก็จะจับจิ้น ถึงจะแต่งงานไปแล้วก็จะจับจิ้น
เพราะจงแดคือคุณค่าที่อิฉันคู่ควร เมนคนแรก ผู้ชายเกาหลีคนคนแรกที่ทำให้ฉันคลั่ง รักนายนะ
ความคิดเห็น