คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : วุ่น
ประตูห้องขังถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน หญิงสาวในชุดกระโปรงเสื้อคอเต่าแขนยาวสีแดงสดจงใจย่ำส้นรองเท้าแสนจะสูงพื้นเสียงดัง
"ตื่นกันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"
"อื้อ..." โบอาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียก่อนจะทำท่าตกใจ
"อ๊ะ! นี่พวกคุณจะเข้ามาทำอะไรพวกเราอีกเนี่ย"
"พาสองคนนั้นไปได้แล้ว!!" มาถึงเธอก็สั่งแบบสายฟ้าแลบเลยทีเดียว โดยไม่สนใจจะตอบคำถามของโบอาเลย
"นี่!หยุดนะ" โบอาพยายามจะรั้งคนที่เข้าไปจับตัวยุนโฮและยูชอน
"อือ..." กระต่ายน้อยในห่อผ้าห่อมถูกยกขึ้นอุ้มในสภาพแบบนั้นทั้งที่ยูชอนยังไม่ตื่นดี ส่วนหมีน้อยก็ถูกอุ้มไปอย่างสบายๆ ไม่มีอาการขัดขืน เพราะความเพลียเมื่อวานทำให้เจ้าตัวหลับไม่รู้เรื่อง
"จัดการมัดไว้เหมือนเมื่อวานเลยนะ" หญิงสาวชุดแดงบอกสั่งก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง
คนในชุดคลุมสีดำที่เดินกันขวักไขว่กระจายทั่วอยู่ภายในโรงงาน แต่ก็ไม่ได้สังเกตุว่ามีผู้แปลกปลอมเข้ามาร่วมอยู่ในกลุ่ม ฮีชอลและพวกพยายามเดินเลี่ยงไปยังส่วนลึกของตัวโรงงานก็พบกับตัวห้องที่ถูกสร้างขึ้นลวๆ ติดกันสองห้อง ซึ่งมีพวกคนชุดคลุมดำยืนอยู่กันประปราย ชายหนุ่มและพวกจึงทำเป็นไปยืนรวมตัวด้วย
"หวังว่าพวกทึกกี้จะช่วยสร้างสถานการณ์ให้นะ" ฮีชอลเอ่ยกระซิบแจจุงและจุนซู
"ไม่ต้องห่วงหรอกพวกนั้นทำกันชัวร์ๆ " แจจุงตอบกลับมาสายตาภายใต้หมวกทรงสูงก็สอดส่ายไปทั่ว
"แล้วของอยู่ไหนเนี่ย...มีฮาเธอก็มาช่วยกันหน่อยสิ" เสียงผู้หญิงลอยดังมาจากห้องปิดทึบห้องหนึ่งที่มีคนในชุดคลุมดำยืนรักษาการณ์อยู่โดยรอบ
"ก็อยู่แถวๆ นั้นน่ะแหละ ลองถามเจ้าดูสิ" สาวในชุดกระโปรงพริ้วสีครีมพยักเพยิดหน้าไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน
"...มัวยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะรีบหามาเร็วเข้า!!" สาวคนเดิมตะโกนเสียงลั่นพร้อมกับกระทบรองเท้ารัดส้นสูงลงพื้นรัวไม่หยุด
"ครับๆ !!" ชายหนุ่มรีบตอบรับอย่างลนลานพร้อมกับวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
"นี่มีเฮ...ระวังส้นรองเท้าจะหักเอานะ" สาวมีฮาบอกพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
"เธอก็มาช่วยปลุกสองคนนี้ให้ตื่นหน่อยสิ" มีเฮเอ่ยเรียกพลางเดินไปหาร่างของสองหนุ่มน้อยที่ยังหลับอยู่แม้จะถูกมัดไว้ก็ตาม
"ฉันว่าจับถอดเสื้ออเลยดีกว่าไหม" มีฮายกยิ้มเจ้าเล่ห์
"ถอดแล้วก็ไม่สนุกน่ะสิ...ใส่ไว้ดีกว่า" มีเฮเอ่ยบอกก่อนจะเดินวนดูสองหนุ่มไปมา
"เฮ้! พวกแกน่ะ มาช่วยฉันขนของหน่อยเซะ" ชายหนุ่มที่ออกมาจากห้องปิดทึบตะโกนสั่งมายังทางพวกแจจุงพอดี ทั้งสามจึงเดินตามไปอย่างว่าง่าย
กล่องลังที่ถูกปิดไว้อย่างมิดชิด 2 ใบถูกส่งยื่นให้กับฮีชอลและแจจุง และอีกกล่องที่มีเสียงกุกกักๆ ของบางอย่างถูกยื่นไปทางจุนซู
"อะไรเนี่ย มันดิ้นได้ด้วย" โลมาในชุดคลุมเขยิบเข้าไปกระซิบกับแจจุงและฮีชอล
"ของแบนี้จะเอาไปทำอะไรล่ะเนี่ย" แจจุงเริ่มพูดเสียงติดกังวลขณะเดินตามชายหนุ่มข้างหน้าไป
"สงสัยจะเอาไปทรมานสามคนนั้นแหง" ฮีชอลฟันธงชี้ชัด
"ช้าจริง!! เร็วๆ เข้าสิยะ!" มีเฮเปิดประตูห้องแง้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับตะโกนว่าชายหนุ่มที่เดินำหน้าพวกของฮีชอล
"โถ่! เจ๊ใจเย็นๆ สิ" ชายหนุ่มรีบพาสามคนที่เดินตามเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แจจุงที่เห็นสภาพของยุนโฮกับยูชอนก็ทำท่าว่าจะเข้าไปหา แต่ฮีชอลก็รีบรั้งเอาไว้ก่อนโดยที่พวกที่อยู่ในห้องยังไม่ทันสังเกตุเห็น
"อย่าเพิ่งวู่วามแจจุง"
"แล้วให้คนระดับล่างเข้ามาได้ไง ให้พวกนั้นออกไปได้แล้ว" มีเฮยืนกอดอกสั่งอย่างนางพญา
"มัวยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะ ออกไปสักทีสิ!!" มีฮาเท้าเอวมองหน้าบุคคลทั้งสามอย่างเอาเรื่อง ทั้งสามหนุ่มจึงจำใจต้องออกไปแต่โดยดี เมื่อประตูถูกปิดลงอยางมิดชิดก็มีแต่เสียงเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน
"...เอาล่ะ เทใส่เลย... เทให้หมดกล่องน่ะแหละ" เสียงมีเฮสั่งด้วยความตื่นเต้นสุดๆ
"คิก..คิก... ปล่อยพวกนั้นออกมาได้แล้ว" มีฮาเองก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน
"อ๊า..." เสียงหมีน้อยร้องอย่างตกใจและกลัวอย่างสุดขีดดังออกมาให้คนที่อยุ่ด้านนอกได้ยิน แจจุงมีอาการลนลานขึ้นมาทันที
"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ..."
"อย่าเพิ่ง! ขืนบุกเข้าไปตอนนี้ นอกจากจะไม่ได้ช่วยแล้วเรายังจะโดนเล่นงานไปด้วยนะ" ฮีชอลรีบเตือนห้ามแจจุงเอาไว้
"...ไอ้เจ้าสามคนในชุดนั้นท่าทางแปลกๆ นะจะใช่พวกฮีชอลหรือเปล่านะ" ซีวอนที่ลัดเลาะเข้ามาด้านในอยู่สักพักแล้วเอ่ยถามชางมินขณะมองไปหน้าห้องปิดทึบที่มีกลุ่มคนชุดดำยืนอยู่
"มีสิทธิเป็นไปได้ แต่ก็อย่าเพิ่งวางใจไป" ชางมินบอกกลับมาอย่างสุขุม สายตายังคงจ้องดูไปทางเดียวกันกับซวอน
"สามคนไหนอ่ะ" เยซองพยายามชะโงกคอมองหาบ้าง
"นายน่ะ อยู่เฉยๆ ก่อนได้ไหม" ซีวอนหันมาบอกพลางถอนหายใจยาว
"อะไรกัน...รู้กันอยู่แค่สองคนจำไว้เลย" เยซองทำหน้ามุ่ก่อนจะเดินหลบเข้าไปอยู่ข้างหลังอย่างงอนๆ
"งั้นรอดูอยู่ตรงนี้ไปก่อนก็แล้วกัน" ซีวอนพูดพ้อมกับซุ่มมองดูอย่างไม่วางตา
"รู้สึกว่าทางด้านหน้าจะมีพวกคนที่ใส่ชุดนี้กันอยู่อีกหลายคนเลยล่ะ...งานนี้ท่าจะเล่นยากแฮะ" ชางมินส่องสายตาเลยไปอีกทาง
"อื๊อ...พอซะทีได้ไหม...อ๊ะ..." เสียงร้องขออย่างสั่นเครือดังแว่วออกมาจากในห้องที่ปิดไว้อย่างมิดชิด
"เสียงพี่ยูชอนนี่...เจ้าพวกนั้นมันทำอะไรพี่เนี่ย!" จากที่นิ่งอยู่ในตอนแรกเริ่มหวั่นวิตกขึ้นมาทันที
"เอ่อ...บอกไม่ถูกเหมือนกัน..." ซีวอนเองก็เกิดอาการวิตกขึ้นมาด้วยเช่นกัน
"หรือว่าเจ้าพวกนั้นมันจะ...หยึย! ไม่อยากจะคิดเลย" เยซองแทรกขึ้นมาทำท่าขนลุกไปด้วย
"ไม่ต้องพูดให้คิดตามได้ไหม" ซีวอนเอ่ยบอกพลางยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง
"นี่ชางมิน นายอย่าคิดมากเลยนะบางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้" เยซองที่เห็นว่าชางมินมีท่าทางคิดไม่ตกก็เข้ากอดคอปลอบใจอย่างรวดเร็ว
"ถ้าพี่ยูชอนเป็นอะไรไป เจ้าพวกนั้นจะต้องไม่ตายดีแน่" เลือดขึ้นหน้าชางมินเสียแล้ว
"ช่วยขยับออกห่างกันหน่อยได้หรือเปล่า" ซีวอนดึงคอปกเสื้อของเยซองให้ออกห่างจากชางมินด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"อะไรเล่า ก็แค่ปลอบใจชางมินเอง" เยซองหันไปบอกซีวอนด้วยท่าทางไม่รับรู้ถึงสถานการณ์เอาซะเลย
"แต่ฉันไม่ชอบ...เข้าใจป่ะ" ซีวอนมองหน้าเยซองนิ่งสายตาจริงจัง
"เออ! รู้แล้วน่ะ..." ตอบเสร็จก็หันหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงๆ ชางมินหันไปมองทั้งสองคนก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะกลับไปมองสถานการณ์ตรงหน้าต่อ
"ด๊อง เรียว พวกนายสองคนเอานี่ไป" เสียงของชองมินดังลอดออกมาจากหมวกทรงสูงแหลมพลางส่งอะไรบางอย่างให้กับทั้งสองคนที่ใส่ชุดเหมือนกัน
"พอฉันส่งสัญญาณ พวกนายก็จุดแล้วโยนไปทางเจ้าพวกนั้นเลยนะ" ทั้งสองคนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
"โอเค! กระจายตัวได้" ชองมินสั่งการ
"เฮ้อ~ เมื่อไหร่สัญญาณจะดังสักที" คังอินบ่นออกมาจากภายใต้หมวกคลุมหน้าทรงสูง
"ใจเย็นน่า เดี๋ยวก็ได้สนุกกันแน่" ทึกกี้บอกพลางเตรียมเครื่องไม้(หน้าสาม) เครื่องมือ(ก่อความเสียหาย) อย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนฮันกยองก็ยืนตั้งท่าเตรียมบุกเต็มที่
"ปัง!!!!ปัง!!!!" เสียงประทัดดังขึ้นพร้อมกับการแตกตัวของกลุ่มคนชุดดำ ฮันกยองที่ตั้งท่ามาตั้งนานแล้วรีบวิ่งไปยังจุดที่กำหนดไว้ทันทีพร้อมกับเปิดถังดับเพลิงที่เตรียมเอาไว้กราดยิงใส่พวกชุดดำที่กำลังวิ่งกันอย่างพลุกพล่าน ส่วนเฮียทึกก็ถอดชุดคลุมและหมวกทรงสูงออกจากนั้นก็ใช้ไฟจุดเศษกระดาษและไม้ให้ควันคลุ้งไปทั่ว คังอินเองก็จัดการคนที่เข้ามาขัดขวางได้อย่างอยู่หมัด
"ท่าทางพวกนั้นจะเริ่มแล้วนะ" เยซองบอกกับชางมินและซีวอน
"งั้นพวกเราก็ไปกันเลยดีกว่า" ชางมินบอกอย่างร้อนใจพร้อมกับรีบวิ่งนำไปเป็นคนแรก
"ห้ามดึงมือออกเด็ดขาดเลยนะ" ซีวอนคว้ามือเยซองมาจับก่อนจะพาวิ่งออกมาด้วยกัน
"อ่ะ...เอ่อ..อืม..." เยซองพยักหน้ารับเบาๆ
เสียงประทัดยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่องพร้อมกับการสร้างสถานการณ์จากกลุ่มเฮียทึก ส่วนกลุ่มฟิวชั่นก็กำลังสนุกสนานกับการจุดโปรยประทัดแล้วโยนใส่เหยื่ออย่างพวกคนชุดดำ พวกคนชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องปิดทึบได้วิ่งกรูกันออกไปดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จึงเปิดโอกาสให้แจจุงที่เพิ่งโยนชุดคลุมดำทิ้งไปและชางมินที่เพิ่งวิ่งเข้ามาสมทบพังประตูเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
"พวกแก!! กล้าดียังไงเนี่ย!" มีเฮโวยลั่นเมื่อถูกรบกวนเวลารื่นรมย์ของตัวเอง
"อ๊ะ! ...ช่วยด้วย...อื้อ....ชางมิน...อือ" ยูชอนที่ร้องจนหมดแรงเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"แจจุง!!" หมีน้อยตะโกนเรียกชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอย่างดีใจ
"จัดการมันสิ!! ปล่อยให้พวกมันเข้ามาได้ไง" มีฮาออกคำสั่งกับชายหนุ่มคนสนิท จากนั้นคนโดนสั่งก็รีบวิ่งตรงเข้าหามคนที่บุกเข้ามาพร้อมกับลูกน้องร่างยักษ์อีก 2-3 คน
"โบอาล่ะ! โบอาอยู่ไหน..." จุนซูถอดหมวกทรงสูงออกพลางกระโดดหมุนตัวเตะก้านคอหนึ่งในลูกน้องร่างยักษ์ร่วงลงพื้น
"โบอาอยู่ที่ห้องข้างๆ!!!" หมีน้อยตะโกนบอกพร้อมกับออกแรงดิ้น
"งั้นผมไปช่วยโบอาก่อนนะ!!" จุนซูตะโกนบอกขณะกระทุ้งศอกเสยใส่คนชุดคลุมดำที่เข้ามาทางข้างหลัง
"ส่งกุญแจมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" แจจุงออกคำสั่งกับสองสาวพลางเอี้ยวตัวหลบชายร่างยักษ์ที่พุ่งตัวเข้าใส่ก่อนจะแขนอีกฝ่ายบิดแล้วทุ่มลงกับพื้น
"นี่นาย...คิดจะขู่บังคับผู้หญิงงั้นเหรอ!" มีเฮที่ยืนเท้าเอวอยู่แสดงท่าทางไม่พอใจสุดๆ
"แม่สาวคนสวยบอกกันมาดีกว่าน่ะ พวกเราไม่อยากจะทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ" ฮีชอลที่จัดการกับพวกลูกน้องจนลงไปกองกันหมดแล้วเดินตรงไปหามีเฮเพื่อจะเจรจาอย่างสันติ มือเรียวเชิดคางหญิงสาวขึ้นอย่างเบามือ ส่วนสายตาก็จ้องมองไปอย่างมีเสน่ห์
"อุ๊ยตาย! น่ากลัวจังเลย" แล้วมีเฮก็หยิบปืนที่เก็บซ่อนไว้ตรงต้นขาใต้กระโปรงยาวขึ้นมาจ่อที่หน้าอกของฮีชอลพร้อมยกยิ้มร้ายกาจ
"พี่ฮีชอล!!" ยูชอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนลืมนึกไปเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพเช่นไร แต่ฮีชอลกลับยิ้มกลับอย่างไม่เกรงกลัว
"เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก..." พูดจบหญิงสาวตรงหน้าก็ถูกตีหัวจากคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ
"โทษทีนะ แต่มันไม่มีทางเลือกอ่ะ" เยซองบอกทั้งที่ยังถือไม้หน้าสามคามือด้วยท่าเดิม
"นั่นผู้หญิงนะน่ะ..." ซีวอนมองดูสภาพหญิงสาวอย่างอดสงสารไม่ได้
"ก็นะ...แต่มันก็ศัตรูนี่" ฮีชอลทำท่าไม่ยี่หระ ก่อนจะหันไปหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนมองดูอย่างหวาดๆ จากนั้นมีฮาก็ทรุดตัวลงกับพื้นพลางร้องห่มร้องไห้ออกมาให้เห็น
"ฮือ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..." มีฮาร่ำไห้ขอร้องทุกคน
"แล้วกุญแจอยู่ไหน" แจจุงหันไปคาดคั้นด้วยหน้าตาดุดัน
"ดะ...เดี๋ยวฉันไขให้นะ..." มีฮาบอกเสียงสั่นเครือก่อนจะเดินไปไขกุญแจมือให้กับยูชอน
"พี่ยูชอน! ไม่เป็นไรนะ" ชางมินโผเข้ากอดร่างบางทันที
"ฮือ...ชางมิน.." กระต่ายน้อยร้องไห้โฮออกมาพลางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของชางมิน
ในขณะที่มีฮากำลังปลดกุญแจมือออกให้กับหมีน้อยคัตเตอร์อันใหญ่ที่ถูกซุกซ่อนไว้ก็ถูกนำมาใช้เป็นอาวุธ หมีน้อยถูกหญิงสาวล็อคคอเอาไว้พร้อมกับจ่อมีดลงไปที่คอยุนโฮ
"มีเฮ!! ลุกขึ้นมาได้แล้ว!" มีฮาตะโกนเรียกคนที่นอนสลบอยู่
"พวกแกถอยออกไปให้หมด! ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเจ้านี่นะ" ปลายมีดถูกกดลงไปที่ผิวเนื้อจนเลือดซิบออกมา
"อย่าโง่น่า...มีฮาปล่อยตัวเจ้านั่นซะ..." มีเฮลุกขึ้นยืนพลางยกมือจับศรีษะตัวเอง
"นี่ พูดอะไรของเธอน่ะ!" มีฮาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันไม่ต้องการตัวถ่วง เวลาเราหนีหรอกนะ" หญิงสาวบอกก่อนจะเดินเซไปเซมาเพื่อเข้าไปหามีฮา จากนั้นมีฮาจึงตัดสินใจจัดการผลักตัวยุนโฮออกไปให้พ้นตัว
"ถ้าใครเข้ามาแม่จะยิงให้พรุนเลยคอยดู" มีเฮยกปืนลูกโม่จ่อไปยังกลุ่มพวกแจจุง
"แล้วไอ้ปืนในมือนายน่ะ มันไม่มีแม๊กลูกกระสุนหรอกนะ"
"............." ฮีชอลไม่ได้พูดตอบอะไร แต่ปืนที่ถือจ่อร่างของหญิงสาวเอาไว้ก็ถูกเหนี่ยวไกในทันที แล้วผลปรากฏก็เป็นดังที่มีเฮพูดจริงๆ
"คราวนี้ฝากไว้ก่อนเถอะ ทุกอย่างมันยังไม่จบง่ายๆ หรอก" มีเฮจ่อปืนไปยังทุกคนด้วยสายตาอาฆาตแค้น ก่อนจะฉุดดึงมีฮาให้วิ่งหนีออกไปจากห้องโดยเร็วที่สุด
"แจจุง!!! ฮือ..." เมื่อเหตุการณ์ผ่านพ้นไปด้วยดีหมีน้อยรีบโผเข้าหาแจจุงในทันทีพลางร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
"ไม่เป็นไรแล้วนะ...ฉันอยู่นี่แล้ว" แจจุงลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ก่อนผละตัวออกมามองดูรอยแผลที่เกิดจากปลายมีคัตเตอร์ตรงต้นคอขาวเนียน
"เจ็บหรือเปล่า" หมีน้อยส่ายหัวเบาๆ เป็นการตอบ
"เฮ้ย!! ปลอดภัยกันดีไหม" อิรุโผล่หน้าเข้ามาในห้องพร้อมกับกำลังตำรวจที่มาจัดการจับกุมพวกแอนตี้แฟนทั้งหลาย
"พวกหัวหน้ากลุ่มมันหนีไปกันหมดแล้ว" เยซองบอกออกมา
"ไม่เป็นไร ปล่อยให้เป็ฯหน้าที่ตำรวจเขาก็แล้วกัน" อิรุเอ่ยบอกพลางเดินเข้าไปหายูชอนซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของชางมิน
"ยูชอนไม่บาดเจ็บอะไรใช่ไหม"
"อือ..." ร่างบางผงกหัวเล็กน้อยแล้วก็ซุกตัวเข้าหาชางมินมากขึ้นกว่าเดิม
"แล้วทางข้างนอกเป็นไงบ้างครับ" ชางมินหันไปถามอิรุ มือเรียวยังคงลูบหัวคนในอ้อมกอดเพื่อคลายความกังวล
"กำลังเคลียร์พื้นที่กันอยู่น่ะ" บอกเสร็จก็หันมองไปรอบห้อง
"เจ้าหนูตากล้องล่ะ?"
"อยู่นี่คร๊าบ ^ ^ " โลมาตามเข้ามาสมทบพร้อมกับโบอาด้วยสีหน้าสดชื่น แต่โบอากลับมีสีหน้าที่ดูเซื่องซึมอยู่เล็กน้อย
"โอ๊ย!! เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวชะมัดเลย" ฮันกยองว่าพลางยืดแขนไปด้านข้าง แต่กลับโดนหน้าทึกกี้เข้าอย่างจัง
"ทำอะไรหัดระวังมั่งเดะ!" เฮียทึกโวยออกมาทั้งที่ปลาหมึกปิ้งยังคงคาปาก
"เฮียทึกกินไม่แบ่งเลยนะ" เยซองหันหน้ามาเกยคางกับเบาะพลางส่งสายตาปริบๆ
"ก็อย่างแบ่งอยู่หรอกนะ แต่มันเหลือชิ้นสุดท้ายแล้วอ่ะ" ทึกกี้ยกยิ้มอยางกับพวกโรคจิตก็ไม่ปานเอ่ยบอก
"แต่ถ้าเยซองอยากกินเดี๋ยวป้อนให้ด้วยปากก็แล้วกัน"
"พูดแบบนั้นอยากเป็ฯศพอยู่ข้างทางหรือไงครับ...คุณจองซู" ซีวอนที่กดเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่พูดเสียงเย็นแบบติดลบหลายสิบองศา
"โห่! ทำไมถึงได้เป็นลีดเดอร์ที่ใจร้ายอย่างเนี้ย" เยซองหันหน้ากลับมานั่งดีๆ พร้อมกับบ่นออกมา จากนั้นก็แนบตัวไปที่กระจกรถ
"นายก็เลิกบ่นซะทีเถอะน่า..." ซีวอนบอกโดยที่ไม่ได้ละสายตาออกมาจากหน้าจอมือถือเลย
"ก็คนมันหิวนี่..." หันมามองหน้าคนข้างๆ อย่างไม่พอใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นยกยิ้มแทน
"งั้นฉันกินนายแทนแล้วกัน" พูดจบเยซองก็งับแขนชายหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
"เฮ้ย!! นายจะบ้าหรือไง!" ซีวอนโวยลั่นพร้อมกับดึงแขนตัวเองหนีอย่างรวดเร็ว
"สมน้ำหน้า..." พูดบอกแถมยังแลบลิ้นให้อีกต่างหาก แล้วก็กลับไปพิงกระจกรถอีกครั้ง
"แสดงความรักกันแปลกดีนะพวกนายเนี่ย" คังอินเปิดปากพูดได้หลังจากกระเดือกปลาหมึกปิ้งลงไปหมดแล้ว
"ไม่ได้แสดงความรักกันซะหน่อย!" เยซองรีบหันมาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"อ้าว! เยซองกะซีวอนยังไม่ได้ตกลงคบกันอีกเหรอ" จุนซูเอ่ยถามดวงตาตี่ๆ เบิกก้วางเล็กน้อย
"คบกันอะไร! พวกนายเอาเรื่องอะไรมาพูด!" เยซองเถียงกลับไปตอนนี้ใบหน้าแดงจัดแล้ว
"แสดงออกซะโจ่งแจ้งขนาดนั้นยังจะปฏิเสธอีก..." ฮีชอลพูดขึ้นลอยๆ ไม่ได้มองหน้าใครเลย เพราะมัวแต่ให้ความสนใจอยู่กับหนังสือในมือ
"..อือ...ถึงบ้านแล้วเหรอ...ทำไมเอะอะกันจัง" กระต่ายน้อยขยี้ตาด้วยท่าทางงัวเงียหลังจากหลับมาตั้งแต่ตอนขึ้นรถแล้ว
"ยังไม่ถึงหรอกครับ นอนต่อเถอะ" ชางมินบอกคนที่นั่งอยู่บนตักตัวเองพร้อมยีหัวเบาๆ
"อิจฉาจริงเล้ยยย...พวกมีแฟนเนี่ย" ฮันกยองเอ่ยลากเสียงยาว
"เห็นด้วยอย่างยิ่งป๋า!" คังอินเสริมสนับสนุนป๋าเกิงเต็มที่
"งั้นพวกนายสองคนก็คบกันซะเลยสิจะได้ไม่ต้องอิจฉาใคร" ฮีชอลบอกพลางพลิกหน้าหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
"พวกเราสนับสนุน!!!" สามฟิวชั่นหันมาเห็นดีเห็นงามด้วย
"เฮ้ย!! ไม่ได้นะ พวกนายจะทิ้งฉันไว้เพียงลำพังงั้นเหรอ" เฮียทึกทำท่าเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที ฮันกยองใช้ฝ่ามือฟาดลงไปที่ศรีษะของลีดเดอร์เอสเจอย่างเต็มรัก
"คบกับคังอินฉันเลือกชินดงยังดีซะกว่าอีก" ป๋าบอกหน้าตาจริงจัง
"เหมือนกัน...ผมคบกับปลาหมึกปิ้งยังจะพอเป็นไปได้มากกว่านะ" คังอินพูดพร้อมกับส่งสายตาหยาดเยิ้มกับปลาหมึกปิ้งในมือ
เยซองที่ในตอนแรกนั่งพิงกระจกอยู่ตอนนี้ก็ค่อยๆ เลื่อนตัวไปพิงไหล่ของคนข้างๆ แทน เพราะใช้พลังงานไปจนหมดเกลี้ยง ดองแฮหันมาเห็นฉากเด็ดเข้าให้พอดีก็รีบคว้ากล้องดิจิตอลขึ้นมาพลางซูมภาพคู่แล้วกระหน่ำถ่ายอย่างรวดเร็ว
"ถ่ายให้ฟิล์มหมดไปลยด๊อง" เฮียทึกเอ่ยสั่งสีหน้ากระตือรือล้น(ทึกลืมไปเปล่าว่ามันเป็นดิจิตอลจะมีฟิล์มได้ยังไง - - ) เพราะตอนนี้ซีวอนเองก็ปิดสวิตถ์ตัวเองไปแล้วเหมือนกัน
"ไม่มีปัญหาครับ" ดองแฮทำท่ารับทราบ
"ถ่ายให้หมดทุกคู่เลยนะ" ป๋าเองก็ช่วยกันสนับสนุน จากนั้นตากล้องจำเป็นก็เริ่มลงมือทำตามคำสั่ง
"ด๊องถ่ายให้ฉันมั่งดิ" เรียววุคหันมาเก๊กท่าใส่กล้อง
"ฉันด้วยๆ" ชองมินเองก็ร่วมด้วยช่วยกันโพสท่า ดองแฮยินดีทำตามอย่างเต็มที่เนื่องด้วยผีตากล้องเข้าสิงอย่างเต็มที่แล้ว
***********************************************************
ตอนนี้อาจจะรั่วไปสักนิด คิดว่านะ?
แต่ตอนหน้าใครทีเป็นแม่ยกแจหมีเตรียมเฮได้เลยนะ ^ ^
ความคิดเห็น