คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
รอการประกาศรับรองบุตรงั้นเหรอ...
แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะ?
ผมนั่งคิดนอนคิดคำตอบของคำถามนี้อยู่นาน
ผมกำลังอยู่ในบ้านเฮอร์มีส เสียงผู้คนจ้อกแจ้กจอแจดังกันไม่ขาดสาย บ้างก็กำลังวิ่งไล่กัน บ้างก็จับกลุ่มคุยกัน บ้างก็กำลังทำอะไรซักอย่างกัน มีแค่ผมคนเดียวที่นอนซังกะตายอยู่เฉย ๆ
อันที่จริง...ก็อยากจะไปเข้าร่วมกับเขาอยู่หรอกนะ แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องให้เครียดอยู่น่ะสิ
มีเด็กที่ยังไม่ผ่านการรับรองบุตรธิดาอีกสองสามคนมาคุยกับผม พลางชวนไปสำรวจค่าย แต่อย่างที่บอกไป...ตอนนี้ผมยัง เอ่อ เครียดเรื่อง...พ่อไม่หาย เลยตอบปฏิเสธแล้วเดินออกจากบ้านไป
ผมหลบมุมมานั่งอยู่ตรงชานบันได พลางเหม่อมองท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวปุยก้อนหนาลอยอยู่เต็มท้องฟ้า รอบ ๆ มีต้นไม้น้อยใหญ่กระจายอยู่โดยรอบ พลางได้ยินเสียงพูดคุยแว่ว ๆ ของคนอื่น ๆ ดังออกมาจากบ้าน...
อา...ดูท่าจะสงบสุขดีเหมือนกัน (?)
ในขณะที่ผมกำลังเหม่อมองท้องฟ้าอยู่นั้น เสียงดัง พรึ่บ เบา ๆ ก็ดังขึ้น
มันคงไม่ทำให้ผมตกใจมากนักหรอก...
หากไม่นับว่ามีกล่องอะไรก็ไม่รู้วางอยู่บนตักผมโดยไม่ทราบสาเหตุน่ะสิ!
ผมลุกพรวดด้วยความตกใจจนกล่องนั่นหล่นจากตักผมพลางตกลงกับพื้น ผมขยี้ตาตัวเองเสียหลายรอบ จึงมั่นใจว่ามันไม่ใช่ภาพหลอน
...แต่มันน่ากลัวกว่าไมโนทอร์ที่วิ่งไล่ฆ่าผมตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอยอีกอ่ะ
เมื่อทำใจได้ ผมก็เดินเข้าไปดูกล่องนั่นอย่างช้า ๆ มันเป็นกล่องไม้ธรรมดา ๆ ที่ลงกลอนอย่างแน่นหนาเอาไว้กล่องหนึ่งเท่านั้นเอง...อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้น
แต่มันไม่ได้แถมกุญแจมาให้...นี่แหละปัญหา
ผมนั่งแงะกล่อง นั่งหาไม้มาแหย่รู หาหนทางเปิดกล่องอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ บ้าจริง! ถ้าคิดจะส่งมาให้จริง ๆ ก็ช่วยบอกวิธีเปิดกันมาด้วยเซ่!
ไม่รู้ว่าคนที่ส่งมาให้จะเป็นพ่อผมหรือเปล่านะ...แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ขอร้องล่ะ ช่วยทีเถอะ คิดจะกลั่นแกล้งลูกชายคนนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน?
ผมเอามือวางบนรูกุญแจอย่างปลงตก ลองโบกมือผ่าน ๆ ดูก็แล้ว ลองขอร้องว่า ‘กล่องเอ๋ยจงเปิด’ ดูก็แล้ว...ก็ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย
ขอร้องล่ะครับพ่อ...
อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยใบ้ให้ผมทีเถอะ...ว่าผมเป็นลูกใคร
จะด้วยวิธีไหนก็ได้...แต่อย่ามาแบบไม่มีอะไรเลยแบบนี้
ขอร้องล่ะ ช่วยบอกผมทีเถอะ!
แกร๊ก!
เสียงนั้นดังออกมากจากกล่องที่ผมกำลังถืออยู่ เมื่อผมเอามือออกจากกล่องอย่างช้า ๆ ก็พบว่า...
กล่องมันเปิด! โอ้เหล่าเทพเจ้า! กล่องมันเปิดแล้ว!
ผมรู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจในเวลาเดียวกัน ไม่รอช้า ผมรีบเปิดกล่องนั่นออกทันที
แล้วก็พบว่าในนั้น...
มี “กระจก”
อืม...กระจก กระจกจริง ๆ
แค่กระจกเนี่ยนะ? นี่คิดจะแกล้งกันเหรอครับเนี่ย? ห...หรือว่าแม่ของผมคือเทพีอะโฟรไดท์? แล้วแม่ที่อยู่กับผมทุกวันนี้ล่ะใคร? แล้วพ่อผมเป็นใคร หายไปไหนล่ะ?
ก่อนที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้...กระจกในกล่องนั่นก้สะท้อนให้ผมเห็นภาพอะไรบางอย่าง
ในภาพนั้น...มีเงาสะท้อนของผม แต่ทว่าบนหัวของผมมันมี...เงาอะไรขาว ๆ ลาง ๆ บางอย่าง เป็นรูปงูสองตัวพันคทา...
คทาคะดูเซียส...
มิน่าล่ะ...ผมถึงเปิดกล่องได้โดยไม่ต้องใช่กุญแจ
ผมถึงใฝ่ฝัน อยากจะออกไปไหน อยากจะออกเดินทางไปโน่นไปนี่มาตลอด...
พ่อของผม...คือเทพเจ้าแห่งการสื่อสาร แห่งหัวขโมย แห่งการเดินทาง
ผู้ส่งสารแห่งเหล่าทวยเทพ
“เทพเฮอร์มีส”
ดูเหมือนว่า...ไม่ต้องย้ายบ้านสินะ อยู่ที่บ้านนี้ต่อไปเลยละกัน
ผมคิดดังนั้น พลางก้าวเท้าเดินเข้าบ้านไปสมทบกับคนอื่น ๆ
อ้อ แต่ผมยังไม่หายเจ็บใจนะ
ที่พ่อทิ้งผมกับแม่ไว้แบบนั้นน่ะ...
ถ้าหากว่าได้เจอกันแล้วล่ะก็...จะขอถามให้ชัด ๆ ไปเลย...
ความคิดเห็น