คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [luhanxlay] How long will I love you
How love I love you?
‘ฉันจะรักคุณได้นานแค่ไหนกันนะ?’
ผู้ชายอะไรหน้าหวานเป็นบ้าทั้งที่นิสัยไม่ได้เข้ากับใบหน้านั้น ดวงตาบริสุทธ์ซุกซนเหมือนกวางแต่มีเสน่ห์ที่ดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ ขนตายาวหนาเป็นแพ ริมฝีปากบางเฉียบที่คอยพร่ำเรียกชื่อเขา แต่ทั้งหมดทั้งปวงนั้นมันทำให้เขาหลงรักจนยากที่จะถอนตัว ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
คนอย่างจาง อี้ชิง ไม่มีทางที่จะข้ามกำแพงที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อแบ่งอณาเขตให้กับเพื่อน เพื่อนที่ทำได้แค่คอยเฝ้ามองอยู่ด้านหน้ากำแพงไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางที่จะข้ามมันไปได้ ไม่ ไม่มีเลย…
How long will I love you
ฉันจะรักคุณได้นานแค่ไหน
As long as stars are above you
ตราบเท่าที่ดวงดาวเหล่านั้นยังอยู่บนท้องฟ้า
And longer if I can
และจะยาวนานตราบเท่าที่ฉันจะทำได้
“อ เอาจริงดิ?”
“อ่าห๊ะ ขอหล่อๆนะ”
อี้ชิงมองลู่หานที่ยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูให้กับเขาก่อนจะบอกให้ถ่ายรูปให้หน่อย ส่วนเจ้าตัวก็ทำท่าทางให้เหมือนกับหุ่นตัวละครฮีโร่ที่พึ่งดูจบไปไม่กี่นาทีนี้เอง คือมันจะไม่อะไรเลยถ้านี้ไม่ได้อยู่หน้าโรงหนังแถมผู้คนที่ทยอยออกมาจากโรงต่างพากันมองมาที่พวกเขาแล้วยิ้มกันใหญ่
“เร็วๆดิชิง”
พอหามุมที่คิดว่าคนในจอจะพอใจก็นับถอยหลังแล้วกดมันรัวๆสามสี่ทีเพื่อให้เลือก ลู่หานรีบเดินมาแล้วคว้ามือของอี้ชิงลากออกไป ส่วนคนที่ถูกลากก็ทำหน้าตาเหลอหลา
“หูย อายแทบแย่”
“ถ้าอายแล้วจะถ่ายทำไม?”
“เอ้า! ก็อยากถ่ายกะไอรอนแมนนิ เรากลับกันเถอะดึกละ มินซอกไลน์มาตามเลยนะ ฮ่าๆ”
อี้ชิงได้แต่ยิ้มเจือนๆให้ วันนี้มันเหมือนเป็นวันสุดท้ายของการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันของพวกเรา พรุ่งนี้ลู่หานเพื่อนรักของเขาก็ต้องเข้าพิธีหมั้นกับมินซอกลูกชายตระกูลคิมตามที่พวกผู้ใหญ่ได้ทำสัญญากันไว้ก่อนพวกเขาจะเกิด ในตอนแรกลู่หานก็ไม่พอใจและโวยวายเต็มที่ ฝั่งมินซอกเองก็เช่นกันแต่เรื่องมันกลับตารปัตไปหมด เพราะเมื่อทั้งคู่เจอกันและลองพูดคุยกันตามแผนที่ทางผู้ใหญ่จัดไว้ มันทำให้พวกเขาทั้งคู่รู้สึกโอเคและค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์กันมาเรื่อยๆ
ตัวของอี้ชิงเองก็รู้เรื่องมาตั้งแต่ต้นและตนเองก็เป็นคนคอยแนะนำลู่หานเวลามินซอกงอน คอยง้อมินซอกแทนลู่หานเวลามินซอกโกรธ คอยทำให้ทั้งคู่คืนดีกันเและที่แย่ที่สุดเขาเป็นคนที่ตัดสินเลือกการคบกันของทั้งสอง…
วันนั้น วันที่อะไรๆก็แย่ไปหมดของจาง อี้ชิง เขาโดนอาจารย์ประจำวิชาที่มหาลัยเรียกตั้งแต่เช้าเพื่อตำหนิเรื่องงานกลุ่มทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนผิด เขาโดนให้เอางานในส่วนที่ไม่ใช่ของตัวเองมาแก้ เพื่อนๆในกลุ่มก็กลับบ้านกันหมดมาช่วยไม่ได้ รถก็เข้าอู่ ลู่หานก็ติดต่อไม่ได้แต่เช้า แถมขากลับฝนก็ดันมาตกอีก พอกลับถึงห้องก็เกือบหนึ่งทุ่ม ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็มานั่งแก้งานที่ตัวเองไม่ควรมาทำ แต่สัญญาณจากแอพสีเขียวดังขึ้นทำให้เขาต้องละจากงานมาเปิดดูมัน
Luhann : ชิง มีไรจะถามหน่อย
LayXing: มีไร?
Luhann : คือว่าถ้าสมมตินะ ชิงมีคนๆหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกดีด้วยอะเข้ามาในชีวิตเรา เราควรทำไงอ่ะ?
เมื่ออี้ชิงอ่านข้อความจบลมหายใจก็สะดุดไปเล็กน้อย ในใจภวนาอย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด
LayXing : ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไป
LayXing: ใช่… มินซอกใช่ไหม?
กลั้นใจถามไปงั้นทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่มันก็อยากหลอกตัวเองว่าไม่ใช่อยู่ดี
Luhann : อืม… ฉันควรขอเขาเป็นแฟนดีไหม?
ข้อความถัดมาเขามองอะไรไม่เห็นอีกต่อไปภาพมันพร่ามัวด้วยน้ำใสๆ ไม่รู้ว่าตัวเองตอบไปว่าอะไรแต่รู้คือหลังจากกดส่งมันไปเขาก็ได้แต่ร้องไห้ไม่สนใจข้อความที่ส่งมาอีกเลย
LayXing: อื้ม แล้วแต่นาย
ฉันอยู่ข้างนายเสมอ…
How long will I be with you
ฉันจะอยู่กับคุณไปอีกนานแค่ไหน
As long as the sea is bound toWash up on the sand
ตราบเท่าที่ทะเลยังซัดคลื่นบนหาดทราย
มือบางลูบไล้ภาพที่เขาตั้งใจวาดมันมาตลอดสี่ปีเขาหยิบพู่กันและเริ่มวาดอะไรบางอย่างลงไปในส่วนที่ว่างสุดท้ายตรงกลางของภาพ พยามยามจินตนาการถึงใบหน้าเพื่อนรักตอนใส่ชุดหมั้นมือบางขยับพู่กันอย่างคล่องแคล่วดูสวยงามเหมือนการร่ายรำ หากแต่ใบหน้าหวานที่เปือนน้ำตาพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้น้ำตาของเขาหยดเปือนบนของขวัญงานหมั้นที่เขาตั้งใจทำให้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ลู่รีบเข้างานเหอะ”ลู่หานที่อยู่ในชุดสูทสีอ่อนสำหรับงานหมั้นของเขา กำลังยืนรอเพื่อนรักหน้าบ้าน
“เซฮุนเข้าไปก่อนเลย พี่รออี้ชิงก่อน”
“แต่มันจะได้เวลาเริ่มพิธีแล้วนะ” เขาเหลือบดูนาฬิกาเล็กน้อยมันยังเหลือกอีกตั้งสิบห้านาทีก่อนพิธีจะเริ่ม
“นายเข้าไปก่อนเดี๋ยวอีกสิบนาทีพี่ตามไป”
เมื่อไหร่จะมานะ
“ก็บอกว่าเดี๋ยวพี่ตา…” แรงสะกิดด้านหลังทำให้นึกว่าเป็นน้องชายตัวเอง แต่เมื่อหันไปก็พบว่าไม่ใช่แต่กลับเป็นคริสเพื่อนสนิทอีกคน
“เข้างานได้แล้ว อี้ชิงมันไม่มาแล้ว”
คริสยื่นม้วนกระดาษขนาดใหญ่ที่ตรงกลางผูกโบว์สีชมพูอ่อนให้ลู่หาน
“อะไร? แล้วทำไม่ชิงมันไม่ม…”
“เปิดซะ เดี๋ยวก็รู้เอง” ลู่หานมองหน้าคริสอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมดึงโบว์ที่ตรึงกระดาษเอาไว้ออก ภาพที่เห็นมันทำให้เขาพูดไม่ออกรู้แค่ว่าตัวเองมือสั่น
รูปภาพตัวเองตลอดสี่ปีที่ผ่านมา ตอนเข้าปีหนึ่งที่เจออี้ชิงและคริสครั้งแรกในวันรับน้อง ตอนวันเกิด ตอนเมา ตอนเล่นบอล และอีกสารพัดกริยาที่เขาทำตลอดสี่ปีที่เขาคบกับอี้ชิงมันถูกบันทึกโดยการวาดและลงท้ายเล็กๆด้วยวันที่และข้อความสั้นๆ
แต่ภาพล่าสุดคือภาพของเขาในชุดของวันนี้ในภาพเขากำลังจับมือใครสักคนและสวมแหวนให้ล่างสุดของภาพมีข้อความสั้นๆว่า ‘มีความสุขมากๆ ฉันจะอยู่ในใจของนายเสมอ’
คริสได้แต่ปลอบเพื่อนตัวเองที่เอาแต่ยืนกอดภาพวาดแล้วน้ำตาไหล เขาสงสารทั้งคู่พอๆกันและไม่รู้จะทำไงในเมื่อนี้มันคือสิ่งที่อี้ชิงตัดสินใจ เขาตัดสินใจออกไปจากชีวิตลู่หานเพื่อเปิดทางให้กับความรักของลู่หานและมินซอก ลู่หานที่เอาแต่กอดภาพไว้ก็คงไม่ได้สังเกตว่ามันมีข้อความอีกอันซ้อนไว้ข้างหลัง
How long will I want you
ฉันจะยังต้องการคุณไปอีกนานแค่ไหน
As long as you want me to
ตราบเท่าที่คุณต้องการฉัน
end
ฟิคชั่ววูบนะคะ ยังไงก็ติชมด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น