No "Love" lost [Exo x Fx]

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 : Overabundant

3



 

Sulli’s part

“ฉันลืมถามเธอไปอย่างหนึ่ง...เธอเรียนอยู่ปีไหนแล้ว?” เทาถามขึ้นขณะที่กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ ฉันไม่กล้าจะแตะต้องอาหารพวกนี้เลยสักนิด อาหารแต่ละจานแพงๆ ทั้งนั้น ฉันกลัวจะใช้คืนเทาไม่หมด..ถ้าเขาเกิดทวงหนี้ขึ้นมา

“เอ่อ..ปีหนึ่งค่ะ ปีหนึ่งคณะมนุษยศาสตร์ค่ะ”

“งั้นก็แสดงว่าเธออายุน้อยกว่าฉันตั้งห้าปีน่ะสิ เด็กน้อยจริงๆ เลยนะเธอเนี่ย”

เทาอายุยี่สิบหกปีแล้วอย่างนั้นหรือ..ฉันรู้สึกไม่เชื่อสายตาของตัวเอง เพราะเทาดูไม่เหมือนคนอายุยี่สิบหกเลย เขาดูเหมือนคนอายุยี่สิบต้นๆ เสียมากกว่า ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะผ่านเบญจเพศมาแล้วเสียตั้งหนึ่งปี...

“เอ่อ..ใช่ค่ะ”

“ทำไมไม่ทานอะไรเลยล่ะ? เดี๋ยวก็ปวดท้องเอาซะหรอก” เทาพูดพร้อมกับมองอาหารที่อยู่ในจานที่วางตรงหน้าของฉันสลับไปมา เพราะอาหารในจานของฉันไม่พร่องลงไปแม้แต่นิดเดียว...อาหารพวกนี้มันแพงเกินไป ฉันไม่มีเงินจ่ายให้เขาหรอก

“ซอลว่ามัน...แพงเกินไปน่ะค่ะ ซอลไม่มีเงินมาใช้คืนพี่เทาหรอกนะค่ะ มันมากเกินไปแล้วจริงๆ ค่ะ ซอลไม่มีอะไรจะให้พี่เทาจริงๆ ค่ะ”

คิ้วเข้มของเทาขมวดเข้าหากันทันทีที่ฟังฉันพูดจบ ดวงตาคมจ้องที่หน้าของฉันด้วยสีหน้าจริงจัง..ฉันก้มหน้าเพื่อที่จะหลบสายตาอันแหลมคมนั้น

...ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาดวงตาของเขาช่างมีอำนาจเสียเหลือเกิน...

“ฉันเคยบอกเธอแล้วไงซอลลี เธอเป็นภรรยาเป็นผู้หญิงของฉัน  ฉันจะดูแลและปกป้องเธอเอง  เธอจำไม่ได้แล้วเหรอไง? ฉันไม่มีวันจะขออะไรคืนจากเธอหรอกนะ อะไรที่ฉันให้เธอไปแล้ว ฉันจะไม่มีวันเอาสิ่งนั้นคืนมาจากเธอหรอก..จำเอาให้ไว้ดีๆ เข้าใจไหม?”

มือหนาเลื่อนมากุมที่มือของฉันก่อนจะออกแรงบีบเบาๆ ฉันเงยหน้ามองก่อนจะสบเข้าไปที่นัยน์ตาสีรัตติกาลของเขาเชิงเป็นคำถาม ว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้มีจุดประสงค์อะไร? เทาต้องการอะไรจากฉันถึงได้ทำแบบนี้?

“แต่..ซอล..”

“ฮวางซอลลี ต่อจากนี้ไปจะไม่มีแต่...เธอไม่ควรทำให้ฉันโมโหนะ ไหนเธอสัญญาแล้วไงว่าเธอจะเป็นภรรยาที่ดีของฉัน เพราะฉะนั้นทำตามที่พูดให้ได้ด้วยล่ะ..”

ไม่ว่ายังไงฉันก็รู้สึกไม่คุ้นชินกับนามสกุลฮวางอยู่ดี ทุกอย่างเหมือนแปรเปลี่ยนไปหมด การที่ฉันได้มาอยู่ที่บ้านของเทา จากความเป็นอยู่ที่ต้องหาเช้ากินค่ำ ทำงานพิเศษและเรียนไปพร้อมๆ กัน ทุกวันซ้ำไปซ้ำมาไม่มีวันหยุดหย่อน

แต่พอมาอยู่ที่นี้ฉันกลับไม่ต้องทำอะไรเลย ทุกอย่างมีคนคอยจัดเตรียมให้พร้อม...ฉันไม่ต้องเหนื่อยทำอะไรเลย...แต่ยังไงฉันก็ชอบที่จะใช้ชีวิตแบบเดิมมากกว่า..ชีวิตธรรมดาๆ แบบเด็กมหา’ลัยทั่วไป ฉันต้องการแค่ชีวิตธรรมดาๆ แบบที่ฉันเคยมีทุกวันแค่นั้นเอง

“ค่ะ..”

“วันนี้ฉันมีประชุมเลยต้องรีบไป..เธอก็อย่าลืมทานข้าวล่ะ ถ้าฉันกลับมาแล้วแม่บ้านบอกว่าเธอไม่ยอมทานข้าว ฉันจะกลับมาลงโทษเธอเข้าใจไหม? ซอลลี” เทาพูดพร้อมกระซิบเข้าที่ข้างหูของฉัน...ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

“ขะ..เข้าใจค่ะ”

ฟอด..

ปลายจมูกโด่งของเทากดลงที่แก้มของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวทันที ฉันกระพริบตาปริบๆ ด้วยความตกใจ ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวและหัวใจของฉันที่เต้นแรงอีกครั้ง..ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่หัวใจของฉันเต้นแรงเพราะผู้ชายที่ชื่อ..ฮวางจื่อเทา..

End Sulli’s part

………………………………………………..

วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ของฉัน และวันนี้ไม่มีการบ้านวิชาอะไรเลยฉันจึงมานั่งปลีกวิเวกอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ ที่สวนของบ้านคุณลุงอีกครั้ง ตั้งแต่ที่ฉันก้าวเข้ามาที่นี้ฉันรู้สึกถึงพลังดึงดูดบางอย่าง...

ฉันอยากจะมาที่นี้ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ไม่รู้ว่าเพราอะไร?

แต่ในความคิดของฉันนั้นอาจจะเป็นเพราะความเงียบสงบของที่นี้ก็ได้มั้ง..

“แดดยามบ่ายนี้ก็ดีจริงๆ ฮู่ว..ไม่ร้อนมากเท่าตอนกลางวันเลย” ฉันมองแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องมาปะทะกับผิวของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้แดดยามบ่ายมักจะทำให้ฉันรู้สึกดีเสมอ...

กึก กึก กึก

“หืม?” ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินผ่านหลังฉันไป...ฉันหันหลังกลับมองแต่ก็ไม่พบใคร เป็นเหมือนวันแรกที่ฉันเข้ามาที่นี้เลย...ฉันรู้สึกว่าเริ่มมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นเมื่อฉันเข้ามาที่นี้ ที่สวนของคุณลุงมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง..คริสตัล เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา” ฉันก้มลงอ่านหนังสือต่อโดยที่ไม่ได้เอะใจอะไร หูของฉันคงฝาดไปเองก็ได้มั้ง..

กึก..

กึก..

กึก..

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ นั้นทำให้ฉัน รู้สึกหวาดระแวง เป็นอีกครั้งที่เกิดเรื่องประหลาดกับฉันตั้งแต่ที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี้...ทั้งเรื่องในฝัน และเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตนี้...ฉันไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไป ฉันรู้สึกหวาดกลัว...และอันตราย

“อ้ายยยยย! นะนาย..นาย” ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างหลังฉัน ฉันจึงลองใจกล้าหันหลังกลับไปแล้วฉันก็พบเขา...เขามาที่นี้ได้อย่างไร? เขาเข้ามาทำไม? แล้วมีจุดประสงค์อะไรที่มายืนมองฉันลับๆ ล่อๆ แบบนี้..หรือเขาจะเข้ามาขโมยของ!

“ชู่..เงียบๆ สิ จะตะโกนไปทำไมเล่า? มันจะทำให้เธอเจ็บคอเปล่าๆ นะ” เขาแสยะน่ากลัวพร้อมกับส่งยิ้มนั้นมาให้ฉัน ตอนนี้ความรู้สึกต่างๆ นาๆ ของฉัน มันประเดประดังเข้ามาในสมองของฉัน ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง..สมองของฉันขาวโพลนไปหมด

“นะ..นายเข้ามาที่นี้ทำไม!? นะ..นายเข้ามาขโมยของใช่ไหม!? ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย! มีโจรกำลังจะมา..อุ๊บ!”

เขาใช้มือหนาปิดปากของฉันไว้ แต่ฉันพยายามแกะมือของเขาออกอย่างสุดแรง...แรงของเขาช่างมากมายมหาศาลเหลือเกิน แรงของฉันไม่สามารถต่อสู้แรงของเขาได้เลย

“อย่าเสียงดังไปสิ...ฮึ...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่าแม่สาวน้อย..” 

อัพแล้วนะค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอ...คือตอนนี้มันคงสั้นไปใช่ไหมค่ะ? คือใบตองตัดเอาที่เขียนเอาไว้ไปใส่อีกตอนนึงค่ะ เพราะว่าอยากทิ้งปริศนาคาใจทุกคนไว้ 555 ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ ^^

BlackForest