::FicKHR::Dream with me [5986]

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3-หัวใจของจันทรา (1)

THE★ FARRY
 

“หัวใจ หัวใจของเธอมันไม่ได้อยู่ที่อกข้างซ้ายหรือไง”โกคุเดระพูดอย่างงุนงง

“เอ๋ ฮาฮิฮารุไม่ได้หมายถึงหัวใจแบบนั้นค่ะ”

แกรก เสียงประตูห้องน้ำที่เปิดออกทำให้ใจของเขาตกไปที่ตาตุ่ม

หากเธออกมาในสภาพนุ่งน้อยห่มน้อยแบบนั้น

เขาจะห้ามตัวเองไหวได้ยังไงกันเล่า~!

แต่อนิจจาเธอกลับออกมาในสภาพเสื้อผ้าครบถ้วนสมบูรณ์ แม้เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาจะปิดตัวเธอทั้งตัว

“หัวใจของฮารุ หมายถึงสิ่งของนะคะ ฮารุทำมันหาย”เธอพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

น้ำใสๆเอ่อล้นท่วมขอบตากลมโต ก่อนจะรินไหลอย่างไม่ขาดสาย

“อ้าวเฮ้ย ร้องไห้ทำไมยัยเอ๋อ”

“ขอโทษนะคะ ฮารุนี่ขี้แยจังเลย ต้องมาร้องไห้ให้คุณโกคุเดระเห็นแบบนี้มัน ฮึก ฮือ”

“นี่ ยัยเอ๋อ”

“ค่ะ”

“.....”แทนที่จะพูด เขากับเงียบและเลือกที่จะไม่พูดมันออกไปดีซะกว่า

“ฉัน.....ถ้าฉันจะขออะไรเธออย่างนึง เธอจะทำได้หรือเปล่า”

“ฮาฮิ อะไรหรอค่ะ?”

“คือ.....แบบ โว้ย!”เสียงตะคิกที่มาแบบไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงของเขาทำให้ร่างบางถึงกับล้มตึงไปกับพื้น

“โอ้ย คุณโกคุเดระจะตะโกนทำไมเนี่ย ฮารุเจ็บนะ”ฮารุโวยในขณะที่เขากำลังพยุงเธอขึ้นมา

“เจ็บสิดี จะได้จำ”คำพูดเบาๆที่หวังจะเตือนสติคนตรงหน้า กลับต้องหยุดลงเพียงเพราะไม่อยากเห็นหัวใจของเธอ ต้องเจ็บปวดด้วยคำพูดของเขา

“คุณโกคุเดระ พูดกับฮารุหรือเปล่าค่ะ”

“อ๋อ เปล่าไม่มีอะไร”เขาตอบปัด

“บอกฉันได้หรือยังว่าเธอตามหาอะไร”

“อ๋อ ล็อกเกตนะคะ ฮารุทำมันหายที่สวนสาธารณะนามิโมริ แต่ว่าฮารุหามันไม่เจอเลย ฝนตกมันเลอะไปหมด อ๋ออีกอย่างค่ะที่นั่นมีคนแปลกๆด้วย ผมสีเงินๆ เหมือนปลาหมึกเลย”

เธอจะรู้ไหมนะนั่นว่าคนที่เธอพูดถึงช่างละม้ายคล้ายคลึงกับคนต่างหน้าเสียเหลือเกิน

“แล้วล็อกเกตนั่นเป็นยังไง”

“ก็เป็นล็อกเกตเงินธรรมดาอันขนาดนี้ค่ะ”ว่าแล้วก็ใช้มือทำให้ดู

“เป็นล็อกเกตวงรีลายจันทร์เสี้ยว”ฮารุพูด ก่อนที่โกคุเดระจะพยายามจินตนาการถึงมัน

“เธอรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันมา”พูดจบคนตัวโตก็รีบมุทะลุออกจากห้องไปโดยไม่ฟังเสียงของเธอเลย

“คุณโกคุเดระจะไปไหนนะ!รอฮารุด้วยสิ”

ณ สวนสาธารณะธนามิโมริ

ฟุบ ฟุบ

เด็กหนุ่มพยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมของสวนสาธารณะเท่าที่ล็อกเกตเจ้าปัญหานั่นจะหลบซ่อนอยู่ได้

ถึงจะไม่เข้าใจตัวเองลึกๆก็เถอะ ทั้งๆที่เขาทำเพื่อเธอขนาดนี้แล้ว

จันทราจะรู้หรือเปล่า ว่าวายุพยายามที่จะเกาะกุมหัวใจของเธอเรื่อยๆ

.....แปลก เหมือนมีบางอย่างแปลกไปจากสิ่งที่เธอเล่า แต่เขากลับนึกมันไม่ออก

…..ล็อกเกตนั่น มันช่างคุ้นหูคุ้นตาเขาเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่เขายังไม่เคยเห็นมันแท้ๆ

“โว้ย”โกคุเดระสบถอย่างอารมณ์เสีย เสื้อผ้าของเขาเต็มไปด้วยซากใบไม้แห้งและขี้ดินที่ดินเป็นหย่อมๆ

“โกคุเดระคุง”เสียงเรียกจากบุรุษที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านบน ทำให้เขาต้องหันขึ้นไปมอง

“รุ่นที่สิบ อ๊ะ มาทำอะไรที่นี่ครับ ทำไมไม่ไปเรียนละครับ”

“ฉันต่างหากที่ต้องถาม นี่มันเลิกเรียนแล้วนะโกคุเดระคุง หายไปไหนมาทั้งวัน”สึนะโยชิตอบอย่างอ่อนโยนเช่นเคย

“เห! เวรแล้วตู นี่มันเย็นแล้วนี่หว่า ลาละนะครับรุ่นที่10!”พูดจบร่างสูงก็รีบวิ่งออกไปทันที

อกข้างซ้ายสั่นสะท้านด้วยเป็นห่วงร่างบางที่อยู่ที่ห้อง

.....ป่านนี้ไม่หิวตายแล้วหรือไง

ปัง!!!

ประตูไม้ฉลุอย่างดีถูกเปิดออกเต็มแรงด้วยฝีมือคนที่ไม่ค่อยสนใจคุณค่าของมันเท่าไหร่นัก

นัยย์ตาสีมรกตกวาดหาร่างบาง ความห่วงหาไม่สามารถปิดให้มิดอีกต่อไปในดวงตาสีสวยนั้น

“อ้าว กลับมาแล้วหรือค่ะ”เสียงใสที่ดังออกมาจากห้องครัว ทำให้เขารู้สึกเหมือนยกเมืองนามิโมริทั้งเมืองออกจากอก

“ไปทำอะไรมาค่ะเนี่ย เสื้อเปื้อนหมดแล้ว ฮาฮิ!ฮารุต้องไปรับคุณสึนะที่โรงเรียน ฮารุลานะคะ”

.....เพราะเหตุใด จันทราที่เฉิดฉายในยามราตรี กลับต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองเป็นตะวัน

.....เพราะเหตุใด ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นจริงกลับยิ่งต้องพยายาม ทั้งๆที่มันเจ็บ

ความรัก.....มันช่างน่าเศร้าใจ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าเป็นสิ่งที่ไม่อาจเอื้อมถึง

แต่กลับพยายามไขว่ขว้าเอามาไว้ข้างกาย เพียงเพราะคำสั้นๆที่ไม่อาจบรรยายมาจากหัวใจได้

.....เธอเป็นของรุ่นที่สิบ เขารู้ดีที่สุด

 

 16/04/13
วันนี้อัพถึงบทที่3แล้วค่ะ^^
อ่านแล้วช่วยเม้นติ-ชมด้วยนะคะ
อยากรู้ไหมว่าทำไมก๊กถึงคุ้นนักคุ้นหนา
ฮารุไปเจอใครมา
และล็อกเกตนั่นสำคัญอย่างไร
ต้องติดตาม อุวะฮะฮ่า(?)