คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [B A P] imma take you home #BangChan ;Yongguk & Himchan
ฟิคแก้บนเรื่องที่ 1 ขออนุญาติเอามาลงตรงนี้ T v T
Imma Take You Home
ลองกดฟัง imam take you home คอลไปด้วย ก็ได้อารมณ์นะ เชื่อสิ > v <
‘ไปเดทกันมั้ย ?’
เป็นคำพูดของบัง ยงกุก ที่เข้ามาหาคิม ฮิมชาน มันเป็นครั้งแรกที่ฮิมชานได้คุยกับยงกุก คุยกันแค่ไม่ก่ประโยค ยงกุกก็ชวนออกเดทเสียอย่างนั้น ?
แล้วคิม ฮิมชานก็ดันบ้าจี้...
‘เอาสิ วันไหนล่ะ..’
สรุป... ตอนนี้คิมฮิมชานก็มานั่งอยู่กับยงกุกที่ร้านเค้กที่ตกแต่งอย่างน่ารัก ทั้ง ๆ ที่มาร้านนี้หลายครั้งแล้ว แต่ดันรู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศมันแตกต่างไปจากเดิม...
อาจเป็นเพราะคนที่ชวนเขามาเดทก็ได้ล่ะมั้ง ?
ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสชาติ จนเวลาร่วงเลยมาจนฟ้ามืด แปลกที่ทั้ง ๆ ที่เพิ่งรู้จักกันแต่ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน ผู้ชายอย่างยงกุกหายาก... ยาก.. ที่ฮิมชานจะหลงรักตั้งแต่คำพูดแรกที่ออกมาจากปาก
คนอย่างฮิมชานก็หายาก ยากที่ยงกุกจะเผลอรักตั้งแต่แรกเห็น
แปลกที่ยงกุกอยู่ ๆ ก็ชวนฮิมชานออกเดท และ แปลกที่ฮิมชานตอบตกลงอย่างง่ายดาย
ทั้งคุ่เป็นคนดังที่ใคร ๆ ก็เฝ้าฝันอยากจะออกเดทด้วยสักครั้ง ได้รู้จัก ได้ลองพูดคุย...
ยิ่งได้คุยกับยงกุก ฮิมชานก็ยิ่งเข้าใจว่าทำไมคนมากมายถึงอยากรู้จักกับ บัง ยงกุกคนนี้
และ
ยิ่งได้คุยกับฮิมชาน ยงกุกก็เข้าใจว่าทำไมคนมากมายถึงสนใจและอยากลองเข้ามาพูดคุยกับ คิม ฮิมชาน คนนี้
“เริ่มมืดแล้ว...” ฮิมชานเบรยขึ้นเบา ๆ พลางมองไปบนท้องฟ้าที่เริ่มจะเปลี่ยนสี
“อยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหมล่ะ...”
“ก็ได้..”
“แล้วเดี๋ยวไปส่ง..”
“อืม..”
ทั้งสองออกจากร้านเค้กแล้วพากันไปเดินเล่นตามท้องถนนที่มากมายไปด้วยผู้คน เดินคุย และเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้น... ไม่รู้สึกว่าอยากกลับ... อยากอยู่ต่อ อยากไปไหนก็ได้... ที่ไม่ใช่การแยกเขาทั้งสองออกจากกัน..
“ไปห้องฉันมั้ย ?” ยงกุกถามฮิมชานที่เดินมองถนนอยู่ข้างตัว
“เพิ่งมาเดทกันวันเดียว ก็พาไปห้องเลยหรอ” เงยหน้าตอบแล้วยิ้มอย่างน่ารัก
“ฮ่ะ ๆ นั่นสินะ” ทั้งสองสบตากันแว่บหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ หันหน้าออกแล้วเดินไปตามท้องถนน
ตลอดเส้นทางสั้น ๆ ที่เหมือนจะยาวเต็มไปด้วยความเงียบ เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไป
มือขวาของฮิมชานสัมผัสที่หลังมือของยงกุกอย่างแผ่วเบา ทั้งสองหันมามองหน้ากันอีกครั้งก่อนที่ยงกุกจะเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
“จับมือได้ไหม?”
“คิก...ก็จับสิ.” หัวเราะเบา ๆ และยิ้มตอบ ยงกุกไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นครั้งไหนมากเท่าครั้งนี้มาก่อน ฝ่ามือหนาของยงกุกจับเข้าที่ยือของฮิมชานด้วยความรู้สึกหลากหลาย... สองมือประสานกันอย่างเหนียวแน่นก่อนจะเดินต่อไป
ถึงแม้จะเกิดความเงียบระหว่างคนสองคน แต่ไม่รู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกอบอุ่น รู้สึกเขิน มากกว่าจะพูดอะไรออกมา
“ทำไมยงกุกถึงชวนฉันเดทล่ะ..”
แต่ฮิมชานก็เป็นฝ่ายใจกล้ายอมปริปากถามคนที่จับมือเขาอยู่
“นั่นสิ.. ทำไมนะ... แล้วทำไม ฮิมชานถึงตอบรับคำชวนที่ฉันขอเดทล่ะ” เผ็นคำถามที่ฮิมชานตอบไม่ได้ จะให้ตอบว่า หลงรักตั้งแต่ยงกุกเข้ามาทักทายน่ะหรอ? จะไม่มากไปใช่ไหมนะ ?
“นั่นสิ... ทำไมนะ” ย้อนตอบ พร้อมกับยิ้มกลับไปให้
ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท แต่ยังมีแสงไฟที่อยู่รอบ ๆ ให้แสงสว่างอยู่ แต่คนสองคนกลับไม่รู้สึกว่าอยากจะกลับหรืออยากจะห่างออกจากกันแม้แต่น้อย..
เปาะ...
แปะ..
เปาะแปะ ๆๆ
เสียงฝนที่เทลงมาจากฟากฟ้า ทำให้กลุ่มคนที่อยู่บนท้องถนน รีบออกจากที่โล่งแจ้งแล้ววิ่งไปหาที่หลบฝนที่ไหนสักแห่ง ใกล้ ๆ
“ฮ่า ๆๆ เปียกหมดเลยอ่ะ..” ฮิมชานหัวเราะชอบใจเพราะฝนทีตกลงมาอย่างไม่คาดฝัน.. ทำให้เสื้อสีขาวตัวบางที่เขาใส่มาวันนี้เปียกไปหมด..
“...”
“ยงกุกมองอะไร” ถามพร้อมกับยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ฟลักไหล่คนมองเบาๆ
ยงกุกยิ้มก่อนจะเม้นปากรวบรวมความกล้าอีกครั้ง...
“ไปห้องฉันไหม ?”
ฮิมชานเงียบแล้วเงยหน้ามองยงกุกอย่างอาย ๆ อยากจะตอบตกลง แต่ก็เขินที่จะตกลง..
“ใกล้ ๆ นี่เอง” พูดพลางชี้นิ้วไปที่คอนโดที่อยู่ใกล้
“มีเสื้อให้เปลี่ยนไหมล่ะ..”
“มีสิ”
“ไปก็ได้...” ตอบเรียบ ๆ ทั้ง ๆ ที่ในหัวใจกำลังเต้นโครมครามอย่างหาสาเหตุไม่ได้... “แล้วอย่าลืมไปส่งนะ..”
“รอให้ฝนหยุดก่อน.. จะไปส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย” พูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ถึงห้องของยงกุกมือของทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ปล่อยออกจากกัน
ยงกุกจูงมือฮิมชานเข้ามาในห้องนอน คนทั้งสองปล่อยมืออกจากกันอย่างเป็นอัตโนมัติ ก่อนที่ยงกุกจะเปิดตู้เสื้อผ้าที่พอจะให้ฮิมชานใส่ได้
“ห้องน้ำ อยู่ตรงมุมนั้น ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนใส่ให้เรียบร้อยนะ”
“ถ้าไม่เรียบร้อย ยงกุกจะถอดหรอ..” ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าถามคำถามอะไรแบบนี้.. แต่ฮิมชานก็ถามไปแล้ว ยงกุกได้แต่ยิ้มนิ่ง ๆ ให้ “ล้อเล่นน่า..” แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ยงกุกรวบรวมสติตัวเองไม่นานฮิมชานก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดของเขา...
รู้สึกตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก.. เพราะปกติจะเห็นฮิมชานในชุดที่เป็นทางการหรือชุดเที่ยวแต่งมาเต็มที่ แต่เขากำลังเห็นฮิมชานในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา ๆ ...
มันน่ารักมากเลย..
“ยงกุกไม่อายน้ำหรอ ?”
“อาบสิ” ตอบแล้วทิ้งให้ฮิมชานนั่งเช็ดผมตัวเองอยู่เงียบ ๆ
ฝนยังตกอยู่ และดูท่าทางว่ามันจะไม่หยุดง่าย ๆ เวลายังเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย... ยงกุกออกมาจากห้องน้ำเห้นฮิมชานที่นั่งเล่นอยู่เตียงเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะเดินนั่งข้าง ๆ คนที่กำลังยึดเตียงของเขาอยู่
“มายึดเตียงคนอื่นเล่นหรอ?”
“ไม่ได้หรอ..”
“ไม่ได้ว่าอะไร..”
“ฝนยังไม่หยุดตกเลย...”
“อยากกลับหรอ ?”
“.......” ไม่ตอบ... เพียงแค่ส่ายหน้าอย่างเขินอาย..
“....”
ห้องตกอยู่ในความเงียบ และเสียงพูดคุยของคนสองคนก็หายไป...
เหลือแต่เสียงริมฝีปากของคนสองคนประกบจูบกันเพียงเท่านั้น...
เป็นจูบเบา ๆ ไม่มีการลุกล้ำใด ๆ แต่ก็ทำให้สองใจเต้นจนแทบหมดแรง
ยงกุกถอนจูบออกมองฮิมชานที่นอนหน้าแดงอยู่บนเตียง...
“มากกว่านี้ ได้มั้ย...”
ฮิมชานไม่ได้ตอบอะไร แต่สายตาเชิญชวนที่ฉายผ่านดวงตาของฮิมชานทำให้ยงกุกแทบคลั่ง.. หรือนี่อาจจะเป็นคำตอบตกลงจากฮิมชาน
ยงกุกไม่ได้รอคำตอบจากฮิมชานแต่ก้มลงไปประกบปากจูบอีกครั้ง คราวนี้แขนสองข้างของฮิมชานยกขึ้นมาคล้องคอยงกุกเอาไว้...
ต่อให้บอกว่าปฏิเศษก็คงฟังไม่ขึ้น...
เวลาล่วงเลยไปเรื่อย ๆ บรรยากาศข้างนอกจากที่มีฝนตกหนัก ก็เริ่มหยุด แต่สองคนที่แทบจะรวมกันในร่างเดียวกันไม่มีท่าทีว่าจะหยุด..
เสื้อผ้าที่ฮิมชานคิดว่าตัวเองแต่งอย่างเรียบร้อยโดนยงกุกถอดจนหมด...
ยงกุกยิ้มบางๆ แล้วยกมือขึ้นลูแก้มขาวที่เริ่มจะแดงอีกครั้งเบา ๆ
ฮิมชานน่ารัก... น่ารักจนเขาอยากจะครอบครองไปทั้งตัว..
ไม่อยากให้ใครมาเห้นอีกเลยด้วยซ้ำ...
อยากจะกลืนคน ๆ นี้ไปทั้งตัว..
“ฝนหยุดตกแล้วมั้ง...” ฮิมชานเปรยเบา ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่าง
“แล้วจะกลับหรอ...?”
ส่ายหน้าคือคำตอบ...
แก้มที่จากที่แดงอยู่แล้ว แดงขึ้นไปอีก ยงกุกหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหู..
“มันยังมืดอยู่เลย ไว้รอให้สว่างก่อนแล้วจะไปส่งนะ... จะส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย...
แต่ถ้าไม่อยากกลับจริง ๆ..
อยู่นี่ตลอดไปเลยก็ยังได้...”
#Fin T v T
#Talk with me
ฟิคแก้บนเรื่องที่ 1 T v T
ก็แค่... นั่งฟังเพลง แล้วมันเผลอฟิน....
ความคิดเห็น