คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :::C H A P T E R 1:::
Chapter: 1 ยังไม่จบ...
.
.
.
.
.
-พักกลางวัน-
“ไอ้แฮป!! เที่ยงแล้ววว~~ ไปหาไรยาไส้กัน> <” มัวแต่นั่งทำหน้าแซดอยู่ได้นะมึง-^- ตั้งแต่คาบแรกแล้วนะ! มึงไม่เมื่อยบ้างไงวะ “กูมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องว่ะ=O=”มันบอก แหนะ! เชี่ยพูดให้มันมีลางตลอดอ่ะ “ปล่อยแม่มเหอะ กูหิวแล้ว เดี๋ยวมื้อนี้กูเลี้ยงเอง :D”เอาของกินมาล่อ อย่างน้อยมึงก็ต้องโอนอ่อนมั่งวะ “เออๆ ไปก็ไปหวังว่ามันคงไม่มีไรนะกูนั่งเครียดจนตีนกาขึ้นแล้ว ห่า!!ToT” เป็นไงบอกแล้ว~~ แต่กูว่า... อันหลังมึงพูดถูกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า!! >[+++]<
ผมลงมากินข้าวกับไอ้แซด [เปลี่ยนชื่อให้มันวันนึง] แล้วก็ไปนั่งกินที่โต๊ะประจำกัน “ปึง!!” ใครมันทุบตะกูวะ ไม่เห็นหรอว่าคนนั่งอยู่! อ่อ! หรือว่ากูหล่อเกินคน ;)” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ทุบโต๊ะ โช๊ะเด๊ะ!! ลางสังหรณ์ของไอ้แฮปไม่เคยผิดซินะTT ไอ้แฮปหันมามองผมตาขวางT^T “เหี้ยไรของพวกมึงวะ!!” คนในโรงอาหารหันมามองที่โต๊ะผมโต๊ะเดียวเลยตอนนี้ “แล้วเมื่อกี้ใครมันทุบโต๊ะ!” อันนี้คุณแฮปถามครับ- - “เค้าเองครับที่รัก;)” ไอ้เวรนี่นี่เอง-*- “ทุบหาD…D หรอ!” ป๊าดดดด~~~ แฮปเราเล่นยันโคตรเลยครับ เมพขิงๆ <ไรต์ ขอวิบัตินิดนึงT^T> “ไอ้ไม้ขีดสั่ง” มึงก็ซื่อเนอะ- - ถ้ามันให้มึงไปตายมึงคงไปซินะ ผมหันไปค้อนให้ไอ้ขีดนิดๆ มึงจะไม่จบใช่มั้ย? ได้~~ “ไม่มีใครสั่งสอนไงวะถึงได้เที่ยวหาเรื่องเค้าไปทั่วอ่ะ!!” โอ้วววว แฮปมาแรงงงงงส์ เวลาผมสร้างปัญหาคนที่ล้างปัญหาคือแฮปตลอดอ่ะ ผมดูเหมือนกล้านะ แต่เอาเข้าจริงผมก็กลัวแหละเลยต้องเคยสนับสนุนเพื่อน T^T “แล้วมึงล่ะไม่มีใครสั่งสอนหรอถึงได้ปากจัดแบบนี้น่ะ J” มึงนั่นแหละไอ้ซอว์ที่ทำให้เพื่อนกูเป็นแบบนี้! เมื่อก่อนนะมันไม่ค่อยจะพูดคำหยาบ พอมันเจอมึงเท่านั้นแหละ.. โอ้โหววว~~ ทำบุญปล่อยสัตว์แม่มทุกวัน “ฮิ้ววว~~เจ๋งไปเลยมึง:D” ไอ้ขีดพูด กูว่าเก็บปากมึงไปกิน ‘เพ็ทดีกรี’ ดีกว่านะ^.^ “พวกมึงจะอีกนานกันมั้ย กูเมื่อย- -“ ควันบุหรี่พูดขึ้น สงสัยล่ะซิว่ารู้จักได้ไง มันเคยอยู่ห้องเดียวกับผมน่ะ “มึงก็ไปรอที่ห้องดิวะ เดี๋ยวกูจัดการอีชาบูดกะอีแซดก่อน” กูชื่อ “ชานม” โว้ย!! มึงบังอาจมากนะมาเรียกกู ‘อี’ มึงวิเศษมาจากไหน สัส! แต่กูยอมลดโทษในเมื่อมึงเรียกไอ้แฮป ว่า แซดเหมือนกู ฮ่าฮ่าฮ่า! “เฮ้ย! บุหรี่กูไปด้วย>.<” ไอ้เส้นเลือดคอร์ดวิ่งตามไอ้บุหรี่ไป เหลือแค่พวกมึงซินะ “มึงมีไรกับกูนักหนาวะ!?” แซดถาม “อย่ามาตอแหลแกล้งจำไม่ได้หน่อยเลย!!” ไอ้ขีดสวนกลับมา “กูกูไม่เคยทำไรให้มึงนี่(‘ ‘)” ทำหน้าใสซื่อแล้วตอบกลับไปผมเพิ่งรู้ว่าตัวเอง ’โคตรตอแหล’ ก็วันนี้แหละToT “แล้วที่มึงชนกูล่ะ?!” ขีดสวนกลับ “แล้วมึงพิการมั้ย มึงตายมั้ย?? กูก็ขอโทษมึงไปแล้วไง!!” ผมตะโกนกลับไปใส่หน้ามัน “แล้วมันหายมั้ย? มึงต้องรับผิดชอบไอ้ชา!!” เรียกร้องเงินกูไม่ให้หรอก แต่ถ้าจะให้พาไปวัดกูไม่ขัด; ) “ได้~~ ถ้ามึงต้องการ ;D” ไอ้แปพูดขึ้น แหม~~ลากเสียงยาวซะกะล่อนเลยนะมึง=^= คิดเหี้ยไรอยู่ล่ะ บอกกูมาหน่อย ไม่ทันที่ผมจะได้ถามมัน มันก็ขึ้นไปยืนบนโต๊ะกินข้าว=()= แล้วตะโกนว่า... “อ้าววว~!! ทุกคนครับ!! ฟังทางนี้กันหน่อยเร้วว~~ ดุประธานนักเรียนซิครับ เพื่อนผมเดินชนเค้าแล้วก็ขอโทษแล้วด้วย แต่เค้าไม่ยอมจบครับ เค้ามาหาเรื่องพวกผมอีกแล้ว แบบนี้นิสัยไม่ดีเลยใช่มั้ยครับ //ทำสะอึกสอื้น” อั้ยย่ะ!!>.< ไม่ใช่กูที่ตอเป็นคนเดียว เพื่อนกูด้วย มึงแน่มากกกกก*O* “ใช่ๆๆๆ!!!!” ตามด้วยเสียงของคนในโรงอาหารที่เห็นด้วยกับพวกเรา XD นี่พวกมึงเป็นประธานนักเรียนกันจริงป่ะวะ? ไม่เห็นมีใครเข้าข้างพวกมึงเลย “เฮ้ย ไม้ขีดกูว่าถอยกันก่อนดีกว่าว่ะ-0- กูพอจะคิดอะไรดีๆออกแล้ว J” คิดอะไรเหี้ยๆออกอีกล่ะพวกมึง- - “มึงเตรียมตัวยืนเรียนกันได้เลย :D” ว่าจบมันก็วิ่งออกจากโรงอาหารไป “ขอบคุณทุกคนมากนะครับ^.^” แซดกล่าวขอบคุณทุกคนแล้วลงมาจากโต๊ะ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปกินข้าวต่อตามปกติ “แฮปไหนมึงบอกว่ามึงกลัวโดนตีนไง- -;” ผมถาม “ไหนๆกูก็มาถึงขนาดนี้แล้วกูต้องกลัวด๋อยไรอีกล่ะ-.-“ “เออ~ มันต้องอย่างนี้ซิเพื่อนกู> <” กูรู้แล้วล่ะว่ามึงไม่ได้กลัวตั้งแต่แรก มึงก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ;D “ขึ้นห้องเหอะมึงกูไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว =”=” “เออๆ ไปๆ ฮ่าฮ่า~><” แซดหันหน้ามามองผมแบบว่า... กูเป็นเพื่อนมึงได้ไงวะT^T
ผมเดินขึ้นมาบนห้องกับไอ้แฮปอยู่ดีๆตาขวาผมก็กระตุก=[]= ห้ะ!! O[]o ขวาร้าย...ซ้ายดีT.T พระเจ้าจะช่วยกูไปถึงไหน~~ “แฮปตาขวากูกระตุกว่ะ=()=” ผมหันไปบอกมัน “เรื่องของมึงเด้!-.- กูไม่ได้กระตุกด้วย!” กูรักมึงจังแฮปปี้>/< ไอ้สลัดด~~ “แต่กูบอกมึง มึงต้องซวยด้วย^O^” “พร่องส์!!~” ผมกับแฮปปี้เดินมากันเรื่อยๆก็ถึงห้อง เฮ้ย!! โต๊ะผม 2 คนหายไปไหนO[]O ใครเอาไปแทะ บอกมานะ!! “น้ำปั่นโต๊ะเราไปไหน?” แฮปหันไปถามน้ำปั่นที่เป็นหัวหน้าห้อง “พี่ไม้ขีดสั่งให้พวกรุ่นน้องเอาลงไปไว้ที่ห้องประธานน่ะT T เราขอโทษนะที่ห้ามไม่ได้T_T” น้ำปั่นบอกด้วยน้ำตาที่กำลังจะคลอเบ้า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง^^;” แฮปบอก “ชามึงจะไปกลับกูป่ะ” แฮปหันมาถามผม กูเพิ่งขึ้นมานะจะชวนกูไปไหนอีก! T^T “ไปไหน=[]=?” “ไปตายมั้ง ถามได้- - เร็วๆ!” ไอ้แซดลากผมลงมาข้างล่าง
แล้วตรงดิ่งไปยังห้องประธานนักเรียน[นรก] ปึง!! มันถีบประตูเข้าไป ท่าทางมันคงเหลืออดแล้วจริงๆ ประตูก็ไม่ได้ล็อกนะแต่มันเสือกถีบ-0- “ใครวะ!!?” ไอ้ไม้ขีดตะโกนถาม “กูเอง!! พวกมึงจะเอาไง!?” ไม่น่าเขชื่อครับว่าแฮปที่เย็นๆ จะเดือดได้ขนาดนี้ “เฮ้! ใจเย็นซิคนสวย> <” ไอ้คอร์ดอีพูดขึ้น “มึงเงียบไปเลยอีคอร์ด!!” ฮ่าฮ่าฮ่า!! อีคอร์ด>O< ชื่อเพราะดีว่ะXD “คอร์ดอีเว้ยT^T” อีคอร์ดแก้ชื่อตัวเองแทบไม่ทัน “วินมึงมานี่เถอะ-^-“ วินเป็นอีกชื่อนึงของคอร์ดอีจะมีก็แต่พ่อกับแม่มันแล้วก็ไอ้บุหรี่เท่านั้นแหละที่เรียก-.- “พวกมึง 2 ตัวจะเอาไง!?” แฮปถามขึ้นอีกที ที่ผมมา ผมมาแค่เป็นตัวประกอบไม่มีบทT^T “ก็ไม่เอาไงอ่ะนะ แค่อยากสั่งสอนเท่านั้น J” ไอ้ขีดตอบ “มึงไม่ต้องมาสั่งสอนพวกกูหรอก ไปสอนตัวเองให้มันดี ดีกว่านะ!” ได้เวลาที่ผมได้พูดบ้างไรบ้าง “ปากดีนักนะมึง ไอ้ซอว์จัดการดิ๊” “ได้เลยมึง J” พอรับคำสั่งจากไอ้ขีดปุ๊บ ไอ้ซอว์ก็ลากไอ้แฮปออกไปข้างนอก “ปล่อยกู~~! ชาช่วยกูด้ว...” แฮปตะโกนให้ผมช่วยแต่ดดนไอ้ซอว์ปิดปากไว้ก่อน มันจะมากไปแล้วนะ! “มึงบอกให้เพื่อนมึงปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้นะ!!” ผมสั่งไอ้ไม้ขีด จะให้ผมขอร้องมันคงเป็นไปไม่ได้หรอก= = “หุบปากไปเถอะมึงน่ะ น่ารำคาญ!!” ไอ้ขีดตะโกนลั่น “ไม่โว้ย!! มึงปล่อยเพื่อนกู แล้วก็เอาตะของพวกกูคืนมาด้วย!!” ผมตะโกนกลับไปบ้าง-.-‘ เพื่ออะไร? อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว- - “กูบอกให้มึงหยุดพล่ามได้แล้วไง!!” มันตะคอกใส่หน้าผมอ่ะT^T แต่คนอย่างผมไม่กลัวหรอก “ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!” “เรื่องของมึงนะ กูเตือนแล้วแล้ว- -“ “หึ! น...O.O...[shock สติหลุด] ไม้ขีดจูผมอ่ะ! ไม่น้า~ ผมสังเกตเห็นไอ้คอร์ดอียืนตาโตมองพวกผมอยู่ทำให้ไอ้บุหรี่ต้องเดินมาปิดตาแล้วลากมันกลับไป [-///-] มันค่อยๆบรรจงจูบผมแต่ไม่ได้ล้วงล้ำไรมากแล้วค่อยๆผละผมออกO..O “มึง... ไอ้ไม้หน้าปลวก!” “ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด มันจะไม่ใช่แค่นี้ J” ดูมันดิ! มีหน้ามายิ้มให้ผมอีก ไอ้เวรเอ๊ย~~!! “กูไม่เอาเรื่องมึงแล้ว ส่วนโต๊ะเดี๋ยวกูสั่งให้รุ่นน้องเอาไปให้ J” ผมวิ่งมาจากห้องประธาน หงุด-หงิด-เว้ย! =..= พรึ่บ!! ผมหันไปเห็นไอ้ซอว์กำลังลวนลามไอ้แฮปอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน แล้วลากไอ้แฮปออกมาโดยไม่พูดไรซักคำ “ชา มึงเป็นด๋อยไรวะ!!- -“ “ไอ้ไม้ขีดมันจูบกู จบป่ะ!!” ผมหยิบไอโฟน 4 ที่พ่วงด้วย S ออกมากดโทร.หาพี่ชายสุดที่รัก “พี่มอคค่า” พี่ชายแท้ๆของผมเอง รอสายไม่นาน ปลายสายก็รับ “พี่มอค มารับชาหน่อยมารับตอนนี้เลยนะ!” พูดเสร็จผมก็ตัดสายทิ้ง “กูจะกลับบ้านนะ กลับกับกูมั้ย” ผมหันไปถามไอ้แฮป “กลับแล้วหรอวะ กลับก็กลับกูก็เบื่อเหมือนกัน”
ผมรอให้พี่มอคมารับไม่นานพี่แกก็มาถึง ผม2คนรีบก้าวขึ้นรถทันที “ทำไมวันนี้กลับเร็วจังวะ” เมื่อตูดถึงเบาะปุ๊บ พี่มอคก็ถามปั๊บ “ผมเบื่อ ขี้เกียจเรียน” ตอบไปแบบสิ้นคิด “เรา 2 คนเบื่อใช่มั้ย?:)” พี่มอคถามกลับ “มากด้วย!!” ผม 2 คนตอบไปพร้อมกัน “เดี๋ยวพี่จัดปาร์ตี้ให้ ^[+++]^” “เย่!! >O< เดี๋ยวพวกผมโทรชวนเพื่อนนะ>.<” พี่มอคพยักหน้าแทนคำตอบ ความเบื่อผมเริ่มจะหายไปแล้ว~~ ^[+++]^ “แต่พี่จะโทรชวนเพื่อนพี่ด้วยนะ J” ผมพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
.
.
พอถึงบ้านแฮปก็โทรไปชวนพวกน้ำปั่นกะเพื่อนในห้อง ผมกับพี่มอคค่าเตรียมของไว้ “เออ พี่มอคค่าเพื่อนพี่ชื่อไรหรอ’ ‘” “ชื่อแมช J” “แมช? ไม้ขีดนะหรอ’ ‘?” ผมถามกลับ “ใช่แล้ว ^^” ห้ะ!! ไม้ขีด!!! คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง.... ชื่อนี้อาจมีใครพิสดารตั้งให้ลูกบ้างก็เป็นได้ แต่ของร้องล่ะ... อย่าเป็นมานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!! T______________T
.
.
.
.
.
.
.
มาแล้ววววว~~!! chap ที่ 1 ไม่รู้จะทำให้ผิดหวังกันรึป่าวนะคะT^T
แต่ไรต์ทำเต็มที่แล้ว ชอบไม่ชอบก็เม้นท์กันมานะคะ
เพราะนี่เป็นิยายเรื่องแรกของไรต์ ขอบคุณที่รับชมค่ะ>O<
ความคิดเห็น