คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : InTro ลำนำเสน่หา 'KiHae' By Nong'Namtan Nong'Namtan (XAOTANG)
เสียงพิณที่ถูกกรีดกรายด้วยปลายนิ้วเรียวงามก่อเสียงไพเราะอย่างคาดไม่ถึงราวหยาดน้ำค้างในคืนเดือนหนาวหยดกระทบลงในสระบัวและแตกกระจายตัวเป็นละอองฝอยเล็กๆ ท่วงทีที่แช่มช้อยพร้อมดวงหน้าอ่อนหวานของผู้บรรเลงยังผลให้ผู้เมียงมองรู้สึกหลงใหลจนแทบกลายเป็นความสิเน่หา ความงดงามของคนเบื้องหน้า..ใครหนอเป็นผู้รังสรรค์จนก่อเกิดเป็นตัวตน
พิณเส้นสุดท้ายที่ไหวตึงก่อเกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาหนึ่งในผู้ฟังถึงกับปรบมือด้วยความลืมตัว พอนึกขึ้นมาได้ว่าร่างอรชรตรงหน้าร้ายกาจมากแค่ไหน มือหนาของร่างกำยำก็ถึงกับวางแหมะลงบนเข่าของตนดังเดิม
ร่างระหงพาใบหน้าอ่อนเยาว์เคลื่อนคล้อยเข้ามาใกล้เฉกเช่นดวงตะวัน มือเรียวบรรจงยกชาอุ่นรินลงในจอกขนาดเล็กของบุรุษหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีกระดากอาย ก่อนจะคืบคลานไปรินน้ำชาให้กับญาติฝั่งแม่เพียงคนเดียวของร่างแกร่ง ตบท้ายด้วยบิดาสูงวัยที่สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดีด้วยความพินอบพิเทา
“ทงเฮโตขึ้นมาแล้วสวยใช่ไหมล่ะ?” น้าของเขาเอ่ยถามเบาๆด้วยน้ำเสียงชื่นชม
ทั้งที่เจ้าร่างบางคนนี้กำลังจะแต่งเข้าบ้านตระกูลคิมมาเป็นเมียน้อยพี่สามีของตนแท้ๆ เหตุใดสาววัยใหญ่คนนี้ถึงได้แลดูภาคภูมิใจนัก!
ร่างสูงคิดอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน เวลาแค่สามปีที่เขาไปเรียนต่อต่างประเทศมันมากพอที่จะเปลี่ยนใจคนที่มีจิตใจมั่นคงเด็ดเดี่ยว รักแต่เมียเพียงคนเดียวอย่างพ่อของเขาได้กระนั้นหรือ?
ทงเฮคงมีดีมากกว่าครูสอนดนตรีแน่ๆ...
จากเด็กน้อยวัยละอ่อนตัวเล็กปากแดง แปรเปลี่ยนเป็นผีเสื้อตัวสวยที่พร้อมเริงร่ากางปีกบิน พอได้ยลโฉมดวงหน้าพร้อมสอดประสานสายตาความร้อนรุ่มก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาจุกอยู่บริเวณอก ทำเอาร่างใหญ่ถึงกับรู้สึกขัดใจตนเองที่ไม่สามารถละสายตาออกจากความงดงามเบื้องหน้าได้เลย
“ทงเฮ...” เสียงแหบแห้งของชายสูงวัยยังผลให้เจ้าตัวเล็กคืบคลานเข้าไปใกล้ราวสุนัขรับใช้ที่แสนจงรักภักดี มือชราตามกาลเวลาวางแหมะลงบนศีรษะทุยได้รูปอย่างอ่อนโยน ก่อนออกแรงลูบไล้เบาๆ แล้วกวักมือเรียกให้ร่างระหงยื่นตัวเข้าไปใกล้อีกทั้งที่สภาพตอนนี้ใกล้มากพอจนเนื้อตัวแทบชิดติดกัน!
บุตรชายกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจถึงขีดสุดเมื่อบิดาของเขาบรรจงสวมสร้อยทองคำขาวที่มีไว้สำหรับภรรยาเจ้าบ้านเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์สวมใส่ให้กับเรือนร่างอรชร พอเห็นว่าคุณคิมไม่ถนัด ทงเฮจึงค่อยๆแยกสาบเสื้อกิโมโนเนื้อดีของตนให้เปิดกว้างจนถอยร่นไปกองอยู่บริเวณไหล่ขาวนวล ทำเอาซะคนตาไวเหลือบเห็นเนินอิ่มสวยแสนบริสุทธิ์เฉกเช่นสาวน้อยวัยดรุณี
ช่างยั่วจริงๆ ไม่แปลกใจเลยทำไมพ่อของเขาถึงได้หลงจนหน้ามืดตามัวคว้าเอาเด็กวัยลูกมาทำเมีย!
ความรู้สึกบ้าๆที่แล่นพล่านในร่างกายทำให้ชายหนุ่มต้องคว้าเอาจอกน้ำชาที่ร่างบางรินให้เมื่อครู่ขึ้นมาซดดับความรุ่มร้อนที่เวียนวนภายใน ทั้งที่ความจริงตัวเขาไม่อยากดื่มหรือรับอะไรที่ร่างเล็กมอบให้ทั้งนั้น แต่ที่ทำไปเมื่อครู่เพราะไม่รู้จะดับกระหายความงี่เง่าที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร
“แหม...น่ารักจริงๆเลยนะ” น้าของเขายังคงเอ่ยชมเจ้าเนื้อนวลไม่หยุดปาก พอร่างแกร่งเห็นพ่อของตนเอ็นดูทงเฮอย่างอ่อนโยน เขาเองก็นึกอยาก ‘เอ็นดู’ ร่างระหงเหมือนกัน
และแน่นอนว่าเอ็นดูในความหมายที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
“อีกสักพักฉันจะสู่ขอหนู” สิ้นประโยคสั้นๆของผู้เป็นเจ้าบ้าน ใบหน้าร้อนผ่าวของร่างหวานก็แดงซ่านขึ้นมาทันที ลูกแก้วกลมโตที่แสนแวววาวเหลือบมองมาทางร่างกำยำอย่างเผลอไผล ก่อนหักหลบกลับมาทางคุณคิมด้วยความยินดี
ยิ่งสังเกตเห็นจอกน้ำชาของชายหนุ่มที่พร่องไปเกือบครึ่ง มุมปากสวยของร่างระหงก็ถึงกับยกยิ้มอย่างไม่อาจหาญสามารถบังคับจิตใจของตนให้นิ่งเฉยและเก็บอาการได้เลย
เพราะห่างหายกันถึงสามปีเมื่อได้เจอหน้าหัวใจที่เฝ้าคอยอย่างแห้งผาก็เปรียบเสมือนได้สัมผัสหยาดฝน นิ้วเรียวยาวทั้งสิบของทงเฮแทบมีให้นับวันนับเดือนไม่พอว่าวันไหนคนๆนี้จะกลับมา
“นี้.....เพราะฉะนั้น....แต่งตัวให้สวยนะ” เพราะเจ้าบ้านกระซิบที่ใบหูเล็กของเจ้าร่างสวย บุตรชายคนเก่งจึงไม่สามารถได้ยินประโยคสนทนาได้อย่างถนัดหู ยิ่งเห็นใบหน้านวลแดงปลั่งเป็นเท่าทวีความขัดหูขัดตาก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นในหัวใจของร่างแกร่ง
“ฮะ...คุณท่าน...” เสียงหวานรับคำอย่างเขินอายและยิ่งม้วนหนักเมื่อคุณคิมเอ่ยประโยคคำสั่งที่ผู้ได้รับไม่อยากปฏิบัติตามแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้นตัวของเขาก็ไม่อาจขัดใจผู้เป็นบิดา
“คิบอม...”
“ครับ...”
“ไปส่งน้องกลับบ้านดีๆ” คำพูดแค่ไม่กี่พยางค์เปลี่ยนสีหน้าที่พยายามข่มให้เรียบเฉยกลายเป็นการชักสีหน้าแสดงความไม่พอใจได้อย่างง่ายดาย ร่างหนาเหลือบมองเจ้าตัวน้อยด้วยหางตาก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่งเบาๆ
ยั่วคนอื่นไปทั่วแบบนี้...จะไปส่ง...ให้ถึงปลายทางสวรรค์เลยล่ะ!
ความคิดเห็น