คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กฎของการเป็นประธานที่ดีข้อที่ 2 ประธานที่ดีต้องมีรูมเมท
กฎของการเป็นประธานที่ดีข้อที่ 2 ประธานที่ดีต้องมีรูมเมท
หลังจากที่มันบอกว่ามันจะดูแลผม ผมก็รีบวิ่งกลับหอแทบจะทันที เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาฟระ ผมอายุ 17 แล้วนะ!
ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลหรอก -3- คนอย่างผมน่ะดูแลตัวเองได้อยู่แล้วเฟ้ย! แต่ช่างเถอะ...คิดไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมไปอาบน้ำให้สบายตัวหน่อยดีกว่า ว่าแล้วผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
พอผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็มานอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงอย่างคนไม่มีอะไรทำ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงมาอยู่ที่หอได้ยังไง ก็เหตุผลเดียวเท่านั้นแหละ แม่ของผมยังไงล่ะ บอกว่าถ้าไปอยู่หอจะทำให้รู้จักกฎระเบียบมากขึ้น อ่ะโด่! อยากบอกให้แม่รู้ไว้ ยิ่งอยู่หอยิ่งทำให้ผมเกรียนแตกมากยิ่งขึ้นเหอะ การที่แม่ส่งผมมาไม่ได้ช่วยแก้อะไรเล้ย พอคิดมาถึงเรื่องนี้ ผมก็คิดเตลิดไปถึงเรื่องของไอ้คิน ที่บอกว่าจะดูแลผมน่ะ เป็นไปไม่ได้ร๊อก! และผมก็หวังว่ามันควรจะระลึกได้ในเร็ววันและเลิกยุ่งกับผมซักที หลังจากนั้นผมก็ผล็อยหลับไป...
“ ฮะ…ฮ้าว~ ” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบากเหตุผลก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะผมง่วงนั่นเอง แต่การนอนตื่นเช้ากลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปแล้วน่ะสิ = = ผมลุกชึ้นมาจากเตียงเตรียมจะคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่อไปอาบน้ำ แต่ขาเจ้าของผมมันไม่ยอมฟังคำสั่งน่ะสิ ดันสะดุดขามด(?)ที่ไม่รู้ว่าไปสะดุดได้ยังไง ผมเลยล้มลงแล้วช่วงสะโพกชองผมก็ไปกระแทกกับพื้นทันที อ๊าก! สะโพกน้อยๆของผม ไปซะแล้ว แต่ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน ผมยังดึงดันที่จะไปอาบน้ำให้ได้ ผมก็เลยพยายามฝืนลุกขึ้นจนสามารถเดินเข้าไปอาบน้ำจนเสร็จได้
ผมเดินออกมาจากห้องของตัวเองด้วยช่วงสะโพกไปจนถึงขานั้นเกือบจะเป๋ แล้วจึงเดินลงมาจนถึงชั้นที่ 1 เพื่อเตรียมจะไปซื้อของมาทำกับข้าวครับ แต่ทว่า...ผมยังไม่ทันเดินไปถึงหน้าประตูทางออก สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่คุ้นตากำลังคุยกับเจ้าของหอแห่งนี้อยู่ สงสัยว่าร่างสูงนั้นคงรู้สึกว่ามีคนกำลังมองอยู่ จึงหันซ้ายหันขวา จนสายตาก็มาจบที่ผม และตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าร่างสูงที่แสนคุ้นตานั้นเป็นใคร มันก็คือ ไอ้คิน นั่นเอง พอมันเห็นผมเท่านั้นแหละ มันก็ลากผมมาตรงหน้าเจ้าของหอทันที เฮ้ย! กระผมจะไปซื้อข้าวมาแดรก ปล่อยนะเฟ้ย!
“ อย่างนี้ผมพูดไป คุณน้าจะอนุญาตไหมครับ ” ฮะ!? สองคนนี้พูดเรื่องอะไรกัน แล้วมันลากผมมาตรงนี้ทำไมฟระ
“ ถ้าคุณครูอนญาติแล้ว น้าก็ไม่ขัดหรอกจ้ะ ดูแลกันดีๆแล้วกันนะจ้ะ ^^ ” เอิ่ม...สรุปเขาพูด
เรื่องอะไรกันครับ แล้วทำไมต้องเรียกคนคนนี้ว่าน้าด้วย คนนี้อ่ะขนาดแม่ผมยังต้องเรียกว่าพี่เชียวนะ ระดับนี้มันป้าเข้าไปแล้ว = = ป้าแกนี่ไม่รู้จักยอมรับความจริงเอาซะเลยแหะ
“ ขอบคุณมากนะครับคุณน้า ” ไอ่คินพูดพร้อมกับกล่าวขอบคุณป้าคนนั้น แล้วหันมาสังเกตเห็นผมพอดี จึงเดินมาแล้วลากผมไปที่หน้าหอ ไม่ไหวแล้วครับ ต่อมอยากรู้ของผมมันเริ่มไม่ไหวแล้ว ผมต้องถามให้ได้เลย ผมคิดกับตัวเองแล้วก็รีบถามไอ้คินมันทันที
“ นี่! สรุปมีอะไรกัน ลากผมมาตรงนี้ทำไม แล้วคุยเรื่องอะไรกันอยู่ บอกมาให้หมดเลยนะ! ” ผมถามอย่างรวดเร็วและหลายประโยค เอาตรงๆก็ขี้เกียจถามทีละประโยคนั่นแหละ( เหตุผลที่แท้จริงสินะ // ไรท์เตอร์ )
“ ก็เปล่านี่ แค่จะให้นายมาเป็นรูมเมทของฉันก็เท่านั้น ตามที่ฉันบอกว่าจะดูแลนายไงล่ะส่วนที่ลากนายมาตรงนี้ก็เพื่อจะให้นายรับรู้เรื่องนี้และเตรียมย้ายข้าวของของนายไปไว้ที่ห้องของฉันได้แล้ว ” เมื่อกี้ผมหูฟาดไปใช่ไหม นี่มันทำตามที่พูดจริงๆเหรอฟระ
“ นายไม่จำเป็นต้องซื่อสัตย์ต่อคำพูดขนาดนั้นก็ได้นะ = =;;; ” ผมพูดพร้อมกับมีเอฟเฟคประกอบคือเหงื่อที่เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ
“ นายจะไม่ไปงั้นเหรอ? ดูสภาพนายสิ ขนาดพึ่งผ่านไปแค่วันเดียวนายยังเป็นอย่างนี้ถ้าอยู่ต่อไปจะเป็นยังไงกัน - -+ ” มันพูดพร้อมกับใช้สายตามาขู่ผม เหอะ! คิดว่าผมจะกลัวงั้นเรอะ ผมน่ะนะ...
“ ปะ...ไปก็ได้ 'w';;; ”
ไม่กลัวมันง่ายๆหรอก....
ไม่ได้กลัวจริงๆนะ! ไม่ได้กลัวจริงจริ๊ง!
“ งั้นก็ดี รีบเตรียมของซะล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้เวลา 30 นาที ถ้านายยังไม่ลงมา ฉันจะขึ้นไปหา
เอง ” ฮะ! 30 นาที ผมจะเก็บอะไรได้บ้างฟระ! แต่ก็นะ ผมจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากไปเตรียมข้าวของเครื่องใช้น่ะ T^T
ผมคิดพลางรีบวิ่งขึ้นไปเก็บของให้เสร็จเพราะของที่มีอยู่มันก็เยอะซะมากมายเหลือเกินจะเก็บอะไรไปด้วยดีหว่า ตุ๊กตา...ใช่เลย! น้องหมีที่น่ารักของผม >0< ผมต้องนอนกอดมันทุกคืนเลยนะ ไม่งั้นผมนอนไม่หลับ น้องแบร์หรือตุ๊กตาหมีจึงอิทธิพลต่อการหลับของผมมากทีเดียว หลังจากใส่น้องแบร์น้อยๆของผมแล้ว ผมก็ยัดข้าวของทุกชนิดที่จำเป็นใส่ลงปในกระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ(?)แบบสุดๆ แล้วรีบวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วไม่งั้นอาจจะตายก็ได้
“ 29 นาที 58 วินาที อย่างน้อยก็ทันล่ะนะ ไปกันได้แล้ว ” มันพูดแล้วมองผมที่หอบเพราะอาการเหนื่อยสายตัวแทบขาด แถมยังเจ็บบริเวณสะโพกอีก นี่มันไม่คิดจะใส่ใจผมเลยรึไงกัน!? แต่เหมือนมันจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ จึงถอนหายใจแล้วรวบตัวผมไปอุ้มในท่าเจ้าสาว =[ ]=!!! หลังจากนั้นก็เอากระเป๋าที่ผมยัดของไว้มาวางบนตัวผม แล้วก็เดินไปที่รถของมันโดยไม่มีอาการที่แสดงถึงความอายทั้งๆที่ผมอายจนแทบจะมุดหน้าหนีอยู่แล้ว -////-
ผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆ มันก็มาถึงหอที่มันอาศัยอยู่ ผมเห็นไอ้คินเดินลงมาจากรถ ผมจึงเดินออกมาจากรถตามมัน เนื่องจากสะโพกยังเจ็บอยู่ ทำให้เดินไม่กี่ก้าวผมก็สะดุดขาตัวเองล้มแต่ดูเหมือนไอ้คินจะรู้ทันมันจึงวิ่งเข้ามาประคองผมไว้อย่างทันท่วงที แล้วก็จับผมมาอุ้มท่าเจ้าสาวและเอากระเป๋าวางไว้ตำแหน่งเดิมแบบก่อนมาเป๊ะๆ นี่ผมต้องโดนมันทำเรื่องน่าอายแบบนี้ตั้ง 2 ครั้งแล้วนะ!แล้วชีวิตผมจะพบกับความสงบสุขไหมเนี่ย!?
ตอนที่ 2 แล้วนะคะขอบคุณคนที่มาแอดแฟนและมาเม้นนะคะ
ตอนนี้ก็ขอร้องช่วยกันเม้นด้วยนะคะ ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังใจที่จะแต่งตอนต่อไป ^^
ความคิดเห็น