คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter zero 'Intro'
Intro
10ปีที่แล้ว.................................
เฮ้อ ให้ตายเถอะวันนี้นั่งทำรายงานจนเย็นเลยแถมอาจาร์ยดันเรียกไปใช้งานอีกมีอะไรดีกว่านี้อีกไหมเนี่ย? ส่งบ่นในใจของฮิคาริดังก้องไปในหัวของเธอที่ยังไม่สามารถเรียบเรียงลำดับสิ่งที่ควรทำอะไรก่อนและหลังได้เลย เรียวขาเล็กก้าวอย่างว่องไวเพื่อไปให้ถึงประตูของโรงเรียนที่ไกลโพ้นจากระยะทางที่เด็กสาวกำลังเดินอยู่มากนัก
“หวา หวา พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว”ฮิคาริบ่นกับตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เพราะห้องทดลองที่อาจาร์ยวานให้ไปเอาเอกสารการประชุมมันอยู่ส่วนที่ลึกของโรงเรียนเลยน่ะสิ!กว่าเธอจะออกมาได้ครึ่งทางก็ใช้เวลาตั้ง20นาทีกว่าแล้วเอาเถอะยังไงก็โทรไปบอกที่บ้านให้มารับแล้วล่ะนะ
เอ๋ ? เสียงดนตรีที่ไหนกันนะ? ทันใดนั้นประสาทสัมผัสหูของฮิคาริได้ยินเสียงดนตรีออกมาจากซักทีนึงมันคล้ายคลึงกับเพลงที่เธอเคยเล่นเมื่อสมัยยังเป็นเด็กไร้เดียงสาอยู่เลยมันมีมนต์ประหลาดที่ทำให้เธอชอบมาจนถึงวันนี้ได้...แล้วใครกันที่เล่นเพลงนี้อยู่?
ไม่มีเวลามากพอที่จะฟังได้จบเพลงแต่ในใจก็ขอให้ได้ไปฟังใกล้ๆก็ยังดีฮิคาริสาวเท้าก้าวไปให้ถึงห้องชมรมดนตรีอย่างรวดเร็ว
ครืด....
ผู้ชาย? คำเดียวที่ผุดออกมาจากสมองอันชาญฉลาดของตัวเอง ผมสีทองที่ประปรอยอยู่ตรงลำคอรูปร่างตัวสูงราวกับนายแบบนั้น ไม่ใช่คนญี่ปุ่นนี่นา เอ หรือจะเป็นคนต่างชาติ?
“เห...เวลานี้ยังไม่มีคนกลับบ้านอีกหรอเนี่ย?”เจ้าของเพลงที่บรรเลงดังกล่าวหันมาสบตากับผู้ที่มาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว
“อ้ะ ค่ะ!! คะ คือว่าหนูติดงานเลยกลับช้าน่ะคะ”ให้ตายสิโดนจับได้ซะแล้ว
“ฮะๆ โทษทีนะที่มาเล่นเปียโนเสียงดังเกินไปน่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ คือว่ามันเป็นเพลงที่หนูชอบน่ะ..แต่ว่า”
“เล่นไม่ถูกคีย์สินะ ฮ่าๆฉันน่ะอ่านโน๊ตไม่เก่งหรอกน้า เอาแต่แล้วฟังแล้วก็เล่นอย่างเดียวเลย”คะ คนแบบนี้มีในโลกด้วยหรอ!!! เสียงตะโกนในใจของฮิคาริลั่นดังไปทั่วในสมอง
“ว่าแต่ ..เป็นอาจาร์ยหรอคะ?”ถามคำถามที่ไม่น่าจะถามไปเลยแฮะเรา หรือว่ามันเสียมารยาทกันแน่นะ
“อ่า ใช่เห็นอย่างนี้ฉันไม่ได้สอนดนตรีหรอกนะ ฉันสอนภาษาอังกฤษน่ะ”ฮะ? คาดไม่ถึงเลยจริงๆ นะ.. นี่เรากำลังนินทาอาจาร์ยอยู่นะ! ฮิคาริพยายามอย่างมากในการยับยั้งความคิดที่ค่อนข้างจะมารยาทไม่ดีให้ไปพ้นจากหัว
“ก็คิดอยู่แล้วล่ะคะ ผมก็ไม่ได้สีดำแถมยังมีสีตาเป็นสีเฮลเซนัทอีก”หน้าตาดีอีกด้วย ร่างเล็กเสริมในใจ
“เห....เธอนี่ช่างสังเกตุจังนะ”
“มะไม่ใช่ว่าหนูชอบอาจาร์ยหรอกนะ!!= =”นี่ฉันควรจะกลับบ้านอย่างด่วนเลย!! เมื่อคิดได้ฮิคาริจึงจะสาวเท้ากลับ...
“เดี๋ยวสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองฟังอีกเพลงให้หน่อยสินะเธอ....”
“ฟุจิซากิค่ะ”
“อ้อ ฉันดีโน่นะ ฟุจิซากิจังยังไงก็ช่วยฟังเพลงสุดท้ายให้ด้วยนะถือว่าฉันขอร้องละ” อะไรของคนๆกันแน่เนี่ยยยยยยยยยย
“อ่อ ค่ะ”ว่าจบฮิคาริก็สาวเท้าเข้านั่งดูใกล้ๆทันที
“เพลงนี้น่ะฉันจำชื่อของมันไม่ได้หรอกนะ แต่มันเป็นเพลงโปรดของฉันเลยนะ”ว่าจบก็เผยรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหลตามดวงตากลมหวานจ้องมองใบหน้าเรียวคมอย่างไม่ลดละดั่งมนต์สะกดให้เธอไม่สามารถละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้
“หืม? ฟุจิซากิจัง หน้าฉันมีอะไรติดหรอ?”
“อ้ะ ปะ... ปะ เปล่าค่ะ!!!ชะ ชะเชิญ เล่นเลยค่า อาจาร์ย” โฮๆฮิคาริ อยากกลับบ้านพี่จ๋ามารับหนูทีT^T
“ฮะๆ งั้นเริ่มเลยนะ ถ้าผิดตัวโน๊ต คอร์ดไหนอย่าถือสากันเลยนะ”
ว่าจบมือหยาบก็บรรเลงเพลงที่ตนชอบตามสไตล์ที่ไม่ได้อาศัยตัวโน๊ตช่วยแต่มันก็มีเสน่ห์แปลกประหลาดที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงดนตรีได้ใบหน้ามนต์เมื่อได้ฟังก็หลับตารับสัมผัสความไพเราะจากคนข้างๆโดยที่ไม่รู้ตัวสักนิด ทำไมกันนะ เราถึงไม่ยอมออกไปจากที่นี่ซักที... ฮิคาริบอกกับตัวเองให้รีบไปได้แล้วแต่ขาเจ้ากรรมไม่ยอมขยับนี่สิแถมยังลืมตามามองคนเล่นดนตรีอีกต่างหาก! เฮ้นี่เธอเป็นอะไรกันแน่เนี่ยยยยยย
“The end”
“ฮะ?....”
“เอ๋? ก็จบแล้วไง เป็นยังไงล่ะ มั่วได้โล่เลยใช่ไหม ฮ่าๆ”คนตัวสูงกว่าฉีกยิ้มหัวเราะกว้าง
“เพลงของโมสาร์ทสินะคะ.. “
“อื้ม เพลงของโมสาร์ทน่ะเพราะทุกเพลงเลยนะ” ดีโน่ยกนิ้วโป้งให้นักเรียนที่ตนเพิ่งจะพบเจอได้ไม่ถึงชม.(แถมเจ้าตัวก็จะกลับบ้านแล้วด้วย)
“มัน...เพราะ.มากเลยนะคะ...อาจาร์ย”ดวงตาสีนิลจ้องมองดวงตาสีเฮเซลนัทอย่างจริงจัง
“ฮะ หา? หมายถึงที่ฉันเล่นหรอ?”เล่นมองแบบนี้คนเขาก็ตกใจเป็นนะครับคุณ ร่างสูงคิดในใจพร้อมยกฝาปิดเปียโนลงเพื่อ
หลบสายตาหวานนั่น
ถึงจะเป็นนักเรียนก็เถอะนะ....แต่ตาหวานกับน้ำเสียงแบบนั้น อาจาร์ยก็ละลายนะคร้าบนักเรียนที่รัก
“อ้ะ... คะคือ หนู จะบอกว่า.. อาจาร์ยเล่นที่ชอบไปเถอะค่ะ มันเพราะกันคนละแบบ นะ หนูไม่ได้สื่อว่าหนูชอบอาจาร์ยนะ !” มือเรียวทำท่าพัลวนแก้ตัวอย่างทันควันหลังจากเพิ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรที่กำกวมลงไป
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันเองก็ไม่คิดมากหรอก อ้อ พระอาทิตย์ตกดินแล้วนะไม่กลับบ้านหรือไงฮะเรา?”
“พระอาทิตย์ตกดิน!!! กรี๊ดด ไม่จริงอ่ะ แงงงงต้องโดนพี่สึบากิสวดยับแน่เลยT_T”เสียงหวานขึ้นสูงปรี๊ดพร้อมกับลนลานไปแทนที่จะรีบวิ่งกลับบ้าน
“งั้นฉันไปส่งให้ไหมละ? ถ้าเธอไว้ใจนะ”ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพฤติกรรมของนักเรียนคนนี้ตั้งแต่ที่แอบมอง ทำหน้าเหมือนคนเอ๋อ อารมณ์ที่หลากหลายแปรปรวนไปมามันทำให้เขารู้สึกสนุกสนานอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน
“มะ ไม่ต้อง หรอกค่ะ แค่นี้สบาย ..มาก.....”ใบหน้าหวานฉีกยิ้มสู้ตายแต่เมื่อหันไปเจอกับความมืดก็กลายเป็นสต๊าฟหุ่นขี้ผึ้งไปเสียง่ายๆ เล่นเอาคนข้างหลังระเบิดหัวเราะออกมาจากไม่เกรงอกเกรงใจ
“ฮ่าๆๆ กลัวขนาดนี้ฉันไปส่งให้ก็ได้ โอ๊ย จี้ชะมัดเลย”
“งั้นอาจาร์ยเชิญกลับไปคนเดียวเถอะค่ะ!” อ้าว เฮ้ยนี่งอนหรอเนี่ย อะไรของเด็กคนนี้กัน? ดีโน่คิดในใจพลางเกาหัวงุนงงกับคนตัวเล็กที่ไม่ยอมออกไปจากห้องซักทีแล้วเมื่อไหร่เขาจะได้ออกล่ะ
“เฮ้ อย่างอนสิฉันเป็นอาจาร์ยเธอนะ ถ้ากลัวก็ไปด้วยกันไม่ต้องอวดเก่งเข้า ใจ ไหม ฟุจิซากิจัง”แล้วก็โปรยรอยยิ้มหล่อเหลากระชากใจอีกครั้งพร้อมคว้าข้อมือร่างบางไปด้วยกันท่ามกลางความมืดสลัวตลอดทาง ความจริงมันจะออกเร็วกว่านี้ถ้าคนข้างหลังไม่เกาะเขาซะแน่นชนิดไม่ยอมเดินขนาดนี้ เฮ้อ ร่างสูงถอนหายใจแผ่วเบาเพื่อไม่ให้อีกคนได้ยินไม่งั้นคงได้โดนแขวะจากคนปากเก่งอีกรอบแน่ๆ
“ว่าแต่ฟุจิซากิจัง บ้านเธออยู่ไหนละ?”
“เอ่อ เลี้ยวออกจากซอยทางซ้ายผ่านหน้าร้านขายดอกไม้ไปก็จะเจอบ้านเลขที่ 126/09ค่ะ”เสียงหวานตอบออกมาพลางเปิดมือถือเขียนข้อความส่งไปหาคนที่บ้านของตน
“บ้านเลขที่129/09งั้นหรอ.... ถ้าอย่างนั้นก็ห่างจากบ้านของฉันแค่สองหลังเองน่ะสิ”คนตัวสูงทำท่าเหมือนนึกออกก่อนหันมาบอกคนข้างๆที่หันมามองพร้อมกัน...
ตึกตัก ตึกตักๆ
“อ้ะ!! ขอโทษค่ะ/ เอ่อะ โทษที.”
“................”
“...............”
“คะคือ ว่าหนูกลับเองก็ได้นะคะอาจาร์ย”
“จริงหรอ?”ดวงตาคมมองอย่างเป็นห่วง(ห่วงว่าจะหาทางกลับบ้านถูกรึเปล่าน่ะสิ)
“คะ ค่ะ!!ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะหลงหรอกนะคะ หนูไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดขวบนะ”ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีที่พวงแก้มยิ้มหวานให้ทีหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปจนลับสายตาของชายหนุ่ม
“จะเป็นอะไรรึเปล่านะ....”
“.........”
“แล้วทำไมต้องมาคิดมากกับเด็กนักเรียนคนนึงล่ะเฮ้ย! ดีโน่นั่นลูกศิษย์ห้ามคิดอกุศลเด็กขาด!”ว่าแล้วก็เอามือตบหัวเรียกสติตัวเอง
ใบหน้าหวานมน ดวงตากลมโตสีนิลเหมือนลูกแมวผมที่มัดไว้ด้านข้างพร้อมกิ๊บรูปหัวใจ เสียงเล็กหวานพร้อมบุคคลิกประหลาดๆที่ไม่เข้ากับหน้าตาซักเท่าไหร่ แต่มันทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวของเด็กคนนี้มากซะแล้วสิ .......
หรือว่า.............................? มันจะเกิดขึ้นแล้วจริงๆกันแน่นะ
ไม่ ไม่ มันคงไม่ใช่ละม้างงงง= =
……
17/10/12
สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่านเลยนะค้า><
เปิดอินโทรมาก็เรียกความเพี้ยนของพระนางคู่นี้ได้อย่างดีเลย= =
บางท่านที่อ่านแล้วสงสัยว่าทำไมบทความที่แล้วนางเอกนามสกุลอาซาฮินะล่ะ?
เรื่องนี้มีปมคะหึหึ....(ยกเว้นไปคว้านกระทู้หามาอ่านจบเลย)
แล้วก็...
อย่า....คิดหาความดราม่าเอ็กซ์ตรีมจากเรื่องนี้นะคะ
อย่า....คิดว่ามันจะมีฉากหว๊านหวานเลยคนแต่งมันจี้
ปล.ฝากติดตามนิยายของไรเตอร์Ani Amoebaด้วยเน้อ
http://writer.dek-d.com/seira/writer/view.php?id=861825
ปล.อีกเรื่องของAni Amoebaเช่นกัน
http://writer.dek-d.com/seira/writer/view.php?id=861825
และเรื่องอื่นๆที่อยู่ในเซตก็สามารถส่งข้อความมาแจ้งเตือนนังไรเตอร์คนนี้ได้เลยนะเคอะ
หรือจะมาเข้าร่วมในเซตยินดีอย่างยิ่งค่า>O<
บ้ายบี
ความคิดเห็น