++The Sound เสียงของนาย.. ฉันอยากได้ยิน

ลำดับตอนที่ #4 : :::+I’m so Sorry [2]+ ::

 

+I’m so Sorry [2]+

   หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นฉันก็ต้องพบเจอแต่ความทุกข์ทรมาณเพราะไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนได้เลย เพราะทุกคนที่เข้ามายุ่มย่ามกับฉันจุดจบที่พวกเค้าที่จะได้รับนั้นมันช่างสยดสยอง จนสุดท้ายก็ไม่มีใครคนไหนกล้าเข้าใกล้ฉันอีก

เหมือนฉันต้องคำสาป..

  “ยัยว่านนนนนนนนนนนน น -0-“

เสียงของยัยกาวกระแทกทะลุทะลวงโสตประสาทเข้ามาในหูของฉัน ทำให้หลุดออกจากภวังค์ทันที ถ้าตอนนี้ฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงโต๊ะหินข้างสนามบอลซึ่งเป็นแหล่งรวมคน(และพลชะนีเก้งกวาง)ที่มาดูบอลภาคเช้าล่ะก็คงจะตะโกนกับไปแล้วว่า จะเรียกดังไปหาสวรรค์วิมานแกเรอะ! -_-

“ว่าไง.. ทำไมต้องเสียงดังด้วยว่ะ?”

ฉันรีบเดินไปประชิดตัวยัยกาวและพูดขึ้นมาเบาๆ ยัยนั่นทำท่าปิดปาก หน้าเหลอหลาเกินจริงก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันพร้อมเอามือป้องปากตัวเองไว้ทำท่าเหมือนไม่อยากให้คนอื่นได้ยินคำพูดของตัวเอง

“ทำไมอ่ะ? เสียงดังไม่ได้หรอ? กลัวต้นไม้ตกใจ? หรือว่า.. กลัวมดตื่น?”

มันน่านัก.. -_-

ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยัยกาวแล้วทำท่าเดียวกับที่มันทำเป๊ะๆ..

“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่จะบอกว่า.. ถ้าแกยังไม่หยุดกวน-ติ๊ด-ฉัน แกได้ตายคา-ติ๊ด-ฉันแน่!!”

ยัยกาวรีบปิดหูทันทีเมื่อฉันเกิดเร่งเสียงตรงประโยคหลังพร้อมกับพ่นคำหยาบคายออกมา

“โหยยยยยยย ย เสียงดังหาแม่แกหรอ?”

 “เออ.. หาแม่ไม่เจอ ว่าแต่.. แกจะบอกได้รึยังว่ามีอะไร?”

“ป๊าวววว~ ก็แค่จะมาบอกอะไรดีๆ แต่ดูหน้าแกเหมือนไม่อยากรู้เลยนะ..”

น่านนนนน~.. มันกวน-ติ๊ด-มากค่ะ แหม.. ทำเป็นเกริ่นให้ฉันอยากรู้แล้วก็จะไม่เล่าล่ะซิ๊~ รู้ทันหรอกย่ะ!

“เออ.. ดีว่ะ รู้ก็ดีและ”

ฉันว่าพลางจะเสียบหูฟังใส่หู โชคดีนะที่ไอพอดของฉันไม่ได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง(อะไร? -_-)เลยทำให้สามารถใช้งานต่อได้

“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวก่อนสิแก.. ไม่คิดจะอยากรู้เลยหรอ? สักนิดก็ไม่มีหรอ?”

ยัยกาวทำหน้าเหลอหลาเมื่อเห็นว่าฉันไม่หลงกลแผนของมัน ฮ่าฮ่าฮ่า  สะใจจริงๆ

“อืม.. ก็ดูเหมือนแกไม่อยากเล่านี่ ไม่ฟังก็ได้”

ฉันตอบไปแบบหน้ามึนๆทำท่าจะเสียบหูฟังใส่หูอีกรอบ แต่คราวนี้ดูเหมือนกาวจะทนไม่ไหวเลยฉุดรั้งมือฉันไว้ไม่ให้ใส่หูฟัง..

“อ่ะๆ บอกก็ได้.. เห็นว่าแกอยากรู้หรอกนะ”

อ้อหรอย่ะ ฉันบอกตอนไหนมิทราบ? ขี้ตู่ชะมัดเลยยัยนี่

“...”

“ตอนนี้สายของเราที่ส่งไปสืบราชการลับรายงานมาว่า..”

“พอๆ ขอแบบคนปกติ - -;;”

ฉันเบรกยัยกาวไว้ก่อนที่มันจะพร่ำไปมากกว่านี้

“ฮ่าๆๆ โอเค คืออย่างงี้.. ฉันได้ยินพวกผู้ชายในห้องของเราคุยกันเมื่อเช้าว่าจะมีเด็กใหม่ที่เป็นผู้ชายย้ายเข้ามาในห้องเราล่ะ เห็นบอกว่าชื่อ ซาม(ทราม) หรืออะไรเนี่ยแหละ”

“แน่ใจนะว่านั่นคือชื่อคน? - -“

“เฮ้ย แต่เห็นเค้าว่าหน้าตาดีนะแก เป็นลูกคนรวยด้วยล่ะ”

“แล้วไง?..”

“จะแล้วไงล่ะ ก็ฉันอยากเห็นหน้าเต็มทนแล้วล่ะซิ๊~ >///<”

ฉันนั่งมองยัยกาวดิ้นกระดี๊กระด๊าบิดไปบิดมาจนจะกลายร่างเป็นโปเต้อยู่รอมล่อ ให้ตายเหอะ ยัยนี่มัน..

“แร-ติ๊ด-“

ฉันแอบหันหลังสบถเสียงเบาๆ

“อะไรแรดๆ แควดๆ น้ะ?”

ประสาทหูไวชั้นเลิศ อย่างนี้ไงถึงไปได้ยินเค้าพูดมาได้น่ะ - -;;

“ป่าว ฉันแค่บอกว่ารถคันนั้นสีแดงแฮดเลยเนอะ”

ฉันแถไปเรื่อย ตอนแรกยัยกาวทำหน้างงนิดหน่อยแต่ก็เออออตาม

ว่าแต่.. นักเรียนใหม่งั้นหรอ? สงสัยจริงๆว่าจะเป็นคนแบบไหนกันนะ..

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กริ๊งงงงงงงงง~

เสียงของกริ่งเข้าเรียนคาบแรกหรือเรียกอีกอย่างว่าคาบโฮมรูมนั่นเอง ตอนนี้ฉันกำลังรีบเร่งให้พ้นจากฝูงชนคนกล้า(ไม่เกี่ยว?)ฝ่าฟันไปให้เร็วที่สุด เพื่อความรวดเร็วในการจับจองที่นั่งในห้องเรียนใหม่..

โดยมีชะนีหนึ่งตัวเกาะรัดฟัดแขนฉันอยู่ - -

“ยัยว่านนนน~ เดินเร็วๆจิ เค้าอยากเจอซาม(ทราม)แล้วนะตัวเองงงง~”

“ถ้าอยากให้ฉันเดินเร็วๆก็เลิกเกาะแขนฉัน หยุดทำเสียงโหยหวน และ.. หยุดเรียกชื่อซามๆนั่นซะ ฟังแล้วขัดหูชะมัด!”

“ขัดหูตรงไหน? ออกจะเพราะ~”

ยัยนี่.. มันน่านัก! - -++

“เอ้า! ถึงแล้ว”

และแล้วฉันก็ลากกระสอบทรายลายชะนี(?)มาถึงหน้าห้องเรียนประจำห้องใหม่ของเราจนได้..

“เย้ๆ ตื่นเต้นอ๊า~ ><”

“ตื่นเต้นทำไม ไอ้เด็กใหม่นั่นก็คนเหมือนกัน - -;;”

“ไม่ใช่คน.. เป็นเทพบุตรต่างหาก อรั้งงงงง~”

น่าหมั่นไส้จริงๆ ถ้าตอนแนะนำตัวนายคนนั้นเกิดหน้าเหมือนปลาไหลขึ้นมาละก็ จะหัวเราะให้ คอยดูเถอะ!

“พอๆ เข้าห้องได้แล้ว”

  พอฉันเดินเข้ามาในห้องก็รีบจับจองที่นั่งทันที ฉันกับยัยนั่งโต๊ะแถวกลางซึ่งฉันนั่งอยู่ฝั่งซ้ายหรือทางฝั่งหน้าต่างส่วนกาวนั่งฝั่งขวาหรือทางฝั่งประตูห้องเรียน ตอนนี้คนก็เริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องแล้ว อีกไม่นานอาจารย์ก็คงจะเข้ามา

แต่ไม่ยักกะเห็นเด็กใหม่ที่ว่าเลยแฮะ..

“เอาล่ะ.. นักเรียนเข้าที่”

เสียงอันน่าเกรงขามของอาจารย์ประจำฉันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ทันที

“วันนี้ครูจะมาแนะนำเพื่อนใหม่ให้พวกเธอรู้จักนะ.. เอ้า เข้ามาสิ ‘รณพัฒน์’ ”

เอ๊ะ! ชื่อคุ้นๆ..

สิ้นเสียงของอาจารย์ก็ประกฎร่างของเด็กหนุ่มร่างสูงสมส่วน ผมสีดำสนิท นัยต์ตาสีน้ำตาอ่อนไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั่งสิ้น จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วเรียวคม ผิวขาวซีดเหมือนไม่ได้ออกแดดเลย..

ผู้ชายคนนี้.. คือคนเดียวกันกับที่ชนฉันจนไอพอดร่วง!

หึหึ.. ในที่สุด เวลาแก้แค้นของฉันก็มาถึง ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า (นางเอกมันบ้าไปแล้วค่า~ -0-)

“คึคึคึคึคึคึคึ..”

“ว.. ว่าน เป็นไรไปน่ะ?”

ยัยกาวเรียกฉันเสียงตะกุกตะกักหลังจากที่สังเกตุถึงความผิดปกติ ฉันเลยเล่าเรื่องคร่าวๆเมื่อเช้าให้ยัยกาวฟัง แต่ยัยนั่นกับตอบมาสั้นๆว่า ‘เค้าหล่อนะ แค่ไอพอดเครื่องเดียว ให้อภัยเค้าเถอะ’ ยัยเพื่อคนนี้.. - -++

“ไม่.. ยังไงฉันก็จะล้างแค้นแทนของพอดของฉัน”

“เอ้า! เงียบๆกันหน่อย อ่ะ.. แนะนำตัวเลยจ้ะ”

พอสิ้นคำพูดของอาจารย์นายทรามอะไรนั่นก็หยิบปากกาในกระเป๋าเสื้ออกมาเขียนอะไรยุกยิกๆลงไปในสมุดวาดรูปสีดำที่เค้าถือติดตัวไว้ท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่อนๆภายในห้อง แต่กลับกันอาจารย์ประจำชั้นกลับยิ้มละมุนละไมพลางชะเง้อหน้ามองนายนั่นเป็นระยะๆ

ผ่านไปได้ไม่นานนายนั่นก็เก็บปากกาเข้าที่เสร็จแล้วก็ยกสมุดวาดรูปหันหน้าออกมาทางเพื่อนๆในชั้นพร้อมกับเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ แต่ละหน้ากระดาษมีข้อความเขียนอยู่ มีใจความว่า..

‘สวัสดีครับ ผมชื่อ รณพัฒน์  พิณญากรสกุล’

‘เรียกผมว่า.. ซาวด์ ก็ได้ครับ’

‘แล้วผมก็มีสิ่งสำคัญที่ต้องบอกพวกคุณ..’

‘นั่นก็คือ.. ผมพูดไม่ได้ครับ’

ฟึบ..

เสียงของสมุดวาดรูปปิดลงช้าๆ พร้อมกับความเงียบที่เข้าปกคลุมในห้อง นายซาวด์(เรียกถูกสักที)กวาดตามองไปรอบห้องก่อนที่จะจ๊ะเอ๋เข้ากับสายตาของฉันเข้า หมอนั่นจ้องฉันอยู่ประมาณสิบวิ ก็จะเบิกตาเล็กน้อยเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เข้ารีบเปิดสมุดวาดรูปออก ลงมือเขียนข้อความอีกครั้ง แต่คราวนี้จะดูบรรจงกว่าครั้งแรกที่เขียนแนะนำตัว เสร็จแล้วก็เก็บปากกาและชี้นิ้วมาทางฉัน ฉันหน้าเหวอเล็กน้อยพลางชี้ไปที่ตัวเองประมาณว่า.. ฉันหรอ? หมอนั่นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันสมุดวาดรูปมาทางฉันช้าๆ.. ข้อความในสมุดนั่นทำให้ฉันถึงกับสะอึก ความคิดที่จะล้างแค้นให้พอดน้อยโดนลบออกไปจากหัวสมองทันทีและที่สำคัญมันกับถูกแทรกเข้ามาด้วยความรู้สึกแปลกๆพิกล..

ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงหัวใจฉันเต้นระรัวรู้สึกถึงความร้อนที่ใบหน้าและหูเล็กน้อยก่อนที่สายตาฉันจะค่อยๆกวาดตามองตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาษนั่นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ..

‘ I’m sorry สำหรับเรื่องเมื่อเช้า..’

อา ทำไมฉันถึง.. ใจเต้นแรงแบบนี้ว่ะค่ะ -////-

End ;; +I’m so Sorry [2]+

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
talk::
มาอัพแล้วค่า~ #หลบรองเท้า - -;;
ตอนนี้นางเอกของเราแอบหวั่นไหวจนลืมเรื่องแก้แค้น.. แต่ยังหรอกค่ะ 
มันก็แค่หวั่นไหว คึคึคึคึ(?)
ตอนหน้าน้องซาวด์ของเราจะรอดจากเงื้อมมือยัยใบว่านหรือไม่(?) โปรดติดตามค่า~
ปล.ในที่สุดก็ I'm sorry ซะที ตอนนี้ทำให้บีมหลงรักซาวด์จริงๆน้ะเนี่ยยยย ย