คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : Into another world [100%]
Into another world
“อือ..” อเมริกาลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงอุ่นๆนุ่มๆที่เดิมของตัวเอง.. เดี๋ยวสิ เมื่อกี้เขาอยู่ร้านกาแฟนี่?
“คุณพี่ลากนายกลับมาเองล่ะ” ฝรั่งเศสเอ่ยนิ่งๆแล้วจิบไวน์พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง “ไหนว่ารีบ อยากหาอังกฤษให้เจอเร็วๆไงล่ะ” รอยยิ้มจางๆของเจ้าตัวที่ดูดีจนน่าประหลาดใจทำให้คนถูกแซะสะดุ้งกับยิ้มนั่นมากกว่าคำบ่นเสียอีก
“ไม่ได้ตั้งใจหลับซะหน่อย..” คนโดนบ่นพยายามคิดหาคำเถียง อ๊ะ ไม่ใช่ไม่ใช่ คำอธิบายต่างหาก
“พนักงานบอกว่าปลุกยังไงก็ไม่ตื่น ตอนแรกจะพานายส่งโรงพยาบาลแล้ว แต่โชคดีม๊ากมากที่คุณพี่โทรไปพอดี เลยต้องลากเธอที่ตัวหนักสุดๆกลับมาที่บ้านไงล่ะ” เสียงนุ่มปนโรแมนติกแจง
“หา ทำไมล่ะ.. แล้วนี่กี่โมงแล้ว?”
“ตอนนี้สี่ทุ่มแล้วมั้ง..”ฝรั่งเศสบอก อเมริกาทำท่าทีครุ่นคิด กระสับกระส่ายแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคุณพี่ผู้น่าสงสารไว้เบื้องหลัง
“ขอบคุณที่พามาส่งแล้วกัน” เสียงห้วนๆเอ่ยตอบ เด็กนี่มีมารยาทที่ไม่งดงามจริงๆ
ร่างสูงเดินลงจากชั้นบนมานั่งที่โซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดู เขากดรีโมท.. มันไม่ติด จอโทรทัศน์กลายเป็นแสงกระพริบสีเทาขาวและดำ เสียงซ่าชัดเจนดังหนวกหูเพราะสัญญาณถูกตัดนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ มือหนาเอื้อมไปปิดโทรทัศน์ แต่แล้วหน้าจอก็ยังคงสภาพเดิม เขากดย้ำหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล
“เข้ามาสิ”
เสียงกระซิบดังขึ้นข้างๆหูของเขา เจ้าตัวหันไปทางต้นเสียงโดยไม่ต้องสงสัย ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย ฝรั่งเศสเองก็อยู่ชั้นบน ถ้าลงมาก็ต้องมีเสียงเดิน.. ระหว่างที่เจ้าตัวคิดเรียงลำดับเหตุการณ์อยู่หน้าจอโทรทัศน์ก็ดับลง เสียงซ่าน่ารำคาญหายไปแล้ว... เขาอาจจะเหนื่อยเกินไป ควรจะไปนอนพัก.. แต่เขาเพิ่งนอนมานะ เพิ่งตื่น เพิ่งเดินลงมาดูทีวี ทำไมรู้สึกหมดแรงอีกแล้ว ทั้งๆที่ปกติฮีโร่ต้องร่าเริง มีพลังเหลือล้น ทว่าตอนนี้เปลือกตากลับหนักขึ้นเรื่อยๆ แขนขาที่เคยมีแรงเริ่มขยับไม่ได้ รู้สึกมึนชา เส้นประสาทคงจะเสื่อมไปแล้วเป็นแน่.. หรือว่ามีคนแอบใส่เฮโรอีนในอาหารของเขา? ก็ไม่น่าใช่
“มากับผม..”
มีมือมือหนึ่งมาปิดเปลือกตาชายหนุ่มเอาไว้ รอบๆตัวมืดสนิท เสียงกระซิบราบเรียบดังขึ้นอีกครั้ง กระนั้นบางสิ่งบางอย่างทำให้อเมริการู้สึกง่วงซึมเหลือเกิน จนฟังไม่ได้ศัพท์เท่าไรนัก
“คุณเป็นกำ..คัญ..ต่อ...ร...ป..”
สติทั้งสิ้นของเขาหายไป รวมทั้งความรู้สึกด้วย.. ราวกับว่าตนเองนั้นถูกกลืนไปในท้องทะเลสีดำพร้อมกับความมืดมิดที่ไร้ซึ่งจุดจบ
____ ___ __ _
ร่างสูงนอนนิ่งอยู่บนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ทันทีที่รู้สึกตัวเขาก็รีบลุกพรวดขึ้นนั่งก่อนจะจามยกใหญ่ มือหนาลูบหัวตัวเองป้อยๆแล้วมองไปรอบๆ เจ้าตัวคิดในใจว่าคงจะฝันไปอีกเหมือนเดิม ท่าทางตัวเองจะอาการหนักน่าดู หนุ่มอเมริกันถอนหายใจพลางส่ายหัวไปมาไล่อาการปวดหัวและมึนงงของตนก่อนจะเริ่มก้าวเดิน
รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีน้ำเงิน-ขาว-แดงย่ำไปบนพื้นหิมะอย่างเนิบๆราวกับเดินเล่นในสวนสาธารณะ ช่างน่าแปลกที่นี่เป็นความฝัน แต่ความเย็นจากหิมะยังส่งมาถึงเขาได้มากถึงขนาดนี้.. ทันใดนั้นก็มีเสียงบ่นดังขึ้นข้างๆหู เป็นเสียงนุ่มๆเหมือนที่คุ้นเคย
“ขออภัยนะครับ แต่คราวหน้าถ้ารู้สึกตัวแล้วก็อย่าเพิ่งรีบร้อนเดินออกมาแบบนี้สิครับ นี่คุณคิดว่าที่นี่คือที่ไหนกัน แล้วไม่หนาวหรือยังไง?”เสียงที่ดังในระดับเหมาะสม ชัดเจน นุ่มนวล ดังขึ้น อเมริกาหันไปเห็นชายหนุ่มร่างเล็กบอบบาง ผมสีดำตัดสั้นกับดวงตาสีแดงที่ดูยังไงก็เป็นพันธุกรรมผิดปกติ เมลานินในตาไม่มีเลยรึไง ผิวขาวเหลือง พร้อมกับปีก เขา และหางที่ขยับได้ราวกับมันเป็นของจริง
“โอ้ว! ไฮ ญี่ปุ่น!! นี่เธอทำอะไรน่ะ ใช่ คอสตูมเพลย์อะไรซักกะอย่างนั่นที่ฉันเจอเธอสอดไว้ในเอกสารประชุมใช่ม้า!! HAHAHA!! ”เสียงร่าเริงแสบแก้วหูจ้อไม่หยุด เขาเดินเข้าไปตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆด้วยท่าทางร่าเริง ก่อนจะโดนมือเล็กๆนั่นบีบเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ มาพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแต่ยังสำรวมไว้.. เอ๊ะ ถึงยังไงวันนี้ญี่ปุ่นแปลกๆไปแฮะ
“ ‘คิคุ’ ครับ”เสียงราบเรียบเช่นเคยเอ่ย
“หา?”
“คุณอาจจะยังไม่เข้าใจ ผมจะอธิบายให้ฟังแน่นอน แต่ตอนนี้ตามผมมาก่อนเถอะครับ และกรุณาอย่าพูดเสียงดังนักหรือโหวกเหวกโวยวายอะไรด้วย.. แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ”คิคุกล่าวก่อนจะบินขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อยนำไปที่กระท่อมหลังเล็กสภาพจะพังแหล่มิพังแหล่ ท่าทางจะต้านลมหนาวมาหลายชั่วอายุคน “เชิญครับ” หนุ่มผมดำกล่าวห้วนๆแล้วผายมือไปด้านใน
อเมริกาก้าวตามเข้าไป ภายในกระท่อมมีโต๊ะญี่ปุ่นตั้งอยู่พร้อมเครื่องทำความร้อนที่เรียกอะไรตัวเขาก็จำไม่ค่อยได้ คนตัวใหญ่ถือวิสาสะเข้าไปซุกในผ้าห่มที่มีเครื่องทำความร้อนอยู่ทันที
“อเมริกาซัง!!”เจ้าของกระท่อมเผลอหลุดปากตะโกนออกมาก่อนจะรีบก้มหัวงกๆขอโทษที่เสียงดังขัดกับคำสั่งตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตากรีดลึกเจ็บถึงทรวง “นิสัยไร้มารยาทของคุณนี่เหมือนกับราชาโหลยโท่ยนั่นไม่มีผิด”
“หา?”อเมริกาส่งเสียงแสดงความไม่เข้าใจขึ้น เควสชั่นมาร์คผุดขึ้นมาเต็มไปหมดจนคิคุแทบจะกุมขมับ
“เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลยนะครับ ผมจะอธิบายให้ฟัง..”เจ้าของเสียงหยุดพักหายใจและเรียบเรียงคำพูดพักหนึ่งแล้วเริ่มพูดต่อ ”ที่นี่คือโลกปีศาจ ผมเป็นคนพาคุณมาที่นี่เอง จุดประสงค์คือต้องการให้คุณจัดการกับราชาแห่งโลกนี้.. ราขาปีศาจ” คิคุหยุดหายใจอีกพักหนึ่งพร้อมทั้งอ่านบรรยากาศรอบๆ ซึ่งเป็นความถนัดเฉพาะตัว และเขาก็พบว่าคนที่เขาอุตส่าห์ลงทุนลงแรงพามาไม่ได้เข้าใจอะไรเลย
“เอ๊ะ? ราชาปีศาจ? ถึงมันจะแปลกๆ แต่ถ้าหากเป็นคนมีตำแหน่งใหญ่โตขนาดนั้นจะทำไปเพื่ออะไรล่ะ เค้าคอรัปชั่นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรมพร้อมช่วยเหลือแน่นอน! แต่ถ้าจะให้ช่วยจัดการเพราะอยากได้ตำแหน่ง แย่งชิงอำนาจอะไรแบบนี้ฮีโร่ไม่ยุ่งด้วยนะ” จิตวิญญาณแห่งประเทศสารพัดฮีโร่จ้อพร้อมสอดแทรกคำอวดอ้างสรรพคุณเล็กๆน้อยๆลงไปด้วย
หนุ่มสายเลือดญี่ปุ่นสูดหายใจเข้าแล้วตอบคำถามของคนช่างสงสัยอย่างอึดอัดใจ “ไม่ใช่ครับ.. เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว” ดวงตาสีแดงสดกลับหมองลงไปอย่างชัดเจน เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ อีกครั้งที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัดเช่นนี้..
ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นยืน เดินไปหาเครื่องดื่มมาต้อนรับแขก “อังกฤษซังหายไปใช่ไหมล่ะครับ” ไม่ต้องมีคำอื่นๆอีก อเมริกาถลาเขาไปหาคิคุทันใด มือหนาบีบข้อมือบางนั้นเบาๆแล้วพูดขึ้น
“เธอรู้เรื่องนี้ใช่มั้ย? เธอรู้ว่าอังกฤษอยู่ที่ไหนใช่มั้ย?”มันช่างเยี่ยมยอด ราวกับว่าตัวเองลอยได้แล้วตอนนี้ ความรู้สึกเหมือนได้กินดับเบิ้ลเบอร์เกอร์พร้อมโค้กแก้วยักษ์หลังจากเขม่นกับเจ้าหมีขาวมาทั้งวัน.. แต่หากเป็นเช่นนั้น..ที่นี่ก็ไม่ใช่ความฝัน ถึงมันจะไม่ค่อยมีความเป็นวิทยาศาสตร์มากไปหน่อยแต่เขาจะทำเป็นไม่สนใจและคิดว่าเป็นโลกที่กฎฟิสิกส์ผิดพลาด โลกที่สิ่งมีชีวิตวิวัฒนาการแปลกไปก็แล้วกัน ค่อยไปพิสูจน์ทีหลัง ตอนนี้ยังไงเบาะแสของอังกฤษก็อยู่ใกล้ๆนี้แล้ว คว้าไว้ก่อนเรื่องอื่นค่อยคิด อา.. ก้าวแรกแห่งความสำเร็จอันหอมหวานของซูเปอร์ฮีโร่
“ครั..” คิคุยังพูดไม่ทันจบดีก็โดนแรงมหาศาลฉุด ลากออกไปข้างนอกโดยไม่ได้สนใจว่าใครจะพร้อมหรือยินยอมเลย
“ไปหาอังกฤษกัน”
ถึงแม้จิตวิญญาณแห่งประเทศอย่างเขาจะเทียบได้กับมนุษย์ แต่แรงและพละกำลังนั้นไม่ใช่เล่นๆ ทำเอาปีศาจอย่างหนุ่มตะวันออกคนนี้เหวอได้เลย คิคุพยายามกระชากมือกลับแต่ด้วยสายตาอ้อนวอนและแรงที่ไม่อาจต้าน ถ้าจะให้ทำร้ายด้วยพลังใดๆก็ใช่เรื่อง จึงทำได้แค่พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงยอม ในที่สุดแรงที่บีบข้อมือไว้ก็ค่อยๆคลายออก
“ไปกันเถอะ!!” เจ้าของเสียงไม่รีรอ ถลาตัวออกไปไกลกว่าเดิมทันที
ร่างเล็กส่งเสียงไม่พอใจในลำคอเล็กน้อยเพราะความรำคาญเต็มทน แต่ก็ต้องจำทนยับยั้งตัวเองไม่ให้ทำอะไรเสียมารยาท ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรเสียหายมากมายที่จะเริ่มกันตอนนี้ แต่ด้วยพายุที่ยังไม่สงบดีและตัวเขาเองรู้อยู่แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน ก็อดห่วงมนุษย์บ้าบอนี่ไม่ได้ กลัวจะตายไปเสียก่อนแล้วจะไม่มีใครไปจัดการราชาปีศาจให้ล่ะนะ.. ว่าแล้วก็เริ่มเดินนำไป
_____ ____ ___ __ _
“นี่..เธอเหมือน ‘ปีศาจ’จากในหนังสือของอังกฤษเลยเนอะ เธอคอสเพลย์เหรอ? OH! เหมือนมากเลย สมจริงสุดๆ ขยับได้ด้วย แจ่มจ๊าบมาก ” คนไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเอ่ยทำลายความเงียบขณะเดินย่ำไปบนหิมะตามคิคุผู้มีปีก หาง และเขา
“ผมก็เป็นปีศาจจริงๆไงล่ะครับ จำได้ว่าผมเคยบอกเรื่องที่นี่คือโลกปีศาจและเรากำลังจะไปจัดการราชาปีศาจกัน คุณจำไม่ได้เหรอครับ?”
หนุ่มอเมริกันส่ายหน้ารัวๆแล้วยิ้มกว้าง คงหมายถึงจำได้..
“จำได้สินะครับ? อย่างคุณคงไม่ต้องกลัวอะไรมาก...” คิคุสัมผัสได้ถึงความหนาวที่เพิ่มขึ้น แม้จะเดินออกมาจากจุดศูนย์กลางของที่นี่มากแล้ว แล้วหิมะก็ไม่ตก ลมก็สงบดี... มีกรณีเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้รู้สึกเหมือนว่าอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้... เขาหันหลังกลับไปมองผืนหิมะที่ไกลสุดเส้นขอบฟ้า หลังต้นไม้ที่ไร้ใบนั้น... อีวาน... “แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรต้องกลัว ตอนนี้รีบไปกันดีกว่า...” หนุ่มตะวันออกทำหน้าพะอืดพะอมแล้วรีบเดินจ้ำๆออกไป
______ _____ ____ ___ __ _
บล็อกปูนสีหม่น ร้านค้ามากมาย บ้านเรือนตั้งตระหง่าน ผู้คนหลากหลาย แดดยามบ่าย และต้นไม้ให้ร่มเงา
ถึงแม้ว่าผู้คนในที่นี้หมายถึงปีศาจก็เถอะ...
“ไหนว่าจะพาฉันไปหาอังกฤษไง!! อาอั๋น งั่มมม เอ้าอี้ งั่ม อั้ม ไอ !!!” เสียงโวยวายของจิตวิญญาณแห่งอเมริกาดังออกมาจากคาเฟ่ที่ภายนอกทาด้วยสีขาวสะอาด แต่ตอนนี้เริ่มเก่าเลยกลายเป็นสีครีมเสียแล้ว กันสาดลายทางสีขาว-ฟ้า ด้านหน้าร้านมีไม้ประดับที่หาได้เฉพาะช่วงปลายฤดูฝนเท่านั้นอยู่ด้วย อันที่จริงก็เลือกดอกไม้ตามฤดูกาลเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ถ้าให้พูดถึงด้านใน คงจะต้องพูดว่าเป็นร้านเล็กๆมีแค่2โต๊ะและที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์อีกสี่ที่นั่งเท่านั้น
“จะไปหาอังกฤษ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้!!”เด็กไม่รู้จักโตกระทืบเท้าพร้อมเคี้ยวตุ้ยๆ เจ้าของร้านผมเซ็ทเรียบเสยไปข้างหลังจ้องเท้าของอเมริกาสลับกับพื้นไม้ลามิเนตนำเข้าจากโลกมนุษย์ ส่งตรงจากประเทศเยอรมันตั้งแต่ช่วงแรกๆที่มันเริ่มฮิตกันในโลกปีศาจจนตอนนี้หันไปใช้อย่างอื่นแล้ว เขาค่อนข้างหวงมันเป็นพิเศษ ยิ่งเหม็นหน้าเจ้าอ้วนนี่เข้าไปใหญ่
ลุดวิก เจ้าของคาเฟ่เล็กๆที่ขายทั้งเครื่องดื่มและอาหาร ขนมเองก็มีด้วย เขาไม่พอใจตั้งแต่อเมริกากระชากประตูไม้ที่เขาทำเองกับมือทุกขั้นตอนแทบหลุด.. ตั้งแต่ปลูกต้นไม้ยันประกอบรวม ที่ไม่ได้ทำเองก็คงจะมีแค่ลูกบิดเท่านั้น แล้วยังพรมสีน้ำตาลรอต้อนรับตั้งแต่เข้าร้านที่เจ้าอ้วนนั่นเหยียบไม่เหลือชิ้นดี ไหนจะกินมูมมามส่งเสียงดังโวยวายจนลูกค้าหนีไปสองคน และที่สำคัญ มันมากินฟรีด้วย ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้านี่เป็นคนที่คิคุพามาเขาคงจะลงมือฆ่าเสียตรงนี้
“แล้วทำไมถึงพาไปไกลขนาดนั้น” ลุดวิกถาม “คงไม่ใช่ว่าตกลงร่วมมือกับเจ้านั่นแล้วหรอกนะ?”
คนถูกถามนิ่งไปพักเล็กๆแล้วตอบกลับมา “ก็.. ใช่ครับ” คิคุพยักหน้า “ลำพังตัวผมคนเดียว หรือแม้กระทั่งผมกับคุณเฟลิเซียโน่คงไม่สามารถพาเขามาได้” ชายหนุ่มที่ตัวเล็กที่สุดโค้งตัวลง “ขอโทษครับ” น้ำเสียงอ่อนล้าและรู้สึกผิดเต็มทนทำให้ลุดวิกค้านอะไรไม่ออก อย่างไรเขาเองก็ผิดด้วยส่วนหนึ่ง ทั้งๆที่เป็นปีศาจแต่ไม่สามารถเปิดประตูมิติได้ มันคือข้อจำกัดของตระกูลเบลเชมิทธ์แลกมากับความแข็งแกร่งของร่างกาย.. ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าในกรณีที่ต้องยืมมือเขาคนนั้นมันจะคุ้มหรือเปล่า..
“Hey! Hey! นี่ฉันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ วู้ววว น่าสนใจจังเนอะ HAHAHA! ..แต่ว่านะ ฉันอยากไปหาอังกฤษแล้ว” อเมริกา หนึ่งในคนที่อ่านบรรยากาศได้แย่แสนแย่ เอ่ยขัดบทสนทนาของสองปีศาจ
“การบุกเข้าไปในปราสาทของราชา ไม่ใช่เรื่องง่ายๆครับ ได้โปรดอย่าบุ่มบ่าม”คิคุพูดเสียงแข็ง ต่างกับตอนขอโทษอย่างสิ้นเชิง..
“จะทำการใหญ่ต้องมีเหตุผล คิดให้รอบคอบและมีวินัย อย่างนายคงทำอะไรไม่ได้ ขาดทั้ง3ข้อ” คำพูดเจ็บแสบทำเอาหนุ่มอเมริกันมุ่ยหน้าแล้วออกอาการฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าราชานั่นมีดีอะไรมากแค่ไหน จะเก่งแค่ไหนกันเชียว มากสุดก็คงแค่ระดับบอสในดันเจี้ยนระดับEasyแหละน่า!!”พอพูดจบก็ตักเครปเค้กเจแปนนีสสไตล์มากินต่อ
คิคุอยากจะกระโจนไปตัดคอเขาเสียตรงนั้น ถ้าไม่ติดว่าอเมริกาดูเหมือนจะพึงพอใจในรสชาติเครปเค้กฝีมือของหนุ่มตะวันออกขนาดนี้
“ระวังคำพูดไว้หน่อยก็ดี..”ลุดวิกปราม ดวงตาสีฟ้าซีดทอดมองออกไปนอกหน้าต่างพลางครุ่นคิด.. ถึงคนที่พวกเขากำลังจะไปจัดการ..
____________ _________ _______ _____ ___ __ _
“อย่านะ.. หยุด.. อึ๊ก..”ร่างอันสั่นเทาครางเสียงเจ็บปวด “ไม่เอา..” มือขาวปัดป่ายไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ทั้งดันทั้งผลักคนที่อยู่ข้างๆจนอีกฝ่ายเซไปหลายครั้งแต่ก็ยังไม่เลิกราเสียที
“อยู่นิ่งๆสิครับคุณอาเธอร์”เสียงหวั่นๆเอ่ยด้วยความตะกุกตะกัก โทริสพยายามเข้าไปล้างแผลให้อังกฤษ แต่คนโดนล้างคงจะจะไม่ไว้ใจเขา.. และอาจจะไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นล่ะมั้ง แต่ถ้าไม่ล้างให้ นอกจากแผลจะเกิดติดเชื้อเอาได้ซึ่งเป็นเหตุผลรองแล้ว เขาจะโดนดุเอาด้วย และการดุในที่นี้ก็ไม่ใช่แค่การอบรมธรรมดา..
“ไม่โว้ย!! แล้วฉันคืออังกฤษต่างหาก ไม่ใช่อาเธอร์!” อังกฤษโวยเสียงดังลั่นจนเผลอเผยด้านที่ไม่ใช่สุภาพบุรุษออกมา ว่าแล้วก็ปัดอ่างน้ำใบเล็กของโทริสจนมันคว่ำหกทำให้ปีศาจหนุ่มเปียกไปทั่วร่าง คนถูกกระทำไม่นึกโกรธ ได้แต่เก็บอ่างกับผ้าและชุดสมุนไพรที่เตรียมไว้แล้วจำใจเดินออกไปแม้รู้ว่าผลที่ตามมาจะไม่ดีนัก..
อังกฤษหอบหายใจแล้วนอนพลิกตัวไปมาเพราะไม่สบายตัว ร่างกายเขาซูบไปมากทีเดียว แต่ถ้าจะให้กินอะไรที่ปีศาจเอามาให้เนี่ยไม่ไหวหรอก ยังไงก็ไม่กินเด็ดขาด!
สายตาอ่อนล้าพยายามมองหาทางหนีจากห้องนี้ไป เขาถูกเจ้าปีศาจทาสเมื่อกี้นี้จับย้ายมาห้องนี้เพราะคำสั่งของเจ้านายของมันซึ่งท่านเจ้านายมีงานอดิเรกลับๆเป็นการสะสมกางเกงในทรงฟักทองไซส์เด็กแรกเกิดถึง7ปี และเรื่องอื่นๆอีกที่มันยังพูดไม่หมด อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้แต่หมอนั่นแพลมมาเอง และจิตวิญญาณแห่งอังกฤษก็ไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอีกทั้งยังไม่ประเทืองปัญญาแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้Deleteซะ ทำไมไม่รู้จักให้ข้อมูลที่สำคัญกว่านี้อย่างเช่นชื่อ ธาตุ พลัง อะไรพวกนี้ดูเป็นหัวข้อสนทนาที่คนใช้ควรแพลมออกมามากที่สุดแถมยังเป็นประโยชน์ต่อคนถูกจับมาอย่างเขาด้วย เจ้านั่นนี่แย่จริงๆ
ไม่ทันได้คิดเรื่องที่เพิ่งผ่านมาได้นาน ประตูห้องบานเก่าก็แง้มออก “เธอนี่ดื้อเหมือนเคยเลยนะ” เสียงแหบดังมาจากด้านหลังบานประตู “อย่าให้ฉันต้องบังคับ ฉันเองก็ไม่อยากขัดใจเธอแต่มันจำเป็น..”
ร่างสูงค่อยๆดึงตัวอังกฤษขึ้นมา.. แม้อังกฤษจะคิดว่ามันไม่ใช่ ‘ค่อยๆ’ ก็ตาม มือหนาเช็ดแผลน่าเกลียดนั้นอย่างอ่อนโยน สายตาเย็นชามองคนที่สั่นระริกตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ดวงตาสีเขียวมรกตประสานเข้ากับนัยน์ตาสีท้องฟ้าแสนลึกลับโดยบังเอิญ อังกฤษรีบเบนสายตาหนีแม้รู้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ทำอะไรตน แต่ก็อดกังวลไม่ได้ที่ใบหน้าคมเอาแต่จ้องเขาไม่วางตา ร่างบางลอบมองคนข้างๆแต่ก็ต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปเองเพราะสายตาดุๆราวกับจะฆ่าเขาอย่างไรอย่างนั้น..
“โอ้ย!! เจ็บนะเจ้าบ้า!!” คนถูกทำแผลสะดุ้งโหยงเมื่อสมุนไพรสีน่ากลัวแตะที่แผลของตัวเองตรงๆ แถมยังแรงมือที่กดลงมาอีก ทั้งแสบทั้งเจ็บ
“อึก...” ปีศาจมือหนักรีบกระตุกมือของตัวเองออกแล้วลุกออกไปด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนน้อยๆ ไม่พูดไม่จา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี.. สำหรับอังกฤษ
โทริสกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมอุปกรณ์ครบครัน “ผมขอโทษนะครับ แต่เรื่องนี้คุณก็ผิดด้วยที่ไม่ยอมให้ผมทำแผลให้แต่แรก..” และจากนั้นอังกฤษก็โดนบ่นจนหูชาไปอีกพักใหญ่ๆ
หลังจากโดนเจ้าคนรับใช้บ่นไปตลอดเวลาที่ทำแผล ในที่สุดเวลาแห่งความเจ็บปวดก็สิ้นสุด แต่ก็ยังไม่พ้นคำบ่นทิ้งท้าย “...เห็นมั้ยละครับ คราวหน้าคราวหลังอย่าอาละวาดใส่ผมให้มากนัก ไม่งั้นเขาก็จะมาหาคุณอีก” อังกฤษพยักหน้าส่งๆแล้วตักซุปเห็ดอุ่นๆรสชาติกลมกล่อมเข้าปาก “ผมวางผ้าเช็ดปากกับผ้าเช็ดมือไว้ตรงนี้นะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้ผมได้ ผมอยู่ห้องข้างๆนี่..” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี จิตวิญญาณแห่งประเทศผู้ดีก็แทรกขึ้นมาก่อน
“ฉันรู้ว่าการพูดแทรกเป็นเรื่องที่ไม่ดี.. แต่ ฉันมีข้อสงสัย” มือผอมลูบแผลที่ปากตัวเองแล้วพูดต่อ “ทำไมต้องเย็บปากฉัน”
“..คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ”
ความคิดเห็น