คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : started luhan zone
และแล้วเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง
กษัตริย์ ราชินี และเจ้าชายแห่งราชวงศ์เอกโซกล่าวปิดงาน
ทันทีที่ผมหันไปมอง
ผมก็รู้สึกเหมือนเคยเห็น เจ้าชายแห่งเอกโซที่ไหนมาก่อน แต่กลับจำไม่ได้
‘สงสัย คงคิดไปเอง’พึมพำบอกตัวเอง
ก่อนที่จะใช้เวลาที่ผู้คนกล่าวอำลากัน
เดินแยกออกมา หยิบแผนที่ที่ลุงเขียนให้
แล้วเดินไปตามเส้นทางนั้นอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ลืมสังเกตว่าใครเดินตามมา
ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองรอบๆตัว
ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทันทีที่เห็นชายวัยห้าสิบปลายๆ หัวล้าน ภายในชุดสีทอง บ่าประดับด้วยขนนกสีดำสลับแดง เดินออกมา
ใบหน้าที่บึ้งตึงจ้องมองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“แก เป็นใคร”
“ผมเป็นคนของคุณลุงเอ่อ ผมหมายถึงคนที่ติดต่อกับคุณเรื่ององครักษ์ประจำตัวเจ้าชายนะครับ”
“ออ แต่ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าแกคือตัวจริง”
“อ้อ คุณลุงฝากนี่มาให้ครับ” ก่อนที่มือเรียวจะล้วงไปหยิบกระดาษที่ผู้เป็นลุงฝากมาให้คนตรงหน้าผม
ร่างท้วมก้มลงอ่านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มออกมาจากหน้ากลมนั้น
“เข้าใจแล้ว งั้นแกตามฉันมานี่”ร่างท้วมพูด แล้วหันหลังเดินไปยังทางที่เขามา
“ครับ”พูดเสร็จ ขาเรียวก็ก้าวตามร่างท้วมไป
ในใจนึกขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้แผนการแรกสำเร็จไปได้ด้วยดี
หากแต่เขาคิดผิดถนัด
ร่างสูงโปร่งดูแข็งแรงเดินออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่ กระตุกยิ้มออกมาอย่างมีความหมายที่เขาผู้นั้นสามารถรู้ได้เพียงผู้เดียว
มือหนายกขึ้มมาแตะริมฝีอย่างตั้งใจ ความหวานยังคงตราตรึงอยู่ในใจและ อยากจะสัมผัสมันอีกครั้ง
“แล้วเราจะได้เจอกัน’นายปากหวาน’”
ก่อนจะก้าวยาวๆไปอีกทางหนึ่งอย่างไม่เร่งรีบ
ร่างท้วมเดินนำเข้ามาในห้องนอนสุดหรู ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องของเขา ก่อนที่จะโยนกระเป๋าเป้มาให้ผม
“เอาไป ของใช้ทั้งหมดที่จำเป็น ”
“ครับ แล้วผมจะเอาไปเก็บที่ไหน แล้วก็นอนที่ไหนครับ”
“แกก็เอาไปเก็บในห้องของแก อยู่ในห้องของเจ้าชายนั่นแหละ เมื่อกี้แกพูดว่านอนเหรอะ ฮึ ฉันจะบอกอะไรให้เป็นองครักษ์นี่นะ ไม่ได้นอนหรอก ยิ่งถ้าเป็นองครักษ์ประจำตัวด้วยเนี่ย อย่าหวังว่าจะได้นอนอ แกจะต้องติดตามเจ้าชายเหมือนเป็นเงาเลยก็ว่าได้”
“ออ ครับๆ”
“ไป ไปเปลี่ยนเป็นชุดองครักษ์ได้แล้ว ”
“ครับ”
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเป็นชุดองครักษ์อย่างเต็มตัวโดยที่ไม่ลืมที่จะถอดหน้ากากออก
ทันทีที่เสร็จ ขาเรียวก็ก้าวออกมา
“อือ สมแล้วที่ลุงของแกให้แกแฝงตัวมาเป็นองครักษ์ เหมาะสมจริงๆ”ร่างท้วมเอ่ยชมจากใจจริง
ผมได้แต่ยิ้มแหยๆไป
“ไป ฉันจะพาแกไปยังห้องของเจ้าชาย แกก็รออยู่หน้าห้องจนกว่าเจ้าชายจะเสด็จมา ถ้าเจ้าชายถามอะไรก็ตอบดีๆ มีหางเสียงด้วย แล้วถ้าเค้าใช้อะไรก็ต้องทำทุกอย่าง เน้นว่าทุกอย่างนะ ถ้าแกไม่อยากให้แผนล่ม อ้อ อีกอย่างแกต้องยืนตรงๆแข้งๆให้เหมือนองครักษ์คนอื่นที่แกเห็น เข้าใจมั๊ย”ชายตรงหน้าผมอธิบายอย่างละเอียดในระหว่างทางการไปยังห้องเจ้าชาย
มีองครักษ์ละขุนนางมากมายทำความเคารพเขาระหว่างทาง นั่นทำให้ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นใหญ่เป็นโตไม่น้อย
และแล้วเขาก็หยุดตรงหน้าประตูบานโต สุดหรู บานประตูทั้งสองข้างสลักตัวอักษร prince of exo ไว้อย่างสวยงาม
“นี่แหละ แกรออยู่ตรงนี้ ยืนดีๆ อีกอย่างเวลาเห็นฉัน แกไม่ต้องทำเหมือนว่ารู้จักฉัน ยืนตรงๆหน้านิ่งๆแค่นี้ก็โอเคแล้ว แค่นี้จำไว้ ฉันไปหละ หวังว่านายจะทำสำเร็จ” ชายวัยกลางคนพูดแล้วนำมืออวบอูมตบบ่าผมอย่างรุนแรง2ครั้ง
“ครับ”ผมพูดก่อนที่เขาจะเดินจากไป
“หน้านิ่งๆ ยืนแข็งๆ หน้านิ่งๆยืนแข็งๆ”ผมบ่นพึมพำกับตัวเองทำให้ไม่รู้ว่ามีคนมายืนข้างๆผมแล้ว
“จะบ่นอีกนานมั๊ย”เสียงที่ผมรู้สึกคุ้นมาก ดังขึ้น
“ฉันไม่ได้บะ บะ……..”ผมตั้งใจจะหันกลับไปเถียงแต่เมื่อเห็นชายตรงหน้า เป็นชายร่างสุงโปร่งหากแต่ดูแข็งแรง ผิวพรรณขาวสะอาด ใบหน้าเรียว คิ้วดกดำ ดวงตากลมรีหวานล้ำหากแต่หางตาตวัดสูงขึ้น บ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ จมูกโด่งงามได้รูป ประจวบกับริมฝีปากทรงกระจับสีระเรื่อ ทำให้เขาเป็นคนที่เรียกว่าหล่อเลยก็ว่าได้ อยุ่ภายในเสื่อแขนยาวสีขาวกับกางเกงสีเดียวดัน มีเสื้อคลุมสีทองยาวถึงเข่าสวมทับทำให้ดูเด่นเป็นสง่า ทายว่าน่าจะไม่ใช่คนสามัญธรรมดา และเมื่อผมเห็นบางสิ่งประดับอยู่เหนือเส้นผมสีน้ำตาลเครื่องเทศ เป็นธรรมชาติ ก็ทำให้หัวใจผมกระตุกวูบ แทบจะหล่นไปถึงตาตุ่ม สิ่งสิ่งนั้นคือ มงกุฎสีเงิน เป็นเงาอันงาม ประดับด้วยเพชรสีฟ้าเม็ดเล็กๆสามเม็ด ด้านใต้สลักไว้ว่า prince of exo
“เจ้าชาย!!!!เอ่อ ขออภัยคระ เอ่อ พะยะค่ะ”ผมกล่าวก่อนจะโค้งคำนับชายผุ้มาเยือนใหม่อย่างตะกุกตะกัก
“เฮ้อ พอๆๆ ฉันเบื่อจริงๆที่มีคนใช้แต่ราชาศัพท์กับฉัน บางคำฉันก็ไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร นายใช้คำปกติธรรมดา กับฉันได้มั๊ย”เขาถอนหายใจ
“แต่…..กระหม่อมว่ามะ….”
เสียงที่ดังกว่ากล่าวออกมาอย่างวางอำนาจ
“นี่คือคำสั่ง นายต้องทำ ห้ามเถียงห้ามต่อต้าน ถ้านายยังไม่อยากจะถูกไล่ออก!!”
“พะยะ เอ่อ….ครับ”ผมกล่าวตอบรับในใจนึกติเจ้าชาย’ฮึ ไม่ทันเป็นพระราชายังวางอำนาจขนาดนี้ ถ้าได้เป็นละก็ หึหึ’ เผลอกระตุกยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไรของนายนะ”
“อ๋อ เปล่าพะยะ…..ครับ”
“ไปเราเข้าห้องของเราเถอะ”ร่างหนาพูด ก่อนที่จะโยนเสื้อคลุมตัวยาวสีทองมาให้ผม
“ครับ”ผมกล่าวขณะที่กำลังพยายามนำเสื้อคลุมที่อยู่บนหน้า ตอนที่เขาโยนมาออก อย่างทุลักทุเล
โดยไม่ทันแปลกใจกับคำว่า’เรา’และคำว่า’ห้องนอนของเรา’ที่เจ้าชายจงใจเน้นให้ได้ยิน เลยแม้แต่นิดเดียว
“นี่ นายเป้นองครักษ์ประจำตัวฉันใช่มั๊ย”
“ครับ”
“นายอยู่ที่นี่นานยัง”
“ก็สักพักครับ”
“แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยอะ”
“ก็เจ้าชายไปเรียนที่อังกฤษตั้ง4ปี แล้วไหนจะต่อการบริหารอีก3ปี รวมๆตั้ง7ปี ผมมาอยู่ที่นี่แค่3ปีเอง เจ้าชายจะเคยเห็นหน้าผมได้อย่างไรละครับ”
“แหมๆ รู้ดีจังเลยนะ สนใจฉันละซิ”ร่างหนาพูดพลางล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง
“เปล่าครับ ก็ผมต้องเป็นถึงองครักษ์ประจำตัวของเจ้าชายก็ต้องรู้ประวัติส่วนตัวอยู่แล้วครับ”ผมยืนตรง ก้มหน้านิ่งตอบ
“แหม สนใจก็บอกมาเถอะ ฉันออกจะดูดีขนาดนี้”ร่างหนาลุกขึ้นมานั่ง หันหน้ามาทางที่ที่ผมยืนอยู่
ความคิดเห็น