คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : No.3
No.3
“ ฟู่ ” เสียงเป่าปาก ถอนหายใจที่อัดอั้นมาหลายชั่วโมง ฝ่ามือเล็กสอดประสานกันเป็นปั้นมือใหญ่ บิดไปบิดมาเรียกพลังความสดชื่นให้ร่างกาย สายตาทอดยาวไปยังผืนน้ำกลางทะเลกว้างที่มีแสงระยิบระยับ ซึ่งเกิดจากการสะท้อนกับแสงแดดมายังดวงตา เป็นภาพที่สวยงามนักสำหรับผู้พบเห็น
“ แท เรามาอยู่ด้วยกันที่นี่นะ เค้าชอบทะเล แทก็ชอบทะเล เราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุดเลย ว่ามั้ย? ”
“ แท แทมาเปิดร้านอินเตอร์เน็ตที่นี่สิ น่าอยู่จะตาย เค้าจะมาช่วยแทบริหารงาน เป็นแม่บ้านให้แทไง ดีมั้ย? ”
“ แท เราจะได้แต่งงานกันไหม เค้าอยากใช้ชีวิตกับแท ใครไม่ยอมรับก็ช่างขาสิ ”
“ แท...เราต่างกันเกินไป เค้าไม่ดีพอสำหรับแทหรอก เราห่างกันสักพักนะ เค้าอยากทบทวนใจตัวเองก่อน ”
“ เราเลิกกันเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้วกับสภาพแบบนี้ ”
ห้วงความคิดถูกทำลายลงด้วยความอุ่นจากหยดน้ำตาที่กระทบลงบนแขน แววตาสั่นระริก ม่านน้ำตาบังทัศนียภาพด้านหน้าจนเกือบมิด
“ ผ้าเช็ดหน้ามั้ยคะคุณ? ” มือบางขาวเนียนยื่นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูสดใสให้คนที่กำลังร้องไห้
“ ขอบคุณค่ะ ” มือเล็กรับน้ำใจนั้นไว้ กระพริบตาไล่ความอ่อนไหว เช็ดน้ำตาจนแห้งสนิท ก่อนจะเงยหน้าสบตากับคนมีน้ำใจที่ยืนตายิ้มหยี
“ คุณไม่เป็นไรนะคะ ” เสียงหวานกระทบโสตประสาท ทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันใด
“ ฉันคิดถึงบ้านน่ะค่ะ เพราะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกนาน ” ย้ำสองพยางค์หลังด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
ความหลังที่จมปลักอยู่ มันคงต้องอยู่กับเราอีกนาน...และอีกนาน...
“ ฉันก็มีความหลังกับที่นี่เหมือนกัน ความทรงจำที่ไม่น่าประทับใจ ” สาวตายิ้มฝืนยิ้มตรงข้ามกับแววตาที่สั่นรัวไม่แพ้กัน
“ งั้นเราก็หัวอกเดียวกัน...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...ฉัน...แทยอน ”
“ ทิฟฟานี่ค่ะ ”
สองมือสัมผัสกันอย่างเข้าใจ ความเศร้าของสองคนจะทำให้เรื่องราวเป็นยังไงต่อไปนะ ? ^^
............................
ตัวหนังสือเรียงรายเต็มหน้ากระดาษ ก่อนจะถูกที่คั่นหนังสือวางทับ และปิดหนังสือเล่มหนาลงเบาๆ
“ เฮ้อ! วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน ” คนร่างสูงบิดขี้เกียจไปมาบนเก้าอี้ผู้บริหารสีดำตัวใหญ่ เปลือกตาปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งผู้ตรวจทานตัวอักษรประจำสำนักพิมพ์ยักษ์ใหญ่ และเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลนี้ค้ำคออยู่แล้วละก็ จ้างให้ยุนอาคนนี้ก็ไม่มีทางมาสิงสถิตอยู่ในห้องทำงานสี่เหลี่ยมทั้งวันทั้งคืนแบบนี้เป็นแน่
RRRRR rrrrrrrrr-----
เสียงสวรรค์ ( สาป ) ดังก้องจนคนหลับสะดุ้งตื่น งัวเงียขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“ อะไรนักหนาวะเนี่ย!!! ” พูดพลางกดรับโทรศัพท์เนือยๆ
“ ค่ะ พ่อ ”
ตาสะลึมสะลือเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นตาโตฉับพลัน
“ libery hot สั่งหนังสือของยุนอีก 2,000 เล่มเหรอคะ ขอบคุณค่ะพ่อ เดี๋ยวยุนจะเอาไปส่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ”
มือเรียววางโทรศัพท์ ปากยิ้มกว้างไม่ยอมหุบ ก่อนจะชูกำปั้นดีใจสุดขีด
“ เย้!!! ยอดรวม 100,000 เล่มแล้ว ”
..........................................
RRRRR rrrrrrrrr-----
มือบางกดรับโทรศัพท์ขณะที่อีกมือกำลังตกแต่งหน้าเค้กอย่างคล่องแคล่ว
“ lovely bekery สวัสดีค่ะ ” เสียงหวานสะท้อนไปยังปลายสายจนอีกฝ่ายอดยิ้มไม่ได้
( สวัสดีค่ะเจส วันนี้ร้านเปิดอยู่ใช่มั้ย )
“ เปิดค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ ” คนทางนี้เริ่มขมวดคิ้ว
( ยูลเอง จำได้มั้ยคะ )
“ อ๋อ ยูล มาสิค่ะ เดี๋ยวเจสเลี้ยง ”
....
“ ฟานี่ไม่มาด้วยเหรอคะ ” เจ้าของร้านคนสวยถามอย่างสงสัย
“ ฟานี่ไปปูซานแล้ว เขาไม่ได้บอกเจสเหรอ ”
คนฟังส่ายหน้า เพื่อนรักอย่างฟานี่ไม่บอกเธอ เป็นไปได้ไง
“ ยูลไม่คิดถึงฟานี่เหรอคะ ” สาวผมบรอนด์ถามตรงไปตรงมา
“ คิดถึงสิ..หรือเจสไม่คิดถึง ”
“ คิดถึงค่ะ แต่ก็คงไม่เหมือนกับที่ยูลคิดถึง ”
ยูริอยากบอกเจสสิก้าเหลือเกินว่ามันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น แต่คำพูดของเพื่อนรักกลับล่องลอยมาในสมอง
“ ยูล ฉันขอร้องนะ แกแกล้งเป็นแฟนฉันไปก่อน เพราะพ่อฉันจะบังคับให้ฉันแต่งงาน ไม่งั้นฉันต้องมีสามีเป็นผู้ชายแน่ๆ ”
คนร่างสูงยิ้มแหยๆ แสร้งยอมรับก่อนถามอีกฝ่าย
“ แล้วเจสล่ะ มีคนที่คิดถึงแบบนั้นมั้ย ”
“.................. ”
“.................. ”
“ ไม่เคยจริงๆ ในชีวิตนี้ ” สาวร่างบางกล่าวเสียงเศร้า
“ หืม ” คนร่างสูงยกคิ้ว “ ไม่น่าจะเป็นไปได้ ”
“ ไม่มีผู้ชายคนไหนสนใจคนบ้างานอย่างเจสหรอก ”
ตึกๆ หัวใจร่างสูงเต้นแรงเมื่อนึกถึงประโยคหนหลัง
“ เราไปกันไม่ได้หรอก เธอไม่ควรมาสนใจคนบ้างานแบบพี่ ”
“ ไม่จริงหรอก บ้างานไม่เห็นแปลก คนเรารักกันจริงๆ ก็ควรเข้าใจซึ่งกันและกันไม่ใช่เหรอ ” ร่างสูงพยายามปลอบใจ
“ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่เข้ามาคบกับเจสได้ ....ผู้หญิงเจสก็ไม่ชอบ และไม่มีทางชอบด้วย ”
“ ........................ ”
...........................................................
นิยายเล่มพอดีมือ ถูกเปิดอ่านทีละหน้าอย่างบรรจง รอยยิ้มของผู้อ่านปรากฏบนหน้าเป็นระยะ เป็นปกติของหนอนหนังสืออย่างซอฮยอนที่จะอ่านหนังสือในช่วงเวลาเว้นว่างจากการเปลี่ยนผลัดบริการลูกค้า...มันเป็นวิธีหนึ่งในการสร้างความสุขให้ก่อเกิดแทนที่ความเหนื่อยล้าในแต่ละวันก็เป็นได้
“ มันน่าสนุกตรงไหนฮึ!! ” มือหนาไม่พูดเปล่า หยิบหนังสือของอีกคนติดมือไปด้วย
“ เฮ้!!! คีย์ เอามานี่นะ ” คนถูกแกล้งทำหน้าบึ้ง ก่อนจะยื้อแย่งจากอีกฝ่าย
“ hi – speed of love ของ Dr.A โห! อยากเห็นหน้าคนแต่งจัง ใครน๊าที่ทำให้ซอจูของฉันติดนิยายงอมแงม ”
“ เค้าคงจะดูดีกว่าแกละกัน ” สาวตากลมมองอย่างเหยียดๆ เชิงหยอกล้อ
“ แกจะรู้ได้ไงว่าเป็นผู้หญิง ผู้ชาย...ถ้าเป็นผู้ชายล่ะ แกจะยังปลื้มเค้ามั้ย? ”
“ จะอะไรก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันเป็นแฟนคลับเขา ว่าแต่แกมาวนเวียนไม่ไปผุดไปเกิดซะที ไม่มีงานทำรึไง ”
“ วันนี้พักหนึ่งวัน คิดถึงแกก็เลยมาหา ” ชายหนุ่มยิ้มให้เพื่อนรักแบบมีเลศนัย
“ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว แกเลี้ยงด้วย ” ว่าพลางดึงมือของอีกคนเดินไปก่อนจะสะดุดตากับคนข้างหน้า
“ เฮ้ย! ไอ้พี่ยง ”
“ หา!!! ” สาวตากลม ยิ่งตาโตเข้าไปอีก แต่ ณ จังหวะนั้นหนีไปไหนไม่ได้แล้ว เมื่อใบหน้าไปกระทบกับอีกคนเสียแล้ว
“ น้องซอ พี่ว่าจะชวนไปทานข้าวอยู่พอดี” ชายหนุ่มนามว่า “ ยงฮวา ” นักร้องและนักดนตรีสุดหล่อประจำผับชื่อดัง ที่เฝ้าแวะเวียนมาขายขนมจีบให้เจ้าของร้านหนังสือสุดสวยเป็นประจำ
“ เอ่อ!! ซอทานแล้วค่ะ พี่ยงเชิญไปทานตามสบายเลยนะคะ ”
“ เหรอครับ งั้นเย็นนี้ว่างมั้ย เราไปทานอาหารเย็นด้วยกันก็ได้ ” ชายหนุ่มยังไม่ลดละความพยายาม
“ เฮ้ย!!! ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย ” คนหอบหนังสือมาเป็นตั้งอย่างทุลั่กทุเล จะตกแหล่ไม่ตกแหล่
โครม!!!
ร่างสูงของหญิงสาวกับชายหนุ่มชนกันเข้าอย่างจัง พร้อมกับหนังสือที่หลุดจากตั้งกระจัดกระจาย
“ เดินภาษาอะไรของคุณฮ่ะ!!!!! มีตาหรือเปล่าเนี่ย+++ ” ยงฮวาโวยวายอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่สายตาจะประสานกันเข้าอย่างจัง
“ ไอ้ยง!!! ”
“ ไอ้ยุน!!! ”
.......................
หายหน้าไปนาน!!! หวังว่ายังติดตามกันอยู่น๊า....
ปิดเทอมวันไหน...คงจะได้อัพถี่กว่านี้
see you agian >>>>
ความคิดเห็น