ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #4 : 3 เขิน -////-;;;

 มาแล้วจ้าาาาาา^O^ ตอนที่สามแล้วนะ
ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ พอดีงานยุ่งนิดนึงน่ะค่ะ
 

                หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ ไอร์ก็พาฮุนกลับมาเก็บของที่บ้านพัก ฮุนไม่ได้เอ่ยถามอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของเงียบๆ จนไอร์ที่เก็บของเสร็จก่อนรู้สึกผิดสังเกต เขาสะพายกระเป๋าก่อนจะเดินมานั่งข้างๆฮุน แล้วเอื้อมมือไปยีผมของฮุนจนยุ่ง ฮุนหันมาทำตาดุใส่เขาก่อนจะกลับไปง่วนเก็บของต่อ ความเงียบของฮุนยิ่งทำให้ไอร์รู้สึกแปลกใจ หรือเจ้าเด็กนี่จะไม่พอใจที่เขาห้ามไม่ให้ไปทำตัวสนิทสนมกับแป้ง นี่อยากสนิทกับแป้งขนาดงอนเขาเลยเหรอเนี่ย ไอร์นึกขำในใจ

                “เป็นอะไรไป ทุกทีเห็นโวยวายตอนฉันยีผมเสียงดัง แต่วันนี้กลับเงียบ”

                “...” ไม่มีคำตอบใดๆจากฮุน เขายังคงยัดเสื้อตัวเดิมเข้าในกระเป๋าไม่เสร็จสักที จนเหมือนจะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง และคนที่นั่งข้างๆ

                “ว่าไง โกรธที่ฉันห้ามไม่ให้สนิทกับแป้งหรือไง” ไอร์ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองกว่าเดิม

                “เปล่า ผมจะไปโกรธพี่ทำไม พี่มีอำนาจเหนือผมอยู่แล้วนี่ ถึงได้สั่งผมซะทุกเรื่อง” ในที่สุดฮุนก็อดที่จะประชดไอร์ออกมาไม่ได้

                “นายโกรธจริงเหรอเนี่ย ก็ได้... นายจะสนิทกับใครก็ตามใจนาย อยากสนิทกับแป้งก็เชิญ” ไอร์ผลุนผลันลุกเดินออกไป ท่ามกลางความมึนงงของฮุน

                ถ้าฮุนจำไม่ผิดเมื่อกี้เขาจำได้ว่า คนที่กำลังงอนคือเขาไม่ใช่หรือไงนะ -__-;; ฮุนสะพายกระเป๋าแล้วรีบวิ่งตามไอร์ออกมา ข้างๆรถของไอร์ในนตอนนี้นั้น เจ้าของรถกำลังยืนยิ้มร่าคุยอยู่กับแป้ง ทั้งที่เมื่อก่อนหน้านี้พึ่งจะหงุดหงิดใส่ฮุนไปหยกๆ ฮุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน และจ้องหน้าไอร์ตาขวาง

                “อะไรเนี่ย ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ เบื่อพวกนายจัง” แป้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันไปเล่นงานไอร์ “นายหาเรื่องฮุนอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย จอมกวนประสาทจริงๆเลยนะ”

                “เอ้า เธอมาโทษฉันได้ไง ใครกันแน่ที่กวน ที่แน่ๆไม่ใช่ฉันแล้วกัน” ไอร์หันไปเม้งใส่แป้ง ทั้งที่เมื่อกี้อารมณ์ยังดีอยู่เลย

                “พอเถอะฮะ ผมว่าเราไปกันดีกว่า” ฮุนตัดบท ไม่อยากได้ยินทั้งสองคนคุยกันนานกว่านี้ เขาอยากจะไปให้พ้นๆหน้าคนชื่อแป้งสักที

                “ที่ชวนนี่ รู้เหรอว่าจะไปไหน - O -!!”

                “ผมจะไปรู้ได้ยังไงละฮะ ในเมื่อพี่ไม่ได้บอกผมนี่ - O -!!” ฮุนประชดเสียงเบา ดวงตาคู่สวยหรี่ลงอย่างไม่ค่อยพอใจ โดยเฉพาะตอนที่แป้งหัวเราะคิกคักเบาๆออกมา

                “เราจะไปท่าเรือกัน เพราะงั้น... ขึ้นรถ ~O~**” ไอร์บอกเสียงเข้ม ก่อนจะเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับ

                “ฉันขอนั่งหน้านะ กลัวนั่งหลังแล้วจะเมารถเอาอ่ะ ^O^” แป้งบอกพร้อมกับเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างหน้า โดยไม่ได้รอให้ใครอนุญาต ฮุนได้แต่ถอนหายใจเซ็งๆ แล้วขึ้นไปนั่งข้างหลัง

                ดูเหมือนว่าบรรยากาศตอนนี้จะมีเพียงแป้งที่อารมณ์ดีอยู่คนเดียว ขณะที่คนขับก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไป หันมาอือออตามที่แป้งพูดไปบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนฮุนก็เอาแต่มองออกไปข้างทางอย่างเหม่อลอย ในใจก็เอาแต่นึกว่าทำไมเขาจะต้องเป็นคนที่ต้องมานั่งข้างหลังด้วย แล้วทำไมคนชื่อแป้งคนนี้จะต้องมากับเขาและไอร์ด้วย เขาไม่ได้ไม่ชอบเธอ เพียงแต่... เขาไม่อยากให้เธอมาแย่งที่ของเขาเท่านั้น ฮุนถอนหายใจเบาๆอีกรอบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของไอร์ไปได้

                “นายเมารถหรือเปล่าฮุน ถอนหายใจเฮือกๆหลายรอบแล้วนะ”

                “เปล่าฮะ ผมสบายดี พี่ขับรถไปเหอะ ไม่ต้องสนใจผมหรอก ผมสบายมาก” ฮุนเอ่ยตอบโดยไม่ได้หันไปมองไอร์แม้แต่นิดเดียว

                “นายมันปากแข็ง ทำตัวดื้อเหมือนเด็กจริงๆ ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก”

                “นายเมารถจริงๆเหรอแดฮุน ขอโทษนะที่ฉันแย่งนายนั่งหน้าอ่ะ ~__~;;” แป้งหันมาขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิด ทำให้ฮุนต้องหันกลับมายิ้มบางๆให้ทั้งสองคน เพื่อยืนยันว่าเขาสบายดี

                “ผมไม่เป็นไรฮะ ไม่ต้องห่วง ^^~”

                ท่าเรือขนาดเล็กที่เอาไว้จอดเรือประมงของคนในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆแห่งนี้ ไม่ได้มีความครึกครื้นน่าเที่ยวอะไรสักนิดในสายตาของฮุน เขาสะพายเป้เดินตามไอร์กับแป้งไปเงียบๆ เขาหมดสนุกที่จะเที่ยวตั้งแต่ตอนขึ้นรถมาแล้ว เขาอยากกลับบ้านมากกว่าในตอนนี้ ฮุนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย โดยที่ไม่ทันสังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองเขาอยู่ตลอดเวลา ไอร์มองตามเสียงถอนหายใจอย่างไม่เข้าใจ ฮุนดูหงุดหงิดแล้วก็เงียบไปตั้งแต่ที่คุยกันก่อนออกจากบ้านพักแล้ว หรือจะไม่ชอบที่เขาสั่งห้ามนะ

                “ไอร์!! เป็นอะไรอ่ะ ฉันเรียกหลายรอบแล้วนะ มัวแต่มองตามแดฮุนอยู่นั่นล่ะ เขาไม่หายไปไหนหรอกน่า ไม่ต้องมองตามทุกฝีก้าวขนาดนั้นหรอก^O^”

                “อะ...เออ ว่าไง เรียกฉันทำไม” ไอร์ละสายตาจากฮุน เมื่อคนที่ถูกกล่าวถึงหันมาทางเขา

                “ฉันเรียกไปขึ้นเรือ แล้วนายสองคนก็เอาแต่เหม่อกันไปคนละทาง ไป... ไปขึ้นเรือได้แล้ว ^^~” แป้งดึงแขนไอร์กับฮุนให้เดินตามเธอไป

                ทั้งสามคนนั่งมองผืนน้ำทะเลสีฟ้าเข้มค่อนไปทางสีเขียว ระลอกคลื่นเล็กพัดผ่านไปอย่างรวดเร็วตามความแรงการเคลื่อนที่ของเรือ ฮุนนั่งมองอุปกรณ์จับปลาที่อยู่บ่นเรืออย่างใจลอย เรือที่แล่นด้วยความเร็วค่อยๆชะลอลงเมื่อมาถึงจุดเหมาะแก่การตกปลา ฮุนเงยหน้าขึ้นมองไปรอบตัว ไอร์กับแป้งต่างก็ลุกขึ้นรับอุปกรณ์จากลุงที่เป็นคนขับเรือมาไว้ในมือ ไอร์เดินเข้ามาหาฮุนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่พร้อมกับยื่นคันเบ็ดให้เขา ฮุนลุกขึ้นยืนแล้วมองเบ็ดในมือไอร์ด้วยความงงงวย

                “ฉันพานายมาตกปลา นั่งเรือมาถึงนี่แล้ว จะมานั่งนิ่งๆก็เสียความตั้งใจฉันหมดสิ ^^”

                “...” ฮุนไม่พูดอะไร ยังคงมองไปที่เบ็ดด้วยท่าทางนิ่งเช่นเดิม จนไอร์ต้องยัดคันเบ็ดใส่มือให้ซะเอง เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ โกรธโดยที่คนที่ทำให้เขาโกรธไม่รู้อะไรเลย บ้าจริงๆ ฮุนยิ้มเยาะในความงี่เง่าของตัวเอง

                “พวกนายน่ะ แอบไปคุยกันสองคนอีกแล้วนะ งานนี้ถ้าใครตกปลาไม่ได้ต้องโดนลงโทษด้วย” แป้งตะโกนมาจากหัวเรือ

                “ได้เลยฮะ ถ้าใครตกปลาไม่ได้ ต้องโดนลงโทษ ^O^” ฮุนยักคิ้วให้ไอ ก่อนจะเตรียมเบ็ดพร้อมเหยื่อสำหรับการตกปลาอย่างจริงจัง

                “เจ้าเด็กนี่ บทจะเปลี่ยนอารมณ์ก็เล่นเอาตามไม่ทันเลย” ไอร์บ่นเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเอาเหยื่อมาคล้องที่เบ็ดกับทั้งสองคน

                “ฉันว่า... เราเปลี่ยนจากใครตกปลาไม่ได้มาเป็น ถ้าใครตกปลาได้เป็นคนแรก ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างจากอีกสองคนดีกว่า ^_^” จู่ๆไอร์ก็นึกอยากเปลี่ยนกติกาขึ้นมาเฉยๆ

                “เอางั้นเหรอ... อืม... ก็ดีนะ นายว่าไงเหรอ แดฮุน ^^”

                “ผมเหรอฮะ ผม... ยังไงก็ได้...” ฮุนตอบรับยิ้มๆ เขาสบตาไอร์เพียงแวบเดียว ก่อนที่จะตวัดสายตากลับมา เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แม้ว่าเขาจะบอกตัวเองให้เลิกบ้าแล้วก็ตาม

                ฮุนหันกลับไปสนใจกับการตกปลาต่อ และเมื่อทั้งสามคนพร้อมก็จัดการเหวี่ยงเบ็ดลงน้ำทันที หลังจากนั้นสิ่งที่ต้องทำก็คือ ลุ้นด้วยหัวใจระทึกว่าปลาจะกินเบ็ดใครก่อน ไอร์นั่งลงฮัมเพลงอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ไม่เหมือนแป้งที่นั่งจ้องเบ็ดอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนฮุนเอง ถึงจะทำเป็นไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ก็คอยมองเบ็ดของตัวเองแทบจะทุกนาที เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นฮุนก็ถอยไปนั่งลงข้างๆไอร์  แต่ยังไม่ทันที่ก้นเขาจะได้แตะพื้น เสียงร้องอย่างดีใจของแป้งก็ดังขึ้นซะก่อน

                “กรี๊ดดด >O<!!! เบ็ดของฉันมันสั่นแล้วอ่ะ มาช่วยยกหน่อยดิ” แป้งที่กำลังดึงเบ็ดร้องเสียงดังลั่น ฮุนที่ยังนั่งไม่ติดพื้นดีพุ่งพรวดเดียวก็มาถึงตัวแป้ง ก่อนจะตามมาติดๆด้วยไอร์

                “หนักชะมัด ย๊ากกกกก >O<!!!” ฮุนบ่นขณะพยายามดึงช่วยแป้ง จนในที่สุดก็สามารถดึงปลาตัวโตให้โผล่พ้นน้ำขึ้นมาดิ้นแด่วๆอยู่บ่นกาบเรือจนได้

                ด้วยแรงกระชากจากฮุนที่มากไปหน่อยทำให้แป้งที่ยืนอยู่หน้าสุดเซถลา ก่อนจะหงายหลังล้มทับลงบนตัวฮุน และฮุนเองก็ล้มทับลงบนตัวไอร์ เหมือนโดมิโนที่ล้มทับกันเป็นทอดๆ

                “เอ่อ...  ขอโทษนะแดฮุน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ^___^;;;” แป้งขยับตัวลุกขึ้น ใบหน้าแดงระเรือขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ขณะที่ฮุนยังคงมึนๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่

                “แล้วนายน่ะ... เมื่อไรจะลุกขึ้นจากตัวฉันสักที...” ไอร์กระซิบฮุนเบาๆ กับประโยคหลัง “นายกินอะไรเข้าไป ตัวหนักเป็นบ้าเลย”

                ฮุนผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับแป้ง เขาหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ตอนนี้แป้งเดินไปนั่งนิ่งๆอยู่อีกด้านของเรือ ส่วนเขาเองก็คงต้องไปไกลๆไอร์เอาไว้ซะก่อน ฮุนหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะเดินไปทางไหน เพราะมองออกไปทางไหนก็เจอแต่ผืนน้ำ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้หาทางไปเจอ ไอร์ก็ลุกขึนมายืนจ้องเขาไม่วาง นั่นยิ่งทำให้ฮุนลนลานเข้าไปใหญ่

                “นายจะหันไปหันมาทำไม ไม่เวียนหัวหรือไง หึ~”

                “ปะ... เปล่านี่ฮะ ผมแค่มองหาที่นั่งที่อื่น จะได้ไม่ต้องไปนั่งทับพี่อีกไง -///-;;”

                “ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นล่ะ นั่งลงข้างๆฉันนี่ เดี๋ยวแป้งก็กลับมาเองล่ะ ยังไงเธอก็ต้องมาทวงของรางวัลของคนชนะอยู่ดี ^^” ไอร์เดินไปนั่งลงที่เดิม ฮุนที่ทำท่าลังเลอยู่พักหนึ่งก็ค่อยๆนั่งลงข้างๆเขา

                “นายมีอะไรไม่สบายใจ หรือไม่พอใจอะไรหรือเปล่า”

                “อะ... อะไรนะฮะ o_O!!” ฮุนหันมามองไอร์งงๆ ที่จู่ๆก็โดนถามแปลกๆแบบนั้น ไอร์หันมาสบสายตางุนงงของฮุนเพียงแวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองผืนน้ำกว้างไกลต่อ

                “ฉันเห็นนายซึมมาตั้งแต่ตอนออกมาแล้ว นาย... ไม่พอใจที่ฉันห้ามนายสนิทกับแป้งสินะ” เหมือนโดนไอร์ขว้างมีดปักที่หน้าอกเข้าอย่างจัง ฮุนได้แต่นิ่งไปไม่ตอบอะไรออกมา

                “ฉันเดาถูกล่ะสิ หึหึ! ถ้านายไม่อยากทำตาม ก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ ฉันไม่ได้ว่าอะไร”

                “ผม... แค่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมพี่ต้องห้ามผมสนิทกับแป้ง และถ้ามันเป็นเหตุผลที่บอกไม่ได้ หากเป็นพี่ผมก็จะทำให้ ผมจะไม่เข้าใกล้แป้ง ถ้ามันจะทำให้พี่สบายใจ”

                “ฟังดูเหมือนนาย... นายคิดว่าที่ฉันห้ามนายสนิทกับแป้งเพราะฉันชอบแป้ง เลยไม่อยากให้นายเข้าใกล้ใช่มั้ย ฮุน...” เป็นอีกครั้งที่ไอร์เดาความคิดของฮุนได้ถูกต้อง

                “...” เงียบ....

                “นายนี่มัน... น่าเขกหัวสักทีจริงๆสิน่า ^_^++” ไอร์ว่าพลางเขกหัวฮุนเบาๆไปหนึ่งที

                “พี่ไอร์ >O<!!” ฮุนคลำหัวตัวเองป้อยๆ แม้จะไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยก็ตาม “แล้ว... พี่จะบอกผมได้หรือยัง ว่าทำไมต้องห้ามผมด้วย”

                “ไม่บอก นายลองคิดให้ออกเองสิว่าทำไม เจ้าเด็กซื่อบื้อเอ้ย!! ^O^!!” ไอร์ยีผมฮุนเล่นอีกรอบ ทำให้ฮุนต้องปัดมือไอร์ออกเป็นพัลวัน

                “นี่... พวกนายแอบมานั่งจู๋จี๋อะไรกันตรงนี้” แป้งที่ไม่รู้ว่ากลับมาตอนไหน โวยวายเสียงดัง พร้อมมองสองหนุ่มด้วยสายตาจับผิด

                “แป้ง!! ฉันเคยเตือนไปแล้วนะ ว่าอย่าเพ้อเจ้อ รีบๆว่าเรื่องที่จะขอมาเลย ~*~!!” ไอร์ปรามแป้งเสียงต่ำ และได้ผลดี เมื่อแป้งที่เหมือนสติกระเจิดกระเจิง กลับมาเป็นคนเดิม

                “ฉันยังนึกไม่ออก ไว้กลับขึ้นฝั่งแล้วจะบอกดีกว่า เอ่อ... ฉันไม่สนุกละ เรากลับกันดีมั้ย =___=;;”

                “ก็ดี กลับก็กลับ ฉันก็ชักไม่สนุกแล้วล่ะ”

                แป้งเข้าไปบอกลุงคนขับเรือ แล้วก็ไม่ได้โผล่ออกมาอีกเลย ทิ้งให้ฮุนกับไอร์นั่งเงียบอยู่ที่เดิม ฮุนแอบยิ้มที่ไอร์เองก็รู้สึกไม่สนุกเหมือนกับเขา อย่างน้อยๆเขากับไอร์ก็ใจตรงกันอยู่เรื่องหนึ่งละนะ เมื่อเรือเทียบท่าเดิมอีกครั้ง ฮุนถึงได้เห็นแป้งเดินก้มหน้างุดๆผ่านเขาไปขึ้นจากเรือเป็นคนแรก ไอร์ตีไหล่เขาเบาๆเป็นเชิงบอกให้ขึ้นไปก่อน การตกปลาครั้งนี้พวกเขาไม่ได้อะไรกลับมาเลย นอกจากปลาที่แป้งตกได้เพียงตัวเดียว ซึ่งฮุนก็เสนอให้ปล่อยมันกลับลงทะเลไปแล้ว

                “แป้ง... ว่าไงเรื่องที่ให้ขออะไรก็ได้จากเรา คนละข้อน่ะ” ไอร์ทวงคำขอทันทีหลังจากทั้งหมดเดินมาถึงรถ เขาหรี่ตามองหน้าแป้งเป็นการกดดัน

                “เอ่อ... ของนายเหรอ ฉันขอเป็น...” แป้งยื่นหน้าเข้ามากระซิบกับไอร์ ซึ่งสิ่งที่แป้งขอทำไอร์ตกใจจนเบิกตากว้างแล้วถอยออกมา พลางส่ายหน้าหวือ

                “ไม่มีทางหรอก ฉันไม่ช่วยเธอหรอก ขออย่างอื่นเหอะ อะไรก็ได้ ยกเว้นเรื่องที่เกี่ยวกับเขา ~O~!!” ไอร์โวยวายใส่แป้ง นั่นยิ่งทำให้ฮุนที่ไม่ได้สนใจในตอนแรก ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความอยากรู้ ทำไมต้องคุยภาษาไทยทั้งที่มีเขาอยู่ด้วยนะ

                “เชอะ!! หวงขนาดนั้นเลยเหรอ ก็ได้... งั้น ฉันขอตามไปเที่ยวกับพวกนายด้วยก็แล้วกัน ฉันไม่ได้เที่ยวมานานแล้ว ตกลงตามนี้นะ ~__~***” แป้งสะบัดหน้าเตรียมจะขึ้นรถ แต่ฮุนกลับเรียกเธอไว้ซะก่อน

                “เอ่อ... คุณแป้งฮะ แล้วของผมล่ะ จะขออะไรฮะ O__O!!”

                “ของนายไว้บอกตอนกลับถึงรีสอร์ทแล้วกัน แต่รับรองว่านายต้องไม่มีทางปฏิเสธแน่ เพราะนายใจดีกว่าไอร์ ใช่มั้ย^^**” แป้งแอบแขวะไอร์อยู่ในที

                “อะไรเนี่ย ฉันไม่ได้บอกสักนิดว่าจะให้เธอไปด้วย” ไอร์บ่นอุบ แตะไหล่ฮุนเบาๆเป็นเชิงบอกให้เขาขึ้นรถ ที่ไอร์บอกว่าไม่อยากให้เขาสนิทกับแป้ง เขาเองก็ชักจะไม่อยากสนิทกับเธอคนนี้ซะแล้ว

                เครื่องเล่นเพลงในรถสลับเปลี่ยนเพลงไปมาด้วยฝีมือของแป้ง ที่นั่งเล่นกับมันอย่างอารมณ์ดี ต่างจากไอร์ที่ขับรถไปดุแป้งไปอย่างคนหัวเสีย ฮุนที่ต้องย้ายที่ไปนั่งข้างหลังก็ได้แต่กลั้นขำ ที่แป้งทำให้ไอร์หัวหมุนไปได้ตลอดทาง เหมือนเป็นการแก้แค้นแทนเขาที่โดนไอร์แกล้งเวลานั่งข้างหน้า คราวนี้มาโดนซะเองจะได้รู้สึกซะบ้าง รถเคลื่อนตัวมาหยุดที่สำนักงานของรีสอร์ท ซึ่งตัวสำนักงานจะเชื่อมติดกับตัวบ้านพักของแป้ง

                “ฉันจะลงไปเก็บของ  นายห้ามหนีไปนะไอร์ - O -!!” แป้งดักทางไอร์ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ และหายเข้าไปในตัวสำนักงานร่วมชั่วโมง

                “เพื่อนพี่คนนี้นี่ร้ายนะฮะ ^^ แกล้งพี่ซะหัวหมุนเลย ฮึฮึ ^^~” ฮุนยื่นหน้ามาหัวเราะไอร์ใกล้ๆ จนโดนเขกหัวไปอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิมอีกต่างหาก

                “ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ถ้าไม่เพราะนายออยากมาทะเล ฉันคงไม่ต้องพานายมารู้จักยัยตัวแสบนั่นหรอก เพราะงั้นนายนั่งเงียบๆไปเลย” ไอรืดุฮุนเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเลิกหัวเราะคิกคักได้

                “ผมคงหยุดขำไม่ได้หรอกฮะ เพราะพี่กำลังโดนเอาคืนที่แกล้งผมไว้เยอะน่ะ ฮ่าๆๆ^O^!”

                “เออๆ ขำดีนักนะ งั้นเอานี่ไปปิดปากไว้เลย ~*~!!” ไอร์ดึงทิชชู่มาสองสามแผ่นแล้วยัดใส่ปากฮุนอย่างหมั่นไส้ ฮุนที่กำลังหัวเราะอย่างเมามันส์ชะงักไปแทบจะทันที

                “อุ๊บบบบส์OXO!!!! นี่พี่เล่นแบบนี้เลยเหรอ งั้นต้องโดนนี่” ฮุนเอื้อมมือมาล็อคคอไอร์ไว้จากด้านหลัง ก่อนจะเอาทิชชู่ที่ไอร์ยัดใส่ปากเขาในตอนแรก พยายามจะยัดใส่ปากไอร์

                “เฮ้ยยยย!!>O<!! ไม่เอา แหวะ... น้ำลายนาย น่าขยะแขยง” ไอร์พยายามเบนหน้าไปทางอื่น ในขณะที่ฮุนก็ไม่ละความพยายามที่จะยัดทิชชู่เข้าปากไอร์ให้ได้

                “อ้าปากนะพี่ไอร์ พี่แกล้งคนอื่นเป็นคนเดียวหรือไง อ้าปากนะ ~O~!!” ทั้งสองคนยื้อกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร

                “ไม่ยอมหยุดใช่มั้ย นายอยากโดนดีใช่มั้ย - O -!!!” ไอร์ยยื้อมือข้างที่ถือทิชชู่ของฮุนไว้ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหาฮุนอย่างรวดเร็ว ทำให้จมูกของไอร์แตะเข้าที่แก้มฮุนโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

                เกิดความเงียบขึ้นอย่างกะทันหัน ภาพที่เกิดขึ้นเหมือนถูกสต๊อบไว้ ไม่มีใครขยับเขยื้อนใดๆ ลหายใจร้อนๆของไอร์เป่ารดแก้มฮุนจนทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ขณะที่ไอร์เองก็ไม่สามารถสั่งตัวเองให้ขยับได้เช่นกัน และแล้วเสียงของรีโมตคอนโทรลก็ดึงให้พวกเขาผละออกจากกันได้ในที่สุด

                “นั่นทำอะไรกันน่ะ ~O~***” แป้งเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา มองไอร์กับฮุนที่พึ่งถอยห่างจากกันสลับไปมา “คงไม่ได้ทำอย่างที่ฉันคิดหรอกใช่มั้ย”

                “จะไปไม่ไป แป้ง!! ...ถ้าไปก็รีบขึ้นมา” ไอร์เป็นคนเบรกความคิดฟุ้งซ่านของแป้งลง เขาไม่ใช่คนที่จะเขินอะไรมากกับเรื่องแบบนี้ แต่คนที่จะเขินตายซะก่อนคงจะเป็นฮุน

                ฮุนเอาแต่ก้มหน้างุด นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นไข้ ความเงียบที่เกิดขึ้นอีกครั้งทำให้แป้งต้องหันมองหน้าคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างสงสัย มันจะต้องเกิดอะไรก่อนที่เธอจะเห็นสองหนุ่มผละออกห่างกันแน่ๆ แป้งได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ แล้วกันไปเปิดเพลงจากวิทยุฟังกลบความสงสัย

“เออ... ผมอยากรู้ว่าเรากำลังจะไปไหนกันเหรอฮะ” หลังจากที่เงียบกันมานาน ฮุนก็เอ่ยถามทำลายความเงียบซะเอง ก็เขาไม่รู้จริงๆว่ากำลังจะไปไหน

                “นั่นสิ ฉันก็ลืมนึกเหมือนกันว่าจะไปไหน =___=;;”

                “อะไรเนี่ย นี่นายขับรถมาตั้งนาน  ยังไม่ได้คิดหรอกเหรอว่าจะไหน อยากจะบ้าตาย” แป้งกุมขมับด้วยความเครียด และนั่งคิดถึงที่ที่จะไปเที่ยวกันต่อ

                “ก็ตอนแรกฉันคิดว่าจะกลับสุพรรณ พอเธอบอกจะมาด้วย มันก็ต้องทำให้ฉันคิดว่าเราต้องไปเที่ยวที่อื่นต่อ แต่ดันลืมนึกว่าจะไปที่ไหนก็เท่านั้น”

                “ถ้างั้น... ผมว่าเราไปตั้งแคมป์บนภูเขากันมั้ยฮะ ผมอยากรู้ว่าภูเขาที่เมืองไทย จะเหมือนที่เกาหลีหรือเปล่า นะฮะ ^^~” ฮุนเสนอความคิด ไอร์เป็นคนแรกที่พยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่แป้งยังทำหน้านิ่งอยู่

                “ก็ดีนะ ว่าแต่... เราจะไปเขาไหนกันดีล่ะ ทีนี่น่ะ ภูเขาเยอะจะตายไป”

                “ฉันว่าไปที่นี่มั้ย ^O^ กำลังเป็นช่วงที่เขาจัดงานพอดีเลย” แป้งยิ้มกว้างเมื่อนึกไปถึงบรรยากาศของสถานที่ที่เธอเสนอ ความโรแมนติคกำลังรอเธออยู่ ณ ที่แห่งนั้น

                แป้งที่เป็นคนเสนอสถานที่ถูกไอร์สั่งให้เปลี่ยนมาขับรถช่วยเขาในครึ่งทางแรก เลยกลายเป็นว่าทุกคนต้องสลับที่นั่งกันวุ่นวาย ฮุนนั้นต้องย้ายมานั่งข้างหน้าคู่กับแป้ง ส่วนไอร์ต้องย้ายไปนั่งข้างหลัง เพื่อจะได้นอนพักผ่อนก่อนจะถึงเวลาเปลี่ยนมาขับรถแทนแป้ง ทุกอย่างคงจะลงตัวดีเมื่อฮุนได้มานั่งข้างหน้าตามเดิม หากแต่คนข้างๆเขาไม่ใช่ไอร์เท่านั้นเอง ฮุนพยายามอย่างที่สุดที่จะนั่งคุยเป็นเพื่อนแป้ง แต่แล้วเขาผล็อยหลับไปจนได้ และมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีใครสักคนสะกิดปลุก

                “ฮุน... ฮุน... นายอยากเข้าห้องน้ำมั้ย เราจะพักซื้อของที่นี่ นอนขี้เซาอยู่นั่นล่ะ”

                “อือ...” ฮุนค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับสายตากับแสงไฟสว่างรอบตัว เขาหันมองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง

                “เอ้า... ตกลงนายตื่นหรือยังเนี่ย” ไอร์หยิกแก้มฮุนอีกรอบไปเต็มแรง ทำให้คนที่ยังทำหน้ามึนๆอยู่ ตื่นเต็มตา ฮุนหันไปหาไอร์ก่อนจะหยิกแก้มคืนด้วยความแรงไม่แพ้กัน

                “นี่... ตื่นมาก็สวีทกันเลยนะ ทำอะไรให้จำไว้ว่ามีฉันมาด้วยได้มั้ย -__-;;” แป้งที่นั่งมองอยู่นานแขวะสองหนุ่มเสียงเข้ม แล้วผลุนพลันลงรถไปก่อนคนอื่น

                ฮุนกับไอร์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นรถ คงเป็นเรื่องเดียวที่พวกเขาจะแกล้งเอาคืนจากคนเอาแต่ใจอย่างแป้งได้ แม้ว่าจะเขินแทบตายยังไง แต่ฮุนกับไอร์ก็สะใจที่ได้ทำให้แป้งหงุดหงิดได้ ไอร์หยิกแก้มฮุนอีกครั้งแล้วรีบหนีลงรถไปอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายก็ไม่วายหันมาแกล้งกันเองเหมือนเดิม
 

ว้าวๆ ยัยแป้งเริ่มออกฤทธิ์ซะแล้วจ้า
มาคอยดูกันว่าพี่ไอร์จะจัดการยังไงนะคะ

ปล. ความขี้แกล้งของพี่ไอร์นี่นั่งคิดเองนะ แต่มาอ่านเจอว่าพี่ไอร์เคยแกล้งโค้ชเชออกทีวีแล้วขำ ว่าเราไปรู้ได้ไงว่าพี่เขาชอบแกล้งนะ 5555
โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^~