คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : UMBRELLA - คนส่งนม
3
คนส่งนม
ดื่มนมตอนเช้าดีต่อสุขภาพนะครับ (ยิ้ม)
แสงแดดอ่อนๆผ่านม่านเบาบางกระทบเปลือกตากลมๆของร่างโปร่งซึ่งนอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียง ร่างโปร่งลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจและขยี้ตาเล็กน้อย จมูกโด่งรั้นสูดกลิ่นหอมของอาหารจนนึกแปลกใจก่อนจะมองดูข้างๆตนเองซึ่งไม่มีร่างสูงของชเวซีวอนอยู่
เขาก้าวเท้าลงจากเตียงก่อนจะเดินไปดูซีวอนในครัวซึ่งไม่รู้นึกคึกอะไรขึ้นมาถึงได้เข้าครัวทำอาหาร
"ตื่นแล้วเหรอ?" ซีวอนถามนางฟ้าลูกแมวเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆนั่นทำเอาคยูฮยอนรู้สึกคะเขิน แถมเจ้าตัวยังใส่เสื้อกล้ามทำกับข้าวทำให้เห็นมัดกล้ามที่แขนอย่างชัดเจนยิ่งทำให้ใจสั่นระรัว
"หอมจังครับ" คยูฮยอนเดินไปมองร่างสูงผัดซอสสำหรับสปาเกตตี้สลับกับใบหน้าหล่อเหลานั่น
พี่ซีวอนดูมีความสุขกับการทำอาหารมากเลย
"ไปแปรงฟันรอก่อน พี่ลงไปซื้อให้แล้วอยู่ในห้องน้ำน่ะ" ร่างสูงว่าก่อนจะง่วนกับอาหารต่อ คยูฮยอนอยากจะเก็บภาพนี้ไว้จริงๆ ภาพชเวซีวอนทำอาหาร
จำได้เลยว่าเมื่อก่อนเคยทำโฟโต้บุ้คพี่ซีวอนเองกับมือด้วยแถมยังเก็บมันเอาไว้อย่างดี
คยูฮยอนเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะมองกระจกนั่นแล้วปิดหน้าเอาไว้อย่างเขินๆ ให้ตายเถอะทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องไร้ยางอายแถมยังไปเจอช็อตเด็ดๆโมเมนต์เล็กๆอีกต่างหาก
โจคยูฮยอนจะเป็นบ้าแล้ว
ร่างโปร่งแปรงฟันตัวเองพลางยิ้มออกมาเรื่อยๆ พี่ซีวอนดูไม่เปลี่ยนไปเลย แต่ที่เปลี่ยนคือในดวงตาของชเวซีวอนมีเขาอยู่ในนั้นมากขึ้น
แต่เมื่อไรมันจะไปถึงหัวใจบ้างนะ
คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ เขาที่แปรงฟันอยู่รู้สึกลนอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นอีกคนรีบเร่งไปยังหน้าโถส้วมแล้วทำธุระ
แม้แต่ท่าฉี่ยังหล่ออ่ะ เขร้ TVT
ซีวอนหันไปมองคยูฮยอนที่ยืนอึ้งอ้าปากค้างก่อนจะยิ้มแหยๆให้ ร่างโปร่งงุดใบหน้าที่แดงเห่อขึ้นมาอย่างรุนแรง ให้ตาย โจคยูฮยอน! นายสองคนก็ผู้ชายนะ! เขาแค่มายืนฉี่ต่อหน้าเอง...
ฮรึก ;__;
เมื่อซีวอนทำธุระเสร็จจึงเดินเข้ามาข้างๆคยูฮยอนแล้วล้างมือก่อนจะหยิบแปรงสีฟันของตัวเองขึ้นมาแปรงฟันบ้าง
พี่ซีวอน... ใส่เสื้อกล้าม.. กล้ามพี่ซีวอน พี่ซีวอนแปรงฟันข้างๆ..
อันตรายเกินไปแล้วนะ!!
ซีวอนหันมายิ้มคยูฮยอนจนอีกคนที่หันไปมองต้องเบือนหน้าหนี เขายีหัวนางฟ้าลูกแมวเบาๆก่อนที่เจ้าลูกแมวจะทำหน้ามุ่ยใส่
"รู้ไหม.. วันที่เราเจอกันครั้งแรก" ซีวอนเปรยออกมาจนคยูฮยอนต้องหันไปมอง
"ตอนที่นายซ่อมร่มอยู่ตรงนั้นมันสะดุดตามากจริงๆ"
"..."
"จนคิดว่า... มีพระเจ้าส่งนางฟ้าลงมาให้พี่เลยล่ะ" รอยยิ้มกว้างกับลักยิ้มเล็กๆนั่นทำเอาคยูฮยอนใจแกว่ง ยอมรับตรงๆเลยว่าเก็บอาการเขินไว้ไม่อยู่จริงๆ
ใบหน้าหวานนั่นงุดเขินจนคอหดก่อนจะตีแขนอีกคนเบาๆ
"พี่นี่มัน.. คนบ้า" ว่าเสร็จก็เดินปิดหน้าออกจากห้องน้ำทำเอาซีวอนมองตามอย่างงงงวยแต่อดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
เวลานางฟ้าเขินน่ะ... น่ารักจริงๆนะ
ทำไมปาร์คจองซูต้องถีบเสือภูเขา
มีออร์ดี้ดีๆขับอยู่แล้วแต่ไม่ใช้ตั้งทิ้งไว้ในโรงรถนี่แหละประหยัดกว่าเยอะ
แต่จริงๆแล้ว... ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอก
"อ้าว พี่จองซูจะไปส่งนมแล้วเหรอครับ" ฮยอกแจกล่าวเมื่อเห็นอีกคนเตรียมขึ้นจักรยานโดยเบาะหลังมีลังขวดนมวางอยู่ ฮยอกแจเป็นญาติกับจองซู ซึ่งฮยอกแจสอบได้แพทย์เหมือนกันเลยขอมาอยู่ด้วย จองซูเองก็ว่าดีเหมือนกันไปไหนมาไหนจะได้สะดวก
"ใช่ เดี๋ยวคนสวยรอนาน" พูดเสียงทะเล้นก่อนจะมองไปยังน้องชายที่ออกกำลังกายทุกเช้า
"พี่ฮีชอลช่างภาพน่ะเหรอครับ"
"อื้มม ฮยอกแจก็รีบทำคะแนนกับทงเฮได้แล้วนะ" ว่าพลางหัวเราะร่าจนฮยอกแจหน้าแดงแปร๊ด รีบทำคะแนนอะไรกันฮยอกแจยังไม่ได้ชอบพี่ทงเฮซักหน่อย พึ่งรู้จักกันเองด้วย
แค่เมื่อคืนคุยบีกันถึงเที่ยงคืนเอง ฮยอกแจพูดจริงๆนะ . _.)
จองซูยิ้มกว้างให้น้องชาย รอยยิ้มที่ไม่ว่าใครก็ต้องหลงใหล เป็นรอยยิ้มที่มีลักยิ้มไม่พอยังมีตายิ้มอีกต่างหาก เป็นเสน่ห์ที่ใครๆต่างก็อิจฉาทั้งนั้น จองซูขึ้นถีบจักรยานคู่ใจแล้วโบกมือให้น้องชายแล้วส่งนมเป็นประจำทุกวัน
ทำไมจองซูต้องทำงานส่งนมด้วยล่ะ
ก็เพราะ... คิมฮีชอลชอบนมช็อคโกแล็ตล่ะมั้ง
เขาถีบจักรยานส่งนมทั่วหมู่บ้านอย่างสบายใจพลางฮัมเพลงไปด้วย แต่ไม่วายจะโปรยยิ้มให้สาวๆที่ออกมาวิ่งออกกำลังกายในยามเช้าในหมู่บ้านที่อากาศบริสุทธิ์สุดๆ
และแล้วเขาก็มาหยุดที่บ้านหลังสุดท้าย จองซูกดกริ่งเรียกเจ้าของบ้านคนอาร์ทติสท์แตกก่อนจะพบกับร่างโปร่งร่างหนึ่งของผู้ชายที่จัดได้เลยว่าหน้าตาสวยแบบสุดๆ เขาเดินมาพลางเสยผมที่ผ่านการดัดมาพร้อมกับติดกิ๊บขึ้นไป
"อรุณสวัสดิ์ครับฮีชอล"
"ไง นักศึกษาแพทย์" เขาว่าพลางรับนมช็อคโกแล็ตเป็นประจำทุกเช้า เขาแกะฝาแล้วยกมันขึ้นดื่ม เขาปาดนมที่เลอะปากก่อนจะมองมายังชายหนุ่มตรงหน้าที่ยืนยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้
"วันนี้จะออกไปถ่ายรูปที่ไหนหรือเปล่าครับ" จองซูถามพลางหยิบนมกล้วยขึ้นมาดื่มบ้าง แต่คิมฮีชอลไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมคนส่งนมถึงได้ดื่มนมของลูกค้า
เพราะเป็นปาร์คจองซู ลูกชายของเจ้าของบริษัทส่งออกนมยี่ห้อโปรดของเขาน่ะสิ
เป็นคนขี้เล่นและบ้าที่สุดที่เคยเจอมาในรอบอายุยี่สิบสี่ปี แถมยังรอยยิ้มที่มีลักยิ้มน่ารักนั่นอีก น่าถ่ายรูปที่สุด
"ก็ไป นายจะไปด้วยรึไง"
"ถ้าฮีชอลให้ผมไป ผมก็ไปนะ ผมว่างทั้งวันเลยล่ะ" พูดพลางยิ้มร่าเริง ฮีชอลจิ๊ปากก่อนจะปัดๆมือเชิงไล่ แต่ปาร์คจองซูยังคงหน้าด้านอยู่อย่างนั้น
แต่คิมฮีชอลไม่เคยคิดจะรำคาญเสียทีน่ะสิ
"ก็ได้.. อยากจะตามก็ตาม ตามใจนายเถอะ"
ปาร์คจองซู สิ่งมีชีวิตที่กวนประสาท...
คิมฮีชอลซึ่งขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพยายามหาวิธีหนีนายปาร์คจองซูแต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อคนส่งนมกลับขับออร์ดี้คันงามมารอหน้าบ้านเสียอย่างนั้น
"ขึ้นสิครับ วันนี้ผมจะพาคุณไปทุกที่เลย" พูดพลางยิ้มตาปิด คิมฮีชอลสบถเล็กน้อยก่อนจะยอมไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ เพราะถึงจะหนีไปยังไงปาร์คจองซูก็ตามมาทันอยู่ดี หมอนี่มันดีกรีหัวหมอ แถมยังเป็นว่าที่หมออีกต่างหาก
จองซูมองไปที่มือของฮีชอลซึ่งถือช่อดอกไม้สีขาวจึงเบิกตากว้างเล็กน้อยแล้วมองไปที่ฮีชอลซึ่งตอนนี้มีนัยน์ตาที่เศร้าสร้อย
"จะไปหาคุณแม่เหรอครับ"
"อืม คิดถึงน่ะ" พูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย จองซูเองก็รู้ว่าแม่ของฮีชอลเสียแล้วเลยเศร้าใจตามไปด้วย เขาขับรถไปยังคังวอนโดบ้านเกิดของฮีชอล ดวงตาของเขาจ้องมองคนตัวบางที่นั่งหลับตาข้างๆเขาตลอดเวลา พ่อของฮีชอลเองก็แต่งงานใหม่เหลือเพียงพี่สาวของฮีชอลกับฮีชอลสองคนเท่านั้น ซึ่งฮีชอลเองก็โตพอจะทำอะไรได้แล้วเลยรู้สึกเฉยๆกับเรื่องพ่อ
"ฮีชอล ถึงแล้ว" จองซูสะกิดฮีชอลเล็กๆเหมือนร่างบางข้างๆเขาจะหลับจริงๆ ดวงตากลมนั่นลืมขึ้นมาอย่างว่างเปล่า ร่างบางเดินลงจากรถก่อนจะตรงดิ่งไปยังหลุมศพของมารดาและวางดอกไม้ลงตรงหน้าหลุมศพ กายบางทรุดตัวลงคุกเข่า
"ผมรู้ว่าแม่ชอบดอกไม้สวยๆ" กล่าวพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ จองซูวางมือบนไหล่เล็กเบาๆ ใบหน้าหวานหันไปมองอีกคน เขายิ้มให้จองซูอย่างรู้สึกขอบใจ
เวลาที่เขามาที่นี่ จองซูมักจะมาเป็นเพื่อนและปลอบใจเขาเสมอ ในวันแรกที่แม่เสีย จองซูซึ่งเป็นนักศึกษาแพทย์ก็ศึกษางานในเคสของแม่เขาแล้วคอยปลอบใจเขา คอยปลอบเขาตอนที่เขาร้องไห้อย่างหนัก
"ผมคิดถึงแม่จัง" ฮีชอลพลางลูบแท่นหินนั่นแผ่วเบา จองซูคุกเข่าลงข้างอีกคนก่อนจะกุมมือบางของฮีชอลเอาไว้
"คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ" พูดพลางกุมมือบางไว้แน่นขึ้น ฮีชอลมองหน้าอีกคนแล้วเม้มปากแน่น
"ลูกชายคุณแม่น่ะผมจะเป็นคนดูแลเขาเอง"
"ปาร์คจองซูจะไม่ให้คิมฮีชอลเสียใจเป็นอันขาด"
ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ปาร์คจองซูพูดมันจริงรึเปล่า แต่... คำพูดของเขาแววตาที่มุ่งมั่นมันทำให้คิมฮีชอลคนนี้เชื่อ
และยังอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่มีบ้าน ไม่มีช่องกลับรึไง" หลังจากเยี่ยมคุณแม่ที่หลุมศพเสร็จ คิมฮีชอลก็กลับกลายเป็นคนเดิมทันทีทำให้จองซูยิ้มออกมา นักศึกษาแพทย์จอมกะล่อนเดินตามคุณช่างภาพที่คอยถ่ายรูปตามสถานที่สำคัญแถวบ้านเกิด จมูกสวยสูดกลิ่นอันคุ้นเคยแล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"มีครับ แต่อยากอยู่กับฮีชอลมากกว่า ถ้าผมกลับไปก่อนฮีชอลจะกลับยังไงล่ะ"
"อยู่ต่อซักพักแล้วค่อยเข้าโซลก็ได้ ฉันทำงานอิสระ"
"งั้นผมจะอยู่ต่อด้วย"
"ย่าห์!! ปาร์คจองซู! นายไม่มีเรียนรึไง"
"เป็นห่วงผมเหรอ" คนกะล่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานนั่นทันที คิมฮีชอลจิ๊ปากเล็กน้อย
"เพราะนายเป็นอนาคตของชาติเถอะ"
"ห่วงผมก็บอก"
"เออ"
"แค่นี้ก็จบครับ"
บอกแล้วว่าปาร์คจองซูโคตรกวนประสาท
ทั้งคู่เลือกไปนั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง จองซูเหยียดตัวลงนอนตักนิ่มของร่างบาง คิมฮีชอลถลึงตาใส่แต่เจ้าคนกะล่อนก็ยังคงยิ้มร่าเริงอย่างน่าหมั่นไส้
"ผมขอกล้องหน่อยสิ" จองซูว่า คิมฮีชอลถอดกล้องออกจากคอก่อนจะหยิบให้อีกคน จองซูทำท่าเหมือนจะดูรูปภายในเครื่องแต่..
แชะ!
เจ้าคนกะล่อนหัวเราะร่าเมื่อคนสวยตรงหน้าถูกถ่ายภาพจนคิมฮีชอลถลึงตาใส่เขาอีกครั้ง จองซูลุกขึ้นมาแล้วชูกล้องหนีอีกคนทันที
"ลบมันเดี๋ยวนี้"
"ไม่เอา" ยิ้มกว้างพลางเรียกอีกคนเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเปิดรูปคนสวยที่เขาถ่ายเมื่อครู่ให้อีกคนดู
"เห็นไหม... สวยออก คนในรูปน่ะ" พูดพลางรั้งเอวอีกคนไว้ข้างกาย เขาเองก็รู้จักกับคิมฮีชอลมานานแล้ว ชอบจนรัก รักมานานตั้งแต่ฮีชอลยังคงเป็นนักศึกษา
"ฮีชอล.. ให้ผมดูแลฮีชอลได้ไหม" พูดพลางทัดเรือนผมอีกคนกับใบหู ใบหน้าของทั้งสองเริ่มใกล้ชิดมากขึ้น
ทำไมคิมฮีชอลถึงไม่มีท่าทีจะขัดขืนหรือบ่ายหน้าหนี
"ผมรักฮีชอลนะ" รอยยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มนั่นแทบทำให้คิมฮีชอลใจแกว่ง ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั่นเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆก่อนริมฝีปากนั่นจะทาบทับลงบนกลีบปากของอีกคน
แค่เพียงสัมผัสเท่านั้นก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านข้างในหัวใจ
คิมฮีชอลเองก็พร้อม พร้อมที่จะให้ปาร์คจองซูก้าวเข้ามาอย่างเต็มหัวใจเสียที
"คยูฮยอนอา... ย่าห์!บอกมาเดี๋ยวนี้นะเมื่อคืนทำไมไม่รับโทรศัพท์กู"
คยูฮยอนมองเพื่อนสนิทที่บ่นกระปอดกระแปดก่อนจะหัวเราะชอบใจแล้วดีดหน้าผากเพื่อนสนิทไปทีหนึ่ง
"ไม่บอก ความฟินส่วนตัวกู" ร่างโปร่งมองเพื่อนสนิทตัวโย่งก่อนจะเกาคางเพื่อนรักเหมือนหมาเชื่องๆ
"ชางมินอา.. คึคึ"
"มึงไม่ต้องเลย"
"เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวอย่างอนกูนะ"
"เออไป"
"โคตรเห็นแก่กินเลย ไอ้ห่า" ด่าเพื่อนสนิทแล้วตบแก้มมันเบาๆทีหนึ่ง ชางมินกับคยูฮยอนเป็นเพื่อนสนิทกันมากจนแทบจะเลียตูดกันได้เลยทีเดียว
"สรุปเมื่อคืนมึงทำอะไร" ชางมินประครองแก้มทั้งสองข้างของเพื่อนสนิทอย่างสงสัยก่อนจะจับจ้องตาราวจะสะกดจิต
"นอนไง" คยูฮยอนพูดทำเอาชางมินแทบลมจับ สองมือยกขึ้นมาขยุ้มหัว
"โอ๊ะ! ไม่นะ! ไอ้เพื่อนบ้า แกยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้เลยเหรอ โอ๊ย!"
ตบหัวมันไปฉาดใหญ่ๆ ชางมินมองค้อนใส่คยูฮยอนก่อนจะเบ้ปากงอน
"แหม! ไอ้ตุ๊ด กูแค่นอน ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น มึงก็รู้ว่าเมื่อคืนฝนตกหนัก"
"ฝนตกหนักแล้วมันเกี่ยวอะไร"
"มึงเป็นเพื่อนกับกูมากี่ปีแล้ว ฮึ ชางมิน -_-" เกาคางเพื่อนสนิทอย่างเดิมจนมันทำหน้าเคลิ้มแบบหมาเชื่องๆอีกครั้ง
"มึงยังไม่หายจากโรคกระแดะของมึงอีกเหรอ"
"กูไม่ได้กระแดะ ไอ้ตะกละ ไปได้ละ โคตรหิว" ว่าพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะออกเดินไปนอกม. ทั้งคู่เดินเข้าร้านอาหารร้านประจำเกือบทุกวันเพื่อรวมตัวกับเพื่อนเก่าๆที่เคยเรียนมัธยมด้วยแต่ต่างคณะ
ทั้งคู่เปิดประตูเข้าร้านจาจังมยอนเจ้าประจำซึ่งราคาค่อนข้างย่อมเยาว์ คยูฮยอนโบกมือให้กับเพื่อนที่นั่งรออยู่แล้ว วันนี้รู้สึกว่าจะมากันครบเลยทีเดียว คยูฮยอนและชางมินนั่งตรงที่นั่งว่าง
"วันนี้คยูฮยอนเลี้ยง พวกมึงสั่งให้เต็มที่ ไม่ยั้ง" ชางมินป่าวประกาศทันทีที่ก้นลงหย่อนกับเก้าอี้ เจ้าคนโดนกล่าวหาถลึงตาใส่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อก่อนจะตบกบาลงามๆมันไปที
"กูบอกว่าเลี้ยงแค่มึงหนิ"
"คยูฮยอนอา.. พวกกูก็เพื่อนมึงนะ" เสียงชเวมินโฮวิดวะดังขึ้นทำเอาโจคยูฮยอนแทบจะปาส้อมเฉาะหัวเจ้าเพื่อนตัวดี
"กูไปทำสัญญากับพวกมึงตอนไหน -_-" มองหน้าทุกคนอย่างหาเรื่องก่อนจะเริ่มสั่งอาหารของตัวเองเมื่อพนักงานมารับออร์เดอร์
"พวกมึงกูมีเรื่องจะเมาท์" จุนซูว่าขึ้นก่อนจะมองไปที่เพื่อนสนิทของตนหรือฮยอกแจ ฮยอกแจพึ่งเข้าเรียนมัธยมที่เดียวกับคยูฮยอนตอนม.ปลายเลยไม่รู้จักคยูฮยอนมากนักแม้จะเจอหน้ากันหลายครั้ง
"มึงจำอีทงเฮได้ใช่ไหม"
"ถ้าไอ้คยูฮยอนคงจำขึ้นใจ สมาชิกวงผัวมัน" ชางมินว่าขึ้น คยูฮยอนตบหัวอีกฉาดก่อนมันเบ้ปากงอน
"มันตามจีบฮยอกแจเว้ย"
"จุนซูอ่า ไม่เอาน่า" ฮยอกแจทักท้วง จนคยูฮยอนหรี่ตามองฮยอกแจเล็กน้อย
"เหมือนพวกเขาจะมานี่" ผู้หญิง(?)เพียงคนเดียวในกลุ่มว่า แอมเบอร์หลิวหันไปมองกลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่โต๊ะหนึ่งก่อนจะเรียกให้ทุกคนในกลุ่มหันไปมอง
"พี่ซีวอน..."
"อ้าว คยูฮยอน
Talk :3
พอปาร์คจองซูออกมากลายเป็นว่าฉันหลงรักนายปาร์ค
ทรงผมคิมฮีชอลในเรื่องนี้แรงบันดาลใจมาจากทรงผมพี่เสก ตอนมตซพ.
.__ . รีไรท์คราวนี้เรื่องแม่งจะจบมั้ยวะ อิกำมาก
ความคิดเห็น