คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter2; Who am I? [ฉันคือใคร?]
“อืม...”
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงใครน่ะ? (O_o)
ฟึ่บ!
ฉันรีบชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้วหันมองไปรอบๆ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยทั้งห้องนี้มีฉันหนึ่งคนกับผู้ชายอายุประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปีอีกหนึ่งคนแล้วก็...ห่านอีกหนึ่งตัว
น่ารักจัง -.-
“ไม่ต้องตกใจนะฉันไม่ทำร้ายแกหรอกน่า”
“หิวน้ำ...”
“ได้ๆ รอก่อนนะ”
ฉันรีบรับน้ำมาดื่มอย่างเร็วแล้วสำลักจนไอแค่กๆ ออกมาอย่างน่าเกลียด โอย จะบ้าตาย...
“เอ้า ใจเย็นๆ ไอ้เด็กนี่เดี๋ยวก็สำลักน้ำตายพอดี เออ แล้วแกชื่ออะไรเนี่ย?”
“ชื่อของฉัน...ฉัน...ไม่รู้” ฉันส่ายหน้ารัวให้ผู้ชายคนนั้นแล้วพยายามนึกเรื่องราวเกี่ยวกับตนเอง
“พ่อ!! พ่อจ๋า ฮือ...”
ยิ่งนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเจอก็แต่เสียงร้องไห้กับเลือด...หัวสมองมันมืดไปหมดฉันปวดหัวชะมัดเลย... “ไม่เอาแล้ว! ไม่เอา...ไม่เอาอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรยังไม่ต้องนึกให้ออกตอนนี้ก็ได้” ผู้ชายใจดีลูบหัวฉันเบาๆ อย่างปลอบประโลมทำให้ฉันดีขึ้นมานิดหน่อย
“สร้อยที่คอของแกมีจี้เขียนว่าอาฟเตอร์งั้นชื่อของแกก็คงจะเป็นอาฟเตอร์ส่วนฉันชื่ออาร์มองต์ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อือ” ฉันพยักหน้า
“ปัญหาของแกตอนนี้ก็คือแกจำอะไรไม่ได้และแกก็เป็นผู้หญิงด้วย”
เป็นผู้หญิง?
จากเรื่องราวทั้งหมดที่คุณลุงบอกว่าเห็นฉันนอนสลบอยู่ที่ฟาร์มและหัวก็คงกระแทกหินเข้าแล้วก็สลบไปเต็มๆ ตั้งสามวันถึงทำให้จำอะไรไม่ได้เลยนั่นคือปัญหาประการแรกของฉันส่วนปัญหาประการที่สองก็คือฉันเป็นผู้หญิงและเจ้าของฟาร์มนี่ก็ไม่ชอบผู้หญิงเสียด้วยแต่เจ้าของฟาร์มนี้ไม่ใช่เกย์นะ ฉันเองก็ไม่มั่นใจนักหรอก ...ในเมื่อคุณลุงบอกอย่างนั้นนี่ =_= และเมื่อเป็นดังนั้นบวกกับฉันที่ยังคงนึกอะไรไม่ออกตอนนี้ก็เปลี่ยนจากมิสอาฟเตอร์เป็นมิสเตอร์อาฟเตอร์โดยปริยายเอาเป็นว่าตอนนี้ฉันก็คือผู้ชายคนหนึ่งนั่นล่ะแล้วในตัวฉันนอกจากสร้อยคอที่มีจี้เขียนว่า ‘After’ ฉันก็ยังพกปืนด้วย!
เอาเถอะตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าห้องของคนที่เป็นเจ้าของฟาร์มนี้และคุณลุงก็กำลังขอเขาให้ฉันได้ทำงานอยู่ที่นี่แต่ในฐานะอะไรค่อยว่ากันอีกทีเพราะจะได้อยู่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย -_-
แอ๊ดดด
“ว่าไงบ้างคุณลุง อ้าว! นาย?” ผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของที่นี่เปิดประตูห้องออกมา
“ลุงของแกไม่ได้บอกเหรอว่าฉันเป็นเจ้าของฟาร์ม”
“อาฮะแล้วไง” ฉันพไม่ใส่ใจผู้ชายตรงหน้าแล้วพยายามชะเง้อชะแง้มองหาคุณลุงแทน
“แล้วไงเนี่ยนะ!?” มือใหญ่คว้าคอเสื้อของฉันไว้อย่างเอาเรื่องแต่มีหรือที่ฉันจะกลัวแต่จะให้ทำอะไรมากคงไม่ได้อยู่ดีเดี๋ยวจะอดอยู่ที่นี่เสียเปล่าฉันก็เลยได้แค่ยืนนิ่งๆ อยู่เฉยๆ แบบเป็นต่อไปทำได้เท่านั้นล่ะ - -
“ใช่ แล้วไง?”
“ไอ้บ้านี่...ชักจะมากไปแล้วนะ!”
“คุณบอสพอเถอะครับ” คุณลุงโผล่ออกมาแงะฉันออกจากเจ้าของฟาร์มป่าเถื่อนที่ชื่อบอสอะไรนั่นแต่มันก็หลุดออกมาแค่ตัวเท่านั้นล่ะในเมื่อสายตาของทั้งฉันและเขาก็ยังเชือดเฉือนกันอย่างไม่ยอมแพ้คิดเหรอว่าฉันจะยอมแพ้กับไอ้แค่คนที่ใหญ่แต่ตัว = =
“อาฟแกใจเย็นๆ หน่อยลุงกับคุณบอสคุยกันเรียบร้อยแล้วเรื่องงานของแกน่ะคุณบอสเขาจะให้แกอยู่ที่นี่ในฐานะ...”
“คนใช้สารพัดประโยชน์ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวหมาแมวม้า คอยปกป้องแล้วก็เอื้อทุกประโยชน์สุขให้ฉันด้วยแต่ลุงแกก็กลัวแกทำไม่ได้”
พูดตัดบทคนอื่น ไร้มารยาท -_-
“นี่ดูถูกกันเหรอ!”
“เออ”
หนอยแน่!
“คุณลุงผมจะทำ” ฉันหันไปบอกคุณลุงและค่อยๆ มองกลับมาที่ผู้เป็น ‘เจ้านาย’ “แล้วเราจะได้รู้กัน! คุณบอส”
“คุณลุงฮะผมอยากรู้ว่าคนใช้สารพัดประโยชน์นี่มันต้องทำยังไงบ้างเหรอ ไม่สิ! มันต้องทำอะไรเป็นบ้าง =__=;”
“ทำให้หมดเลยล่ะมั้ง ทำอาหาร งานบ้าน ขับรถ บอดี้การ์ด”
“อันหลังไม่ไหวนะ -_-” ฉันฟุบลงกับเตียงแล้วกอดหมอนครวญครางดิ้นไปดิ้นมาอย่างทุรนทุรายเหมือนปลาถูกน้ำร้อนลวก ว้ากกกกกก จะทำยังไงดีทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างแถมยังเป็นผู้หญิงอีกแล้วยังจะต้องไปรองมือรองตีนผู้ชายอะไรมันจะซวยอย่างนี้ ซวยๆๆๆ ซวยยยยยยยยยยย!!! TTOTT
“ไปบอกคุณบอสว่าขอทำงานเป็นคนงานที่นี่แทนลุงว่ายังทันนะ”
“ไม่!!! ผมไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด!”
“งั้นแกก็คงต้องพยายามฝึกฝนตัวเองหน่อยแล้วล่ะ สู้ๆ นะไอ้หลาน ^.^”
คุณลุงยีหัวฉันจนกระเซอะกระเซิงไปหมดพอฉันปัดออกก็หัวเราะชอบใจอีก โธ่เว้ย เห็นฉันเป็นหมาหรือไงเนี่ย ฉันไม่ใช่คุณเป็ดสัตว์เลี้ยงของลุงสักหน่อย หนอยแน่ -_-!
“โอ้ย! คุณลุงพอสักที”
พลั่ก! โครมมมมม
แค่ฉันออกแรงผลักคุณลุงแบบไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่ คุณลุงก็ตัวปลิวไปกระแทกชั้นหนังสือจนหนังสือทั้งหลายทั้งแหล่ตกระเนระนาดลงมาใส่ตัวคุณลุงจนแทบหมดทุกชั้น บ้าน่า ใครก็ได้บอกทีฉันคือคนไม่ใช่ควาย =[]=
“คุณลุงเป็นอะไรรึเปล่า! ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจแค่ออกแรงผลักนิดหน่อยเองทำไมคุณลุงถึงตัวปลิวได้ง่ายอย่างนี้ล่ะ TOT” ฉันถลาเข้าไปดูอย่างเป็นห่วงแต่ทำไมในนึกสมน้ำหน้าก็ไม่รู้ -.-
“ลุงควรจะถามแกมากกว่าว่าไปกินอะไรมาทำไมแรงเยอะอย่างกับควาย!”
“ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำแก้วเดียวที่คุณลุงให้มาตอนผมฟื้น -_-”
“ไม่ได้ถามเรื่องนั้นโว้ย! ตอนนี้แกดึงฉันออกมาจากกองหนังสือพวกนี้ก่อนเถอะ พลีสสสส”
“ฮะๆ” ฉันทำตามที่คุณลุงบอกทันใดโดยการใช้แขนแห้งๆ ที่ไม่ต่างจากหนังหุ้มกระดูกพอกชั้นไขมันบางจ้อยร่อยของตัวเองพยุงคุณลุงขึ้นมาจากกองหนังสือดูสิคุณลุงหัวโนด้วยต้องโดนหนังสือกระแทกเข้าแน่เลย โอยยย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ U_U
“ผมขอโทษนะ (_ _)”
“ลุงว่าถ้าแกเอาพละกำลังนี้ไปประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์แกอาจจะมีทางพอที่จะทำงานบ้าบอสารพัดประโยชน์ได้นะ = =”
“ฮะ TOT”
“งั้นลุงว่าอย่างนี้ดีกว่าแกค่อยๆ ฝึกไปหาที่ๆ คุณบอสไม่รู้จะได้ไม่ต้องโดนล้อ”
ฉันพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้แล้วเดินไปหยิบปืนที่หัวเตียงและทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนคุณลุงบอกว่าเจอไอ้นี่ในตัวฉัน ...บางทีฉันอาจจะใช้มันเป็นก็ได้
แกร๊ก
ฉันใส่ที่เก็บเสียงตรงทีปากกระบอกปืนแล้วใส่ลูกกระสุนเข้าไปและง้างนกปืนจากนั้นก็เล็งปากประบอกไปที่ประตูหลับตาหนึ่งข้างให้กะเป้าหมายได้แม่นยำขึ้นจากนั้นก็...
ปุ!
กระสุนปืนถูกยิงไปตรงเป้าปาลูกดอกที่ประตูและมันก็เข้าตรงจุดสีแดงได้อย่างพอดิบพอดี
“...ฉันใช้มันเป็นจริงๆ ด้วย”
“เฮ้ย! นี่แกทำอะไรลงไปน่ะ =[]=” คุณลุงอ้าปากค้างสงสัยคงเพราะเห็นฉันใช้ปืนเป่าห้องเขาเลยตกใจ ‘_’;
“เดี๋ยวผมมานะฮะ!” พอบอกกับคุณลุงเสร็จสรรพฉันก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปที่...ที่ไหนก็ได้ -_-; ตอนนี้ฉันแค่อยากลองทดสอบตัวเองว่าทำอะไรเป็นบ้างเท่านั้นเองและพอวิ่งมาได้ไกลพอสมควรฉันก็เห็นยุ้งฉางหลังเบ้อเริ่มที่เอาไว้เก็บฟางแล้วจะรอช้าอยู่ใยฉันก็ใช้ที่นั่นเป็นที่ฝึกซ้อมนั่นล่ะคิดอะไรมาก -.-
ปึ้ก!
ฉันนั่งลงบนกองฟางที่อัดเป็นก้อนหลังจากปิดประตูของยุ้งฉางเสร็จเรียบร้อยสิ่งที่ฉันคิดตอนนี้ก็คือฉันจะเริ่มทำอะไรก่อนดีวะถึงจะรื้อฟื้นได้ว่านอกจากจะยิงปืนฉันทำอะไรเป็นบ้าง เอาไงดีๆ ทำท่าหกสูง ตีลังกาล้อเกวียนหรือจะกระโดดหมุนตัวกลางอากาศแล้วถ้าฉันทำไม่ได้เลยสักอย่างล่ะ? กลุ้มมมม /(=___=)\
“อ้าวเจ้านายมาทำอะไรตรงนี้ครับ”
ตายล่ะ มีคนมา O_O ต้องซ่อนแล้วๆๆ เอาหลังกองภูเขาของฟางอัดก้อนนี่ก็ได้วะ!
“เปล่าๆ มาเดินเล่นเฉยๆ แกจะเข้าไปเอาฟางก็เข้าไปสิ”
“ครับ”
แอ๊ดดดดด
รู้สึกว่าคนงานมาเอาฟางไปให้อาหารวัวแต่...ไอ้คนที่อยู่ข้างนอกเมื่อกี้น่ะมันมาทำอะไร? -_- เสียงคุ้นๆ ด้วยหวังว่าจะไม่ใช่...
“ออกมาได้แล้ว”
เชื่อเขาเลย -_-
“มีอะไร” ฉันโผล่พรวดออกมาจากภูเขาฟางอัดก้อนและเตะฟางก้อนใหญ่ตรงหน้าอันหนึ่งบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้โคตรจะไม่สบอารมณ์เล้ย!
“แกมาทำอะไรที่นี่”
“ทำหมันแมว”
“-_-^”
“ถ้าไม่มีธุระอะไรผมขอตัวกลับก่อนนะฮะคุณบอส” ฉันบอกปัดแล้วรีบก้าวขาฉับออกไปเพราะวินาทีนี้ฉันรู้แค่ว่าไม่ควรจะอยู่ตรงนี้นานนักหรอก -_-;
“เดี๋ยว”
ปึ้ก!
เหมือนเหตุการณ์ซ้ำรอยเหมือนตอนอยู่ที่บ้านของคุณลุงคอเสื้อของฉันถูกมือใหญ่ดึงแล้วเหวี่ยงไปกระแทกที่พื้นตรงกองฟางอย่างแรงและยังไม่ทันจะลุกขึ้นมาภูเขากองฟางลูกนั้นก็ถล่มลงมาใส่ตัวฉันจนเละเทะไปหมดเวรกรรมสมัยนี้มันติดจรวดสินะ TOT
“อะไรเนี่ย!”
ฉันพยายามชันตัวลุกขึ้นยืนแล้วก้าวขาเดินออกมาจากกองฟางแต่ก็โดนไอ้เจ้านายช่างตื้อขวางเอาไว้เสียอีกพอจะผลักออกให้พ้นทางเหมือนที่ผลักคุณลุงจนไปกระแทกตู้หนังสือจนล้มไม่เป็นท่าคราวนี้มือของฉันดันโดนรวบเอาไว้ทั้งสองข้างแทนแล้วเหมือนไอ้เจ้านายบ้าเลือดนี่มันจะออกแรงบีบด้วยนี่มันจะฆ่าฉันหรือไงวะ = =^
หมับ
“ไม่มีอะไร แค่หมั่นไส้” แล้วคุณบอสก็ดึงฉันขึ้นมาจากพื้นท่าทางนี้มันไม่ต่างอะไรจากตบหัวแล้วลูบหลังเลย “จะไปไหนก็ไป”
“ผมไปก็ได้แต่ขอเตือนอะไรไว้อย่างนะ” ฉันพูดพลางมองมือของเจ้านายกับมือตัวเอง
“?”
“อย่าจับมือใครที่ไม่ใช่แฟนอย่างนี้อีกโดยเฉพาะกับผู้ชายอย่างผมด้วยเดี๋ยวใครเขาจะเข้าใจผิดเอาว่าเจ้านายเป็น...หึๆ” หัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย
“ไอ้...!”
แรงบีบที่ข้อมือของฉันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนฉันอยากทำหน้าแหยใจจะขาดแต่เพื่อไม่ให้เสียหน้าฉันจึงต้องบิดข้อมือตัวเองออกมาจากมือใหญ่แทน
“ผมชื่ออาฟเตอร์ฮะจำเอาไว้ดีๆ ล่ะเจ้านายที่รัก”
“ใครเป็นที่รักของแกไอ้เด็กเวร!”
ฉันทำเป็นไม่ได้ยินและเดินลอยหูลอยตาออกไปจากยุ้งฉางทั้งที่จริงๆ แล้วหลังของฉันมันเริ่มปวดนิดๆ แล้วล่ะสงสัยเพราะไปกระแทกพื้นเมื่อกี้แน่ๆ เลยกระดูกฉันจะหักมั้ยน้อ เดี๋ยวกลับไปให้คุณลุงดูให้ดีกว่า อย่างน้อยมันต้องเป็นรอยช้ำชัวร์ถึงที่หลังจะไม่เป็นแต่ที่ข้อมือมันต้องเป็นรอยแน่ๆ เฮ้อ! มาวันแรกก็มีเรื่องแล้วยังมีเรื่องกับเจ้าของที่นี่ด้วยแล้วเจ้าของที่นี่ก็คือเจ้านายของฉันที่ต้องไปเป็นเบ๊สารพัดประโยชน์ใช้สอยซะอีก
แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว โอย เมื่อไหร่ความจำของฉันมันจะกลับมาสักที!
ความคิดเห็น