คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ Kyuwook ] illusion ? : Special ♥
‘ ถ้ามันคือความคิดถึงฉันเองก็คงคิดถึง ถ้ามันคือความลึกซึ้งก็ลึกสุดๆหัวใจ
ถ้ามันคือรักจริงๆก็คงจะรักมากมาย ... ’
“ เรียวอุคอ่าา า า าาา าาา !!!!!!~~~~~~~~~ ” เสียงใสของหนุ่มร่างสูงตะโกนดังมาตลอดทางเดินทำให้ผู้คนรอบข้างต่างหันมามองชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนี้กันเป็นแถว ซึ่งก็รวมถึงผู้เป็นเจ้าของชื่อที่ตอนนี้นั่งอยู่บริเวณโต๊ะม้าหินหน้าอาคารเรียน
“ เจ้าบ้า ! นายจะตะโกนเรียนชื่อฉันทำไมห๊า าาา !!! คิดมั้งมั้ยว่าฉันก็อายเป็น ... เจ้าบ้านี่ -*- ” หนุ่มร่างเล็กแว้ดเสียงใส่ร่างสูงทันทีที่ร่างนั้นมาถึงโต๊ะของตัวเอง
“ ก็ทำไมต้องอายเล่า เรียกชื่อแฟนตัวเองมันผิดนักหรือไง ? ” และนั่นก็เรียกให้ร่างเล็กเลือดสูบฉีดมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“ น่ะ ... น่ะ ... นี่นายมันไร้ยางอายจริงๆเลยนะ โจคยูฮยอนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!~~~~~~~~ ” ด้วยความที่เลือดสูบฉีดเสียจนแก้มแดงเป็นตูดลิงทำให้คนตัวเล็กเพิ่มความน่ารักขึ้นไปอีก คนตัวสูงกว่าเห็นดังนั้นก็เอื้อมมือไปหยิกพวงแก้มนั้นอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“ ฮ่ะฮ่าาาา า ~~~ นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยน๊า โจคยูฮยอนสุดหล่อนี่เลือกรักคนไม่ผิดเล๊ยยย ! ”
“ แต่ฉันว่าฉันคิดผิดนะที่ไปรักปีศาจอย่างนายเนี้ย ! ” คนตัวเล็กรีบสวนกลับทันควันแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนตัวสูงกว่าหุบยิ้มลงแม้แต่น้อย
“ แต่ฉันก็เป็นปีศาจที่หล่อใช่มั้ยล่ะ ? ” พูดออกมาด้วยความมั่นใจพร้อมกับเสยผมสีน้ำตาลเข้มและรอยยิ้มอันแสนพิฆาตที่ใครมองต่างก็หลง
“ ฮึ ! ฉันไม่เห็นนายจะหล่อตรงไหนเลย .. หน้าก็หลุ๊ม หลุม ตูดนี่ก็ ถามจริงเหอะตูดคนหรือกะละมัง ? ” เรียวอุคเอี้ยวตัวไปด้านหลังของคยูฮยอนก่อนจะชี้ไปที่บันท้ายทรงเสน่ห์ (?)
“ เล่นจุดสำคัญด้วยนะนายเนี้ย - -^ .. แต่ก็ช่างเหอะถ้าฉันหล่อมากไปกว่านี้นายคงหลงฉันหัวทิ่มดินตาย แค่นี้ก็แทบจะแยกไม่ออกแล้วว่านี่เด็กม.ปลายหรือเด็กประถม ” คำพูดนี้ของคยูฮยอนทำให้เส้นประสาทเท้าเรียวอุคกระตุกยิกๆ ถ้าตัวเค้าสูงกว่านี้คงเตะก้านคอคนตรงหน้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ นายจะบอกว่าฉันหน้าเด็กใช่ม่ะ ? ขอบใจนะ คิคิ ”
“ ฉันจะบอกว่านาย เตี้ย ตั้งหาก สมองนายนี่ก็เหมือนเดิมเลยนะ ไม่เคยจะพัฒนาเลยเนอะ ตื๊นตื้น - -^ ” และทันทีที่คนตัวเล็กทำท่าจะเข้าข้างตัวเองอย่างข้างๆคูๆ คยูฮยอนก็รีบพูดดักขึ้นแล้วมันก็ทำให้คนตัวเล็กอยากจะก้านคอคนตรงหน้านี้จริงๆเสียแล้ว
“ นี่ !!!!!!~~~~ ไอ้เด็กบ้า ! นายอายุน้อยกว่าฉันนะเฟ้ย หัดให้ความเคารพกันบ้างเส่ ~~~~ ” เรียวอุคลุกขึ้นยืนก่อนจะตะโกนใส่หน้าคยูฮยอน ส่วนคนตัวสูงกว่าก็ยังคงทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอยู่เช่นเดิม
“ อ่านปากฉันนะ ” คยูฮยอนก้มหน้าลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกับเรียวอุค
“ ไม่ !!! ” สิ้นเสียงของคนร่างสูงเรียวอุคก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย ทำไมนะทำไม ? ทำม้ายยยยยยยยย. เค้าไปหลงรักไอ้หมอนี่ได้ยังไง กวนประสาทเป็นที่หนึ่ง ยั่วโมโหได้ตลอดเวลา ยางอายก็ไม่ยักจะมี แถมยังไม่เคยจะเชื่อจะฟังเค้าหร๊อก ! #เรียวอุคพาร์ทบ่น -_________-.
“ อ่ะ .. อ่าวเฮ้ย ! นี่นายจะพาฉันไปไหน เดี๋ยวเส่ ~~~~~~~~~ ” เรียวอุคได้แต่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามแรงจูงของคนร่างสูงกว่าก่อนจะโดนคนตัวสูงแย่งกระเป๋าไปถือด้วยความเคยชิน คนตัวเล็กพยายามที่ยื้อแย่งมาถือเองอย่างทุกครั้งแต่ก็ไม่เคยจะแย่งได้สำเร็จสักที = =’’ ก่อนที่คนทั้งคู่จะพากันออกจากโรงเรียนและหายลับไปท่ามกลางฝูงชน
“ เออนี่เรียวอุค พรุ่งนี้นายว่างหรือเปล่า ? ” ระหว่างทางที่จะไปส่งคนตัวเล็กที่บ้านคยูฮยอนก็ถามขึ้น
“ อ่า .. พรุ่งนี้วันเสาร์ฉันว่างๆ นายจะไปไหนหรอ ? ” เรียวอุคเอียงหน้าถามด้วยท่าทางน่ารัก คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นจึงคว้าคอคนตัวเล็กกว่ามากอดแนบอกอย่างเต็มรัก
“ ไปเดท ! ”
“ ห๊ะ ห๊ะ ห๊าาาาาาา า าาา !!!!~~~~ อะไรเข้าสิงนายเนี้ยฮึ ? อยู่ๆมาชวนไปเดท -////////- ” เรียวอุคตกใจไม่น้อยกับคำตอบของร่างสูงที่ถึงแม้ว่าจะสั้นแต่มันเหมือนมีอะไรสักอย่างที่สะกิดใจเรียวอุคเล็กๆ
“ ก็ทำไมล่ะ เราไม่ได้ไปเดทกันตั้งนานแล้วนะ หรือนายจะไม่ไป ? ฉันน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้วววว ~~ ” พูดพร้อมทำท่ายักไหล่
เรียวอุครู้สึกหมั่นไส้กับท่าทางมั่นใจของเจ้ารุ่นน้องร่างสูงนี่จนอยากจะกระโดดถีบเข้าสักป้าบ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้าเองก็อยากไปเดทกับเจ้าหลุมนี่เหมือนกัน
“ เฮ๊อะ ! นายอุตส่าห์ชวนทั้งทีไม่ไปมันก็ดูแล้งน้ำใจสิ โจคยูฮยอน ^ ^ ” สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาช่างแตกต่างกับ
จิตใจเสียนี่กระไร ภายในใจของเรียวอุคตอนนี้แทบจะจุดพลุฉลองราวกับถูกหวยรางวัลที่ 1 ก็มิ๊ปาน แต่ด้วยความที่เค้าหมั่นไส้เจ้าแฟนตัวดีนี่เกินทนเลยเก็กหน้าขรึมพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ก็กวนอวัยวะเบื้องล่างไม่น้อยส่งกลับไป
“ โด่เอ้ย ! อยากไปก็บอกมาเหอะไม่ต้องมาขรึมเลย ” คนตัวสูงยีหัวคนตัวเล็กกว่าเล่นอย่างสนุกมือก่อนที่จะมีเสียงโวยวายของคนตัวเล็กดังแว้ดขึ้นมาอีกหลายระรอก เสียงหยอกล้อและคุยเล่นต่างๆนานาได้หยุดลงเมื่อคยูฮยอนเดินมาส่งเรียวอุคจนถึงหน้าบ้าน นี่ถ้าเจ้าของบ้านไม่ห้ามไว้ก่อนคยูฮยอนคงได้เดินเข้าไปนอนเล่นในบ้านเป็นแน่แท้
“ พรุ่งนี้อย่าลืมเดทของเรานะ 9 โมงจะมารับนะครับที่รัก >3< ” ตะโกนเตือนคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าบ้านอย่างเสียงดังฟังชัดเรียกให้เรียวอุคหันกลับแทบไม่ทัน
“ ปั๊ดโธ่เว้ยยย ! ฉันบอกว่าให้นายรู้จักอายบ้างใช่มั้ยยยยยย ?!!!!! ” เรียวอุคตะโกนด่าคนตัวสูงที่ตอนนี้วิ่งทำหน้าแป้นแล้นห่างออกไปพอสมควรก่อนที่คยูฮยอนจะโบกมือมาให้แล้วหายลับไป
“ เอ๋! หรือเจ้าบ้านั่นมันจะจำได้นะ ? แต่อย่างเจ้านั่นหรอจะจำได้ ? คิดเองเออเองอีกแล้วนะ เรียวอุค เฮ้อออออออออ !!!!~~~ ”เรียวอุคหยุดนิ่งเหมือนคนกำลังนึกอะไรสักอย่าง
“ ใครจะลืมลงกันก็พรุ่งนี้น่ะมันเป็นวัน .... ” พูดกับตัวเองได้แค่นั้นก็ต้องสะบัดหัวเพื่อสลัดความคิดของตัวเองทิ้งแล้วจึงเดินเข้าบ้านตัวเองไปในที่สุด
เรียวอุครีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมตัวกับการเดทซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เรียวอุครู้สึกประหม่าเล็กๆเมื่อนึกถึงเรื่องเดทเพราะเค้ากับคยูฮยอนเองก็ไม่ได้ออกเดทกันมานานแล้ว นานซะจนเค้าคิดว่านี่เป็นเดทแรกหรือเปล่า - -^ เรียวอุคยืนหมุนไปมาพร้อมกับดูเงาสะท้อนตัวเองในกระจก
“ เรียวอุคลูกเสร็จหรือยัง ? คยูฮยอนมารอแล้วนะลูก ” เสียงของผู้เป็นแม่ดังออกมาจากหน้าห้องของเรียวอุคนั่นทำให้เค้าสะดุ้งเล็กน้อย
“ คะ .. ครับ เสร็จแล้วครับ ” พูดพร้อมกับเดินออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้มแสนจะออดอ้อนผู้เป็นแม่ก่อนจะจับจูงมือกันและกันเดินลงมาหาแขกที่นั่งรออยู่ด้านล่าง
“ งั้นผมไปก่อนนะครับแม่ ” เมื่อเห็นอีกคนส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้วคนตัวเล็กจึงบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ ลาล่ะครับ ” คยูฮยอนโค้งให้กับหญิงกลางคนก่อนจะได้รอยยิ้มอบอุ่นตอบกลับมา
“ เออนี่จะพาฉันไปไหน นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ” ทันทีที่ขึ้นรถก็เอ่ยปากถามสารถีประจำตัวถึงจุดหมายที่จะไปกัน
“ เดี๋ยวไปถึงนายก็รู้เองแหละ ^ ^ ” ส่งยิ้มหวานละลายใจมาขนาดนี้เรียวอุค็ตายสิ =__________=’’
เรียวอุคนั่งฟังเพลงและมองข้างทางมาตลอดทางโดยที่ก็มีคนข้างๆคอยกวนประสาทตลอดเช่นกัน พวกเค้าใช้เวลาราวๆ 2 ชั่วโมงก่อนจะถึงจุดหมายปลายทาง
“ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ? ” เรียวอุคพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตูขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งหลากสีสวยงามชวนให้เดินเข้าไปข้างในยิ่งนัก ซึ่งตอนนี้มีผู้คนเดินเข้าออกประตูบานใหญ่นั่นกันอย่างเยอะแยะเพียงแค่เรียวอุคมองจากภายนอกเค้าก็มึนหัวแล้ว นิสัยแพ้ฝูงชนของเค้านี่ก็ยังแก้ไม่หายและดูท่าจะไม่หายเอาง่ายๆด้วย
“ นายก็เห็นอยู่แล้วนี่ว่ามันคือสวนสนุกยังจะมาถามอีกว่ามาทำไม ? คนส่วนใหญ่เค้ามาสวนสนุกเพื่อซักผ้าหรือไงกันเจ้าเตี้ย ? ” ร่ายยาวก่อนที่จะกระชับมือของคนตัวเล็กให้แน่นขึ้นพร้อมกับเดินจูงคนตัวเล็กไปที่ทางเข้า
“ เออ ! ก็รู้ว่าว่าคนเค้ามาเล่นเครื่องเล่นกัน แต่นายพาฉันมาทำไมอ่ะ นายอยากเล่นหรอ ? ” เรียวอุคเองถามขึ้นในขณะที่เดินตามแรงจูงของอีกคน เค้าเองก็รู้อยู่หรอกว่าคนมาสวนสนุกกันเพื่ออะไรแต่ ...
‘ มาเดทกันที่สวนสนุกเนี้ยนะ ? พับผ่าสิ ! ความโรแมนติกไปอยู่ที่หนายยยยยยย ~~~~~ จะเดททั้งทีทำไมไม่หาโลเคชั่นที่มันโรแมนติกกว่านี้ฟ่ะแม่นงแม่น้ำฮันก็พาฉันไปเส่ ~~~ โอ้ แค่คิดสภาพก็อยากจะบ้าแล้วเดทบนรถไฟเหาะลงมาอ้วกแตก บ้ะ ! มันคงเป็นเดทที่โคตรจะโรแมนติกเลยนะโจคยูฮยอนนนนนนนนนน !!!!~~~~~ -___________-^ ’ เรียวอุคได้แต่ก่นด่าเจ้าของร่างสูงอยู่แค่ในใจ -X-
“ เคยรู้ เคยจำ เคยสนใจอะไรบ้างมั้ยเนี้ยะ ? ” ในใจของเรียวอุคได้แต่ก่นด่าคนตรงหน้า ทั้งๆที่เมื่อคืนเค้าออกจะจิตนาการถึงเดทอันแสนหวานและโรแมนติกฝันไปถึงว่าคยูฮยอนจะพาเค้าไปล่องเรือ สงสัยเรียวอุคจะฝันไปไกลซะแล้วล่ะ T ~~~~~~~ T
“ เฮ้ออออออ ~~~~~ วันนี้ฉันจะตามใจนาย นายอยากให้ฉันทำอะไรจะทำให้หมดเลยโอเคมั้ย ? ” เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคนรักก็ขอเอาใจหน่อยแล้วกัน
“ แน่ใจ๊ ? ” เรียวอุคกระตุกยิ้มน้อยๆ และก็กว้างขึ้นเมื่อคยูฮยอนพยักหน้า
“ วันนี้ทั้งวันนายต้องเรียกฉันว่า ฮยอง ! ต้องทำตัวน่ารักกับฉัน ห้ามดื้อ ห้ามซน ฉันพูดคำไหนก็ต้องเชื่อฟัง ถ้าฉันอยากได้อะไรนายก็ต้องหามาให้ไวที่สุด แล้วก็อะ .. ”
“ เฮ้ยนี่ !!!!~ จะไม่เยอะไปหรอห๊ะ คิมเรียวอุ๊คคคคคคคคคคค !!!!! ” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะยื่นข้อตกลง (?) เสร็จคนตัวสูงกว่าก็แย้งขึ้นมา
“ นายจะไม่ทำตามก็ได้ฉันไม่ได้ว่าอะไรนิ .. อยากเล่นไรล่ะ ? ” เรียวอุคเมินหน้าหนีอีกคนโดยแสร้งทำเป็นมองไปที่เครื่องเล่น น้ำเสียงเย็นราบบ่งบอกได้ชัดเจนว่านี่คืออาการ ‘ งอล ! ’
“ แล้วอยากเล่นอะไรละครับ ฮ่ะ ... ฮยอง ” เรียวอุคแอบลอบยิ้มก่อนจะทำหน้าขรึมแล้วชี้ไปที่ไวกิ้ง
“ งั้นเราไปเล่นกันนะฮะ ^ ^ ” คยูฮยอนจับมือคนตัวเล็กก่อนจะเดินนำไปที่เครื่องเล่น
คนทั้งคู่พากันเล่นเครื่องเล่นอย่างไม่หยุดหย่อนและไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในตอนนี้เรียวอุครู้สึกสนุกมากๆกับการเดทครั้งนี้แม้ว่ามันจะไม่โรแมนติกอย่างที่เค้าคิดไว้แต่มันก็ทำให้เค้ากับคยูฮยอนได้อยู่ด้วยกัน ได้มีเวลาดีๆร่วมกันซึ่งนั่นก็เป็นประเด็นสำคัญมากกว่าสถานที่ที่เดทเสียอีก
“ ฮยองคร้าบบบบบ !!~~~ ไปเล่นบ้านผีสิงกันนะ ^O^ ” แทบจะทันทีที่เรียวอุคได้ยินคำว่าบ้านผีสิงก็รีบส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย คนอย่างคิมเรียวอุคไม่เคยกลัวอะไรยกเว้น .. ผี !!!!!
“ ไม่อาวววววว ! ไม่เล่นไปเล่นอย่างอื่นเหอะ ”
“ นะ นะ นะฮยองนะฮะ ผมอยากเล่นอ่ะ น๊าาา าา ”
“ ไม่ก็ไม่ไงเล่า คยูฮยอน ! ”
“ โหย ! ฮยองง่ะใจร้ายจังเลย ไปเล่นเถอะนะ นะฮะ .. ผมจะจับมือฮยองไว้เองนะไม่ต้องกลัวหลงน๊าาา าา ” คยูฮยอนเริ่มอ้อนหนักขึ้นเรื่อยๆ จากที่ใจแข็งก็จะมาตายเพราะลูกอ้อนของเจ้าเด็กนี่ วันนี้คยูฮยอนทำตัวน่ารักทั้งวันเลยเชียวทั้งเอาใจ คลอเคลียไม่ห่าง พูดจาฮะ / ครับ ตลอด เรียวอุคเองก็ไม่อยากจะใจดำนักด้วยเห็นแก่ความดีวันนี้ของคยูฮยอน -////////- ( หรอ ? )
“ กะ ก็ได้แต่นายห้ามปล่อยมือฉันนะ ” เรียวอุคย้ำเพราะเค้ากลัวความมืดและยิ่งกว่านั้นคือกลัวผี = =’’
“ ฮะ ! ผมไม่ปล่อยมือฮยองหรอกนะ ไว้ใจผมนะครับ ^O^ ” คยูฮยอนกระชับมือของเรียวอุคก่อนจะมุ่งสู่ประตูบ้านผีสิง หนึ่งคนกลัวจับใจ แต่อีกคนกลับรู้สึกสะใจที่ได้เอาคืน ...
‘ ถึงตาฉันเอาคืนแล้วล่ะเรียวอุค หึหึหึหึหึหึ ~~ ’ คยูฮยอนมองคนที่กำลังแหกปากด้วยความกลัวสลับกับเรียกชื่อของเค้าซะดังลั่น มือน้อยๆสองข้างก็เกาะอยู่ที่แขนแข็งแกร่งของเค้า คยูฮยอนต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่หลุดขำให้คนตัวเล็กได้ยินกลั้นขำซะจนท้องแข็งไปหมดแล้ว
“ ฮ่ะ ฮ่ะฮ่าา าาา าา หน้านายตอนอยู่ในนั้นมันฮามากจริงๆเรียวอุค ฮ่ะฮ่ะฮ่าาา าาาา ” หลังจากที่หลุดพ้นความมืดมิดของสิ่งที่เรียกว่าบ้านผีสิงคยูฮยอนก็ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะได้อีกต่อไป เค้าระเบิดมันออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายและต่อหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างไม่นึกแคร์ใบหน้าที่กำลังเป็นสีแดง คนตัวเล็กไม่ได้กำลังอายแต่กำลังโกรธจัดมากๆเลยตั้งหาก
“ น่ะ น่ะนี่นาย ... นายแกล้งฉันหรอกหรอคยูฮยอน ? ” น้ำเสียงของเรียวอุคแสดงถึงความไม่พอใจปนงงเป็นอย่างมาก
“ ก็ใช่น่ะสินี่นายยังดูไม่ออกอีกหรอ ฮ่ะฮ่ะ ” คยูฮยอนยังคงหัวเราะกับท่าทางเงอะงะของคนตัวเล็ก
“ นายมันบ้า ! บ้า บ้าบ้า ! นายเอาความรู้สึกของฉันมาเล่นได้ยังไงกัน ? ตอนที่นายเห็นฉันกลัวมันคงตลกมากเลยใช่มั้ย ? ”
“ เรียวอุค มันไม่ชะ .. ”
“ ไม่ใช่อะไรล่ะ ที่นายพาฉันมาที่นี่วันนี้เพราะต้องการอยากจะแกล้งฉันอย่างนั้นใช่มั้ย ? อยากให้ฉันรู้สึกกลัวและรู้สึกไม่ดีอย่างนั้นใช่มั้ย ? .. ขอบอกว่านายทำสำเร็จโจคยูฮยอน ” เรียวอุคพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกโกรธไว้ให้มากที่สุดเท่าที่คนอย่างเค้าจะทำได้
“ เรียวอุค มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันไม่ได้ตะ ... ”
“ ฉันคงผิดเองแหละที่คิดอะไรเพ้อฝันไปคนเดียว คิดว่านายคงอยาก ฮึก .. มาเดทกับฉันจริงๆ คิดว่านายอยากอยู่ ฮึก ... กับฉัน คิดไปเองว่านายจำวัน ฮึก ... วันครบรอบของเราได้ .. แต่ฉันคิดผิด คิดผิดทั้งหมด !!!! ” คยูฮยอนมองคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกผิดมากมายที่ถาโถมเข้ามา เค้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันเป็นแบบนี้เค้าเพียงต้องการแหย่คนตัวเล็กเท่านั้นซึ่งถ้าเป็นปกติคนตัวเล็กคงจะด่าเค้าเป็นชุดไม่ก็ไล่เตะเค้ารอบสวนสนุก แต่วันนี้ .. วันนี้มันไม่ใช่ วันนี้คนจัวเล็กของเค้ากำลังร้องไห้ ซึ่งเค้าผิดเอง ผิดเองทุกอย่าง !
“ ระ เรียวอุค ฉันขอทะ... ”
“ วันนี้เราแยกกันตรงนี้เถอะ ฉันกลับเองได้ ... ลาก่อน ” ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะพูดอะไรจบเรียวอุคก็ชิงพูดตัดหน้าอีกแล้วแถมยังถอยห่างจากเค้า แล้วไหนจะคำพูดว่า ‘ ลาก่อน ’ นั่นอีก .. มันอะไรกัน ???
“ เฮ้เดี๋ยวสิ ! เรียวอุค .. เรียวอุค ... เรียวอุคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ! ” คยูฮยอนตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่ตอนนี้วิ่งหนีไปไกลเสียแล้ว ไวเท่าความคิดขายาวๆของคยูฮยอนก็วิ่งถามร่างเล็กนั้นไปแต่ก็ต้องยืนหอบเพียงคนเดียวเพราะร่างเล็กนั่นหายไปท่ามกลางฝูงชน
................................ I L L U S I O N S P E C I A L................................
แสงของพระอาทิตย์กำลังจะตกดินแต่ร่างของเด็กหนุ่มตัวเล็กก็ยังคงนั่งอยู่ที่ซุ้มดอกไม้ลับหูลับตาผู้คนจริงอยู่เมื่อตอนบ่ายๆที่เค้าวิ่งมาเพื่อหาที่หลบหน้าของคนใจร้าย ซุ้มดอกไม้ตรงนี้เป็นสถานที่ที่มีผู้คนมากมายทั้งเด็กเล็ก วัยรุ่นหนุ่ม-สาว วัยทำงานหรือแม้แต่กระทั่งคนที่มากับครอบครัวเพราะซุ้มดอกไม้นี่เป็นที่ที่เหมาะแก่การถ่ายรูปและพักผ่อนหย่อนใจแต่สำหรับเรียวอุคแล้วที่นี่คือที่เดียวที่เค้าสามารถใช้หลบคนใจร้ายนั่นได้
เรียวอุคนั่งมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าในอีกไม่ช้าเค้ารู้สึกว่ามันเหงาเหลือเกินกับการต้องมานั่งดูอะไรแบบนี้ แต่มันก็คงจะดีกว่าที่จะให้เค้าเจอกับคนใจร้ายคนนั้นเพียงแค่คิดถึงใบหน้าของคยูฮยอนน้ำตาก็ไหลลงมาจากตาคู่สวย เจ้าของน้ำตาไม่แม้แต่จะยกมือขึ้นเช็ดมันออกจากใบหน้าด้วยซ้ำ
“ ทำไม .. ทำไมละคยูฮยอน ฮึกก.. ทำไมนายทำแบบนี้ ? นายเห็นความรู้สึกฉัน ฮึก .. เป็นของเล่นอย่างนั้นหรอ ? ทำไมนายเอาความรู้สึก ฮึก ... ของฉันไปเล่นแบบนี้ ทำไม ทำไม ? หรือเป็นเพราะที่ผ่านมา ฮึกก .. นายไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย ฮึกกก .. มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย ? ใช่หรือเปล่า ฮึกก ...... ” ในตอนนี้ คิม เรียวอุค คนนี้อ่อนแอเหลือเกิน แค่คิดว่าคนที่ตัวเองรักจำวันครบรอบการคบกันไม่ได้มันก็แทบจะไม่แรงแล้ว แต่นี้ดันมาเจอกับการเอาความรู้สึกของตัวเองไปเล่นอีก เรียวอุคก็แทบจะล้มทั้งยืน ... สิ่งที่คยูฮยอนทำวันนี้มันทำร้ายจิตใจของเรียวอุคอย่างมากมาย เค้ายอมให้ได้ทุกอย่างกับคนคนนี้แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความรู้สึกของเค้ากลายเป็นของเล่นและเรื่องตลกสำหรับอีกคน
“ ฮึ ! แล้วนี่ฉัน ฮึกก .. ฉันจะมานั่งทำไมที่นี่ ทำไมไม่กลับบ้านนะ ฮึก ฮึก ... ยังจะหวังอะไรอีก ? เค้าไม่อยู่ตามฉัน ฮึกก ... หรอก ฉะ ... ฉันคงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ฮึกก .. ไม่สิ ไม่เคยสำคัญเลยตั้งหาก ฮึกกก ... ” เสียงสะอื้นและน้ำตายังคงมีอย่างไม่หยุดแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและปาดน้ำตาทิ้งมากแค่ไหนก็ตาม
เรียวอุคเดินมาเรื่อยตามทางที่ทอดยาวแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นกระเช้าลอยฟ้ามันล่อตาล่อใจให้น่าขึ้นไปนั่งปล่อยอารมณ์บนนั้น
“ ผมเอากระเช้านึงครับ ” เรียวอุคเอ่ยกับพนักงานที่ยืนอยู่ด้านหน้า
“ ขอโทษด้วยนะครับแต่มีคนจองไว้ทุกกระเช้าเลยนะครับ ” พนักงานยิ้มน้อยๆใก้กับเรียวอุค
“ ใครกันนะที่จองทุกกระเช้าแบบนี้ จะนั่งทั้งหมู่บ้านหรือไง ” เรียวอุคพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“ อ๋อ .. คือว่ามีคนเค้าจะทำเซอร์ไพรส์แฟนน่ะครับ เห็นบอกว่าเป็นวันครบรอบที่คบกัน นี่ถึงขั้นสั่งห้ามให้คนผ่านเลยเชียวสงสัยจะเป็นคนรวยแฮะ ” เรียวอุคมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพนักงานพูดจบ มันทำให้คิดถึงวันครบรอบของเค้ากับคยูฮยอน
“ รอดูนะน้องอีกแปปเดียวก็จะโชว์แล้วแหละ ” เรียวอุคได้แต่ยิ้มเจื่อนๆก่อนที่ไฟบริเวณนั้นจะดับหมดทำให้เรียวอุคสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเค้าไม่ชอบอยู่ในที่มืดๆเลย แต่ไม่ทันไรไฟที่ประดับรอบกระเช้าลอยฟ้าทุกตัวก็สว่างขึ้นพร้อมกับกระเช้าลอยฟ้าค่อยๆหมุนไปตามวิถีของมัน
“ อ่าว แล้วไหนแฟนว่ะ ? ” ในขณะที่เรียวอุคกำลังมองแสงสีของไฟอยู่นั้นพนักงานก็พูดขึ้นเบาๆกับตัวเองแต่ก็ดังพอที่เรียวอุคจะได้ยิน เค้ามองตามไปที่พนักงานคนนั้นมองแล้วก็ได้แต่ยืนนิ่ง อึ้ง แปลกใจ
“ เฮ้ย ! พี่ผู้ชายคนนั้นหรอที่เป็นคนจะทำเซอร์ไพรส์น่ะ ?? ” เรียวอุคชี้ไปที่ร่างสูงโปร่งของชายคนนึงที่ยืนดูกระเช้าลอยฟ้าอยู่ด้านหน้าสุด
“ อ่า คงใช่เพราะถ้าไม่ใช่คงเข้าไปไม่ได้แต่เอ๊ะ ! ทำไมมาคนเดียวแล้วแฟนล่ะ ” เรียวอุคไม่ได้สนใจในสิ่งที่พนักงานคนนั้นพูดต่อสายตาเค้าจับจ้องไปที่ชายที่ยืนอยู่ตรงที่ปล่อยตัวกระเช้าลอยฟ้าซึ่งถูกประดับสวยงาม ใช่ ! ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนั้นคือ ... ‘ คยูฮยอน ’
เรียวอุคมองแผ่นหลังกว้างที่แสนคุ้นเคยนั่นน้ำตาที่เพิ่งแห้งไปก็ไหลลงมาอีกระรอกอย่างเงียบๆ เรียวอุคไม่รู้ว่าเค้าควรจะทำอย่างไรดีในตอนนี้ เค้าไม่เข้าใจความคิดของคยูฮยอนเลย เค้าเคยคิดมาตลอดว่าคยูฮยอนรักเค้าแต่จนเมื่อบ่ายมานี่ ... เค้าเองไม่แน่ใจอะไรเลยสักอย่าง หรือจะเป็นเพราะเค้าเองที่คิดมากเกินไป ? ใช้อารมณ์ติดสินมากจนเกินไป ? ... หรือเค้าเองที่ผิด ? แต่ความคิดทุกอย่างก็ดับวูบลงเมื่อสายตาคมของร่างสูงจ้องมาที่เค้าก่อนที่จะออกวิ่งเพียงไม่เท่าไหร่ก็มาถึงตัวของเรียวอุค คนตัวสูงจับข้อมือของเรียวอุคก่อนที่จะกึ่งลากกึ่งจูงมาขึ้นกระเช้าลอยฟ้าแล้วหันไปส่งซิกส์กับทางเจ้าหน้าที่สวนสัตว์
“ เรียวอุค .. ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่เอาความรู้สึกของนายมาเล่น ตะ.. แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ฉันแค่อยากแกล้งนายเล่นเหมือนกับที่ผ่านๆมา ฉันไม่คิดว่านายจะโกรธจริงๆแบบนี้ ” ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนกระเช้าลอยฟ้าคยูฮยอนก็รีบพูดราวกับว่าเค้ากลัวคนตัวเล็กกว่าจะชิงพูดตัดหน้าอีก
“ ที่วันนี้ฉันพานายมาที่นี่ก็เพื่อมาฉลองวันครบรอบของเรา ฉันอยากอยู่กับนาย อยากใช้เวลากับนาย ฉันรักนายนะเรียวอุค ... แล้วฉันก็จะรักนายเสมอไป ” คยูฮยอนจับมือของคนตัวเล็กกว่าไว้แน่นและบีบมันเบาเบาเมื่อเห็นว่าเรียวอุคไม่มีการตอบโต้ใดๆ
“ ยกโทษให้ฉันได้มั้ยเรียวอุค ? ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะนะ ขอร้อง .. ” คยูฮยอนจ้องไปที่คนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งก้มหน้านิ่งเค้าไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี่คิดอย่างไร เค้าแค่อยากมีโอกาสกอดคนตรงหน้าอีกครั้ง แค่อยากขอโอกาสอีกสักครั้ง ...
“ ไม่ ! ”
“ ฉันจะไม่ให้โอกาสนาย ” คยูฮยอนค่อยๆคลายมือออกจากมือของเรียวอุค
“ นายลืมไปแล้วหรอว่า วันนี้ทั้งวันนายต้องเรียกฉันว่า ฮยอง เพราะฉะนั้น ... ” เรียวอุคพูดเสียงเบาแต่นั่นก็ดังพอที่ทำให้อีกคนได้ยิน
“ ยกโทษให้ผมนะฮะฮยอง ผมรักฮยองจริงๆนะ ฮยองอย่าจากผมไปไหนนะฮะ .. มือคู่นี้ของฮยองให้ผมจับไว้ได้มั้ย แก้มใสๆของฮยองให้ผมเป็นคนเดียวได้มั้ยที่ได้สัมผัส รีมฝีปากของฮยองให้เป็นผมคนเดียวได้มั้ยที่ได้จูบ ... อยู่เป็นที่รักของผมนะฮะฮยอง ... ”
“ อ่ะ .. อื้ออออออออ !!! ฉันจะอยู่เป็นที่รักของนาย โจคยูฮยอน ” เรียวอุคเงยหน้าก่อนจะยิ้มให้กับร่างสูงแต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด คราวนี้มันไหลมาจากความดีใจที่คนตัวสูงตรงหน้าแคร์เค้ามากขนาดนี้และนั่นก็ทำให้เรื่องที่เค้าคิดมาตลอดช่วงบ่ายเป็นแค่เรื่องคิดไปเอง
“ ขอโทษนะคยูฮยอน ฮึกก ... ขอโทษนะที่งี่เง่าใส่ ขอฮึก .. ขอโทษที่ใช้อารมณ์ ขอโทษ ฮึกกก ... ฉันมันงี่เง่าเอง ไม่ยอมฟังอะไรเลย ฮึกก ... ฉันนี่มันบ้าสิ้นดีเลยนาย ฮึกก .. ”
“ ฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษ ฉันเองที่ทำให้นายคิดมากใช่มั้ย ? ขอโทษนะครับคนดี ” คยูฮยอนดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดแนบอกราวกับกลัวว่าคนตัวเล็กจะหนีหายไปอีก
“ อย่าวิ่งหนีฉันไปแบบนั้นอีกเข้าใจมั้ย ทางที่ดีอย่าหายไปไหนเลยอยู่กับฉัน ... นะ ” คยูฮยอนกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กและก็ได้การตอบรับเป็นการกอดกลับของเรียวอุคพร้อมทั้งพยักหน้ารัวๆ
“ คยูฮยอน ”
“ ว่าไงครับ ? ”
“ พี่รักนายนะ ^//////////////////////////^ ”
“ ผมก็รักฮยองครับ ^O^~~ ”
ใบหน้าของคนทั้งสองเลื่อนเข้าใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิมเหมือนกับว่ามีแรงดึงดูดให้เข้าใกล้กันมากกว่านี้ สายตาที่จดจ้องกันอยู่นั้นต่างก็สะท้อนเงาของคนตรงหน้า ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัมกันอย่างแผ่วเบาก่อนจะแปรเปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ของคนทั้งคู่ลิ้นหนาถูกส่งเข้าไปชิมรสหวานละมุนภายในโพรงปากบางไล้ต้อนลิ้นเล็กจนหมดหนทางหนีจึงต้องจำยอมจูบตอบคนตัวสูงเอาแต่ใจ ก่อนที่คยูฮยอนจะถอนริมฝีปากออกจากเรียวอุคอย่างอ้อยอิ่งถ้ายังจูบกันต่อไปคนตัวเล็กคงขาดอากาศหายใจตายคากระเช้าลอยฟ้าเป็นแน่
“ เรียวอุคอ่าา าา ” คนถูกเรียกมองหน้าคนตัวสูงกว่าด้วยความสงสัย
“ You’re mine !!! ^ O ^ ”
“ มันแปลว่าไรอ่ะคยูฮยอน ? ” กรรม =_____________________________=!
“ กลับไปถามคุณครูประถมสิครับ เด็กชายคิมเรียวอุค ! ”
“ โจคยูฮยอนนนนน !!!!~~~ นี่นายว่าฉันเป็นเด็กประถมอีกแล้วเหรอออออ. ตายยยยยยย !!!!!! ” เรียวอุคฟาดกำปั้นลงทั่วตัวของคยูฮยอนก่อนที่เจ้าของมือน้อยนั่นจะถูกรวบ
“ มือเล็กๆนี่มันแสบนักเชียวทำร้ายคนหล่อได้ ” ว่าพลางจุ๊บไปทั่วฝ่ามือเล็ก
“ ก็อยากมาว่าฉันเป็นเด็กประถมทำไมล่ะห๊ะ ?! ”
“ ก็ดูตัวนายสิเล็กจิ๋วน่าหิ้วกลับบ้านจริงๆ ”
“ ฉันคนนะไม่ใช่หมากระเป๋า ที่จะหิ้วกลับบ้านได้น่ะ -ww- ”
“ ฮ่ะฮ่ะ ว่าแต่อยากรู้มั้ย You’re mine แปลว่าอะไร ? ” คนตัวสูงแอบยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียวก่อนที่การพยักหน้าของเรียวอุคจะยิ่งทำให้อาการหื่นของคยูฮยอนเริ่มเก็บไม่อยู่
“ มาสิเดี๋ยวฉันจะทำให้ดูว่า Y O U ’ R E M I N E เนี้ยแปลว่าอะไร หึหึ ~~~~ ”
ค่ำคืนแห่งการฉลองของ โจคยูฮยอน และ คิมเรียวอุค ยังไม่จบลงแค่การสวีทกันบนกระเช้าลอยฟ้าเพียงอย่างเดียวแน่นอนแต่เหนือสิ่งอื่นใดหัวใจของเค้าทั้งคู่ได้กลับมาเชื่อมกันอีกครั้งไม่ใช่สิ ... หัวใจของพวกเค้าไม่เคยจะแยกห่างกันเลยตั้งหาก อาจมีบ้างที่พวกเค้าไม่เข้าใจแต่ก็เป็นเพียงแค่ความคิดไม่ตรงกัน หาใช่เพราะหัวใจของพวกเค้าทั้งสองแยกออกจากกัน : )
----------------------------- I L L U S I O N S P E C I A L E N D -----------------------------
________________________________________________________________________________________________________
ไรเตอร์ : รีดเดอร์ว่าคยูฮยอนจะทำยังไงให้หนูอุครู้คำตอบของคำว่า You’re Mine น๊า า าา าา ??
คึคึ ~~ ก็ไปจิ้นกันต่อเองแล้วกันเน้อะ >/////< ไรเตอร์เขิน 55555555’
วีฮ้าาาาา ~~~ ในวันนี้ไรเตอร์กลับมากับภาคสเปเชี่ยลที่ก็เหมือนเดิม อยากให้หวาน อยากให้ซึ้งแต่ปัญญามีแค่นี้จริงๆ. ขอโทษรีดเดอร์ทุกท่านด้วยนะฮะถ้าทำให้ผิดหวัง กระซิกๆ T/\T ก่อนอื่นต้องขอกราบอภัยด้วยนะเคิ้บบบบ. ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมากๆเพิ่งสอบเสร็จก็เลยรีบมาปั่นให้จบกว่าจะได้ลงก็นานโข ดีนะรีดเดอร์ไม่ตามฆ่า -//- แต่วันนี้ไรเตอร์มาแล้วนะทุกคนกลับมาแล้วฮับ > <’ ( มีใครเรียกร้องหาแก ? = =’ )ตอนนี้กำลังมีโครงการแต่ง ช็อตฟิคเรื่องใหม่จ้าา าา า ~~ ( ยังจะกล้าแต่งต่อ -________-! ) อยากได้ตัวละครแบบไหนก็ลองรีเควสไว้ได้นะฮะ ถ้าไรเตอร์มีความสามารถพอจะแต่งตามอิมเมจที่รีดเดอร์รีเควสฮับ :) เอาล่ะก่อนจาก ... ไรเตอร์อยากบอกว่า คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนจังเลย >//////< อยากรีบมาอัพให้รีดเดอร์ได้อ่านแม้ว่าฟิคของไรเตอร์จะป่วงแต่ก็อยากอัพเพื่อรีดเดอร์ ^O^
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจ ทุกคำติ-ชม ทุกการรอคอย ( ที่ไม่มีใครรอ 555555’ :D ) และขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากๆนะฮับ ขอบคุณจริงๆ ♥ ...
โจคยูฮยอน ♥ คิมเรียวอุค ฉันท์ใด ไรเตอร์ก็ ♥ รีดเดอร์ ฉันท์นั้น (:
ความคิดเห็น