♛DangerousCafe'♛คาเฟ่อันตรายของยัยแม่มด

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : ร้ายอย่างเธอต้องเจอคนอย่างฉัน

      ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?

      เขาลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาไม่ใช่ท้องฟ้าสีครามบนดาดฟ้าโรงเรียนนามิโมริ แต่รอบๆตัวเขาคือสถานที่ๆดูเหมือนห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่กว้างขวางมาก จนเหมือนสถานที่ๆฐานทัพวองโกเล่ใช้สำหรับทดสอบพลังหรืออาวุธ 

      เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วกวาดสายตาที่เฉียบคมราวกับเหยี่ยวมองไปรอบๆ 

      ....ต้องมีคนเล่นตลกอะไรแน่

      คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจสุดๆ เขาไม่ชอบเลย รู้สึกเหมือนมีคนอยากจะลองดีกับเขา 

      พลันสมองก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้

      ก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่นี่ เขาได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่เขาไม่ถูกชะตาด้วยซักเท่าไหร่ มาพูดอะไรซักอย่างตรงหน้าเขา ก่อนจะหยิบของบางอย่างขึ้นมา แล้วภาพทั้งหมดก็ตัดวูบไป 

      จู่ๆเขาก็หงุดหงิดขึ้นมาที่ทำอะไรยัยเพี้ยนนั่นไม่ได้ เขากำหมัดแน่น คิดอยากจะหาคำตอบของเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขายาวๆก้าวไปข้างหน้า ในมือของเขากระชับทอนฟาอาวุธคู่ใจแน่น กะว่าถ้าเจอตัวการเมื่อไหร่ เขาจะขย้ำให้แหลกคามือ

      แต่เดินเท่าไหร่เขาก็ยังไปไม่ถึงประตูทางออกที่เห็นอยู่ตรงหน้าซักที!

      มันต้องมีคนล้อเล่นแน่ๆ เขาชักจะหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ 

      "ตื่นแล้วหรอ ที่รัก"

      เสียงยียวนกวนประสาทดังมาจากข้างหลัง เขาหันขวับไปเผชิญหน้ากับต้นเสียง และพบว่าตรงหน้าคือผู้หญิงคนนั้นที่เขากำลังต้องการตัว 

      ... รนหาที่ตายเองเลยสินะ

      เขาเปลี่ยนทอนฟาในมือให้เป็นหนามแหลมก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างเล็กๆตรงหน้า เธอจะเป็นใครมาจากไหนเขาไม่อยากรู้ แต่ถ้ามาหาเรื่องเขาขนาดนี้ อย่าหวังว่าเขาจะปบ่อยไปง่ายๆ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงก็ตาม

     ชิ้งงง!!!

     เสียงเหล็กกระทบกันดังสนั่น 

     ร่างของหญิงสาวตรงหน้ายังคงยืนอยู่กับที่ แต่สิ่งที่เข้าปะทะกับทอนฟาของเขา กลับกลายเป็นคทาสีเงินด้ามหนึ่ง หัวคทาเป็นลูกแก้วสีดำสนิท กำลังส่องแสงประกายคล้ายมีดวงดาวนับพันลอยอยู่ข้างใน 

     เป็นไปได้ยังไง ยัยนั่นไม่ได้ขยับตัวด้วยซ้ำ แล้วคทานี่ก็ลอยได้ด้วยตัวเองงั้นเหรอ?

     ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งคำถามอะไรต่อ จู่ๆคทาด้ามยาวไร้ที่มาก็กระหน่ำฟาดลงมาใส่เขา ซึ่งถูกทอนฟาของเขารับไว้ได้ทันท่วงที จากที่ตอนแรกเขาเป็นฝ่ายบุก ตอนนี้กลับต้องถอยร่นเพราะแรงมหาศาลจากด้ามคทาที่ฟาดลงมาแต่ละครั้งมันทำให้เขาต้องออกแรงต้านกลับมากเกินไป แขนสองข้างที่กระชับอาวุธแน่นเริ่มสั่น

     ....น่าหงุดหงิดเป็นบ้า!! 

     เขาเริ่มโกรธ ดวงตาเหยี่ยวสีฟ้าแสนดุร้ายของเขาจ้องมองร่างตรงหน้าเขม็ง แม้ตัวเองกำลังถูกปั่นหัวอยู่กับไอ้คทาเวรนี่ เขาก็จะต้องหาทางไปถึงตัวยัยบ้านั่นเพื่อขย้ำให้เละให้ได้

     ทันใดนั้นเขาก็พลิกมือ เปลี่ยนทอนฟาเป็นแส้เหล็กแหลมคมแล้วเบี่ยงตัวหลบออกมาจากคทานั่นจนพื้นเบื้องหน้าเขาเมื่อครู่ถูกคทาทุบจนกระเบื้องมันวาวแหลกเป็นหลุมใหญ่ 

    ก่อนที่เหยื่อของเขาจะไหวตัวทัน เขากะไว้แล้วว่าเขาจะใช้แส้เหล็กนี่ล้อมตัวเธอไว้แล้วรัดให้แน่นจนกว่าจะหมดฤทธิ์ แต่ดูเหมือนเหยื่อตัวน้อยของเขาจะฉลาดกว่าที่คิดไว้มาก เจ้าหล่อนหายวับไปจากสายตาของเขาในเพียงเสี้ยววินาทีก่อนแส้เหล็กจะถึงตัวเธอ 

     " ใช้ของแบบนั้นกับผู้หญิง มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอที่รัก " 

     

     ตึง!!!!!

     จู่ๆก็มีแรงมหาศาลกดเขาลงกับพื้น ทำให้เขาต้องนั่งคุกเข่าลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาของเขาแข็งกร้าว ใบหน้าคมคายมีเหงื่อผุดพรายจากการต่อสู้ที่หนักหน่วงเมื่อครู่ ทว่าเขายังไม่ยอมแพ้ ยังพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีต่อต้านแรงอันมหาศาลลึกลับที่กำลังกดตัวเขาให้นั่งอยู่แบบนี้ 

     หญิงสาวคนเดิมปรากฏตัวเบื้องหน้าเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เธออยู่ในชุดสีเดรสรัดรูปสีดำประหลาดตา เจ้าหล่อนส่งยิ้มยียวนกวนประสาทให้เขา ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเป็นประกายระยิบระยับ เหมือนเด็กน้อยกำลังดีใจที่ได้เล่นสนุก... 

     ยัยบ้านี่!! 

     " แกต้องการอะไร " เขาพูดเสียงเย็นเยียบ สีหน้าไม่พอใจสุดๆ

     " ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนั้นกับผู้หญิงสิที่รัก " เจ้าหล่อนเยื้องกรายเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา ตอนนี้เขาอยากจะกระโดดถีบหล่อนให้ไปไกลๆ แต่เขาก็ทำไม่ได้ ร่างกายถูกตรึงแน่นอยู่กับพื้นด้วยแรงมหาศาลนี้ 

     " ฉันแค่ต้องการยืมตัวคุณมาเป็นคนของฉัน ทำงานให้ฉันนิดหน่อยเท่านั้นเอง " 

     " ฝันไปเถอะ ยัยสัตว์กินพืช ฉันไม่ทำงานให้ใครทั้งนั้น "

     เขาปฏิเสธเสียงแข็ง ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ เขากำลังโกรธมากที่ถูกปั่นหัว แต่กลับทำอะไรไมาได้เลยซักอย่าง ให้ตายเถอะ ถ้าเขาหลุดจากพันธนาการบ้าๆนี่เมื่อไหร่เขาจะอัดสั่งสอนยัยผู้หญิงอวดดีตรงหน้าให้เละไม่เหลือซากเลยคอยดู 

     แต่เจ้าหล่อนยังคงนิ่งนอนใจ ไม่หวั่นไหวใดๆกับคำพูดของเขา เธอก้มตัวลงมาให้ใบหน้าของเธออยู่ในระดับเดียวกันกับเขาที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้า 

    เขาจ้องเธอด้วยแววตาเกลียดชัง ในหัวมีแต่แค้น คิดจ้องจะเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ที่กล้ามาหยามเขาถึงถิ่น ปีศาจร้ายแห่งนามิโมริคนนี้น่ะเหรอจะมายอมทำงานรับใช้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ทำ

    แต่แล้วเจ้าหล่อนกลับทำเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับเขา 

    มือเล็กนุ่มนิ่มของผู้หญิงเพี้ยนตรงหน้าเอื้อมมาประคองแก้มทั้งสองข้างของเขา เขารู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีที่ถูกเจ้าหล่อนแตะต้อง จะถอยหนีก็ไม่ได้ ไอ้แรงบ้าๆนี่ยังกดทับอยู่บนไหล่เขา ไม่ยอมให้เขาขยับไปไหนได้แม้แต่เซนเดียว

    เหนือความคาดหมายไปกว่านั้น เจ้าหล่อนยื่นหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นเข้ามาใกล้แล้วประทับริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของเขาโดยไม่ทันรู้ตัว!! 

    .....นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!! 

    ฮิบาริ เคียวยะ ตะโกนร้องอยู่ในใจอย่างสับสน ความรู้สึกนุ่มนิ่มแถมยังอุ่นๆที่มาคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากทำให้เขาขนลุกซู่ เขาช็อคจนตัวแข็งที่จู่ๆก็มีคนกล้ามาทำกับเขาถึงขนาดนี้ เจ้าหล่อนเห็นเขานิ่งไปแบบนั้นยิ่งได้ใจใหญ่ ไล้ริมฝีปากมาที่คอของเขาแล้วขบเม้มเบาๆจนผิวขาวๆของเขาเป็นรอยช้ำแดง

     ....เขาเพิ่งถูกผู้หญิงแปลกหน้าลวนลาม!!!!! 

     ....แถมยังทำคิสมาร์คไว้ที่ต้นคอของเขาอีกด้วย!!!!!!

     " จากนี้ไปเคียวยะคือทาสของฉัน คุณจะมาอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะอนุญาตให้คุณกลับไปยังโลกเดิม " 

     สิ้นเสียงของเธอ ก็เกิดแสงสีขาวสว่างวาบโอบล้อมตัวของเขาเอาไว้ ตาของเขามองไม่เห็นอะไรเลย ไหล่ทั้งสองข้าง แขน และขาที่ขยับไม่ได้เพราะแรงประหลาดถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ความรู้สึกเบาหวิวประหลาดๆเกิดขึ้นในตัวเขา ก่อนที่จะรู้สึกร้อนเหมือนมีไฟมาเผาอยู่ในอก ร้อนจนเขาแทบทนไม่ไหว แต่ซักพัก ความร้อนนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นเข้าแทนที่ 

     ขาของเขาทั้งสองข้างยืนอยู่บนพื้น ไม่มีแรงอะไรมารั้งเขาไว้อีกต่อไปแล้ว

   

     .... เขาเป็นอะไรไปกันแน่

     ดวงตาสีฟ้าดุดันคู่เดิมตวัดมองตัวต้นเหตุที่บังอาจมาหยามเขาทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียว เขารู้สึกเกลียดเธอมากๆ เกลียดซะจนอยากฆ่าให้ตาย 

     แต่ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตคู่เดิมของเธอกลับจ้องเขาแล้วยิ้มกวนประสาท ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

     " ฉันจะขย้ำเธอให้เละ " 

     เขาประกาศกร้าว เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรมาขวางเขาไม่ให้จัดการยัยตัวดีนี่อีกแล้ว เขาก็หยิบทอนฟาที่ร่วงอยู่ที่พื้นขึ้นมา หมายจะคิดบัญชีให้สาสม

     ทว่า พอเขาก้าวเขาไปถึงตัวยัยเพี้ยนตรงหน้า แขนของเขากลับไม่ยอมทำตามคำสั่งร่างกาย พอคิดจะฟาดทอนฟาลงไปสั่งสอนให้เข็ดหลาบ หัวใจเขาก็กระตุกวูบ เหมือนไม่ต้องการให้เขาทำแบบนั้นกับเธอ 

     จะบ้าหรือไง!!! ยัยนี่มันทำอะไรเขากันแน่!!!

     เขาลองจะทำร้ายเธออีกครั้ง ซึ่งยัยคนตัวดีตรงหน้าก็ยังยืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับไปไหนเหมือนจะลองของ 

     แต่ก็เหมือนเดิม เขาทำไม่ได้ จนในที่สุดเขาก็โมโหตัวเองจนต้องขว้างอาวุธประจำกายของตัวเองทิ้ง

     " ตอนนี้คุณทำร้ายฉันไม่ได้แล้วล่ะ ฉันเปลี่ยนอนาคตของคุณแล้วเคียวยะ ตัวตนของฉันเป็นคนสำคัญของคุณในอนาคต ซึ่งมันมีผลทำให้คุณในตอนนี้ทำอะไรฉันไม่ได้ "

     เจ้าหล่อนพูดเสัยงเจื้อยแจ้วอธิบาย ยิ้มให้เขาเหมือนผู้ชนะ นั่นน่าหมั่นไส้ชะมัด เขาเกลียดเธอขนาดนี้แล้วจู่ๆจะกลายไปเป็นคนสำคัญของเขาได้ยังไงกัน

     " ฉันจะฆ่าเธอให้ได้ " 

     หญิงสาวหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเขาหงุดหงิดแต่ทำอะไรเธอไม่ได้ เธอก้าวเข้ามายืนข้างเขาที่ตอนนี้ไม่คิดจะทำอะไรอีกแล้ว เพราะรู้ว่าทำไปก็ทำไม่ได้อยู่ดี จึงได้แค่ด่าเธอแล้วยืนนิ่งๆต่อไปแบบนั้น 

     " มาเถอะ ฉันจะอธิบายให้เคียวยะฟัง ว่าฉันเป็นใคร แล้วทำไมถึงต้องพาเคียวยะมาที่นี่ " เธอถือวิสาสะจับมือเขาแล้วออกแรงดึงให้เดินตาม แต่ก็ถูกเขาสะบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ยัยนี่คิดว่าตัวเองเป็นใคร จู่ๆก็มาทำกับเขาแบบนี้? 

     " อย่าเรียกฉันด้วยชื่อสนิทสนมแบบนั้น เธอคิดว่าเธอเป็นใคร "

     เจ้าหล่อนไม่ตอบ แต่มองตาเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แปลกๆจนเขาขนลุก ให้ตาย เขาสาบานเลยว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้มากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอจริงๆ