-When I wanna be a doctor-

ลำดับตอนที่ #4 : ...บันทึกประสบการณ์ตรง...

ตอนนี้เป็นงานวิชาภาษาไทย ตอน ม.5 ครับ ก็เพิ่งเขียนส่งไป เห็นว่าน่าจะเอามาลงในนี้ด้วยเผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครได้บ้าง ^^

คำเตือน : ใครที่อ่านตอนที่1 แล้วมาอ่านตอนนี้อาจจะเห็นบางอย่างขัดแย้งกันบ้างเนื่องจากว่าเป็นการเล่าจากความจำการสื่อความก็อาจจะมีการคลาดเคลื่อนไปบ้าง การเล่าแต่ละครั้งคนเราคงจะเล่าไม่เหมือนกันร้อยเปอร์อยู่แล้วหละเน๊อะ

  

บันทึกประสบการณ์ตรง

เรื่อง ทางเดินชีวิต

                เรื่องราวต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ตรงในชีวิตของกระผมซึ่งผมจะเล่าคร่าวๆตั้งแต่เริ่มแรกให้ได้ฟังเพราะลำพังเพียงแค่กระดาษ A๔ แผ่นเดียวคงไม่สามารถบันทึกประสบการณ์ชีวิตทั้งหมดของกระผมได้

                บิดาของกระผมเป็นใครมิอาจทราบได้และมิอาจจะกล่าวถึงได้เพราะกระผมก็ไม่เคยเจอตัวบิดาแท้ๆของกระผมตั้งแต่เกิดมาจนถึงปัจจุบัน มารดาของกระผมมีอาการประสาทเล็กน้อยซึ่งไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นมาตั้งแต่เมื่อใด ในช่วงวัยเด็กตอนผมอายุประมาณ ๗-๙ขวบ มารดาได้พยายามหาบิดาเลี้ยงมาคอยเลี้ยงดูผม แต่เพราะเหตุใดไม่ทราบเขาได้พาผมไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งมึนเมา เขากำชับว่าไม่ให้ผมบอกเรื่องนี้กับมารดา แต่ในที่สุดผมก็เผลอพูดออกไปคำพูดของผมทำให้บิดาเลี้ยงถูกไล่ออกจากบ้าน แต่ไม่นานนักบิดาเลี้ยงก็ได้พยายามขอคืนดีพยายามตีตื้อจนวันนึงบิดาเลี้ยงได้ปีนฝ้าเข้ามาในบ้านและขอคืนดีได้ในที่สุด แต่ไม่นานบิดาเลี้ยงก็พาบิดาของตนมาที่บ้านบ่อยๆ ซ้ำยังนำของกลับไปทางบ้านโน้นบ่อยๆ จนทำให้เขาทั้งคู่เลิกกันอีกครั้ง และครั้งนี้คงจะไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว ไม่นานหลังจากเขาเลิกกันก็มีขโมยขึ้นบ้านมันคิดว่าเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากเขา หลังจากนั้นผมจึงย้ายบ้านไปอยู่บ้านเช่าอีกหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกันมากนักผมคงจะใช้ชีวิตเสเพลมากเกินไปหน่อยจึงทำให้ผมเข้าไปติดในวังวนของสิ่งเสพติดชนิดหนึ่งที่เรียกว่า “เกมส์ออนไลน์” ในครั้งนั้นผมเกิดจะเสียอนาคตเพราะมันไปซะแล้ว เพราะการติดของผมนั้นมันไม่ต่างอะไรกับการบ้าคลั่งอยู่กับอะไรบางอย่างโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวภายนอกเลยผมใช้ชีวิตอยู่กับเกมส์ออนไลน์ประมาณ 4ปี ผมก็เริ่มออกนอกลู่นอกทางอย่างชัดเจนผมเริ่มไม่ไปโรงเรียน เริ่มโดดเรียนเพราะใจมันจดจ่อแต่เกมส์อย่างเดียว จนในที่สุดผมก็ต้องออกจากระบบการเรียนไปในที่สุดและเริ่มเข้าสู่ระบบการทำงานโดยเริ่มจากร้านเกมส์เล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดสระบุรี ช่วงแรกๆผมก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง จนกระทั่งพบเพื่อนเก่าคนนึงเขาเรียนอยู่ ม.ปลายแล้ว มันทำให้ผมมานั่งคิดว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่แล้วคนอื่นเค้ากำลังทำอะไรอยู่ผมจึงได้เริ่มหันเหชีวิตออกจากเกมส์ทีละน้อย จนในที่สุดผมก็ตัดมันได้ถึงแม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่าตัดมันออกไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ติดมันอย่างบ้าคลั่งเหมือนเก่าแล้ว

                ประสบการณ์ในครั้งนี้มันสอนให้ผมได้รับสิ่งต่างๆมากมายและบางสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้อาธิเช่นการเข้าสังคมเนื่องจากในวัยเด็กผมเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับคอมทำให้ผมไม่สามารถเข้าสังคมได้โดยง่าย ผมกลายเป็นคนสมาธิสั้น มีความคิดค่อนข้างรุนแรงแต่จะไม่แสดงออกมา แต่ถ้าเกิดถามผมในตอนนี้ว่าผมเสียใจไหมกับประสบการณ์ครั้งนี้ผมตอบได้ว่าไม่เลย เพราะอย่างน้อยมันก็สอนให้ผมได้รู้หลายๆอย่าง ทำให้ผมคิดได้หลายๆอย่าง มันเหมือนกับคำว่า “ไม่เคยใกล้ตาย ก็จะไม่รู้ถึงความน่ากลัวของความตาย”