. . .Rainbow Love. . .

ลำดับตอนที่ #4 : ความจริงในใจ

ตอนที่ 4



    ค่ำแล้วรุ้งชวนปลายไปหาอันตามที่ได้ตกลงกันไว้ ปลายอิดออดทำท่าจะไม่ไป แต่เมื่อถูกรุ้งขู่ว่า ถ้าไม่ยอมไปด้วยเธอจะไปคนเดียว ปลายจึงต้องจำใจไปพบหน้าคนที่ไม่อยากจะเจอที่สุดในตอนนี้



    ห้องอาหารในโรงแรมถูกจัดขึ้นอย่างสวยงาม มีเชิงเทียนจุดไว้ให้แสงแบบสลัว เสียงเปียโนคลอเบาๆขับกล่อมให้บรรยากาศดูโรแมนติกขึ้น ทว่าปลายกลับอึดอัดรู้สึกเหมือนกับเป็นส่วนเกิน เมื่อบทสนทนานั้นไม่มีช่องว่างที่ปลายจะแทรกเข้าไปได้เลย



“ รุ้งเต้นรำกับพี่ซักเพลงสิ ”  อันเอ่ยปากชวน รุ้งหันไปหาปลายที่ทำหน้าเซ็งๆ มองอันด้วยสายตาหาเรื่อง แต่ก็พยักหน้าให้รุ้งไปอย่างตามใจ



อันขออนุญาตปลายแล้วจูงมือรุ้งเดินไปที่กลางฟลอร์โดยมีสายตาของปลายที่มองด้วยความหวงแหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งฮึดฮัดอยู่คนเดียว พลางสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาดื่มแก้เซ็ง สักพักเมื่ออันพารุ้งกลับมาที่โต๊ะ ก็ต้องแปลกใจที่เห็นปลายฟุบหลับอยู่บนโต๊ะในมือปลาย มีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แถมยังมีขวดเปล่านอนแอ้งแม้งอยู่บนโต๊ะอีก 2 ขวด



“ ตายแล้วปลาย….ปกติปลายไม่ชอบดื่มของพวกนี้นี่นา พอดีกว่าค่ะ กลับบ้านกันเถอะ ”  



ใบหน้าขาวใสของปลายบัดนี้แดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ปรือตาขึ้นมองรุ้งแล้วทำท่าเหมือนจะหลับต่อ รุ้งจึงรบกวนให้อันช่วยขับรถไปส่งที่บ้านพัก พลางประคองพาปลายที่เมาไม่ได้สติเดินออกมาจากห้องอาหาร



    เมื่อมาถึงบ้านรุ้งประคองพาปลายขึ้นมานอนบนเตียง เอาผ้าชุบน้ำค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้าแล้วปล่อยให้ปลายหลับ แล้วจึงออกไปคุยกับอันที่ด้านนอกของห้องนอน



“ รุ้ง รู้มั้ยตั้งแต่วันนั้นพี่ก็คิดถึงรุ้งมาตลอด  แม้ว่าจะมีคนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตพี่ แต่พี่ก็ยังไม่เคยลืมรุ้งสักที ”



“ รุ้งว่าเราอย่าพูดถึงอดีตเลยนะคะ ในเมื่อมันก็ผ่านมานานแล้ว รุ้งไม่อยากรื้อฟื้นอะไรอีก ”  รุ้งรีบพูดตัดบทเมื่ออันพยายามจะสานความสัมพันธ์ให้เหมือนดังเก่า



“ พี่ยอมรับนะว่าพี่ผิดเอง ที่เป็นฝ่ายทิ้งรุ้งไป เป็นเพราะตอนนั้นพี่ยังไม่แน่ใจ ว่าพี่รู้สึกยังไงกับรุ้งกันแน่ แต่ตอนนี้พี่เข้าใจแล้วล่ะ ว่าพี่…รักรุ้ง ”  อันเอื้อมมือไปกุมมือของรุ้งไว้



. . . รัก . . .



คำๆนี้ที่ที่เธออยากได้ยินมาตลอด ที่ผ่านมาเธอเฝ้ารอวันแล้ววันเล่าให้เค้าพูดคำนี้ แต่เค้ากลับทำให้เธอเจ็บปวดด้วยการปฏิเสธว่า เค้าคิดกับเธอเป็นเพียงน้องสาวคนนึงเท่านั้น



“ อย่าพูดอีกเลยนะคะ รุ้งขอร้อง ตอนนี้รุ้งเองก็มีปลายอยู่แล้ว แล้วปลายก็รักรุ้งมาก ”



“ แต่รุ้งคงไม่ปฏิเสธใช่มั้ยว่า รุ้งก็ยังคิดถึงพี่อยู่ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้น ก็คงทิ้งสร้อยเส้นนี้ไปแล้วล่ะ”  อันพูดแล้วดึงมือของรุ้งขึ้นมา แสงจาหลอดไฟกระทบกับสีเงินของสร้อยข้อมือสะท้อนแวบออกมา



    เหตุการณ์และบทสนทนาเมื่อครู่อยู่ในสายตาของปลายตลอด ปลายไม่ได้หลับแม้จะยังมึนๆอยู่บ้าง แต่เมื่อได้ยินประโยคที่อันพูดถึงสร้อยข้อมือที่รุ้งหวงนักหนา ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดข้างในใจขึ้นมา



“ พี่ไม่บังคับให้รุ้งกลับมาหาพี่หรอกนะ พี่แค่อยากขอโอกาสแก้ตัวสักครั้ง ” รุ้งรีบตัดบทเพื่อยุติความสับสนที่เกิดขึ้นในใจของเธอ ด้วยการขอตัวไปดูแลปลาย อันจึงยอมกลับแต่ก่อนจะไปยังทิ้งท้ายเอาไว้ให้รุ้งต้องคิดหนัก



“ พี่จะรอคำตอบของรุ้งนะ จำไว้ว่า…จะหลอกใครก็หลอกได้อย่าหลอกหัวใจตัวเอง คนอื่นจะได้ไม่ต้องเจ็บไปด้วย ”



เมื่ออันกลับไปแล้ว รุ้งทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางถอนหายใจยาวอย่างคิดไม่ตก ส่วนปลายนั้นค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้นห้องอย่างหมดแรง



………………………………………………………………………………………………………………………………….