คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Babysitter (Chapter : 3)
My Babysitter ( Chapter 3 )
แล้ว…..ทำไมชั้นต้องมารับกรรมด้วยเนี่ยยยยย !!! T^T ร่างบางโอดครวญเสียงดังอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง คอนโดนที่ซีวอนอาศัยอยู่.. ในมือก็ถือกระเป๋าขนาดย่อมไว้หนึ่งใบ ส่วนข้างกันนั้นก็เป็นกระเป๋าลากใบใหญ่ และสิ่งที่ทำให้คนตาหวานจะต้องมายืนโวยวายไม่อายสายตาใครตัวต้นเหตุคงหนีไม่พ้นญาติสุดแสบ คิมฮีชอล เป็นแน่
หลังจากที่จองซูรู้ว่าฮีชอลกับซีวอนนั้นทำสัญญาบ้าบอกันโดยที่เค้ามีส่วนเกี่ยวข้องไปด้วย ตอนแรกก็ยังพอทำใจยอมรับได้อยู่หรอกว่าแค่ให้ไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างเดียว แต่ดันมีข้อเสนอมากกว่านั้น…..
“คือว่านะ จองซู” ฮีชอลเอ่ยเสียงอ่อยขึ้นมาอีกครั้ง
“อะไรอีกหล่ะ ยังจะมีอะไรอีก ??? “ ร่างบางถามกลับด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม ยังมีอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้อีกรึไง
“ฮืออออ อย่าเสียงดังสิ คือ… ชั้นจะบอกนายว่า ว่า .. เอ่อ คือออออ“
“ว่าอะไร !!!?? อย่ามาอ้ำอึ้งนะฮีชอล“ เมื่อเห็นอีกฝ่ายมัวแต่อ้ำอึ้ง ไม่ยอมบอกจึงเผลอตะโกนออกไปอีกครั้ง
“น่ะ..ในสัญญานั้นระบุไว้ว่านายจะต้องขนข้าวของไปอยู่ที่คอนโดของซีวอน แล้วก็ดูแลฮโยจินตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง !! “ คิมฮีชอลหลับตาปี๋ แล้วกลั้นใจพูดด้วยเสียงดังฟังชัด เมื่อพูดจบประโยคก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
“ห๊า !!! อะ อะไรเนี่ยยยยยย !!??!!“
เฮ้ออออ คิดแล้วมันน่านัก ฮีชอลนะฮีชอลทำกันได้ รู้ก็รู้ว่าเค้าใจอ่อนขนาดไน ไม่ว่าจะค้านหัวชนฝายังไงจนแล้วจนรอดก็ใจอ่อนให้กับญาติคนนี้ทุกที กะอีแค่ให้ไปอยู่กับฮโยจินหน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าคนพ่อนี่สิ ปาร์ค จองซูกลุ้ม TT
คนหน้าหวานเดินลากกระเป๋าเข้ามาภายในตัวอาคาร แล้วเดินไปที่ฟรอนท์ เพื่อที่จะไปขอคีย์การ์ดจากพนักงาน ที่ฮีชอลบอกว่าวันนี้ซีวอนมีประชุมแต่เช้า ทำให้ไม่สามารถไปรับได้ และได้ฝากคีย์การ์ดไว้แล้วให้ไปรับได้เลย มันจะไม่เป็นไรเลยถ้าเขาจะมาช้ากว่านี้ แต่ฮีชอลยังแถมท้ายด้วยว่า ซีวอนทิ้งให้ฮโยจิน อยู่คนเดียวแล้วก็ออกไปประชุม ทำให้คนตาสวยต้องรีบเก็บของใช้ที่จำเป็นแล้วรีบมาให้เร็วที่สุดก่อนที่ฮโยจินจะตื่น จะว่าไปตั้งแต่เมื่อวานที่รู้เรื่องสัญญา เค้าก็ยังไม่ได้คุยกับซีวอนเลยด้วยซ้ำ จะมีก็แต่ฮีชอลที่บอกรายละเอียดให้เค้าฟังอย่างเดียว
“ฮึ่ยยย ไอพ่อปัญญาอ่อนเอ้ย นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ พ่อที่ไหนเค้าทำกันปล่อยให้ลูกอยู่ห้องคนเดียวเนี่ย ไอ้บ้าาา “ หลังจากที่รับคีย์การ์ดจากพนักงานแล้ว ร่างบางก็เดินจ้ำอ้าวเข้าไปที่ลิฟท์พร้อมกับก่นด่าซีวอนงุ้งิ้งอยู่คนเดียว
“นี่ๆ คนเมื่อกี้ใครหรอ หน้าตาดีจัง“ หลับหลังร่างบางไปแล้ว เสียงของพนักงานก็เอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่เป็นคนมอบคีย์การ์ดให้กับคนตาสวย
“ไม่รู้สิ สงสัยเป็นเพื่อนกับคุณซีวอนมั้ง เพราะเมื่อเช้าคุณซีวอนเค้าเอาคีย์การ์ดมาฝากไว้ แล้วบอกว่าถ้ามีคนที่น่าตาออกไปทางสวยๆเปนผู้ชาย ตัวบางๆมาถามถึง ให้เอาให้เค้าด้วย“
“อ๋อออ แต่ก็สวยจริงๆอ่ะผู้ชายอะไร หุ่นดีกว่าชั้นอีกอ่ะ“
“ตอนแรกก็ตกใจ ว่าคุณซีวอนเค้าพูดได้ไงว่าผู้ชายสวยๆ พอเห็นนี่อ๋อทันทีเลย“
“หวังว่าคนนนั้นคนไม่ใช่แฟนคุณซีวอนนะ ชั้นจะได้ไม่หมดหวัง“
“หวังลมๆแล้งๆอ่ะสิไม่ว่า คุณซีวอนเค้าทั้งหล่อ แถมยังรวย คนมีสาวๆสวยๆเพียบ“
“แล้วใครว่าชั้นหวังคุณซีวอน ชั้นหวังผู้ชายหน้าสวยๆคนนั้นต่างหาก“ พูดจบแล้วก็เดินจากไป
“อะไรของหล่อนเนี่ย ???“
.
.
แกร๊ก
“เข้าไปนะคร้าบบบ“ เสียงใสๆเอ่ยเบาๆ หลังจากที่เข้ามาภายในห้องแล้ว ก็รีบตรงเข้าไปหาฮโยจินที่น่าจะหลับอยู่ในห้องทันที
“เอ แล้วห้องฮโยจินอยู่ไหนหล่ะ ?? “ เค้าเองก็ลืมถามซะด้วยสิ แล้วไอคอนโดนี่ก็จะมีหลายห้องไปไหน = =
“ห้องนี้ห้องนอนหรอ“ มือบางหมุนลูกบิดเข้าไป ด้วยเพราะคิดว่าอาจจะเป็นห้องของฮโยจินก็ได้
“เอ๋ ไม่ใช่หรอ อ่าาางั้นคงเป็นห้องของอีตาซีวอนแน่ๆ“ เมื่อเข้ามาภายในแล้วก็พบว่าบนเตียงที่น่าจะมีเด็กนอนอยู่มันว่างเปล่า ร่างบางจึงคิดเองเออเองว่าคงจะเป็นน้องของชายหนุ่มเป็นแน่ แต่ก่อนจะออกจากห้องนั้น ตาสวยก็ดันเหลือบไปเห็นกรอบรูป เพียงรูปเดียวที่ตั้งอยู่บนโตะข้างเตียงนอน ร่างบางถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู แล้วพบว่าเป็นรูปของ พ่อ แม่ ลูก พ่อคือซีวอนโดยไม่ต้องสงสัย และลูกก็เป็นฮโยจินแน่นอน ถึงแม้ว่ารูปนี้ฮโยจินจะยังเล็กมากแต่ก็เพราะว่าซีวอนเป็นคนอุ้มอยู่ ทำให้เค้ามองออกได้ไม่ยาก แต่…ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างกันคือแม่ของฮโยจินหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คจะเป็นภรรยาของซีวอนด้วยสินะ … แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหนหล่ะ ????
“สวยจัง“ ร่างบางรำพึงออกมาเบาๆ ผู้หญิงคนนั้นดูอ่อนโยนหน้าตาสวยและแลดูอ่อนหวานมาก เค้าไม่แปลกใจเลยว่าฮโยจินนั้นหน้าตาเหมือนใคร
“อ๊ะ !! คุณอาจองซูเข้ามาทำอะไรในห้องป๊าคะ ???“ เด็กสาวที่พิ่งตื่นนอนเดินเข้ามา ถามด้วยความสงสัย
“อะ เอ่อ อ๋อออ อาก็มาหาหนูไง แต่อาไม่รู้ว่าห้องของฮโยจินอยู่ไหน อาเลยเข้ามาที่นี่แหละ แฮะๆ“ ร่างบางรีบแก้ตัวพันลวัน มือบางรีบวางกรอบรูปลงก่อนที่เด็กตัวน้อยจะสังเกตเห็น
“อ๋อออ ห้องฮโยจินอยูทางนู้นค่ะ ป๊าบอกฮโยจินไว้เมื่อคืนแล้ว ว่าคุณอาจองซูจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้ฮโยจิน แล้วจะมาอยู่ที่นี่ด้วย ฮโยจินดีใจจังเลยค่ะ ^^ “ เด็กสาวบอกด้วยหน้าตายิ้มแย้ม จนจองซูอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ มือนิ่มเอื้อมไปจับแก้มเด็กสาวเบาๆแล้วพูดว่า
“อาก็ดีใจที่จะได้มาดูแลฮโยจินจ๊ะ“ สาบานได้ว่าเค้าพูดความจริง อยากจะต่อประโยคหลังเหลือเกินว่า ถ้าให้เจอแค่ฮโยจินจะดีใจมากกว่า - -
“เอ๋ ฮโยจินตัวอุ่นๆ นะเป็นไข้หรอ ???“ เมื่อสังเกตได้ว่ามือที่จับแก้มนุ่มๆนั้นเหมือนจะมีไข้อ่อนๆ ก็รีบถามกลับทันที
“ค่ะ ฮโยจินไม่สบายนิดหน่อย แฮะๆ“
“แล้วนายซีวอนก็ยังทิ้งลูกไว้คนเดียวเนี่ยนะ เป็นพ่อภาษาอะไรเนี่ย“
“อย่าไปว่าป๊าเลยนะคะ“
“ทำไมจะว่าไม่ได้ล่ะ ปล่อยโฮจินทิ้งไว้แบบนี้ ทั้งๆที่มีไข้อ่อนๆอยู่อย่างนี้“
“ไม่เป็นไรค่ะ ฮโยจินไม่โกรธป๊าหรอก ป๊าบอกว่าเรามีกันแค่สองคนพ่อลูกต้องรักกันไว้ ตอนที่อยู่ที่นู่นป๊าก็ทำแต่งานๆ ฮโยจินชินแล้วหล่ะค่ะ เพราะฮโยจินรู้ว่ายังไงป๊าก็รักฮโยจิน“ เด็กสาวพูดไปก็ยิ้มไป ราวกับเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับร่างบางแล้วมันไม่ใช่เลยเด็กที่ขาดแม่นั้น ยิ่งต้องได้รับความอบอุ่นเพิ่มมากกว่าใครๆ แล้วยิ่งอายุยังน้อยๆอยู่คิดได้ขนาดนี้ก็ทำให้จองซูอดคิดไม่ได้ซีวอนเลี้ยงลูกยังไงกันนะ ถึงได้เติบโตมามองโลกในแง่ดีเช่นนี้
“ฮโยจินน่ารักจัง แล้วหนูทานข้าวรึยัง มียามั้ย ??“ มือบางลูบหัวเล็กๆเบา ยิ้มกลับให้อย่างอ่อนโยน
“ยังเลยค่ะ ฮโยจินเพิ่งตื่น แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าป๊าซื้อยาไว้แล้วรึยัง“
“งั้น …. เดี๋ยวอาทำข้าวต้มให้ทานนะรอแป๊ปนึงนะจ๊ะ ฮโยจินกลับไปรอที่ห้องโอเคมั้ย “
“ได้ค่ะ“ เด็กหญิงยิ้มรับแล้วรีบเดินกลับห้องไปอย่างว่าง่าย
คล้อยหลังของฮโยจินไปร่างบางก็ออกจะห้องของร่างสูง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาชื่อที่ฮีชอลเพิ่งเมมไว้ให้เมื่อเช้า ..SIWON..
“ครับผม“
“ไม่ต้องมาคงมาครับเลย นี่นายเป็นพ่อภาษาอะไรของนายถึงได้ปล่อยลูกไว้ทั้งๆที่ไม่สบาย แล้วฉันยังไม่ได้คุยกันนายไอเรื่องสัญญาบ้าบออะไรนั้นด้วยนะ !!!“ เมื่อร่างสูงรับสายยังไม่ทันที่จะพุดอะไรไปมากกว่านี้ ร่างบางก็แว๊ดใส่ทันที
“เฮ้ย คุณใจเย็นๆ เรื่องสัญญาเอาไว้ผมกลับไปเราค่อยคุยกัน โอเค๊ ? ส่วนฮโยจินผมไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยแกไว้นะผมก็ฝากฮีชอลบอกไปแล้วไง“
“นายนี่มัน ชั้นจะไม่พูดมากแล้ว“ ร่างบางสูดลมหายใจลึก แล้วพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด นี่ถ้าไม่ติดว่าฮโยจินรอกินข้าวอยู่หล่ะก็แม่จะไปถล่มถึงบริษัทเลยคอยดูสิ !
“นี่ขนาดไม่พูดมากนะเนี่ย แก้วหูผมเกือบแตกแหนะ“ แต่ร่างสูงก็ยังไม่วายกวนประสาทกลับ
“เชว ซีว๊อนนนน ชั้นจะเข้าเรื่องแล้ว นายได้ซื้อยาลดไข้มาไว้ให้ฮโยจินรึยัง ?“ เสียงหวานฮึดฮัดใส่อย่างขัดใจ
“อ๋ออ ซื้อแล้วครับอยู่ในตู้เย็น แล้วก็ฮโยจินยังไม่ได้ทานข้าวนะครับผมฝากด้วย“
“เรื่องนั้นไม่ต้องบอกหรอกชั้นรู้ ชั้นไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดปล่อยเด็กที่ไม่สบายไว้คนเดียวหรอก“
“แหมช่างประชดกันจริงนะ ผมต้องไปทำงานต่อแล้ว ผมฝากด้วยนะ อ้อแล้วผมมีอะไรจะฝากให้คุณด้วย ตั้งใจฟังนะ“
“...อะไร ???“
“จุ๊บบบบบ!!! ตู๊ดดด“ ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้แหวใส่อีกคนก็ตัดสายไปซะแล้ว “ไอ้ลามปามมมมม ทุเรศ“ ร่างบางสถทด่าออกมาแล้วจึงรีบเดินเข้าห้องครัวไป ตาหวานหันไปสะดุดกับกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองแล้วพึมพำเบาๆว่า
“แล้วจะให้ชั้นไปอยู่ห้องไหนหล่ะเนี่ย เฮ้ออช่างเถอะรอนายนั่นกลับมาค่อยคิดแล้วกัน“
.
.
“มาแล้วจ้า ข้าวต้มร้อนๆรอนานมั้ย“ จองซูยกข้าวต้มหอมฉุยเดินเข้ามาในห้องของฮโยจิน เด็กน้อยที่ได้ยินเสียงแว่วๆก็ลืมตาตื่นขึ้นมา
“ทานข้าวต้มก่อนนะ แล้วค่อยทานแล้วจะได้พักผ่อน“ ยิ้มหวาอวดลักยิ้มสวยให้หนึ่งทีแล้ว ก็ตักข้าวต้มไปจ่อที่ปากเล็กๆนั่น ซึ่งฮโยจินก็อ้าปากรับแต่โดยดี
เมื่อป้อนข้าวป้อนยาให้คนป่วยเสร็จร่างบางจึงทำการเช็ดตัวให้ฮโยจินที่ตอนนี้นอนหลับเพราะพิษไข้และฤทธิ์ยา แล้วจึงหันมาทำความสะอาดห้อง จากนั้นจึงพาตัวเองมานั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น แล้วกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิททันที
“ว่าไงคุณพี่เลี้ยง“
“ไม่ต้องมาเรียกอย่างนี้เลย คิมฮีชอล งานที่บริษัทเป็นไงมั่ง“
“ระดับชั้นสบายอยู่แล้ว พรุ่งนี้นายมาทำงานได้ใช่ป่ะ ?? “
“ยังไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวไว้รอคุยกับนายซีวอนก่อนแล้วชั้นจะโทรไปหาอีกที ตอนนี้ชั้นก็ฝากนายทำในส่วนของชั้นด้วยก็แล้วกัน “
“อื้มๆ โอเคๆๆ“
“ทำไมนายพูดง่ายจัง“ ร่างบางอดสงสัยไม่ได้ก็เค้าพูดให้ทำอะไรหมอนี่ก็ออเออรับปาก ทีเมื่อก่อนบอกให้ทำงานแทนแค่วันเดียว บ่นจะเป็นจะตาย
“ก็ให้ชั้นนั่งทำงานก็ยังดีกว่าให้ชั้นไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กไง ฮ่าๆๆๆ แค่นี้นะบ้ายบายยย“ พูดจบปุ๊ปก็ตัดสายทันที โดนไม่มีช่องว่างให้จองซูเถียงกลับ
“ฮึ่ยย ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนตัดสายใส่นักนะ“ ร่างบางบ่นออกมาเบา แต่พอมองนาฬิกาที่มือถือก็พบว่าเวลานั้นล่วงเลยมาจนจะเกือบสี่โมงแล้ว จึงเดินเข้าครัวไปอีกครั้ง หวังที่จะทำโจ๊กเป็นข้าวเย็นให้ฮโยจินทาน แต่เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าจะต้องทำให้ตัวเองและอีกคนที่เป็นพ่อของฮโยจินด้วย จึงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบวัตถุดิบที่จะทำอาหารง่ายๆพอที่จะทานกันได้สองคน เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว จึงเดินมาที่ห้องของฮโยจินอีกครั้งแล้วใช้มืออังหน้าผากเล็กเพื่อดูว่าไข้ลดรึยัง ก็พบว่ายังไม่ต่างจากเมื่อตอนสายๆซักเท่าไหร่ จึงเข้าห้องน้ำแล้วไปหยิบอ่างเล็กๆพร้อมผ้าขนหนูมาเช็ดตัวอีกครั้ง เมื่อเช็ดตัวเสร็จร่างบางนั่งลงข้างๆเตียงของฮโยจิน อาจจะเป็นเพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ไหนจะดูแลคนป่วยแล้วยังต้องทำกับข้าว ไหนจะเก็บกวาดของเล่นที่ฮโยจินเล่นไว้เกลื่อนกลาด จึงทำให้ตาสวยปิดลงอย่างง่ายดาย
แกร๊ก …
เงียบบบบบ ไร้เสียงและไร้เสียงสว่างจากที่ใดๆ ร่างสูงเดินมาเปิดไฟภายในห้องนั่นเล่นแล้วหยิบเสื้อสูทพาดไว้ที่โซฟา พลางคิดว่านี่ก็ทุ่มนึงแล้วสองคนนั่นหายไปไหนกัน ไม่รอให้คิดไปมากกว่านี้ขายาวก็มาหยุดที่หน้าห้องของฮโยจินที่เปิดประตูทิ้งไว้ ร่างสูงยืนมองดูภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม ภาพที่คนหน้าหวานฟุบอยู่กับเตียงโดยคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคือลูกสาวสุดที่รัก โต๊ะข้างๆเตียงนั้นก็มีอ่างใบเล็กๆข้างในบรรจุน้ำและมีผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ในนั้น ร่างสูงเดินมาใกล้ๆกับร่างบาง แล้วก้มลงไปใกล้ใบหน้าสวยที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอยู่ในนิทราที่แสนสุข จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้าสวยได้เป็นอย่างดี ปากอิ่มที่เผยอออกน้อยๆในยามหลับ ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ ตาคมไม่สามาละสายตาออกไปจากใบหน้านี้ได้เลยจริงๆถ้าไม่ติดว่า สายตานั้นเหลือบไปเห็นเด็กน้อยนั่งมองตาแป๋วอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ….
“ฮโยจิน !!“ ร่างสูงรีบผละออกจากใบหน้าของจองซูทันที และเหมือนจะนึกได้ว่าตนพูดเสียงดังเกินไปก็รีบหันกลับไปมองจองซูอีกครั้ง ก็พบว่าตอนนี้ร่างบางยังคงหลับไม่รู้เรื่องราวอยู่
“หนูตื่นนานรึยัง !!?“ คุณพ่อสุดหล่อรีบถามลูกสาว
“นานแล้วค่ะ“ เด็กน้อยยิ้มกลับทำเสียงร่างเริง คงเพราะไข้ลดแล้วเป็นแน่ถึงได้ร่างเริงขนาดนี้
“เห็นอะไรบ้าง ??“
“ก็เห็นว่าป๊ามองคุณอาจิงซูนานมากกกไงคะ ฮิฮิ“ มือเล็กๆยกขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ
“เอ่ออ ป๊าขอโทษที่ทำแบบนั้น“ ร่างสูงที่เอาแต่คิดว่าลูกสาวคงไม่ชอบแน่ๆที่เค้าทำไปแบบนั้น จนลืมฟังน้ำเสียงของฮโยจินที่ติดจะร่าเริงเสียด้วยซ้ำ
“ถ้าเป็นคุณอาจองซูฮโยจินยอมได้ค่ะ“ เด็กน้อยพูดแฝงความนัย ทำให้ซีวอนถลึงตามองลูกสาวอย่างงงงวย
“ฮโยจินไม่ว่าป๊าหรอ ?“
“ค่ะ ไม่ว่าก็ถ้าป๊ามีความสุขฮโยจินก็มีความสุขค่ะ ^^“ ร่างสูงรั้งฮโยจินเข้ามากอดด้วยความรักเต็มเปี่ยมแล้วพูดขอบคุณลูกสาวซ้ำไปซ้ำมาจนลืมไปว่าอีกคนยังคงนอนไม่ตื่น
“ชู่ววว เดี๋ยวคุณอาจองซูตื่นค่ะ คุณอาเหนื่อยมากเลยให้เค้าพักหน่อยนะ“
ซีวอนมองลูกสาวทีสลับกับมองจองซูที ถึงเวลาแล้วซินะกับการเริ่มต้นรักครั้งใหม่ของเค้า รักที่จะไม่มีความเจ็บปวด ตอนนี้ร่างสูงก็ได้แต่บอกตัวเองว่าลืมไปซะกับรักครั้งเก่า จองซูคงจะช่วยให้เค้าได้เจอกับความรักที่สวยงามได้แท้จริงสักที มันคงถึงเวลาแล้วจริงๆ …. สินะ
To be continue …..
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
กลับมาแล้วจ้าาาา ขอโทษที่มาอัพช้าค่ะ ติดสอบและติดคอนในเวลาเดียวกัน ฮ่าๆๆๆ รีดเดอร์คนไหนไปคอนบ้างยกมือ ^^/ ไรเตอร์ไปมาสองวัน สนุกมากๆ เห็นโมเมนต์ป๊ามี๊พอให้กรี๊ดกร๊าดได้อิอิ ทั้งสนุกทั้งเหนื่อยเพราะเราไปหลุมยืนวันสุดท้าย โฮกกก รีดเดอร์คนไหนไปมาก็เล่าให้ฟังบ้างน้าา แล้วก็ฟิคเรื่องนี้จะมาอัพให้บ่อยที่สุดค่ะ เพราะว่าไรเตอร์ปิดเทอมแล้ว เฮฮฮฮฮฮ >< อ้อลืมบอกตอนนี้คำผิดอาจจะเยอะไปนิ้ดเพราะรีบลงอาจจะดูไม่ครบดี ขออภัยด้วยนะคะ _ _ ไว้ตอนหน้ามาเจอกันใหม่นะคะ ^____^
ความคิดเห็น