Fic. Reborn (1827) : Love Story หวานใจ นายเมฆา

ลำดับตอนที่ #4 : Spacial ~ Happy Valentine Day >< ' .. (8059 แถม)

 แหม๊ ~ วาเลนไทน์ทั้งทีก็อยากจะแต่งบ้าง อะไรบ้างอ่ะน่ะ

เรื่องคนรักอย่าไปพูดถึงเพราะ โสด =[ ]=!!

  ดังนั้น .. จบเรื่องนี้แล้วไปอ่านกันเลยค๊ะ >< '


-----------------------------------------------------------------

     " หว๊า ~ เสร็จสักที ! "  


          เสียงใสบ่นเบา ๆ ช็อคโกแลตที่เขาตั้งใจทำก็เสร็จสมบูรณ์ พร้อมที่จะให้คนที่เขารักหากแต่ว่าคน ๆ นั้น จะรับรึเปล่านี้สิ่


     "ซือคุง ~ ทำเสร็จแล้วอย่าลืมเก็บให้เรียบร้อยด้วยน่ะจ่ะ"  เสียงผู้เป็นแม่ดังขึ้นมา


       'กิ๊ง ~ ก่อง'  (จิตนาการว่าเป็นเสียงออดล่ะกัน = =')


     "คร๊าบบ .. จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้ล่ะ"  ร่างเล็กรีบวิ่งไปเปิดประตู

.


. 


.

     "อ๊าว ! ยามาโมโตะเองเหรอ เข้ามาสิ่"  สึนะร้องอย่างแปลกใจ เพราะวันนี้ยามาโมโตะมาแค่คนเดียว โกคุเทระไม่ยักกะมา  --สงสัยทะเลาะกันอีกแหง--


     "ผิดหวังรึเปล่าที่เป็นฉันนี่ ฮ๊ะ ๆ"  ยามาโมโตะพูดอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย


     "เปล่าหรอก ... อ้อ ! ขึ้นไปรอที่ห้องฉันก่อนได้เลยน่ะ"  สึนะพูดไปเก็บของไป ทำเอายามาโมโตะเกิดความสงสัยกับกล่องรูปหัวใจผูกริบบิ้นเรียบร้อย


        'ของสึนะงั้นเหรอ ?' คำถามผุดขึ้นในหัวของยามาโมโตะ


     "สึนะ ... ที่นายรีบกลับจากโรงเรียนเพราะทำไอ่นี่งั้นเหรอ" ยามาโมโตะถามพร้อมกับชี้ไปที่กล่องรูปหัวใจ


     "อ๊ะ ! .. เอ๋ เอ่อ.. แหม ก็พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์นี่หน่า ฉันก็อยากจะให้ของกับคนที่ฉันชอบบ้าง ////"  สึนะหน้าแดงกํ่าด้วยความอาย


     ยามาโมโตะยืนมองกล่องสลับกับสึนะ จึงเข้าใจในความหมายที่สึนะพูด ...


     "อ้อ ~ อย่างงี้เอง งั้นสู้ ๆ น่ะ สึนะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้ ถึงฝ่ายนั้นจะโหดใช่ย่อยก็เถอะ ฮ๊ะ ๆ"  ยามาโมโตะยิ้มแปล้


       --สึนะก็มีความรักเหมือนคนอื่นๆ แล้วนี่หน่า เราก็เอามั้งดีกว่าไหมน่า--


     ยามาโมโตะยืนเงียบอยู่นาน จนสึนะต้องทักขึ้น ... 


     "นี่ ! ยามาโมโตะที่พูดเนี่ย รู้เหรอว่าฉันชอบใคร ?" สึนะพูดพร้อมกับเอียงคอเชิงถาม


     "ฮ๊ะ ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่ชื่อเคียว..."  ยามาโมโตะพูดยังไม่ทันจบจู่ ๆ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น


     'ตู้มม !!!'  เสียงระเบิดคุ้นหูดังขึ้นเรื่อย ๆ


     "เจ้าวัวบ้า ! ออกไป ไม่งั้นฉันจะเป่าแกให้เละเลย !!"  เสียงของหนุ่มผมเงินตะโกนออกมาด้วยความฉุน


     "อ้าว ... โกคุเทระ ทำอะไรกับบ้านฉันอีกล่ะเนี่ย TT' " สึนะวิ่งออกมาดู เห็นเจ้าวัวตัวเล็กนอนตัวเกรียมราบอยู่กับพื้น


     "ก็เจ้าวัวบ้าน่ะสิ่ครับ ขวางอยู่ได้ อ๊ะ !! ยามาโมโตะ ..."  โกคุเทระหันมามองหน้ายามาโมโตะที่ตามออกมาดู ด้วยสีหน้าตกใจ จนเผลอปล่อยไดนาไมต์คู่ใจตกพื้น


     สึนะหันไปมองหน้าโกคุเทระสลับกับยามาโมโตะอย่าง งง ๆ  -- สองคนนี้มีอะไรกันหว่า ? --


     "อ๊ะ ! โกคุเทระเดี๋ยวสิ่"  ยามาโมโตะรีบวิ่งตามโกคุเทระที่จู่ ๆ ก็จํ้าอ้าวออกไปโดยไม่กล่าวลา 


      'แล้วไหงทิ้งฉันไว้คนเดียวล่ะ = =' ' สึนะพูดตัดพ้อเพื่อนตัวเองที่ชอบทิ้งเขาไว้คนเดียวเสมอ ... ไม่เคยเข้าใจเรื่องระหว่างเพื่อนรักของตนทั้งสองคนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ ! คิดไปก็เท่านั้น


     สึนะยกมือขึ้น บิดไล่ความขี้เกียจออกไป พรุ่งนี้แล้วสิ่น่ะ วันที่เขารอมานานแสนนาน


     .... Valentine Day ....  งั้นเหรอ ?


       ร่างเล็กเดินมาหยิบกล่องช็อคโกแลตที่ตนอุตส่าห์ทำขึ้นมาพินิจ พร้อมนึกบทสคริปที่จะต้องพูด


     "เอ่อ ... คือฉันอยากจะให้ช็อคโกแลตกับเคียว ... เอ๊ะ ! ไม่เอา ๆ" สึนะพูดพร้อมกับส่ายหัว


     ... -- นึกถึงเรื่องนี้แล้ว ที่ยามาโมโตะพูดมันเคียวไหนกันหว่า ? --


     'ฮ๊ะ ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่ชื่อเคียว...'


      แต่..ไม่เห็นต้องคิดให้มาก ก็ต้องเคียวโกะอยู่แล้วน่ะสิ่ จะเป็นเคียวไหนได้ล่ะ เคียวโกะ ... เคียวยะ


     "เคียวยะ !!!"  สึนะอุทานออกมา หน้าของเขาไม่ต่างอะไรจากมะเขือเทศที่กำลังสุกเต็มที่


      -- ไม่หรอกมั้ง คุณฮิบาริน่ะเหรอ .... --  ร่างเล็กคิดแล้วก็ส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป


     'โครม !!'


     "เป็นบ้าอะไรอยู่ สึนะ .."  เสียงเด็กหนุ่มชุดสูทพูดขึ้นหลังจากที่นั่งมองลูกศิษย์ตัวเองส่ายหัวอยู่นาน


     "โอ๊ย ! รีบอร์นเจ็บน่ะ ไหงมาถีบฉันอีกล่ะเนี่ย ยังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ" สึนะบ่นหงุบหงิบ


      "เห็นนายนั่งส่ายหัวซะนานเลยคิดว่า ถ้าฉันช่วยมันอาจจะออกได้เร็วขึ้น"  


      'ไอ่ที่จะออก มันคงเป็นหัวฉันแทนล่ะมั้ง'  สึนะพึมพำ เหล่ตาไปทางรีบอร์นที่กำลังพิจารณากล่องรูปหัวใจ


     "ไม่คิดว่านายจะปิ๊ง เจ้าฮิบาริน่ะเนี่ย ผิดคาดแหะ ต้องประเมินนายใหม่ซะแล้ว.."


       รีบอร์นพูดไปพยักหน้าไป 


     'พูดเอง เออเองเลย เผด็จการไปไหมนั่น' สึนะคิดอย่างเหงื่อตก


     "จะเคียวไหนไม่เห็นต้องคิดมากเลย ยื่น ๆ ให้ไปก็จบ"
 

     "ถ้ามันง่ายขนาดนั้นฉันก็คงทำไปนานแล้วล่ะ รีบอร์นฉันขอปรึกษาหน่อย..."  สึนะหันไปขอความช่วยเหลือจากรีบอร์น


     "คร่อกก .. ฟี้ .."  


     -- ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้วครับพี่ !! --  


     "เฮ้ออ ~ นอนมั่งดีกว่าเรา.."  ร่างเล็กพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหลับไปในที่สุด


               วันรุ่งขึ้น  


      "ซือคุงง ~ สายแล้วน่ะลูก จะ 9 โมงแล้วรีบตื่นเร็ว !"  เสียงใส ๆ ของซาวาดะ นานะดังขึ้น


     "อีก 5 นาทีครับแม่ .. อ๊ะ !! 9 โมงแล้วเหรอเนี่ย !!!" ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นจากเตียง


       สายอีกแล้ว มีหวังได้เจอท่อนฟาเจ้าเดิมอีกแหง = ="


     5 นาที ผ่านไป ---


     "ไปก่อนน่ะครับแม่ ~"  สึนะใส่รองเท้าอย่างเร่งรีบ


     "ไปดี มาดีน่ะจ๊า ~ ซือคุงง"  นานะโบกมือหยอย ๆ


      'กะว่าจะไม่สายอีกแล้ว ไหงสายกว่าเดิมล่ะเนี่ย ขอร้องล่ะ ขออย่าให้เจอคุณฮิบาริเล๊ยย TT' '  สึนะยืนพนมมือสวดมนต์เหมือนคนไว้เจ้า หากมีคนมาเห็นก็คิดได้อย่างเดียว ... ถ้าจะเพี้ยน !!


     "นายตรงนั้นน่ะ ! จะยืนอยู่อีกนานไหม ?"  เสียงเข้มคุ้นหูดังขึ้น เป็นเสียงที่สึนะรู้ดีว่าคือใคร


     "ถ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นฉันจะขยํ้า ... อ้าว นายอีกแล้ว ซาวาดะ สึนะโยชิ !"  ร่างสูงหันหน้าไปมองทางอื่น อย่างไม่สบอารมณ์


     -- เป็นผมแล้วจะทำไมล่ะ ! ใช่สิ่ ผมมันไม่ใช่คนสำคัญนี่หน่า ! --  สึนะตัดพ้อในใจ


     ฮิบาริยืนมองท่าทางของสึนะที่จู่ ๆ ก็แปรอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วจากที่กลัวจนตัวสั่นเป็นเชิดแทน


     "ซาวาดะ วันนี้นายมาสายตามฉันมา ฉันจะให้บทลงโทษกับนายเอง !!"  ฮิบาริกล่าวเสร็จสรรพ ท่านพี่ก็เดินเชิดไปไกลซะแล้ว ทิ้งให้สึนะยืนอึ้งกับท่าทีที่เปลี่ยนไป


     -- วันนี้คุณฮิบาริแปลกไปแหะ ปกติจะฟาดท่อนฟาให้สลบก่อนไม่ใช่เหรอ ? -- (ท่าทางฮิบาริจะทารุณทูน่า น่าดู =[ ]=!! // แพร)


     ณ ห้องนั่งเล่น (?)


     "คุณฮิบาริครับ ..." สึนะเรียกร่างสูง


     "อะไร..."  ฮิบารินั่งทำงานของตนต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนร่างเล็กแม้แต่นิดเดียว


     "กองนั้นของคุณเหรอครับ ?" ร่างเล็กชี้ไปที่กองช็อคโกแลตที่สูงแทบเท่าภูเขาก็ว่าได้ (เว่อร์แหะ)


     "อืม .. ก็แค่ขยะไม่ได้มีความหมายอะไรมากกว่านั้น"  ฮิบาริเงยหน้าขึ้นมามองสึนะชั่วครู่ก่อนที่จะก้มทำงานของตัวเองต่อ


     -- คุณนี่ .. เหมือนคนไร้หัวใจจังเลยน่ะครับ -- สึนะหันไปมองใบหน้าที่กำลังเคร่งเครียดของฮิบาริ  ...  


     "จะว่าไปคุณฮิบาริก็ออกจะป๊อปนี่หน่า ไม่สนใจคนที่มาให้ช็อคโกแลตคุณบ้างเหรอ"  ร่างเล็กเอียงคอถาม


      ฮิบาริหันมามองสึนะอย่างสนใจ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรก็มีคนมาขัดซะก่อน


     'ก๊อก .. ก๊อก'


      ร่างสูงกวักมือเรียกสึนะเป็นเชิงว่าให้มาหลบที่หลังเก้าอีกเขาก่อน 


     "อ่ะ ... เอ่อ คุณฮิบาริค๊ะ คือฉันเอาช็อคโกแลตมาให้น่ะค๊ะ"  เสียงเด็กสาวที่ฟังแล้วนึกได้ทันทีว่าใคร


     -- เสียงแบบนี้มัน ! --  สึนะไม่ทันจะได้เห็นหน้าผู้มาเยือน ร่างสูงก็ขัดซะก่อน


     "ซาซางาวะ เคียวโกะ ..."  ฮิบาริเงยหน้ามองคนตรงหน้า คนที่ร่างเล็กแอบมีใจให้ตลอด ในกรณีของคนตรงหน้าเขาควรจะปฎิเสธสิ่น่ะ


     "ได้โปรดรับไว้ด้วยเถอะน่ะค๊ะ !!"  เสียงเคียวโกะเริ่มตอแยคนตรงหน้าให้รับไว้ให้ได้


     -- เคียวโกะจัง .. ชอบคุณฮิบาริเหรอเนี่ย ... --  สึนะกุมอกตัวเอง เจ็บ ... เจ็บปวด  นํ้าใส ๆ เริ่มเอ่อล้นจากดวงตากลมโต ..


     "วางเอาไว้ล่ะกัน เราฉันจะลองดู ..."  ร่างสูงตอบอย่างเรียบเฉย


     "งั้นดิฉันไปก่อนน่ะค๊ะ "  เคียวโกะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี


     "...ร้องไห้เสร็จแล้วก็มาช่วยฉันทำงานให้เสร็จล่ะ"  ฮิบาริกล่าวเรียบ ๆ ทำเอาสึนะฉุนกึก


     -- คนบ้า ! คนไม่มีหัวใจ คุณจะไปรู้อะไร ผมน่ะ .. --  


     "อ๊ะ...เอาไป อยากได้ไม่ใช่เหรอ"  ร่างสูงโยนช็อคโกแลตกล่องเล็ก ๆ ที่เด็กสาวเพิ่งให้เมื่อกี้สด ๆ ให้กับสึนะ


     "ไม่เอาหรอกครับ เคียวโกะจังไม่ได้ให้ผมสักหน่อย เขาให้คุณต่างหาก เอากลับไปเลยครับ ! ผมไม่รับ"  ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง พร้อมกับลุกออกจากหลังเก้าอี้ แต่โชคร้าย (รึดี) ดันพลาด สะดุดขาตัวเองเซไปนั่งบนตักร่างสูงพอดี


     "งั้นเปลี่ยนเป็นอันนี้แทน จะเอาไหม" ฮิบาริยื่นตุ๊กตาฮิเบิร์ดให้ ทั้งที่ใบหน้าของตัวเองกำลังหลบร่างเล็ก เพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าที่กำลังกํ่าแดงด้วยความอาย


     "อ๊ะ .. เอ๋ !! 0////0 "  สึนะจากที่ตาโตอยู่แล้ว ยิ่งใหญ่เข้าไปอีก ตอนแรกยังเฮิร์ตอยู่เลย แต่ตอนนี้เกิดอาการเขินแบบฉับพลัน


     "จะเอาไม่เอา .. ถ้าไม่เอาฉันก็จะเก็บไว้เอง"  ฮิบาริหันมามองสึนะที่กำลังอึ้ง แล้วดึงฮิเบิร์ดมากอดเอาไว้


     "อ่ะ ... เอาสิ่ครับ ! ก็คุณฮิบาริอุตส่าห์ให้นี่หน่า .. //// " สึนะดึงฮิเบิร์ดมากอดเอาไว้ แล้วซุกหน้าลงกับตุ๊กตาเก็บอาการหน้าแดงไว้ไม่ให้ร่างสูงเห็น


     "แล้วของฉันล่ะ ?"  ฮิบาริแบมือออกมา


     "เอ๋ ! คือว่าผม..."  สึนะนึกได้ว่าตัวเองทำช็อคโกแลตมาขณะที่กำลังหา


     "งั้นฉันจะเอาตัวคุณเป็นของขวัญล่ะกัน... "  ฮิบาริเริ่มฉวยโอกาสนี้จูบมัดจำไว้ก่อน


       -- เอ๋ !! จ..จูบแรกของผม -- สึนะหน้าแดงจะไปถึงใบหู มือก็พยายามดันร่างสูงให้ถอยห่าง ๆ 


     " .. ครั้งแรก ? .."  ฮิบาริกระตุกยิ้มออกมา


     "พ.. พอแล้วครับ ผมต้องไปเรียนน่ะครับ"  สึนะลุกจากตักของร่างสูง หากว่าเขาอยู่นานกว่านี้ล่ะก็ความบริสุทธิ์ของเขาจะหายไปในชั่วครู่เท่านั้น !


     "ผมขอตัวก่อนน่ะครับ .. "  ร่างเล็กผงกตัว แล้วก็จํ้าอ้าวออกจากห้องทันที


     "เจ้าสัตว์กินพืชตัวน้อย .. "  ฮิบาริพึมพำเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ


            ช่วงเย็น.. หลังเลิกเรียน


     "รุ่นที่ 10 ครับ ... คือว่าผมขอโทษน่ะคร๊าบบ ~ ผมน่ะมีนัดกับ.. ยามาโมโตะน่ะครับ"  โกคุเทระพูดไปเกาหัวแก้เขินไป สึนะมองท่าทีของโกคุเทระก็พอจะเข้าใจว่า ...


      -- คงไปเดทกันสิ่น่ะ --  


     "ไปเถอะ ฉันก็โตแล้วกลับบ้านเองได้ล่ะน่า"  สึนะยิ้มให้โกคุเทระ ... ก่อนจะปิดฉากที่ตัวเองกำลังเดินหงอยเหงาออกจากรั้วโรงเรียน


       -- สรุปช็อคโกแลตนี้ฉันจะให้ใครล่ะเนี่ย --


     "ซาวาดะ สึนะ.."  เสียงเข้มดังขึ้น


     "อ๊ะ ! คุณฮิบาริยังไม่กลับอีกเหรอครับ" 


     "รอคนจะกลับบ้านพร้อมกันน่ะ นายจะไปไหมล่ะ"  ฮิบาริพูดเป็นเชิงถาม


     "ก็แล้วแต่คุณสิ่ครับ"  สึนะก้มหน้างุด  ... -- ยังกับหนุ่มสาวที่เพิ่งคบกันไม่มีผิด !! --


       ระหว่างทาง ~ *


     'ฮ๊ะ ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่ชื่อเคียว...'

                                                         -- ฉันชอบเคียวไหนงั้นเหรอ ? --

     "สึนะ เดินดูทางสิ่  !"  จากสรรพนามที่เรียกซาวาดะ ก็กลายเป็นสึนะ

                                              -- ไม่เห็นต้องคิด --

     "คุณฮิบาริครับ ..." 

   

                                                                        -- ก็เคียวยะไงล่ะ ! --

     "ผมให้ครับ " 



     "ขอรับไว้ทั้งใจนายเลยล่ะกัน.."

-----------------------------------------------

เน่าสุดขั้ว ! คาแรคเตอร์ผิดเพี๊ยน มั่วตั๊วไปหมด


เอาเป็นว่าอ่านกันฮา ๆ เน้อ... (ไม่เห็นจะฮาเลย = =')


ไปและจ๊า ๆ >< '


 

ทำอ่ะไรกันอ๊าา >< '