คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 03
♀ TOM (or) BOY ♂
03
ใบหน้าหวานยกยิ้มเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ตัวเองหยุดสั่นลงไปในเวลาต่อมา คชาหยิบมันขึ้นมาดู คำว่า ‘3 สายที่ไม่ได้รับ’ โชว์หราอยู่ แล้วจึงหันหน้าไปที่ประตูห้องบานสีขาว
ไม่มีทางที่ไอ้เต๋านั่นจะบุกมาได้แน่ๆ
เพราะถึงจะไขกุญแจได้ ก็ยังมีกลอนอีกชั้นอยู่ดี
ตาคู่เรียวมองไปที่กลอนประตูที่ลงไว้แน่นหนาอย่างผู้มีชัย
เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้นะคุณลูกเจ้าของหอ...
เครื่องปรับอากาศที่ดับไปนานแล้วเพราะการตั้งเวลาปิดพาให้บรรยากาศในห้องออกจะอบอยู่นิดๆ เห็นดังนั้นคชาก็ลุกขึ้นยืน เปิดผ้าม่านออกให้เห็นหน้าต่างบานใส ก่อนจะผลักมันออกไปรับลมเย็นๆ แทน
และตอนนั้นที่เสียงเพลงการ์ตูนติงต๊องจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คชามองมันอย่างยิ้มเยาะก่อนจะกดปิดเสียงวางไว้บนโต๊ะเครื่องเขียนใกล้ๆ เหมือนเดิม
ตาคู่เรียวชะเง้อออกไปนอกหน้าต่าง มองหาแหล่งอาหารมื้อสุดท้ายของวัน แม้จะมองไม่ค่อยเห็นร้านรวงอะไร แต่ในใจกำลังเล็งรถเข็นขายเกาเหลาเลือดหมูที่เดินผ่านตอนกลับหอเอาไว้ กะจะไปฝากท้องเย็นนี้
น้ำซุปกระดูกหมูใสๆ โรยพริกไทยพอได้รสเผ็ดนิดๆ กับเลือดหมูรสฝาดกับหมูนุ่มๆ เครื่องในอีกสามสี่ชิ้น...
แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว...
“ชา”
หากแต่เสียงดังไม่ใกล้ไม่ไกลก็พาให้ความคิดต้องสะดุด... คชากลืนน้ำลายลงคอ ก้มหน้ามองด้านล่าง ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตที่พูดได้สักคน มีก็แต่หมาสีน้ำตาลผอมๆ กับแมวสีขาวอีกตัว
สงสัยเสียงคนสั่งน้ำที่ร้านแน่ๆ (ก็ร้านน้ำเต้าหู้ร้านนั้นขายชาดำเย็นด้วย)
“ชาค่ะ”
แต่เสียงนั้นกลับดังขึ้นกว่าเดิม แถมคำสร้อยที่ตามหลัง มันฟังดูแล้ว...
“เฮ้ย!!!!”
ไม่ใช่ข้างล่าง แต่เป็นข้างหน้าเยื้องขึ้นไปด้านบน... ที่ระเบียงตึกแถวฝั่งตรงกันข้าม ประมาณชั้นสี่ ไอ้หน้าขาวคนเดิมกำลังยืนเพ่งมองมาตรงนี้ แถมในมือยังมีไอโฟนเครื่องเดิม
“เจอกันหน้าหอ”
แน่นอนว่าไม่ใช่คำถามหรือคำขอ แต่มันคือคำสั่ง!
“ทำไมไม่รับสาย?”
สุดท้ายทั้งสองคนก็มานั่งอยู่ในร้านน้ำเต้าหู้ร้านเดิมด้วยกัน คชากำลังถูกไอ้ลูกเจ้าของหอคนเดิมสอบสวน
แล้วมันธุระอะไรที่ต้องรับสายด้วยวะ!?
ถึงจะนึกคำตอบกวนๆ แบบนั้นไว้ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าพูดออกไปอยู่ดี ก็ดูสีหน้าโหดๆ นั่นสิ แค่เห็นก็ตัวเกร็ง คนตัวเล็กพยายามสงบนิ่ง สมองเร่งหาเหตุผลดีๆ จนเสี้ยววินาทีสุดท้าย...
“แม่สอนตั้งแต่เด็กว่า อย่ายุ่งกับผู้ชายแปลกหน้าอะ”
คชาเอ่ยเสียงน้อย ทำหน้าบู้บี้ ตาหงอย ราวกับสุนัขถูกอดอาหาร
“ตอนจะมากรุงเทพก็ย้ำนักย้ำหนา คนกรุงไว้ใจไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ชายยิ่งน่ากลัว”
ว่าพลางยกมือขึ้นกอดตัวเอง ท่าทางดูกลัวซะจนอีกฝ่ายเริ่มคล้อยตาม
“เราเลยไม่ค่อยสบายใจ.. เด็กต่างจังหวัดมาไกลแบบนี้แม่ก็ห่วงเป็นธรรมดา อีกอย่าง ตอนเราเจอนายครั้งแรก มันก็ออกจะแปลกๆ ไปหน่อย อยู่ดีๆ นายก็ผลักเราเข้ามาในห้อง” เสียงเล็กยังคงกล่าวเบาๆ ยกน้ำเต้าหู้ขึ้นจิบอีกอึก ก่อนจะช้อนหน้ามองอีกฝ่ายตาแป๋วให้ดูน่าสงสารที่สุดชีวิต
“นายเข้าใจเรานะ”
ไม่รู้เป็นความสามารถที่ซ่อนอยู่ในตัวส่วนไหน แต่ที่รู้ๆ เขากำลังทำหน้าซื่อตาใสได้อย่างแนบเนียน ใบหน้าหวานยังคงทำเป็นนิ่ง แม้จะเห็นอีกคนพยักหน้าให้เบาๆ แล้วก็ตาม
เต๋าขมวดคิ้วขรึม นิ่งคิดพักหนึ่ง ...ถึงชาจะเป็นทอม แต่โดยพื้นฐานยังไงก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี... เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ขอโทษที ลืมนึกไปเลย”
ได้ยินแบบนั้นคชาก็ยิ้มบาง ตอบเรียบๆ ออกมา “อือ ไม่เป็นไร” ยิ้มเยาะเบาๆ ในใจ ยกน้ำเต้าหู้ดื่มอึกสุดท้าย เตรียมเช็คบิลลา
หลั่นลัลล้า~ จะได้ผลักไอ้เต๋านี่ออกไปจากวงจรชีวิตสักที
ต่อจากนี้ก็ไปจีบกันเองละกันนะ...
คชาก้มหน้ายิ้ม มือบางสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเตรียมหยิบเงินออกมา ขาเรียวกำลังจะลุกขึ้นยืน หากแต่เสียงทุ้มของอีกคนก็ดังขึ้นเสียก่อน
“แล้วต้องทำยังไง?” คชานิ่ง หันหน้าไปมอง “ต้องทำยังไง เราถึงจะไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน”
และคำถามที่ถูกเอ่ยตามมานั้น ก็ทำเอาคนฟังไปไม่เป็น
“ก็...” ไม่ต้องทำไง เป็นคนแปลกหน้าไปอะดีแล้ว
“ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นี่”
“เอ่อ...”
“คนกรุงไม่ได้น่ากลัวหมดทุกคนหรอก หรืออย่างน้อยก็เห็นแก่ความรักของฉันที”
พูดซะซีเรียสแบบนี้ แล้วคชาจะทำยังไง!?
ใบหน้าหวานเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมาก็ถึงกับต้องหลบ แต่สมองยังคงครุ่นคิดต่อไป... ไอ้เราก็ไม่ใช่คนใจร้ายซะด้วย
ตาคู่เรียวเหลือบมองผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง
“แค่เอาขนมให้แพรวาหน้าห้องอย่างเดียวใช่ไหม?”
“อือ” ใบหน้าหล่อพยักลงเบาๆ
“แค่นั้นนะ ไม่ทำอย่างอื่นแล้ว ห้ามบุกมาที่ห้องด้วยล่ะ”
“อือ ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอกลัว ไม่ทำหรอก เดี๋ยวแม่เธอจะเสียใจ มีผู้ชายมาอยู่ในห้องคงไม่งาม”
โฮ~ นี่เขากลายเป็นสาวน้อยน่าสงสารไปแล้วใช่ไหม? T^T
เอาความเห็นใจของเขาคืนมานะไอ้เผือก!!!!!
“ตกลงเธอช่วยฉันนะ... อ้ะ นี่ของกำนัล” ว่าพลางหยิบขนมหมีโคอาลามาร์ชรสสตรอเบอร์รี่ออกจากถุงยื่นให้ พร้อมกับวางถุงใบใหญ่ไว้ข้างๆ
“ส่วนในถุงนี้ฝากให้แพรวาด้วยล่ะ... ขอบใจนะชาค่ะ” เต๋าพูดพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่าย... รอยยิ้มธรรมดาที่ในความคิดคชามันโคตรกวน!
เมื่อกี๊ไปสงสารมันทำไมวะ!!!!!
เอาน่ะ... อย่างน้อยก็ยังได้กินโคอาลามาร์ช ที่โคราชหาซื้อรสนี้ยากด้วย... คชาคิดปลอบใจตัวเองเบาๆ แม้จะอยากฆ่าไอ้เต๋าตรงหน้าทิ้งแค่ไหนก็ตาม
“งั้นมื้อนี้เราเลี้ยงเอง... แปะครับ น้ำเต้าหู้ใส่เครื่องอีกแก้ว” เต๋าหันไปสั่งเสร็จก็หันมามองหน้าอีกคน “กินเยอะๆ นะชา... เราเคยได้ยินว่า น้ำเต้าหู้มีสารช่วยให้ไม่ปวดท้องรอบเดือน”
ได้ยินแบบนั้น... ความคิดของคชาที่จะแก้แค้นโดยการสั่งน้ำเต้าหู้ให้หมดร้านก็เป็นอันจบลง คชาถอนหายใจหน่วงๆ ออกมา มือกำหมัดแน่นอย่างระงับอารมณ์
“ไม่เป็นไร เราหายปวดแล้ว”
“ได้ไง... ประจำเดือนเธอเพิ่งมาไม่ใช่หรอ อีกตั้งหลายวันนี่”
“เออ... ขอบใจ” เออออตามมันไปจะได้เลิกพูดซะที... ไอ้บ้านี่ จำแม่นจริงๆ ว้อยยยยย
ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มจางที่โคตรเจื่อนให้กับเพื่อนชาย เงยหน้าฟังประโยคต่อไปของอีกคน
“ชา... ถ้าแม่โทรมาบอกไปเลยนะว่า วางใจได้เลย วันนี้เจอผู้ชายโคตรหล่อแถมยังใจดี”
กับผีน่ะสิ... ไอ้เผือกหลงตัวเองเอ๊ย!
เจอกับนายนี่มันซวยของโคตรซวยชัดๆ
หลังจากซัดน้ำเต้าหู้ใส่เครื่องเข้าไปสองถ้วยเต็มๆ ร่างเล็กก็ออกมาเดินเตาะแตะอยู่ในตรอกคนเดียว เดินมาที่ร้านเกาเหลาเลือดหมูอีกทีเขาก็กำลังเก็บร้านเพราะขายหมดแล้ว เลยได้แต่ยืนบีบกล่องโคอาล่ามาร์ชในมือจนมันบุบบู้บี้
ไม่ได้กินตับในเกาเหลา ขอกินตับไอ้คนชื่อเต๋าแทนได้ไหม!!!!!
คชาได้แต่ทำปากจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจ... ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปที่ร้านโชว์ห่วยใกล้ๆ แทน
กำลังจะหยิบขนมปัง แต่มือบางคว้าอีกอย่างเสียก่อน พอชำระเงินกับลุงคนขายเสร็จก็รีบแกะออกมาเคี้ยวหนุบหนับอย่างคับแค้นใจ
ขนมลูกเต๋าราคา 12 บาท... เป็นทางออกในการระบายความแค้นได้อย่างดี
- - - - - - - -
เช้าวันที่สองในหอพักเพียงพอ คชาตื่นเช้าเหมือนอย่างเคยตามเสียงนาฬิกาจากมือถือที่ตั้งเวลาไว้ หากแต่วันนี้หลังตื่นนอนเขายังต้องทำภารกิจอีกอย่าง
ร่างเล็กลุกบิดขี้เกียจหาววอดอย่างงัวเงีย เอามือขยี้ตา ก่อนจะคว้าหยิบขนมในถุงแบบสุ่มๆ ออกมาดู
‘ขนมปังกระเทียม... แต่ความรักของผมไม่มีใครมาเทียบเทียม’
พออ่านข้อความบนห่อจบก็แทบจะอ้วกออกมาซะตรงนั้น คชาส่ายหน้าเป็นพัลวันแล้วจึงรีบเดินออกไปหน้าห้อง อาศัยช่วงเวลาเช้าตรู่ที่คนยังไม่ตื่นนอน รีบวางมันไว้บนกล่องจดหมายหน้าประตู ก่อนจะสาวเท้ากลับมาที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
เฮ้อ... นี่แค่ด่านแรกของวัน... แต่ด่านต่อมานี่สิงานเข้า
วันนี้มีคาบเรียนรวม!
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ของขวัญจากเฟรม ค่อยๆ ถูกหยิบขึ้นมาพิจารณาดูอีกครั้ง... เสื้อผ้านักศึกษาหญิง ทั้งยังชุดชั้นในตัวเดิมที่ก่อวีรกรรมงามหน้าต่อหน้าไอ้เต๋า!
คชาได้แต่มองมันอย่างปลงๆ ก่อนจะจับยัดลงในถุงอย่างเดิม
จะบ้าหรอ... แค่แพรวาคนเดียว ทำไมต้องลงทุนแต่งหญิงด้วย!
มันต้องมีหนทางอื่นสิวะ!!!!!
และด้วยเหตุนั้นเอง... คชาในชุดนักศึกษาชายก็มาอยู่ในห้องเรียนก่อนเวลาสิบห้านาที เขายังคงใส่ฮู้ดสีดำตัวเดิมคลุมท่อนบนเอาไว้ พอเห็นหน้าเพื่อนยากอย่างเฟรมที่เดินเข้ามาก็รีบกวักมือเรียกหยอยๆ
หากแต่เฟรมกลับหยุดอยู่ที่หน้าห้องตรงนั้น...
“เฮ้ย ทุกคน... เรามีอะไรสนุกๆ มาให้ทำกัน” แถมยังประกาศออกไมค์เสียงดังจนทุกคนต้องหันมามอง
“ชา ลุกขึ้นยืนดิ๊”
เฟรมเรียกชื่ออีกคนสั้นๆ พลางหันไปมองหน้าคนที่ถูกเรียกให้ยืน... พอทุกคนมองมา คชาเลยต้องลุกขึ้นยืนตามสั่งเสียจนได้ มันทำบ้าอะไรของมันอีกวะ!
“คือไอ้ชามันเป็นผู้ชาย... แต่เหมือนทอมเนอะว่าไหม?”
ใบหน้าหวานหันไปมองเพื่อนร่วมรุ่นที่นั่งอยู่บางตา จะพยักหน้ากันทำไมล่ะเว้ยเฮ้ย!
“มาเล่นไรหนุกๆ กันเหอะ... แกล้งหลอกพวกที่ยังไม่มาว่าไอ้ชาเป็นทอมกัน”
ได้ยินดังนั้นก็พอชื้นใจที่ไอ้เฟรมกำลังหาทางแก้ปัญหาของเขาให้... แต่ว่ามันเล่นใหญ่ไปรึเปล่า!? จะหลอกแพรวาคนเดียวต้องหลอกเพื่อนเกินครึ่งรุ่นเลยนะเว้ย!!!
แม้คชาจะนึกค้านเสียงดังในใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ทันเฟรมอยู่ดี
“ชีวิตสี่ปีในมหาลัยมันสั้น... มาสนุกกันเหอะพวกเรา”
เที่ยงวันนี้คชามากินข้าวกับกลุ่มเพื่อนที่ใหญ่กว่าเดิม คงเพราะได้รู้จักกับเพื่อนมากมายในคาบเรียนรวม ...เพื่อนที่เขาควรจะรู้จักตั้งแต่รับน้องช่วงปิดเทอมที่เขาไม่ได้มานี่เอง
และคชาเลยเพิ่งได้รู้ว่าเฟรมเป็นตัวเด่นคนนึงในรุ่น แถมยังหัวโจกมากเสียด้วยสิ!
“ให้ตายเหอะ... นี่อยู่คณะเดียวกันหรอเนี่ยชา แต่ก็ดี เวลามีงานจะได้ไปลอก” เสียงของแพรวาพาให้เขาเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามอง เธอยังคงเอ่ยประโยคเดิมๆ อย่างประหลาดใจ... ซึ่งไม่แปลกเลย ตอนที่เขาเห็นแพรวาครั้งแรกเขาประหลาดใจกว่านี้เสียด้วยซ้ำ
“อือ นั่นดิ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าแต่เดี๋ยวนี้ไม่จั่วสลาฟกันแล้วหรอ?” เสียงเล็กตอบรับพลางทำชวนคุยไปแบบเนียนๆ แม้ในใจจะเกลียดการเล่นสลาฟเพราะแพ้ราบคาบทุกที
“ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วจอยมีซ้อมร้องเพลงต้องกลับดึกทุกวันเลย แต่เสาร์อาทิตย์จะไปเคาะประตูเรียกละกัน”
“โห อะไรกัน ที่หอมีเล่นสลาฟด้วยหรอ อยากเล่นบ้างอะ” เฟรมที่นั่งฟังอยู่พูดแทรก
“ก็มาสิ... แต่หอหญิงนะ” เสียงแหลมของแพรวากล่าวเชิงประชดประชัน หากแต่ใบหน้ายิ้มแย้มไม่คิดอะไร เฟรมเห็นแบบนั้นเลยคุยต่อไป
“เข้าได้หรอ... ดีเลย จะได้ไปจีบสาว ว่าแต่มีกกน.ตากอยู่หน้าห้องด้วยป้ะ?”
“ว้ายยยยยยยยยยยยย ทะลึ่ง!”
“เปล่าทะลึ่งซะหน่อย กกน.ย่อมาจาก ‘กางเกงนอน’ เนอะชาเนอะ” เฟรมหันไปหาพวก... คชาเลยได้แต่พยักหน้าเบาๆ เออออตามมันไป
ใช่... แกไม่ได้ทะลึ่งเลยเฟรม... อย่างแกมันเรียกลามกแล้ว!!!!!
สุดท้ายแล้ววันนั้นก็ผ่านไปได้อีกวัน... คชาเดินกลับหอพักมาพร้อมกับแพรวาโดยไม่มีคำถามสงสัยอะไรมาก นอกเสียจากว่าทำไมเขาถึงแต่งชุดนักศึกษาชาย
“ก็เราอยากเป็นผู้ชายอะ ผิดหรอ?” ใบหน้าหวานหันไปพูดตอบเพื่อนสาว... เธอได้แต่มองอย่างปลงๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา
“ชา... เราเคยมีเพื่อนสมัยมัธยมเป็นทอมเยอะเลย แต่ตอนนี้มีแฟนเป็นผู้ชายไปหมดแล้ว”
“แล้ว?”
“เราว่าเดี๋ยวชาก็คงมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
ได้ยินแบบนั้น หนุ่มน้อยในคราบทอมก็แทบจะขำออกมาดังๆ
ไม่มีทาง... ยังไงก็ไม่มีทาง!!!!!
TBC
หวังว่าจะชอบกันนะทุกคน อิอิ
ใครอยากอ่านต่อก็คอมเม้นกันหน่อยน้า ชอบไม่ชอบบอกได้ อยากรู้ว่าคิดยังไงกันอ้ะ เผื่อเป็นแนวทางการแต่งตอนต่อไป
เรื่องนี้แต่งช้ากว่า My Sassy Boy มาก ทุกคนได้โปรดรอ ถ้าฟิลไม่มาจะแต่งไม่ได้จริงๆ
ไปละ เจอกันหลังสอบเสร็จจ้า >w<
ความคิดเห็น