ParT OnE : Only sad private thinkinG

ลำดับตอนที่ #4 : เหมือนจะเหงา (29/12/03)

       เหงา เหงา เหงา เหงา ทำอะไรก็เบื่อ ขอบใจหนังสือสุดโปรดเล่มล่าสุด ทำให้หายเหงาไปบ้าง ต่อหน้าคนอื่น ก็ทำเป็นหัวเราะสนุกกลบเกลื่อนความเหงาไป คิดว่าถ้าหัวเราะไปคงจะดีขึ้น คงจะสนุกขึ้น แต่... ตรงกันข้าม ยิ่งรู้สึกว่าหัวเราะอยู่คนเดียว ไปกันใหญ่แล้ว ที่เคยคิดว่าจะระบายความเหงากับการวาดภาพ แต่ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย วาดภาพเสร็จ มองไปเห็นภาพยิ่งเหวงไปใหญ่

      ทำไมไม่มีใครมาสนุกอะไรกับเราบ้าง เพื่อนที่เคยมาหาไปไหนหมด ที่มันเคยมาก็แค่ที่บ้านเรามีของกิน อิ่มหน่ำสำราญล่ะมั่ง  คงจะไม่ได้มาสนุกอะไรกับเรา ทำไมไม่มีใครยิ้มกับเราบ้าง ถูกมองข้ามไป ไม่ได้สนใจ never alone nobody ไม่เคย โดดเดี่ยว ไม่มีใคร จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นหรือเปล่า เราคิดมากไปหรอ?ตอนนี้ อยากจะวิ่งไปหาทุกคน สะกิดเค้า และทำให้คนนั้นๆรู้ว่าเราตอนนี้มีตันตนอยู่ ให้เค้ารู้ว่าเราคือเรา ให้รู้ ให้เห็นเรา แต่เค้าคงจะคิดว่าเราบ้าแน่... นั้นดิ บ้าชัด ๆ เลย ...

       ไม่อยากจะทนเลย หนังสือเล่มนั้นถ้าเราอ่านจบแล้ว จะมีอะไรมาแทนกันบ้างล่ะ ไม่อ่านมันก้ไม่ได้ เพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้ เล่มเกมส์ก็เปลืองตังค์ จะไปคุยกะใครก็ไม่มีใครถูกใจด้วย หันไปมองปฏิทินไม่กี่วันจะปีใหม่แล้ว แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ ในโทรทัศน์ก็มีช่องนั้นช่องนี้ที่มีข่าวเกี่ยวกับช่วงปีใหม่ ดูคึกครื้นดี แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่

       มันไม่นานนัก ก่อนหน้านี้เราปฏิเสธความต้องการของตัวเองไป พยายามยอมรับความเป็นจริง พยายามข่มตัวเองไว้ รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก ทุกอย่างมันสัมพันธ์กันหมด ในตอนนี้แล้ว สุดท้ายเราก็ยังต้องการอยู่ดี ไม่รู้ว่าทำไม เรามันห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว อยาก ให้มีคนมาสนใจ อยากให้มีคนมาห่วงใยกัน เราอ่อนโยนง่ายเกินไป จนต้องเป็นทุกข์บ่อย

     ....ขอได้ไหม อยากได้สิ่งที่อยากได้ ทั้งกำลังใจ ความหวัง ความอบอุ่น รอยยิ้ม ความใส่ใจ ความห่วงใย อยากได้คนที่จะคอยห่วงเราตลอดที่เรามีน้ำตา คนคนนั้นจะมาสัมผัสเรา โอบกอดเราได้ทุกเมื่อ ใครคนที่ยอมรับเรา ใครคนที่จะไม่หนีกันไม่ปฏิเสธกันกับความไร้ค่าที่เรามีอยู่  เราที่ต้องการแต่คนอื่น แล้วทำไม ทำไมกัน ทำไมถึงไม่มีใครต้องการเราบ้างเลยหรือไง ทำไมกัน ทำไม  คนที่เคยมาห่วงใยกันแต่ก่อน ถึงตอนนี้ไม่มีแล้ว เวลามันทำให้อะไรต่ออะไรมันเปลี่ยนไป ยอมรับไม่ได้ ไม่ได้เลย