คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ch. 4 Blind [Junghoon x Heechul ft. TRAX-Jay]
“ได้ข่าวฮีชอลรึยัง?”
เสียงถามจากคนที่ยืนหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาใกล้ก่อนตอบ
“ครับนาย ได้เบาะแสแล้ว คราวนี้ไม่ผิดแน่”
คำตอบนั้นทำให้คนฟังพยักหน้าอย่างพอใจ
“แต่มีอีกเรื่องนะครับนาย เราลองสืบดูแล้ว เรื่องนี้เหมือนจะมีมือที่สาม”
“มือที่สาม?” เจย์ทวนคำ หันมาจ้องคนรายงานเขม็ง
“ดูเหมือนเราจะถูกใส่ร้ายให้กลุ่มฮวายงเข้าใจผิดนะครับ”
หัวหน้ากลุ่มแทฮวาหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ว่าไปซิ”
“.......................”
แสงแดดอุ่นๆสัมผัสกายทำให้คนนอนหลับเบือนหน้าหนี แรงกดเบาๆที่หน้าผากทำให้ส่งเสียงประท้วงในคอ
“อื้อ....”
ท่าทางงอแงนั้นทำให้สัมผัสนุ่มๆเลื่อนไปที่แก้มก่อนจบลงที่ริมฝีปาก การกดย้ำแบบนั้นทำให้ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
“จองฮุนอ่า....”
“เด็กขี้เซา สายแล้วยังไม่ยอมตื่น”
“ก็มันง่วงหนิ” เสียงประท้วงก่อนจะยันตัวลุกขึ้นหาวหวอด มือใหญ่ขยี้ผมแรงๆอย่างมันเขี้ยวก่อนจะบอก
“ไปแต่งตัวได้แล้ว จะได้กลับบ้านไปกินข้าว”
“กลับบ้านเหรอ?”
ทวนคำพลางหยีตามองรอบตัวอย่างงงๆ ครู่ใหญ่กว่าสติและความจำจะทำงานเป็นปกติ
เมื่อวานนี้....
เมื่อคืนนี้....
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองคนที่แต่งตัวเรียบร้อยในขณะที่ตัวเขาเองยังอยู่ในผ้าห่ม เสื้อผ้าทั้งหมดถูกพาดไว้หน้าเตียง
ร่างสูงก้าวเข้ามาหา ชะงักเมื่อคนตัวเล็กกระเถิบหนี สองมือดึงผ้าห่มกระชับตัว
“ฮีชอล?...”
มือแกร่งยื่นเข้าไปหา ระบายลมหายใจโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายไม่ปัดป้อง แต่ใบหน้าก้มต่ำเป็นสีจัด
ร่างสูงนั่งลงใกล้ๆ ดึงตัวคนที่อยู่ในอาการเขินอายมากอด กดริมฝีปากลงกับไหล่เนียน
“โกรธรึเปล่า?”
คำถามแสดงความหวั่นใจจนคนฟังรู้สึกได้ ฮีชอลซุกหน้าลงกับไหล่หนา ยกมือกอดคนถามแทนคำตอบ
จองฮุนกระชับกอดแน่นเข้า บอกเบาๆ
“กลับบ้านกันนะ”
ภาพคุณชายใหญ่แห่งฮวายงโอบไหล่คุณหนูแห่งแทฮวาเข้ามาในบ้านทำให้บรรยากาศของคฤหาสน์ฮวายงเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ โดยเฉพาะคุณนายลีที่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นความปรองดองนั้น
“ยินดีด้วยนะคะคุณหนู”
หญิงกลางคนบอก เรียกรอยยิ้มจากคุณชายใหญ่และรอยซับสีเลือดบนใบหน้าของคุณหนู
“ฮีชอลไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วลงมากินข้าวกัน”
ชายหนุ่มเดินไปส่งจนถึงห้อง แตะจูบเร็วๆที่แก้มสีจัด...ไม่อยากรุกเร้าให้อีกฝ่ายอายมากไปกว่านี้
ประตูห้องปิดลงเบาๆ เบายิ่งกว่าเสียงหัวใจของฮีชอลในตอนนี้
เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมา
เขาไม่ควรรู้สึกอย่างนี้ ความโกรธและเกลียดชังที่มีหายไปไหนหมด?
หรือเขาไม่เคยรู้สึกโกรธเกลียดอีกฝ่ายจริงๆตั้งแต่แรก?
แขนเรียวยกขึ้นกอดตัวเอง สัมผัมของเมื่อคืนนี้ยังตราตรึงไม่คลาย
ถึงแม้จะตระหนักถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นหากปล่อยให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้
แต่มันสายไปแล้วใช่ไหม?...
.
.
.
“คุณชาย เราได้ข่าวว่ากลุ่มแทฮวาจะบุกมาเอาตัวคุณหนูไปเร็วๆนี้นะครับ”
“เมื่อไหร่?”
“ไม่ทราบแน่ครับ แต่เหมือนฝ่ายนั้นกำลังเตรียมดัวอยู่ คิดว่าคราวนี้คงตามมาถูกที่แน่”
จองฮุนขบกรามแน่น
“แล้วข้อเสนอของเรา?”
“ไม่มีคำตอบครับ”
ไอ้คางคก! ยางหัวไม่ตกไม่รู้สึก!
จะเอาตัวฮีชอลไป
ตอนนี้.....งั้นหรือ?.....
“เตรียมคนของเราให้พร้อม ป้องกันทุกทางอย่าให้มันเข้ามาได้...”
“...แล้วก็ห้ามฮีชอลรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
จะให้เขาปล่อยคนคนนี้ไปงั้นหรือ?
ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน ก็ไม่มีวันยอมปล่อยมือไปเด็ดขาด!
..................
ฮีชอลถอยออกมาอย่างช้าๆ สมองมึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน
เจย์กำลังจะมาที่นี่
ในที่สุด เจย์ก็หาเขาจนเจอ
นี่ควรเป็นเรื่องที่เขาน่าจะดีใจสินะ
แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย
คนอย่างเจย์ต่อให้ตัวเองจะเจ็บหรือตาย ฮีชอลก็รู้ว่าเจย์สามารถยอมได้เพื่อเขา
แล้วคนอีกคนเล่า จะยอมเจ็บหรือตายเพื่อเขาหรือเปล่า?
ฮีชอลไม่ต้องการคำตอบของคำถามนั้น สิ่งที่เขาต้องการคือ มันต้องไม่เกิดขึ้น
มันจะไม่เกิดขึ้น ถ้าเขาไปเสียจากที่นี่
เสียงลมหายใจถี่กระชั้นแทรกผ่านความสงัดยามราตรี ร่างสองร่างกระหวัดเกี่ยวกลมกลืนกันเป็นหนึ่ง ล่องลอยร่ายรำตามจังหวะของบทเพลงรักแห่งรัตติกาล
ร่างเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมแขนอุ่น กอดรัดแนบแน่นราวกับไม่อยากจากไปไหน ริมฝีปากอุ่นชื้นเวียนจูบไปทั่วร่างเนียนครั้งแล้วครั้งเล่าราวจะย้ำความเป็นเจ้าของ
สัมผัสที่ส่งถึงกันมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ความหมาย
ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้
อยากให้ค่ำคืนนี้ดำเนินต่อไปแสนนาน
“ฮีชอล”
“...............”
“ถ้ารู้ว่าจะไม่ได้อยู่กับคนที่เรารักตลอดไป นายจะยังเลือกที่จะมีความรักอีกรึเปล่า?”
“แล้วนายล่ะ?”
ริมฝีปากอุ่นจัดประทับลงมาแนบแน่น
“ฉันไม่มีวันแลกความรักของเรากับอะไรทั้งนั้น”
“จองฮุน”
“..............”
“นายจะยอมตายเพื่อฉันรึเปล่า?”
“ไม่หรอก....”
“...ฉันจะไม่ตายเพื่อนาย แต่ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราสองคนรอดไปด้วยกัน”
“แล้วถ้ามันไม่มีวันนั้นล่ะ?”
อ้อมกอดรัดร่างบางแน่นเข้า
ไม่มีวัน
จะไม่มีวัน...เป็นอย่างนั้นแน่นอน
เจย์ คิมผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อได้ยินเสียงรายงานที่เกือบเรียกได้ว่า “ตะโกน” บอก
“นายครับ คุณหนูฮีชอลกลับมาแล้ว”
ชายหนุ่มวิ่งออกจากห้องทำงานก่อนคำรายงานจะจบ เมื่อก้าวสู่ห้องโถง ร่างโปร่งบางเดินช้าๆมาตามทางเดินอย่างสงบ
ราวกับแค่เพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นข้างนอกมาเท่านั้น
“ฮีชอล”
เสียงเรียกยินดี แต่คนมาถึงเพียงชะงักแล้วยิ้มให้
อ้อมกอดของคน “เคย”คุ้นรวบตัวเขาไว้ ฮีชอลสอดมือกอดร่างสูงหวังจะให้รู้สึกถึงไออุ่นอย่างที่เคยรู้สึก
ความห่วงใย ความยินดี ทุกอย่างส่งผ่านมาทางอ้อมกอดนั้น แต่ฮีชอลกลับรับมันไม่ได้ทั้งหมด
เพราะเกินกว่าครึ่งของความรู้สึกถูกแทนที่ด้วยคนที่เขาเพิ่งเดินจากมา
“มาได้ยังไง? มันปล่อยตัวมาเหรอ? หรือว่า?....”
คำถามระแวดระวังตามแบบผู้นำที่ดี ฮีชอลเลือกกตอบเพียงแค่ว่า
“ฉันไม่เป็นไร”
“แล้วมาได้ยังไง?”
ดวงตากลมโตมีแววยั่วล้อเมื่อบอกว่า
“ฉันเป็นลูกชายอดีตหัวหน้ากลุ่มนะ ถึงจะไม่เก่งเหมือนนาย แต่ก็พอเอาตัวรอดได้หรอกน่า”
“แล้วพวกมันรู้ตัวรึเปล่า?”
“..................”
ถ้ารู้ตัว ป่านนี้คงออกตามหาเขากันจ้าละหวั่น
ถ้ารู้ตัว คฤหาสน์ฮวายงคงลุกเป็นไฟไปแล้ว
“เจย์...ขออะไรอย่างได้มั้ย?”
“.....?.....”
“ไหนๆฉันก็กลับมาแล้ว ที่จะไปหาเรื่องกลุ่มฮวายงก็ยกเลิกซะเถอะนะ”
“............”
“ฉันขอร้อง...ได้รึเปล่า?”
เจย์มองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
“มีอะไรรึเปล่า? พวกนั้นทำอะไรนาย?”
ศีรษะเล็กๆสั่นเบาๆ
“เปล่า ก็เพราะไม่ได้ทำ ถึงไม่อยากให้มีเรื่อง”
“ขอร้องนะเจย์ ถือว่าเป็นคำขอร้องจากลูกชายอดีตหัวหน้ากลุ่ม คำขอร้องของคุณหนูแห่งแทฮวา”
เจย์เม้มปากนิ่ง คำขอร้องด้วยฐานะสูงสุดแบบนั้น ใครจะปฏิเสธได้?
“ถ้านายต้องการแบบนั้น”
TBC
ความคิดเห็น