คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่1 สิ่งที่สูญเสียและการมาของน้องสาว
ณ โรงเรียนไรมง
“เฮ้ๆ!ส่งมาทางนี้!”
“อย่างงั้นแหละ!”
“ยิงเข้ามาเลย!”
เสียงของคนในสนามฟุตบอลที่ซ้อมกันอย่างหนักทุกวันหลังจากได้เป็นแชมป์ฟุตบอลอินเตอร์เนชั่นแนล(ละมั้งนะ=_=’’//ผู้แต่ง)ก็ไม่มีการหยุดพักเพราะถึงจะเป็นแชมป์แล้วแต่ก็ไม่ได้เป็นตลอดไปจะต้องเก่งและแข็งแกร่งขึ้นให้มากกว่านี้
“นี้!กาเซลไม่เล่นด้วยกันหรอ”เอนโดเรียกกาเซลที่ตอนนี้กำลังกินไอติมอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่ละขี้เกียจน่าเบื่อน่ารำคาญแถมร้อนด้วยกินไอติมดีกว่า=_=”กาเซลพูดออกมาแล้วกลับไปสนใจที่ไอติมต่อ=O=;;
“เออ...เหอๆ^^;;”เอนโดหัวเราะออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
“นี้!ทุกคนพักกันได้แล้วล่ะจ้า”เสียงเรียกของอากิทุกคนเลยเดินกลับไปที่ข้างสนาม
“นี้ค่ะมีข้าวปั้นด้วยน่ะค่ะ”ฮารุนะ
“เย้!”เสียงทุกคนร้องดีใจที่มีข้าวปั้นให้กินด้วย
ในขณะที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยเบิร์นก็แอบเหลือบมองไปที่เก้าอี้ข้างๆที่กาเซลนั่งอยู่ก็เห็นกาเซลกำลังนั่งมองรูปภาพอะไรบางอย่างเบิร์นเกิดอาการอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเลยแอบย่องเข้าไปด้านหลังของกาเซล
‘เหเฮ้ใครวะเนี่ยหน้าคล้ายๆกาเซลเลยวะ’เบิร์นคิดในใจ
หลังจากแอบมองอยู่สักพักเบิร์นก็คิดอะไรพิเรนๆขึ้นมาได้
‘แอบแกล้งยัยกาเซลดีกว่า’เบิร์นคิด(ถึงจุดจบแล้วล่ะน่ะเบิร์นเอ้ย=w=//ผู้แต่ง)
‘‘อะ ฮะๆๆๆๆๆๆๆ’’กาเซลหัวเราะออกมาทำให้ทุกคนตกใจเพราะเบิร์นไปจี๋ที่เอวของกาเซลเข้าแต่ว่าก็ทำให้
เพร้ง~!
เสียงจากกรอบรูปที่กาเซลทำหลุดมือทำให้ทุกคนตกใจและเปลี่ยนไปสนใจที่รูปที่ตกแตกเสียงหัวเราะของกาเซลหยุดลงและมองไปที่รูปอย่างตกใจและทันใดนั้นน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาอันเยือกเย็นของกาเซลทำให้ทุกคนตกใจอย่างมากเพราะไม่เคยเห็นกาเซลร้องไห้
“เฮ้ย! กาเซล/ซูซึโนะ ร้องไห้หรอเนี่ย=[]=”ทุกคนพูดออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจว่าคนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาแถมเยือกเย็นอย่างกาเซลร้องไห้เป็นด้วยหรอ
กาเซลไม่ได้สนใจคนพูดของทุกคนแต่ให้ความสนใจกับกรอบรูปที่แตกและภาพที่อยู่ข้างในในตอนนี้ กาเซลคุกเข่าลงเพื่อเก็บภาพใบนั้นและเศษกรอบรูปแต่ไปโดนที่คมเข้าทำให้มือเลือดออก
“เฮ้!กาเซลเป็นอะไรหรือเปล่า”เบิร์น
เพียะ~!
กาเซลตบเข้าอย่างแรงที่หน้าของเบิร์น เบิร์นตกใจมาเลยหันมามองหน้ากาเซลแล้วก็ยิ่งตกใจเข้าไปกันใหญ่(มันจะตกใจอะไรกันนักกันหนา=[]=’’//ผู้แต่ง)แววตาของกาเซลในตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธปนกับความเศร้าโศกและทุกคนก็ตกใจเช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น(ตอนนี้คนอื่นๆการเป็นตัวประกอบฉากไปแล้วค่ะ=w=’’//ผู้แต่ง)
“นายทำอะไรลงไปนะนายรู้ตัวบ้างมั้ย!”กาเซลพูดออกมาเสียงดังด้วยความเศร้าและโกรธที่เบิร์นทำกรอบรูปแตก
“?”
“เพราะนายกรอบรูปของฉันมันถึงได้แตกแล้วฉันจะทำยังไงนายจะทำยังไง!”
“แค่กรอบรูปมันจะไปสำคัญอะไรกันล่ะหา!?”เบิร์นพูดออกมาอย่างอดอยาก(ตรงนี้ไม่รู้จะเขียนยังไง=w=//ผู้แต่ง)
“เฮ้อ!แค่กรอบรูปงั้นหรอนายมันจะไปเข้าในอะไรกันเล่าหา!กรอบรูปนี้น่ะมันเป็นส่วนหนึ่งของภาพใบนี้หรือก็คือคนในภาพนี้เค้าป็นคนทำขึ้นมาให้ยังไงเล่า!”กาเซลพูดออกมาทั้งน้ำตา
“แต่มันก็ยังไม่สำคัญอยู่ดีไม่ใช่หรอ!?”
“ไม่สำคัญงั้นหรอกับคนที่จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเนี่ยนะ!?”กาเซลพูดออกมาอย่างงั้นทำให้คนรอบข้างงงกันไปหมด
“เอ๋?หมายความว่ายังไงกัน?”เบิร์นถามด้วยสีหน้างงๆ
“ก็หมายความว่าพวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วน่ะสิ!ฉันเลยเอารูปและกรอบรูปที่เค้าเคยทำให้มาด้วยเมื่อคิดถึงจะได้เอามาดูได้..ฮึก.”กาเซลพูดออกมาเสียงค่อยๆเบาลง
“O_O”เบิร์นตกใจกับสิ่งที่กาเซลพูด
“แต่เพราะนายนายทำมันพังหมด”
“ฉัน...ขอโทษ”
“ขอโทษแล้วมันจะกลับมามั้ยล่ะ!”
“ขอโทษๆ”
“ฮึก~ฮือๆๆๆๆๆ~~”หลังจากด่าเสร็จ(คิดไม่ออกเลยใช้คำว่าด่าค่ะ=w=’’//ผู้แต่ง)เสียงที่อดกลั้นมานานไม่สามารถรับไว้อยู่เลยร้องออกมา
“พอได้แล้วล่ะซูซึโนะพวกเราไปทำแผลกันตรงนู้นเถอะนะพวกนายก็ไปซ้อมกันได้แล้วล่ะพานางุโมะไปด้วย”นัตสึมิพูดให้ทั้ง2คนแยกกันไป
“อืม~นี้เบิร์นพวกเราไปซ้อมกันต่อเถอะนะ!”เอนโดพูดเรียกเบิร์นให้ไปซ้อมกันต่อ
“นี้เบิร์นคนในภาพนั้นใครหรอ”คาเซมารุเข้ามาถามเบิร์น
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เป็นคนที่หน้าตาคล้ายกาเซลมากเลยล่ะ”เบิร์นตอบ
“อ๋อหรอ”คาเซมารุพูดก่อนที่ทั้ง2คนจะเข้าไปในสนาม
ทางด้านกาเซล
“อะเสร็จแล้วล่ะจ๊ะ ไม่เป็นไรนะ”อากิพูดหลังจากทำแผลให้กาเซลเสร็จ
“อืมไม่เป็นไรหรอนะ”กาเซลพูด
“นี้รุ่นพี่ซูซึโนะขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”ฮารุนะพูด
“อืมได้สิ”กาเซลพูดตอบ
“คนในภาพนั้น ใครหรอค่ะ”ฮรุนะถามพรางชี้ไปที่ภาพที่กาเซลถืออยู่
“อ๋อนี้นะหรอ”กาเซลพูดพรางชี้ภาพนั้นขึ้นมา
“ค่ะหน้าเหมือนรุ่นพี่จังน่ะค่ะ”ฮารุนะพูด
“ก็แหงนะสิก็พวกเราเป็นฝาแฝดกันนี้นะ^^”อ๋อเป็นฝาแฝดกัน...เอ๋ฝาแฝดงั้นหรอ!?
“เป็นฝาแฝดกันงั้นหรอ”เมเนเจอร์ทั้ง4 ถามอย่างตกใจ
“อืมเป็นแฝดน้องนะส่วนฉันเป็นแฝดพี่”
“อ๋อแล้วชื่ออะไรหรอ”ฟุยุกะ
“ชื่อฟูสึมิ หรืออีกชื่อกาเซล่า”
“เอ๋เค้าเคยอยู่ที่โรงเรียนเอเลียด้วยงั้นหรอ”อากิพูด
“เปล่าหรอชื่อนี้นะเค้าตั้งขึ้นมาเองนะ”
“แล้วน้องไปอยู่ไหนซะล่ะ”นัตสึมิพูด
“เรื่องนั้นบอกไม่ได้หรอกนะบอกได้แค่ว่าอยู่กัน‘คนล่ะโลก’ ”กาเซลพูดออกมาอย่างนั้นทำให้ทั้ง3งง อยู่กันคนละโลกหมายความว่ายังไงกัน
ชิ้ง~!
ทันใดนั้นก็มีวงกลมขนาดใหญ่ที่มีลายลักษณ์อยู่ข้างในที่เค้าเรียกกันว่า ‘วงเวทย์’วงเวทย์ขนาดใหญ่สีดำค่อยปรากฎร่างของผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวสีดำงดงามตาเงาเป็นสีดำแววตาดูเศร้าและเยือกเย็นและทันใดนั้นก็มีลูกบอลที่โกเอนจิเตะมาพุ้งตรงไปทางเธอเพราไม่ทันตั้งตัว
“ระวัง!”เอนโดพูด
และเธอก็ใช้สายตาอันเยือกเย็นมองไปทางลูกบอลทันใดนั้นก็มีสายลมพัดไปทางลูกบอลทำให้ลูกบอลเปลี่ยนทิศทาง
“อะไรนะ!”ทุกคนพูดด้วยความตกใจ
‘ไม่จริงน่า!นั้นมันเวทย์มนต์นิเค้ามาที่นี้ทำไมแล้วเป็นใครกัน!?’กาเซลคิด
“ท่านพี่...”เธอคนนั้นพูดออกมาแล้วมองไปทางกาเซล
“ธะ...ธะ..เธอเป็นใครกัน”กาเซลพูดด้วยความตกใจว่าเค้าเป็นใครกันแล้วทำไมต้องเดินมาทางเราด้วย
“ท่านพี่จำน้องไม่ได้แล้วงั้นหรอเพค่ะ”เธอคนพูดออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ
‘เอะ เรียกเราว่าท่านพี่เรียกตัวเองเมื่ออยู่กับเราว่าน้องคำลงท้ายเพค่ะหรือว่าจะเป็น...’กาเซลคิดและพูดออกไป
“กาเซล่างั้นหรอ”กาเซลถามด้วยความตกใจ
“เอ๋!กาเซล่างั้นหรอ”เมเนเจอร์4พูดออกมาด้วยความตกใจไหนว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วยังไงล่ะ
“ใช่แล้วน้องเองยังไงล่ะกาเซล่าที่พี่รู้จัก”กาเซล่าพูด
“แต่ว่ากาเซล่าผมสีฟ้านิหรือว่าเธอโดนพลังแห่งความมืด!?”กาเซลพูด
“เปล่าหรอกนี้ไม่ใช่พลังแห่งความมืดแต่เป็นพลังแห่งความแค้นตังหากล่ะ!”กาเซล่าพูดออกมาอย่างดุเดือด
“พลังแห่งความแค้น!?”กาเซลพูด
“ใช่แล้วเพค่ะพลังแห่งความแค้นน้องนะแค้น..แค้นท่านพ่อท่านแม่ที่ทิ้งพวกเราไปตั้งแต่เด็กและท่านพี่ที่ทิ้งน้องมาอยู่ในโลกมนุษย์!...ความแค้นนั้นมากจนความแค้นนั้นเข้ามาครอบงำจิตใจของน้องจนกลายเป็นความมืดแต่น้องนะไม่เสียใจเลยสักนิดที่เป็นแบบนี้เพราะความมือน้นมีพลังมหาศาลและน้องก็คิดถึงท่านพี่ไม่อาจจะแคค้นท่านพี่ได้ลงอีกเลยอยากจะมาหาท่านพี่แล้วพาตัวท่านพี่ไปอยู่ด้วยกันและจะพาท่านพี่ไปอยู่ที่ปราสาทแห่งความมืด!”กาเซล่าพูดเสียงดังเป็นการประกาศ
“เห!ปราสาทแห่งความืดงั้นหรอ”กาเซลพูด
“ใช่แล้วน้องจะพาท่านพี่ไปอยู่ที่ปราสาทแห่งความมืดไปกลับน้องเถอะนะ”กาเซล่าพูดและยื่นมือไปทางกาเซล
เพียะ~!
กาเซลปัดมือกาเซล่าออกไปทำให้กาเซล่าเศร้าและงงว่าทำไมกัน...
“พี่ไม่กลับหรอกถึงยังไงพี่ก็จะไม่กลับกาเซล่าเธอกลับไปเถอะ”กาเซลพูด
“ทำไมล่ะเพค่ะท่านพี่”กาเซล่าถาม
“ก็เพราะว่าที่นี้นะมีทั้งเพื่อนพวกพ้องที่คอยห่วงใยและคนที่รักเรา”กาเซลพูด
“คนพวกนั้นแค่น้องคนเดียวก็พอแล้วไม่ใช่หรอเพค่ะ”กาเซล่าพูด
“กาเซล่ายังไม่เข้าใจไม่ใช่ว่าแค่คนเดียวแต่หมายถึงหลายๆคนพรรคพวกที่ค่อยเป็นห่วงเป็นใยคอยรวมต่อสู้ไปด้วยกันคอยให้กำลังใจกันเมื่อย่อท้อคอยตำหนิเมื่อเมื่อเดินทางผิดเป็นพรรคพวกคนสำคัญของพี่แล้วพี่จะทิ้งพวกเค้าไปได้ยังไงกัน”กาเซลพูดอย่างงั้นทำให้กาเซล่าตกใจ
“...ถ้าอย่างงั้น..น้องก็จะทำลายคนพวกนี้เองโบลดี้ ดักเกอร์!”คำพูดนั้นทำให้กาเซลตกใจมากและทันใดนั้นก็มีมีดสีแดงพุ้งไปทางคนในชมรมฟุตบอล
“โอเว่อร์ โพรแท็คชั่น!”กาเซลวิ่งเข้ามาบังหน้าทุกคนและพูดอะไรบางอย่างทันใดนั้นก็มีเกราะขนาดใหญ่คุมรอบทำให้มีดสีแดงไม่โดนแต่เกราะก็พังไปด้วย
“นั้นอะไรกันน่ะ!?”ทุกคนพูดออกมาด้วยความตกใจ
“หึท่านพี่ยังเก่งเหมือนเดิมเลยนะค่ะสามารถหยุดพลังแห่งความมืดได้ด้วย”กาเซล่าพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว
“ถึงเธอจะพูดยังไงพี่ก็จะไม่กลับถ้าเธอทำอะไรเพื่อนของพี่ พี่นี้แหละจะเป็นจะเป็นคนปกป้องพวกเขาเอง!”กาเซลพูดอย่างดุเดือดทำให้กาเซล่าอึ้ง
“งั้นหรอ...”กาซล่าพูดออกมาอย่างเศร้าแล้วเดินกลับไปที่วงเวทย์แล้วหันกลับมาพูดว่า
“น้องนะไม่ตัดใจหรอกนะคราวนี้น้องมาพูดดีๆด้วยท่านพี่ไม่ยอมไปเองคราวหน้าน้องไม่ออมมือแน่!”พูดจบเธอก็หายไปกลับวงเวทย์สีดำ
ตุบ~!
เสียงร่างของกาเซลล้มลงมาและกุมมือ
“กาเซล/ซูซึโนะ!”ทุกคนร้องออกมาอย่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและรีบวิ่งไปหากาเซล
“กาเซลมือของเธอ!”คาเซมารุพูดและชี้ไปที่มือของกาเซลมือของกาเซลแดงไปหมด
‘ไม่น่าเชื่อว่าพลังแห่งความืดจะรุนแรงขนาดนี้...’กาเซลคิดแล้วสลบไป
“กาเซล/ซูซึโนะ!”ทุกคนตกใจ
“รีบพาไปห้องพยาบาลเร็วเข้า!”อากิพูดนั้นคือประโยคสุดท้ายที่กาเซลได้ยินก่อนที่จะสลบไป......
จากผู้แต่ง
บทที่1เสร็จแล้วค่ะ ที่จริงเสร็จตั้งนานแล้วแต่มัวหาชื่อท่า หายากเน้อ(ไม่ใช่หรอกแค่ไม่รู้จะใช้ท่าไหนอะนะ= =’’)แต่ก็เสร็จลุล่วงไปด้วยดี^^(ละมั้งนะ) จะพยายามต่อไปค่า~
ความคิดเห็น