ไม่ว่ายังไง นายก็ต้องเป็นของฉัน!

ลำดับตอนที่ #4 : การปรากฎตัวของกุญแจ

 แง่มๆ  มาอัพแล้วนะฮะ =w=

______________________________________________________________________

“เอาเนื้อมาส่งคร้าบบบบบบบบ~”
เสียงทุ้มๆดังกังวานเรียกให้ชีโปะและเซโร่ใกล้ๆนั้นรีบวิ่งมาดู แกะน้อยที่วิ่งมาถึงก่อนนั้นเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนแล้วก็ต้องเบิกตาน้อยๆ ก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปหาด้วยความดีใจ
 

“ พี่กาแฟดำ~!!!”

 

“ไง เจ้าแกะน้อย สบายดีไหม?”
ชายหนุ่มมิได้นึกโกรธเคืองที่อีกฝ่ายเรียกแบบนั้น มาซารายันมองโลกในแง่ดีเกินกว่าจะโกรธใครได้ = =; ชายหนุ่มวางเนื้อที่แบกมาลง แล้วลูบหัวอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม เซโร่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆนั้นส่งยิ้มให้น้อยๆ น่าแปลกทั้งๆที่ปกติเขาจะต้องไม่พอใจเวลาที่เห็นผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ชีโปะ แต่กับผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ เขารู้สึกไว้วางใจมาซารายันอย่างน่าประหลาด
 

“ สบายดีฮะ ไม่เจอกันซะนาน พี่ละ?”
 

“ ข้าก็สบายดี อ้อ! ท่านเซโร่สวัสดีครับ ^^”
ชายหนุ่มหันไปทักทายผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆบ้าง พลางส่งยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนกับแสงของดวงจันทร์ยามค่ำคืนให้
 

“ สวัสดีครับ ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านก็ได้ครับ ข้าเป็นเพียงบัทเล่อร์เท่านั้น ว่าแต่...คราวนี้เป็นเนื้ออะไรรึครับ ท่านมาซารายัน”
จิ้งจอกหนุ่มยิ้มตอบอย่างถ่อมตัว ทำเอาอีกฝ่ายออกอาการเก้อเขินเล็กน้อยที่ถูกให้เกียรติ
 

“เรียกข้าว่ามาซารายเถอะ วันนี้เป็นเนื้อของลูกหมูป่ายักษ์น่ะ เจ้านี่แข็งแรงน่าดู กว่าจะจับได้เหนื่อยไม่ใช่เล่น แหะๆ”

 

“ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะเอาไปส่งให้ท่านกริมเมอร์เอง ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว เชิญไปพักผ่อนก่อนเถิด”
จิ้งจอกหนุ่มกล่าวก่อนทำท่าจะแบกเนื้อที่วางอยู่ขึ้นบนบ่า แต่ก็โดนมือไวๆของมาซารายันคว้าหมับเข้าให้เสียก่อน
 

“ อย่าเลย มันหนักมากนะ เดี๋ยวข้าแบกเข้าไปเองเจ้าช่วยนำทางข้าไปหาท่านกริมเมอร์ก็พอ เพราะข้ามักจะหลงทางอยู่เรื่อย เหอะๆๆ ^^;”
ทั้งสองยื้อยุดกันอยู่อย่างนั้นสักพัก สุดท้ายเซโร่ก็ทนความดื้อของมาซารายันไม่ไหว จึงกล่าวออกมาอย่างเหนื่อยใจ
 

“ถ้าเช่นนั้นก็ตามข้ามาเถอะ = =;”
พูดจบบัทเล่อร์หนุ่มทั้งสองก็ออกเดินนำไป ก่อนจะมีมาซารายันแบกเนื้อเดินตาม เดินไปสักพักทั้งสามก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง เซโร่เดินนำเข้าไปก่อนจะโค้งทักทายผู้ที่อยู่ภายในอย่างนอบน้อม เบื้องหน้าคนทั้งสามคือชายหญิงคู่หนึ่ง โดยฝ่ายชายนั้นคือหมาป่าผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าเหล่าบัทเล่อร์ทั้งหมดซึ่งอยู่ในร่างของหนุ่มรูปงามดวงตาคมกริบน่าหลงใหล นามว่ากริมเมอร์ และเจ้าฟ้าหญิงผู้ปกครองอาณาจักรอคาเทเซีย ซึ่งมีเรือนเกศาสีดำสนิทยาวสลวยลากพื้น และมีดวงตาสีราตรี นามว่า เอนร่า หรือก็คือ ท่านเอนราเทียส (ซึ่งเขาเป็นเพื่อนของคนเขียนเองมี My.id ด้วยลองหาดูถ้าสนใจ ใครหลายๆคนอาจจะรู้จักนะ ^^) ซึ่งตอนนี้นั้นพระองค์กำลังตั้งใจอยู่กับ.....
 

การตักไอติมพาเฟ่ต์โดยไม่ให้ครีมกับไอติมมาปนกัน....

 

(ซึ่งเซโร่เองก็มีหน้าที่คอยล้างถ้วยไอติมกองโตนี้กับบัทเล่อร์อีกคนที่เป็นหมาล่าเนื้อ ชื่อ บราวนี่ =..= ซึ่งก็กัดกันประจำ) มาซารายและชีโปะอึ้งเล็กน้อยกับงานอดิเรกแปลกๆของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ครองนคร ส่วนเซโร่นั้นดูจะชินเสียแล้วเพราะเห็นประจำเมื่อเข้ามาเก็บถ้วยไอติม มาซารายันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตนต้องมาทำออก

 

“ เอ้อ...ข้าเอาเนื้อมาส่งพะยะค่ะ ^^;”
พรานหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยเมื่อท่านเจ้าฟ้าหญิงหยุดตักไอติม แล้วเดินมาหาช้าๆด้วยท่าทีน่าเกรงขามยิ่งนัก ดวงตาสีดำสนิทนั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของพรานหนุ่มราวกับจะเจาะเข้าไปให้ถึงหัวใจ มาซารายันหน้าถอดสีเล็กน้อย เขากลัวจะโดนตำหนิเสียเหลือเกิน
 

“แหม~ เนื้ออย่างดีเลยนะเนี่ย เนื้อใสแล้วก็เด้งขนาดนี้ แถมไขมันก็เรียงตัวสวยเชียว ขอบใจมากน้า~ ^w^”
มาซารายันอึ้งไปนิด เมื่อผลลัพธ์ออกมากลับตาลปัตร พระองค์ตบไหล่ชายหนุ่มอย่างเป็นกันเองแล้วเดินกลับไปกินไอติมถ้วยโตตามเดิม กริมเมอร์ยิ้มน้อยๆอย่างพึงพอใจก่อนจะเดินมาแบกเนื้อไปเก็บ พลางกล่าวชมเชย
 

“หึหึ ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆ มาซารายันเจ้าเป็นยอดนายพรานจริงๆ”
คำชมนั้นทำเอาคนถูกชมเขินจนต้องก้มหน้าหนี พลางยกมือขึ้นมาเกาหัวแก้อาย
 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แหะๆ ^///^ หากไม่มีธุระอะไรแล้ว ข้าคงต้องขอตัว”
หัวหน้าบัทเล่อร์หนุ่มยิ้มละไม พลางกล่าวด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุดๆ
 

“ เชิญ ”
ทั้งสามโค้งอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โดยมาซารายันนั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกเหมือนภูเขาสักลูกถูกยกออกไป ชีโปะกับเซโร่รู้สึกขำกับท่าทางนั้นนักจึงหัวเราะออกมาเบาๆ มาซารายจึงหันมาโวยใส่ ดูแล้วเหมือนเด็กอนุบาลทะเลาะกันก็มิปาน สายลมยามบ่ายพัดมาเบาๆหอบเอากลิ่นหอมของกุหลาบขาวที่ขึ้นอยู่หลังวังมาด้วย แต่พลันนั้นมาซารายันก็เห็นใครบางคนที่คุ้นเคยผ่านหางตาไปไวๆ
 

รูปร่างที่คุ้นเคย เรือนผมสีคุ้นตา ชุดที่คล้ายกัน ใบหน้าเหมือนคนที่เขาโหยหามาตลอดสิบห้าปี...........

 

“ท่านฮานัน...”

 

ไวเท่าความคิด สมองสั่งการให้เขาวิ่งตามคนๆนั้นไป โดยมีเซโร่และชีโปะวิ่งตามมาด้วย แขนเรียวคว้าข้อมือของคนตรงหน้าที่กำลังเดินห่างออกไปไม่ไกลได้อย่างแม่นยำ ก่อนที่มาซารายันจะออกแรงดึงให้อีกฝ่ายหันมาประจันหน้า เรือนผมสีฟ้าสะบัดตามแรงเหวี่ยง ดูท่าเขาคนนั้นคงจะตกใจไม่น้อย