คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : D a nG e r : part 1
Danger part 1
“พี่แทยอนพี่จะไปใหนหรอค่ะ วันนี้ทิฟลงมือเข้าครัวเองเลยนะคะ อยู่ทานข้าวย็นที่บ้านก่อนเถอะค่ะ”
หญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร เห็นพี่สาวต่างแม่กำลังเดินลงมา ด้วยชุดที่กำลังจะออกไปข้างนอก จึงเดินเข้าไปหา เพราะต้องการให้จะพี่สาวนั้นอยู่ทานข้าวด้วยกัน
“นี่หล่อนเปลี่ยนตำแหน่งจากลูกเมียน้อย ไปเป็นแม่ครัวตั้งแต่เมื่อใหร่หรอ ถึงกระแดะไปทำอาหารหน่ะ”
คิมแทยอน มองน้องสาวต่างแม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม พร้อมกับตอบคำถามในตอนแรกที่น้องสาวแต่แม่ขอให้เธออยู่ทานข้าวเย็น
“ปะ..เปล่านะค่ะพี่แทยอน ทิฟแค่อยากลองทำดูนะ” ทิฟฟานี่ ตอบพี่สาวเสียงสั่น หลังจากได้รับคำตอบที่ทำให้เธอเจ็บปวด
“เปล่า ?? อ้อ เธอจะบอกว่าเธอยังคงตำแหน่งลูกเมียน้อยต่อสินะ ไม่คิดจะพัฒนาบ้างหรอ อย่าง ไปเป็น
’เมียน้อย’ตามแม่ที่น่ารังเกียจของเธอซะ!สิ”
หญิงสาวมองหน้าผู้เป็นพี่สาว ด้วยน้ำตาที่คลอขึ้น ในขอบตา ความจริงเธอน่าจะชินกับคำพูดดูถูกพวกนี้ แต่เธอไม่เคยชินเลย คำว่า’ลูกเมียน้อย’ที่พี่สาวต่างมารดาคนนี้พูดกรอกหูเธอทุกวัน มันทำให้เธออยากจะหายๆไปจากโลกนี้ซะให้ได้
“อ้อ!วันใหนที่เธอทำอาหาร ไม่ต้องมาเรียกฉันกินนะ ฉันกินอาหาร ’ขยะ’ ไม่ลงหรอก” คิมแทยอนหันมาพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ร่างเล็กของผู้ฟังถึงกับทรุดทันทีที่ลับสายตาของพี่สาวต่างมารดาคนนั้น จนแม่ของเธอต้องมาประครอง
“ทิฟฟานี่ ลูกไม่เป็นไรนะ” แม่ของเธอนั่งมองลูกร้องให้ ด้วยสายตาสงสาร ทั้งเธอและลูกต่างถูกคุณหนูใหญ่หรือคิมแทยอน ดูถูกทุกวัน แต่เธอ ไม่เคยโกรธเลย เพราะเธอทำให้แม่ของคิมแทยอนต้องตาย
“ทิฟไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่คุณพ่อทานข้าวกันเถอะค่ะ”หญิงสาวพูดกับมารดาของตนให้ทานข้าวก่อนจะหันไปบอกบิดาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร บิดาคนนี้คือพ่อของเธอและคิมแทยอนพี่สาวต่างมารดาของเธอ บิดามองทิฟฟานี่ด้วยความสงสาร แต่เพราะเค้าทำให้คิมแทยอนต้องกลายเป็นแบบนี้ เค้าถึงไม่คิดจะว่าคิมแทยอนเลย ไม่ว่าคิมแทยอนจะทำอะไรก็ตาม
‘นี่ยัยแทยอน แกนัดพวกฉันประสาอะไร ป่านนี้ยังไม่โพล่’ เสียงยูริบ่นใสใส่ร่างบางมาทางโทรศัพท์ซึ่งเธอก็ทำได้แค่หัวเราะอย่างปลงๆก่อนจะตอบสายเพื่อนไป
“ไม่เอาน่ายูริ เดี๋ยวฉันเลี้ยงขอโทษนะ เนี่ยฉันถึงแล้ว พวกแกมากันครบแล้วใช่ใหม”รางบางพูดพลางลงจากรถและกดล็อกรถ
‘สามชาติแล้ว มารอแกคนเดียวเลย รีบๆเดินเข้ามาเลย’ปลายสายยังคงบ่นไม่หยุด ซึ่งร่างบางได้แต่ยิ้มอย่างปลงก่อนจะวางสาย และเดินเข้าผับเพื่อไปหาเพื่อนจอมบ่นของเธอ
ผับแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เธอกับเพื่อนมักจะมาสังสรรค์กันเป็นประจำ ร่างบางสวมเกาะอกเดรสสั้นสีดำ รองเท้าส้นสูงสี่นิ้วครึ่ง ผมปล่อยยาวลอนอ่อนๆ ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ แต่ดูเปรี้ยว คนที่มาประจำที่ผับนี้จะไม่มีใครกล้าจีบเธอเท่าใหร่ต่อให้ร่างบางตรงหน้าคนนี้จะหน้าฝัดแค่ใหนก็ตาม แต่พวกเค้าไม่อยากเสี่ยงเพราะเธอ คือหนึ่งในสี่สาวผู้เย่อหยิ่ง ‘คิม แทยอน’ลูกสาวเจ้าของห้างชื่อดัง ของเกาหลี แถมเธอยังเป็นเจ้าของเสื้อผ้าแบรนดัง ขึ้นชื่อของประเทศอีกด้วย ร่างบางเดินตรงไปยัง ห้อง VIP ห้องประจำของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะถึงห้องประจำของเธอกับเพื่อนๆนั้นสายตาของเธอเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่นึงกำลังนัวเนียกันอย่างสนุก มันไม่ใช่เรื่องแปลกแน่ๆถ้ามองเห็นสิ่งแบบนี้ในสถานที่แบบนี้ ถ้าผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่ ‘จาง อูยอง’ว่าที่น้องเขยของเธอ ร่างบางแสะยิ้มออกมา พลางหยิบโทรศัทพ์มือถือ ถ่ายรูปทันที
แชะ!
“อะไรนะ”จาง อูยอง ทันทีที่ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ก็เงยหน้าขึ้นมาจาก ผู้หญิงคนนั้น ทั้งเค้าและเธอต่างก็หน้าเสียกันทั้งคู่ ซึ่งเธอเพิ่งเห็นชัดว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ‘ฮารา กู’นางเอก ผู้เรียบร้อย อืม คงจะเรียบร้อยจริง นัวเนียกันกลางผับแบบนี้
“นึกว่าเป็นนักข่าวรึไง ถ้าฉันเป็นนักข่าว รับรอง ความสำส่อนของคุณคงได้เป็นที่ประจักษ์แน่นอนคุณ ฮารา”ร่างบางยิ้มอย่างสนุกที่ได้เห็นหน้าของนางเอกสาว ที่เริ่มซีด
“ไง คุณคิม แทยอน”จาง อูยองทักเธอ พลางยิ้มให้ แม้มันจะเป็ยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจเท่าใหร่
“ไง คุณ จาง อูยอง” คิม แทยอน ทักกลับพร้อมรอยยิ้มแบบเดียวกัน
“คุณอูยองค่ะ ฮารา ขอตัวนะคะ”นางเอกสาวทำหน้าตาเลิกลั่ก ก่อนจะขอตัวออกไปซึ่ง ผู้ชายที่เพิ่งแลกความสุขกับเธอก็พยักหน้าอย่างไม่ยินดียินร้ายอะไร นางเอกสาวรีบเดินออกไปทันที
“คุณคิดจะทำอะไร คุณแทยอน” จางอูยองถามแทยอนด้วยเสียงเรียบๆ
“นั่นสินะ” ร่างบางยิ้มอย่างกวนประสาท “ฉันจะทำอะไรดี จะส่งรูปให้น้องสาว หรือ จะส่งนักข่าวดี ฉันคงไม่ถ่ายมาเล่นๆแน่คุณรู้ใช่ใหม”
“หึ! ผมรู้ แต่ถ้าคุณจะส่งรูปนี้ให้ทิฟก็เชิญเถอะ ผมรู้ว่าเค้าเชื่อใจผม ผมเห็นคนพวกนี้เป็นของเล่นอยู่แล้ว”จาง อูยองตอบอย่างไม่ใส่ใจ ในการกระทำของเธอ
“หรอ สำส่อนละสิไม่ว่า ทุกวันนี้ยัยนั่นก็น่าสมเพชพอแล้วคุณยังเป็นคู่หมั้นที่น่าสมเพชของยัยนั่นอีก เฮ้อออออ ไม่มีอะไรน่าสงสารไปกว่านี้อีกแล้ว เกิดมาก็เป็นลูกเมียน้อย มีแฟน แฟนดันมั่วไปทั่วอีก” ร่างบางตอบพร้อมกับยิ้มและจ้องหน้า จาง อูยอง อย่างสนุก
“นี่คุณ! ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมจะถนอมทิฟเอาใว้จนถึงวันสำคัญของเรา ผมจึงไม่แตะต้องเธอผมก็แค่เล่นผู้หญิงแก้ขัด” จาง อูยอง พูดอย่างโมโหที่หญิงสาวตรงหน้าดูถูกเค้าและคนที่เค้ารักขนาดนี้
“ถนอมหรอ อืม ยัยนั่นคงจะถนอมนายแล้วไปสำส่อนกับคนอื่นแบบที่นายทำกับเธอสินะ แล้วนายกับเธอค่อยเล่นกันตอนวันสำคัญของกันและกัน เล่นกันตอนที่ของมันเสื่อมกับรูมันแหว่งนะหรอ”
หญิงสาวยังคงสนุกกับการยั่วโมโหคนตรงหน้า โดยที่คนตรงหน้าเริ่มอยากจะคว้าร่างบางมาเล่น ให้สมกับที่เธอดูถูกคนที่เค้ารักขนาดนั้น
“รู้ใหมทำพ่อฉันถึงหาคู่หมั้นให้มัน เพราะเมื่อท่านตาย ทั้งมันและแม่ของมัน จะไม่ได้อะไรจากครอบครัวฉันซักแดงเดียว เป็นลูกนอกคอกก็อย่างนี้แหละ ทุกอย่างเป็นของฉันตามกฎหมาย นายมันก็แค่คนที่พ่อฉันหลอกใช้ให้ดูแลนังลูกเมียน้อยกับแม่ของมันเท่านั้นเอง”
ความสนุกของหญิงสาวทำให้คนตรงกำหมัดแน่น
“ผมดีใจนะ ที่พ่อคุณเลือกที่จะหลอกใช้ผม ให้ดูแลผู้หญิงดีๆอย่างทิฟและแม่ของเธอ แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณผมจะถอนหมั้นและปล่อยให้คุณนั่งของทานอยู่ที่ทานสะพานเพราะคนอย่างคุณมันน่ารังเกียจ”ชายหนุ่มตอบกลับ ด้วยคำตอบที่ทำให้หญิงสาวหน้าชาราวกับถูกตบ นี่เค้าจะบอกว่านังลูกเมียน้อยดีกว่าเธอหรอ เปรียบผิดแล้วละ หึ
“รังเกียจหรอ อย่างน้อยฉันก็ไม่ไปเป็นเมียน้อยใคร!ไม่ไปทำครอบครัวเค้าแตกแยก!และเป็นสาเหตุให้เจ้าของบ้านตายแล้วยังเสนอหน้าอยู่ในบ้านของเขา!!! อ้อ! แล้วก็ ไม่สำส่อนมั่วผู้หญิงไม่เลือก ! รักนังลูกเมียน้อย แต่กลับมั่ว!! รักของนายมันไม่ต่างอะไรกับขยะหรอก แต่ก็เหมาะ เพราะคนที่นายรักมันเป็นขยะ นี่นา” หญิงสาวพูดอย่างดูถูคนตรงหน้า โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย
“อ้อ ที่นายถามว่า ฉันคิดจะทำอะไร ตอนนี้ฉันคิดออกแล้ว ฉันจะส่งรูปนี้ให้ทั้งนังลูกเมียน้อยและนักข่าว เลยดีใหม” หญิงสาวพูดเหมือนจะเป็นประโยคคำถาม แต่ปล่าวเลย เธอจะทำมัน ต่อให้คนตรงหน้าบอกว่าอย่าก็ตาม!!!
“โชคดีละกัน” หญิงสาวบอกลาสั้นๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าเงียบไป ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับรอบยิ้ม ที่สะใจ
แต่เธอไม่รู้หรอกว่าการกระทำของเธอ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ามองเธออย่างรังเกียจและสงสาร อย่างปะปนกันไป ผู้หญิงที่เพิ่งเดินจากเค้าไปนั้น มีปมด้อยที่ฝังใจอย่างลึก จึง พลัก ให้ตัวเองร้าย อย่างน่าขยะแขยง
“จำใว้ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะให้อภัยเธอ แต่ถ้าเธอยังดูถูกผู้หญิงของฉันอีก เราเห็นดีกันแน่ คิม แทยอน!!!!”
“ยัยแท ไปขึ้นอืดที่ใหนเนี่ย”คุณหนูควอน ยูริ บ่นขึ้นมา หลังจากที่วางสาย คิมแทยอน ไปเกือบๆ 15 นาที เธอบอกว่ากำลังเดินเข้ามา มันควรจะถึงตั้งนานแล้ว
“เดี๋ยว แทก็มาน่ายูล ใจเย็นๆสิ” คุณหนูเจสสิกา จอง คอยปรามคุณหนูควอน ที่กำลัง หัวเสียได้ที่ ที่เจ้ามือมื้อนี้ยังไม่มี
“ฮ่าๆ ถามจริง นี่แกเป็นห่วงยัยแท หรือ เป็นห่วงค่าอาหาร กันแน่ ที่สั่งมา แกกะผลาญยัยแท แต่ถ้า ยัยนั่นไม่มาแกก็ต้องจ่ายใช่ใหม” คุณหนู ลี ซุนคยู หรือที่ทุกคนรู้จัก ว่าซันนี่ พูดขึ้นมาบ้าง อย่างรู้ทันในตัวคุณหนูควอน
“ยัยซันพูดถูก นี่แกจะผลาญเงินฉันใช่ใหม ถึงหัวเสียขนาดนี้”และคุณหนู คิม แทยอน ที่เดินเข้ามาพอดี
“มาได้แล้วหรอ คุณหนู คิม! ไปทำอะไรมาค่ะ” ทันทีที่เห็นแทยอนเดินเข้ามา ยูริก็ถามทันที ด้วยเสียงที่เชิงประชดนิดๆ
“อะไร สนุกๆ นิดหน่อย sorry น่า ยังไงฉันก็จ่ายอยู่แล้ว ฉันมาช้าอย่างมากพวกแกก็แค่กินกันไปก่อน”คุณหนู คิม ตอบพลางหัวเราะอ่อนๆ
“มีอะไรสนุกกว่าการ ได้แกล้งลูกเมียน้อยของแกอีกหรอ” ซันนี่ หันไปถามแทยอน
“ไม่มีนะสิ! การได้เห็นยัยนั่นเจ็บปวดน่ะสนุกสุดๆ” คิม แทยอน พูดด้วยความมั่นใจ พลางจิบไวน์
“แล้วแกหายไปทำอะไรมา คิมแท” คราวนี้คุณหนู จอง เลยถามบ้าง เพราะสงสัยว่าเพื่อนไปทำอะไร
“ก็แค่ ~ เจอตัวแปรที่ทำให้ยันนั่นเจ็บปวด ก็เท่านั้นเอง” แทยอน ยังคงตอบแบบ ก้ำกวม เป็นปริศนา ให้เพื่อนสงสัย
“ใครว่ะ”ความนี้เป็นคุณหนู ควอน ที่ถามบ้าง
“จาง อูยองไง จะใครซะอีกละ หึ! ฉันพึ่งได้รู้ว่าสองคนนี้เหมาะกันมาก ผู้หญิงก็น่าสมเพช ผู้ชายก็น่าขยะแขยง”คิมแทยอน พูดพลางทำหน้า อาเจียน
“คนที่แกจะแย่งมาจากนังเด็กนั่นนะหรอ แต่ตอนนี้แกบอกว่าเหมาะสมกัน แกจะเอาไงต่อ” ซันนี่ ถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ แทยอนมองหน้าเพื่อนสาว พลางส่ายหัวหน่อยๆ
“บอกแล้วไง ฉันจะแย่ง!!” คิมแทยอน ยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ “คนที่จะทำให้นังลูกเมียน้อยเจ็บปวด ต้องไม่ใช่คนที่รังเกียจมันอย่างฉัน แต่จะเป็นเค้า คนที่ยัยนั่นรักนักรักหนา”
“แกจะทำยังไง ฮะแทยอน” เจสสิกา ที่นั่งฟังถามขึ้นมาบ้าง
“ก็แค่ ดึงเค้าเข้ามาในเกมส์ของฉัน มันไม่อยากหรอก เพราะนิสัยปัจจุบันของหมอนั่น ก็ทำให้นังลูกเมียน้อยมันโง่ดักดาร แล้ว ฉันแค่จัดการอะไรนิดหน่อยๆเอง”
“แต่สองคนนั้นเค้ารักกันมากนะเว้ย แกจะทำได้หรอ” ยูริ ถามขึ้นบ้าง
“เพราะรักกันมากไง แกคิดว่าการโดนคนที่เชื่อใจทำร้ายเนี่ย จะเจ็บแค่ใหนกันละ^^ ฉันแค่พยามนิดๆหน่อยๆ อย่างเช่น~ตอนนี้ แกช่วยเรียกนักข่าวมาให้ฉันหน่อยสิ”
“เอามาทำใมว่ะ” สามสาวถามขึ้นพร้อมกัน
“เออน่า” แทยอนไม่ยอมบอกคุณหนูคอวนเลย โทรหานักข่าวฝีมือดีมาให้ ด้วยความสงสัยในการกระทำของเพื่อน
“งั้นฉันกับเจสไปเข้าห้องน้ำนะ”ซันนี่พูดพลางจูงมือเจสสิกา ออกไป
“ยัยแทแกจะไม่บอกจริงๆหรอ” ควอนยูริยังคง ซัก คิมแทยอนต่อ แต่ไม่เป็นผล เพราะคำตอบที่ได้รับเป็นเพียงรอยยิ้มหวานๆจากคุณหนูผู้ร้ายกาจเท่านั้นเท่านั้น
“แกว่ายัยแทจะทำอะไรอะซัน” คุณหนูเจสสิกา เป็นคนเริ่มบทสนทนา กับคุณหนู ซันนี่ หลังจากเดินออกมา เพื่อจะเข้าห้องน้ำ
“ไม่รู้สิ ฉันถึงชวนแกมาเข้าห้องน้ำตอนนี้ไง จะได้กลับไปทันนักข่าวมา เพราะฉันมั่นใจว่าต้องสนุกแน่”ซันนี่ หันมาตอบเจสสิกา ด้วยรอยยิ้ม ราวกับสิ่งที่กำลังจะเกินขึ้น มันจะสนุกมากๆ
“บางทีฉันก็สงสารทิฟนะ”เจสสิกา พูดขึ้นมา ตามความคิดของตัวเอง
“แต่ฉันสงสารแท ยัยลูกเมียน้อยยังมีแม่นะ แต่ยัยแทไม่มีใคร พ่อมัน ก็เอาแต่ใส่ใจยัยนั่น”ซันนี่พูดอย่างแค้นแทนเพื่อน รัก
“นั่นสิ ยัยแทมีแค่พวกเรา เท่านั้น” เจสพูดพลางพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ซึ่งซันนี่ก็พยักหน้ารับเช่นกัน
ทั้งสองเดินไป หยุดที่ซอยทางเข้าห้องน้ำ แต่ไม่สามารถเดินผ่านไปได้เพราะชายหญิงที่นัวเนียกันอยู่ข้างหน้าขวางทางพวกเธออยู่ สร้างความโกรธให้กับซันนี่ มาก
“ถ้าไม่มีปัญญา หาโรงแรมปล่อยความเงี่ยนของตัวเองละก็ช่วยไปหาโต๊ะหน่อยเถอะ มันขวางทางเข้าออก” ซันนี่พูดไปอย่างโมโห
ทำให้ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ซึ่งเธอพึ่งได้ เห็นหน้าเขาชัดๆ ‘คิม จุนซู!!!’ เธอไม่มีทางจำผิดแน่ๆ เข้าคือคิมจุนซู ร่างเล็กเบิกตาโพล่ง อย่างตกใจเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่เห็นหน้าเธอชัดๆ
“น้องซัน”ชื่อที่ชายหนุ่มเรียกเธอนั้นทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ทันที’น้องซัน’คนที่เรียกเธอแบบนี้ได้มีเพียงคนเดียว แต่คนๆนั้นมันตายไปแล้ว
“อย่าเรียกแบบฉันแบบนั้น เรารู้จักกันหรอ??” หญิงสาวถามหน้าตายพลางปรายตาไม่มองผู้หญิงที่ซิปเกาะออกของเธอเลื่อนมาอยู่ที่เอว หึ! ถ้าเธอไม่มาเข้าขัด คงแก้ผ้าไปแล้วละสิ
“ทำใมจะไม่รู้จักละ พี่เองไง” ชายหนุ่ม เข้าไปจับมือร่างเล็กเพื่อให้เธอมองหน้าเขาชัดๆ แต่กลับถูกร่างเล็กสบัดออก
เพี้ยะ!
“อย่าเอามือที่น่ารังเกียจของคุณมาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายสำส่อนแบบคุณ!”ร่างเล็กสบัดมือใส่หน้าชายหนุ่มและพูดอย่างรังเกียจ
“พี่ไม่เชื่อ ว่าซันจะลืมพี่!!” ชายหนุ่มยังคงยืนยันว่ารู้จักเธอ ทำให้เธอยิ้มอย่างสนุก การกระทำของเค้ามันเข้าทางเธอชัดๆ
“ฉันไม่ได้ลืมคุณ แต่ฉันไม่รู้จักคุณ!!!”ร่างเล็กยังคงแกล้งจำชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ทั้งๆที่เค้าไม่เคยหายไปจากความทรงจำของเธอเลยสักครั้ง
“เรารู้จักกันนึกดีๆสิซัน”ชายหนุ่มยังคงพยามให้ร่างเล็กจดจำเค้าให้ได้
“จะบอกอะไรให้นะ ถ้าฉันไม่ลืมคุณ คุณก็ประสาทที่ทำเป็นรู้จักฉัน อ้อ เข้าใจแล้ว อยากได้เงินละสิ ๆไอพวกแมลงสาบแมงดา เดี๋ยวนี้มามุกนี้แล้วหรอ ทำเป็นรู้จักฉันทั้งที่ฉันไม่รู้จักกันแท้ๆ” คำพูดของหญิงสาวให้ร่างสูงรู้สึกหน้าชาไปทันที
“จะเอาเท่าใหร่ หมื่นนึง พอใหม?? แต่สำหรับนายคงเกินพอ”หญิงสาวพูดพลางปาเงินหนึ่งหมื่นใส่หน้าชายหนุ่มแล้วจูงเพื่อนสาว เพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ แต่ร่างสูง ที่พึ่งถูกเอาเงิดฝาดหัวเมื่อกี๊กลับฉุดเธอใว้แล้วเหวี่ยงเธอกำแพง ราวกับเธอเป็นแค่ตุ๊กตา ร่างเล็กนิ่ว หน้าด้วยความเจ็บปวดแต่ยังไม่ทันที่เธอจะโวยวาย ริมฝีปากร้อนๆของร่างสูงก็มาประกบริมฝีปากได้รูปของเธอซะก่อน ความโกรธของเค้าโหมเข้าใส่เธอผ่านรสจูบที่แสนร้อน จนเธอแทบทรุดลงไปแต่เพราะแขนของเค้าประครองเอวเธอใว้ทำให้เธอยังยืนอยู่แม้จะอ่อนแรงก็ตามที ร่างเล็กพยามรวมเรี่ยวแรงเพื่อพลักเค้าออกไป แต่แรงเธอโดนสูบไปหมดแล้ว ชายหนุ่มค่อยถอนริมฝีปากออกพลางหัวเราะในท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า มือหนาจับหน้าของหญิงสาว
“คิดถึงพี่ใหมน้องซัน”ความถามที่ออกจากปากของชายหนุ่มทำให้ร่างเล็กถึงกับอึ้ง แต่ก็พยามเชิ่ดหน้าให้ใว้ตามเดิม
“ออกไปให้พ้น คุณมันน่ารังเกียจ”หญิงสาวตอบทั้งที่เสียงยังสั่นอยู่
“อย่าพยามพลักใสพี่ เพราะมันจะทำให้พี่ยิ่งอยากเข้าใกล้ซัน”ร่างเล็กแสะยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะดันชายหนุ่มออก
“อย่าแทนตัวเอง ว่าพี่ คุณไม่กระดากบ้างหรอ เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ” หญิงสาวที่รวบรวมสติได้ กลับมาแสะยิ้มร้ายกาจและสายตาจิกกัดเหมือนเดิม
“เรารู้จักกัน พี่ไม่มีทางจำคนผิด”ชายหนุ่ตรงหน้ายังคงยืนยันเช่นเดิม
“แล้วไง แต่ฉันจำคุณไม่ได้ ต่อให้คุณปล้ำฉัน ฉันก็จะมองว่าคุณมันน่าขยะแขยงอยู่ดี อย่าพยามแตะต้องตัวฉันเลยจะดีกว่า เพราะยิ่งคุณพยามมันจะทำให้ฉันยิ่งอยากพลักใสคุณ ด้วยความรังเกียจ” หญิงสาวยังคงเชิดหน้าต่อไป
“ก็บอกแล้วไง ยิ่งซันพยามพลักใสพี่ พี่ยิ่งอยากเข้าใกล้ซัน”ชายหนุ่มยิ้ม แบบหญิงสาว
“งั้นหาทางเข้ามาในชีวิตฉันละกัน เข้ามาให้ได้ละ ทำให้ฉันจำคุณให้ได้ เพราะเมื่อใหร่ที่ฉันจำคุณได้ ฉันจะ จดจำแต่คุณ”หญิงสาวพูดอย่างท้าทายชายหนุ่งตรงหน้า ก่อนจะลากเพื่อนสาวออกมาจากตรงนั้น
“ถ้าน้องซันจำคำพูดของพี่ได้ ตอนนี้น้องซันคือไฟของพี่จำใว้” ร่างเล็กแม้จะสะดุดกับคำพูดของเค้าแต่ก็พยามจูงมือเพื่อนเดินต่อไป พลางนึกถึงคำพูดนั้น
‘พี่จุนซูทำใมพี่ชอบมีเรื่องเนี่ย!’ เสียงเล็กๆของเด็กน้อยคนนึงกำลังเอ็ด ชายหนุ่ม
‘สนุกจะตาย’ชายหนุ่มตอบพลางลูบหัวหญิงสาว
‘หาเรื่องเจ็บตัวอะดิไม่ว่า’หญิงสาวพูดพลางทำแก้มป่อง
‘น้องซันรู้ใหม ชีวิตมันก็เหมือนการเดิมพันกับไฟ’
‘ยังไงอะ’ หญิงสาวถามพลางทำหน้างง
‘เพราะถ้าเราดับไฟได้ เราจะกลายเป็นผู้ชนะ แต่ถ้าเราแพ้เราจะโดนมันเผาจนเหลือแค่เถ้า จำใว้นะ’
“ซันๆๆ คิดอะไรอยู่” ยูริถามขึ้นหลังจากที่ซันนี่ เงียบไปตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว
“ยัยซันเจอ จุนซู” เจสที่รู้สาเหตุที่ซันเงียบเลยพูดออกมา
“เฮ้ย!!” ทั้งยูริ และ แทยอน อุทานขึ้นมาพร้อมกัน
“แล้วซันทำไง” แทยอนหันไปถามเจส
“หึ! โดนจูบไปหนึ่งทีหนักๆ แถมยังไปท้าทายเค้าอีก แต่ฉันสงสัยอยู่เรื่องนึง อะไรคือไฟว่ะ”เจสที่ตอบแทยอนแทนซันนี่ ก็ได้คำถามกลับมาถามซันนี่
“ฉันไงเป็นไฟ”หญิงสาวตอบคำถามเพื่อนก่อนจะพูดต่อ “หมอนั่นเค้าคิดว่าจะดับไฟอย่างฉันได้นะหรอ ทั้งๆที่ตอนนี้ เค้าก็ไม่ต่างอะไรกับ น้ำที่หยดลงในกองไฟ แถมเป็นกองไฟที่มีความแค้นเป็นน้ำมัน!”
“แกคิดจะทำอะไรซันนี่”คิมแทยอน ถามออย่างรู้กันในความร้ายลึกของซันนี่ ทั้งเธอและซันนี่มีอะไรที่เหมือนกันเยอะ อย่างเช่น ความคิดที่เดายาก บางทีที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับมีอะไรที่น่ากลัว
“ฉันบอกกับตัวเองใว้แล้ว ถ้าเมื่อใหร่ที่ฉันได้พบกับเค้าอีกเมื่อนั้นนาฬิกาแห่งความเจ็บปวดของเค้าจะเริ่มเดินทันที แล้วตอนนี้มันเดินแล้ว ที่ต้องทำ ก็แค่ รอ ให้เค้าเดินเข้ามา เข้ามาให้ฉันจัดการ!!!”
“เค้าจะมาหรอ” ยูริที่ถามอย่างสงสัย
“คิมจุนซู ชอบความท้าทาย ยัยซันไปท้าเค้าใว้ ฉันเชื่อว่าหมอนั้นต้องมาแน่ๆ”เจสสิกา ตอบแทนซันนี่
“ใช่! เค้าจะเดินเข้ามาในนาฬิาของฉัน โดยที่ฉันทำหน้าที่แค่หมุนเข็มรอ” หญิงสาวยิ้มพลางมอหน้าแทยอนที่ยิ้มตอบ รอยยิ้มที่รู้กันดีว่า เกมส์ของเราสองคน ได้เริ่มแล้ว!!!
___________________________________________________________________________________________________________ว่าง จะมาแก้คำผิดนะค่ะ งง ใหม ?????
เม้น โหวตตตตตตตต ให้หน่อยนะค่ะ วิจารณ์ หน่อยนิดนึง ><
ความคิดเห็น