คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก อ๋า~ ยังไม่ตาย ช้านนนนยางม่ายตายยเหรอเนี่ยย แต่ทำไมฉันยังไม่ตายล่ะ ในเมื่อตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันถูกยิงนี่! ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า จองมินก็ยังไม่ตายนะสิ อุว่ะ ฮะฮะฮ่า
ฉันกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับระดับสายตาให้คงที่ และจ๊ะเอ๋กับใบหน้าอันแสนคุ้นเคยของ...
“ทำไมไม่ฟื้นเอาชาติหน้าเลยล่ะ -_-“ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี้คือคำทักทายของหมอนี้
“ยองวา นายมาไต้หวันได้ไง O_O”
“ลองมองดูรอบๆตัวก่อนจะพูดสิว่าที่นี่ที่ไหน ยัยเบือก=_=” ฉันหันมองรอบๆตัวและพบกับตัวอักษรกลมๆ เหลี่ยมๆที่ดูคุ้นๆตา หรือว่า...
“เกาหลี!?! ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย!”
“ก็...”
ก็อกๆ
แอ๊ด..
ยังไม่ทันที่ยองวาจะตอบคำถามของฉันกลับถูกขัดด้วยผู้มาเยือนคนใหม่ อุ่ยตายวายกรี๊ด ใครฟะ? -_-
“ขอรบกวนเวลาของคุณหนูเล็กน้อยนะครับ คือผมเป็นตัวแทนของคุณลีจุนซูครับ คุณท่านฝากเรื่องให้ผมมาเรียนให้คุณหนูทราบครับ^^;;”
สามอาทิตย์ผ่านไป...
หลังจากออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ฉันก็ต้องกลับไปทำงานตามปกติ เมื่อเลิกเรียนทุกเย็นก็ไปทำงานที่ร้านขายดอกไม้เหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ไปเสิร์ฟอาหารแล้วล่ะค่ะ บีคอส หยุดไปเกือบสองเดือนการบ้านเลยกองท่วมหัวจนแทบจะหาเวลาว่างไม่เจออยู่แล้วY^Y เหนื่อยเป็นบ้า
“ยองวา นายช่วยทำรายงานหน่อยไม่ได้หรือไง นี่ฉันอุตสาห์ฝืนสังขารนั่งสางงานคนเดียวมาตั้งหลายวันแล้วยังยุบไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่ของงานทั้งหมดเลย”
“-_- แล้วที่ฉันกำลังทำอยุ่เนี่ยมันไม่ใช่การบ้านของเธอหรือไง ยัยเบือก!” ยองวาพูดพลางเอาสันหนังสือมาโขกหัวฉัน โอ๊ย! เจ็บชะมัดV_V
หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอจองมินอีกเลย เมื่ออาทิตย์ก่อนเลขาของคุณลีจุนซูได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฉันฟัง ประมาณว่า หลังจากที่พวกเขาได้รับการติดต่อจากจองมิน(ที่คาดว่าน่าจะติดต่อตอนที่วิ่งวนไปวนมาในอุโมงค์เก้าโค้ง) พวกเขาก็รีบบินตรงไปฮัวเหลียนทันที และจัดการเก็บพวกนั้นจนหมดก่อนจะพาฉันกับจองมินขึ้นเครื่องกลับเกาหลี
ก็แสดงว่า เสียงปืนที่ฉันได้ยินก่อนหมดสติคงเป็นของพวกนายจองมินสินะ เอ่อ..จนปานนี้แล้วยังไม่รู้เลยว่าจองมินเป็นยังไงบ้าง -_-เห็นบอกว่าคุณลีส่งเขาไปเรียนที่ต่างประเทศนี่(น่าอิจฉาๆ-_-++)
“นี่ๆ เรนะ มีคนมาหาน่ะ^^”ขณะที่ฉันกำลังนั้งคิดอะไรเพลินๆก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งวิ่งมาหาฉันด้วยท่าทางดี๊ด๊าสุดๆ
“ใครเหรอค่ะ?”
“ไม่รู้ๆ รู้อย่างเดียว หล่อม๊ากมากเลยแหละ น้องก็ลองไปดูสิ”
“ยองวา ฉันฝากของก่อนนะ เดี๋ยวมา” ฉันลุกขึ้นและเดินตามรุ่นพี่คนนั้นไปจนพบกับ
“จองมิน!”
“สวัสดีครับ ผมชื่อลีจองมิน คุณคงซอเรนะสินะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^”
“นะ...นาย” นี่มันอะไรกัน ไหนเลขาของคุณลีบอกว่าจองมินไปเรียนต่อต่างประเทศ แล้วทำไมอยู่ดีๆเข้าก็กลับมา แถมยังพูดประโยคเดียวกันกับฉันเมื่อตอนเจอเขาครั้งแรกเลยด้วย(ไม่เชื่อ เปิดกลับไปอ่านหน้าแรกได้เลยค่ะ)
พอเห็นฉันไม่พูดอะไรไม่ออก จองมินก็ยิ้มกว้างก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดและทำท่าเหมือนจะจูบฉันแต่ฉันรู้ทันค่ะ คือฉันยังจำเหตุการณ์ตอนที่พบกับเข้าครั้งแรกได้ดี ตอนที่ฉันจูบเข้าและให้เข้ากินยาสลบเข้าไป ฉันจึงรู้ดีว่าหมอนี้จะต้องมาไม้นี้บ้าง ฉันจึงยกมือปิดปากของตัวเอง หมอนั้นทำหน้าเสียดายก่อนจะเปลี่ยนมาหอมแก้มฉันแทน อร๊ายยย>///< ไอ้บ้า
“ฉันรักเธอนะเรนะ” เสียงนุ่มทุ่มเอ่ยถ้อยคำหวานหลังจากที่หอมแก้มฉัน รอยยิ้มอ่อนโยนพลอยทำให้ฉันอยากจะกระโดดถีบก้านคอของเขาด้วยความเขิน(ยัยนี่เขินน่ากลัวค่ะ-_-^)
“ฉันก็รักนายไอ้บ้า!”
“แง่ง ยัยบ๊องฉันไม่ได้จะหาเรื่องทะเลาะกับนายซะหน่อย”เขาแยกเขี้ยวใส่ฉันก่อนจะพูดต่อ”งั้นฉันจะลักพาตัวเธอแล้วนะ คราวนี้จะไปไหนดี ไปมาเก๊าเป็นไง^^”
“นั้นแหละคือประเทศในฝันอันดับสองของฉันเลยล่ะ”จองมินคว้าข้อมือของฉันและวิ่งออกจากวิทยาลัยในทันทีและฉันได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆมาว่า
“เฮ้! จะไปไหนน่ะยัยเบือก แล้วรายงานของเธอ...โธ่เว้ย-_-“
...................THE END.....................
ความคิดเห็น