ย้อนรอย... รัก

ลำดับตอนที่ #4 : อ่ะนะ!!

                                    

    หลังจากห้อตะบึงราวกับพายุมาได้ซักระยะหนึ่ง...ไดก็ขับรถเลี้ยวปราดเข้าไปจอดหน้าอาคารหรูบรรยากาศดีติดชายทะเล...เขาดับเครื่องแล้วก็ทำท่าจะลงจากรถโดยไม่มีการพูดพร่ำทำเพลง ทำเอาคนที่นั่งตัวลีบแทบจะติดเบาะอยู่เมื่อครู่...ออกอาการตาลีตาเหลือกมองบรรยากาศโดยรอบทันที แต่ก็ยังพยายามแข็งใจทำท่าขึงขังโวยวายใส่เขาเสียงลั่น...เพื่อหวังจะข่มขู่...ทั้ง ๆ ที่ข้างในใจอยากจะวิ่งหนีมากกว่า...

    "อ้าวเฮ๊ย...นั่นจะไปไหนของคุณน่ะ"

    เขาชายตามอง...ด้วยความรำคาญ แต่ก็ยอมตอบคำถามสั้น ๆ ว่า

    "นวด.."

    "นวด??..." 

    เธอถามเสียงสูง...หันไปสำรวจอาคารสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ข้างหน้า...ดูยังไง๊ยังไงก็ไม่เหมือนร้านนวดแผนไทยธรรมดาที่เคยเห็น...ที่สำคัญเธอไม่เชื่อด้วยแหละว่า...คนอย่างหมอนี่จะนิยมหัตถเวชเหมือนคนทั่วไปอีกด้วย...

   "ยังกับร้านอาบอบนวดมากกว่า.."

    เธอวิจารณ์ตรงๆ 

   "ก็ใช่น่ะสิ..."

    เขารับง่าย ๆ ราวกับว่าสิ่งที่พูดถึง...เป็นเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดาทั่วไป...แต่คนฟังกลับสะดุ้ง มองเขาตาแทบถลน...

    "หา...วะ...ว่าอะไรนะ...อย่าบอกนะว่าที่คุณสู้ลงทุนขับรถพาฉันมาตั้งไกล แค่อยากจะเข้าอาบอบนวดแค่เนี๊ย..."

    เขาหรี่ตามอง...แถมยังยิ้มเยาะที่มุมปาก ด้วยความสะใจกับอาการตื่นตระหนกจนรู้สึกได้ของหล่อน...     

    "ก็ใช่น่ะสิ...แต่ก็ถือว่าคุ้มนะ...เพราะอย่างน้อยเธอก็จะได้มีศึกษาดูงาน...ที่เธอวาดฝันเอาไว้...แบบไม่ต้องไปถึงเมืองนอกเมืองนาให้เหนื่อย..."

    "หมายความว่าไง??..."

    เสียงเธอเข้มพอ ๆ กับใบหน้าที่แดงก่ำถึงกกหูเพราะความเคืองขุ่น...

    "อ้าวแล้วกัน...ไหนแม่ฉันโฆษณานักหนาว่าเธอน่ะทั้งเก่งทั้งฉลาด แสนรู้ สารพัด...เรื่องแค่นี้จะต้องให้อธิบายด้วยหรือ??...ไม่ยักสมราคาคุยเลยแฮะ...ไม่รู้หละ...ถ้าแน่จริงนักก็ตามเข้าไปเลย...ไม่อยากเสียเวลาอธิบาย...เดี๋ยวจะกลายเป็นเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนซะ..."

    เขาตอบแบบไม่ยี่หระ...ดาหลาหันไปมองสถานที่ดังกล่าวอีกครั้ง...ด้วยใจที่ฝ่อแฟบเต็มที...ยอมรับว่า เธอไม่ทันกรณีนี้จริง ๆ...แต่ก็ยังสู้อุตส่าห์พยายามทำคอแข็ง จ้องหน้าเขาพร้อมขู่ฟ่อออกไปอีกด้วยว่า

    "เลิกเล่นบ้า ๆ เสียที...แล้วก็พาฉันกลับเดี๋ยวนี้... ไม่งั้น เรื่องนี้ถึงคุณดิรกาแน่..."

     หนุ่มหล่อชะงักกึก...จ้องหน้าเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแหงนหน้าหัวเราะเสียงลั่น...จนเธอหน้าตื่นว่าพูดอะไรผิด

    "ขำชะมัด...เอะอะอะไรก็จะไปฟ้องผู้ใหญ่...เด็กไปหน่อยไม๊??...ขี้ฟ้องอย่างนี้นี่เอง...คุณแม่ถึงได้หลงหัวปักหัวปำ...จะบอกอะไรให้ว่าฉันไม่กลัวหรอกเชิญเธอขี่ม้าสามศอกไปฟ้องได้ตามสบาย...คนอย่างฉันไม่เคยกลัวอยู่แล้ว"

    ดาหลาโมโหจนแทบเต้น...ที่ถูกเขาหาว่าเป็นเด็ก...ถึงรูปร่างของเธอจะเล็กกว่าเขาก็ตามเถอะ... แต่เธอก็ภูมิใจนักหนาว่า...มีความคิดความอ่านเป็นผู้เป็นคนกว่าเขาตั้งแยะ...เพราะเคยได้ยินคุณดิรกาบ่นถึงนิสัยแย่ ๆ ของเขาให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ดังนั้นคำพูดของเขาจึงถือว่าเป็นการดูถูกกันอย่างรุนแรง...จนไม่น่าให้อภัยซักนิด...

    "ฉันไม่เคยทำตัวอย่างที่นายว่าซักครั้ง...ช่วยไม่ได้ก็นายอยากมีแม่ฉลาด ๆ ทำไม...ลองดูก็ได้...ว่าต่อให้ฉันไม่บอก...แต่รับรองว่าแม่นายจะต้องรู้เรื่องนี้จนได้แน่..."

    เธอรับคำท้า...เดินหน้าเชิด นำหน้าเขาไปทันที...ปล่อยให้ไดยืนงงเล็กน้อยเพราะปรับอารมณ์ตามไม่ทัน...ก่อนจะตะโกนไล่หลังเธออย่างเข่นเขี้ยว

    "ดี!! แบบนี้ค่อยแมนหน่อย...จะได้ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์รับอาสาแม่ฉันมาซะดิบดีว่า จะเป็นหมา...เอ๊ยคนเฝ้าฉัน...เพราะฉะนั้นเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ เธอก็ไม่ต้องบ่น..."

    ชายหนุ่มก้าวเท้ายาว ๆ แค่ไม่กี่ก้าวก็แซงหน้าเธอเข้าไปในร้านทันที...

    "คุณได มาได้ยังไงคะ??"

    เจ้าของเสียงวี๊ดว๊ายกระตู้วู๊ด้วยความยินดีจนน่าหมั่นไส้ เป็นหญิงสาวร่างอวบอั๋น ผิวขาวสะอาด...เจ้าหล่อนคงจะรู้ตัวว่าผิวดีก็เลยแต่งตัวด้วยชุดที่ออกจะโชว์เนื้อหนังมังสาไปซักหน่อย...หล่อนไม่ได้พูดเปล่าแต่ยังโผเข้ามากอดหนุ่มหล่อแนบแน่น...อย่างกับเป็นฝรั่งทั้ง ๆ ที่หน้าตาก็ออกไทยทั้งดุ้นขนาดนั้น...จนดาหลาต้องเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกอายแทน...

    แต่ดูเหมือนว่าจะถูกใจไดเสียเต็มประดา...เธอได้ยินเขาหัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ

    "ก็ขับรถมาสิครับ..."

    เจ้าหล่อนทำเป็นค้อนประหลับประเหลือก...

    "ยังจะมาพริ้วอีก...เจ๊น่ะดีใจมากจริง ๆ...เพิ่งนึกถึงหน้าอยู่หลัด ๆ คุณก็โผล่มาให้เห็นแบบนี้...จะไม่ให้เจ๊ดีใจยังไงไหว??"

    "สงสัยกระแสความคิดถึงของเจ๊ลินดาคงจะแรง...เพราะพอผมสตาร์ทรถปั๊บ หน้าของเจ๊ก็แวบเข้ามาในกระแสจิตของผมทันที ก็เลยทนคิดถึงไม่ไหวต้องรีบบึ่งมาหาอยู่นี่แหละ.."

    เขาหยอดคำหวาน ทำเอาสาวใหญ่ยิ้มหน้าบานอย่างมีจริต

    "คิดถึงแบบไหนคะ น๊านนานจนเจ๊จะลืมหน้าคุณไปแล้ว ด้วยซ้ำ อ้าว..แล้วพาใครมาด้วยคะนั่น... อย่าบอกนะว่าจะพามาฝากงาน...เด็กเกินไปหน่อย...เจ๊คงไม่กล้ารับไว้หรอก...ไม่อยากมีปัญหากับตำรวจน่ะ"

    เจ๊ลินดา จีบปากจีบคอเสียงอ่อนเสียงหวานซะยืดยาวชนิดไม่เว้นช่องให้เสียบได้ซักนิด... แต่ก็ยอมรับล่ะหล่อนพูดได้ถูกใจเขายิ่งนัก...

    "แหมเจ๊ก็ เห็นผมเป็นเอเย่นไปได้ นั่นน่ะด็กคุณแม่ ขืนพามาสมัครงานแบบนี้ มีหวังเอาผมตายเลย...เอาเป็นว่า แค่พามาศึกษาดูงานก็พอมั๊ง... "

    ดาหลาทำคอตั้ง...โกรธจนลมออกหูทันทีที่ได้รู้คำเฉลยจากปากของเขา...ได้แต่คิดอยู่ในใจด้วยความเคืองขุ่น...

    "หนอยแน่ะ...คิดจะขู่ให้กลัวหรือ?? รู้จักคนอย่างดาหลาน้อยไปซะแล้ว..."

    ข้างฝ่ายลินดา ก็ได้แต่มองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความข้องใจ

    "พูดเป็นเล่น...ถามจริง ๆ เถอะ...หนูอยากรู้เรื่องแบบนี้ไปทำไม??"

    "ฉันไม่ได้..."

    ดาหลาอ้าปากตอบ...แต่ไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำ ก็ถูกไดแทรกขึ้นมาเสียก่อน...

    "เป็นไอเดียคุณแม่น่ะครับ...แกรักเด็กคนนี้มาก...ก็เลยอยากหาทางเลือกไว้ให้...เผื่ออนาคตตกงานจะได้นำไปประกอบอาชีพได้"

    ดาหลามองเขาตาเขียวปั๊ด...ในขณะที่ลินดาก็มองด้วยแววตาที่ทำให้เธอถึงกับหน้าร้อนผ่าว...

    "งั้นหรือคะ...อันที่จริงหน้าตาท่าทางของแม่หนูคนนี้ก็ดูดีออก...คงไม่ตกอับขนาดต้องยึดอาชีพแบบนี้หรอกมั๊งคะ...ที่สำคัญธุรกิจค้าเพชรของคุณแม่คุณก็ออกจะรุ่งปานนั้น ถ้าบอกว่าไม่มีงานให้เด็กคนนี้ทำ...มันจะเป็นไปได้หรือ??"

    "บอกแล้วไงครับว่าเป็นทางเลือก...ผมว่าดีออก...เกิดวันดีคืนดีมีเศรษฐีแก่ชอบใจขึ้นมา เอาไปเลี้ยงเป็นนางเล็ก ๆ รับรองสบายกันไปทั้งชาติ...ดีกว่ามานั่งทำงานงก ๆ กินเงินเดือนไม่กี่บาท..."

    "แม่หนูแกอาจจะไม่ชอบทางนี้ก็ได้...แต่ก็เอาเถอะค่ะ...เจ๊ยอมให้คุณไดก็ได้ ถ้าเป็นคนอื่น เจ๊คงจะไม่อนุญาตให้ดูงานใกล้ชิดแบบนี้หรอกนะ... เกะกะ...เดี๋ยวเด็กของเจ๊จะทำงานไม่ถนัด"

    "ขอบคุณมากครับเจ๊...รับรองว่ามีของสมนาคุณอย่างงาม..."

    ดาหลาได้แต่ยืนฟังการเจรจาของทั้งคู่ด้วยอาการมึนงง...จนพวกเขาก็ตกลงกันได้เรียบร้อย...แล้วก็แอบลังเลในใจว่า ควรจะยอมแพ้ แล้วยอมเดินออกไปจากตรงนี้ หรือยังจะยืนกรานอยู่ต่อเพื่อท้าพิสูจน์ว่าใครจะเจ๋งกว่า... ดี...

    เธอไม่ได้โง่จนมองไม่ออกเสียที่ไหนว่า บริการเสริมของอาบอบนวดนั้นมีอะไรบ้าง??...แต่ก็ยังแอบตั้งความหวังไว้ในใจอยู่ว่า... คนอย่างนายได น่าจะมียางอายติดหน้าอยู่บ้าง... คงไม่คิดจะแสดงหนังสดให้เธอได้เห็นต่อหน้าต่อตาขนาดนั้นหรอกมั๊ง??

   ไดเห็นท่าที่ยายตัวเด็ก..ออกอาการอึ้ง ๆ เกร็ง ๆ แล้วก็ได้แต่..นึกสะใจ... รออีกนิดเดียวก็จะได้เห็นชัยชนะตรงหน้า... คุณแม่คิดผิดแล้วหละ... ที่คิดจะเอาเด็กอ่อนหัดอย่างยายนี่มาต้านคนอย่างเขา!!...เจอแค่ตัวอย่างบางตอนแค่นี้.. ก็ตั้งท่าจะเผ่นแนบแล้ว...
    นี่น่ะหรือ...คนเก่ง