คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนพิเศษ : ผมจะรอพี่นะครับ CinHyuk ft. WonKyu
ตอนพิเศษ : ผมจะรอพี่นะครับ
ผมโมโหร้าย ส่วนเขาอารมณ์อ่อนไหว
ผมชอบเลี้ยงแมว ส่วนเขาชอบสุนัข
ผมเกลียดเด็ก ส่วนเขาเหมือนนางงาม
ผมชอบสีเข้ม ส่วนเขาชอบสีอ่อน
ผมชอบสังสรรค์ ส่วนเขาชอบนั่งอยู่เพียงลำพัง
ผมชอบดื่ม ส่วนเขาไม่เคยคิดจะแตะ
ผมชอบโวยวาย ส่วนเขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ภายในใจ
ผมไม่เคยสนใจใคร ส่วนเขาเก็บเรื่องของคนอื่นมาคิดจนยุ่งวุ่นวาย
กฎสำหรับผมมีไว้ให้แหก ส่วนเขาทุกสิ่งอย่างต้องให้ถูกกฎ (และถูกกด)
ผมรักคนยาก สนิทกับใครก็ลำบาก ส่วนเขาไม่เคยปฏิเสธคนที่เข้ามา
หากผมเสียใจผมเลือกที่จะเก็บมันไว้ภายในใจ ส่วนเขาจะร้องไห้จนตาบวมเปล่ง
ผมจะเชื่อในทุกสิ่งที่สามารถพิสูจน์ได้ ส่วนเขาถ้าลองได้เชื่อแล้วล่ะก็จะเชื่อทุกสิ่งแม้ว่ามันจะหาหลักฐานมาอ้างอิงไม่เจอ
เราสองคนเหมือนสีขาวและสีดำ เหมือนทางขนานที่ไม่มีวันบรรจบ
เหมือนความรักและความเกลียดชัง
เราสองคนที่ไม่ควรคู่กัน …… แม้แต่น้อย
แต่ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่า…… กฎสำหรับผมมีไว้ให้แหก
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
7 วันก่อนเข้ากรม
ผมกับพี่ฮีชอลผ่านคืนวันอันเร่าร้อน เอ่อ…. ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันหลายปี ผมคิดว่าเรื่องราวชีวิตของผมนี่ช่างน่าอิจฉาเสียนี่กระไร แต่ที่ไหนได้ เรื่องราวที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับผมเข้าจนได้ เขาปิดบังผม เขาไม่คิดที่จะให้ผมรู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ทำไมคนอื่นๆพากันรับรู้มีแต่ผมคนเดียวที่เหมือนพวกตกข่าว ผมหน้าเหวอเมื่อรู้ข่าวจากซองมิน ใช่….ซองมิน ซองมินที่ไปทำงานต่างประเทศ เขาโทรมาหาผม ถามเรื่องที่พี่ฮีชอลจะเข้ากรมต้นเดือนหน้า แล้วจะให้ผมตอบไปยังไง ผมที่อยู่กับพี่ฮีชอลวันละไม่ต่ำกว่าสิบชั่วโมงแต่กลับรู้ข่าวเป็นคนสุดท้าย มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ
“ ไก่เผือก นี่นายจะไม่ยอมคุยกับพี่ใช่มั้ย ” ฮีชอลคว้าแขนภรรยาเข้ามาใกล้ตัว เมื่อคุยกันเรื่องที่เขาจะเข้ากรมอย่างไม่เข้าใจกัน
“ โกรธร้อยปี อย่ามาดีร้อยชาติ ” ฮยอกแจหน้าบึ้ง
“ เพราะอย่างนี้ไงล่ะ พี่ถึงไม่อยากบอกให้นายรู้ รู้แล้วก็เป็นแบบนี้ไงล่ะ ”
“ พี่ฮีชอล พี่เลิกคิดแทนคนอื่นสักทีจะได้มั้ย เพราะพี่ไม่บอกผมยังไงล่ะ ถ้าพี่บอกมาผมจะได้เตรียมใจ แต่นี่อะไร มันไม่กระทันหันไปหน่อยเหรอ ???? ”
“ รู้ช้ารู้เร็ว มันก็รู้เหมือนกันล่ะน่า ”
“ แต่อย่างน้อยผมเป็นเมียพี่ ผมก็ควรจะได้รู้ก่อนคนอื่นสิ ไม่ใช่ให้รู้จากปากคนอื่นแบบนี้!!!!! ” คนตัวเล็กตะคอกเสียงดัง พูดจบก็สะบัดตัวเดินหนีเปิดประตูห้องก่อนจะปิดลงเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ฮีชอลเองก็อารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยที่คนรักไม่ฟังเหตุผลเอาซะเลย
“ ถ้านายอยากทำอย่างนี้ก็เชิญ พี่ไม่รู้จะเอาใจนายยังไงแล้ว ” คนตัวสูงตะโกนไล่หลัง
“ ใช่สิ ผมมันไม่สำคัญนี่ พี่ไม่ต้องมาเอาใจผมหรอก ” ร่างบางตะโกนออกมาจากในห้อง
“ นายน่ะ รู้อะไรก็รู้ไม่หมดแล้วก็มาตีโพยตีพายเอาเอง อยากร้องก็ร้องไปเลยนะ พี่ไม่ง้อหรอก ”
“ ผมก็ไม่ได้อยากให้พี่มาง้อ จะไปไหนก็ไป กรมน่ะถ้าอยากเข้านักก็เชิญ อยากเป็นนักนี่ทหารน่ะ ”
“ ไม่ไป นี่มันบ้านพี่นะ ถ้านายไม่อยากเห็นหน้าพี่ นายก็อยู่แต่ในห้องไปเถอะ ”
“ พูดงี้ ไม่อยากให้ผมอยู่ใช่มั้ยล่ะ ได้ผมไม่อยู่แล้วก็ได้ !!!!!! ” พูดจบก็เปิดประตูเสียงดังก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกนอกบ้าน โดยมีฮีชอลมองตามด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“ ถ้าพี่ไม่อยู่ นายจะดูแลตัวเองได้ยังไงฮยอกแจ อารมณ์แบบนี้ใครจะคอยปลอบนาย นายนี่มันเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ ” ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆ เขาไม่ได้ตามฮยอกแจไป ไม่ใช่ไม่รักเพียงแค่อยากให้ภรรยาคิดได้ว่า เวลาที่ทั้งสองคนจะแยกจากกันมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาแค่อยากให้ฮยอกแจใจเย็นให้มากขึ้นกว่านี้แล้วรับฟังเหตุผลของคนอื่นบ้างก็เท่านั้น
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
3 วันก่อนเข้ากรม
“ ฮยอกแจ ฉันว่านายเลิกทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ได้แล้วนะ รีบกลับบ้านไปหาคุณฮีชอลเขาเถอะ ทำแบบนี้ก็มีแต่จะเสียใจด้วยกันทั้งคู่เปล่าๆ ”
“ นี่คยูฮยอน นายหวังดีกับฉันหรือว่ากลัวว่าฉันจะขัดขวางเวลาของนายกับคุณซีวอนกันแน่ ”
“ ขะ ขัดอะไร มะไม่มี๊!!!! ” ร่างเพรียวปฏิเสธพัลวัน
“ ไม่ต้องมาขึ้นเสียงสูง …..ฉันล่ะอิจฉานายกับคุณซีวอนจัง มีอะไรให้หวานตลอดๆ ”
“ กะ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า หมอนั่นน่ะ ไม่ได้ดีอย่างที่นายคิดหรอก ” คยูฮยอนทำหน้าเซ็ง
“ ไม่ดีอะไรล่ะ บอกรักนายออกสื่อซะขนาดนั้น ” คนตัวเล็กกว่าเหร่ตามอง
“ ออกสื่ออะไรของนาย???? ”
“ นี่!!!! อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้นะ ในทวิตเตอร์น่ะ ฉันแอบส่องอยู่ หวานกันซะขนาดนั้น ถ้าเป็นผู้หญิงคงออกลูกเป็นคอกไปแล้ว ”
“ คนนะไม่ใช่แมวจะออกลูกเป็นคอกๆน่ะ ”
“ ไม่ได้หมายถึงแมว ฉันพูดถึงม้าต่างหาก ”
“ เอาล่ะ ไม่เถียงด้วยแล้ว….เรื่องคุณฮีชอลจะเอายังไง นี่มันก็ผ่านมาสามสี่วันแล้วนะ ” คยูฮยอนกลับมาสนใจเรื่องเดิม
“ ช่างสิ ถ้าเขาอยากอยู่กับฉันเขาคงมาง้อแล้วล่ะ แต่นี่อะไร แค่โทรศัพท์ยังไม่มีเลย ”
“ แล้วถ้าสามีนายเขาเข้ากรมไปแล้ว นายจะอยู่ยังไง ถึงตอนนั้นจะมานั่งเสียใจที่ไม่ได้พูดจากันไม่ได้นะ ”
“ ช่างสิ ฉันไม่สนหรอก ”
“ งั้นก็เรื่องของนาย แต่จำไว้นะ กว่าจะรักกัน กว่าจะเข้าใจกันต้องใช้เวลานานเท่าไร อย่าให้ความเอาแต่ใจของนายทำให้ชีวิตคู่ต้องล้มเหลวก็แล้วกัน ”
“ คยูฮยอนอ่า ~ ตั้งแต่ที่นายแต่งงานกับคุณซีวอน นายไม่ใส่ใจฉันเลยนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนรักฉันมากกว่าใคร ตามใจฉันทุกอย่างแท้ๆ แต่ดูเดี๋ยวนี้สิ เหมือนนายอยากขับไล่ฉันเลย ” ฮยอกแจสีหน้าสลดลง ทำให้คยูฮยอนต้องเข้าโอบกอดปลอบใจเพื่อนรัก และอย่างที่คุณผู้อ่านเดาไว้ไม่มีผิด ซีวอนก็เปิดประตูเข้ามาเห็นฉากนั้นพอดี ร่างสูงชะงักเท้านิดหน่อยก่อนจะกระแอมไอขึ้นมาเพื่อบอกว่าในห้องตอนนี้ไม่ได้เหลือแค่สองคนเท่านั้น
“ อะแฮ่ม !!!!! ฉันเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า ”
“ อ๊ะ!!!! ซีวอน ” คยูฮยอนรีบปล่อยฮยอกแจออกจากอ้อมกอดโดยเร็ว
“ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ขัดจังหวะชะมัด ” ฮยอกแจยู่หน้าดันตัวเองออกมา
“ นะ นี่ พูด อะไรน่ะ ” คยูฮยอนกระซิบกระซาบ เพราะเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากคำพูดของเพื่อนรักหลุดออกมา ซีวอนที่เอาอกเอาใจเขาทุกอย่าง ทำตามใจเขาทุกสิ่ง แต่สิ่งที่น่ากลัวของผู้เป็นสามีคือ ความขี้หึงสุดขอบโลก และเรื่องนี้ฮยอกแจรู้ดี ถึงได้แกล้งพูดออกมาหวังหาอะไรเล่นแก้เซ็ง
“ คยูฮยอนที่รัก เค้ากลับก่อนนะ ไว้วันหลังที่คุณซีวอนไม่อยู่ เค้าจะแวะมาหาอีกนะ ” คนตัวเล็กแกล้งกระซิบให้คนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ได้ยิน แล้วเดินมายิ้มให้ซีวอนเล็กน้อย
“ ขอตัวก่อนนะครับคุณซีวอน ” ฮยอกแจยิ้มให้สามีของเพื่อนตัวสูง ก่อนจะออกจากบ้านหลังนั้นมา โดยที่ทิ้งปัญหาไว้ให้โจคยูฮยอนแก้…….ทั้งคืน
“ สนิทกันไม่เปลี่ยนเลยนะ ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังที่เพื่อนของภรรยาเดินออกไป
“ กะ ก็แน่นอนอยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีแล้วล่ะ อีกอย่างไม่ต้องมาทำเสียงเข้มขนาดนั้นก็ได้นะ ไม่ได้ดูน่ารักหรอก ”
“ ใช่สิ ฉันไม่ใช่ฮยอกแจของนายนี่ ถึงจะได้น่ารักตลอดเวลาน่ะ ”
“ ซีวอน…..ไม่ใช่เด็กแล้วนะ มางอแงอยู่ได้ ”
“ คงมีแค่ฉันสินะ ที่หวงนายอยู่ฝ่ายเดียว ” พูดจบก็ปลีกตัวเดินเข้าห้องนอน ทิ้งให้คยูฮยอนทำหน้าหนักใจอยู่ลำพัง
“ ต้องง้ออีกแล้วล่ะสิ งอนทีไร ฉันน่ะเหนื่อยทุกที …..ฮยอกแจนะ ฮยอกแจ ไม่น่าทำกันแบบนี้เลย ”
“ ซีวอน กินข้าวได้แล้ว ” คยูฮยอนเรียกสามีที่อยู่ในห้อง หลังจากที่ทำอาหารมื้อพิเศษเสร็จเรียบร้อย ที่ว่ามื้อพิเศษก็เพราะเป็นอาหารที่เขาทำ เพราะปกติแล้วซีวอนจะเป็นฝ่ายทำให้เขากิน แต่วันนี้อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าพ่อคุณสามีทำหน้าบูดเป็นตูดม้าอยู่ในห้อง เขาจึงต้องแสดงฝีมือด้วยตนเอง
“ ไม่หิว ” ชายหนุ่มตะโกนบอก
“ จะกินหรือไม่กิน ”
“ ไม่กิน ”
“ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ”
“ ช่างฉัน ”
“ ซีวอน….เรียกครั้งสุดท้าย ถ้าออกมากิน คืนนี้ฉันจะให้เบิ้ล ”
“ …… ” เงียบ ไร้เสียงตอบรับจากผู้เป็นสามี แต่คล้อยหลังจากนั้นไม่ถึง 5 วินาที เสียงประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินยิ้มออกมานอกห้อง
“ ชิ !!!! ให้มันได้แบบนี้ทุกทีสิน่า เฮ้อ!!!! ” คยูฮยอนคิดพร้อมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งกินอาหารให้เต็มอิ่ม เพราะหลังจากนี้ตนเองคงต้องรับศึกหนักทั้งคืนเป็นแน่
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
“ สองคนนั่นน่าหมั่นไส้จริงๆ คุณซีวอนปราบเพื่อนฉันซะอยู่หมัดทำให้คยูฮยอนเหมือนลูกไก่ในกำมือได้ สุดยอดจริงๆ แต่คิสมาร์คนี่สิ ดูท่าจะงานหนักทุกคืนเลยนะ ขนาดฉันไปนอนด้วยตั้งสองคืน ยังแอบย่องหากัน เชอะๆๆๆๆ อิจฉาๆๆๆๆๆ ”
“ แล้วคืนนี้ฉันจะไปค้างที่ไหนล่ะเนี่ย ” บ่นไปพร้อมๆกับที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนที่รู้จักกัน หวังพึ่งพาอาศัยอยู่ด้วย ถ้าจะกลับบ้านมีหวังถูกพ่อบังคับให้กลับไปหาคุณสามีแน่ๆ ตอนนี้เขายังไม่ต้องการเช่นนั้น แต่วันนี้เป็นโชคร้ายของฮยอกแจเป็นแน่เมื่อไม่มีใครสามารถช่วยเหลือg-kได้เลยแม้แต่คนเดียว แต่ละคนก็มีสารพัดเหตุผลมาอ้างถึงความไม่สะดวกในการที่จะให้คนตัวเล็กไปพักด้วย
“ ทำไมพร้อมใจกันมีธุระแบบนี้เนี่ย ” ร่างบางหน้าง้ำหน้างอ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า
“ เฮ้อ !!!! ไม่น่ารีบออกมาเลย เงินก็ไม่มีติดตัวสักวอน ”
“ พี่ฮีชอล พี่ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ไม่คิดจะติดต่อผมบ้างรึไง ”
จ่อกกกกกก โครกกกกกกกกกกกกกกกกอ (สมมติว่ามันคือเสียงท้องร้อง )
“ โอ๊ย ท้องฉัน น่าเกลียดจริงๆ กลับไปหาคยูฮยอนดีรึเปล่านะ…ไม่ดีกว่า ดีไม่ดีฉันอาจได้เห็นภาพกีฬามันส์มันส์เข้าให้ ” ร่างบางเดินบ่นพึมพำกับตัวเองโดยที่ไม่ได้ดูทางเท้า ทำให้ชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง
“ ว๊าย!!!!!!!!!!!!!!! เดินภาษาอะไรเนี่ย ไม่มีตารึไงยะ ” หญิงสาวในชุดทำงานร้องโวยวายเสียงดังเมื่อกาแฟในมือหกใส่เสื้อผ้าของตนจนเป็นรอยด่างกระจัดกระจาย
“ มะไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษครับ ” ฮยอกแจกล่าวตะกุกตะกักพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้าของตนหมายจะเช็ดรอยเปื้อนให้จางลง แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาของชายหนุ่มผู้มาใหม่คว้าข้อมือบางไว้แน่น
“ จะทำอะไรแฟนฉัน !!!! ”
“ เปล่าครับ แค่จะเช็ดให้เท่านั้นเอง ”
“ เอามือสกปรกของแกออกไปเลยนะ ” ชายตัวใหญ่ผลักฮยอกแจล้มลงกับพื้น จนคนที่ผ่านไปมาต่างจ้องมองดูไม่วางตาแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยแม้แต่คนเดียว
“ โอ๊ย!!! เจ็บนะ บ้าพลังรึไง!!!!! ” ร่างบางลุกขึ้นมาตะโกนใส่หน้าชายร่างยักษ์
“ แกนี่กล้าดีมากนะไอ้เตี้ย ”
“ ใครเตี้ย แกต่างหากตัวอย่างควาย ”
“ ซ่าส์นักนะ อยากตายรึไง !!!! ”
“ ไม่อยากโว๊ย!!!! แต่ถ้าถึงขนาดนี้แล้วลองกันสักตั้งมั้ย คนก็ขอโทษแล้วยังใจดำผลักซะกระเด็น บ้านก็ไม่มีอยู่ หิวก็หิว เข้ามาดิ ฉันกัดหูขาดจริงๆด้วย ”
“ หนอย อย่างนั้นเอาหมัดไปกินแทนข้าวก็แล้วกัน ” ชายร่างยักษ์กระชากคอเสื้อฮยอกแจขึ้นมาก่อนหมายจะส่งหมัดเข้าไปยังปลายคางของคนตัวเล็ก จนร่างบางต้องหลับตาแน่น แต่…..อย่างที่คนอ่านคิดอีกครั้ง กำปั้นหนาถูกระงับไว้ด้วยมือเรียวเพียงข้างเดียว ส่วนเจ้าตัวเล็กก็ถูกกระชากออกมาไว้ในอ้อมกอดแทนที่ เมื่อฮยอกแจลืมตาก็พบว่าชายร่างยักษ์ล้มไปนอนราบกับพื้นซะแล้ว ใบหน้าหวานหันไปมองผู้ช่วยชีวิตก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นออกมาอย่างไม่แคร์สายตาเกาหลีมุง
“ ฮืออออออออออออ พี่ฮีชอล ” ฮยอกแจกอดผู้เป็นสามีไว้แน่น ฮีชอลมองกลับมาก่อนจะหันไปจัดการกับยักษ์ใหญ่นั่นจนเรียบร้อย
“ ก่อเรื่องจนได้นะเรา ตัวนิดเดียวจะเอาอะไรไปสู้เขาห๊ะ!!!!! ”
“ ฮือออออออออ ก็ผมหิวนี่ ”
“ แล้วทำไมไม่กลับบ้าน ถ้าพี่มาไม่ทันจะเป็นยังไง ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะอยู่ยังไง เคยคิดบ้างมั้ย ”
“ พี่โกรธผมนี่ จะให้ผมกลับไปยังไงล่ะ ”
“ ถ้าพี่ไม่ออกมาเจอจะทำไง ”
“ ….. ”
“ ว่าไง???? ”
“ ฮืออออออ ผมไม่รู้…… ”
“ กลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว อายคนอื่นเขาบ้าง ”
“ ฮึก ฮึก ไม่อายแล้ว ” ฮยอกแจสะอื้น มือบางเกาะชายเสื้อฮีชอลไว้แน่นก่อนจะตามชายหนุ่มกลับบ้านไป
.
.
.
“ เป็นไงสบายขึ้นรึไง ” ฮีชอลถามหลังจากที่ภรรยาของตนอาบน้ำและทานข้าวจนอิ่ม และพาตัวมาสอบถามที่ห้องนั่งเล่น
“ อื้อ ” คนตัวเล็กพยักหน้า
“ ว่าไงนะ พูดชัดๆอีกทีสิ ” ร่างสูงเสียงเข้ม
“ สะ สบายแล้วครับ ” ฮยอกแจเสียงอ่อย
“ มานี่….” ฮีชอลตบเก้าอี้ที่นั่งข้างๆตน เพื่อให้ผู้เป็นภรรยามานั่งข้างๆ ฮยอกแจมองหน้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลุกจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามมานั่งใกล้ๆสามีของตน แต่ก่อนที่ก้นจะแตะพื้น ร่างบางก็ร้องเสียงหลงเมื่อมือเรียวคว้าเอวของตนให้ไปนั่งบนตักนุ่ม
“ อ๊ะ!!!! ปล่อยสิ ”
“ จะดื้ออะไรกับพี่อีก ”
“ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย ”
“ ไม่ดื้ออะไร ที่ทำอยู่นี่ไงเขาเรียกว่าดื้อ ”
“ ก็พี่ฮีชอลนั่นแหละ ”
“ นายนี่หัดต่อล้อต่อเถียงกับพี่ตั้งแต่เมื่อไรนะ ”
“ …. ”
“ ที่พี่ไม่บอกเรา กลัวว่านายจะคิดมาก บางทีพี่อาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวอย่างที่นายพูดก็ได้…..พี่ขอโทษนะ พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ ”
“ มะ ไม่นะครับ พี่ฮีชอลไม่ผิด ผมต่างหากที่ผิด ” ฮยอกแจหันหน้าเข้าหาสามี
“ ระหว่างที่นายไม่อยู่ รู้มั้ย พี่คิดถึงนายทุกวันเลย ”
“ คิดถึงทำไมไม่โทรหา ”
“ ไหนล่ะโทรศัพท์นาย ไม่ได้เอาไปด้วย พี่เป็นห่วงแทบแย่ โทรหาเพื่อนทุกคนของนาย จนไปเจอซีวอนที่บอกว่านายไปอยู่กับคยูฮยอน มันก็ทำให้พี่หายห่วง พี่โทรไปถามเรื่องนายกับหมอนั่นทุกวันเลยนะ ”
“ ทำไมไม่คุยกับผมล่ะ ”
“ คิดว่าตัวเองจะยอมคุยกับพี่มั้ย ”
“ ….. ”
“ คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย ”
“ ครับ….”
“ รับปากแล้วคิดว่าจะไม่โดนลงโทษใช่มั้ย ”
“ ละ ลงโทษ ลงโทษอะไรอีก วันนี้ผมเกือบโดนชกไปแล้วนะ ”
“ ก็ลงโทษตามแบบฉบับของพี่ไงล่ะ ” ไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากอุ่นก็ประทับลงบนริมฝีปากสีเชอร์รี่ อย่างแผ่วเบา
“ อื้ออออออ ” ร่างบางหลุดเสียงครางเมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกมา มือเล็กโอบรอบลำคอของชายหนุ่มก่อนที่ฮีชอลจะอุ้มฮยอกแจเข้าไปยังห้องนอนของตนและปฏิบัติการสำเร็จโทษคนตัวเล็ก…………….ทั้งคืน
»-(¯`v´¯)-»×º°”˜`”°º×`°.•°•.✿* ฉันนี่แหละ คิมฮีชอล `°.•°•.✿*׺°”˜`”°º× »-(¯`v´¯)-»
1 วันก่อนเข้ากรม
“ อื้ออออออออ พะ พี่ฮีชอลครับ อ๊ะ ปะปล่อยผมสักทีสิ ” ร่างบางเปลือยเปล่าในอ้อมกอดแข็งแกร่งผลักตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ยิ่งหนี ฮีชอลก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม จนร่างของฮยอกแจเริ่มร้อนขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ได้รับความร้อนมาแล้วตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา
“ ทำไมล่ะ อีกหน่อยพี่ก็ไม่ได้เจอนายเป็นเดือนเลยนะ อีกอย่างพี่ไม่ได้กอดนายอย่างนี้มากี่วันแล้ว นายได้นับหรือเปล่า ”
“ ไม่ใช่เพราะพี่รึไงที่ไม่ยอมง้อผมน่ะ ”
“ เราต่างหากที่ดื้อไม่เข้าเรื่อง นี่ถ้าพี่ไม่อยู่เราจะทำยังไงห๊ะ???? ”
“ อย่าว่าแต่ผมเลย พี่ต่างหากที่น่าเป็นห่วง เข้าไปอยู่ในนั้น ห้ามชายตาแลเด็กหนุ่มคนไหนเด็ดขาด………เฮ้อ!!!! อีกอย่าง ผมจะทำไงดีเนี่ย ” ฮยอกแจก้มหน้าซุกหน้าอกของสามี
“ หืม???? มีอะไรครับ ”
“ ก็พี่น่ะบ้ากล้าม ห้ามเด็ดขาดนะ ห้ามไปกรี๊ดกร๊าดผู้ชายตัวใหญ่ๆ ถึก บึก บึน พวกนั้นเข้าใจนะ ”
“ ไก่เผือก!!!!! นี่นายยังไม่รู้หรือว่า ฉันน่ะชอบผอมๆบางๆแบบนายมากกว่า ”
“ ไม่ต้องปากหวานเลยนะ ”
“ ไม่เชื่อเหรอ งั้นพี่จะพิสูจน์ให้นายเห็นอีกทั้งวันเลยดีมั้ย ” ฮีชอลพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบางที่นอนหน้าแดงอยู่ข้างใต้
“ มะ ไม่เอาแล้วนะ เมื่อคืนก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนเลย ไม่เหนื่อยรึไงกัน ”
“ พอคิดว่าต้องห่างจากนาย พี่ก็ไม่เหนื่อยเลยสักนิด อยากกอดนายทั้งวันทั้งคืน ไม่อยากปล่อยนายไปไหนเลยรู้มั้ย ”
“ พี่ครับ….” ใบหน้าหวานจ้องมองสามีผู้ที่มีใบหน้าราวอิสตรี อยากบอกรักให้ร่างสูงเบื่อ อยากรั้งไม่ให้จากไป อยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ตราบนานเท่านาน แต่ร้อยล้านคำที่อยากพูดไปกลับแปรเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินล้นเอ่อใบหน้าเนียน
“ ไม่เอา อย่าร้องไห้สิ พี่ใจไม่ดีนะที่เห็นนายร้องไห้อย่างนี้น่ะ ” มือเรียวปาดซับน้ำตาผู้เป็นภรรยาก่อนจะสวมกอดไว้อย่างเบามือ
“ ผมไม่อยากให้พี่ไปนี่ครับ ”
“ พี่ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้วนะ ”
“ แป๊บดียวที่ไหนกัน…. ”
“ อย่างอแงสิ พี่อยากให้นายพูดกับพี่แค่ว่า … พี่ฮีชอลไปเข้ากรมแล้วหรือเนี่ย …แค่นี้ก็พอ อย่าร้องไห้เลยนะเด็กดื้อ เก็บน้ำตาของนายเอาไว้ให้ฉัน ตอนที่เราเจอกันอีกครั้งดีมั้ย ”
“ ก็ผมคิดถึงพี่นี่ครับ แค่ไม่เจอหน้าพี่ไม่กี่วันผมยังคิดถึงมากขนาดนี้ แล้วถ้าจะต้องหายไปตั้งสองปี ผมจะอยู่ยังไง ….. พี่ครับ พี่ต้องคิดถึงผมทุกวันด้วยนะ ได้รับอนุญาตตอนไหน เมื่อไร พี่ต้องรีบติดต่อผมนะครับ ”
“ อื้ม….พี่สัญญา ” พูดจบก็ก้มลงประทับจูบอ่อนโยนให้แก่ร่างบาง ก่อนที่บทเพลงรักจะถูกบรรเลงไปจนพระอาทิตย์ตกดินอีกครั้ง
.
.
1 กันยายน ณ ศูนย์ฝึกนนซาน ชุงนัม
“ ฮือออออออ พี่ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ ”
“ อย่าร้องไห้สิ ยิ้มไว้นะ พี่ไม่อยากเห็นนายร้องไห้ ยิ้มเข้าไว้ ”
“ ฮึก ฮึก พี่คิดว่าผมจะยิ้มได้อีกเหรอ ”
“ พี่มารับใช้ชาตินะ ไม่ได้ไปรบที่ไหนสักหน่อย ” ฮีชอลสวมกอดภรรยาแนบแน่น
“ ฮือออออออออ พี่ครับ เชื่อฟังคำสั่งของหัวหน้านะครับ อย่าดื้อ อย่าซน อย่าไปหวั่นไหวกับกล้ามของใคร กินอาหารให้ตรงเวลา อย่าเหวี่ยงใส่คนอื่น แล้วก็…..อย่าลืมคิดถึงผมนะ ” ฮยอกแจมองหน้าสามีใจหาย น้ำตาที่ไม่อยากให้ไหลก็เอ่อล้นออกมา ทั้งๆที่พยายามจะเข้มแข็งแต่หัวใจของเขาก็อ่อนแอให้กับคิมฮีชอลเสมอ ทั้งสองยืนตะกองกอดกันอยู่เช่นนั้น ก่อนที่จะต้องแยกจากกันชั่วระยะ 2 ปีอาจจะเป็นเวลาไม่นานสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับคนที่ได้แต่เฝ้าคอยและเฝ้ารอมันจะทรมานแค่ไหน อีฮยอกแจไม่อาจจะคาดเดาได้เลยแม้แต่น้อย
“ ดูแลตัวเองนะฮยอกแจ ถ้าได้รับอนุญาตพี่จะโทรหาเราเป็นคนแรกเลย ถ้าอยู่คนเดียวไม่ได้ให้ไปนอนกับคุณพ่อคุณแม่ เวลานอนอย่าลืมห่มผ้าห่ม ถ้าไม่สบายต้องรีบกินยา แล้วอย่าไปร้องไห้กับคนอื่นเด็ดขาด เข้าใจมั้ย ” มือเรียวขยี้ศีรษะเล็กของภรรยาไปมา
“ ครับ …… โชคดีนะครับพี่ พี่ครับผมจะรอพี่นะครับ ” มือเรียวโบกลาสามีที่เดินหันหลังจากไป จากนี้เขาจะอยู่ยังไง คืนที่ไม่มีคิมฮีชอลมันจะเหน็บหนาวแค่ไหนกันนะ…..แต่ถึงจะเลวร้ายแค่ไหน เขาต้องผ่านมันไปให้ได้
.
.
.
1 เดือนต่อมา
ก๊อก ก๊อก
“ พะ พี่ฮีชอล ” ฮยอกแจตาโตเมื่อไปเปิดประตูและพบว่าผู้เป็นสามีได้ยืนอยู่นอกห้อง
“ ตกใจอะไร ซ่อนกิ๊กไว้ข้างในหรือ ”
“ ปะ เปล่านะ ผมกำลังดีใจมากต่างหาก ”
“ ฮยอกแจ ???? ”
“ ครับ ”
“ นายต้องพูดอะไรใช่มั้ย ”
“ อะ….จริงสิ ……… พี่ครับ กลับมาแล้วหรือครับ ”
“ อื้ม กลับมาแล้ว คิดถึงนายจัง ” ชายหนุ่มโผลเข้ากอดร่างบางตรงหน้า
“ พี่ครับ ผมโคตรคิดถึงพี่เลย ” ฮยอกแจกอดคนตรงหน้าแน่น น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผมสั้นเกรียน ผิวที่เคยขาวราวน้ำนมคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด หน้าก็ซูบลง แค่เพียงเดือนเดียวฮีชอลเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ก็ทำใจฮยอกแจหายวูบได้เช่นกัน
“ ต่อไปนี้ก็เลิกหายคิดถึงพี่ได้แล้วนะ ”
“ เห??? ทำไมล่ะครับ ”
“ ก็พี่จะกลับมาอยู่บ้านแล้วไง ”
“ ห๊า!!!! เขาไล่พี่ออกแล้วหรือครับ ”
“ เด็กบ้า ไม่ใช่สักหน่อย พี่เคยบอกนายแล้วใช่มั้ย ว่านายน่ะรู้อะไรก็รู้ไม่หมดแล้วชอบเอาไปตีโพยตีพายเอาเอง ”
“ หมายความว่าไงครับ ผม งงไปหมดแล้ว ”
“ ก็หมายความว่าพี่แค่เข้าไปฝึกในกรมแค่เดือนเดียว หลังจากนั้นอีกยี่สิบสามเดือนพี่สามารถกลับมาอยู่บ้านได้ แต่ต้องทำงานรับใช้สังคมยังไงล่ะ ”
“ จริงหรือครับ ”
“ จริงสิ ”
“ งั้นพี่หลอกผมมาตลอดน่ะสิ ใจร้ายมากเลยนะ ”
“ จะโกรธพี่อีกมั้ย ”
“ ไม่ครับ ไม่โกรธผมดีใจมากเลย ผมน่ะภาวนาทุกคืนขอให้พี่โดนไล่กลับบ้านเร็วๆ จะได้กลับมาหาผม ”
“ …. ”
“ พี่ครับ พี่รู้มั้ยผมคิดถึงพี่ทุกวันเลยนะ ”
“ งั้นคืนนี้จะทำให้หายคิดถึงชุดใหญ่เลยดีมั้ย ”
“ อย่ามาหื่นนะ พี่กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะหาอะไรให้ทาน ”
“ อืม ก็ดีเหมือนกัน งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ” มือเรียวดันคนตัวเล็กออกก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำ
“ พี่ฮีชอลครับ ” เสียงเล็กเรียกร่างสูงเอาไว้
“ หืม???? ”
“ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ ” ไม่มีเสียงตอบรับ หากมีเพียงรอยยิ้มเล็กๆระบายที่มุมปากของคนทั้งสอง เพียงเท่านี้ที่ต้องการ…..แค่ได้พบหน้า ได้อยู่ร่วมกัน ก็สุขใจเกินพอ
The End
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ไม่มีอะไรจะเอ่ย ฮีจ๋ากำลังจะเข้ากรม
@Heedictator รีบไปรีบกลับนะ
เหล่ากลีบดอกไม้ของเธอจะรออยู่เสมอ
ณ ที่ตรงนี้ ที่ที่มีคลื่นแซพไฟร์บลูส่องสว่างอยู่เสมอ
ปล้ำลิง.ตอนปกติ ติดตามชมได้เร็วๆนี้จ้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ ถ้ามันไม่สนุกก็อ่านอย่างเดียวพอค่ะ ไม่ต้องเม้น คนเขียนไม่ได้ใช้สมองในการเขียน ถ้าจะเข้ามาอ่านอย่างเดียวก็ตามใจ ปวดใจพอแล้วกับเรื่องคอมเม้น ขอบคุณคนที่จริงใจก็พอ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ความคิดเห็น