คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -Fly To Pai-
-Fly To Pai-
ฉันเพิ่งกลับมาจากร้านไอศกรีมที่เพิ่งกินเมื่อกี้ พอกลับมาถึงแม่ก็ทำหน้ายิ้มแย้มแล้วก็พูดประโยชน์หนึ่งออกมาทำให้ฉันแทบขำ
“ลูกจ๊ะทางโรงเรียนเซอร์ไพร์เด็กม.6ห้อง1ทุกคนด้วยการไปเที่ยวปายพรุ่งนี้...”
“ตลกแล้วแม่”
“จริงๆนะโว้ย...ฉันจัดกระเป๋าให้แกเรียบร้อยแล้วซันเดย์”
“เดี๋ยวนะ...แม่เดี๋ยวลงมา”
ฉันวิ่งขึ้นข้างบนเพื่อที่จะแอบไปคุยกับดับเบิล
“ดับเบิลแกได้ข่าวจะไปปายยัง”
(ได้แล้วสิย่ะ...แต่ขาฉันเจ็บงะ...ขี้เกียจไป)
“ไปเถอะ...ฉันดูแลแกเอง”
(จริงนะ)
“อือ”
(โอเคเจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะที่รัก)
“จ้า”
ติ๊ด!
โอ้! ลั้นลาโรงเรียนพาเที่ยว ฉันกราบผ.อ ทุกวันก่อนนอนและหลังกินข้าว ฉันพูดจริงๆ แต่คิดเล่นๆ
แอบพกเนื้อเพลงใหม่ของวงโปรดฉันไปดีกว่า ฝึกมา3วันก็ร้องได้แค่6คำเท่านั้น เฮ้อเซ็งจริงๆ ร้องเท่าไรลิ้นก็พัน เอาวะ เพื่อ ฮยอน อา ไอดอลของฉ้าน อ๋อ...เกือบลืมหนังสือเล่มนี้จริงๆ พบใส่กระเป๋าสะพายดีกว่าจะให้หยิบอ่านง่ายๆ
ฉันเดินลงไปข้างล่างอีกรอบ
“แม่!เขาให้ไปกี่วัน”
“แม่คิดว่า7วันจ๊ะ...เห็นว่าจะให้ไปทำงานเกี่ยวกับนิทานเพื่อเด็กยาจกอะไรสักอย่างที่นั้นเลย”
ยากจนต่างหากแม่-_-^^
พกโน้ตบุ๊กไปดีกว่า พี่กิ้นจ๋าอยู่ไหนเอย ทำไมฉันถึงไม่มีโน้ตบุ๊กเหมือนพี่กิ้นบ้างน้า เซ็งจริงๆ เวลาจะใช้ก็ต้องยืมพี่กิ้น
“แม่พี่กิ้นอยู่ไหน”
“แม่คิดว่าพี่กิ้นของหนูคงจะไปเที่ยวกับเพื่อนเก่ากึกดึกดำบรรอยู่นะจะ...เห็นว่าจะกลับมาดึกๆ...แล้วมีอะไรกับพี่เขาละ?”
ตายแล้ว! ถ้าแม่รู้ว่าเอาโน้ตบุ๊กไปแม่ฆ่าฉันแน่ๆ แค่กล้องยังจะไม่ให้เอาไปเลย โชคดีที่ฉันอ้อนขอกล้องไปได้
“อ่ะ...อ๋อ..คือ...ว่าพี่กิ้นเค้าจะให้ของฝากหนูคะเห็นบอกว่าเป็นเสื้อก็เลยอยากได้”
จริงๆแล้วฉันได้แล้วต่างหาก
“อ๋อ...แต่แม่ให้มันแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วสงสัยพี่เขาเอามาเก็บให้ล่ะมั้ง...แม่เห็นว่าสวยดีเลยเก็บใส่กระเป๋าเดินทางไปด้วย”
สวยจริงๆล่ะ สวยจนไม่อยากใส่
“งั้นเดย์ขอตัวก่อนนะแม่”
ฉันขึ้นไปด้านบนอาบน้ำแล้วฉันก็หลับ
ฉันไม่รอพี่กิ้นแล้วละ ไม่องไม่เอาแล้วโน้ตบุ๊ก!!
พรุ่งนี้ฉันจะได้มีความสุขกับเพื่อนเลิฟของฉันด้วยการเดินทางกรุงเทพสู่ปาย!!
)let have a heart to heart to heat)
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
(ฉันโทรมาปลุกแก....นี่หกโมงนะ....เวลานัดไปเจอที่โรงเรียนคือ7โมงครึ่งนะอาบน้ำได้แล้วเพราะฉันจะออกจากบ้านแล้ว)
“ทำไมแกออกเร็ว”
(ดีกว่าไปสายแหละ)
“เออ!แล้วเจอกัน”
(เออ!แล้วเจอกัน)
ฉันวางโทรศัพท์แล้วอาบน้ำวันแรกก็คงอยู่บนรถเกือบทั้งวัน งั้นใส่เสื้อยืดกางเกงขาหมูแล้วกัน ไม่ต้อง งง กางเกงขาหมู ก็กางเกงขาสั้นนั้นละ เพราะหมูมันขาสั้น [?]
กว่าฉันถึงโรงเรียนก็6โมงเกือบ7โมง
“ซันเดย์!!ทางนี้”
ดับเบิลเรียกฉัน ฉันก็มองไปที่ขาก็ปรากฏภาพแผลที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน คงวิ่งได้แล้วมั้งนั้น
“รู้แล้ว”
“นี่!แกมาเกือบคนสุดท้ายเลยรู้ไหม”
“นั่งรถไปใช่มะ”
“ใช่ไปลงสนามบิน”
อ๋อ...สนามบิน...เอ๊ะ!! สนามบิน
“อ้าว!ไม่ได้ขับรถไปหรอ”
“แม่แกไม่ได้บอกหรอว่าเราจะนั่งรถไปสนามบินแล้วก็ขึ้นเครื่องบินไปเชียงใหม่ต่อจากนั้นเราจะนั่งรถไป แบ่งเป็น2คัน คันแรกเป็นทางไกล จะชวนอ้วกมากกว่าเพราะมันเลี้ยงเยอะกว่า ส่วนอีกทางเลี้ยงน้อยกว่า”
“แม่ฉันไม่ได้บอก...บอกแค่ว่าจะไปทำงานของครูจีน่า”
“อืม..ใช่...แล้วแกจะนั่งรถคันไหน”
“ฉันต้องนั่งที่มันเลี้ยวน้อยกว่าอยู่แล้ว”
“แต่เราคงไม่ได้คู่กันT^Tเพราะเขาต้องทำงานของครูจีน่า...เจ้แกให้นั่งเป็นคู่จะได้ปรึกษากัน”
ใครก็ได้ตบฉันสักทีสองที ฉันคงกำลังฝันอยู่ ไม่ก็ดีใจที่ได้ไปเที่ยวจนช๊อกตาย
“จริง?”
“โม้!-_-^^แกนี้ไร้อารมณ์ขบขันจริงๆ...เอาเป็นว่าไม่มันใจว่าเป็นอย่างนั้นไหม”
-_-^^ฉันอุส่าดีใจเกือบตาย น่าตบจริงๆเพื่อนใครเนี่ย
“นักเรียนทุกคนคะ...ครูอยากให้นั่งเป็นคู่นะคะ..คู่ทำนิทานนะคะ...ขึ้นรถได้คะ”
กรี๊ดดดดด!! คำพูดของดับเบิลเป็นจริง
“แกว่าฉันควรจะเป็นหมอดูดีไหม”
ดับเบิลพูดตลกๆ
ฉันเดินขึ้นรถดับเบิลนั่งข้างหน้าฉันนั่งข้างหลังจะได้คุยกันสะดวก คู่ดับเบิลมานั่งแล้ว เป็นผู้หญิง หวังว่าเพลย์คงจะยังไม่มา ฉันก็หยิบ ‘ให้เขารักเราได้’ออกมาอ่าน
‘ข้อหกง่ายมากๆค่ะ...พยายามคบเพื่อนเยอะๆให้เพื่อนรักและเห็นว่าเราสำคัญ เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ชอบคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายเป็นมิตรกับทุกคน พยายามทำให้เขารู้ว่าคุณนิสัยดี เพื่อนๆ จึงรักและเห็นความสำคัญของคุณ’
“ว่าไง...เป็นไงมั้งถึงข้อไหนแล้ว”
“อ๋อ...ข้อหกเอง”
เอ๊ะ!! คงรู้อยู่แล้วละว่าเป็นใครกัน ไม่ต้องให้ฉันบอกก็คงรู้
“เสียดายเนอะทีแคอยู่คนละห้องกับเรา”
“บ้า!เสียดายทำไม”
“โอเคๆไม่กวนละเธออ่านต่อเลยแล้วกัน”
‘ข้อเจ็ดค่ะพยายามเข้าร่วมกิจกรรมทางโรงเรียนหรือกิจกรรมอื่นๆมากๆ’
‘ข้อแปดพยายามทำให้เขารู้ว่าเรามีความสามารถมาก และมีบุคลิกที่ดี’
อื้อข้อเจ็ดนี้ง่ายๆเนอะ
‘ข้อเก้าพยายามทำตัวให้สดใส แต่อย่ามากจนเกินไป เพราะผู้หญิงที่ดูสดใสจะดูน่ารักน่าหลงใหลมาก แต่ถ้ามากเกินไปอาจจะคิดว่าคุณติงต๊อง’
อันนี้แรง!
‘ข้อสิบทำตามลิสนี้แล้วจะได้ผล [ไม่รับประกัน]’
ต้องทำเป็นลำลับนะจ๊ะ
คุยกับเขาโดยห้ามหน้าแดง[เป็นเวลา5นาที]
ให้เขาขอเบอร์เราก่อน
คุยกับเขาโดยที่เขาเป็นฝ่ายโทรมาหาเรา1ช.ม
ช่วยเหลือเขาเวลามีปัญหา
ไปเที่ยวกับเขา
ไปต่างจังหวัดกับเขา
ให้คำปรึกษาเขา
จับมือ
กอด
แกล้งทำเป็นไม่สนใจเขา
อะไรกัน..! ทำไมยากอย่างนี้! แถมมีไม่รับประกันอีก
เอาละ 5นาทีใช่ไหม ตอนนี้7:30รถออกงั้นก็ถึง7:35สินะ
เริ่ม!
“นี่เพลย์เราจะหนังสือให้เป็นไงดี”
“สวยๆก็พอมั้ง”
“ถ้าทำให้สวยๆก็ต้องแบบธรรมชาติละเป็นไง”
“ก็ดีตัวอย่างก็เช่น...ธรรมชาติแบบรักของเธอ”
จายเย็นไว้...ฟู่ๆๆๆๆ ห้ามหน้าแดง
“เอาหน้าปกเท่ๆน่าจะดีกว่าธรรมชาติ”
“น่าสนใจ เอาเป็นฉีกกระดาษสีใบไม้แห้งมาติดให้มั่วๆเป็นไงทั้งธรรมชาติทั้งเท่”
“อื้อความคิดดี...แต่เราต้องแต่งเรื่องก่อน”
“ก็เรื่องที่พูดบอกวันนั้นไง...ดังกับเดย์”
ฮึม!! กี่โมงแล้ว
7:33
ทำไมเวลามันเดินช้าอย่างนี้
“อันนั้นมันมีคนแต่งแล้ว-_-^^ฉันอำนายเล่น”
บอกความจริงก็โง่เต็มทีแล้ว
“อ๋อ..+งั้นเดี๋ยวฉันหานิทานเอง ฉันกะว่าจะไปก๊อปปี้นิทานตามเน็ต ไม่รู้ว่าที่ปายจะมีร้านเน็ตไหม”
“อื้อ งั้นฉันจะประกอบเล่มเอง”
ฉันแอบมองนาฬิกา
โอ้!เยส! สามสิบห้าแล้ว!
คุยกับเขาโดยห้ามหน้าแดง[เป็นเวลา5นาที]
ฉันใช้ปากกาในกระเป๋าสะพายขีดออก
อ๋อ!ลืมบอกคะ ฉันไปปายมา2รอบแล้ว ฉันอ้วกขาไปรอบที่2 แล้วก็คุ้นเคยกับที่นั้นอย่างแรง ประมาณว่าไปจนเบื่อ จำได้ทุกตารางนิ้ว ทั้งcoffee in love ทั้งล่องแพ ทั้งเดินถนนคนเดิน ทั้งจีนยูนาน ทั้งสะพานใหญ่ๆ ฉันไปมาหมดแล้ว! แต่มาเที่ยวกับเพื่อนๆก็คงมันกว่ามาเที่ยวกับครอบครัวล่ะมั้ง
“ถึงแล้วคะนักเรียน!เอากระเป๋าตัวเองลงมาด้วย”
ฉันลากกระเป๋าที่หนักเกือบ10โลไปชั่งน้ำหนัก ข้างหลังฉันคือเพลย์ที่กำลังต่อแถว
พอเช๊กอินเข้า ก็มาดูกันว่าใครได้นั่งใกล้กัน
ปรากฏว่าฉันได้นั่งระหว่างดับเบิลและเพลย์
อะไรมันจะบังเอิญเช่นนี้
ฉันอยากจะลงจากเครื่องเร็วๆจริงๆ
เพราะอยู่บนเครื่องมันเบื่อมาก!
แถมแอร์ก็เย็นเหลือเกิน เพราะฉันดันใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น.....โอ้หนาวได้ใจ!
ความคิดเห็น