คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Let's talk about love with : SUN`` KiHae #3 END
#3.
กว่าที่ดงแฮจะตั้งหลักกับคำพูดร้ายกาจนั่นได้ก็ใช้เวลามากพอสมควร ดงแฮพยุงร่างที่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจเพื่อที่จะไปพบคิบอมอีกครั้ง ดงแฮแค่ต้องการความมั่นใจว่าเค้าคือคนที่คิบอม “รัก” มากที่สุดในตอนนี้ แต่ดูเหมือนว่าดงแฮไม่ต้องเหนื่อยเดินตามหา เพราะร่างสูงที่เดินมาทางนี้คือ คิม คิบอม
“ดงแฮ! นายทำอะไรโบรัม”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคิบอม...” ดงแฮไม่ทันได้พูดอะไรให้จบดี ต้นแขนเล็กกลับถูกบีบแน่น
“ดงแฮ ถ้านายไม่ได้ทำอะไร แล้วหน้าโบรัมจะมีรอยตบได้ยังไง? นายหัดเป็นคนโกหกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!”
“คิบอมต่างหากที่เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน คิบอมไม่เคยเชื่ออะไรข้างเดียวอย่างนี้มาก่อนเลยนะ คิบอม.. คิบอมเปลี่ยนไปหรือเปล่า คิบอมยังรักดงแฮอยู่หรือเปล่า? ไม่สิ.. คิบอมเคยรักดงแฮไหม?” ดงแฮจ้องตาคิบอมนิ่ง ดวงตาคู่หวานมีน้ำตาคลอ เป็นคิบอมที่หลบสายตา
“คิบอม... คิบอมรู้ไหมว่าดงแฮเหนื่อยมากนะ รู้ไหมว่าดงแฮต้องพยายามขนาดไหนกับการที่ต้องยืนข้างๆคิบอม คิบอมอบอุ่นและอ่อนโยนกับดงแฮมาเสมอ นั่นคือสิ่งที่ดงแฮรัก ..แต่คิบอมลืมไปหรือเปล่า ว่าดงแฮก็ยังอยากได้ยินคำว่า “รัก” ของคิบอมนะ”
“มันจำเป็นเหรอดงแฮ คำว่ารักมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอดงแฮ? ที่นายร้องไห้เพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้หนะเหรอ?!!!” คิบอมตะคอกถาม
“คิบอมรู้อะไรไหม! มันจะไม่สำคัญเลยนะ ถ้าโบรัมไม่มาพูดเรื่องที่คิบอมสัญญากับเธอไว้ แล้วที่คิบอมกำลังโมโห เป็นเพราะว่าดงแฮทำตัวไร้สาระ ..หรือว่าคิบอมกลัวว่าจะผิดสัญญากันแน่!!”
“ดงแฮเธอ!” คิบอมจ้องหน้าดงแฮนิ่ง ดวงตาของคิบอมว่างเปล่า ดงแฮยิ้มอ่อน ก่อนจะพูดออกมา
“เราห่างกันสักพักไหมคิบอม ถ้านายไม่ได้ยินคำว่ารักจากฉัน สักหนึ่งวัน ..สองวัน ..หนึ่งอาทิตย์ หรือแม้แต่สองเดือนหลังจากนี้ ...ถ้านายนึกขึ้นได้ว่าคำว่ารักจากฉันมันสำคัญ บางที..นายกับฉันเราจะกลับมาคบกันอีกครั้งนะคิบอม”
SUN’’
“แกเป็นบ้าหรือเปล่าดงแฮ ..แกบอกเลิกกับคิบอมแล้วแกก็มาเศร้าเองเนี่ยนะ!” เป็นซองมินที่แผดเสียงใส่ดงแฮ หลังจากกลับมาถึงบ้านดงแฮก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ซองมินฟัง เล่าไปร้องไห้ไปจนซองมินทนไม่ไว “แล้วแกมั่นใจเหรอว่าคิบอมมันจะบอกรักแก” ดงแฮส่ายหน้าก่อนจะสูดจมูก
“ฉันไม่มั่นใจทั้งนั้นแหละ ฉันแค่เหนื่อยแล้วแค่นั้นเอง...”
.
“เป็นเหี้ยอะไรถึงโทรเรียกกูออกมาเนี่ย?” คยูฮยอนนั่งลงข้างๆคิบอม ก่อนจะฉวยเอาแก้วในมือของคิบอมมาดื่ม “เชี้ย... นี่มึงซัดของหนักเลยนี่หว่า มีเรื่องอะไรวะ?”
“ดงแฮบอกเลิกกู เค้าบอกว่ากูไม่เคยบอกรักเขาเลย ..คยู มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
คยูฮยอนวางแก้วลงก่อนจะมองหน้าคิบอมอย่างจริงจัง “คิบอม อย่าบอกนะว่ามึงรักษาสัญญาที่มึงให้ไว้กับโบรัม? มึงไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ได้จริงใจกับมึง? คนที่ทิ้งมึงไปหาคนอื่นหน้าด้านๆแล้วก็ยังมีหน้ามาบอกให้มึงรักษาสัญญา มึงเชื่อเหรอวะ?”
“...”
“มึงคิดดูใหม่นะคิบอม กูไม่ได้บังคับให้มึงบอกรักดงแฮ ที่กูพูด กูพูดในฐานะเพื่อนคนหนึ่งที่อยากให้มึงเลิกจมอยู่กับความหลังเสียที” คยูฮยอนพูดก่อนจะตบไหล่คิบอมหนักๆ “และกูคิดว่า มึงควรจะรู้อะไรอีกอย่าง โบรัมหน่ะ....”
“เชี้ย..” หลังจากฟังเรื่องราวของชิน โบรัมจากคยูฮยอน คิบอมก็รู้สึกปวดหน่วงๆในหัวมากกว่าที่เค้าควรจะรู้สึกจากแอลกอฮอร์ โบรัมหลอกใช้คำสัญญาของเขามาโดยตลอด เขาผิดเองที่คิดว่าจะให้คำสัญญานี้แก่โบรัมเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากการเลิกลา คิบอมมองบ้านหลังน้อยที่อยู่ตรงหน้า เส้นทางคุ้นเคยที่ต่อให้ตอนนี้แม้คิบอมจะเมาจนแทบยืนไม่ไหวแต่ก็ยังมาได้ถูก ..บ้านของดงแฮ
“นาย...” ซองมินเปิดประตูหน้าบ้านออกมา “มาทำไม?” เสียงของซองมินเรียบนิ่ง
“มาหาดงแฮ” คิบอมพูดก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ประตูรั้วขึ้นอีก “ขอคุยกับดงแฮหน่อย” คว้ามือสะเปะสะปะพยายามที่จะเปิดประตูรั้ว ซองมินมองท่าทีเมามายของคิบอมอย่างอ่อนใจ เขาไม่เคยเห็นคิบอมเป็นอย่างนี้มาก่อน บอกตรงๆเขาไม่รู้จะรับมืออย่างไรจริงๆ ครั้นจะขึ้นไปปลุกดงแฮ เขาก็เพิ่งจัดการให้ดงแฮนอนพักหลังจากร้องไห้อย่างหนักมาไม่นาน
“ขอคุยหน่อย ..นะซองมัน ..ได้โปรด..” คิบอมพูดเสียงอ่อน แววตาของคิบอมดูไม่มีความมั่นใจ ดูอ่อนล้า
“ดงแฮเพิ่งจะนอนหลับ ฉันไม่อยากปลุก และฉันคิดว่า บางที.. นายควรจะได้เรียนรู้คำว่าการรอคอยบ้างนะคิบอม กลับไปได้แล้ว” ซองมินยอมถูกด่าว่าใจร้าย แต่ถ้าคุณมาเป็นซองมิน การที่จะให้อภัยคนที่ทำให้เพื่อนที่เรารักที่สุดเจ็บปวดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ซองมินปิดไฟหน้าบ้าน ปิดผ้าม่านและหน้าต่างทุกบาน “พอกันทีนะดงแฮ เลิอเจ็บปวดกับความรักของนายได้แล้ว” ซองมินพูดเบาๆก่อนจะปล่อยให้คืนนี้ผ่านพ้นไป
“วันนี้จะไปโรงเรียนหรือเปล่า?” ซองมินถามดงแฮตอนที่กำลังทานอาหารเช้า ดงแฮส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่อยากไป..”
“ไม่ไปก็ไม่ต้องไป ฉันไม่ได้บังคับแกสักหน่อยทำไมต้องร้องไห้” ทำไมซองมินจะไม่รู้ว่าน้ำตาของดงแฮมันไม่ได้เป็นเพราะคำถามของเขา แต่เป็นเพราะคนตัวสูงที่นั่งพิงรั้วอยู่หน้าบ้านต่างหาก “มีอะไรก็โทรมา ถ้ารำคาญมากก็จะออกไปไล่ให้”
“ไม่เป็นไรแก อาทิตย์หน้าหยุดยาว เย็นนี้ฉันขอกลับบ้านนะแก”
“บ้าน? ที่มกโพอ่ะนะ” ซองมินทวนเสียงสูง “ที่จริง ฉันว่าแกไปจากที่นี่ก็ดี ไปเที่ยวสักสองสามวัน เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น ทางที่ดีหิ้วหนุ่มมาฝากฉันด้วยนะ” ซองมินพูดแหย่แค่หวังว่าจะเห็นเขี้ยวเล็กๆจากรอยยิ้มของดงแฮ เพียงแต่มันเล็กมาก รอยยิ้มของดงแฮดูไม่สดใสเสียเลย
SUN’’
อ้อมกอดของแม่ เสียงทักทายของเพื่อนบ้าน กลิ่นเค็มของน้ำทะเลทำให้ดงแฮปลอดโปร่งได้มาก หลังจากวางโทรศัพท์จากซองมินที่โทร.มาบ่นหงุงหงิงให้ฟังว่าเพื่อนหน้ายาวของคิบอมมาตามจีบ ซึ่งดงแฮก็เดาได้ว่าอาจจะเป็นคยูฮยอน นอกจากนั้นซองมินยังเล่าอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวคิบอมให้ฟัง คิบอมไม่ได้ติดต่อกับโบรัมแล้วนั่นคือข่าวดีที่ดงแฮรับรู้ แต่ข่าวร้ายก็คือ คิบอมไม่ได้ติดต่อดงแฮแล้วเช่นกัน
ดงแฮชอบปั่นจักรยานมาที่หาดนี้ ดงแฮชอบที่จะซึมซับเอาบรรยากาศตอนที่พรอาทิตย์ตกดิน ที่เมื่อก่อนดงแฮชอบพูดให้คิบอมฟังบ่อยๆว่า “คุณพระอาทิตย์ทิ้งตัวในอ้อมกอดของทะเล J” ดงแฮยิ้มน้อยๆและส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเอง พาตัวหนีมาไกลขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าใจของดงแฮจะยังอยู่ที่เดิม ดงแฮทิ้งตัวลงนอนบนหาดทราย เปลือกตาบางหลับพริ้มหยดน้ำใสไหลซึมผ่านหางตา ดงแฮปล่อยให้ผืนทรายช่วยซับน้ำตาให้ เขายังคงร้องไห้ให้กับความรัก แต่มันก็ลดน้อยลงมากแล้ว ลืมตาขึ้นมาอีกทีดวงอาทิตย์ก็จมหายไปในทะเลเสียครึ่ง
“คุณพระอาทิตย์ทิ้งตัวในอ้อมกอดของทะเลตั้งครึ่งหนึ่งแล้วสินะดงแฮ”
“...คิบอม””
คิบอมยิ้มอ่อนโยนก่อนจะพูดขึ้นมา “นายรู้ไหม ฉับกับนายก็เหมือนพระอาทิตย์กับทะเล ...ดงแฮ ...ช้าไปไหมถ้าฉันจะบอกนาย... ว่านายก็เหมือนดวงอาทิตย์ ที่คอยสาดแสงอบอุ่นเข้ามาในหัวใจที่แสนเย็นชาของฉัน ที่ผ่านมา นายอาจจะไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของฉัน เพราะฉันแค่คิดโง่ๆว่าอย่างน้อยการกระทำของฉันอาจจะทดแทนมันได้ ฉันรู้ดงแฮ นายอึดอัดกับมันมาตลอด ฉันขอโทษนะ...”
“คิบอม...” ดงแฮวิ่งเข้ามากอดคิบอมฝังใบหน้าเข้าหาอกกว้างของคนที่เขาคิดถึงมาตลอด
“คำว่ารักของนายมันจำเป็นสำหรับฉันนะดงแฮ... บอกรักฉันอีกครั้งได้ไหม?”
“ฮึก.. คิบอม.. คิม คิบอม ฉะ.. ฉันรักนาย” ดงแฮพูดทั้งๆที่น้ำตาไหล เขาเคยบอกกับตัวเองว่าจะโกรธคิบอมให้มากๆ ...แต่เขาก็ไม่เคยทำได้ รอยยิ้มของคิบอม การกระทำที่อบอุ่นและอ่อนโยนของคิบอมคือสิ่งที่ดงแฮโหยหา แม้ตอนนี้ถึงคิบอมจะไม่มีคำว่ารักมอบให้แต่อย่างน้อยดงแฮก็สุขใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคิบอมอีกครั้ง
“คิบอมรักดงแฮนะ ให้โอกาสคิบอมนะดงแฮ ...เรากลับมาเป็นแฟนกันนะดงแฮ” ไม่ใช่เพราะคำขอเป็นแฟนของคิบอมที่ทำให้ดงแฮนิ่งค้าง แต่เป็นคำบอกรักที่แสนจะเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกของคิบอมต่างหากที่ทำให้ดงแฮสุขใจ
“คิบอมขาดดงแฮไม่ได้จริงๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะดงแฮ”
ดงแฮพยักหน้ารัวในอ้อมกอดของคิบอม ตอนนี้เขาได้ทุกอย่างอย่างที่เขาต้องการ คนรักที่อบอุ่น การกระทำที่อ่อนโยนของคนรัก หรือแม้แต่คำบอกรักที่ต้องการได้ยินมาตลอด ไม่มีเหตุผลที่ดงแฮจะต้องปฎิเสธคิบอม และดงแฮก็ไม่เคยคิดที่จะปฎิเสธอยู่แล้วสิ ^^
...ความรักแม้มันจะมีอุปสรรคไปบ้าง แต่อย่างน้อยถ้าเราเชื่อใจและยังมั่นคงในความรักที่มีให้กัน ฉันเชื่อว่าคุณจะสามารถผ่านพ้นมันไปได้ ของเพียงคุณเป็นแสงสว่างของกันและกันในเวลาที่คนรักของคุณต้องการกำลังใจ คำพูดง่ายๆอย่างคำว่า “ฉันรักเธอ” เพียงคุณพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริงของคุณ ...มันอาจจะเป็นกำลังใจยิ่งใหญ่ของใครบางคน
ลงชื่อ
ลี ดงแฮ รัก คิม คิมบอม
Ps. คิม คิบอม (ก็)รัก ลีดงแฮ
•END•
ความคิดเห็น