คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ยกที่ 3 : นายว่า..ขี้ข้า(ไม่ยอม)พลอย
Sorry Sorry!!
ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม
ยกที่ 3 : นายว่า..ขี้ข้า(ไม่ยอม)พลอย
“ไม่ยอม!..ไม่ยอม!..เป็นตายร้ายดียังไงผมก็ไม่ยอมเด็ดขาด..แม่ไม่มีสิทธิ์มาบังคับผมนะ..”
“ฉันไม่สนใจ..จะยอมหรือไม่ยอมมันก็เรื่องของแก..คำสั่งก็คือคำสั่ง..ห้ามแกขัดเด็ดขาด!!..”
ผู้เป็นแม่หันมาสั่งเสียงดังก่อนจะหันไปจัดการอาหารเย็นของลูกๆ ต่อ มีเพียงโฟนที่ยืนทำท่างิกใส่อยู่ด้านหลัง
“แม่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!..ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมไปเป็นขี้ข้าไอ้หมอนั่นอย่างเด็ดขาด..แม่รู้ไหม..เจ้านั่นมันโรคจิตนะ!..”
“เลิกพูดจาไร้สาระซะที..และแม่จะบอกให้นะ..แกควรพูดกับพี่เขาดีกว่านี้..ไม่ใช่เจ้านั่นมั่งล่ะ..หมอนั่นมั่งล่ะ..ทำตัวให้สมกับที่มีแม่เป็นอาจารย์หน่อยสิ..”
“แม่ก็..อย่ามาบังคับผมได้ไหมล่ะ..”
โฟนทำเสียงอ่อนลงหวังว่าแม่จะเข้าใจ แต่ไม่ใช่เลย ผู้เป็นแม่กลับหันมายิ้มให้ก่อนจะส่งตารางการเรียนของคนที่โฟนจะต้องไปดูแลมาให้
“ดูไว้ซะ..เมื่อไรที่ชั่วโมงว่างของเขากับแกตรงกัน..แกจะต้องไปดูแลเขา..เข้าใจไหม..”
“ไม่!!..ประชาธิปไตยอยู่ไหน?..ผมต้องการเรียกร้อง!..”
“แกพูดไปก็เท่านั้น..ยังไงฉันก็จะให้แกไปเป็นคนดูแลเขา..”
“สะกดยังไงก็ขี้ข้า..”
โฟนทำเสียงต่ำและย้ำตรงคำว่า “ขี้ข้า” ให้ผู้เป็นแม่รู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็เท่านั้น ไม่ว่าจะอย่างไรโฟนก็คงต้องยอมทำตาม เพราะคำสั่งที่พ่วงมาด้วย “ค่าขนมตลอดเดือน” และอีกเรื่องที่เขาไม่สามารถบอกได้
“หวัดดี..จากนี้คงไม่มีเวลามาเล่นกับเพื่อนแล้วซิมึง..”
“กูถามจริงเหอะ..เมื่อไรมึงจะเลิกตอกและย้ำกูซักทีวะ..”
เอ็มเพื่อนรักเดินเข้ามากอดคอแต่เช้า และประโยคทักที่แสนจะชวนให้โฟนเอาอวัยวะส่วนล่างเสยไปกับใบหน้าคมๆ ซักสองสามเปรี้ยง
“แหม..เมื่อก่อนเห็นอยากเป็นนักเป็นหนา..”
“แล้วไง..นั่นมันเมื่อก่อนโว้ย!..มึงก็รู้..ว่าไอ้หมอนั่น..เอ๊ะ?..”
ยังไม่ทันที่โฟนจะพูดจบประโยค แขนของเอ็มก็ถูกใครบางคนกระชากออกไป ไม่เพียงแค่เอ็มเท่านั้นที่ตกใจ โฟนเองก็ตกใจเช่นกัน
“รุ่นพี่!..”
“ไอ้โรคจิต!..”
โฟนและเอ็มร้องออกมาพร้อมกัน สมกับเป็นเพื่อนรักกันเสียจริงๆ แต่เพราะประโยคของโฟนที่เอ็มได้ยินชัดๆ ในครั้งนี้ ทำให้เอ็มนึกอะไรที่เกือบลืมไปแล้วขึ้นมาได้
“อ่า..ใช่..คืนนั้นคนที่รับโฟนกลับบ้านไปก็คือรุ่นพี่เองเหรอครับ..”
“นี่มึงไม่นึกออกตอนปิดเทอมเลยล่ะ..ไอ้เอ็ม..”
เอ็มหันมายิ้มให้โฟนแต่โฟนกลับไม่ยิ้มตอบแถมดันให้เอ็มไปอยู่ข้างหลังเขา แม้ว่าตัวเองจะเตี้ยกว่าเอ็มอยู่มากโขก็ตาม
“นายทำบ้าอะไร!..ไม่เห็นเหรอ..ว่าฉันกับเพื่อนกำลังคุยกันอยู่..มีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้ไม่ทราบ..”
“สิทธิของประธานนักเรียน..และ..เจ้านาย..”
พื้นเสียงเรียบๆ ที่ฟังแล้วชวนให้อยากยกเท้าขึ้นมาเสยเสียยิ่งกว่าประโยคตอกย้ำเมื่อครู่เสียอีก โฟนกันฟันแน่น กำหมัดเข้าหากันด้วยความโกรธ แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงประธานนักเรียน เรื่องที่เขาไปเที่ยวกลางคืนอาจถูกขุดขึ้นมาขู่ได้
“แล้วไง!..ฉันไม่ยักรู้..ว่านายแยกคำว่า..ผู้ช่วย..ผู้ดูแล..และขี้ข้าไม่ออก..”
“จะแตกต่างกันตรงไหน..ในเมื่อต้องคอยฟังคำสั่งเหมือนกัน..”
“นี่นาย!!..”
“เฮ้ย!..โฟน..พอเถอะ..ออดเข้าเรียนแล้วนะเว้ย..”
เอ็มเตือนเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกำลังจะของขึ้น เห็นหน้าหวานๆ ออกไปแนวผู้หญิงก็เถอะ เวลาโมโหขึ้นมาเอ็มเองก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน
“แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ..”
อีกฝ่ายหันมาพูดทิ้งท้ายแล้วก็จากไป ทิ้งให้โฟนได้แต่ยืนกระทืบเท้าใส่เพื่อนรักของตน เอ็มเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไร ก็ได้แต่ปล่อยให้โฟนยืนทำไปอย่างนั้น
หลังจากนั้นไม่นาน เอ็มก็สามารถลากโฟนขึ้นมาบนห้องเรียนได้อย่างทุลักทุเล เมื่อยัดเพื่อนตัวเล็กลงนั่งที่เก้าอี้เรียนได้แล้ว เอ็มก็เริ่มซักถามทันที
“ไอ้โฟน..กูถามจริงเหอะ..ทำไมถึงไปเรียกพี่เขาว่าไอ้โรคจิตวะ..”
“ก็เพราะมึงนั่นแหละ..ไปกับกู..แต่เสือกให้กูกลับกับไอ้หมอนั่น..”
“เฮ้ย!..อะไรวะ..ก็กูบอกไปแล้วไง..เขารู้จักทั้งชื่อมึง..ชื่อแม่มึง..แล้วจะให้กูคิดยังไงล่ะ..”
“ก็นั่นแหละ..โอ้ยยยย!..ไม่รู้เว้ย..รู้แต่ว่า..กูเกลียดมัน..แต่แม่ง..ทำไมกูต้องไปเป็นผู้ช่วยมันด้วยวะ..”
โฟนร้องโว้ยวายลั่นห้อง ทำให้เพื่อนๆ ทุกคนในห้องหันมามองเป็นตาเดียว แต่เอ็มก็ส่งยิ้มให้เพื่อนๆ และส่ายหัวประมาณว่าไม่มีอะไร
“เบาๆ ซิวะ..อยากดังหรือไงมึง..”
“มึงลองมาเป็นกูซิ..ถ้าไม่ติดว่าวันนั้นกูแอบแม่ไปเที่ยวนะ..กูคงไม่ยอมให้แม่มาบังคับแบบนี้หรอก..”
“บังคับเชี่ยไรวะ..อย่าบอกนะ..ว่า...”
“เออ!..ไอ้ประกาศที่มึงไปอ่านมานั่นแหละ..ฝีมือแม่กูเอง..แสบไหมล่ะ..”
“ฮ่า ฮ่า ก็ดีนี่หว่า..ถึงจะอะไร..แต่รุ่นพี่เขาก็ดูดีนะมึง..พูดจาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่หว่า..”
“มึงอยากรู้ไหม..ทำไมกูถึงเรียกมันไอ้โรคจิต..”
โฟนทำเสียเรียบก่อนจะหันไปจ้องตากับเอ็ม อันที่จริงเรื่องนี้แหละที่เอ็มสงสัยที่สุด แต่เพราะถามไปแล้วครั้งหนึ่งไม่ได้คำตอบ เอ็มจึงไม่ซักถาม อยากจะรอให้โฟนเป็นคนบอกเองมากกว่า
“อือ..”
“เพราะคืนนั้นมันแอบหอมแก้มกูอ่ะดิ..”
โฟนเดินฝ่ากลุ่มนักเรียนหน้าเดิมๆ มาที่โรงอาหารเหมือนในทุกๆ วัน แต่วันนี้คงจะเป็นวันที่ไม่ธรรมดาสำหรับเขา เมื่อโต๊ะอาหารประธานนักเรียนมีรูปของเขาตั้งเอาไว้หราเพื่อรอการมาของเจ้าตัว
โฟนสถบออกมาเบาๆ ก่อนจะมองไปยังโต๊ะนั้นที่ไม่มีใครกล้าเดินไปแตะแม้แต่นิดเดียว ถัดไปอีกหน่อยก็มีไอ้คุณประธานหน้าหล่อนั่งหน้าขรึมส่งสายตากวนๆ ชวนให้ปารองเท้าไปหาจ้องมองอยู่
“มาซิ..”
แม้จะไม่ได้ยิน แต่โฟนก็อ่านปากจากระยะทางออกได้ว่าควรจะเป็นประโยคนี้ เจ้าตัวหันซ้ายหันขวาทำตาขวางๆ ใส่ก่อนจะจ้ำอ้าวไปด้านหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“บ้าป่ะเนี่ย..เอารูปมาแปะโชว์ใครมิทราบ..”
“กลัวไม่รู้..ว่านั่งตรงไหน?..”
“ฮึ่มมม..ไอ้...”
“นัท..ไปซื้อข้าวให้หน่อยซิ..ออ..ซื้อมาเพื่อคุณเลขาด้วยนะ..”
“ครับรุ่นพี่..”
เด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ความสูงไล่เลี่ยกับไอ้โรคจิตนั่นพยักหน้าให้แล้วรีบลุกขึ้นตรงไปยังร้านข้าวทันที และเหมือนโฟนเองก็จะรู้หน้าที่ หันไปมองร้านข้าวเสร็จก็หันมาถามคนตรงหน้าทันที
“เอาน้ำอะไร..เดี๋ยวไปซื้อให้..”
“ไม่ต้อง..เดี๋ยวนัทจัดการเอง..”
“เด็กนักเรียนห้องไหนวะ..ไม่เคยเห็นหน้า?..”
“เขาไม่ใช่เด็กนักเรียน..แต่เป็นคนใช้ส่วนตัวฉันเอง..”
“ห๊ะ!..นี่นายมีคนใช้ส่วนตัวมาโรงเรียนด้วยเหรอเนี่ย..”
โฟนร้องถาม แต่อีกฝ่ายกลับตีหน้าขรึมใส่
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะบอกเขาว่าไม่ต้องมาแล้ว..”
“เออ..ให้มันเหมือนเด็กนักเรียนทั่วๆ ไปหน่อยก็ดี..”
“แต่นายต้องรับผิดชอบแทนเขาทุกอย่าง..”
“อะ?..อะไรนะ!..หน้าที่ฉันเลขานะ..ไม่ใช้คนใช้..เรื่องอะไรฉันต้องมานั่งวิ่งซื้อนู้นซื้อนี่ให้นายด้วยล่ะ..”
“งั้นก็หุบปาก..”
ร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกดเสียงต่ำซ้ำยังเมินหน้าหนีไปทางอื่น ยิ่งทำให้โฟนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกป่วนโดยคนหยิ่งยะโสคนหนึ่ง
“ชิ...”
“มาแล้วครับคุณชาย..นี่ของคุณเลขาครับ..”
“เอ่อ..ขอบคุณนะ..” โฟนรับจานข้าวมาพร้อมแก้วน้ำอีก 1 ใบ “เอ๊ะ?..ทำไมมีแค่ 2 ชุดล่ะ?..แล้วของ..”
“ผมเป็นแค่คนใช้นะครับ..ไม่มีสิทธิทานอาหารพร้อมเจ้านาย..”
นัทพูดจาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว พลางส่งยิ้มให้โฟนก่อนจะถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง ยืนประจำจุดด้านหลังที่โฟนไม่เคยสังเกตตั้งแต่ตอนแรก
“แต่ก็เป็นคน..ไม่ต้องกินหรือไง..”
“กิน..แต่ต้องที่หลัง..”
ร่างสูงเงยหน้ามาตอบโฟนเสียงเรียบ แล้วหันไปสนใจอาหารในจานต่อโดยไม่ได้ช้อนสายตามองขึ้นมาแม้แต่น้อย
“นัท!..งั้นมานั่งกินฝั่งฉันก็แล้วกัน..เพราะฉันก็ขี้ข้าเหมือนกัน..”
“เอ่อ..คุณเลขาครับ..อย่าทำแบบนี้เลย..”
“งั้นฉันก็ไม่กิน!..”
โฟนกระแทกจานข้าวลงบนโต๊ะอย่างแรง นัทที่เห็นการกระทำเช่นนั้นก็รีบหันไปมองเจ้านายของตนเองอย่างเกรงกลัว
“ตามใจ..”
เป็นเพียงคำตอบสั้นๆ ที่ทำให้โฟนเจ็บจี๊ดไปถึงสมอง แม้อีกฝ่ายจะฟ้องด้วยใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตร ฐานะที่ร่ำรวยจนสามารถเรียกว่ามหาเศรษฐี แต่จิตใจและการกระทำกลับตรงข้ามด้วยสิ้นเชิง โฟนหงุดหงิดที่ต้องนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ชายแบบนี้ จึงลุกขึ้นหมายจะหนี อีกฝ่ายเหมือนรู้ทัน จึงคว้าข้อเมือเล็กของอีกฝ่ายเอาไว้ได้
“ถ้าลุกออกไป..นายเดือดร้อนแน่..”
“ถ้าแค่นี้กลัว..ก็ไม่ใช่ไอ้โฟนแล้ว...”
โฟนไม่ฟังคำเตือน ซ้ำยังสะบัดข้อมือออกแล้วหันหลังเดินจากไปทันที ร่างสูงนั่งมองตาเขียว แผ่นหลังเล็กๆ ของโฟนเดินไปเรื่อยๆ จนหายลับไปกับตา
“พรุ่งนี้..นายได้ร้อนสมใจแน่..”
ขออภัยที่มาต่อช้า (มากกกกกกก) ค่ะ
พอดีมีปัญหาเรื่อง Internet นิดหน่อย (มั้ง)
เลยทำให้ไม่สามารถมาอัพได้ดังใจหวัง
จริงๆ เราต้องอัพตั้งแต่วันศุกร์หรือไม่ก็วันเสาร์แล้วอ่ะ...
ขอโทษน้องๆ จริงๆ นะค่ะ
รักนะ จุ๊บ จุ๊บ
แอบมาแก้ไขคำผิดนิดหน่อย..ไม่ว่ากันนะค่ะ
ความคิดเห็น