คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทลงโทษ
ห้องพักครูที่ปกติแล้วจะดูครึกครื้นเพราะมีบรรดาเด็กนักเรียนเข้า-ออกเพื่อมาปรึกษาอาจารย์หรือช่วยงานต่างๆแต่บัดนี้ห้องทั้งห้องแทบจะตกอยู่ในความเงียบเลยก็ว่าได้ทั้งที่ในห้องก็มีทั้งครูและนักเรียนอยู่เกือบจะเต็มห้องโดยเฉพาะเด็กห้องปี2-B
“ตกลงมันเรื่องอะไรกัน”อาจารย์มินฮวานถามด้วยสีหน้านิ่งๆแต่กวาดสายตาไปยังนักเรียนทุกคนของปี2-B ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คู่กรณีทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างกันตรงหน้า ซึ่งก็ได้แต่ความเงียบตอบกลับมาผิดกลับบรรดาเพื่อนต่างก็มองหน้ากันเลิกลั่กเพราะไม่รู้ว่าเข้าข้างใครดีคนก็เพื่อนอีกคนก็เพื่อน ทงเฮเหลือบมองซีวอนที่ยืนหน้านิ่งไม่พูดไม่จาอย่างรู้สึกผิดที่ตนเองเป็นคนไปสะกิดเรื่องเก่าที่ไม่ควรเลยทำให้เกิดเรื่องขึ้น ก่อนจะหันกลับสบตาอาจารย์ราวกับจะเป็นฝ่ายรับผิดเรื่องทั้งหมดเอง แต่ก็ยังไม่ทันใครอีกคนที่ออกหน้ารับเรื่องเองทั้งหมด
“ผมขอโทษครับอาจารย์ ผมขอรับผิดทั้งหมดเองครับ”
“หัวหน้าห้อง !!!”บรรดาเพื่อนคนอื่นๆในต่างพากันอุทานออกมาเป็นชื่อเดียวกันรวมทั้งซีวอนและทงเฮ ฝ่ายอาจารย์มินฮวานก็หันไปมองหน้าคิบอมพร้อมกับหรี่ราวกับจะถามว่า “เธอจะรับผิดเรื่องอะไร”
“ผม...ผมผิดที่ดูแลเพื่อนในห้องได้ไม่ดีทำให้พวกเขาทะเลาะกัน ผิดที่ไม่สามารถทำให้พวกเราในห้องสามัคคีกันได้ครับ ผมจึงขอรับผิดทั้งหมดเองครับ”คิบอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนอาจารย์มินฮวานเองยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมในใจ
“หัวหน้าห้องไม่ผิดหรอกครับ ผมต่างหากที่ผิด ผมเป็นคนไปว่าซีวอนก่อนเลยทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ อาจารย์ลงโทษผมคนเดียวเถอะครับ” คิบอมรวมทั้งคนอื่นๆ ต่างก็หันมามองทงเฮเป็นตาเดียวเมื่อเจ้าตัวออกรับผิดเองทั้งหมด ส่วนคู่กรณอีกคนทำเพียงแค่ปรายตามองเพียงแวบเดียวก่อนจะหันหน้ากลับไป แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของอาจารย์มินฮวานไปได้
“ตกลง ว่านายจะรับผิดคนเดียวใช่ไหม อีทงเฮ”อาจารย์ถามขึ้นพลางปรายตาไปมองซีวอนที่ยืนนิ่ง ก่อนจะกลับมาสบตากับทงเฮเพื่อเป็นการย้ำคำตอบอีกครั้ง
“ครับ”
“ทงเฮ!!”บรรดาเพื่อนๆต่างก็ตกใจกับคำตอบรับที่แม้มันจะดูหนักแน่นก็จริงอยู่แต่ใครๆก็รู้ว่าอาจารย์มินฮวานคนนี้โหดแค่ไหนแม้กระทั่งซีวอนเองก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองเพื่อน
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขอรับผิดด้วยคนครับ ในฐานะหัวห้องที่ไม่สารถดูแลคนในปกครองให้มีระเบียบได้ครับ”อารจารย์มินถึงกับเลิกคิ้วมองคิบอมอย่างแปลกใจก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างชื่นชมในความเป็นผู้นำของเด็กหนุ่มคนนี้ ซีวอนได้แต่มองเพื่อนตัวเองทั้งสองคนที่ยืดอกรับผิดอย่างไม่เกรงกลัวทั้งที่ตัวเขาเองต่างหากที่ควรจะรับผิดมากที่สุด
“สองคนนั้นไม่เกี่ยวหรอกครับ ผมเองต่างหากที่ผิด ถ้าอจารย์จะลงโทษ ก็ลงโทษผมเองคนเดียวเถอะครับ ผมผิดเองที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ทั้งที่รู้ว่าเพื่อนผมคงไม่ได้ตั้งใจจพูดให้ผมรู้สึกแย่”คำพูดของซีวอนทำให้ทุกคนหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว
“ซีวอนไม่ผิดหรอกครับอาจารย์ ผมเองต่างหากที่ผิดอจารย์อย่าไปลงโทษเขาเลยครับ”
“นายเงียบไว้ซะดีกว่า อี ทงเฮ”ซีวอนพูดกับทงเฮโดยที่ไม่หันไปมอง
“แต่...”
“หยุด!!! พวกนายนี่มันเหลือเกินจริงๆ สามัคคีกันดีจริงๆนะแย่งกันรับผิด นี่คิดว่าการลงโทษของฉันไม่ทำให้พวกนายกลัวเลยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ดีครูจะได้ตัดสินให้มันจบๆไปสักทีและเพื่อเป็นการยกระดับความสามัคคีของพวกนายให้แน่นแฟ้นมากขึ้นไปอีก ซีวอน ทงเฮ คิบอม พวกนาย 3 คนต้องไปล้างสระน้ำหลังโรงเรียนให้สะอาดภายใน 3 วันหวังว่าการทำงานครั้งนี้จะยกระดับความสามัคคีของพวกนายให้มากขึ้นไปอีกนะ”สิ้นคำตัดสินแต่ละคนก็แทบจะล้มทั้งยืนใครๆก็รู้ว่าสระน้ำหลังโรงเรียนนั้นสุดยอดแค่ไหน
“อาจารย์ ไม่โหดไปหรอครับสระน้ำนั่นมัน...เอ่อผมว่ามันไม่น่าไหวนะครับ”เยซองที่เพิ่งจะมีบทพูดแต่กลับพูดโดนใจบรรดาเพื่อนที่ยืนอยู่ภายในห้องได้เป็นอย่างดี
“หือ? โหด? อย่างครูเนี่ยนะโหด นายเคยอ่านหนังสือไหมว่าคนรักสัตว์นะเป็นคนที่อบอุ่น แล้วก็ใจดี ซึ่งครูเองก็เป็นหนึ่งในนั้น อ่อ...แล้วอีกอย่างซีวอนนายต้องย้ายเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับทงเฮเพื่อกระชับความสัมพันธ์ เป็นวลา 3 เดือน แค่นี้ละไปได้”
“อาจารย์!!!”คราวนี้เป็นทงเฮและซีวอนเองที่เสียงดังออกมาเมื่อรู้ว่าต้องอยู่ร่วมห้องกัน
“จบ”
“ครับ”และบรรดานักเรียนปี2-B แต่ละคนก็ต้องเดินคอตกออกไปจากห้องพักครูกันเป็นแถวเพราะต่างก็รู้ดีเมื่ออาจารย์เอ่ยคำนี้ออกมาทุกอย่างก็ต้องจบตามคำพูดนั้นทันที แต่ถ้าใครเกิดไม่จบตามคำพูดก็ต้องซวยไปยันลูกหลานเลยทีเดียว แต่ก็ยังมีอีกคนที่เดินออกมาแบบงงๆเมื่อมองเพื่อนตัวเอง
“เอ่อ...คยูฮยอนเพื่อนเป็นอะไรกันไปหมดหรอ ทำไมทำถ้าทางแบบนั้นล่ะ สระน้ำนี้มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ แล้วทำไม่มีใครแย้งอาจารย์ล่ะ”
“จบ!!!”ยังไม่ทันที่คยูฮอนจะตอบอะไรก็มีคนแทรกทั้งตัวและคำพูดระหว่างนิชคุณและคยูฮยอนทันทีพร้อมทั้งเอามือโอบไหล่ราวกับว่าเป็นเจ้าของเลยทีเดียว
“คะ...คุณเยซอง!!”
ต่อค่ะ
ว่ากันด้วยเรื่องของสระน้ำที่หลายคนในโรงเรียนไม่อยากจะกล่าวถึงเพราะสระแห่งนี้นั้นถูกทิ้งร้างมาเป็นปี ส่วนสาเหตุนั้นว่ากันว่ามีสิ่งลี้ลับที่ไม่พึงประสงค์คอยวนเวียนอยู่รอบๆและยิ่งตอกย้ำกระแสดังกล่าวไปอีกเนื่องจากมีเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งลงว่ายน้ำในตอนค่ำแล้วเกิดจมน้ำ แต่โชคดีที่มีคนมาช่วยไว้ได้ทันพอถามถึงสาเหตุที่จมน้ำนักเรียนชายคนนั้นก็บอกว่ารู้สึกเหมือนมีคนดึงขาไว้ทำให้ต้องจมน้ำ หลังจากเหตุการณ์นี้ก็ยิ่งตอกย้ำกระแสต่างๆที่เกิดขึ้น ทำให้สระน้ำแห่งนี้ถูกทิ้งร้างในเวลาต่อมา
“เอาแล้วไหมล่ะมึงทีนี้ ได้หัวโกร๋นกันหมด” ฮันคยองบ่นออกมาหลังจากเดินพ้นห้องพักครู โดยมีเพื่อนๆที่เดินตามกันมาพยักหน้าเห็นด้วยเป็นแถว ส่วนซีวอนกับทงเฮได้แต่เดินตามมาอย่างเงียบๆไม่ออกความเห็นใดใด
“เอ่อ ชินดงสระน้ำนั่นมันมีอะไรหรอครับ” นิชคุณหันไปถามชินดงที่เดินมาด้วยกันแทน ส่วนชินดงเมื่อได้ยินคำถามก็เลยเล่าประวัติของสระน้ำหลังโรงเรียนอย่างออกรสเพื่อเป็นการต้อนรับเพื่อนใหม่จากแดนไทย
เมื่อพากันเดินเข้ามาในห้องปี 2-B ต่างคนก็เริ่มปรึกษากันถึงเรื่องว่าจะทำอย่าไรกับบทลงโทษที่ได้รับจากอาจารย์มินฮวาน แต่ต้นเรื่องทั้งซีวอนและทงเฮก็ยังนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเองไม่มีใครยอมพูดออกความเห็นอะไรออกมา
“เอาไง มึงคิบอมว่ามา” ฮันคยองถามขึ้นหลังจากไม่มีใครได้ข้อสรุปจากการถกเรื่องดังกล่าว
“เรื่อง?”
“เอ้า!!! มึงนี่ที่พวกกูปรึกษากันนี่เรื่องของพวกมึงล้วนนะครับ จะเอาไงว่ามาจะได้ช่วยๆกัน”
“ไม่ต้องหรอก ลำบากพวกมึงเปล่าๆ”
“หยุดหล่อสักทีเหอะมึง พวกกูก็เพื่อนพวกมึงนะมีอะไรก็ช่วยๆกันดิ”เยซองออกความเห็นโดยมีเพื่อนร่วมห้องคนอื่นต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
“นั่นสิครับ สระน้ำตั้งกว้างขนาดนั้นทำความสะอาด 3 คนไม่ไหวหรอกครับ แล้วใหนจะ…เอ่อ… ผมว่าพวกเราช่วยกันดีกว่านะครับ”คยูฮยอนพูดละประโยคไว้ซึ่งเป็นเรื่องที่ทุกคนนั้นเข้าใจดีโดยอัตมัติ
“เออ กูรู้แล้วว่าแต่มัน 2 คนเหอะว่าไง”คิบอมหันถามต้นเรื่องอีกสองคนทั้งซีวอนและทงเฮว่าจะเอายังไง
“ห้ามปฏิเสธนะมึง ไม่งั้นกูจะให้มึงทำกันเอง”เยซองหันไปดักคอซีวอนที่ทำจะปฏิเสธออกมา
“กูไม่ปฏิเสธหรอก แต่กูไม่อยากทำงานกับมัน!!”ซีวอนตอบกลับเยซองก่อนจะปรายตาไปมองทงเฮเพื่อให้รู้ตัวว่าคนที่ตนเองหมายถึงน่ะใคร
“มึงอย่ามาเยอะตอนนี้ซีวอน กูเข้าใจว่ามึงรู้สึกยังไง แต่มึงควรดูสถานการณ์ด้วยครับว่าตอนนี้พวกมึงถูกทำโทษด้วยกันนะครับ”ฮยอกแจอดหมันไส้ซีวอนไม่ได้ ก็รู้อยู่ว่าซีวอนรู้สึกยังไงแต่เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วก็ต้องช่วยกันจะมาจิกกัดกันให้ได้อะไรขึ้นมา
“มึงพอเลยซีวอน มึงก็ผิดนะที่พูดว่าทงเฮมันก่อน มึงควรรู้ตัวเองด้วยแล้วอีกอย่างมึงก็ดันไปว่านิชคุณอีก ทั้งที่เค้าเพิ่งมามึงก็รู้ เพราะฉะนั้นสงบปากสงบคำสงบสติของมึงด้วย…แล้วทงเฮมึงว่าไง”คิบอมหันไปเตือนสติซีวอนให้รู้ตัวเองว่าตัวเองก็มีความผิดไม่ใช่เอาแต่โทษทงเฮฝ่ายเดียว
“กูก็ตามนั้นแหละ ขอบใจพวกมึงมากนะ”ทงเฮตอบกลับก่อนจะหันไปมองซีวอนเพียงครู่เดียวแล้วจึงหันมาคุยกับนิชคุณ
“ฉันขอโทษด้วยนะที่ทำให้นายเดือดร้อนอ่ะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับทงเฮ เราก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่น่าแค่การเข้าใจผิดเอง” นิชคุณตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่สื่อว่าเค้าไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับเรื่องนี้จริงๆ
“เออ มึงนิชคุณไม่ต้องไม่ไปช่วยพวกกูทำความสะอาดก็ได้นะ มึงเพิ่งมาวันแรกเอง”ฮันคยองเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่านิชคุณไม่ควรไปช่วยล้างสระน้ำนั่นไหนๆก็เพิ่งมาวันแรกเอง
“ไม่ได้หรอกครับ ถึงเราจะเพิ่งมาแต่เราก็ถือว่าอยู่ห้องเดียวกันแล้วยังไงก็เพื่อนกันนะ”
“โอ้วววว ไอ้คิบอมมึงไม่ได้หล่อคนเดียวในห้องแล้วมึง”ชินดงอดแซวขึ้นมาไม่ได้ทั้งที่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แต่มันก็ช่วยเรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียวคิบอมได้แต่ยกยิ้มน้อยๆมาทางนิชคุณส่วนคนถูกแซวอย่างนิชคุณก็ได้แต่ยิ้มเขินแล้วหันไปหัวเราะกับคยูฮยอนที่นั่งข้างๆกัน ซึ่งการอากัปกิริยาดังก็ไม่สามารถรอดพ้นจากคนขี้หวงอย่างเยซองได้
“ท่าดีทีเหลวหรือเปล่า”เยซองอดแขวะไม่ได้เมื่อเห็นภาพที่นิชคุณหันไปหัวเราะคยูฮยอนทำตนเองไม่พอใจขึ้นมา
“คุณเยซอง ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ”คยูฮยอนถามกลับด้วยเริ่มไม่พอใจนิดๆที่เยซองมาว่าเพื่อนใหม่ไม่มีเหตุผลแบบนี้
“พอเลยพวกมึงจะทะเลาะกันหาอะไรกันอีกแค่นี้ยังมีเรื่องไม่พอรึไง”คิบอมเริ่มจะเห็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีจึงต้องตัดบทเพื่อไม่ให้เกิดศึกชิงนาง? ขึ้นมาอีก ด้านเยซองก็เลยต้องหุบปากทันที เพราะไม่อยากมีเรื่องเพิ่มขึ้นมาตอนนี้อีก
“เออ ครั้งแรกนะเนี่ยที่กูเห็นคยูฮยอนเถียงเยซอง”
“ชินดง!!!”ชินดงรีบหุบปากฉับทันทีเมื่อได้ยินเสียงเข้มจากคิบอมหัวหน้าห้องที่บทจะโหดก็โหดซะน่ากลัวทีเดียว
“แล้วเรื่องย้ายห้องพวกมึงเอาไงวะ”โจควอนถามขึ้นมาทำให้คนอื่นๆต่างก็นึกขึ้นได้ว่านอกจากจะต้องล้างสระน้ำแล้วอีกเรื่องที่สำคัญคือการที่ซีวอนและทงเฮจะต้องย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันอีก 3 เดือน
“กูไม่ย้าย!!!”
“แต่กูว่ามึงควรย้ายนะซีวอน เคยมีใครขัดอาจารย์มินฮวานได้ไหม?”
“มึงอย่ามายัดเยียดฮันคยอง ดูปากกูนะ กู-ไม่-ย้าย-ไป-อยู่-กับ-มัน”ซีวอนที่ปฏิเสธหนัแน่นพร้อมกับหันหน้าไปมองทงเฮอย่างเอาเรื่องเพราะในความคิดซีวอนตอนนี้ยังไงก็ไม่มีทางญาติดีกับทงเฮได้แน่ๆ
“งั้นมึงทงเฮย้ายไปอยู่กับมันแทน”
“ไม่ไต้อง!!! กูไม่รับคนแบบนี้มาอยู่ด้วย”ยังไม่ทันที่ทงเฮจะพูดตอบอะไรคิบอมซีวอนก็สวนขึ้นมาทันที แต่แทนที่คิบอมจะโมโหกลับทำเพียงแค่ยักคิ้วข้างหนึ่ง
“มึงกลัวอะไรซีวอน”
“กูไม่กลัวแต่กูไม่อยากอยู่กับมัน พวกมึงเข้าใจไหม”
“มึงถามกูไหมว่ากูอยากอยู่หรือเปล่า หึ คนอย่างมึงเหมาะแล้วที่จะอยู่คนเดียว”เป็นทงเฮที่พูดขึ้นมาบ้าง ใช่ว่าเค้าจะไม่รู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นกับซีวอนแต่ก็เพราะมันเองที่พูดดูถูกก่อนใส่เค้าก่อน แล้วมันดันไม่มีความสำนึกผิดในสิ่งที่มันทำบ้างแล้วยังมาทำท่ารังเกียจอีก
“ไอ้ทงเฮ มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง!!!”
“ทำไมกูจะพูดบ้างไม่ได้ แค่นี้ทำรับไม่ได้นะมึง”
“พอแล้ว!!! มึงนั่งลงเลยซีวอน ทงเฮมึงด้วย ไม่ว่ายังไงพวกมึงสองคนก็ต้องไปอยู่ห้องเดียวกัน ย้ายของแม่งวันนี้เลยจะได้จบๆ”
“คิบอม!!!/คิบอม!!!”
“ซีวอน ทงเฮพวกมึงอย่าทำให้เป็นเรื่องนักเลย ยังไงมึงก็ขัดคำสั่งอาจารย์ไม่ได้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องว่าใครจะย้ายไปอยู่กับใครถ้ามึงตกลงกันไม่ได้กูจะไปบอกอาจารย์เอง”
“จริงอย่างที่คิบอมมันว่า พวกมึงก็พอเหอะ ยังไงเราเพื่อนห้องเดียวกัน ส่วนเรื่องล้างสระน้ำก็ค่อยว่ากันอีกทีหลังจากย้ายของพวกมึงเสร็จนั่นแหละ” ฮยอกแจเสริมขึ้นเมื่อเห็นท่าว่าเรื่องจะไม่จบง่ายๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าจะเรื่องล้างสระน้ำหรือย้ายมาอยู่ห้องพักเดียวกันยังไงก็ไม่มีทางขัดคำสั่งอาจารย์ได้อยู่แล้ว
หลังจากได้ข้อสรุปเสร็จสรรพก็ต้องกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันต่อถึงแม้จะมีเรื่องอะไรสุดท้ายก็ต้องกลับมาเรียนห้องเดียวกันอยู่ดี
“เออ นิชคุณไม่กลัวหรอที่ต้องมาล้างสระน้ำกับพวกเราตอนกลางคืนน่ะ จะบอกว่าไฟก็ไม่ค่อยสว่างนะ ขนาดเราที่อยู่มาตั้งนานยังไม่ค่อยกล้าเลย”คยูฮยอนถามนิชคุณที่ดูจะไม่สะทกสะท้านกับเรื่องราวของสระน้ำที่รู้มาจากชินดงแถมยังจะไปช่วยล้างอีกต่างหาก
“ไม่หรอก มีคนไปตั้งเยอะแยะ แล้วอีกอย่างเรามีนี่…”พูดจบพลางหยิบสร้อยที่ห้อยซ่อนอยู่ในเสื้อออกมาให้คนข้างๆ
“หือ อะไรอ่ะ? ทำไมมีตั้ง 3 อัน”
“พระไง”
ความคิดเห็น