ลมหายใจที่หวนคืน

ลำดับตอนที่ #4 : รังสีรักษากับตัวฉัน4

29 มิถุนายน 2553

            วันนี้เป็นวันที่คุณหมอคนสวยจะมาตรวจ ทุกวันจันทร์จะมีการเจาะเลือด ส่วนวันอังคาร คุณหมอจะมาตรวจ หากคนไข้คนไหนสุขภาพไม่ดีมีโรคแทรกซ้อนก็ต้องหยุดทำการฉายแสงก่อน ซึ่งฉันจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนันเป็นอันขาด ฉันบอกคุณหมอว่าเริ่มเจ็บคอ คุณหมอหัวเราะ บอกว่า แสงแรก ๆ ยังไม่ถึงหลอดอาหาร เฮ้อฉันคงวิตกกังวลไปเอง คุณหมอสั่งยาอมและยาแก้ไอละลายเสมหะให้ ปัญหาของฉันคือหากฉันนอนไม่หลับฉันจะเจ็บคอและเป็นหวัด หลังจากคืนแรกในหอผู้ป่วยสามัญฉันก็ได้ห้องพิเศษแบบสามเตียง และไต่อันดับมาจนได้ห้องพิเศษเดี่ยว ช่วงแรกนอนคนเดียว สามีที่เคารพวางแผนจะมาเฝ้าเมื่อฉายแสงในวันหลัง ๆ ที่ฉันอาจทานอะไรไม่ได้เลยยกเว้นอาหารเหลว เนื่องจากอาชีพหลักของเขาคือส่งลูกไปโรงเรียน ยิ่งช่วงนี้หน้าฝนด้วยสงสารลูกพี่สาวฉันช่วยดูแลลูกให้ เธอเหมือนเทพีประจำชีวิต คอยอำนวยความสะดวกทุกอย่างในชีวิตให้ฉันแม้จะขี้บ่นไปหน่อย ชอบบังคับให้ฉันทานอาหารที่มีประโยชน์ และเป็นแม่บุญธรรมของลูกสาวคนสวยฉันอีกด้วย

ช่วงแรกฉันยังถึกและบึกบึนอยู่ อาหารโรงพยาบาลก็ยังพอกินได้ หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปความดันเริ่มสูง สงสัยจะนอนไม่หลับเพราะเริ่มเหงา ตามประสาคนพูดมาก พูดไม่หยุดหย่อน เหงาปาก สามีเลยมานอนเฝ้าตอนกลางคืน พร้อมแวะตลาดนัดซื้ออาหารตามสั่ง เพราะฉันเริ่มเบื่ออาหารโรงพยาบาล อันนี้อย่าเอาเป็นตัวอย่างนะคะคุณผู้อ่านแบบว่าขนมจีนแกงไตปลา  ยำปลาดุกฟู ส้มตำคอหมูย่างอะไรแบบนี้ ฉันช่างเป็นคนไข้ที่แย่จริง ๆ นะนี่