ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [❤]_____Hard Stop►Chapter 2
Chapter 2
“เฮ้อ!~เหนื่อยชะมัด”
ซีวอนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าขนาดใหญ่...ทุ่มกว่าแล้วมันเป็นเวลาที่ไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ ดวงคาคมหลับพริ้มลงด้วยความเหนื่อยอ่อน...อยู่ชมรมฟันดาบมันก็เหนื่อยเหมือนกันแฮะ...
คิดไปเรื่อยๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้...ซีวอนจัดการปิดไฟทุกดวงในห้องก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู...ดวงตาคมหันมองความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนประตูห้องเปลี่ยนเสื้อจะปิดลง
“หาว~ววววววว ง่วงๆๆๆๆ~”
ซีวอนพาดกระเป๋าขึ้นบ่าก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนไป...
“อย่านะ! ปล่อยฉัน”
“นิ่งๆน่าเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“ฮึก!ไม่ ช่วยด้วย!!”
เสียงคนร้องหนิ...ขาแกร่งตรงเข้าซอยเปลี่ยวที่อยู่ข้างๆโรงเรียน...กลุ่มนักเลงที่กำลังรุมล้อมร่างๆหนึ่งไว้
“คุณตำรวจช่วยด้วย!”
ซีวอนวิ่งเข้าไปในซอยแคบก่อนจะตะโกนแหกปากดังลั่น
พลั่ก!
“โอ๊ย!~”
หมัดหนักเสยเข้าที่ใบหน้าคม...ซีวอนเซล้มลงก่อนจะโดนรุม(สหบาทา)จากกลุ่มนักเลง
“มุกนี้มันเก่าแล้วไอน้อง!!”
“อ๊อก อุ๊ก โอ๊ย!”
“ช่วยด้วยๆๆๆ ช่วยด้วยฮะๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
“เฮ้ย!ปิดปากยัยนั่นดิ!”
“ครับ!”
นักเลงคนนึกรับคำสั่งก่อนจะตรงเข้าล็อคตัวน่างบางไว้พร้อมกับใช้มือปิดปากไว้แน่น
“อ่อย อ้าน~”(ปล่อยฉัน~)
“โอ๊ย! อึก อ๊ะ! หยุดก่อน อ๊ะ”
“เฮ้ย!มันพูดไรวะ?”
“ไอ้ฮีโร่แสนโง่...ว่าไงหืม?”
ใบหน้าคมถูกจับให้เงยขึ้น...
“เฮ้ย!ไอซีวอน”
“ใครหรอรุ่นพี่?”
ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นหลังจากรุ่นพี่ของตนเห็นใบหน้านั่น
“น้องคังอิน”
“หา!!คังอิน...ซวยแล้วพี่ ปล่อยแม่งไว้เนี่ยแหละ เดี๋ยวพี่มันจะมาเก็บเรา”
“เออ...ไปเหอะ”
“ฝากไว้ก่อนนะยัยตัวแสบ!!”
ยกมือชี้หน้าร่างเล็กที่ถูกล็อคไว้ก่อนจะพากันวิ่งหนีตายสุดชีวิต
“นายๆ เป็นอะไรรึเปล่า?”
“อ่า~เล็กน้อยหน่า”
ซีวอนยันตัวลุกขึ้นก่อนจะจัดเสื้อให้เรียบร้อย...มือหนาเช็ดเลือดออกจากริมฝีปาก
“ฉันขอโทษนะ...”
“ไม่ต้องหรอก...ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“นายรู้ว่าสู้ไม่ได้แล้วมาช่วยทำไมเล่า”
“งั้นพี่ก็แย่นะสิ”
“ฮึกๆ ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุดเลย!”
“เฮ้!นี่ผมมาช่วยนะ”
“ฮึกๆ”
มือเล็กระดมทุบลงบนอกกว้าง...เกลียดตัวเองที่ทำให้ใครหลายคนเจ็บ เกลียดคนที่ชอบช่วยเหลือโดยไม่นึกถึงตัวเอง
“โอ๊ย!ผมเจ็บนะ~”
“ฮึก บ้าที่สุด!”
“พอแล้วๆ ผมเจ็บนะเนี่ย!”
“ฮึก ขอโทษนะ ว่าแต่...นายชื่ออะไร?”
“ซีวอน ชเวซีวอน”
“ฉันฮยอกแจ อี ฮยอกแจ”
“พี่อึนฮยอก...ปี 4”
“รู้จักฉันหรอ?”
“ที่กระเป๋าพี่ไง~”
“อ๋อ~ลุกไหวไหม?ขอบใจมากนะที่ช่วยฉัน”
มือเล็กประคองร่างตรงหน้าให้ยืนขึ้น...ก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองกับของร่างสูงสะพายข้างไว้
“จะให้ไปส่งที่ไหน?”
“หอSครับ~”
“อ่า~นายอยู่ที่นั้นหรอ?”
“ครับ!”
“ฉันก็อยู่ที่นั่น...แต่ฉันยังไม่รู้ห้องเลย”
“เฮ้!ก็พี่ปี 4 แล้วหนิจะไม่รู้ได้ไง?”
“ก็น้องชายฉันนะสิ!!ตัวดีเลย...มันจะไปอยู่หอปี 4 กะแฟนมันแล้วไล่ฉันมาอยู่หอปีหนึ่งเนี่ย!!”
“ตัวเล็กนิดเดียวบ่นเก่งจัง”
“ชิส์!อย่าให้พูดนะ เจ้าคยูหนะ...จะรักแฟนมันมากกว่าฉันแล้ว!”
“คยู? หมายถึงคยูฮยอน”
“ใช่!เอ๊ะ!นายรู้จักหรอ?”
“เขาเป็นรูมเมทผม~”
“รูมเมท?...งั้นแปลว่า”
“พี่ต้องอยู่กับผม~”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~จริงหงะ~เย้!!ดีใจจัง”
ร่างเล็กกระโดดไปมาตรงหน้าร่างสูง...ก่อนจะพุ่งตัวเข้ากอดคนตรงหน้า อยู่กับคนนี้แล้วอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...เพราะอะไรกัน?
“ไปเถอะครับ...ผมง่วงแล้วแล้วกระเป๋าพี่หละ”
“ก็นี่ไง~”
“ไม่ๆ หมายถึงกระเป๋าเสื้อ”
“อ๋อ คยูฮยอนเอาไปเก็บให้แล้ว”
“แต่พี่หาทางไปไม่เจอ?”
“ใช่!”
“อ่า~งั้นผมพาไปเอง”
ซีวอนเดินจูงมือร่างเล็กไปตามทางที่ตัวเองเดินประจำ...ความอบอุ่นส่งผ่านมือที่กุมกันไว้...อึนฮยอกก้มหน้างุดๆเมื่อรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ไม่เป็นปกติ...แต่กับซีวอน ได้เพื่อนเพิ่มอีกคนสินะเรา~
.
.
.
.
“เรียวอุค!”
เสียงทุ้มเรียกคนด้านข้างที่เอาแต่นั่งร้องไห้จนเผลอหลับไป...มือหนาสะกิดแขนเล็กเบาๆแต่ดูเหมือนว่ามันจะรบกวนการนอนของคนตรงหน้าไม่ได้เลย…ใบหน้าคมเลื่อนเข้าหาร่างเล็กเรื่อยๆ สันจมูกคนแตะลงบนแก้มนุ่มเบาๆพร้อมกับสูดความหอมจากแก้มนั่น
“อื้อ~”
ดวงตากลมลืมขึ้นช้าๆจากการรบกวน...ใบหน้าหวานแรงระเรื่อเมื่อพบกับใบหน้าคมที่อยู่ห่างกับตนแค่คืบ...เยซองยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆช่องว่างระหว่างทั้งสองลดลงอย่างเห็นได้ชัด...
“อื้อ~”
มือเล็กผลักอกแกร่งออกห่างจากตัว...ก่อนจะวิ่งลงจากรถไป ร่างสูงที่ดูมึนๆเห็นร่างเล็กวิ่งหนีไป...รีบวิ่งตามเข้าบ้านไป
“รู้ทางรึไงวิ่งมาเนี่ย?”
เท้าเล็กชะงักเมื่อได้ยินเสียงร่างสูง...ดวงตากลมกวาดมองรอบๆกายที่ค่อนข้างมืด...แต่บ้านหลังใหญ่ก็ยังดูเด่นเป็นสง่าอยู่ดี
“นี่มันคฤหาสน์ชัดๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้น!เข้าไปข้างในกับฉัน”
“เอ่อ...”
“อย่าทำฉันโมโหน่า!ตามมาเร็ว!”
เสียงทุ้มตะคอกเสียงดังก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กเข้าสู่บ้านหลังใหญ่ของตน...บ้านที่ไร้ความอบอุ่นจากครอบครัว
“คุณหนูกลับมาแล้ว”
เสียงหญิงมีอายุคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อพบเห็นคุณหนูของตน
“เด็กผู้ชายคนนั้นใครคะ?”
“อย่ามายุ่ง!!ห้ามใครรบกวนฉัน!”
“คะ...”
“จงอุน!”
เสียงเข้มดังขึ้น...ร่างสูงหันตามต้นเสียงก่อนจะมองอย่างเบื่อหน่าย
“นั่นใคร!แกเอาโสเภณีมานอนที่นี่ไม่ได้!”
“เหอะ!ยัยนี่ไม่ใช่โสเภณีหรอก...แค่ของเล่นที่กำลังเห่อ”
“ไม่ว่ายังไงก็ก็ห้ามมีอะไรกันในบ้านฉัน!!”
“บ้านคุณหรอ?...ต่อไปมันก็เป็นของผม!”
มือหนาคว้าขอมือเล็กไว้ก่อนจะพาวิ่งขึ้นด้านบนอย่างรวดเร็ว...คนที่ไม่ค่อยอยากจะเจอ พ่อ...ไม่เคยจะรู้สึกถึงคำนี้ด้วยซ้ำ...
ปึง!~
เยซองทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่หลังจากล็อคห้องเสร็จ...ร่างเล็กที่เดินตามมามองไปรอบๆห้องกว้าง...เตียงสีขาวสะอาดมันดูเข้ากันอย่างลงตัวกับเฟอร์นิเจอร์สีเทา...มันดูเรียบเฉย แต่ก็น่ามองอย่างบอกไม่ถูก
“ไปอาบน้ำไป~”
เสียงทุ้มดังขึ้นขณะที่ดวงตาคมยังหลับพริ้มอยู่...เหนื่อย เหนื่อยกับการมีครอบครัว...ที่มีก็เหมือนกับไม่มี ทุกอย่างมีพร้อมให้เขาเสมอ...ยกเว้นความรัก
“ผะ ผมไม่มีชุด”
“ใส่เสื้อคลุมไป อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ...เดี๋ยวก็ต้องถอด”
“เอ่อ...”
“จะทำเลยใช่ไหม?”
“....”
ปัง!~
เสียงปิดประตูดังพร้อมกับร่างเล็กที่หายแวบเขาไปในห้องน้ำเรียบร้อย…เยซองยกยิ้มเล็กน้อยให้กับความน่ารักของเรียวอุค
“พี่เยซอง~”
เสียงเล็กดังออกมาจากห้องแคบเมื่อรู้สึกว่าประตูมันไม่สามรถปิดได้
“หืม?”
“ผะ ผมล็อคมันไม่ได้”
“อ๋อ...กลอนมันเสียหนะ”
เยซองยกยิ้มก่อนจะเดินไปหน้าห้องน้ำ...
“แบบนี้ก็แย่นะสิ~”
เรียวอุคบ่นออกมาเบาๆก่อนจะปิดประตูไว้เฉยๆ...คงไม่เข้ามาหรอกมั้ง!?...มือเล็กค่อยๆจัดการถอดเสื้อผ้าของตนออก...ก่อนจะเดินไปอยู่ใต้ฝักบัวสายธารไหลลงบนร่างกายเล็กที่ยังมีรอยรักสีจางๆประดับอยู่...มือหนาดันประตูให้แง้มออกเล็กน้อย...ก่อนจะมองลอดช่องแคบๆนั่น
ผิวขาวน้ำนมประจักษ์สู่ดวงตาคู่คม...ร่างสูงไล่มองตัวแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะหยุดค้างที่ยอดอกสีสวย...ทั้งๆที่เขามองเป็นประจำแต่ก็อดใจเต้นไม่ได้ทุกที…
มือเล็กเลื่อนไปบีบสบู่ใส่ฝ่ามือก่อนจะค่อยๆลูบไปตามเลือนร่างตน...ลิ้นหนาเลียริมฝีปากตนเบาๆก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกางเกงนักเรียนของตน
“อื้ม~”
เสียงทุ้มครางเบาๆเมื่อความเป็นชายของตนเริ่มแข็งชันขึ้น...มือหนาละออกจากกางเกงก่อนจะดันประตูเข้าไป
“พะ พี่เยซอง!!”
ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นก่อนจะใช้มือบิดบังแกนกายของตน...ขาแกร่งเดินเข้าหาร่างเล็กเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า
“เอ่อ...ผมยังอาบน้ำไม่เสร็จ”
“นานเกินไป...ฉันรอไม่ไหวแล้ว”
มือหนาดึงร่างเล็กมากอดไว้ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากเล็ก ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าโพรงปากอุ่นพร้อมกับกวาดต้อนไปรอบๆ ลิ้นเล็กตอบสนองกลับด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุมไม่อยู่...มือหนาเลื่อนไปลูบสะโพกมนที่ไม่มีผืนผ้ากั้นเบาๆ แกนกายใหญ่คับแน่นกางเกงอย่างเห็นได้ชัด
_____________________[CENCER!~]__________________
(เนื้อหาเอ็นซีโหลดได้ที่Chapter 1นะ^ ^)
“อื้อ~พะ พี่เยซอง~”
“อะไร?”
“ผมหนัก~”
“ไม่จบแค่นี้หรอกน่า”
“ผมไม่ไหวแล้ว...ฮึก”
“บอกแล้วไง!อย่าร้องไห้ให้ฉันเห็น!!!”
เยซองลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะจับสะโพกเล็กยกขึ้น...แกนกายใหญ่เริ่มแข็งตัวอีกครั้ง ริมฝีปากหนาเลื่อนลงไปจูบกับริมฝีปากที่แดงเจ่อพร้อมกับขยับสะโพกของตน...บทเพลงรักเริ่มขึ้นอีกครั้ง...เหตุเพราะน้ำตาที่เกิดขึ้น...เพราะอะไร?ทำไมพี่ถึงเกลียดผมนัก...แล้วน้ำตาผม ทุกสิ่งที่เป็นผม...พี่ก็เกลียดมันใช่ไหม?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อื้อ~”
อึนฮยอกขยับตัวเล็กน้อยเมื่อแสงที่สาดส่องลงมาบนใบหน้าของตน...ห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นักประดับด้วยเตียงเดี่ยวสองเตียงที่ถูกนำมาชิดติดกัน...แขนแกร่งวางผาดร่างเล็กไว้ก่อนจะถูกยกออกเมื่อเจ้าตัวตื่นจากห้วงนิทรา
“เช้าแล้วหรอเนี่ย หาวววววว~”
ซีวอนดันตัวลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป...ร่างเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนาเพื่อหลบแสงแดดอุ่นๆนั่น...ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ เฮ้อ!วันนี้มีเรียนเช้า...ไม่อยากตื่นเลยTT’
“ซีวอน~”
ร่างเล็กดันตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินตรงหน้าตู้เย็นเล็กๆพร้อมกับตะโดนเรียกชื่อเจ้าของห้อง
“ครับ!”
“หิว~”
“อ่า~แปปนะครับ”
ซีวอนหยิบผ้าผืนเล็กพันรอบเอวไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ...ดวงตากลมหันมองร่างที่เพิ่งออกมา ใบหน้าหวานขึ้นสีจางๆกับสภาพของร่างสูง
“ฮ่าๆ พี่หน้าแดงแฮะ~”
“ฮึ่ย!จะเอาของกิน...”
“อ่า~ครับๆ”
รอยยิ้มประทับลงบนใบหน้าของซีวอน...มือหนาหยิบมันฝรั่งแผ่นจากตู้เย็นก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็ก
“ขอบใจ~”
ใบหน้าหวานก้มงุดๆให้พ้นจากภาพตรงหน้าพร้อมกับมือเล็กๆที่ยื่นมาคว้าซองขนมไป…ซีวอนยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของเพื่อนใหม่
“ไปได้แล้ว~ฉันมีเรียนเช้านะ”
“อ่า~ครับๆ”
ร่างสูงเดินเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง...อึนฮยอกทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้หมอนของซีวอน…มือเล็กหยิบมันขึ้นมาก่อนดวงตากลมจะจ้องมองอย่างสงสัย
“คิม เรียวอุค?”
รูปถ่ายหลายใบที่มีชื่อเขียนบ่งบอกคนในภาพอย่างดี...บางรูปดูเหมือนแอบถ่ายด้วยซ้ำ ...แฟนนายซินะ ฉันเจอนายช้าไปใช่ไหมเนี่ย? ตลกตัวเองชะมัด...ทั้งๆที่เป็นรักแรกแท้ๆ…มือเล็กเก็บรูปนั่นเข้าที่เดิมเมื่อได้ยินเสียงประตู
“ทำไรตรงนั้นครับ”
“อ๋อ...ฉัน ฉัน”
“หืม?”
“เอ่อ...คือ”
“พี่เห็นอะไรไปรึเปล่าเนี่ย?”
“เอ่อ...”
“ไม่ได้รื้ออะไรใช่ไหม?”
“เอ่อ...ฉะ ฉันขอโทษ”
“อ่า~พี่เห็นรูปนั่นใช่ไหม?”
“อื้ม...ฉันไม่ได้ตั้งใจ~”
“อ่า~ช่างมันเถอะ~พี่อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ!”
“รูปนั่น...แฟนนาย”
“อ่า~ไม่ใช่หรอกฮะ...ไม่ใช่แฟน”
ดวงคาคมหม่นลงทันทีเมื่อรู้สึกไม่แน่นอนกับเรียวอุคเลยสักนิด...ดูเหมือนว่าเรียวอุคเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ
“ไม่ใช่แฟน แล้วทำไม?”
“ผม...แอบชอบเขาหนะ^^”
“เอ๋?”
“ช่างเถอะๆ”
“ฉันขอโทษ...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ!พี่มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ...ไปอาบน้ำเร็วเดี๋ยวไม่ทันนะ”
“อืม”
ประตูห้องน้ำถูกปิดลงเบาๆ...ซีวอนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มก่อนจะหยิบรูปมาดู...รอยยิ้มของพี่ ผมจะเอามันกลับคืนมาให้ได้
.
.
.
.
.
“แฮ่กๆ”
“เดินให้มันเร็วๆเซ่!เดี๋ยวไม่ทันพอดี”
ขายาวก้าวออกจากบ้านหลังใหญ่ของตนโดยมีร่างเล็กวิ่งตามอย่างเหนื่อยหอบ...ร่างสูงเปิดประตูรถของตนก่อนจะเข้าประจำที่คนขับ...รถสีดำสตาร์ทตัวออกอย่างรวดเร็วโดยไม่รอร่างเล็กที่วิ่งตามมา
“พี่เยซอง~ผมอยู่นี่”
เสียงเล็กตะโกนด้วยความเหนื่อยพร้อมกับวิ่งตารถสีดำนั่นไป...ระยะห่างเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงยกยิ้มให้กับผลงานตัวเองก่อนจะเร่งเครื่องเร็วขึ้น...คนตัวเล็กพยายามวิ่งตามให้ทันแต่ดูเหมือนจะยากเหลือเกิน
“พี่เรียวอุค!”
มอเตอร์ไซค์สีขาวสะอาดขับตามร่างเล็กที่วิ่งตามรถอยู่ก่อนจะหยุดตัวเมื่อร่างเล็กทรุดลง
“แฮ่กๆ ซีวอน”
“พี่ตามอะไรอยู่ครับเนี่ย?”
“อ๋อ...เปล่าหรอก แค่ออกกำลังกายหนะ^^แฮ่ก”
ซีวอนประคองร่างเล็กไว้ก่อนจะหันไปหาอึนฮยอกที่นั่งอยู่บนรถคันนั้น
“พี่อึนฮยอกเดินไปได้ไหม?”
“เอ๋?”
“ผมจะพาพี่เรียวอุคไปส่ง”
“อะ เอ่อ...ก็ได้”
“ซีวอนไม่เอาหน่า”
“ไม่เป็นไรหรอก...ฉันเดินได้ จะไปหาเพื่อนพอดีด้วย...ขอบใจนะซีวอน”
“เห็นไหม พี่อึนฮยอกเขาเต็มใจ...ไปกันเถอะ”
ร่างเล็กถูกจัดให้นั่งบนรถสีขาวสะอาด...ซีวอนหันมายิ้มให้อึนฮยอกก่อนจะมุ่งตรงสู่โรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลมากนัก...
“ฮึ่ย!”
เสียงไม่พอใจดังขึ้นจากเจ้าของรถสปอร์ตสีดำที่จอดห่างอยู่ไม่ไกลนัก...มือหนากำพวงมาลัยรถแน่น...เมื่อคืนมันยังสอนเธอไม่พอใช่ไหม?
“เฮ้อ!~”
อึนฮยอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตามทางไปเรื่อยๆ...ในหัวคิดแต่เรื่องรุ่นน้องที่ทำให้ใจปั่นป่วน...คนที่ควรอยู่ตรงนั้น...มันไม่ใช่ฉันอยู่แล้ว...แค่เพียงวันเดียว ทำไมนายทำให้ฉันรักได้มากขนาดนี้กันนะ แต่เด็กนั่นน่ารักจริงๆแหละ...ไม่แปลกหรอกที่เขาไม่เลือกฉัน
.
.
.
.
.
.
“ขอโทษครับ!”
“อี ฮยอกแจ...เธอมาสาย 10 นาที ไปยืนนอกห้อง! ครูผิดหวังในตัวเธอนะ”
“ครับ…ขอโทษครับ”
“ฮ่าๆๆ มาสายเว๊ย!/ตลกวะเด็กเรียนมาสาย ฮ่าๆ”
เสียงนินทาต่างๆดังขึ้นมากมาย...อึนฮยอกเป็นอีกคนที่ไม่มีเพื่อน ด้วยความที่เขาเรียนเก่งและดูโดดเด่นกว่าคนอื่น...มันทำให้ทุกคนในห้องแอนตี้เขา ต่างก็บอกว่าเขาเสนอหน้ามากเกินไป...บางทีแค่อยากช่วยเท่านั้นเอง
กริ๊ง!~
เสียงออกบ่งบอกเวลาพักกลางวัน...คุณครูเดินออกมาหน้าห้องก่อนจะคาดโทษอึนฮยอกโดยการให้ยืนจนกว่าเพื่อนกินข้าวเสร็จ
“ฮ่าๆๆๆ ไง~อดกินข้าว...สมน้ำหน้า!”
“เออ!ไปกินข้าวกันปล่อยแมร่งยืนตรงนี้แหละ”
“เดี๋ยวพี่เอาข้าวมาฝากนะน้องสาว~”
ร่างเล็กยืนอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว...ช่วงพักที่ไม่มีใคร ดวงตากลมหันไปเห็นซีวอนที่เดินผ่าน ปากเล็กกำลังจะเอ่ยเรียกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเรียวอุคที่เดินออกมาจากห้อง...มือหนาจับข้อมือของเรียวอุคไว้ก่อนจะพากับไปกินข้าวที่ประจำ
ทิ้งร่างเล็กที่ยืนอยู่เพียงคนเดียว...หิวจัง เมื่อเช้ากินไปแค่ขนมเอง...เฮ้อ!~พระเจ้ากำลังแกล้งฉันใช่ไหม?
“พี่เรียวอุค...เมื่อเช้าหนะ ทำไมพี่มาทางนั้นหละ...หอของปีสามอยู่อีกทางไม่ใช่หรอ?”
“เอ่อ..คือ ฉันไปวิ่งเล่นไง~”
“ครับ!...ถ้าพี่ไม่อยากบอกผม”
“ฉันขอโทษนะซีวอน”
“ช่างเถอะฮะ~”
“.....”
“อะนี่~ผมเอามาเผื่อพี่ กินเข้าไปเยอะๆนะพี่จะได้ตัวโตขึ้นบ้าง”
มือหนายื่นขนมปังไส้ถั่วให้ร่างเล็ก...รอยยิ้มประดับบนใบหน้าเบาๆก่อนจะค่อยๆอ้าปากงับ แต่ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหนึ่งมาขัดขวาง
“โทษทีนะ...เรียวอุคมีธุระกับฉัน”
“เอ่อ...พี่เยซอง มีเรื่องอะไรกันเรียวอุคหรอครับ?”
“กับเรียวอุค!ไม่ใช่นาย!ไม่ต้องถาม มานี่!”
มือหนาฉุดรั้งให้เดินตามไป...ใบหน้าหวานหันมามองซีวอนก่อนจะยิ้มให้...ซีวอนทิ้งตัวลงบนหญ้าเบาๆดวงตาคมมองขึ้นฟ้าไป...พลันคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าเขาทิ้งเพื่อนใหม่ไว้หนิ...เข้าเรียนทันรึเปล่าน้า~
ขาแกร่งพาร่างของตนไปที่ห้องของอึนฮยอกทันที...ภาพที่เห็นทำเอาร่างสูงแทบหยุดหายใจ...ร่างเล็กเพื่อนใหม่ของเขาถูกอาหารจำนวนมากราดลงบนหัว เจ้าตัวทำได้แค่ยืนนิ่งๆเท่านั้น
“หยุดนะ!!”
“เฮ้!เด็กปีหนึ่ง...มาขึ้นเสียงใส่พวกฉันงั้นหรอ?”
“อย่าทำเขา”
“แกเป็นใครมาสั่งฉันหา!”
“เป็นน้องชายกรูเอง!!”
เสียงเข้มดังขึ้นก่อนจะถีบร่างที่กระชากคอเสื้อซีวอนลงไปนอนกับพื้น...
“คะ คังอิน”
“ไง? มึงมีไรจะพูดไหม?”
“ขะ ขอโทษ”
“1 ถึง 3กรูเห็นหน้ามึงอยู่ตาย!!”
กลุ่มนักเรียนพากันแตกตื่นวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง...คังอินยิ้นให้ซีวอนเล็กน้อยก่อนจะเข้ากอดน้องชายของตน
“พี่คัง~”
“มาไมเนี่ยเรา?แถวนี้มันอันตรายนะ”
“เพื่อนผม”
“หืม?”
คังอินหันไปมองร่างที่เลอะคราบอาหารเต็มไปหมด...มือหนาของคังอินจับใบหน้าหวานเงยขึ้นเบาๆ
“อี ฮยอกแจ...”
“....”
“พี่รู้จักหรอ?”
“เหอะๆ เค้ารู้จักกันทั้งนั้นแหละ...เด็กเรียน เสนอหน้า ไม่ค่อยยอมคน...แต่ก็ไม่สู้”
“เอ่อ...”
ซีวอนเอ่ยเบาๆก่อนจะหันไปหาร่างเล็กที่ยืนอยู่
“พี่ไม่เป็นไรนะ”
“ฉันไม่เป็นไร...ชินแล้วหละ^^”
อึนฮยอกยกยิ้มเบาๆก่อนจะพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ...มือเล็กล้างใบหน้าตนก่อนจะใช้น้ำลูบหัวไปเรื่อยๆ
“ผมช่วย!”
“ไม่ต้อง!! เอ่อ...ฉันทำเองได้”
“ให้ผมช่วยเถอะ”
“...”
มือหนาค่อยใช้น้ำลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ...คังอินมองภาพตรงหน้าก่อนจะส่ายหัว เสียงเข้มสั่งลาน้องชายตนก่อนจะเดินหายไป
“พี่ไปนะ”
“ครับ”
“ฮึกๆ”
เสียงสะอื้นเบาๆทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำทุกอย่างลง
“พี่ร้องไห้...ทำไมครับ”
“เปล่า ฉันไม่เป็นไร...ฮึก!ช่างเถอะ”
มือเล็กปัดมือหนาออกเบาๆก่อนจะวิ่งหนีออกไป...ดวงตาคมมองตามร่างที่วิ่งออกไป...เป็นอะไรของเขากันนะ
.
.
.
.
.
TO BE CON.
@@@@@@@@@@@@@@@
/*ฮ่วย~ร้อนนนน นนนนนน!~
/*พรุ่งนี้มอบตัว T T กรี๊ดดดดดดดดดดดด~
/*เปิดเทอมใกล้เข้ามาแล้ว 5 5 5 55 *
คอมเม้นต์ = กำลังใจ~❤
too ns.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น