คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ::: รักก่อตัว
ดงเฮที่นั่งเล่นๆอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก็บ่นถึงฮยอกแจเพราะ ความคิดถึงพร้อมกับที่คยูฮยอนเดินออกมานั่งเล่นเป็นเพื่อนดงเฮ พร้อมกับคุยฉันท์พี่น้องอีกครั้ง
"เป็นไงฮะเรา มานั่งเหงาหงอยอะไรตรงนี้??"
"ก็เปล่าหรอกครับ คิดถึงฮยอกแจอยู่ไม่รู้มันจะเป็นยังไงบ้าง"
"เฮ้อ!!พี่ก็คิดถึงฮยอกแจเหมือนกันแหละ แล้วซองมินหล่ะเป็นไงบ้าง"
"ก็เรื่อยๆแหละพี่ เค้าเหมือนไม่ค่อยอยากอยู่กับผมเลยอ่ะ"
"น่าทำใจๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง"
"ผมก็ขอให้เป็นแบบนั้นนะครับ แล้วพี่อ่ะไม่ไปไหนหรอ"
"แกจะให้พี่ไปไหนอ่ะ??"
"ไปตามหาหัวใจมั้ง อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ"
"ไม่รู้อะไรห๊ะ!!!"
"ไม่รู้ว่าพี่ชอบ ซองมิน ไงครับคุณพี่ชาย"
"อะ....อะไร อย่ามาปรักปรำพี่นะ"
"ไม่ยอมรับอีก เดี๋ยวก็แห้วหรอก ผมไปก่อนเด้อ ฝันดีครับ"
"เออๆ ฝันดี"
"อย่าลืมที่ผมพูดนะ ไปก่อนนะครับ"ดงเฮพูดก่อนจะหายแวบไปด้วยความว่องไว
"เออ ไปไหนก็ไปๆ"คยูฮยองที่โดนดงเฮพูดแบบนี้ก็เลยไล่น้องชายไปนอน พร้อมกับมาคิดเรื่องของตนเอง คิดๆไปฉันจะแห้วแบบที่มันบอกป่าววะ พลางตอบตนเองว่า ไม่หรอก
ทางด้านซองมินที่เดินมาก็พลอยไปยินเรื่องที่ดงเฮกับคยูฮยอนคุยกันพอดีก็เลยรู้สึกใจเต้นอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับหน้าที่ร้อนผ่าว
"นี่เค้าชอบเรางั้นหรอ??"ซองมินพูดพร้อมกับเดินออกมาจากห้องนั่งล่นที่ทั้งสองคนอยู่ ก่อนจะคิดเรื่องที่พูดมาเมื่อกี๊ พร้อมกับป๊ะดงเฮอย่างบังเอิญ
"อ้าว!!ซองมิน คิกๆ จะไปไหนหรอ"ดงเฮที่พึ่งห่างจากคยูฮยอนมาก็เลยอดนึกถึงเรื่องที่พูดจนหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว
"กำลังจะกลับห้องหน่ะ"
"อ๋อๆ คิกๆ งั้นฝันดีนะครับ บ๊าย บาย"ดงเฮพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักๆออกไป
"สงสัยเรื่องที่พวกเค้าพูดกันจะเป็นความจริง จนดงเฮมองหน้าเค้ายังยิ้มไปขำไป"ซองมินคิดแล้วก็ยิ้มพลางเดินกลับห้องอย่างมีความสุข
ณ.ปราสาทแวมไพร์
เช้าวันรุ่งขึ้นฮยอกแจกับลีทึกตื่นขึ้นมาพร้อมกันแต่ทั้งคู่นั้นยังไม่ลุกจากที่นอนหรอก ทั้งคู่นั้นกำลังนอนเล่นอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ ทั้งคู่เล่นกันไปเล่นกันมาจนงัดเรื่องความสวยความงาม พร้อมกับเรื่อง......เนื้อคู่ขึ้นมาคุย
"พี่ทึกๆ ใช้ครีมบำรุงผิวอะไรหรอ??"
"ทำไมหรอ??"ลีทึกถามพร้อมกับจบผิวตัวเองไปด้วย
"ก็มันขาว นุ่ม แล้วก็ยังหอมอีกด้วย"ฮยอกแจพูดจนลีทึกขินหน้าแดงทันที
"บ้าฮยอกแจก็ ว่าแต่พี่เหอะเราก็เหมือนกันใช้ครีมอะไร ขาวจริงๆ"
"เรื่อยๆแหละพี่ ครีมของอะไรที่ดีผมก็ใช้"
"พี่ก็พอกับเราแหละ คังอินเค้าซื้อให้พี่ลองใช้หน่ะ"
"อ๊ะๆๆๆๆๆ!!พูดถึงคังอิน พี่ทึกรักกับพี่คังอินยังไงหรอ??"
"อยากรู้ไปทำไมฮะเรา??"
"ก็อยากรู้อ่ะ เล่าเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"อ๊ะๆ!ก็ได้ๆ ก็แค่ตอนนั้นอ่ะพี่กับคังอินหน่ะมาอยู่ที่ปราสาทเดียวกัน แล้วคังอินเค้าก็มาขายขนมจีบพี่ พี่ตอนแรกๆก็ไม่ยอมหรอกแต่หลังๆคนเชียร์พวกพี่เยอะมาก พี่ก็เลยลองคบกันหน่ะที่ผ่านมาหลายปีมากลยนะที่พี่คบกับคังอินมาหน่ะ"
"ว้าวๆๆๆๆ!!ออกแนวโรแมนซ์มากเลย"
"จ้าๆ ว่าแต่พี่เราเหอะเมื่อคืนหน่ะพี่รู้นะ ว่าไปไหนกับใครหรือใครมาส่ง"
"บะ...บ้าหรอพี่ทึกอ่ะ อ๊าก!!!"ฮยอกแจพูดพลางด้วยอาการเขินเลยเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
"ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ แหมๆๆแค่นี้ทำเขินหรอจ๊ะ"
"บ้าๆๆๆ พี่ทึกบ้า ไปอาบน้ำแล่ว ชิส์!~"ฮยอกแจเขินจนเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำพร้อมกับเสียงของลีทึกที่แซวไม่เลิก
"มากับใครนะเมื่อคืนหน่ะ เนื้อคู่ของเรารึเปล่า!!! ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ"ลีทึกแซวพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก เพื่อกินข้าวแล้วก็ออกไปเดินเล่นนอกปราสาท
สิบห้านาทีต่อมาฮยอกแจก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอเรียกลีทึกก็พบแต่ความว่างเปล่า เลยแต่งตัวพร้อมกับเดินหารอบๆ แต่ก็ไม่เจอเลยออกไปหานอกปราสาทแทน แต่พอเดินไปนานๆเข้ากลับได้กลิ่นเลือดที่รุนแรงมาก และรู้สึกว่าถูกจ้องอยู่ลยเริ่มเดินช้าลง พร้อมกับพูดออกไป
"ใคร ออกมาให้หมด"พูดด้วยเสียงเย็นชา พร้อมกับเหล่าแวมไพร์กระหายเลือดจำนวนมากเดินออกมา
"พวกเราเอง"ตอบอย่างไม่เป็นมิตรนัก ที่ริมฝีปากเคลือบด้วยเลือดสีแดงฉานไหลลงคอมาอย่างช้า
"ต้องการอะไร"ฮยอกแจถาม
"เลือดของท่านไงหล่ะ ท่านหมาป่าผู้สง่างาม"แวมไพร์ตนนึงตอบก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฮยอกแจ พร้อมกับฮยอกแจที่ขู่คำรามออกไป
"อย่าที่จะคิดเชียวนะท่าน ถ้าท่านยังไม่อยากเสียพี่ชายคนนนี้ของท่านไป"แวมไพร์หนึ่งในนั้นพูดพร้อมกับเหวียงร่างบางที่คุ้นเคยที่ตอนนี้เปรอะไปด้วยเลือดสีแดงฉานทั่วลำคอและเสื้อผ้าเต็มไปหมด นั่นทำให้ฮยอกแจชะงักทันที
"ต้องการแค่นี้หรอ ไม่สมกับที่เป็นพวก 'Heartless' เลยนะ"ฮยอกแจพูดอย่างนิ่งๆแม้ในใจจะร้อนรุ่มมากก็ตาม แต่เค้ารู้ดีว่าอีกไม่นานต้องมีการนองเลือดเกิดขึ้น
"แค่นี้แหละท่าน ให้ได้มั้ยหล่ะ ?? แลกกับร่างที่กำลังจะหมดลม"
"ได้สิ แต่ทำให้ข้าตายก่อนสิ ไอ้พวกเลือดเย็น!!"ฮยอกแจพูดเสียงดังพร้อมกับแปลงร่างและคำรามให้ทั่วผืนป่า ไม่นานก็มีเสียงหมาป่าคำรามดังทั่วผืนป่าและวิ่งมาทางฮยอกแจและทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับกระโจนใส่กันอย่างไม่ยั้ง
ฮยอกแจที่กระโจนเป็นตัวแรกตัวอื่นๆก็ตามมา ฮยอกแจสู้ไม่ยั้งมือแม้ตัวเองนั้นจะเริ่มมีแผลตามตัวบ้างแล้วก็ตามแต่ถ้าทำเพื่อช่วยพี่ตนเองตายเค้าคนนี้ก็ยอม สู้กันมานานไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยซักนิด และเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปนานมาก ทั้งหมาป่าและแวมไพร์ก็ตายไปไล่เลี่ยกันไม่น้อย
อยู่ดีๆฮยอกแจก็ถูกกัดที่ไหล่อย่างแรงจนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับร้องอย่างโหยหวนพอที่จะทำให้หมาป่าตัวอื่นๆฮึดขึ้นเมื่อหมาป่าที่สง่าของพวกเค้าโดนกัด ฮยอกแจที่โดนกัดก็ไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง เป็นเวลานานพอสมควรที่ศึกนี้สงบลงโดยที่แวมไพร์ตายหมดยกเว้นหัวหน้าที่หายไป ส่วนทางหมาป่าตายไปเยอะแต่ก็เหลืออยู่บ้าง
ฮยอกแจกล่าวขอบคุณทุกตัวแต่ตอนที่กำลังจะย่อก็ทรุดลงไป พร้อมกับหมาป่าตัวที่ใกล้ที่สุดก็ดันให้ลุกขึ้น และให้ฮยอกแจรีบหาลีทึกกลับวังโดยด่วน ฮยอกแจกล่าวขอบใจอีกครั้งก่อนจะคืนร่างเป็นมนุษย์ และพยุงลีทึกที่เลือดยังไม่หยุดไหลโดยการเอาไหล่ของตนนั้นพาดแขนลีทึกไปและช่วยพยุงเบาๆ โดยไม่ให้เจ็บมากนัก
ก่อนที่จะเดินกลับปราสาทฮยอกแจนั้นก็เจ็บพอๆกันแต่ตรงหัวไหล่รู้สึกจะหนักสุดตรงที่โดนแวมไพร์กัด รู้สึกปวดไปทั้งแขนแต่ก็ไม่พูดออกมาซักคำ
"อดทนและเข้มแข็งไว้นะครับพี่ลีทึก ผมอยู่นี่แล้วผมมาช่วยพี่แล้วอย่าพึ่งเป็นอะไรนะครับ"ฮยอกแจบอกลีทึกให้เข็มแข็งและอดทนพร้อมกับร่างบางที่ยังมีสติอยู่นิดๆพูดขึ้นมาว่า
"พี่ขอโทษๆนะฮยอกแจ ที่ทำให้นายต้องลำบาก พี่ดีใจที่นายมาช่วยพี่ อึก! แคร่กๆ"ลีทึกพูดพร้อมกับสำลักลิ่มเลือดนั่นยิ่งทำให้เลือดไหลออกมามากขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะช่วยพี่เอง อีกนิดเดียวเราก็จะถึงแล้วนะครับ พี่ต้องอดทนไว้นะ"ฮยอกแจกัดฟันทนเจ็บแม้ตนเองจะเจ็บ ก็อดทนไว้ไม่ปริปากซักคำ พร้อมกับพยุงลีทึก เข้าปราสาทที่กำลังจะถึงพร้อมกับตะโกนเรียกหมอหลวงทันที อันคยองและคิบอมที่เห็นทั้งคู่ก็ตกใจมาทันทีเลยรีบตามหมอหลวงให้
ฮยอกแจพยุงลีทึกขึ้นบันไดสู่ห้องบรรทมของตนทันทีพร้อมกับที่หมอดูอาการให้ลีทึกอย่างละเอียดเพราะ ฮยอกแจสั่งพอหมอดูให้ลีทึกเสร็จอยู่ดีๆฮยอกแจก็ทรุดลงไปและหมดสติทันที ฮันคยองที่เห็นเช่นนั้นเลยให้หมกรีบดูอาการให้ฮยอกแจทันที ส่วนลีทึกนั้นก็ให้คิบอมเฝ้าไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น ส่วนฮยอกนั้นฮันคยองให้ใช้ห้องตนเองไปก่อน หมอเลยลงมือดูอาการทันที พร้องกับแจ้งให้ฮันคยองทราบว่า
"ท่านฮยอกแจนั้นโดนแวมไพร์กัดเลยไหล่หลุดเราตองทำการต่อไหล่ซักนิด เชิญท่านฮันคยองรอข้างนอกเถอะครับ"
"ไม่เป็นไรเราอยู่ได้"ฮันคยองพูดพร้อมกับมองฮยอกแจที่เหงื่อท่วมตัว ที่ตอนนี้ตื่นขึ้นมาอีกรอบหลังจากหมอพูดถึงอาการจบ หมอมองหน้าฮยอกแจก่อนที่ฮยอกแจจพยักหน้าเป็นการให้ลงมือได้
เป็นเวลาสามชั่วโมงเต็มที่ฮยอกแจทรมานเป็นอย่างมากเสียงร้องของฮยอกแจนั้นดังกังวานไปทั่ว แต่ฮันคยองนั้นก็อยู่ข้างฮยอกแจไม่ห่างพร้อมกับมือของทั้งคู่ที่บีบกันอย่างแน่นพอเจ็บปวดทีนึงทั้งคู่ก็จะบีบมือกันแน่นๆเป็นการยืนยันว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
แต่ตอนนี้ฮยอกแจที่ทำการต่อไหล่ที่หลุดเสร็จแล้ว ก็นอนมองหน้าฮันคยองพร้อมกับเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ล้อมรอบตัวของฮยอกแจ ฮันคอยงที่ขอบคุณหมอเสร็จก็สั่งให้แม่นมของตนนั้นทำการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฮยอกแจทันที พอเปลี่ยนเสร็จก็ต้องทำแผลให้ฮยอกแจที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเล็บ และรอยเขี้ยวมากมาย ห้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดลงไปอีกริมฝีปากสดใสในตอนนี้กลับแห้งแตกและซีด
"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย มันเป็นสายตาที่ฉันรู้สึกว่านายสงสารฉัน"ฮยอกแจเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับที่ฮันคยองเดินมานั่งข้างๆ
"ฮยอกแจนายเก็บไว้ไม่มิดหรอกความเจ็บปวดของนายน่ะ ฉันมองเห็นนะแสดงออกมาก็ได้"
"ฉันไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นหน่ะ ฉันที่เข้มแข็งไม่อยากอ่อนแอเพราะ น้ำตา"ฮยอกแจพูดพร้อมกับตาที่มองฮันคยอง
"พักผ่อนเถอะ แล้วฉันจะให้คิบอมดูพี่นายให้นะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง"
"ขอบใจนะ"ฮยอกแจพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆและหลับตาลงพร้อมกับลงสู้นิทราเพราะ ความเหนื่อยล้า ฮันคยองที่เห็นฮยอกแจหลับไปก็ออกไปดูลีทึกที่ให้คิบอมไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"บอมลีทึกอาการเป็นไงบ้าง ??"
"หลับไปแล้วหล่ะพี่ แล้วฮยอกแจหล่ะได้ยินเสียงร้องไม่ขาดเลยตั้งสามชั่วโมง"
"ไหล่หลุดหน่ะ เลยต้องต่อไหล่ตอนนี้หลับไปแล้วหล่ะ แต่ทั้งคู่สุดยอดนะแม้จะเจ็บไม่เคยบ่นเลย"ฮันคยองพูดพร้อมกับมองลีทึกที่อาการหนักพอๆกับฮยอกแจ แต่ฮยอกแจหนักกว่านิดนึง
"เค้าเข้มแข็งมากเลยพี่ฮัน ขนาดเจ็บยังยิ้มให้ผมเลย แล้วนี่พี่เขียนจดหมายบอกฝั่งนู้นยัง ??"
"ยังเลย พี่กะจะไม่เขียนหน่ะ พี่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เท่าไหร่"
"แล้วแต่พี่นะ เดี๋ยวพี่ลีทึกผมจะเฝ้าเองนะ"
"อืม พี่ฝากด้วยนะพี่ต้องเฝ้าฮยอกแจหน่ะ"ฮันคยองแล้วตบบ่าน้องชายเบาๆพร้อมกับเดินออกมาจากตรงนนั้น เพื่อกลับไปดูฮยอกแจ
ทั้งฮยอกแจและลีทึกหลับไปเต็มๆถึงสองวัน แต่ทั้งสองวันที่ทั้งคู่หลับไปก็มีหมอมาตรวจตลอด พอทั้งคู่ตื่นมาก็เกิดอาการเจ็บแผล
ทางฮยอกแจที่ฮันคยองเฝ้าอยู่พอฮยอกแจตื่นขึ้นมาก็ทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง แต่เจ็บจนฮันคยองต้องเข้ามาช่วยพยุง ซึ่งฮยอกแจก็กล่าวขอบคุณเบาๆพร้อมกับแม่นมที่ยกอาหารเข้ามาให้ ซึ่งฮยอกแจเจ็บไหล่ไม่สามารถทานเองได้ฮันคยองจึงต้องป้อนฮยอกแจ พร้อมกับทานยา พอเสร็จแล้วก็เลยเกิดบทสนทนาเล็กขึ้นมา
"ฮันคยองขอบใจนายมากนะที่อยู่คอยดูแลฉัน แต่ฉันอยากไปหาพี่ลีทึกอ่ะ"
"อืม เดี๋ยวฉันจะพานายไปเอง ค่อยๆลุกนะ"ฮยอกแจก้าวขาลงอย่างช้าๆ แต่อยู่ๆก็ทรุดลงจนฮันคยองคว้าแทบไม่ทัน
"ขอบใจนะ ทำไมตัวนายเย็นจังเลย"ฮยอกแจถามพร้อมกับที่อยู่ในอ้อมแขนของฮันคยอง
"นายก็รู่ว่าพวกฉันมันมีแต่จิตวิญญาณแต่หัวใจหยุดเต้นแล้ว เลือดเย็นหน่ะ"
"อืม แต่ทั้งสามสี่วันมานี้ขอบใจนายจริงๆนะ"ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่ลีทึกอยู่ เคาะประตูสามครั้งก่ออนจะเปิดเข้าไปอย่างเบามือ พร้อมกับที่ลีทึกและคิบอมหันมามอง
"ฮยอกแจมาแล้วหรอ นายเป็นไงบ้าง เจ็บไหล่อยู่รึเปล่า"ลีทึกเมื่อเห็นฮยอกแจก็ยิงคำถามเลยทันที ฮยอกแจยิ้มเบาๆพลางให้ฮันคยองพาตนไปที่เตียง
"ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วครับ พี่หล่ะเจ็บอยู่รึเปล่า หน้าพี่ซีดมากเลยนะ"ฮยอกแจพูดพร้อมกับมือบางที่ลูบหน้าของลีทึกอย่างเบามือ พร้อมกับลีทึกที่ยิ้มอย่างบางๆให้
"ว่าแต่พี่เราหน่ะซีดยิ่งกว่าอีก หน้าก็ดูไม่ได้เลยดูแลตัวเองซะนะ อย่าให้พวกที่มาช่วยเราต้องผิดหวังเลยนะ"
"ผมจะพยายามครับ พี่หน่ะอยู่แต่ในห้องนะ อุดอู้น่าดูไปข้างนอกมั้ย ?? พี่จะได้สดชื่น"ฮยอกแจเสนอทางที่จะทำให้ลีทึกหายได้เร็วขึ้น โดยขอร้องคิบอมให้พยุงลีทึกไปให้หน่อย ซึ่งทั้งคู่ไม่อยากปฏิเสธซักเท่าไหร่หรอก
ในที่สุดทั้งหมดก็มาอยู่ในสวนนั่งเล่นพร้อมกับลีทึกที่สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอย่างเต็มปอด แต่แล้วก็ไมบุคคลพิเศษของลีทึกมาหา เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคังอิน
"เคารพพะยะค่ะท่านฮันคยอง ท่านคิบอม ท่านฮยอกแจ"คังอินพูดพร้อมกับถวายบังคมอย่างนอบน้อม
"ไม่เป็นไรหรอก เชิญท่านตามสบายเถอะ ไปดูลีทึกซะเถอะนายอาจจะคิดถึงเค้า"ฮันคยองพูดพลางส่งสายตาไปทางลีทึกที่นั่งอยู่ พอคังอินเดินออกไปฮยอกแจก็หันมาพูดกับฮันคยอง
"นี่แหละเหตุผลที่พวกฉันต้องเข้มแข็งแม้อยากจะอ่อนแอก็ตามเถอะ ทุกคนมีหน้าที่ๆต้องทำไม่สามารถอ่อนแอได้ เพราะมันเป็นงานที่เข้มแข็งหน่ะ"ฮยอกแจบอกฮันคยองในขณะที่เฝ้าดูลีทึกกับคังอินไปด้วย
"งั้นนายไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ แบ่งให้ฉันได้รู้บ้างถ้านายอยากระบายหรืออะไรฉันจะเป็นผู้ที่นายคอยพูดได้ตลอดเวลา ให้ฉันได้แบ่งปันมันบ้างเถอะ"ฮันคยองพูดพร้อมกับดึงฮยอกแจเข้ามากอดอย่างทะนุถนอม และจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
"ขอบใจฮันคยอง ขอบใจมากๆเลย"ฮยอกแจพูดพร้อมกับกอดตอบฮันคยองเบาๆ คิบอมที่รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินก็ปลีกวิเวกออกมา
ทางด้านลีทึกและคังอิน ทั้งคู่ก็นั่งพูดคุยและใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะ คังอินงานยุ่งอยู่
"มีอะไรทำไมไม่บอกผมหล่ะ ผมเป็นห่วงรู้มั้ย ถ้าคุณเป็นไรไปผมจะอยู่ยังไงหล่ะ"คังอินพูดพร้อมกับกอดลีทึกไว้ไม่ห่าง
"ฉันไม่เป็นไรๆ ฉันจะอยู่กับนายเองนะ ฉันรักนายนะคังอิน ฉันรักนาย"ลีทึกบอกพร้อมกับกอดคังอินอย่างรักใคร่ พร้อมกับคังอินที่ต้องขอตัวไปทำงานต่อ
"กระหม่อมไปก่อนนะครับท่านฮยอกแจ ทรงรักษาพระวรกายให้หายเร็วไวนะครับ"
"ขอบใจมาก ไปเถอะว่างๆแวะมาใหม่ได้นะ เราจะรอ"ฮยอกแจพูดพร้อมกับผายมือให้คังอินเล็กนอย ก่อนที่คังอินจะโค้งแล้วเดินออกไป ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไปนั่งที่สวนกันอีกครั้ง
"ยิ้มหน้าบานเชียวนะครับพี่ลีทึก แค่พี่คังอินมาหาเองนะ คิกๆ"ฮยอกแจแซวในขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ
"บ้า!~ พี่ก็แค่มีความสุขเฉยๆ"
"ฮ่าๆ พี่หน้าตาสดชื่นขึ้นเยอะเลยนะครับ พี่ลีทึกจะอยู่นี่ต่อรึเปล่า"
"พี่ขออยู่อีกนิดนะ"
"อืม คิบอมดูพี่ฉันด้วยนะ ฉันขอตัวไปพักก่อน ไปเถอะฮันคยอง"ฮยอกแจพูดก่อนที่ฮันคยองจะช่วยพยุงฮยอกแจไปพักที่ห้องนอนของฮันคยองเพราะ ห้องนั้นให้ลีทึกเอาไว้พัก
"เดินดีๆนะ"ฮันคยองบอกก่อนจะพยุงฮยอกแจอย่างระมัดระวัง
"อืม อุ๊ย!" แต่พูดไม่ทันขาดคำฮยอกแจก็สะดุดเท้าตนเอง แต่ยังดีที่ฮันคยองยังคว้าทัน
"เห็นมั้ยพูดไม่ทันขาดคำ สะดุดซะแล้ว ระวังอีกนิดนึงสิ"ฮันคยองเอ็ดเบาๆ
"โอเคๆ ฉันจะระวังมากกว่านี้"ฮยอกแจตอบรับอย่างไม่ใส่ใจมากนัก แต่ไม่นานก็มาถึงห้องของฮันคยอง
"ถึงแล้ว แล้วก็นอนได้แล้วนะ พักซะๆ"
"แล้วนายจะนอนไหนอ่ะ ฮันคยอง ??"ฮยอกแจถาม พร้อมกับที่ทังสองจ้องหน้ากันแบบไม่วางตา
------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วค่า อีกเรื่องนึงกำลังจะแต่งนะคะ พอดีมีกีฬาสี
เลยตอนนี้ ไม่สบาย ปวดหลัง ปวดแขน นิ้วเดาะ เลยหยุดอัพยาวเลยค่ะ
ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ความคิดเห็น