เล่ห์รักหอนายโลม [ Fic..???xSUNGMIN ]

ลำดับตอนที่ #4 : PART 2

2

"เดี่ยวนายก็ได้ชดใช้คืนแล้วล่ะ" ชีวอนยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดูต่างออกไป ออกจะเย็นยะเยือก ซองมินพยายามถอยหนีแต่ยิ่งถอยออกไปเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนถูกรุกเข้ามาเท่า นั้น

แอ้ดดด..... ประห้องถูกเปิดออกช้าๆ

"คุณชีวอนเรียก มีอะไรรึเปล่าครับ" เสียงสดใสกล่าวขึ้นมาจากทางประตู ชีวอนถดตัวกลับมานั้งอย่างเดิม

"มาก็ดีแล้ว ทงเฮ" ชีวอนกระแอ่มเบาๆก่อนจะรีบตอบรับ แม้จะอายเล็กน้อยที่ให้คนมาเห็นภาพที่ไม่ควร

"ครับ คุณชีวอน" เสียงเป็นมิตรกล่างอีกครั้ง ซองมินหันหน้ากลับไปดู เด็กหนุ่มในชุดกิโมโนสีเขียวอ่อนยืนยิ้นอย่างน่ารัก ผมสีดำขลับระต้นคอรับกับใบหน้าสวยหวาน ยิ่งมองซองมินก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอัปลักษณ์ ได้แต่อิจฉาผมสีดำที่่เขาไม่อาจมี

"ช่วยพาซองมินไปสำรวจที่นี้ที เขาเพิ่งมาใหม่ ฉันจะเขากรมจะกลับตอนค่ำๆ" ชีวอนสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่ดุดัน เพราะน้ำเสียงที่แตกต่างทำใ้ชีวอนดูเหมือนกับทหารขึ้นมาจริงๆ 

"ครับ คุณซองมิน เชิญทางนี้.." ทงเฮผายมือออก ซองมินลุกขึ้นก่อนจะก้มหัวขอบคุณชีวอนและเดินตามออกจากห้องไป

ทงเฮสูงไล่เลี่ยกับตัวเขาเลย ไม่ได้สูงหรือเตี้ยไกว่ากันเท่าไหร่ บรรยากาศรอบๆตัวราวกับอ่อนตัวลง

"ฉันชื่อ อี ทงเฮ ทำงานอยู่ที่นี้ " ทงเฮทักทายขึ้นเมื่อออกห่างจากห้องของชีวอนได้สักพัก ทั้งคู่ยืนหยุดนิ่งที่ทางเดินระเบียงไม้สีอ่อน

"ผม..ลี..ซองมิน" ซองมินกล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้ทงเฮจะดูใจดีแต่การทักทายหรือพูดคุยกับคนแปลกหน้า เป็นสิ่งที่ตัวเขาเองไม่คุ้นเลยจริงๆ

"อื้ม ! ฉันรู้แล้วล่ะ ใครๆก็พูดถึงเด็กรูปงามผมสีทองกันทั้งนั้น" รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของทงเฮ ซองมินมองหน้าเขาชัดๆ ก่อนจะไม่เชื่อคำพูดที่ได้ยิน

"รูปงาม...งั้นหรอ" ซองมินทวนช้าๆ ไม่มีใครพูดว่าเขารูปงามหรือหน้าตาดีมาก่อน แต่พอมาที่นี้ ไม่ว่าใครๆต่างก็พูดในสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยิน ที่นี้เป็นที่แบบไหนนะ

"ใช่ นายน่ะสวยมากรู้มั้ย แขกต้องชอบใจนายแน่ๆ" ทงเฮพูดต่อด้วยน้ำเสียงและใบหน้ายิ้มแย้ม หากแต่ซองมินสะดุดกับเขาว่า "แขก"

"แขกงั้นหรอ...?" ซองมินทวนคำพูดอีกฝ่าย ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาจนดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย ทำให้ทงเฮรู้ทันทีว่า ซองมินยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องพบกับอะไรบ้าง

"ช่างเถอะๆ ฉันจะพานายไปดูรอบๆ อย่างตรงนี้" ทงเฮพูดพลางเดินลงจากระเบียงทางเดิน จากในตัวเรือนที่เพิ่งผ่านมา ตอนนี้ผนังด้านข้างถูกออกแบบให้เปิดกว้างสามารถเดินออกไปได้ ทงเฮผายมือทั้งสองข้างออกราวกับให้ดูพื้นที่ทั้งหมด

"ที่นี้้คือสวนกลาง เป็นที่ที่ฉันชอบที่สุด ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจล่ะก็ ฉันจะมาที่นี้เสมอ" ทงเฮกล่าวขึ้นอย่างร่าเริงนียตายิ้มแย้ม ซองมินอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เขาเดินตามลงไป สวนซากุระสีชมพูตนใหญ่วางตระหงานอยู่ตรงกลาง มีลำธารเล็กๆและกระบอกไม้ไผ่คอยส่งเสียงป๊อกเบาๆยามที่น้ำเต็ม ต้นไม้ใบหญ้าต่างๆล้วนเป็นสีเขียว ดอกไม้นานาพรรณวางอย่างเป็นระเบียบและลงตัว

"สวยจัง" ซองมินอุทานเบาๆเมื่อมองภาพตรงหน้า ไม่อาจละสายตาจากสวนที่เหมือนฝันนี้ไว้ได้เลย

"ใช่มั้ย ฉันชอบมันมาก บางทีก็มีแมวโผล่มาด้วย มันชอบมาเล่นบ่อยๆ แต่ว่าสนใจไปตรงไหนต่อ ด้านนอกกับด้านใน ? " ทงเฮถามขึ้น แม้ทงเฮจะยิ้มแย้มเหมือนกับชีวอนแต่ทั้งคู่กลับต่างกัน

ชีวอนที่ดูเรียบนิ่ง อบอุ่น และเป็นสุภาพบุรุษ แค่รอยยิ้มเล็กๆก็สามารถทำให้รอบๆตัวผ่อนคลายและอุ่นในใจ

ทงเฮที่ดูร่างเริงเหมือนเด็กรุ่นเดียวกัน รอยยิ้มที่สดใสทำให้ไม่ยากที่จะยิ้มตาม แค่อยู่ใกล้ๆก็รู้สึกถึงความเป็นมิตร

"ผมอยากไปดูด้านนอก.." ซองมินล่าวขึ้นหลังจากคิดครู่นึง ทงเฮพยักหน้าก่อนจะเดินนำลิ่ว



เมื่อทั้งคู่เดินมาตามทางจากสวน พื้นจากที่เป็นดินกลายเป็นหินสีเทา ซองมินมองไปรอบๆก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเป็นทางที่เขาเพิ่งจะเข้ามา พื้นหินขนาดใหญ่ทอดยาวเป็นถนน สองฝั่งเป็นต้นเมเปิลสีแดงและต้นแป๊ะก๊วย ทั้งหมดเป็นสีแดง ส้ม และเหลือง ใบไม้วางเรียงรายตามพื้นหิน ระหว่างที่เขาเข้ามา เาไมไ่ด้สังเกตุมาก่อนเลย

"ที่นี้ก็สวยใ่ชมั้ยล่ะ ถ้าลงบันไดไปก็จะเจอคุณคังอิน" ทงเฮว่าพร้อมกับดึงข้อมือซองมินไปตามทาง ทั้งคู่ลงบันไดไปพร้อมๆกันจนถึงขั้นสุดท้าย ไออุ่นจากร่างกายที่ซองมินไ่ม่เคยได้รับทำให้เขารู้สึกอาย

เมื่อถึงจุดหมาย บานประตูหนาที่เขาเคยผ่านเข้ามา บัดนี้มีชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ เขามองจากด้านหลังก็รู้ว่าตัวใหญ่กว่า ลีทึกหรือชีวอนซะอีก

"คุณคังอินครับ...นี่ซองมิน" ทงเฮกล่าวทักทาย ร่างหนาหันกลับมาช้าๆ แต่กระนั้นก็กลับเงียบและไม่พูดอะไร

เมื่อสายตาคมจ้องมอองซองมิน เขารู้สึกว่าคังอินดูแปลกๆ เขาดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเเป็นนิ่งเฉยเหมือนเดิม

"อืม...." คังอินส่งเสียงตอบรับ เสีงทุ้มลึกดังขึ้นและเงียบหายไป

"ซองมิน นี่คือคุณคังอิน เขาดูแลทุกคนที่นี้ คลายๆกับเป็นบอร์ดี้การ์ดน่ะ" ทงเฮอธิบาย หากแต่คังอินกลับไม่ได้พูดอะไรเลย

ซองมินมองชายหนุ่มเบื้องหน้า แม้จะไม่ได้หล่อเหลาเหมือนชีวอนแต่เขาก็ถือว่ารูปงาม ร่างกายดูแข็งแกร่งราวกับดูแลทุกคนได้อย่างที่ทงเฮบอก เขาสวมุดกิโมโนสีขาวขนาดใหญ่ และสวมฮาโอริ เสื้อคลุมกิโมโนสีน้ำเงินเข้ม ท่อนล่างใส่ซามุกิเป็นกางเกงสำหรับงานที่ใช้แรง ดูการจากแต่งตัวแล้วเขาดูทำงานต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

"สวัสดีครับ ผม..ซองมิน" ซองมินกล่าวทักทาย แม้จะเขินอายแต่ก็อยากทำความรู้จัก

"คิม ยองอุน....เรียกว่าคังอินก็ได้" เสียงทุ้มลึกกล่าวขึ้นเป็นการตอบรับ แม้กระนั้นซองมินกลับกลัวและประหม่า

สายตาคมเข้มดูยากจะเข้าใจ บรรยากาศที่อึดอัด เขารู้สึกเหมือนกับว่าทำอะไรผิดอยู่

เมื่อทงเฮเห็นทั้งสองนิ่งเงียบ จึงเดินเข้าไปกลางวงสนธนา

"คุณคังอิน อย่าทำให้ซองมินกลัวสิครับ ผมจะพาเขาไปดูที่อื่นต่อ ไว้เจอกันนะครับ" ทงเฮกล่าวทักทาย เขาตัดบทร่ำลาอย่างง่ายๆ เขาโน้มตัวลงและซองมินก็ทำตาม ก่อนที่ทงเฮจะจูงมือเขาขึ้นบันไดหิน

ทงเฮวิ่งขึ้นบันไดช้าๆโดยที่ไม่หันหลัง ซองมินจึงมองกลับไป คังอินยังคงยืนอยู่เขามองขึ้นมาเช่นกัน หากแต่ถ้าเขาไมไ่ด้ตาฝาด ราวกับเขาเห็นคังอินอมยิ้มน้อยๆจากเบื้องล่าง

ทงเฮพาเขาเดินเข้าไปตามทางเข้าอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาหยุดอยู่ที่ถนนตรงกลางก่อนจะขึ้นเรือนใหญ่

"ความจริงทางสวนมีคุณฮันคยองอาศัยอยู่ด้วย เขาเป็นจิตรกรมือหนึ่งแต่รู้สึกช่วงนี้เขาจะยุ่งๆ ฉันจะพานายเข้าไปดูด้านในต่อละกัน" ทงเฮกล่าวขึ้น เขาเดินนำซองมินเข้าไปในตัวเรือน

ทงเฮหยุดที่ห้องขนาดใหญ๋ เขาเลื่อนประตูออกช้าๆ ภายในเป็นโต๊ะไม้ตัวเตี้ยทอกยาวไปทั้งห้อง มีเบบาะวางเรียงราย

"นี่คือห้องกินข้าว พวกเรามักจะมากินข้าวกันที่นี้ ต่อไปนี้นายก็คงมาที่นี้เหมือนกัน ส่วนพื้นที่ด้านหลังเป็นครัวน่ะ" ทงเฮกล่าวขึ้น ซองมินจึงมองไปด้านหลังของห้องที่เป็นห้องขนาดกลางๆ เขามองเห็นครัวอย่างที่ทงเฮบอก หากแต่มันไม่ได้สกปรกนัก เขาถอนหายใจหากต้องทำงานทำความสะอาดที่นี้

"คุณทงเฮ...คือ" ซองมินกล่าวขึ้นมา สีหน้าเป็นกังวลจนอีกฝ่ายสังเกตุได้

"ที่นี้แปลกเหลือเกิน ทุกคนพูดว่าผม..เออ...รูปงาม แต่ความจริงแล้วผมอัปลักษณ์ เพราะสีผมนี่" ซองมินเอ่ยขึ้น ความสงสัยกลายเป็นความกล้า

"นายล้อเล่นรึเปล่า ใครกันที่บอกว่านายอัปลักษณ์! สีผมของนายถึงจะแปลกแต่มันสวยจริงๆ สีเหมือนกับอัญยมณีเลย" ทงเฮว่าพร้อมกับรอยยิ้มเฉพาะตัว

"งั้นหรอ...แต่คุณ...คุณคังอินดูเหมือนจะไม่ชอบใจ.." ซองมินกล่าวอีกครั้ง ยังคงติดใจกับท่าทีที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตร คงเพราะความแปลกประหลาดของเขาเลยทำให้คังอินดูไม่พอใจ

"ไม่หรอกน่า ปรกติเขาก็เงียบแบบนั้นแหละ แต่ความจริงเขาเป็นคนดีมากเลยนะ ถ้าเกิดนายเคยเห็นเขายิ้มละก็ นายคงจะเข้าใจ" ทงเฮพูดเสียงราบเรียบ ทำให้บรรยากาศดูไม่วุ่นวาย เขาทำให้ซองมินรู้สึกสงบใจลงได้บ้าง

"ขอบใจนะ" ซองมินก้มหัวน้อยๆ แต่ทงเฮเอามือขึ้นมากันไว้

"นายไม่ต้องทำแบบนี้หรอก พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ" ทงเฮพูดขึ้น

"เพื่อน.." ซองมินทวนอีกครั้ง เขาไม่เคยมีเพื่อนมาก่อน ในบ้านของพ่อค้า เขาทำงานคนเดียวแม้จะมีคนรับใช้แต่เขากับถูกปฏิบัติต่างจากคนอื่น ไม่มีใครเป้นเพื่อนของเขาเลย

"ใช่ เพื่อน หรือนายไม่อยากเป้นเพื่อนกับฉันกัน" ทงเฮสีหน้าตกใจเล็กน้อย เพราะไมไ่ด้ถามความรู้สึกของอีกฝ่ายจึงกลัวว่าจะเป็นการถือวิสาสะ

ซองมินน้ำตาเออเล็กน้อย น้ำเสียงเครือราวกับจะร้องไห้

"ไม่เลย ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณทงเฮ"

"อะไรกัน งั้นก็อย่าร้องไห้สิ แล้วก็เลิกเรียกคุณทงเฮ หรือแทนตัวว่าผมสิ มันดูไม่สนิทกันเลย" ทงเฮพูดขึ้นคราวนี้สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ซองมินปาดน้ำในตาก่อนจะยิ้มตาม

"อื้ม! นายเป็นเพื่อนคนแรกของฉันเลย" ซองมินยิ้มรับ เป็นครั้งแรกที่เขากล้าที่จะยิ้มแบบนี้

ทงเฮกุมมือของซองมินไว้ ไออุ่นทำให้เขารู้สึกถึงงความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้น

"ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนคนแรกของนานนะ"

"ต่อไปเราจะไปหาคุณฮีชอลกัน รับรองไม่เหมือนคุณคังอินแน่ๆ นายต้องชอบเขาแน่ๆ" ทงเฮว่าขึ้นก่อนจะจูงมือซองมินไป

==========
คุยกับ KOMi
==========

ตอนนี้ด๊องเก่นไปนิดดดด มีคนบอกว่าตอนมันสั้น ไรเตอร์ต้องขอโทษนะคะ ฮาฮา ไม่ได้ตั้งใจ

ส่วนเรื่องนี้ประเทศเป็นญี่ปุ่นคะ แต่ตัวละครเป็นเกาหลี ฮาฮา อยากได้คาแรกเตอร์แบบนี้น่ะคะ แล้วก็เรื่องนี้ทำออกมาแนวเดียวกับเกมส์ Hanamachi Monogatari นะคะ เป็นเกมส์ Y ที่หายาก

ใครเคยเล่นก็คงพอจะเข้าใจบรรยากาศในเรื่องนี้ได้ดี

ตอนหน้าฮีชอลโผล่แล้วคะ และมินนี่ถูกลงโทษ แต่โดยใครอันนี้ไม่บอก ~