[SF HSJ] สายเกินไป [Nakayama]

ลำดับตอนที่ #4 : สายเกินไป [Yuto Talk]

วันนี้วันเกิดยามะจังหละผมนัดกับยูริไว้ว่าก่อนไปเราจะทำเค้กให้ยามะจังกันแต่ผมไปสายยามะจังโทมาหาผม
-ฮัลโหลยูโตะนายอยู่ไหนอะ-
"ชั้นอยู่บ้านนายมีอะไรหรอ"
-นายอยู่บ้านงั้นหรอ นายนัดชั้นไว้10โมงไม่ใช่หรอ-
-เออจิงด้วยโทดทีนะยามะจังชั้นคงไปไม่ได้แล้วหล่ะฝนมันตกแล้วด้วยตอนนี้นายอยู่ไหนหน่ะ-
-มาไม่ได้งั้นหรอ หึ ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ชิบูย่ายืนรอนายอยู่ไงหล่ะ-
"นายรอชั้นอยู่งั้นหรองั้นนายก้อกลับบ้านไปเถอะนะชั้นคงไปไม่ได้แล้วหล่ะบ๊ายบายนะยามะจัง"
ก้อในเมื่อมันไปไม่ทันแล้วนี่นาทำไงได้หล่ะผมก้อต้องพูดแบบนั้นแหละ
-ยูโตะ-
"มีไรหรอ"
-ชั้นรักนายนะ-
"อืมนายบอกชั้นจนชั้นเบื่อแล้วหล่ะเลิกพูดเถอะนะชั้นฟังจนเอียนแล้ว"
ผมแกล้งพูดไปงั้นแหละที่จิงผมดีใจจะตายที่ยามะจังบอกรักผม
-งั้นหรอ งั้นชั้นก้อต้องขอโทดด้วยนะที่ทำให้นายเอียน ขอโทดด้วยนะที่ทำให้นายรำคาน-
อ้าวงานเข้าแล้วยามะจังโกดผมซะแล้วอะ
"นี่ๆๆอย่าเพิ่งไปไหนหล่ะรอชั้นอยู่ที่นั่นเด่วไปหา"
-นายไม่ต้องมาหรอกเด่วชั้นจะกลับแล้ว-
"บอกให้รอก้อรอดิเข้าใจมั้ย"
-อืม ยังงัยซะชั้นก้อรอนายมาตั้ง2ปีแล้วหนิ-
ปะชดกันหรอนี่มันไม่เหนน่าน้อยใจขนาดนั้นเลยนี่นา
"อืมรอแปปละกัน"
"ยูริไปกันเถอะรู้สึกว่าเราจะออกไปช้ามากเลยหล่ะ"
"นายพึ่งรุ้หรอยูโตะ นายอย่าลืมสันยาหล่ะอย่าลืมแนะนำริวจังให้ชั้นรู้จักด้วย"
"เออรุ้แล้วน่า"
"นั่นไงยูโตะ"
"เอ๋"
ทำไมยามะจังต้องวิ่งหนีผมด้วยหล่ะ

"นายจะไปไหนหน่ะฝนมันตกอัตรายนะ"

"นายเคยเปนห่วงชั้นด้วยหรอ"

"เอ๋"

ก้อต้องเปนห่วงสิแฟนทั้งคนนี่

"ชั้น จะเปนอะไรนายเคยห่วงกันด้วยหรอตลอด2ปีที่ผ่านมาชั้นไม่มีค่าพอสำหรับนายเลย

นายไม่เคยกลับบ้านพร้อมชั้น นายไม่เคยเดินจูงมือชั้น นายไม่เคยโทหาชั้น นายไม่เคย

พาชั้นไปเที่ยว นายรุ้มั้ยวันนี้ชั้นดีใจมากที่นายนัดชั้นออกมาข้างนอกชั้นทำข้าวกลอ่งมา

ให้ นายชั้นรอเวลานี้มา2ปีเต็มๆเลยนะแต่นายกลับลืมว่านายนัดชั้นออกมานายกลับบอก

ให้ชั้นกลับบ้านเพราะนายอยู่กับยูริคุงสินะ"

"ใช่เพราะชั้นอยู่กับยูริแต่ว่า..."

แต่เพราะชั้นทำเค้กให้นายอยู่เลยมาสายไง

"ไม่ ต้องพูดแล้ว พอซะที!!! นายยิ่งพุดชั้นก้อมีความรุ้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ายูโตะ นายเคย

รักชั้นบ้างมั้ย ชั้นรักนายมากเลยนะแต่นายไม่เคยรักชั้นเลยไม่คิดจะสนใจกันเลย"

"ไม่ใช่นะนายฟังชั้นพูดก่อนสิ"

ทำไมไม่ฟังที่พูกันมั่งนะยามะจัง

"ไม่!! ชั้นไม่อยากฟังพอกันที "

"ยามะจังอย่าวิ่งไปทางนั้นนะ"

โครม!!

"ช่วยด้วยคนถูกรถชนคะ!! ช่วยด้วย"

"ยามะจัง!!"

"ยะ..ยูโตะ"

"ยามะจังอย่าเปนไรนะ ยามะจัง"

"ยูโตะ...นาย ระ...รักชั้นบ้างมั้ย"

"ชั้นรักนายนะยามะจัง ชั้นรักนายนะ"

"หรอ...ดะ...ดีใจจังเลย"

"ยามะจังอดทนไว้นะรถพยาบาลกำลังมานะยามะจัง"

"ยะ...ยูโตะ ชั้นทำข้าวกล่องมาให้นายด้วยนะ"

"อืม ชั้นรู้แล้ว ชั้นรู้แล้วยามะจัง"

"ชะ...ชั้นมีของจะให้ นะ..นาย"

"อะไรหรอยามะจังอะไร"

"นะ...นี่"

"แหวน "

"ใช่ ชั้นตั้งใจจะ ให้มันเปนแหวน คะ...ครบรอบ2ปีของ ระ...เรา"

"ยามะจังชั้นขอโทด"

"อย่าร้องให้นะยูโตะ ชั้นจะไม่ทิ้งนายไปไหน"

"อืมม"

"ตะ..แต่ตอนนี้ชะ...ชั้นไม่ไหวแล้ว"

"อย่าพูดแบบนั้นสิยามะจัง"

"ยิ้มเข้าไว้นะยูโตะ นายต้องยิ้มเข้าไว้นะ สัญญานะ"

"อืมชั้นสัญญา"

- ตี๊ดดดดดดดดดดดดดด-

"ยามะจัง!! ยามะจังตื่นสิยามะจัง"

"เสียใจด้วยนะคะ"

"ยามะจัง!!"

ไม่จิงนี่ยามะจังทิ้งผมไปแล้วหรอที่ยามะจังเปนแบบนี้เพราะผม เพราะผมแท้ๆถ้าผมใส่ใจ

ยามะจังมากกว่านี้ยามะจังคงไม่ต้องมาจากผมไปยามะจังคงไม่ต้องจากทุกคนไปอย่างนี้

"ฮึก ยามะจังฟื้นสิ ฮ์ออออ ยามะจังอย่าทิ้งชั้นไปแบบนี้สิยามะจัง"

"ยูโตะยามะจังเค้าไปสบายแล้วนะ ฮึก อย่าร้องให้นะยูโตะ"

"ยูริเปนเพราะชั้นเพราะชั้นคนเดียวถ้าชั้นใส่ใจยามะจังมากกว่านี้ยามะจังก้อคงไม่ต้องตาย

ฮือออ เปนเพราะชั้น ฮือออ เปนเพราะชั้นเอง"

"ไม่มีใครโทดนายหรอกนะยูโตะชั้นเชื่อว่ายามะจังก้อคงไม่โทดนายเหมือนกัน นายจำที่

ยามะจังบอกนายได้มั้ยให้นายยิ้มเข้าไว้อย่าร้องไห้นายต้องทำให้ได้นะยูโตะ"

"ชั้นจะทำให้ได้"

วันนี้เปนวันเกิดของยามะจังแต่แล้วยามะจังก้อต้องมาจากพวกเราไปในวันเกิดของตัวเอง

เปนเพราะผมคนเดียวเลย ผมเอาของขวันที่ผมซื้อมาให้ยามะจังใส่ลงไปในโลงพร้อมกับ

ยามะจังเพราะผมคิดว่ายามะจังไปอยู่ที่นู่นแล้วจะเหงา

---------------------------------


อยากจะย้อนเวลากลับไป จะไม่ทำให้เธอเสียใจ
ไม่ทำให้เธอร้องไห้ ช้ำใจมากมายเพราะฉัน
แต่ก็สายเกินไปใช่ไหม ที่จะรั้งตัวเธอนั้นไว้
กี่ครั้งที่เธอร้องไห้ จนเกินอภัยให้ฉัน

ไม่เคยจะมอง ไม่เคยจะเห็นคุณค่า
ไม่เคยใส่ใจกับคำว่ารัก(จนวันที่เสียเธอไป)

เพิ่งได้รู้ ถึงความเจ็บปวด
ที่ในวันนี้ไม่มีเธออยู่ ปวดร้าวแค่ไหน
ถ้าในวันนั้น ฉันเพียงเข้าใจ
ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน
ใจฉันคงไม่เจ็บอย่างนี้

ก็ควรแล้วที่ต้องเจ็บช้ำ ต้องเข้าใจในสิ่งที่ทำกี่
กี่คำที่ฉันขอโทษ มันคงไม่พอใช่ไหม

ไม่เคยจะมอง ไม่เคยจะเห็นคุณค่า
ไม่เคยใส่ใจกับคำว่ารัก(จนวันที่เสียเธอไป)

เพิ่งได้รู้ ถึงความเจ็บปวด
ที่ในวันนี้ไม่มีเธออยู่ ปวดร้าวแค่ไหน
ถ้าในวันนั้น ฉันเพียงเข้าใจ
ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน
ใจฉันคงไม่เจ็บอย่างนี้

โออยากจะขอให้เธอ กลับมาเหมือนเก่า
แค่อยากมีเราอย่างเดิม แต่มันคงสายเกินไป
ขอให้เธอกลับมา มันคงสายเกินไป

[สายเกินไป/เล้าโลม]

"นี่พี่ฟังเพลงไรอยู่อะ"

"อะไรเนี่ยริวทาโร่ไปอยู่กับยูริไป"

"พี่ฟังเพงนี้อีกแล้วหรอ"

"อย่ายุ่งน่า พี่ชอบของพี่"

"ฟังไปพี่เรียวก้อไม่กลับมาหาพี่หลอก"

"ริวทาโร่!! อย่าพูดแบบนั้นนะ"

"ผมพูดความจิงนี่พี่จะจมปลักไปกับพี่เรียวทำไมหล่ะในเมื่อพี่เค้าก้อไม่อยู่กับเราแล้ว"

"มันเรื่องของชั้น"

"ชั้นเหนด้วยกับริวจังนะนายน่าจะลืมยามะจังได้แล้ว"

"ชั้นทำไม่ได้หลอกยูริชาตินี้ชั้นจะรักแค่ยามะจังคนเดียวเท่านั้นชั้นจะไม่รักใครอีกแล้ว"

"อืมมก้องี้แหละน้า พอเค้าอยู่ก้อไม่ยอมทำดีกับเค้า แต่พอเค้าจากไปก้อเพิ่งคิดได้"

"ชั้นถึงได้แต่ฟังเพงนี้ไงหล่ะเพราะมันตรงกับชั้นมากโดยเฉพาะท่อนที่ร้องว่า
เพิ่งได้รู้ ถึงความเจ็บปวด
ที่ในวันนี้ไม่มีเธออยู่ ปวดร้าวแค่ไหน
ถ้าในวันนั้น ฉันเพียงเข้าใจ
ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน
ใจฉันคงไม่เจ็บอย่างนี้

ตรงมั้ยหล่ะ"

"เฮ้อออชั้นว่านายเลิกฟังเหอะ "

"หยุดเลยอย่าเอามันออกนะไม่งั้นชั้นฆ่านายแน่"

"ดุจัง- - ไม่เอาออกก้อได้ ไปกินเถอะริวจังไปเที่ยวกัน"

"อืมไปกันเถอะ"

"เฮ้ออออออ"

นายอยู่บนนั้นสบายดีรึเปล่ายามะจังนี่ชั้นต้องขาดเจ้าอ้วนขี้งอลไปจิงๆหรอเนี่ยชั้นขอโทดนะถ้าชั้นย้อนเวลากลับไปได้ชั้นจะไม่ทำให้นายแสียใจเลยแต่มันคงจะสายเกินไปแล้วจิงๆสินะ ชั้นรักนายนะอ้วนของชั้น

------------------------------------

เฮ้อออออแต่งจบแล้วววด้วยความรวดเรว- -ก้อตั้งใจจาแต่งเปนของขวันวันเกิดให้ยามะจังแต่ว่า
เค้าแต่งให้ยามะจังตายซะงั้นอ๊าT^Tต้องขอโทดแฟนคลับทุกคนจิงๆนะคะถ้าทำให้ใครบางคนไม่พอใจT^T
อย่าเพิ่งตบมิ้นน๊าาาาาาาาาT^T
ยังงัยก้อเม้นกันด้วยนะคะ[จาโดนตบอยู่แล้วยังจะให้เค้าเม้น- -]