คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3: กลโกงข้อสอบมรณะ
“รายงานข่าวล่าสุดวันนี้นะคะ พบศพ ถูกรถ10 ล้อทับเป็นชายวัยรุ่น รูปพรรณไม่ชัดเจน เหตุเกิดจากความประหม่าของเจ้าตัวทำให้เกิดโศกนาฎกรรมขึ้นในครั้งนี้”
กล้องฉายไปยังร่างที่ถูกผ้าขาวคลุมเอาไว้เลือด สีแดง ไหลอาบผ้านั้นฉุ่มเลือดไปหมดร่างนั้นถูกยกเข็นขึ้นเข้าไปในรถร่วมบริการ ตำรวจนายนึงวิ่งเข้ามากั้นตากล้องเอาไว้ ก่อนจะฉายมาเป็นภาพนักข่าวคนนั้นกลับมารายงานต่อ
“ส่วนศพผู้หญิงอีกคนเกิดจากความประหม่าของผู้ขับขี่ เธอโดนรถเก๋งคันหนึ่งชนข้ามไปยังอีกเลน ซ้ำยังโดนผู้ขับขี่อีกคนขับรถชน ร่างเธอถูกพบอยู่ใต้ท้องรถคันนั้นคะ”
ภาพฉายไปยังรถเก๋ง ยี่ห้อดังตรงกระโปรงรถมีรอยบุบจากการชน ทะเบียนรถโดนเซ็นเซอร์เอาไว้ ตากล้องกลับมาฉายที่หน้าของผู้สื่อข่าวอีกครั้ง
“อีกศพที่เกิดในเหตุการณ์เดียวกันคนละสถานที่นะคะ พบศพเด็กนักเรียนหญิง คาดว่าศึกษาระดับมัธยมต้น กระโดดตึกฆ่าตัวตายตามกัน เวลาห่างกันไม่ถึงชั่วโมง รายงานมาว่า เพื่อนของเธอที่เรียนห้องเดียวกันเป็นผู้พบเห็น เธอได้กระโดดตึกฆ่าตัวตาย สาเหตุมาจากการทะเลาะกันของเพื่อนในโรงเรียนคะ หากมีเหตุการณ์คืบหน้าทางเราจะ…….”
ยังไม่ทันที่นักข่าวสาวจะพูดจบประโยค นิ้วเรียวกดรีโมตสั่งปิดทีวีตรงหน้า ใบหน้าหลังแสงที่สะท้อนมานั่งฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจกับข่าวที่ได้รับมาเมื่อเย็นนี้
“ทำได้ดีมากเนตร” เขาพูดกับคนอีกคนนึงที่ยืนอยู่ในห้องด้วย เด็กผู้ชายวัยมัธยมกว่ายืนนิ่งราวกับหุ่นนิ่ง ปากนั้นเม้มไม่พูดคำใดๆออกมา ใบหน้านั้นได้แต่พยักหน้ารับไม่หวังให้คนที่พูดด้วยได้รับรู้
“รู้สึกว่า จะได้เมลล์มาใหม่เพิ่มขึ้นมาแล้วใช่มั้ย…..” ชายคนนั้นยังคงหันหลังให้ มือผสานกันพูดคนเดียว ราวกับเขารับรู้ว่าเด็กคนนั้นยังอยู่ด้วย
“ครับ….”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาจากปากเด็กคนนั้น ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมาในประโยคแรกของวันนี้
“ดี ไปทำหน้าที่ของนายต่อได้แล้ว” เขาพูดมืดโบกไล่ราวกับคนข้างหลังเป็นแมลงวัน เก้าอี้บังร่างนั้นไปทั้งตัว เผยให้เห็นแค่เพียงแขนที่วางพาดกับเก้าอี้หนังมันเงา
“ผมขอตัวนะครับ….”เนตรพูด โค้งให้เล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องหรูไป
ชายคนเดิมเอี้ยวเก้าอี้มองตามเนตรไปล็กน้อย มุมปากบึ้งลงอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาหันกลับไปมองหน้าต่างบานงามตรงหน้าก่อนจะเอนหลังนอนลง
“นี่ ทนิน มัวแต่ดูทีวีอยู่ได้ พรุ่งนี้จะสอบแล้ว อ่านหนังสือบ้างหรือยังหึ ???” คนเป็นแม่ตบแขนลูกชาย ที่เอาแต่หยิบรีโหมดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย
“โหย แม่ก็ กำลังดูมันส์ๆอยู่เลย” คนเป็นลูกชายเงยหน้า ค้อนสายตาไปให้แม่
“ดูมง ดูมันส์อะไรนี่พรุ่งนี้ก็จะสอบแล้วแท้ๆ แกยังมัวแต่อามรมณ์ดีกับทีวีอยู่ได้” แม่ของเขากอดอกจ้องมองมายังทนิน อย่างติเตียน
“รู้น่า แม่ก็บ่นจริง” เขาไม่สนใจยังคงเอนหลังกดรีโหมดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
“คอยดูนะ ถ้าคะแนนแกออกมาไม่ดีละก็ ฉันจะยึดของแกหมดทุกอย่างเลย” แม่ของเขาพูดเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนจะหันกลับไปทำงานบ้านต่อ
“เออน่า บ่นจริง…” ทนิน กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายเหมือนเดิม
รุ่งเช้าที่ โรงเรียน
“เอาละครับ ตัวข้อสอบมี 60 ข้อมีเวลาทำ 60 นาที หากนักเรียนมีปัญหาอะไรล่ะก็กรุณายกมือขึ้นเรียกอาจารย์คุมสอบนะครับ และอย่าลืม หากมีการลอกข้อสอบหรือทุจริตกันละก็ ใบทัณบณฑ์ แล้วเรียกผู้ปกครอง ปรับตกวิชานั้นทันทีครับ เอาล่ะ เริ่มสอบได้” ผู้คุมสอบเป็นอาจารย์วัยกลางคน เขาสวมแว่นหนา ผมถูกหวีแสกเรียบร้อย
เมื่อพูดประโยคคำเตือนซ้ำๆแบบเดิมจบ เขาก็เริ่มทำหน้าที่เดินตรวจตราเหล่านักเรียน ชายหญิงในห้องสอบทันที
“บ้าชะมัด ที่อ่านมาไม่เห็นมีไอ้ที่สอบนี่เลย !!!!” ทนินร้องออกมามือกำปากกาไว้แน่น ใบหน้านั้นซีดจ้องมองใบข้อสอบตาค้าง
สายตาสอดส่องมองเพื่อนที่ร่วมชะตาเดียวกันอย่างระมัดระวัง คนที่นั่งข้างเขาเป็นเด็กผู้ชายดูท่าจะเป็นคนตั้งใจเรียนไม่น้อย ท่าทางหมอนั่นซื่อๆดี ทนิน จิกเศษยางลบปาใส่หมอนั่นเบาๆ
ประสาทของเขาท่าทางจะไม่ช้าเลย เขารีบเงยมองหาต้นตอของที่มาของเศษยางลบทันที ที่มันสะกิดโดนแขนบางนั้น
"เฮ้ย ข้อที่ 3 ตอบไรวะ" ทนินเขยิบเอี้ยวตัวไปถามอย่างระมัดระวัง
"..................." เงียบไม่มีเสียงตอบกลับใดๆเร็ดรอดออกมาจากใบหน้านิ่งนั้น
"ไอ้ห่า ใบ้แดกไงมึง !!!!" ทนินบ่นพึมพำ ผลันหันหลังไปมองหลังห้องอย่างระแวง
"..........................." คนข้างๆยังคงขมักเขม้นในการทำข้อสอบอย่างไม่ใส่ใจ
"ถ้ากูถามมึงอีกที แล้วถ้ามึงยังทำเงียบใส่กูอีกละก็ จบชั่วโมงนี้มึงเละแน่ !!!!!!!!!" ทนินข่มให้เสียงต่ำลงนัยตายังจ้องใบข้อสอบตัวเอง อาจารณ์คุมสอบเดินไปยังหน้าห้อง ก่อนจะวนขวาเดินไปยังข้างหลัง
".........................." คนนั่งข้างๆยังคงไม่สนใจ มือนั้นจับปากกาเขียนข้อสอบไปเรื่อยๆ
ทนินขบฟันแน่น เขาใช้ปากกาน้ำเงินรัว กากบากอย่างไม่คิดจะอ่านโจทย์ เอาวะตกเป็นตก รอให้จบชั่วโมงสอบห่านี้ก่อนเหอะ กูจะเล่นคนสอบข้างๆแม่งให้เละเลยคอยดู
กริ่ง หมดเวลาในการสอบร้องลั่น เหล่าบรรดานักเรียนที่เอาแต่ฟุบนอนโต๊ะเรียนค่อยๆเงยหน้าขึ้น นักเรียนชายหญิงลุกขึ้นตามเลขที่ เดินไปส่งกระดาษข้อสอบบนโต๊ะอาจารย์หน้าห้อง แล้วเดินออกมาจากห้องสอบ เพื่อเตรียมอ่านหนังสือในวิชาถัดไป
"เฮ้ย ไอ้เคน ไอ้ไม้ ไอ้ตะโก้ มึงตามกูมาหน่อยดิ กูจะหาของเล่นมันส์ๆให้มึงระบายแก้เครียด!!!!!" เสียงทนินร้องดังลั่น เรียกกลุ่มเพื่อนที่กำลังจะเดินไปคนละทางหันกลับมา
"อะไรที่ว่ามันส์ๆวะ มึงอย่าบอกกูนะ ว่ามึงจะพากูไปกระทืบคนอีกน่ะ....." เสียงตะโก้ ถามหันกลับมา ใบหน้าแสดงความดีใจขึ้นมาทันที ที่เพื่อนที่เรียกเขาไว้พยักหน้าเป็นเชิงคำตอบ
"เออ !!!!!" ทนินร้องรับใบหน้าฉีกยิ้มแฝงใบด้วยไอแห่งความชั่วร้าย
"โห แม่งโคตรรู้ใจกูเลยมึง ใครวะ ???? กูยิ่งคันตีนอยู่ช่วงนี้" ไม้ร้องทักเดินมากอดคอทนินด้วยความสนิทสนม
"มึงมานี่ดิ เดี๋ยวกูจะพาไปหาเอง" ว่าแล้วมือนั้นก็กวักเรียกพักพวกที่เหลือไปยังทางเดินของตึกเรียน
เด็กผู้ชายที่นั่งสอบข้างๆทนินกำลังหอบเอาหนังสือวิทย์เล่มหนา แบกมันไปยังสวนหลังโรงเรียนที่ไร้ผู้คนเหมาะแก่การตั้งใจอ่านหนังสือเป็นอย่างยิ่ง สายลมอ่อนพัดพาเป่าความร้อนในอากาศ รอบตัวสงบนิ่งมีสมาธิสุดๆ
"ไอ้เหี้ยนั่นไง แม่งกวนตีนกู กูถามคำตอบมันนิดมันหน่อย เสือกทำปากแข็งไม่พูดห่าอะไรเลย" ทนินชี้ไปยังเด็กคนนั้นที่นั่งคนเดียวโดดๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่
"ไอ้ห่า หน้าแม่งเนิร์ดสัด มึงยังจะเอามันอีกหรอวะ ????" ไม้ตอบจ้องมองคนที่หมายจะรองรับรองเท้าผ้าใบ
"เออ กูจะสั่งสอนแม่งหน่อย เหี้ยแม่งกวนตีนกูดีนัก" ทนินเดินนำหน้าตามด้วย ตะโก้ เคน และไม้เป็นคนสุดท้าย
"เฮ้ย !!!! มึงจำกูได้มะ ???"ทนินเดินตรงเข้าไปหา เท้ายกขึ้นมาเหยิยบกับเก้าอี้หินอ่อน ใบหน้าสุดแสนจะกวนมองคนตรงหน้าอย่างหาเรื่อง
"กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย ถ้ามึงยังทำปากแข็งกับกูอีกละก็ มึงเละแน่" ทนินพูด เพื่อนๆของเขารายล้อมอยู่ข้างหลังจ้องมอง คนตรงหน้าที่ต้องตกเป็นเหยื่ออย่างเลือดเย็นเว้นแต่ไม้ ที่ยืนหลบออกมายืนห่างๆ
"........................." นัยตาหลังเลนส์แว่น สั่นสะท้านด้วยความกลัว ปากอ้าพยายามจะพูดออกมา ยังไม่ทันที่จะมีเสียงหลุดออกมาจากคอนั้น รองเท้านักเรียนก็เสยกระแทกหน้านั้นอย่างจัง
"มึงจะมาพูดห่าอะไรตอนนี้วะ ทีตอนกูถามเสือกทำเงียบทำเหี้ยไร!!!!!" ทนินถีบ จนเขาล้มไปนอนกองกับพื้นร่างนั้นยกมือขึ้นมาหมายจะร้องอ้อนวอน ปากบางพะงาบๆไม่มีคำพูดใดๆออกมา
"กวนตีนหรอมึง เฮ้ย จัดการแม่งดิ" ทนินหลุบตามองต่ำ ก่อนจะสั่งเพื่อนอีกสองคนมากระทืบต่อ เคนและตะโก้ ยิ้มร่าเข้ามา ทั้งคู่ยกเท้าเหนือตัวผู้เคราะห์ร้าย แล้วกระทืบร่างนั้นด้วยความสะใจ
ร่างบางน้ำตาเล็ด เลนส์แว่นร้าวตัวคุดคู้มือรวบป้องกันตนเอง ไม้ที่ยืนมองอยู่ห่างๆ มองภาพตรงหน้าอย่างสังเวช คนที่โดนกระทืบ ปากพะงาบๆพยายามจะส่งเสียงร้องแต่ก็ไม่มีเสียงใดเร็ดรอดออกมาเลยแม้แต่แอะเดียว
"ดี เอาแม่งให้สอบไม่ได้เลยมึง" ทนินยืนกอดอกจ้องมองเพื่อนตนเองที่กระทืบคนข้างล่างอย่างสะใจ
"เฮ้ย ไอ้ทนินพอเหอะ เดี่ยวแม่งตายห่าขึ้นมามึงจะทำไง" ไม้เดินเข้าไปห้ามเคนเอาไว้ โดยกระชากแขนเขาให้ออกมาจากการรุมกระทืบอย่างหมาหมู่
"ดูไอ้เหี้ยนี่ดิ แค่นี้แม่งก็หมดสภาพแล้ว กูว่ามึงพอเหอะ" ไม้พูดยืนจ้องคนตรงพื้นอย่างเวทนา เขาตัวสั่นไปทั้งตัวรอยรองเท้านั้น มีอยู่ทั่วตัวเต็มไปหมด ปากแดงจนบวมเจ่อ เลนส์แว่นแตกร้าวจนแทบเอามาใช้งานไม่ได้
"มึงจำไว้นะ ถ้ากูถามห่าไรมึงอีก มึงต้องตอบกู เข้าใจมั้ย ???" ทนินเดินก้มไปจิกหัวคนข้างล่าง ก่อนจะหันไปเตะที่ชายโครงอีกครั้ง แล้วเดินจากไป
"ไปเหอะมึง เหลือเวลาอีก 20 นาทีก็สอบแล้ว ปล่อยแม่งทิ้งไว้ตรงนี้ล่ะ ดีแล้ว" ทนินเดินกอดคอเพื่อนอีก สองคนแล้วหัวเราะร่าอย่างสะใจ เหลือไว้แต่เพียงไม้ ที่ยืนดูคน ที่โดนพวกเขากระทืบไปหมาดๆ แล้วตัดสินใจเดินตามไปอย่างช้าๆ
นัยตาที่ปูดบวมนั้น ค่อยๆเหลียวมองกลุ่มทนินช้าๆ ความเคียดแค้นนั้นปะทุขึ้นมาราวกับลาวาร้อนจากภูเขาไฟ มือถลอกกำแน่น จนเล็บจิกเลือดแดงไหลซึมออกมา แค้นนี้ที่พวกทนินทำกับเขาไว้ ต้องมีการชำระ
-----------------------------------------------------------------------------
เย้ เอามาลงแล้ว
หลังจากดองเกลือมานาน
ชอบไม่ชอบเม้นด้วยนะจ้า
^^
ปล. บทนี้นี่ คำหยาบกระจุยเลยวุ้ย
(/=3=)/
ความคิดเห็น