คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1 : การย่างกรายของฝันร้าย
Chapter 1 : การย่างกรายของฝันร้าย
เส้นผมสีนิลยาวสยายปลิวไปตามแรงลม ดวงเนตรสีเดียวกันมองความวุ่นวายในยามเช้าของชาวเมืองนามิโมริอย่างไร้ความรู้สึก ร่างเล็กในชุดนักเรียนม.ต้น นามิโมริรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะหลีกหนีจากสภาพความวุ่นวายตรงหน้า หากระหว่างทางในขณะที่เดินสวนกับเด็กสาวสองคนในชุดนักเรียนโรงเรียนมิโดริ เสียงกระซิบเพียงแผ่วเบาก็ดังลอยมาตามลม
“นกน้อยบินตามเส้นทาง ฝันร้ายกำลังจะรังควาน...”
“น่าแปลกจังนะ นักเรียนที่ย้ายเข้ามากลางเทอมเนี่ย แถมยังมีครูฝึกสอนอีก”
เสียงคุยกันดังจอกแจกจอแจ ประเด็นหลักก็ไม่พ้นเรื่องนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาอย่างกะทันหันและอาจารย์ฝึกสอน ถ้าเป็นเวลาปกติก็คงจะไม่ค่อยพูดถึงเท่าไร แต่ดันมาผ่าเอากลางเทอมแบบนี้ มันน่าสงสัยใช่ย่อย
3-A
“เคารพ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ” นักเรียนกล่าวทักทายอาจารย์ประจำชั้นอย่างพร้อมเพรียง อาจารย์หญิงวัยกลางคนแย้มรอยยิ้มน้อย ๆ ด้วยความพอใจ
“สวัสดีจ๊ะนักเรียน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเธอรู้จักและก็จะมีอาจารย์ฝึกสอนที่จะมาเป็นผู้ช่วยครูอีกด้วย เชิญจ๊ะ” สิ้นเสียงอาจารย์หญิงกลางคน หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีทองยาวสลวยในชุดสูทสีขาวก็สาวเท้าออกมาด้านหน้า ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มละมุน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ครูชื่อซีบิล มาซาฮิโระ จากนี้อีกสามเดือนจะมาฝึกสอนที่โรงเรียนนามิโมริ ครูสอนวิชาภาษาต่างประเทศค่ะและจะทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของอาจารย์ซึโอกะ ฝากตัวด้วยนะคะ” หญิงสาวโค้งทำความเคารพงดงามแบบญี่ปุ่นแท้ แล้วหลบฉากออกมาให้เด็กสาวอีกคนได้แนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ สเตลล่า คาเรรัลล์ ย้ายมาจากอิตาลี ยินดีที่ได้รู้จัก จากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
ร่างเล็กโค้งให้อย่างงดงาม เรือนผมสีนิลทิ้งตัวตามการเคลื่อนไหว ดวงหน้าหวานขาวละมุนสะกดสายตานักเรียนชายในห้องได้ชะงัก
“เอาล่ะจ๊ะ คาเรรัลล์ไปนั่งที่ว่างตรงหน้าซาซางาวะแล้วเรามาเริ่มโฮมรูมกันเลยนะคะ” อาจารย์ซึโอกะเอ่ยเสียงหวาน สเตลล่าก้มศีรษะรับคำแล้วเดินไปนั่งด้านหน้าของเคียวโกะ ในขณะที่ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน ดูเหมือนกระแสความไม่พอใจบางอย่างจะพุ่งจากตัวเด็กสาวผมสีนิลตรงไปยังเคียวโกะ แต่เพียงเสี้ยววินาที ความรู้สึกนั้นก็หายไป ทำให้เด็กสาวสรุปเอาเองว่าคงจะคิดไปเอง
โฮมรูมวันนี้ อาจารย์ซึโอกะให้อาจารย์ซีบิลเป็นคนลองจัดการดู ดังนั้น อาจารย์สอนภาษาต่างประเทศจึงให้นักเรียนทุกคนแนะนำตัว ด้วยเหตุผลง่าย ๆ
“ครูยังไม่รู้จักพวกเธอเลยนะคะ...” ตามด้วยรอยยิ้มนางฟ้าละลายใจทั้งชายและหญิง
“...ซาวาดะ สึนะโยชิครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ซาวาดะ... ไม่ใช่วองโกเล่หรอกเหรอ หรือครูจะจำผิด”
เพียงคำว่า ‘วองโกเล่’ หลุดมาจากริมฝีปากบางของอาจารย์ซีบิล เหล่าว่าที่วองโกเล่รุ่นที่ 10 ต่างก็พากันชะงัก รอยยิ้มหวานละมุนที่แปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มนั้นทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสามขนลุกเกรียว ความรู้สึกเหมือนตอนปะทะกับมิลฟีโอเล่
“ครูรู้อะไรมาครับ” ทายาทตระกูลวองโกเล่ถามเสียงสั่น ท่ามกลางสายตาที่มองด้วยความแปลกใจของเพื่อนร่วมห้อง
“เปล่าหรอกค่ะ ซาวาดะคุง ...วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ เชิญทุกคนพักตามอัธยาศัยค่ะ”
“เคารพ” เสียงหัวหน้าห้องเอ่ยเป็นสัญญาณให้ทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพอาจารย์สาว
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
...สายลมพัดแผ่วเบาพาให้ปอยผมสีทองปลิวไสวล้อกับสายลมบนดาดฟ้าตึกเรียนของโรงเรียนนามิโมริ ดวงตาสีพฤกษาภายใต้แว่วไร้กรอบพราวระยับไปด้วยความพึงพอใจ และก่อนที่สัญชาตญาณการรับรู้จะทำงาน ร่างบอบบางก็ถูกผลักให้ชิดกับผนังเสียแล้วแต่หญิงสาวก็ไวพอตัว มีดเล่มบางถูกตวัดพาดลำคอของผู้บุกรุก
“จะฆ่ากันรึไง หืมม์...” เสียงนุ่มถามแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นที่รินรดทำให้พวงแก้มใสขึ้นสีระเรื่อน่ารัก มีดเล่มเล็กถูกเก็บเมื่อไรไม่รู้ มือบางยกหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนามาปิดหน้าที่แดงระเรื่อเอาไว้ พลางเอ่ยเสียงอู้อี้
“มีธุระอะไร” ดวงตาสีห้วงทะเลลึกเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขบขัน “แล้วถ้าไม่มีธุระ จะมาหาไม่ได้รึไง”
“ม...ไม่ใช่แบบนั้น อ๊ะ !” อุทานด้วยความตกใจเมื่อคนตรงหน้าก้มหน้ามาชิดโดยไม่ทันรู้ตัว หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก
“เขินแล้ว ๆ ยังไม่ชินอีกเหรอ...”
“ใครชินก็บ้าแล้ว... ว่าแต่มาที่นี่ทำไม”
ท่าทีที่สบาย ๆ เมื่อครู่ของร่างสูงหายวับไปเมื่อหญิงสาวเอ่ยประโยคนั้นออกมา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววจริงจัง
“แค่จะมาบอกเป้าหมายของเธอเท่านั้นแหละ”
“แค่นี้ต้องลำบากถ่อมาจากอิตาลีเลยรึไง ฉันรู้น่าว่าจะต้องทำอะไรกับใคร” ร่างบางเอ่ยอย่างไม่พอใจ คนตรงหน้าทำเหมือนกับเธอเป็นเด็กอายุสิบกว่า ทั้งที่ความจริงแล้วเธออายุมากกว่าเขาตั้งหลายปี !!!
“คำพูดเธอมันกำกวมเป็นบ้าเลยให้ตายสิ” คนตัวสูงสบถเบา ๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
“รีบกลับไปอิตาลีล่ะ ‘เมฆาสีเงินแห่งไข่มุกซิซิลี’ ไม่สิ อาจารย์ซีบิล มาซาฮิโระ...”
ยามเย็นย่ำ เหล่านักเรียนต่างทยอยกันกลับบ้าน รวมไปถึงสหายมาเฟียตัวน้อยทั้งหลายด้วย แต่วันนี้มีอะไรที่แปลกออกไป เพราะทั้งสึนะ โกคุเดระ และยามาโมโตะต่างพากันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ภายในใจต่างก็ตั้งคำถามที่ไม่รู้จะไปหาคำตอบได้จากที่ไหน
อาจารย์ซีบิลรู้เรื่องวองโกเล่ได้ยังไง ?!
บรรยากาศเริ่มมาคุจนทำให้สาวน้อยเพียงคนเดียวที่เกินมาด้วยกันเพราะอยากไปเล่นกับทารกต้องสาปเริ่มหวาดกลัว ดวงตาสีทรายวูบไหวด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“สึนะคุง...” เอ่ยเสียงแผ่วเบา ทายาทวองโกเล่ชะงักฝีเท้าลง ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องไปยังร่างของเด็กสาวที่แอบชอบมาตลอด รู้สึกผิดในใจขึ้นมาเล็ก ๆ ที่ตัวเองมัวแต่จมอยู่กับความคิดจนลืมเพื่อนสาวไป “คือ...ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพี่ชายก็คงจะกลับแล้ว ไปนะ”
กล่าวจบ ร่างบางก็วิ่งไปโดยไม่สนใจเลยว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกยังไง ภายในใจคิดไปต่าง ๆ นานาถึงความรู้สึกหวาดกลัวที่มีต่อสึนะ รวมไปถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในโลกอนาคตด้วย
สึนะคุงแบบนั้น ไม่เอาด้วยหรอก ...
.................................................
Chapter 2 TBC. [Yamamoto Takeshi x Amekage Himegeri]
ความคิดเห็น