สุทธ์

ลำดับตอนที่ #4 : ผลึกเวทมนตร์

            นิวาตมองไปรอบ ๆ ห้อง มีห้องแบบนี้ได้อย่างไร มันอยู่ที่ไหนกันแน่ ห้องแห่งนี้ไม่มีหน้าต่างซักบาน มีแต่ท่อที่มีตะแกรงกันอยู่บนเพดานเท่านั้น(คาดว่าคงเป็นที่สำหรับให้อากาศผ่าน) ถ้าเขาเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะอยู่ใต้ดิน เขามองไปที่อุปกรณ์อำนวยความสะดวกบ้าง มันดูเหมือนเป็นเวทมนตร์ทั้งหมด(ดูจากสัญลักษณ์) เช่น พอเขาเอื้อมมือไปแตะสัญลักษณ์บนอ่าง ก็มีน้ำไหลออกมา(เหมือนก๊อกน้ำของเรา) หรือพอเอามือไปแตะสัญลักษณ์ข้าง ๆ เตา ก็มีไฟพุ่งออกมาจากเตา(แบบเตาแก๊ส) เป็นต้น เมื่อนิวาตสำรวจอุปกรณ์ต่าง ๆ เสร็จก็ทำให้เขาพอรู้ว่าอะไรทำอะไรได้บ้าง เขาล้มตัวนอนบนเตียงอันแสนอ่อนนุ่ม มันทำให้เขาคิดถึงเตียงที่เขาเคยนอนที่บ้าน เขาลองกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง เอ๊ะ มีอะไรอยู่ในกระเป๋า เขาลองล้วงดูก็พบผลึกที่อาจารย์ให้มา



            “ลืมไปเลยแฮะ” นิวาตล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาบทสวดบูชา แล้วเขาก็เริ่มสวดบทบูชา ผลึกเวทมนตร์นั้นก็มีแสงวูบวาบตามเคย ขณะที่เขาสวด

            



            อาจารย์อุชุเดินไปตามตัวเมือง คนเริ่มพลุกพล่านมากขึ้นเมื่อเข้าใกล้ใจกลางเมือง เขาเลี้ยวเข้าไปในร้านค้าที่หนึ่ง



            “กิดาการ” อาจารย์อุชุตะโกนเรียกเสียงดัง



            “ครับ ๆ มีอะไรให้รับใช้ครับ” กิดาการรีบวิ่งเข้ามา เขาเป็นชายร่างเล็ก แต่ก็ดูคล่องแคล่ว



            “ข้าต้องการชุดอุปกรณ์ฝึกแบบอาทิตย์ที่แล้วที่ฉันเคยสั่งไป เข้าใจ๋” อาจารย์อุชุไล่คำพูดช้า ๆ ไปทีละคำ “เข้าใจใช่ไหม”



            “เอ่อ เข้าใจครับ ให้ไปเอาชุดฝึกแบบที่มาสั่งอาทิตย์ก่อน” กิดาการตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ



            “เฮ้อ ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะต้องรออีกหนึ่งชั่วโมง นายถึงจะเข้าใจ” อาจารย์อุชุพูดออกมาอย่างโล่งใจ



            “ผมไม่ได้หูหนวกนะครับ ก็อาทิตย์ที่แล้วคุณดันพูดเร็วสุดยอด ใครเขาจะจดรายการอุปกรณ์ทัน”



            “แน้ เถียงอีก ไปเอาอุปกรณ์มาได้แล้ว” อาจารย์อุชุใช้เท้าสะกิดหลังกิดาการ



            ไม่นานนักกิดาการก็กลับมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์ เขาลากมันมาอย่างยากลำบาก



            “เท่าไหร่” อาจารย์อุชุถาม เขายกมันมาอย่างง่ายดาย



            “เท่าเดิมครับ 100 จีด”



            “น่าจะลดให้มั่งนะ เดี๋ยวจะมาซื้อบ่อย ๆ” อาจารย์อุชุควักเงินให้ แล้วเขาก็เดินออกจากร้านไป



            “ทำอะไรอยู่น่ะ” อาจารย์อุชุพึมพำเบา ๆ มีชาวบ้านมามุงแถว ๆ นั้นกันเต็มไปหมด โดยมีหญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนแท่น กับแผ่นประกาศ



            “ข่าวด่วนค่ะ ตอนนี้หมู่บ้านวิภาดาได้ถูกทำลายไปแล้วค่ะ โดยชายลึกลับสองคนนั้นเช่นเดิม แน่นอนค่ะ อัญมณีสีขาวประจำหมู่บ้านก็โดนขโมยไป” เพียงเท่านี้แหละชาวบ้านเริ่มพูดคุย เสียงนั้นดังไปทั่ว



            “อีกแล้วหรือแสดงว่าอาทิตยหน้าเราจะได้ลูกศิษย์จากหมู่บ้านวิภาดาสินะ” คราวนี้อาจารย์อุชุเดินเข้าไปในร้านขายสมุนไพร และไปซื้อของที่ร้าน ๆ อื่น ๆ ต่อไป





            “วาบบบ” อาจารย์อุชุโผล่กลับมาตรงที่ ที่นิวาตเคยเข้ามาตอนแรก เขาขนของเยอะแยะมาก ทั้งกระเป๋าเอย ทั้งถุงเอย



            อาจารย์อุชุสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ หน้าอกของเขาพองแบบผิดปกติ“วิจักษณ์ นิวาต”เขาตะโกนซะดังลั่น อย่างกับจะให้คนฟังหูแตก



            “พรึบ” ประตูห้องทั้งสองเปิดออก วิจักษณ์กับนิวาตรีบวิ่งมาหาอาจารย์อย่างรวดเร็ว



            “เอ้านี่ ของ ๆ เจ้าเก็บไว้ให้ดี ๆ นะ”อาจารย์อุชุโยนกล่องอุปกรณ์ นิวาตถึงกับกระเด็นเมื่อรับกระเป๋านั้น ก็หนักขนาดนั้น “มีข่าวมาบอก หมู่บ้านวิภาดาถูกทำลายแล้ว”



            “อาจารย์อุชุครับ ผมเข้าใจถูกหรือเปล่าครับ ว่าทุก ๆ หนึ่งอาทิตย์ หมู่บ้านในอาณาจักรพรตของเราจะถูกทำลาย” วิจักษณ์ถาม



            “ถูกแล้วล่ะ และอาทิตย์หน้าจะมีเพื่อนใหม่มาจากหมู่บ้านวิภาดาที่นี่”



            “จริงเหรอครับ” วิจักษณ์เปลี่ยนสีหน้าเป็นแบบดีใจสุดขีด



            “มันหน้าดีใจนักเหรอที่หมู่บ้านถูกทำลาย แล้วก็ต้องมีคนเดินทางมาเมืองนี้”นิวาตพูดแบบมีอารมณ์นิด ๆ



            “พอได้แล้ว ใครมีคำถามอีกไหม” อาจารย์อุชุดักทางไว้ก่อน



            “ผมมีครับ คือ ผมอยากทราบว่าที่นี่อยู่ที่ไหนครับ”นิวาตถาม



            “ที่นี่น่ะหรือ มันอยู่ใต้เมืองเชียร เมืองที่เจ้าเข้ามานั่นแหละ สร้างโดยทวดของทวดของข้าเอง ส่วนสภาพปัจจุบัน ข้าก็ตกแต่งเองตามยุคสมัย ส่วนวิจักษณ์ ไปนอนได้แล้ว ข้าจะสอนบทเรียนที่เจ้าฟังมาแล้วให้นิวาตหน่อย”



            “ครับ ผมง่วงอยู่พอดีด้วย” แล้ววิจักษณ์ก็เดินแบบคนหมดแรงกลับห้องไป



            “เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะสอนเรื่องเวทมนตร์ให้ก่อนนะ เวทมนตร์ตอนนแรกนั้นเริ่มจากคนกลุ่มหนึ่ง พวกเขาอ้างว่าได้ไปพบเทพด้วยกัน โดยเทพเสนอว่าถ้าบูชาเรา เราจะตอบแทนโดยให้พลังเวทมนตร์ กลุ่มคนพวกนั้นตกลง พวกเขาได้อัญมณี เทพบอกให้บูชาแทน พลังเวทมนตร์ทั้งหมดจะอยู่ในอัญมณีนี้ หลังจากที่พวกเขากลับมา เรื่องนี้เริ่มแพร่หลาย” อาจารย์อุชุหยุดพักชั่วขณะ



            “แล้วเราจะติดต่อกับเทพได้อย่างไรครับ”



            “นั่นเป็นคำถามที่ดี เราสามารถติดต่อกับเทพได้โดยการบริกรรมคำพูด อาจจะเป็น เทพ เทพ เทพ ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจิตจะสงบ เมื่อนั้นเราก็อธิษฐานจิตไปพบเทพตามต้องการ แต่จิตต้องโน้มไปหาเทพด้วย รุ่นแรก ๆ เทพที่เขาพบนั้นเป็นไปตามนิสัยของคนที่ต้องการไปพบ เพราะตอนนั้นชื่อเทพยังไม่แพร่หลายมากนัก ไม่เหมือนสมัยนี้ อธิษฐานชื่อเทพ เราก็ไปพบเทพองค์นั้นได้อย่างง่าย  จบคำถามแล้วนะ เข้าสู่บทเรียนต่อ ต่อมามีคนชั่วอยากไปพบเทพบ้าง แต่เพราะจิตใจของเขานั้นไม่ดีพอที่จะพบเทพ ทำให้เขาไปพบมารแทน พวกเขานำพลังเวทมนตร์ไปใช้ในทางที่ผิด ซึ่งมารตนนั้นก็พอใจมาก ทำให้คนเริ่มเปรียบว่า เทพเป็นตัวแทนแห่งความดี ส่วนมารเป็นตัวแทนแห่งความชั่ว  การใช้พลังเวทมนตร์ในยุคแรก ๆ นั้น เริ่มจากเราไปขอพลังเวทมนตร์จากเทพก่อน และแจ้งลักษณะเวทมนตร์ที่เราต้องการ ถ้าเทพอนุญาต เวทมนตร์บทนั้นก็จะเอามาใช้ได้โดยพลังเวทมนตร์ผ่านมาทางอัญมณี เทพจะพิจารณาความยากของตัวเวทมนตร์ ยิ่งเวทมนตร์นั้นยาก เราก็ต้องมีศรัทธาต่อเทพมาก ถ้าศรัทธาเราไม่ถึง เทพก็จะไม่อนุญาตให้ใช้เวทมนตร์บทนั้น แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ต้องไปขอเวทมนตร์ เพราะมีบัญญัติมาให้แล้ว ที่เหลือก็ต้องเพิ่มศรัทธาให้พอต่อเวทมนตร์บทนั้น ๆ” อาจารย์อุชุหยุดดูท่าทีของนิวาต “จบแล้วล่ะบทเรียนในวันนี้ มีอะไรสงสัยไหม”



            “เทพมีวันหายไปไหมครับ”



            “มะ มะ มีสิ” อาจารย์ตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจ “เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว(หมายความว่าหมดอายุขัย) ท่านจะหายไป พลังเวทมนตร์ทั้งหมดจากท่านจะหายไป อัญมณีจะแตกละเอียด ฉันรู้เรื่องนี้มาแค่นี้ เอาล่ะกี่โมงแล้วเนี่ย” อาจารย์อุชุเปลี่ยนเรื่อง ท่าทางเขาจะเก็บความลับอะไรบางอย่างไว้   เขาวาดมือเป็นวงกลม “บอกเวลาข้าด้วย” มีอักษรโผล่ขึ้นมาในวงกลม เขียนไว้ว่า ‘สี่ทุ่ม’



            “แล้วจุดรวมเวทมนตร์ล่ะครับ ต้องเป็นวงกลมเท่านั้นหรือเปล่าครับ”นิวาตถามอีก



            “ไม่จำเป็นหรอกนะ จุดรวมเวทมนตร์จะเป็นกลุ่มของเทพ เทพของเจ้ากับข้าอยู่กลุ่มเดียวกัน จุดรวมเวทมนตร์จึงเป็นวงกลมเหมือนกัน นี่ก็ดึกแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” อาจารย์อุชุขนของทั้งหมดเข้าไปในห้องของเขา



            นิวาตเดินเข้าไปที่ห้องของเขา ทำไมที่นี่มีแสงไฟตลอดเวลาเนี่ย เขาไม่อาจเดาเวลาได้เลย



            นิวาตล้มตัวนอนบนเตียง เขาครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาต่าง ๆ ไม่นานนักเขาก็หลับไป   ผลึกเวทมนตร์ตอนนี้เริ่มมีอาการแปลก ๆ มันเริ่มส่องแสงวูบวาบ เหมือนกับจะดูดพลัง ความลับที่นิวาตไม่รู้คงมีอีกเยอะ