ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : How Gee Act: 2 นิยามของคำว่าผู้ดี มันต้องทรงอำนาจ ปากดี และแสนง้องแง้ง =A=
How Gee Act: 2 นิยามของคำว่าผู้ดี มันต้องทรงอำนาจ ปากดี และแสนง้องแง้ง =A=
“คฤหาสน์ชเว”
“ไง ไอ้คุณน้อง...”
“เฮือกกก” คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายหนึ่งอึ๊กก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก
“หวะ หวัดดีคับ กลับมาเมื่อไหร่เนี่ยพี่”
“ก็...กลับมาทันก่อนที่แกจะซ่อมรถอำพรางรอยเสร็จน่ะ” คนพูดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับหน้าตาที่ตอนนี้ไม่สบ
อารมณ์อย่างแรง
“เอ่อ คือ รอยนั่นมันแบบว่า....”
“แกรู้มั้ยกว่าชั้นจะขอป๋าเอาไอ้รถราคาแพงลากเลือดมาได้เนี่ยมันใช้เวลานานเท่าไหร่กัน”
“ระ รู้คับ” คนตอบเริ่มหน้าซีด
“แกรู้รึเปล่าว่าไอ้รถนั่นค่าซ่อมมันโหดมากเลยถึงแกจะเป็นคนจ่ายก็เหอะ”
“รู้ คะ...คับ” ซีดลงอีก
“แล้วแกรู้มั้ยว่าตอนนี้ชั้นโกรธโคตรๆเลยว่ะ”
“กะ ก็ รู้คับ” และหน้าซีดลงอีก
“เออ!รู้ก็ดี มานี่เลยมานี่ไอ้เทมโป มาสำเร็จโทษที่นี่ เดี๋ยวนี้ บัดนาว!!”
คนเป็นพี่เรียกน้องตัวเองเสียงโหดก่อนที่จะเดินไปลากหูน้องเข้ามาข้างใน
“โอ๊ยยยยยๆๆๆๆ เบา เบา!!”
“เบาหรอ!เบาหรออออออออ” เสียงบอกให้เบา แต่คนทำกลับบิดหูไปมาแรงๆ
“โอ๊ยยยยย พอแล้วพี่เว่น เจ็บบบบบบ”
“เจ็บหรอวะ! แค่นี้มันไม่ได้เทียบกับความเจ็บปวดภายในหัวใจของชั้นที่แกบังอาจเอารถชั้นไปขับ แต่แล้วเสือกได้รอยเวรๆนั่นกลับมาหรอกโว้ยยยยยย”
ชิบ รถสำคัญกว่าหูน้องหรอวะ พระเจ้า บอกกูทีว่ามันไม่จริง! เทมโปสบถในใจ
“ไหนบอกมาซิว่าไปซ่าที่ไหนมา” คนตัวสูงปล่อยหูน้องแล้วเอ่ยถามออกมา
“ซ่าที่ไหนพี่เซเว่น! ผมแค่ขับรถอยู่เฉยๆอ่ะแล้วมันก็มาเบียดผมอ่ะ ไอ้รอยอุบาทว์นี่เห็นตอนแรกผมยังตกใจเลย!!!”
“เหรออออออ” เซเว่นตอบกลับลากเสียงยาว ไอ้เทมน้องรักหน้าตามึงน่าเชื่อถือมาก กูว่ามึงแหละไปเบียดเค้า ทำมาพูดดี หน้าตาอย่างเอ็งเนี่ยนะจะมาหลอกพี่เว่น หึหึ
เทมโปมองหน้าพี่ชายตัวเองพลางทำหน้าจิตตก กูว่ากูหลอกเค้าไม่ได้แหง พี่เซเว่นฉลาดยังกะอะไร
“ครั้งนี้ฉันจะถือว่าเพราะแกออกค่าซ่อมและทำได้เนียน”
“ครับพี่เว่น”
“คราวหน้ามีอีกแกตาย!!!” เซเว่นยื่นคำขาดพลางยกนิ้วโป้งทำท่าปาดคอชวนสยองข่มขู่
“คร้าบ...T^T”
“จะไปไหนก็ไปไป๊ ตอนนี้ชั้นไม่มีอารมณ์มองหน้าแก เห็นแล้วขึ้น!”
“อยะ อย่ากัดกูนะ”
เทมโปพูดเบาๆก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือเข้าไป - -* ทำหน้าสยองสุดขีด
“อื้อ...อี้เอ้มมมม”
ฮะ เฮ้ย! มันครางได้ด้วย อะไรวะ!
“อ้อยยอ้วยยยยย”
“เอาวะ” พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้าผ้านวมขึ้นมา สะบัดเหวี่ยงกระชากไปมาแรงๆและ...
“นายมาทำอะไรที่ห้องพี่เนี่ยไอ้มักเน่”
“ปะ เปล่าค้าบบบบ” ซึงรีตอบกลับเสียงไร้เรี่ยวแรงสุดๆ
“แล้วเข้าไปทำอะไร - -*” เอ่อ แต่ที่อยากถามมากคือ มึงมัดตัวเองแล้วยัดลงไปในผ้านวมได้ไง
“กะ ก็ พี่เว่นอ๊า”
“ทำไมอีกล่ะ”
“ก็ผมเห็นชอคโกแลตอยู่ในตู้เย็น เห็นมันน่ากินดีก็เลยแอบหม่ำไป 2-3 ชิ้น ผมไม่รู้นี่ว่ากิ๊กพี่เว่นเค้าให้มา พอพี่เว่นมาเห็นผมกิน เค้าก็โกรธม้ากมากแล้วก็จับผมมัดมาทิ้งไว้เนี่ย T^T”
เอ่อ...ซึงรี อย่าบอกนะว่าจะให้พี่....
“พี่เทมโป้คร้าบบบบบ พี่เซเว่นรังแกโผมอ๊า”
“ถ้าพี่ช่วยผมออกมา ก็แสดงว่าพี่ไปหือกะพี่เค้าแล้วแหละ เพราะพี่เค้าสั่งทุกคนในบ้านว่าห้ามแกะผมออกมา ใครฝ่าฝืน ตาย!สถานเดียว”
ซึงรีเน้นที่คำว่า ตาย เสียงดัง พลางมองหน้าพี่ชายทำหน้าหมาหงอย
ระหว่างเดินทางไปโรงเรียนขณะที่ยองเบกำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อบอกจียงว่าอย่าไปยุ่งกับเทมโปมันเลย เพราะไอ้เพื่อนตัวดีดันบอกว่า ‘เออ มาเฟียก็ดี มันจะได้มีตังจ่ายค่าทำขวัญกู’ แน่นอน ตอนแรกจียงก็กลัวเทมโปอยู่ แต่พอความคิดเรียกค่าทำขวัญแวบเข้ามาในหัว ควอนจียงก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น!! (หน้าเงินนี่เอง - -*)
“เฮ้ย กูจะหลอกมึงทำไมวะไอ้จี”
“ถ้ามึงพูดอีกคำนะ กูจะผลักไสไล่ส่งมึงลงไปจากรถกูเลย”
ทำไงได้ ตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านมันมา แม่ง...ปาดซ้ายแซงขวา จี้ตูดคันหน้า ไม่เปิดไฟเลี้ยว ฝ่าไฟแดง ไม่คาดเข็มขัด และอีกบลาบลาบลา กูล่ะเซ็ง - -
“เฮ้ย ไรวะ ขับรถภาษาส้นตีนไรไม่ดูห่าอะไรเลยเนี่ย!” จียงสบถคำหยาบออกมา แหม ตัวมึงเองล่ะขับรถภาษาอะไร ยองเบยังคงด่าจียงในใจ
“เฮ้ยจี มึง......- -*” ยองเบหันไปพูดกับจียงได้แค่นั้น เพราะ ...ไอ้ตัวดีมันวิ่งลงไปหาเรื่องเขาแล้วไง เฮ้ย! ไอ้เพื่อนจี มึงอย่า!!!!
“เอ้าเฮ้ย ลงมาจากรถเว้ย”
“พี่...”ยองเบพูด
“พี่แทบิน” จียงเสริม
“โอ้ย ให้ตายสิเรา จียงเองหรอเนี่ย พี่บอกกี่รอบแล้วอย่าขับรถหวาดเสียวแบบนี้”
“โทษทีฮะคือแบบว่า รีบไปเรียนอ่ะ เดี๋ยวสาย” ตอแหล - -*! ยองเบคิด
“พี่แทบิน มีอะไรรึเปล่า...” กับเสียงใครอีกคนที่เปิดประตูรถออกมาดูเหตุการณ์
“เอ้อ ไม่มีไรเจอคนรู้จักกันน่ะ”
“อ้อหรอ - -“
“พอดีเลยวันนี้พี่ว่าจะไปหาจียงอยู่พอดี คงไม่ต้องละ”
“หือ? ครับ” จียงตอบกลับแบบงงๆ
“จียง นี่เพื่อนพี่ เซเว่น”
แทบินผายมือไปยังคนหน้าสวยที่ยืนผิงประตูรถอยู่ ท่าทางเซ็งเต็มแก่
“หวะ หวัดดีครับ”
“เอ้อ หวัดดี” เซเว่นรับคำ หันมามองหน้าจียง
“โอ้...” แล้วร้องออกมา
“ฮะ...” จียงเริ่มรู้สึกผวา ตาเฮียนี่จะทำไรกูป่าววะ น่าตาไม่น่าส่อเจตนาดีเล้ย
“เหมือนเด็กผู้หญิงเลย! นี่นายเป็นผู้ชายหรอ ว้าวๆๆๆๆ” เซเว่นทำท่าทีตื่นเต้น ก่อนที่จะกระชากตัวจียงเข้าไปล็อคคอและลูบหัว
“เอ้ย แค่กๆ” จะฆาตกรรมกูหรอวะ อ๊ากกกกก
“พี่แทบินดีจังเลยมีน้องน่ารักแบบนี้ แล้วดูผมสิ มีแต่ไอ้หน้าถึกกะไอ้ขี้อ้อนปัญญาอ่อน”
“ปล่อยจียงก่อนดีกว่านะ ดองอุค เดี๋ยวก็ตายกันพอดี”
“- -“ เซเว่นไม่ตอบอะไร แต่ก็ปล่อยคอจียง
“อ้อใช่! พี่ชื่อดองอุค ชเวดองอุค แต่เรียกเซเว่นดีกว่า ดูเป็นผู้ดีและมีสกุล^_^”
“นายมีน้องด้วยหนิ” แทบินพูดขึ้น
“อื้อใช่ พี่มีน้องชื่อ ซึงฮยอนกับ ซึงรี วันนี้ไปกินข้าวบ้านพี่ดีกว่าเนอะ...อ้าว...”
“เอ่อ...หวัดดีครับพี่เว่น”
“อ้าวววว ยองเบ นี่นายมาไงเนี่ย”
“เอ่อ...” ก็มากับมันนั่นแหละครับพี่ - -* แต่ผมไม่อยากพูดอ่ะ
“นี่เพื่อนผม ยองเบ” กลับเป็นฝ่ายจียงที่พูดขึ้นมาแทน เอาไอ้ยองเบไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงแทนแล้วปล่อยผมไปเหอะ พี่คร้าบ
“อ่าฮะ นี่รู้จักกันงั้นหรอ - -“
“ - - ครับ” ยองเบตอบออกไป แหงล่ะ มาด้วยกันขนาดนี้ ไม่รู้จักกันให้มันรู้ไป
“อ้อ ยองเบเป็นเพื่อนกับจียงมาตั้งนานแล้ว” แทบินพูด
“อ่าฮะ....งั้น~วันนี้ไปกินข้าวบ้านผมกันหมดนี่เลย>_<” เซเว่นพูดตัดบทแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนรถตามเดิม
“เอ่อ งั้น เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับละกันจียง ยองเบด้วย อย่าหนีไปเที่ยวไหนก่อนล่ะ”
................................To be continued
>_< แทบลากเลือด โฮกกกก
บรื้นนนนนนนนนนน.....
รถสปอร์ตคันงามวิ่งตามทางมาจนถึงหน้ารั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนที่จะหักเลี้ยวเข้าประตูรั้วไปจอดอย่างสวย ที่หน้าคฤหาสน์ติดป้ายทองเป็นสง่าไว้ว่า
“คฤหาสน์ชเว”
……หรูซะไม่มีอ่ะ
ปัง!
เสียงปิดประตูดังตามมา ทันทีที่คนตัวสูงก้าวและเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์
“ไง ไอ้คุณน้อง...”
“เฮือกกก” คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายหนึ่งอึ๊กก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก
“หวะ หวัดดีคับ กลับมาเมื่อไหร่เนี่ยพี่”
“ก็...กลับมาทันก่อนที่แกจะซ่อมรถอำพรางรอยเสร็จน่ะ” คนพูดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับหน้าตาที่ตอนนี้ไม่สบ
อารมณ์อย่างแรง
“เอ่อ คือ รอยนั่นมันแบบว่า....”
“แกรู้มั้ยกว่าชั้นจะขอป๋าเอาไอ้รถราคาแพงลากเลือดมาได้เนี่ยมันใช้เวลานานเท่าไหร่กัน”
“ระ รู้คับ” คนตอบเริ่มหน้าซีด
“แกรู้รึเปล่าว่าไอ้รถนั่นค่าซ่อมมันโหดมากเลยถึงแกจะเป็นคนจ่ายก็เหอะ”
“รู้ คะ...คับ” ซีดลงอีก
“แล้วแกรู้มั้ยว่าตอนนี้ชั้นโกรธโคตรๆเลยว่ะ”
“กะ ก็ รู้คับ” และหน้าซีดลงอีก
“เออ!รู้ก็ดี มานี่เลยมานี่ไอ้เทมโป มาสำเร็จโทษที่นี่ เดี๋ยวนี้ บัดนาว!!”
คนเป็นพี่เรียกน้องตัวเองเสียงโหดก่อนที่จะเดินไปลากหูน้องเข้ามาข้างใน
“โอ๊ยยยยยๆๆๆๆ เบา เบา!!”
“เบาหรอ!เบาหรออออออออ” เสียงบอกให้เบา แต่คนทำกลับบิดหูไปมาแรงๆ
“โอ๊ยยยยย พอแล้วพี่เว่น เจ็บบบบบบ”
“เจ็บหรอวะ! แค่นี้มันไม่ได้เทียบกับความเจ็บปวดภายในหัวใจของชั้นที่แกบังอาจเอารถชั้นไปขับ แต่แล้วเสือกได้รอยเวรๆนั่นกลับมาหรอกโว้ยยยยยย”
ชิบ รถสำคัญกว่าหูน้องหรอวะ พระเจ้า บอกกูทีว่ามันไม่จริง! เทมโปสบถในใจ
“ไหนบอกมาซิว่าไปซ่าที่ไหนมา” คนตัวสูงปล่อยหูน้องแล้วเอ่ยถามออกมา
“ซ่าที่ไหนพี่เซเว่น! ผมแค่ขับรถอยู่เฉยๆอ่ะแล้วมันก็มาเบียดผมอ่ะ ไอ้รอยอุบาทว์นี่เห็นตอนแรกผมยังตกใจเลย!!!”
“เหรออออออ” เซเว่นตอบกลับลากเสียงยาว ไอ้เทมน้องรักหน้าตามึงน่าเชื่อถือมาก กูว่ามึงแหละไปเบียดเค้า ทำมาพูดดี หน้าตาอย่างเอ็งเนี่ยนะจะมาหลอกพี่เว่น หึหึ
เทมโปมองหน้าพี่ชายตัวเองพลางทำหน้าจิตตก กูว่ากูหลอกเค้าไม่ได้แหง พี่เซเว่นฉลาดยังกะอะไร
แล้วสมองอย่างกูหน้าด้านไปหลอกเค้า จะรอดมั้ยวะเนี่ย
“ครั้งนี้ฉันจะถือว่าเพราะแกออกค่าซ่อมและทำได้เนียน”
“ครับพี่เว่น”
“คราวหน้ามีอีกแกตาย!!!” เซเว่นยื่นคำขาดพลางยกนิ้วโป้งทำท่าปาดคอชวนสยองข่มขู่
“คร้าบ...T^T”
“จะไปไหนก็ไปไป๊ ตอนนี้ชั้นไม่มีอารมณ์มองหน้าแก เห็นแล้วขึ้น!”
เทมโปได้ยินพี่ชายตัวเองเอ่ยปากไล่แบบเนียนๆ ก็รีบเดินขึ้นบันไดเลี้ยวเข้าห้องตัวเองไปทันที ก็พี่เว่นเค้าบอกอยู่ว่าของขึ้นอ่ะ อยู่ต่อก็ซวยสิครับ - -*
แกร๊ก!
“เฮ้ย!”
ร่างสูงสบถเสียงดังลั่นอย่างตกใจ ตะ ตะ ตัวอะไรมานอนตายอยู่บนเตียงกูวะ!
เทมโปมองเตียงตัวเองอย่างชั่งใจ เห็นตัวอะไรสักอย่างท่าทางจะขนาดควายไม่น้อยนอนโดนผ้านวมมัดอยู่บนเตียงดิ้นไปดิ้นมา ก่อนจะค่อยๆกลั้นใจกระดึ้บเข้าไปใกล้ๆ
“อยะ อย่ากัดกูนะ”
เทมโปพูดเบาๆก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือเข้าไป - -* ทำหน้าสยองสุดขีด
“อื้อ...อี้เอ้มมมม”
ฮะ เฮ้ย! มันครางได้ด้วย อะไรวะ!
“อ้อยยอ้วยยยยย”
อะไรอ้วยอ้วย มึงอยากจะกินกล้วยเหรอ เอาตัวให้รอดก่อนเถอะเสือกจะแดกกล้วย - -*
“เอาวะ” พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้าผ้านวมขึ้นมา สะบัดเหวี่ยงกระชากไปมาแรงๆและ...
พลั่ก!!!
“เฮ้ย!”
“โอ๊ยยยยย!”
“ซะ ซึงรี 0_0”
ภาพที่ปรากฏเห็นสู่สายตา ซึงรีที่ถูกเขย่ากระเด็นออกมาจากผ้านวม นอนแบ๊บอยู่กะพื้นห้องนอนท่าทางอย่างเจ็บปวด
“นายมาทำอะไรที่ห้องพี่เนี่ยไอ้มักเน่”
เทมโปทำท่าขยาดน้องตัวเองสุดขีด มึงเข้าไปทำอะไรในผ้านวมกู ซาดิสม์มัดตัวเองในผ้านวมหรอ?
“ปะ เปล่าค้าบบบบ” ซึงรีตอบกลับเสียงไร้เรี่ยวแรงสุดๆ
“แล้วเข้าไปทำอะไร - -*” เอ่อ แต่ที่อยากถามมากคือ มึงมัดตัวเองแล้วยัดลงไปในผ้านวมได้ไง
“กะ ก็ พี่เว่นอ๊า”
ห๊ะ เทมโปหน้าซีดลง พี่เซเว่นอีกละ ให้ตาย
“ทำไมอีกล่ะ”
“ก็ผมเห็นชอคโกแลตอยู่ในตู้เย็น เห็นมันน่ากินดีก็เลยแอบหม่ำไป 2-3 ชิ้น ผมไม่รู้นี่ว่ากิ๊กพี่เว่นเค้าให้มา พอพี่เว่นมาเห็นผมกิน เค้าก็โกรธม้ากมากแล้วก็จับผมมัดมาทิ้งไว้เนี่ย T^T”
อื้อหือ ไม่รู้ไม่ว่า แต่นี่ความผิดมึงเต็มๆเลย มิน่า...ทำไมรอบกูถึงได้เดือดเอาเดือดเอา
พี่เซเว่นเค้าเป็นแบบนี้แหละ วีนได้ทุกคนทุกที่ทุกเวลา เหอะๆ - -*
“- -“
เทมโปมองหน้าน้องนิ่งสีหน้าไร้อารมณ์สงสาร
“นี่พี่ ...พี่เทม พี่เทมมม พี่เทมโป้” ซึงรีเรียกพี่ชายตัวเองพลางเขย่าไปมา
เอ่อ...ซึงรี อย่าบอกนะว่าจะให้พี่....
“พี่เทมโป้คร้าบบบบบ พี่เซเว่นรังแกโผมอ๊า”
แหม...ทำหน้าน่ารักเชียวนะมึง เสียใจด้วยที่กูไม่กล้าและไม่มีวันไปบู๊กับพี่เว่น อีกอย่าง กูไม่ได้ชื่อเทมโป้!!!
“ถ้าพี่ช่วยผมออกมา ก็แสดงว่าพี่ไปหือกะพี่เค้าแล้วแหละ เพราะพี่เค้าสั่งทุกคนในบ้านว่าห้ามแกะผมออกมา ใครฝ่าฝืน ตาย!สถานเดียว”
ซึงรีเน้นที่คำว่า ตาย เสียงดัง พลางมองหน้าพี่ชายทำหน้าหมาหงอย
อูยยยยย ตายเลยหรอ น้อยไปมั้ย - -*
“ไง...ไอ้มักเน่”
“0_0”
“ชิบ Lost!!!!”
.......................................................................
วันต่อมา
“อะไร อะไร มึงอย่ามาขู่กูยองเบ แหมๆๆๆๆๆแอบไปเตี้ยมกับเพื่อนมึงไว้ล่ะสิ เทมโป เทมโป้หน้าไหน ชายควอนก็ไม่กลัวโว้ย มึงอย่ามาเต๊ะหน้าซีเรียสหลอกกูนะ กูรู้ไต๋มึงแล้วววววว”
ระหว่างเดินทางไปโรงเรียนขณะที่ยองเบกำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อบอกจียงว่าอย่าไปยุ่งกับเทมโปมันเลย เพราะไอ้เพื่อนตัวดีดันบอกว่า ‘เออ มาเฟียก็ดี มันจะได้มีตังจ่ายค่าทำขวัญกู’ แน่นอน ตอนแรกจียงก็กลัวเทมโปอยู่ แต่พอความคิดเรียกค่าทำขวัญแวบเข้ามาในหัว ควอนจียงก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น!! (หน้าเงินนี่เอง - -*)
“เฮ้ย กูจะหลอกมึงทำไมวะไอ้จี”
“ถ้ามึงพูดอีกคำนะ กูจะผลักไสไล่ส่งมึงลงไปจากรถกูเลย”
ยองเบเงียบกริบ ไม่ใช่กลัวนะ แค่ขี้เกียจพูด พูดอะไรไปเท่าไหร่ ที่เพื่อนเบ้บอกไป เพื่อนควอนเคยฟังเบ้บ้างไหม ไม่มี้
“เงียบๆก็ดี กูจะได้มีสมาธิ”
สมาธิเหวอะไร แม่งขับตีนผีนรกแตกแบบนี้ - -* ยองเบคิดในใจ
ทำไงได้ ตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านมันมา แม่ง...ปาดซ้ายแซงขวา จี้ตูดคันหน้า ไม่เปิดไฟเลี้ยว ฝ่าไฟแดง ไม่คาดเข็มขัด และอีกบลาบลาบลา กูล่ะเซ็ง - -
เอี๊ยดดดดดด!
จียงเหยียบเบรกตัวโก่ง เพราะดันมีรถคันหนึ่งพุ่งออกมาจากซอย
“เฮ้ย ไรวะ ขับรถภาษาส้นตีนไรไม่ดูห่าอะไรเลยเนี่ย!” จียงสบถคำหยาบออกมา แหม ตัวมึงเองล่ะขับรถภาษาอะไร ยองเบยังคงด่าจียงในใจ
“เฮ้ยจี มึง......- -*” ยองเบหันไปพูดกับจียงได้แค่นั้น เพราะ ...ไอ้ตัวดีมันวิ่งลงไปหาเรื่องเขาแล้วไง เฮ้ย! ไอ้เพื่อนจี มึงอย่า!!!!
“เอ้าเฮ้ย ลงมาจากรถเว้ย”
จียงเดินอาดๆลงไปหารถคันสวยคู่กรณี ขับแมวๆแบบนี้ไม่ได้ว้อย ควอนจีไม่ยอมเด็ดๆ
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น และคนที่โผล่ออกมาจากรถคันสวยนั่นคือ...
“ทำไม ใครกันแน่ที่ขับไม่…!”
“0_0”
“พี่...”ยองเบพูด
“พี่แทบิน” จียงเสริม
“โอ้ย ให้ตายสิเรา จียงเองหรอเนี่ย พี่บอกกี่รอบแล้วอย่าขับรถหวาดเสียวแบบนี้”
“โทษทีฮะคือแบบว่า รีบไปเรียนอ่ะ เดี๋ยวสาย” ตอแหล - -*! ยองเบคิด
“พี่แทบิน มีอะไรรึเปล่า...” กับเสียงใครอีกคนที่เปิดประตูรถออกมาดูเหตุการณ์
“เอ้อ ไม่มีไรเจอคนรู้จักกันน่ะ”
“อ้อหรอ - -“
คนพูดทำท่าไม่สบอารมณ์นักก่อนที่จะกอดอกยืนพิงประตูรถ
“พอดีเลยวันนี้พี่ว่าจะไปหาจียงอยู่พอดี คงไม่ต้องละ”
“หือ? ครับ” จียงตอบกลับแบบงงๆ
“จียง นี่เพื่อนพี่ เซเว่น”
แทบินผายมือไปยังคนหน้าสวยที่ยืนผิงประตูรถอยู่ ท่าทางเซ็งเต็มแก่
“หวะ หวัดดีครับ”
“เอ้อ หวัดดี” เซเว่นรับคำ หันมามองหน้าจียง
“โอ้...” แล้วร้องออกมา
“ฮะ...” จียงเริ่มรู้สึกผวา ตาเฮียนี่จะทำไรกูป่าววะ น่าตาไม่น่าส่อเจตนาดีเล้ย
“เหมือนเด็กผู้หญิงเลย! นี่นายเป็นผู้ชายหรอ ว้าวๆๆๆๆ” เซเว่นทำท่าทีตื่นเต้น ก่อนที่จะกระชากตัวจียงเข้าไปล็อคคอและลูบหัว
“เอ้ย แค่กๆ” จะฆาตกรรมกูหรอวะ อ๊ากกกกก
“พี่แทบินดีจังเลยมีน้องน่ารักแบบนี้ แล้วดูผมสิ มีแต่ไอ้หน้าถึกกะไอ้ขี้อ้อนปัญญาอ่อน”
อ๋อ หรอ - - ผมเข้าใจครับพี่ แต่ตอนนี้ปล่อยกูก่อน กูจะตายเพราะมึงนี่แหละว้อยยยยย!!!!
“ปล่อยจียงก่อนดีกว่านะ ดองอุค เดี๋ยวก็ตายกันพอดี”
“- -“ เซเว่นไม่ตอบอะไร แต่ก็ปล่อยคอจียง
ว่าแต่เมื่อกี้พี่แทบินพูดอะไรนะ ดองอุค ชื่อคุ้นม้ากมาก เหมือนเคยได้ยินเฮียคุยโทรศัพท์แล้วก็ ดองอุคครับ ดองอุคจ๋า - -*
“แค่ก เอ่อ ดองอุค?” จียงทวนคำ ทำหน้าเหมือนปลาขาดน้ำ
“อ้อใช่! พี่ชื่อดองอุค ชเวดองอุค แต่เรียกเซเว่นดีกว่า ดูเป็นผู้ดีและมีสกุล^_^”
แต่ผมรู้สึกได้ว่าพี่ปัญญาอ่อนนิดๆและชอบทำร้ายร่างกายอ่ะครับ
“นายมีน้องด้วยหนิ” แทบินพูดขึ้น
“อื้อใช่ พี่มีน้องชื่อ ซึงฮยอนกับ ซึงรี วันนี้ไปกินข้าวบ้านพี่ดีกว่าเนอะ...อ้าว...”
“เอ่อ...หวัดดีครับพี่เว่น”
“อ้าวววว ยองเบ นี่นายมาไงเนี่ย”
“เอ่อ...” ก็มากับมันนั่นแหละครับพี่ - -* แต่ผมไม่อยากพูดอ่ะ
“นี่เพื่อนผม ยองเบ” กลับเป็นฝ่ายจียงที่พูดขึ้นมาแทน เอาไอ้ยองเบไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงแทนแล้วปล่อยผมไปเหอะ พี่คร้าบ
“อ่าฮะ นี่รู้จักกันงั้นหรอ - -“
เซเว่นถามขึ้น แหงอ่ะ ยองเบมันเป็นเพื่อนไอ้เทมมันหนิ เข้าออกบ้านเค้าเป็นว่าเล่น แล้วไอ้กล้ามเดินได้นี่มันมาโผล่อยู่กับจีจี้(?) ผู้น่ารักได้ไงวะเนี่ย
“ - - ครับ” ยองเบตอบออกไป แหงล่ะ มาด้วยกันขนาดนี้ ไม่รู้จักกันให้มันรู้ไป
“อ้อ ยองเบเป็นเพื่อนกับจียงมาตั้งนานแล้ว” แทบินพูด
“อ่าฮะ....งั้น~วันนี้ไปกินข้าวบ้านผมกันหมดนี่เลย>_<” เซเว่นพูดตัดบทแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนรถตามเดิม
“เอ่อ งั้น เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับละกันจียง ยองเบด้วย อย่าหนีไปเที่ยวไหนก่อนล่ะ”
แทบินพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ขืนขัดคำเซเว่น พี่ก็ซวยสิวะ เหอๆ
................................To be continued
>_< แทบลากเลือด โฮกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น