อุล&กริม Adventure

ลำดับตอนที่ #4 : -4- คำตอบของกริมจอว์

  “. . . น่าเสียดายที่คุณต้องเป็นฝ่ายเลือกนะคะ. . .”

เสียงหวานๆที่สุดแสนอันตรายของสาวรุ่นนามอิโนะอุเอะ ดังก้องไปทั่วโสตประสาทของข้า ตอนนี้แม่นี่เหมือนปิศาจร้ายที่กำลังคลั่ง ในขณะที่ข้าพยายามประครองอุลคิโอร่าหนีอย่างทุลักทุเล. . . แม่นี่ก็ใช้พละกำลังที่ไม่เหมาะกับร่างที่ดูบอบบางนั้นไล่บดขยี้พวกข้าอย่างไร้ความปราณี . . .เลือกเหรอ เลือกบ้าอะไรอีกฟะเนี่ย

“คิกๆๆๆ หนีแบบนั้นแล้วคุณจะได้ “เลือก” สักทีเหรอคะคุณกริมจอว์”
“เลือก เลือกอะไรของเธอวะ มีอะไรก็รีบบอกมาเซ่ !! น่าหงุดหงิด โว๊ย. . . อั๊คคค!!”

หมัดของอิโนะอุเอะพุ่งเข้ามากระทบหน้าข้า ทำให้ร่างของอุลคิโอร่ากระเด็นไปอีกทาง โลหิตสีแดงพุ่งออกมาจากปากของข้า . . . อิโนะอุเอะค่อยๆย่างเท้าเข้าไปหาอุลคิโอร่า ที่ตอนนี้สลบไสลไปเพราะแรงพิษ บ้าเอ๊ย ! น่าสมเพศ สภาพร่างเพศเมียนี่จริงๆ

“เธอจะทำอะไรน่ะ ยัยบ้า !!”
“เห ? เป็นห่วงคุณอุลคิโอร่ารึไงกันคะ ? คนๆนี้เป็นศัตรูของคุณ ไม่ใช่เหรอคะ ? เป็นคนที่คุณต้องการคร่าชีวิตเพื่อแย่งเอาลำดับนักสู้ไม่ใช่รึไงกันคะ. . .”
“. . . ธะ . . .เธอไปรู้มาจากไหนน่ะ !? . . .”
“คิก คิก คิก ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าฉันไปรู้มาจากไหน แค่คนที่คุณต้องการจะปลิดชีพนี่ได้ตายสมใจอยากคุณ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือคะ. . .”

เจ้าของผมสีส้มยิ้มเย็นยะเยือก เท้าเรียวบางค่อยๆเหยียบค้ำไปที่คอของอุลคิโอร่า มือเรียวสวยของเธอ กำลังควัก ของมีคมปลายแหลมออกมาจากกระเป๋าขนาดกลาง. . .

“หยุดนะ !! แก . . . อิโนะอุเอะ ข้าบอกให้หยุด !!”
“เฮ้อ . . .ฉันเบื่อที่จะเล่นไล่จับกับพวกคุณแล้วล่ะค่ะ เรามาเริ่มเกมใหม่กันดีกว่านะ”

ยัยนี่ไม่สนใจเสียงตะโกนของข้าสักนิด อิโนะอุเอะคว้าคอเสื้อของอุลคิโอร่าขึ้นมา พลางจ่อมีดสั้นไปทีคอของเอสปาดาร์ผิวสีหิมะ สายตาของเธอจับจ้องไปที่อาวุธอันตรายในมือ ประดุจกำลังจะบอกว่า หากมีดสั้นเล่มนี้ได้แทงไหลลึกเข้าไปในคอของคนๆนี้คงจะหฤหรรษ์มิใช่น้อย

“ชื่อเกมนี้คือ “เรา หรือ เค้า” ค่ะ. . .”
“กติกาง่ายๆค่ะ ดิฉันมีของจะให้คุณเลือกสองสิ่ง สิ่งแรกคือ ยาที่จะทำให้คุณกลายสภาพเป็นบุรุษเพศดังเดิม ส่วนอย่างที่สองคือ ยาแก้พิษของคุณอุลคิโอร่าค่ะ” อิโนะอุเอะ หยุดจังหวะเว้นหายใจแล้วหันหน้ามาจับจ้องหน้าข้า “แต่ข้อแม้ของเกมนี้คือ คุณต้องเลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้นค่ะ อ้อ ! หากเลือกยาขวดใดไปแล้ว ส่วนที่เหลืออีกขวดนั้น ดิฉันจะทำลายทันทีหลังจากที่คุณเลือกค่ะ ง่ายใช่ไหมล่ะคะ แถมไม่ต้องเปลืองแรงเจ็บเนื้อเจ็บตัวด้วย ^____^”
“นี่เธอ หมายความว่า จะให้เลือกระหว่างร่างกายของข้า กับ ชีวิตของไอ้เจ้าซีดนี่ อย่างงั้นเหรอ นี่น่ะเหรอที่เธอบอกให้ข้าเลือกน่ะ!!?”
“ถูกต้องแล้วค่ะ หากไม่ยินยอมก็เชิญคุณบุกเข้ามาสู้กับฉันต่อได้เลยค่ะ . . .”

อิโนะอุเอะ กระชับมีดสั้นเข้าใกล้ลำคอของอุลคิโอร่ามากขึ้น ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอีกครั้ง. . .พลางพ่นประโยคที่ชวนน่าหมั่นไส้ออกมา

“. . .ถ้าคุณไม่กลัวว่า “ร่างหญิง” ที่บอบบางน่าทะนุถนอมนั้นจะพังทลายด้วยมือของฉันล่ะก็นะ ^___^” “. . .”
“อ้าว ว่ายังไงล่ะคะ คุณกริมจอว์ ระหว่าง ร่างบุรุษของตนเอง กับ ชีวิตของคนที่คุณเกลียดชัง คุณต้องการสิ่งไหนล่ะค่ะ”

ข้าค่อยๆประครองตัวขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาอิโนะอุเอะช้าๆ จนไปหยุดตรงหน้าเจ้าของผมสีส้มสด โดยไร้เสียงใดๆ. . .
“. . .เอายาคืนร่างชายของข้าออกมา. . .”
“โฮ่. . .เลือกที่จะให้ตัวเองแข็งแกร่งแล้วทิ้งคนที่อ่อนแอไว้สินะคะ ฉลาดมากทีเดียวคุณกริมจอว์ ^___^”

อิโนะอุเอะ ยิ้มอ่อนโยน พลางละสายตาไปหายาในกระเป๋า

“นี่ค่ะ ! ยาที่ทำให้ร่างกายกลับไปเป็นบุรุษเพศ” เจ้าของผมมีส้มสดยื่นยามาให้ข้า แล้วหันไปควักยาแก้พิษขึ้นมาอีกขวด
“ส่วนยาแก้พิษนี่ดิฉันก็จะ ทำลา. . . . ย”

ผั๊วะ !!!

“ว๊ายยยยยยยยยยยยย”

ข้าอาศัยจังหวะ ที่ยัยนี่กำลังพล่าม ชกไปที่หน้าสวยๆนั่นจนร่างที่ดูเหมือนจะบอบบางนั้นล้มไปอีกฝั่ง แล้วรีบวิ่งเข้าไปเก็บยาแก้พิษและมีดสั้นที่ตกลงไปกับพื้นมาจ่อคอยัยปิศาจนี่ทันที

“อยู่นิ่งๆซะเหอะ ขืนเธอขยับแม้แต่นิดเดียว คอเธอได้หลุดออกจากบ่าแน่ !”
“ฮึๆ. . . ช่างกล้าหาญจริงๆเลยนะคะ แน่ใจแล้วหรือคะที่ทำแบบนี้ นี่เป็นโอกาสที่คุณจะสามารถปลิดชีพคุณอุลคิโอร่าแล้วนะคะ”
“จะบอกอะไรให้นะยัยโง่ ! คนอย่างข้าไม่เคยคิดพึ่งแรงใคร แค่ฆ่าไอ้เอสปาดาร์โง่ๆคนเดียวน่ะ จะทำเมื่อไหร่ก็ได้และแน่นอนว่าต้องอยู่ในร่างเดิมด้วย ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย !!” “คิก คิก คิก คิก. . .”
“หัวเราะหาอะไรไม่ทราบ ห๊ะ !!”
“สรุปก็คือ สิ่งที่คุณเลือกในตอนนี้ คือ ร่างกายของคุณและชีวิตของเอสปาดาร์ตาสีมรกตคนนั้นด้วยสินะคะ”
“สิ่งที่ข้าเลือกคือ ตัวเอง ต่างหาก ส่วนชีวิตไอ้ซีดนั่นน่ะ มันเป็นของข้ามาตั้งนานแล้ว”
“. . .ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ภารกิจที่ 2 คุณผ่านค่ะ ยินดีด้วยนะคะคุณกริมจอว์ ^__^”
“ห๊ะ ! เธอว่าอะไรนะ ยัยปิศาจ มีแผนอะไรอีกใช่ไหม !!”

ยัยปิศาจอิโนะอุเอะยิ้มบางๆ ก่อนจะดีดนิ้ว เสียงดัง แป๊ะ ! แล้วสภาพห้องรอบๆก็กลับมาเป็นอย่างเดิม เหมือนไม่เคยมีการต่อสู้ใดๆเกิดขึ้นมาก่อน แม้แต่มีดสั้นที่อยู่ในมือข้าก็หายไปด้วย เว้นเสียแต่บาดแผลที่ต่อสู้กันเมื่อครู่ไม่ได้หายไปตามเสียงดีดนิ้วนั้นด้วยเลย. . . ไอ้ซีดนั่นก็ยังนอนสลบไสล ไม่รู้สึกตัวสักที ฮึ๊ยยยย. . .คนอื่นเค้าสู้เกือบตายส่วนแกนอนติดพิษสบายใจเฉิบนะไอ้บ้าเอ๊ย !!(aliceta : ติดพิษมันสบายด้วยเรอะคะ=[]=!! )

“ฉันไม่มีแผนอะไรหรอกค่ะ ดูหน้าฉันสิคะ ^___^”
หน้าเธอน่ะมองทางไหนมันก็อสรพิษทั้งนั้นแหละเฟ้ย ! ยัยปิศาจ -*-

“ก่อนอื่นต้องขออภัยคุณกริมจอว์และคุณอุลคิโอร่าเป็นอย่างสูงนะคะ ที่ลงมือรุนแรงจนได้รับบาดเจ็บกันขนาดนี้ แต่ฉันต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมาน่ะค่ะ พวกคุณเป็นเอสปาดาร์กลุ่มแรกเลยนะคะ ที่สามารถผ่านภารกิจนี้ไปได้. . .”
“เดี๋ยวๆๆ นี่ยัยปิศาจ ไหงจู่ๆเธอมาบอกผ่านแบบนี้ล่ะ มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไงหา !!” “จุดประสงค์ของภารกิจนี้อันที่จริงคุณซาคอนได้บอกใบ้ไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่านี่เป็นการทดสอบ “การเอาตัวรอด” แน่นอนว่า หากเอาตัวรอดไปคนเดียวมันคงจะยากที่ภารกิจต่อไปจะสำเร็จได้ ดังนั้นแล้วฉันจึงตัดสินให้คุณผ่านระดับ 2 ยังไงล่ะคะ”

ยัยปิศาจอิโนะอุเอะยิ้ม แล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างของข้า ที่ตอนนี้กำลังยืนอึ้งกับเหตุผลสุดน้ำเน่าที่ทำให้ข้าผ่านภารกิจงี่เง่านี่มาได้ สรุป. . .นี่ข้าต้องมาเจ็บตัวฟรีอย่างงั้นสินะ ’’’orz

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ขอเชิญคุณกริมจอว์และคุณอุลคิโอร่าไปที่ห้องพัก เตรียมตัวรับภารกิจต่อไปในวันพรุ่งนี้ได้เลยนะคะ“


. . . จุ่ๆ ทุกอย่างก็ดำมืดไป ความรู้สึกสุดท้ายที่ข้าได้รับคือสันมือของยัยปิศาจที่พุ่งเข้ามาตบท้ายทอย และเสียงเล็กๆของเด็กสาวผมสีส้มสด ที่ดูเหมือนจะพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะสนทนากับข้า. . .
“. . .หลับไปซะตั้งแต่ตอนนี้ คุณจะได้ไม่เห็นอะไรที่น่ากลัวนะคะ”

 

“. . .กริมจัง กริมจัง. . .”
“ฮึก อืออออออ . . .”
“กริมจัง กริมจัง. . .ฟื้นแล้ว ! คุณฟื้นแล้ว !”

น้ำเสียงที่ตื่นเต้นราวกับเด็กๆที่ดีใจเหมือนได้ของเล่นใหม่ ดังอยู่ข้างๆหูข้า เสียงของเอสปาดาร์ดวงตาสีเขียวมรกต. . . อุลคิโอร่า ซิเฟอร์
“อึก. . . บ้าจริง ยัยปิศาจนั่นงูเห่าชัดๆ !! ปากบอกไม่มีแผนๆ แต่ดันลอบกัดข้าซะได้ บ้าเอ๊ย ! โอ๊ย. . .”
“อยู่นิ่งๆอย่าเพิ่งขยับสิครับกริมจัง แผลคุณยังหายไม่ดีเลยนะครับ”
“อุล. . . อ๊ะ ! นี่แก แก ไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ ยาถอนพิษล่ะ!? เฮ้ย !! แล้วยาที่ทำให้ร่างกายของข้ากลับเป็นร่างเดิมล่ะมันอยู่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นไอ้ห้องกับเตียงชวนอ้วกนี่มันอะไรกันกะจิตกะใจไอ้นักวิทยาศาสตร์วิกลจริตนั่นมันออกแบบห้องได้แค่สีชมพูลายดอกเห่ยๆรึไงวะ อุ๊บบบ. . .”
อุลคิโอร่ายื่นนิ้วชี้มาที่ริมฝีปากข้า เหมือนกันกำลังจะบอกให้สงบสติ
“แก. . .กล้าดียังไงเอาถึงเอามือหยาบๆนั่นมาทำให้ข้าหยุดพูดฟะ !! “
“ชู่ววววว. . .ใจเย็นๆก่อนสิครับกริมจัง หลังจากที่คุณสลบไป คุณอิโนะอุเอะ ก็นำยาถอนพิษมาให้ผมที่สติกำลังเลือนลาง หลังเธอก็พาพวกเรามาที่ห้องพักนี่แหละครับ”
“ชิ. . . ถ้าภารกิจงี่เง่าครั้งหน้ามีอะไรเกี่ยวข้องกับยัยปิศาจนี่อีกข้าจะไม่ไปอยู่ใกล้ยัยนี่เลย”
“ฮ่ะๆๆๆ ผมว่ามันคงเป็นเรื่องที่เธอจำเป็นต้องทำนะครับ สายตาของเธอหลังจากช่วยพาผมกับกริมจังมาที่ห้องแล้ว ดูเศร้ามากเลยล่ะครับ”
“. . .เหอะ”

ข้าเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อครุ่นคิดคำพูดสุดท้ายของยัยนั่นกับสิ่งที่อุลคิโอร่าเพิ่งเล่าให้ฟังเมื่อสักครู่ ยัยนี่ต้องมีอะไรปิดบังอีกแน่ๆ ไม่น่าไว้ใจเลย จนเสียงของอุคคิโอร่าเจื้อยแจ้วขึ้นอีกรอบ ขอเลยละสายตาไปมองคนตาสีมรกตพล่ามต่อ
“. . .แต่ถึงตอนนั้นสติของผมจะเลือนรางก็เถอะ ผมยังจำเสียงที่กริมจังบอกว่า ชีวิตผมเป็นของกริมจังได้อยู่เลย ฟังแล้วมีความสุขจริงๆ . . .โอ๊ยย โอ๊ยยย กริมจังต่อยผมทำไมเนี่ย QwQ”
“แก. . .ทั้งที่ข้าเสี่ยงชีวิตเพื่อสู้กับยัยอสรพิษนั่นจนระบมไปทั้งตัว แกยังมีหน้ามาพูดเรื่องมีความสุขอีก”
“. . .”
“ไปตายซะ ไอ้บ้าอุล ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้ บ้า !! ไอ้. . .อ๊ะ !!”

จุ่ๆอุลคิโอร่าก็โผเข้ากอดร่างบางๆของข้าอย่างแนบแน่น ไอ้นี่สติหลุดไปอีกแล้วรึไงกันเนี่ย ปล่อยข้านะ ปล่อยข้านะโว๊ยยยย !! ( ๐///๐)

“. . .ขอโทษ. . .” สถานะกริมจอว์ : ติดสตั๊น สิบวินาที =[]=!! “ขอโทษนะกริมจัง ทั้งๆที่ผมมีร่างกายที่ดีกว่าคุณ แต่กลับปกป้องคุณไม่ได้เลย”

อุลคิโอร่ากระชับร่างของข้าเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับกลัวว่าข้าจะหายไปไหน แต่ . . . แกฉวยโอกาสข้าอีกแล้วเหรอ ไอ้เอสปาดาร์ลามกนี่

“ กริมจัง ครับ. . .”

เอสปาดาร์ดวงตาสีมรกต ผละร่างสูงสมส่วนนั้นออกจากตัวข้าแล้วจ้องหน้าข้าด้วยสายตาฉายแววบางอย่างที่ลึกซึ้งชวนค้นหา จะว่าไปไอ้หมอนี่พอมองใกล้ๆแล้ว มันก็ดูน่ารักดีนะ . . . เฮ้ย !! นี่ข้าคิดอะไรอยุ่เนี่ยยยยยยย=[]=!!

“ผม รู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยทำอะไรให้กริมจังเลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมรู้สึกว่าหากวันหนึ่งคุณหายไป มันคงเป็นวันที่ทุกข์ทรมานแน่ๆ เพราะฉะนั้นแล้ว . . .”

อุลคิโอร่าเว้นจังหวะหายใจ นัยน์ตาสีมรกตนั่นยังจ้องข้าตาไม่กระพริบ ภายในฉายแววมุ่งมั่นไม่หวั่นไหว สะท้อนเข้ามาในดวงตาของข้า. . .

"เพราะฉะนั้น ได้โปรดหลังจากนี้ไปให้ผมอยู่เคียงข้างกริมจัง ให้ผมได้ปกป้องคุณเถอะนะครับ"
  ๐///๐ !!

ไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร อุลคิโอร่าก็ประกบปากสีหิมะ นั่นลงบนปากอันบอบบางอ่อนนุ่มของข้า . . .ข้ารู้สึกได้ถึงของเหลวบางอย่างกำลังไหลลงคอ ภายในตัวของข้าร้อนเหมือนเพลิงนรกกำลังเผาผลาญ. . . นี่แกทำอะไรข้าอีกฟะเนี่ย ไอ้เอสปาดาร์สมองเสื่อม ?!!! ผ่านไปไม่กี่นาทีอุลคิโอร่าก็ถอนจูบอันแสนเร่าร้อนออกไป แต่รู้ไหม ข้างในตัวข้าไม่ได้หายร้อนตามรสจูบไอ้นี่หรอกนะ !!

“เป็นยังไงบ้างครั้งกริมจัง”
“ยังจะมีหน้ามาถามอีก !! จะเป็นยังไงล่ะวะ บ้าเอ๊ย ! ไอ้น้ำที่ลงคอข้าเมื่อกี้มันอะไรกัน !!” “เห?? ก็นั่นน่ะ ยาที่ทำให้คุณกลายเป็นร่างชายดังเดิมไงล่ะครับกริม. . .คุง ลองมองไปที่ร่างกายคุณดูสิ^___^(aliceta : มือไวไม่รู้เอาเวลาจากไหนเอายาเข้าปากนะอุลคุง = =”)”

หา ??” มือหนาใหญ่ !! ขาอันแข็งแกร่ง !! กล้ามเนื้อสมชาย !! ร่างกายข้า !!! ร่างกายข้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว . . .ฮึกกกก . . .ตะ. . .แต่ว่า ทำไม ข้างในตัวข้ามันยังรู้สึกร้อนเหมือนไฟลวกแบบนี้อยู่ล่ะ หัวใจที่เต้นแรงนี่อีก. . .เกิดอะไรกับตัวข้าอีกล่ะโว๊ยยยยยย

“กริมคุง เป็นอะไรรึเปล่าครับ” อุลคิโอร่าขยับร่างที่สมส่วนแต่บอบบางกว่าร่างของข้าเข้ามาใกล้ อย่างเป็นห่วงหน้าของไอ้หมอนี่เข้าใกล้ข้าขนาดได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันได้. . . ไอ้ความรู้สึก หวิวๆ แบบนี้ มัน. . .อะไรกัน ยิ่งไอ้หมอนี่อยู่ใกล้ ยิ่งรู้สึกว่า . . .”อดทน” ไม่ไหวจริงๆ ผิวที่ขาวราวกับหิมะนั่น ร่างเล็กที่ตอนนี้บอบบางน่าทะนุถนอม ปากที่ถึงจะซีดเผือดแต่ก็แฝงไปด้วยรสหวานน่าลิ้มลอง และนิสัยที่. . .บ้าเอ๊ย ! ข้าไม่อยากจะพูดเลย แต่นิสัยที่เปลี่ยนไปของไอ้หมอนี่ มันน่ารักซะจนทำให้ข้าปั่นป่วนไปหมดแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน เพราะยานี่ หรือ เป็นเพราะ ตัวข้าเองกันนะ . . .

“อุล. . .ออกไปห่างๆข้าเถอะ"
ข้าก้มหน้าพยายามสกัดกั้นอารมณ์บางอย่างที่กำลังพลุกพล่าน และเป็นสาเหตุที่ทำให้ภายในร้อนผ่าวไปหมด
“ไม่ครับ ! กริมคุงเป็นอะไรไป ยานั่นสินะ ยานั่นทำให้คุณไม่สบายใช่ไหม!?”

อุลคิโอร่าโวยวายเหมือนเด็กๆ มือเรียวแข็งแรงสีขาวบริสุทธิ์ยื่นมาจับหน้าผากของข้า ท่าทางของเจ้านี่ดูเหมือนกังวลมากทีเดียว ชิ. . .คนที่ต้องกังวลน่ะ มันเป็นข้า เฟ้ย !

“กริมคุง กริมคุง ทรมานมากรึเปล่า ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมคิดว่าถ้ากริมคุงได้ร่างเดิมกลับมาคงจะดีใจแน่ๆ ผมไม่ควรเอายานั่นให้คุณดื่มเลย คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ”

สองมือของร่างบางโผเข้ากอดลำคอของข้า และในตอนนั้นเองในที่สุด . . .ข้าก็สะกดสิ่งที่เรียกว่า อารมณ์ ไว้ไม่อยู่จริงๆ. . .เสียงกระซิบอ่อยเบาค่อยๆโพล่งออกมาจากลำคอข้า

“อุล. . .แกผิดเองนะ . . .”
“หา? เมื่อครู่คุณว่าอะไรนะครับกริม. . .”

จุ๊บ !

อุลคิโอร่าถึงกับตาโต ตัวแข็งทื่อ เมื่ออยุ่ๆ ข้าก็พุ่งไปจูบริมฝีปากนุ่มนิ่มสีหิมะนั่น จงโทษตัวเองซะเถอะ อุลคิโอร่า ซิเฟอร์ ตอนนี้สติข้ากระเจิดกระเจิงก็เพราะแกมันน่ารักเองนะ !!

[[aliceta :อ๊ะๆ !! ฉากจู๋จี๋ NC . . .เท่าไหร่หว่า= =””” (เจอคนอ่านตบกระเด็นข้อหาขัดจังหวะ) อยากลุยต่อก็คร๊อบเอาเน้อ = =" ]]

คร๊อบๆ Ctrl+A ก้ได้จ้า  >>>>มือแข็งแกร่งของข้าเริ่มซุกซน ค่อยๆเลาะเลื้อยเข้าไปในเสื้อของเอสปาดาร์ร่างบางตรงหน้าผ่านหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อซิกแพ็ค ดำดิ่งเข้าไปเค้นคลึงยอดอกสีชมที่ตัดกับผิวสีหิมะนั่น ทำเอาร่างบางค่อยๆครางออกมา เสียงหวานๆนั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของข้าพลุกพล่านได้ใจไปกันใหญ่ มือที่ยังว่างอยู่อีกข้างก็เริ่มทำหน้าที่ ถอดอาภรณ์ท่อนบนและท่อนล่างที่แสนเกะกะของร่างบางออก โดยปราศจากการต่อต้านใดๆ แต่จู่ๆคำถามบางอย่างก็พุ่งเข้ามาในหัวข้า กิจกรรมทุกอย่างหยุดชั่วครู่ . . .คำถามนั้นถ่ายทอดจากปากของข้า พุ่งถามร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ข้าไม่เคยเป็นมาก่อน. . .เจ็บปวดใจ

“. . .อุล แกไม่รังเกียจข้าบ้างเลยหรือไง ! ข้าเป็นเอสปาร์ดาร์บุรุษเพศ เพศเดียวกันกับแก เป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวข้าเองเท่านั้น ! และที่สำคัญ ข้าคือคนที่คิดจะฆ่าเจ้า ! ทำไมกัน ทำไม เจ้าถึงไม่ขัดขืน ไม่รังเกียจข้า ไม่เคียดแค้นข้า ทำไมกันล่ะอุลคิโอร่าซิเฟอร์ !!! . . .”

ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเอสปาดาร์สองตน จนกระทั่งร่างบางตรงหน้าข้าค่อยๆขยับปาก. . .

“. . .ถึงผมจะจำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับกริมคุง สิ่งที่ผมจำได้หลังจากลืมตาอีกครั้งในโลกนี้คือ ผมรู้จักเอสปาดาร์นามกริมจอว์ แจ็คเกอร์แจ็ค เอสปาร์ดาคนเดียว ที่เพียงเห็นแวบแรกผมก็ตกหลุมรักซะแล้ว. . . ^___^”

“หยุด ! แกอย่ามาล้อเล่นนะอุล ก็ข้าบอกไปแล้วไงว่าข้าเคยคิดจะฆ่าแกนะ ฆ่านะโว้ย ฆ่าน่ะ !!”

ข้าไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ใจของข้ามันเป็นอะไรกันแน่ ไอ้ความเจ็บปวดนี่มันอะไรกันนะ ยิ่งไอ้เจ้านี่พูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรที่ข้าเคยคิดทำร้ายเคยคิดแก่งแย่ง มันยิ่งทำให้ข้าเจ็บลึกมากขึ้นราวกับถูกดาบคมนับพันเล่มเสียบแทง !!?

“. . .แต่สุดท้ายกริมคุงก็ไม่ได้ทำนี่. . .”
“ . . .”
“ดังนั้น แล้วกริมคุงครับ ลืมเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาแล้วมาเริ้มต้นกันใหม่ได้หรือเปล่า ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า ผมรักกริมคุง ผมอยากอยู่เคียงข้างคุณ และอยากเป็นของคุณคนเดียว . . .”

ดวงตาสีเขียวส่องจ้องมามายังข้า พร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนที่ยากจะเห็นหากไม่อยู่ที่นี่มาให้ข้า . . .ทำไมกัน กับคำพูดของคนที่ข้าเคยคิดเกลียดนักเกลียดหนา กลับทำให้ข้าใจสั่นได้ขนาดนี้ อย่าบอกนะว่า ข้าน่ะ . . .
“เฮ้อ . . .”
“หวา. . . กริมคุงทำไมก้มหน้าอีกแล้วล่ะครับ อาการไม่ดีอีกแล้วเหรอ” อุลคิโอร่าลุกพรวดมากระแซะข้าอีกรอบ แต่ข้าคร่อมและจับร่างสมส่วนนั้นกดลงไปกับที่นอนสีชมพูลายดอกเห่ยๆได้ซะก่อน ข้อมือสองข้างของร่างบางถุกมือแข็งแกร่งทั้งสองของข้าพันธนาการไว้เป็นที่เรียบร้อย

“แล้วอย่านึกเสียใจทีหลังล่ะ อุล. . .”

ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประสานเข้ากันอย่างช้าๆ แต่รู้ไหม ครั้งนี้มันหวานฉ่ำกว่าทุกๆครั้ง ลิ้นอุ่นซนของร่างบางค่อยๆตอบรับข้าเป็นระยะๆ จนข้าเผลอปล่อยมือเรียวเล็กของคนตรงหน้า ทำให้มันหลุดจากพันธนาการและเริ่มซุกซนจนได้. . . ข้างหนึ่งก็ล้วงลึกเข้ามาลูบคลำกล้ามท้องแข็งของข้า ส่วนมืออีกข้างก็ ล้วงเข้าไปจับ . . .ของๆตัวเองและขยับไปมาเป็นจังหวะช้าๆ หางตาของข้าเหลือบไปเห็นพอดี จึงดึงมือนั้นมาให้ขยับของๆข้าแทนและก้มลงไปกระซิบข้างๆหูร่างบางผิวสีหิมะเบาๆ

“ใครให้แกทำให้ตัวเองกัน คืนนี้แกต้องปรนนิบัติข้าต่างหากล่ะอุล”

ร่างบางทำตามอย่างว่าง่ายมือเล็กๆนั่นค่อยๆขยับเข้าออกของๆข้าไปมาช้าๆ ทำเอาข้าอารมณ์ปั่นป่วนขึ้นมาอีกแล้ว แต่ถึงกระนั้น ข้าก็ยังแทะโลมไปตามซอกคอขาวๆของร่างเล็กนี่ต่อไป เสียงครางหวาน ของเจ้าตัวเล็กดังออกมาเป็นระยะๆ มือเล็กๆที่ขยับของๆข้าก็เคลื่อนมากอดรัดรอบคอข้าแทน

“กะ กริม คุง. . .ผะ ผม ไม่ไหวแล้ว”
“ฮึ ! ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย อย่าเพิ่งใจเสาะไปสิ”

ข้าไม่สนคำพูดของร่างบางตรงหน้า ลิ้นอ่อนนุ่มของข้ายังคงไล้เลียไปตามยอดอกสีชมพูสวยของร่างเล็ก และ เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนมาถึง จุดยุทศาสตร์ของร่างบาง ตั้งชูชันรอการครอบครอง ข้าค่อยๆใช้ลิ้นไล่วนและขยับปากเข้าออก ทำเอาร่างบางครางดังลั่น มือเล็กๆสองข้างจิกที่ผมสีทะเลสดของข้า อุณภูมิของเราทั้งสองไม่ลดต่ำลงเลย มีแต่เพิ่ม และเพิ่ม ขึ้น รวมไปถึงความเร็วในการขยับปากของข้าด้วย

“อ๊า. . .”

และแล้วของเหลวขุ่นก็ไหลออกมาจากตัวของอุลคิโอร่า แต่ข้าน่ะ ยังไม่เสร็จสักหน่อย !!

“ฮึ ! ต่อไปถึงตาข้าบ้างล่ะนะ อุล”

อุลคิโอร่าโปรยยิ้มให้ข้า และค่อยๆแยกขาทั้งสองออกจากกันอย่างรู้งาน ร่างบางหลับตาพริ้มเหมือนเตรียมรับความสุขจากคนผมฟ้าอย่างเต็มใจ

“คะ. . .ค่อยๆเข้ามานะครับ”
“ฮื่อ. . .จะ เข้าไปแล้วนะ . . .”

ข้าค่อยๆเลื่อนส่วนล่างเข้าไปในตัวของร่างบางช้าๆ อา. . .ข้างในนี่รู้สึกดีชะมัด ทั้งอุ่น และบีบรัดของๆข้าจนใจเต้นไปหมด

“ฮึกกก. . . . กะ กริม คุง ขะ ขยับสิครับ ผะ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ. . .”

คนตรงหน้าครางร้องขอเสียงหลง ข้าค่อยๆขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะ มืออีกข้างก็ขยับของๆร่างบางที่ตอนนี้ตื่นตัวขึ้นมาอีกรอบ ความเร็วเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และแล้ว. . .



“อะ . . .อา. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .”
“ฮึกอ๊ากกกก. . .”

น้ำสีขาวขุ่นของเราทั้งคู่ก็ออกมา เป็นสัญญาณบอกถึงการเสร็จภารกิจ ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า จนข้าและอุล. . .ก็ผล็อยหลับไป แต่รุ้ไหม ครั้งนี้นอกจากข้าจะได้เลือกคำตอบของอิโนะอุเอะแล้ว ข้ายังรู้คำตอบของใจตัวเองด้วย. . .(ล่ะมั้งนะ . . .)
==============================================

โฮกกกกกกกกกกกกกกกก =[]=!!
กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้อัพงานเลย ต้องขออภัยคนที่เคยติดตามอ่านนะคะ ที่ทำตัวเหลวไหลอยู่นาน (นอนนี้ก้จะเหลวไหลอีก 555) พอดีว่างๆแล้วสมองก็ปลอดโปร่งเอื้ออำนวยพอดิบพอดีเลยได้มาอัพงานนี่ล่ะหนอ ถ้าไม่ติดขัดอะไรก้จะแวะมาอัพล่ะเน้อ ยังไงก็ขอกำลังใจท่านผู้อ่านเช่นเคย รอลุ้นภารกิจต่อๆไปของอุลคิโอร่ากับกริมจัง. .  .(อ๊ะ ! ไม่สิตอนนี้เป็น กริมคุ งคนเดิมคืนแล้วนี่นา ) ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่า (^A^)//
ปล. ตอนนี้ข้าน้อยเปลี่ยนนามปากกาอีกแล้วล่ะ เป็น aliceta เจอชื่อนี้โผล่ออกมาก้อย่าได้ตกใจไปนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ  รักท่านผู้อ่านจ้าาาาา ^___^