ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : _ เธอคือ...ผู้ช่วยของโทยะ _
(Sakura’s talk)
งง........
ฉันตรงนี้คือใคร........
“ซากุระมีสองคน อ๊ากกกก!”ตอนนี้อิโนะสติแตกไปแล้ว=__=;;
พรึ่บๆพรึ่บๆป๊อง! เสียงอะไรหว่าแล้วนี่นกสีส้ม...เฮ้ย!โทยะ
“สวัสดีค่ะซากุระท่าทางฉันจะมาช้าไปหน่อยนะ แหะๆ^-^;;”
“กรี๊ดดด! นี่ใครอีกเนี่ยน่ารักจัง*O*”เอ่อ...อิโนะเธอเป็นบ้าอะไรใจเย็นๆหน่อยเด่
“สวัสดีค่ะ ฉันโทยะ มาจากหมู่บ้านทามะ(tama)งาคุเระค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะเอ่อ...”
“ยามานากะ อิโนะ ว่าแต่เธอมาจาก~หมู่บ้านวิญญาณหรอ>~< ไม่เคยได้ยินอ่ะ”
“เอ่อ=.= ...จะว่าอย่างงั้นก็ได้ค่ะแต่ว่าอีกนัยก็หมายความว่าลูกแก้วนะคะ แล้วก็ที่อิโนะไม่เคยได้ยินชื่อหมู่บ้านนี้ก็เพราะหมู่บ้านนี้มันอยู่ในห้วงที่ลึกลับค่ะต้องได้รับอนุญาตจากคนภายในหมู่บ้านถึงจะเข้าไปได้^^”โทยะอธิบาย
“อืม”
“โทยะ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันทำไมฉันถึงมีสองคนอ่ะ”ฉันถามโทยะ
“คือว่า..ซากุระที่คุยกับฉันตรงนี้คือวิญญาณค่ะ^-^”
“ห๊า~!วิญญาณ!”ฉันกับอิโนะพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ค่ะ ซากุระที่นอนอยู่บนเตียงก็คือร่างของซากุระที่ฉันกำลังคุยอยู่^^”
“แบบนี้ฉันก็ตายน่ะสิ”เออฉันออกมาจากร่างแบบนี้ก็ตายนะสิ><
“ไม่ตายหรอกค่ะ มันใจได้100%เล้ย^[ ]^”โทยะท่าทางมันใจมากเลยแต่ฉันสิไม่มันใจเลยอ่ะT^T
“แล้วฉันจะมันใจได้ไงโทยะ”
“ก็เพราะฉันเป็นคนเอาวิญญาณของซากุระออกมาไงคะ^O^”
O[ ]O~!!!!
“ละ..แล้วเอาออกมาทำไมT^T”ใช่ๆเอาออกมาทามมายยยยยยย
“จำได้มั้ยค่ะตอนที่ซากุระเจอฉันครั้งแรก”
“จำได้สิที่เธอบอกว่า ที่นั่นเป็นดินแดนของเธอ”
“ใช่ไงค่ะ แต่ว่ายังสร้างไม่เสร็จ”
“อือ ก็ใช่เธอพูดอย่างนั้นแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันหล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจอ่ะ”เกี่ยวอะไรกับฉันจ๊ะหนูน้อยอยากรู้>.<
“จะอธิบายให้ฟังนะคะ คือว่า ที่หมู่บ้านทามะ ทุกปีจะมีนักเรียนสองคนที่ต้องสร้างดินแดนให้เป็นของตัวเองให้ได้เพื่อเป็นการฝึกวิชาที่เรียนมาทั้งหมด แต่...เพียงนักเรียนคนเดียวคงสร้างไม่เสร็จแน่เพราะฉะนั้นก็จะต้องมีผู้ช่วยซึ่งจะต้องเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติตามที่คาเงะชี้แจงมาให้แล้วตามคุณสมบัติที่ท่านคาเงะให้ฉันมาก็ตรงกับซากุระเลย^^ แบบนี้คุณซากุระก็เลยต้องมาช่วยฉันสร้างดินแดนนี้ไง”โทยะอธิบายยาว~พร้อมกับหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาประกอบด้วย
“แล้วคุณสมบัติที่ว่าเนี่ยคืออะไรบ้าง”
“1.โดดเดี่ยว ไม่มีพ่อแม่ ญาติ พี่น้อง อาศัยอยู่ด้วย”
“นารูโตะไงไม่มีพ่อแม่ ญาติหรือพี่น้องซักคน”แต่ว่าข้อนี้ก็ตรงกับฉันนะ
“2.มีเพื่อนเยอะ อัธยาศัยดี หัวดีในทุกเรื่อง”
“.....”ตรงอีก
“3.ถูกบอกเลิกจากใครซักคนหนึ่ง”
“=.=”จะว่าตรงก็ตรงนะ
“ยัยโหนกถูกใครบอกเลิกO_o”
“เงียบๆยัยหมู-_-“
“อุ๊บ....อ่อยเอี๋ยวอี๋o>*<o”ฉันเอามือปิดปากอิโนะก่อนที่จะถามฉันมากไปกว่านี้
“4.ถึก กล้า บ้า บิ่น”
“=[ ]=” เอ่อ...ตรงล่ะมั้งT^T
“5.เป็นนินจาจากโคโนฮะ อายุ15-18”
“ฉันอายุ 15 พอดีเลย==;;”ตรงอีกแล้ว
“6.ตกบันได”
“.....”ตรงค่ะ
“เนี่ยแหละค่ะคุณสมบัติของคนที่จะช่วยฉันสร้างดินแดนใหม่ได้^^”โทยะพูดอย่างร่าเริง
“ตรงหมดเลยอ่ะ สรุปฉันต้องช่วยเธอหรอ”
“ค่ะ”โฮ้กกกก!
“ฉันก็กินอะไรไม่ได้ทำอะไรไม่ได้หล่ะสิTT[ ]TT”ไม่เอาแบบนี้นะ มันทรมานY.Y
“ไม่หรอกคะ ไม่สังเกตหรอคะว่าทำไมอิโนะถึงเห็นซากุระที่เป็นวิญญาณ”เออเนอะ..
“เออใช่สิทำไมฉันถึงเห็นหล่ะปกติวิญญาณจะไม่มีใครมองเห็นนี่”อิโนะที่อึ้งไปนานเอ่ยถาม
“เอานะฉันจะอธิบายต่อถึงเรื่องการสร้างดินแดนของฉันนะ”
“อือ”ฉันกับอิโนะตอบก่อนที่โทยะจะร่ายยาว
“ผู้ช่วยของฉันหรือซากุระนี่แหละ ไม่จำเป็นต้องมาแบกเสา โบกปูน ตอกตะปูหรอก การช่วยฉันสร้างดินแดนนี้จะเป็นการใช้ชีวิตประจำวันปกติแต่การใช้ชีวิตประจำวันของซากุระทุกวินาทีทุกคำพูดมีค่า!”
“ทุกวินาทีทุกคำพูดมีค่า?”ฉันทวน
“เพราะนั่นคือกุญแจที่จะแก้puzzulนี้ คนที่มองเห็นซากุระทุกคนคือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับpuzzulแล้วpuzzulก็คือแผนการสร้างดินแดน คนที่เห็นซากุระก็เหมือนมีซากุระจริงๆอยู่ด้วยแต่ระวังหน่อยแล้วกันเพราะคนที่ไม่เห็นซากุระน่ะเยอะแยะจะตายไป คนที่คุยกับซากุระก็ระวังจะโดนหาว่าเป็นบ้าหล่ะ ส่วนเธอ..ซากุระ เชิญใช้ชีวิตไปได้ตามปกติเลยอาหารการกิน การจับต้องสิ่งของ เธอทำได้หมด ฉันใช้วิชาลวงตาอัตโนมัติบังพวกที่ไม่เห็นเธอแล้ว^O^”
โทยะอธิบาย
“จริงอ่ะ เพราะฉะนั้นยัยโหนก ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย><”พออิโนะพูดจบ อิโนะก็กระโดดลงมาจากโซฟามากอดฉันทันที-[ ]-
“เฮ้ย!ยัยหมูพอได้แล้ว”
“รู้มั้ยยะ ฉันเป็นคนเอาเธอมาส่งโรงพยาบาลนะเนี่ย”
“อือ แล้วทำไม”
“ไม่ขอบใจฉันหน่อยหรอ ไม่งั้นเธอตายกลายเป็นผีเฝ้าบ้านแล้วนะยะ”อิโนะฉันไม่ตายง่ายๆหรอก!!
“ขอบใจก็ได้”
“ไม่ต้องก็ได้หรอกยังไงก็ต้องขอบใจฉัน-w-“อิโนะเธอนี่มัน…
“โทยะแล้วเธอจะอยู่ที่ไหนหล่ะ”ฉันถาม
“อ๋อ ฉันก็จะไปลองนั่งแก้puzzulที่ดินแดนของฉันก่อนน่ะ^^ ”
“หรอ อืมจ้ะ ว่าแต่เราจะได้เจอกันอีกรึป่าว?”ฉันถาม
“ก็ได้เจอสิแต่ก็บอกไม่ถูกนะว่าจะเจอเมื่อไหร่”โทยะพูดแล้วก็มีนกมาบินรอบๆ...แล้วก็หายไป
“อ้าว!ไปแล้วหรอ-3-“อิโนะพูด
“เออนี่ ของๆเธออ่ะ”เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าจะเอาของให้อิโนะ
“อะไรอ่ะ...”อิโนะลงมือค้น
“เสื้อผ้าที่ฉันสั่งให้ไอ้พี่เวรเอามาให้....ส่วนจดหมาย...--^^^^”อิโนะอ่านจดหมายแล้วก็
แผ่รังสีมรณะออกมา=*=
โครก~คราก
“( ●●)?หิวหรอ”อิโนะหันมาถามฉัน
“ไม่หิวมั้ง-)3(-“ฉันตอบประชด!โธ่!ก็ได้ยินเสียงท้องร้องอยู่...ก็หิวสิยะถามได้
“ไม่หิวหรอ ดีจะได้ไปอาบน้ำนอน^w^”
“เฮ้ย!หิวๆๆไปหาอะไรกินกันเถอะT*T”ดูมันไม่คิดจะง้อเพื่อนเลยนะ
“ฉันเพิ่งกินมา-*-“สรุปจะพาไปป่ะ--**
“เรื่องของเธอ...ไม่รู้ฉันจะลากเธอไปยัยหมู!”แล้วฉันก็ตัดสินใจลากอิโนะออกจากห้องไป
“กรี๊ดดด!ปล่อยๆๆคนมองมาทางนี้หมดแล้ว><”เหวอ ลืมไปว่าฉันเป็นวิญญาณคนหลายคนมองไม่เห็น^ᴗ^;;
“โทษที”ฉันพูดแล้วก็ปล่อยให้อิโนะเดินเองเพราะถึงคนที่มองจะไม่เห็นฉันแต่ฉันเห็นพวกเค้า...
เพราะฉะนั้นฉันก็อายเป็นง่ะ-///-
“นึกออกแล้ว^[ ]^”อยู่ดีๆอิโนะก็ตะโกนขึ้นมา=__=
“เฮ้ย!เป็นไรนึกอะไรออก”
“ฉันลืมโทรไปบอกแฟนแกอ่ะว่าแกตกบันไดเป็นเจ้าหญิงนิทรา^^”อิโนะพูด
“ใครเป็นแฟนฉัน?”คงหมายถึงซาสึเกะล่ะมั้ง
“อ้าวยัยโหนกลืมแฟนตัวเองหรือไงยะ”อิโนะตะโกนคนเดียวอีกแล้วไม่อายหรือไงคนมองอีกแล้วเนี่ย><
“นี่ๆคนมองแล้วเราไปคุยกันที่สวนสาธารณะดีกว่า”ฉันบอกอิโนะ
“ดีๆฉันก็เริ่มอายแล้ว”เริ่มอาย?? หน้าฉาบปูนหรือไงยะฉันอายตั้งแต่ออกจากห้องแล้ว -O-
แล้วเราก็เดินจนมาถึงสวนสาธารณะที่ปลอดคน^^
“ต่อๆเมื่อกี้ถึงไหน อ๋อๆยัยโหนกลืมแฟนตัวเองหรือไงยะ”ดูมันรีเพลย์อีกรอบอีก==
“แล้วแฟนฉันคือใคร??”ตอนนี้ฉันไม่มีแฟนแล้ว...
“ก็ซาสึเกะไงยัยโหนกกกกก>o<~”
“โอ๊ย!น้ำลายเต็มหน้าไปหมดแล้วเล่นตะโกนซะ”
“นี่ๆอย่านอกเรื่องแฟนเธอก็ซาสึเกะไงลืมหรอ?”
“ไม่ได้ลืม...แต่ฉันไม่มีแฟนแล้วซาสึเกะก็ไม่ใช่แฟนฉันแล้วรู้ไว้ซะด้วย!”ฉันตะโกนกรอกหูอิโนะ
“ฉันไม่ได้หูหนวกไม่จำเป็นต้องตะโกนข้างหู...เดี๋ยวนะ...ซาสึเกะไม่ได้เป็นแฟนเธอแล้ว...หมายความว่าไง”ปกติเธอจะมีเซ้นเรื่องพวกนี้นี่น่าจะรู้นะ...เอาเหอะจะอธิบายสั้นๆให้ฟัง
“ก็หมายความว่า...เค้าบอกเลิกฉัน”
“ห๊า~~~~~~!!ไม่จริ๊งงง...เธอโกหกฉ้านน>[]<”อิโนะทำท่ากระโดดห่างตัวฉันแล้วก็ร้องเสียงแหลมจนปวดหู- -
“ไม่ได้โกหก ลองคิดดีๆคุณสมบัติผู้ช่วยของโทยะข้อที่3”
“ข้อที่3 อะไรนะ เอ่อ...ถูกบอกเลิกจากใครซักคนหนึ่ง...หึO.Oหรือว่า...คนนั้นคือ...”
“ถูกต้องอย่างที่เธอคิด...คนนั้นคือซาสึเกะ”
“ไม่จริงอ่ะ ไม่มีหลักฐาน ไม่เชื่อXD”อิโนะเธอน่าจะฉลาดในเรื่องพวกนี้นะทำไมวันนี้เธอถึงโง่หล่ะ== เอ๊ะ...หึหึ-w-
“แล้วถ้าฉันมีหลักฐานหล่ะ”
“อือ ก็จะเชื่อแต่เธอไม่มีหลักฐานนี่”อิโนะเธอมันใจเกินไปแล้วหลักฐานน่ะ ฉันเพิ่งได้เมื่อกี้เอง
“อยากเห็นหลักฐานหันไปข้างหลังสิ-w-“แล้วอิโนะก็หันไปข้างหลังเจอกับ
O[ ]O!!!!!!! << สีหน้าอิโนะ
“เชื่อรึยัง...ซาสึเกะกับแฟนใหม่ คารินไงอยู่ห้อง7น่ะจำไม่ได้หรอ”ฉันถามอิโนะ
“ไม่จริงอ่ะ ฉันตาฝาด เอาใหม่ดูใหม่><-“แล้วอิโนะก็ขนี้ตาเพื่อปรับโฟกัสมุมมองที่ถูกต้องแล้วให้ถูกต้องยิ่งขึ้นเพราะตอนนี้...
ซาสึเกะได้ซื้อสายไหมให้กับคารินแล้วก็หอมแก้มไปทีนึง- -
“O.Oมันจริงหรอเนี่ย ไม่เชื่ออ่ะยัยนั้นมันสวยตรงไหนฟะ--**”อิโนะท่าจะเชื่อแล้ว
“เชื่อแล้วใช่ป่ะยัยหมู”
“เชื่อดิเชื่อมากเลย ซื้อสายไหมให้แถมด้วยหอมแก้มอีก ใครไม่เชื่อก็ฟายแล้ว-O-“
โครก~คราก~(รอบที่2=-=)
“ซากุระไปกินข้างกันเหอะ”
“น่าจะไปกินตั้งนานแล้วถ้าเธอไม่พูดเรื่องไร้สาระนี้อ่ะ น้ำย่อยกัดกระเพาะฉีกแล้วมั้งฉันT^T”
“เออไป พูดมากฉันก็ชักหิวแล้วสิ>.<~”
อิโนะเอามือลูบท้องแล้วก็พาฉันไปกินข้าวโดยมีอิโนะเป็นคนจ่ายตัง อิอิ ก็ฉันไม่ได้เอาเงินไปนี่^^ กินฟรีสุขใจ~
*****
จบอีกตอนแล้ว~><
ตอนนี้ไม่ค่อยมันส์เลยอ่ะ พระเอกข้าน้อยก็ยังไม่โผล่==
จะงงอีกรึป่าวเนี่ย(เขียนเองบางทียังงเองเล้ย)
ถ้างงก็บอกนะคะ จะได้อธิบาย^^(ไอ้นี่เล่นแต่อธิบาย)
อืม กว่าจะเขียนตอนนี้เสร็จกินไปหลายชม.(จริงๆแอบไปนั่งเล่นโอเทลโล่กับน้อง)
แหะๆ เอาเป็นว่าเม้นๆๆนะคะ ^^
เขียนเองปลงเอง== ซาสึเกะหอมคาริน เฮือก!!ข้าน้อยเองก็รับบ่ได้T^T
แต่ว่ามันเป็นบท-*- ซาสึเกะก็ต้องทำ เอิ๊กๆ โปรดเข้าใจน้า^-^
Free Mouse Cursors Code
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น