คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Why did you come to my house? Chapter2
Why did you come to my house? Chapter2
ท่ามกลางผู้คนมากมาย เสียงเพลงที่เปิดดังจนเรียกว่าหนวกหูก็ว่าได้ ดงเฮยังคงอยู่ในอาการซึมเศร้า เค้าพยายามนั่งนึกหาเหตุผลว่าทำไมซีวอนถึงได้บอกเลิกเค้า เค้าดื่มเยอะขึ้น เยอะขึ้นเรื่อยๆจนซองมินที่คอยหันมามองเป็นระยะๆยังอดตกใจไม่ได้ ปกติชวนดงเฮดื่ม เค้าจะดื่มได้ไม่เท่าไหร่ก็แทบจะเมาพับแล้ว
“เรียบร้อยแล้วครับคุณซองมิน”
“อ้อ ขอบใจมาก อ่ะนี่” นอกจากคำขอบใจของซองมินยังมีสินน้ำใจด้วยแบงค์หมื่นวอนหลายใบ
“ขอบคุณครับ อ้อ! มาพอดีเลยครับ”
คยูฮยอนและคิบอมมาถึงที่โต๊ะของซองมิน ผู้จัดการเดินออกมากระซิบบางอย่างกับพวกเค้า
“นี่ลูกค้าวีไอพีของเรา พวกนายต้องดูแลพวกเค้าเป็นอย่างดีนะ”
“ครับ,ครับ” ทั้งคู่ตอบรับ
“สวัสดีครับคุณซองมิน”
“อืม ชั้นอยากให้พวกนายดูแลเพื่อนของฉันหน่ะ เค้าชื่อดงเฮ ชั้นไม่รู้ว่าเค้าไม่สบายใจเรื่องอะไรมา ฝากพวกนายหน่อยนะ” ซองมินสั่งกับทั้งคู่ให้ดูแลดงเฮ ก่อนที่จะหันไปสนุกกับเสียงเพลงต่อ
O_O คิบอมตกใจเมื่อหันมาเจอดงเฮที่นั่งเหม่อลอยพร้อมกับจิบไวน์ในมีอย่างไร้อารมณ์ “คนนี้นี่หน่าที่ร้องไห้อยู่ข้างนอกเมื่อกี้”
สองเพื่อนซี้หลังจากรินเครื่องดื่มลงแก้วของตัวเองแล้วก็แยกกันนั่งขนาบสองข้างของดงเฮ คิบอมก็ดูจะเก้ๆกัง เพราะเค้าเองก็จะรอทำตามคยูฮยอนซะส่วนใหญ่ ส่วนดงเฮเองก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงนั่งเหม่อลอย แก้มขาวทั้งสองข้างยังคงมีรอบของคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่
“คุณดงเฮครับ ดื่มครับ” คยูฮยอนยื่นแก้วมาเพื่อเป็นการชวนดงเฮดื่ม คิบอมเห็นคยูฮยอนทำก็เลยทำตามบ้าง
ดงเฮหันมองซ้ายขวาอย่างงงๆ เค้าไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าทั้งคู่มานั่งขนาบข้างตอนไหน แต่ก็ชนแก้วไปแต่โดยดี
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรอครับ” คยูฮยอนถาม
“เฮ้ออออ ” ไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย มีเพียงแต่เสียงถอนหายใจจากร่างเล็ก ซึ่งทำเอาทั้งคู่ถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเจออาการใบ้กินของดงเฮ
“พวกผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมครับ” คยูฮยอนถามอีกครั้ง
“……….”
( *- -) (- -* ) สีหน้าของทั้งคู่
ไม่ว่าทั้งคู่จะชวนดงเฮคุยอย่างไร เค้าก็ยังคงนั่งนิ่งเฉย ตอนนี้ซองมินไม่ได้อยู่ที่โต๊ะซะด้วย แล้วทีนี้จะปรึกษาใครดีเนี่ย
“เอ่อ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” คยูฮยอนเป็นฝ่ายขอตัวเพื่อออกจากบรรยากาศมาคุ แสนจะอึดอัด ส่วนคิบอมก็ไม่ได้ลุกตามมา
คิบอมนั่งจ้องหน้าดงเฮอยู่อย่างเงียบๆ ซึ่งเจ้าของใบหน้านั้นก็คงไม่รู้สึกตัวว่ามีอีกคนกำลังจ้องเค้าอยู่ เค้าได้แต่พึมพำในใจคนเดียว “คนรวยอย่างเค้ายังมีเรื่องให้ทุกข์ใจด้วยหรือไงกัน สงสัยมีเรื่องเดียว”
“นี่นี่ คุณดงเฮ” คิบอมไม่เรียกเปล่า แต่คราวนี้เค้าสะกิดที่ขาร่างเล็กเบาๆ ซึ่งมันก็ได้ผล ดงเฮหันมา
“คุณทะเลาะกับแฟนมาใช่ม๊า ผมรู้หรอกนะ”
ฉึก! อีตาแก้มแตกนี่ ทำเป็นรู้ทัน o_o
“นายรู้ได้ยังไง” ร่างเล็กไม่ตอบ แต่ถามกลับน้ำเสียงเรียบ
“แสดงว่าใช่หน่ะสิ ทะเลาะกันเรื่องอะไรหล่ะ พอจะบอกผมได้มั้ย เอ..แต่อย่าบอกนะว่าโดนเค้าบอกเลิกอ่ะ ถ้าเป็นผมๆโดนบอกเลิกในวันคริสมัตนะ ผมบ้าตายแน่”
ฉึก! ฉึก! ฉึก! ยิ่งพูดก็ยิ่งแทงใจดำ อีตานี่ เป็นหมอดูรึเปล่าเนี่ยยยย TToTT
“แล้วนายคิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆชั้นควรจะทำไง”
“เฮ้ยย ผมล้อเล่นหน่า หน้าตาอย่างคุณจะอกหักได้ไง จริงมั้ย” คิบอมไม่ถามเปล่า พลางยืนแก้วมาชนกับดงเฮ ซึ่งดงเฮก็ชนแก้วแต่โดยดี เห็นทีงานวันนี้ของเค้าจะไปได้ดีโดยที่ไม่ต้องพึ่งคยูฮยอนแล้วมั้ง พูดถึงไอ้คยูฮยอน มันทำไมไปนานขนาดนี้เนี่ย
“Merry X’mas จ้า ถ้าว่างๆก็แวะไปที่โต๊ะมิ้นได้เลยน้า มิ้นยินดีต้อนรับบบ ” เสียงหวานปนยานคางของซองมินที่กำลังทักทายเพื่อนๆในคลับในระหว่างเดินกลับจากห้องน้ำ แต่เมื่อสายตามาสะดุดที่คยูฮยอนที่กำลังเดินมา ทำให้การทักทายนั้นจบลงแต่เพียงเท่านี้ “อุ๊ยย มิ้นไปก่อนนะ อย่าลืมไปหาที่โต๊ะหล่ะ”
ซองมินรู้สึกว่าตัวเองทั้งถูกชะตาทั้งไม่ชอบขี้หน้าคยูฮยอนอย่างบอกไม่ถูก ตอนอยู่ที่โต๊ะ แม้ว่าเค้าเองกำลังเต้นอยู่ก็ยังแอบเหลือบมองคยูฮยอนเป็นพักๆ อาจจะด้วยมองเพราะความไม่ชอบ หรืออาจจะด้วยมองเพราะความถูกชะตาก็เป็นได้ แต่ตอนที่อยู่ที่โต๊ะนั้นซองมินได้คุยกับคยูฮยอนแค่ให้ดูและดงเฮเท่านั้น นอกนั้นเค้าก็ไม่ได้คุยกับคยูฮยอนแต่อย่างใด ทั้งๆที่เค้าเป็นคนเรียกคยูฮยอนมาดื่มที่โต๊ะเค้าก็มีสิทธิ์ที่จะพูดคุยนี่หน่า เมื่อคิดได้เช่นนั้นร่างเล็กก็รีบย่างสามขุมตามคยูฮยอนแล้วไปยืนดักรอที่หน้าห้องน้ำทันที ไม่นานคยูฮยอนก็ออกมา ร่างเล็กก็แกล้งทำเป็นเดินชนกับอกแกร่งแล้วล้มลง แต่คยูฮยอนก็ประคองไว้ในอ้อมแขนไว้ได้ทัน (ตามแผนเป๊ะ!)
“ท่าทางคุณจะเมามากแล้วนะครับ” ร่างสูงถามคนในอ้อมแขนพร้อมกับจ้องตาใส จู่ๆซองมินก็หน้าแดง นี่เขากำลังเขินใช่มั้ยเนี่ย เอ๊ะ หรือจะเป็นเพราะเมา -///-
เราจะแก้สถานการณ์ยังไงดีเนี่ย โอ๊ะ เอางี้ละกัน เมา แกล้งเมาดีกว่า
“อ๋ายยยย” ร่างเล็กแกล้งทำไวน์ในแก้วหกใส่คยูฮยอน ทำให้ชุดเค้าเปียกเป็นดวงใหญ่เลยทีเดียว
“เฮ้ย คุณ ” คยูฮยอนอุทานออกมา ต่อด้วยบ่นพึมพำรอดไรฟัน “ถ้าไม่ถือว่าเมานะ ฮึ่มมมมม”
“ขอโทด งั้นเดี๋ยวชั้นเช็ดให้น้า >///<”
“อืม” ร่างสูงตอบสั้นๆ จริงๆไม่ว่าจะยังไงเค้าก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษในฐานะที่เค้าเป็นพนักงานในร้าน แต่ในเมื่อซองมินเป็นฝ่ายขอโทษก่อน และขอเช็ดคราบไวน์ให้ เค้าก็เลยปล่อยเลยตามเลย
(. . )
( *///*)
…ยิ่งจ้องก็ยิ่งหล่อ...
ซองมินนิ่งอยู่อย่างนั้น ในอ้อมแขนนั้น คยูฮยอนมองหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะเรียกสติซองมิน “คุณๆ”
“อ้อ อ่า ก็โป่ยช้านโก่นเซ่” (ก็ปล่อยชั้นก่อนสิ - -*) เพื่อความเนียนต้องลากเสียงยาวๆ
“อ่อ ครับ ขอโทษครับ” ร่างสูงปล่อยน้องมิ้นออกจากอ้อมแขนทันที พลางลูบหัวป้อยๆเพื่อเป็นการแก้เขิน (บ้าง)
ซองมินหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูนมเย็นออกมาจากกระเป๋า แล้วบรรจงเช็ดไปที่คราบรอยเปื้อนดวงใหญ่บริเวณหน้าอกของคยูฮยอนอย่างเบามือ เค้าก้มหน้าไปเช็ดไปโดยที่ไม่มองซักนิดว่าเช็ดถูกที่หรือเปล่า
“พอแล้วหล่ะครับ แค่นี้ก็สะอาดแล้ว” เค้าจับมือของซองมินให้หยุดแต่เพียงแค่นั้น
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆ อะไรเนี่ย เกิดมาไม่เคยใจเต้นขนาดนี้มาก่อน นี่เราเป็นอะไรเนี่ย อ้อ เราเมา ที่ใจเราเต้นแรงขนาดนี้เป็นเพราะเราเมาแน่ๆเลย
“อ่อ อื้ม”
“แล้วคุณจะเข้าห้องน้ำมั้ย ผมจะได้รอ เราจะได้เดินกลับไปที่โต๊ะพร้อมกัน คุณเมาจนหน้าแดงขนาดนี้คงเดินกลับไม่สะดวกหรอก”
“-///- ไม่ได้จะมาข่ะ เอ้ย ชั้นว่ากลับโต๊ะเลยดีกว่า ทิ้งดงเฮไว้ป่านนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง”
“ครับๆ ไม่เข้าก็ไม่เข้า”
“เอ้า ดื่มมม หมดเลยน้า” ประโยคคุ้นเคย แต่ตอนนี้มันถูกเอ่ยออกมาจากบอกของดงเฮ เมื่อสิ้นเสียงเค้าก็กระดกของเหลวในแก้วหมดลงอย่างรวดเร็ว และโยกหัวตามจังหวะเพลงพร้อมกับกอดคอของคิบอมอยู่
คยูฮยอนและซองมินที่เพิ่งเดินมาถึงเห็นอาการของดงเฮเปลี่ยนไปถึงกับ
(0_0) (0_0)
( OO)(OO )
(0_0) (0_0)
“นายเน่มานข้าวจายช้านเดจาง นายแก้มแตก เอิ๊ก” ท่าทางของดงเฮคนนี้ต่างกับคนก่อนอย่างสิ้นเชิง
“ดูเหมือนเพื่อนนายจะเข้ากับเพื่อชั้นได้ดีนะเนี่ย” ซองมินเอ่ย “งั้นเอางี้ นายไม่ต้องดูและเพื่อนชั้นแล้ว แต่มาดื่มกับชั้นแทน นายยย เอ่ออ....”
“คยูฮยอนครับ โจคยูฮยอน”
“อื้ม นายคยูฮยอน รินไวน์ให้ชั้นหน่อยสิ” ซองมินหันมาสั่งทันทีที่นั่งลงบนโซฟา การเมาเมื่อกี้หายไปไหนหล่ะเนี่ย
ซองมินและคยูฮยอนชนแก้วและดื่มไปหลายแก้ว มาถึงแก้วนี้คยูฮยอนเป็นฝ่ายชวนซองมิน และเพื่อนๆในโต๊ะ รวมถึงดงเฮ และคิบอมที่ดูจะเข้ากันได้ดีดื่มด้วย
“ดื่มหมดเลยนะครับ” คยูฮยอนกดเสียงเรียบแฝงความเจ้าเล่ห์กับซองมิน
“นายก็ด้วยนะ”
( -)--Y*Y--(- )
คยูฮยอน : คอแข็งอย่างชั้นหน่ะ แค่นี้ไม่สะท้านหรอก แม่กระต่ายสีชมพู
ซองมิน : คิดจะมอมชั้นหรอ ไม่มีทางซะหล่ะ
“รินมาอีก ช้านจาดื่มอีก ดื่มให้มันลืมโลกไปเลย ฮ่าๆๆ” ดงเฮตะโกนเสียงไปทางคิบอม “นายซีวอน นายมันช้ายม่ายล่าย เอิ๊ก”
“พอเถอะครับ ดื่มมากกว่านี้เดี๋ยวจะไม่ไหวเอานะ นี่คุณก็เมามากแล้วหล่ะผมว่า” นายแก้มแตกเตือน
“ใครว่าช้านเมา ฮึฮึ เค้าเรียกว่าไม่เหมือนเดิมต่างหากหล่ะ ” แหน่ะ เล่นลิ้นอีก
ผ่านไปสองชั่วโมง เมื่อร้านปิดแล้ว แต่ทั้งสี่คนยังไม่ออกจากร้าน ผลสรุป
คิบอม (-o-) ง่าวว ง่วงเฟ้ยย
ดงเฮ (_ _ )ZZzzZZ เอิ๊กZZzz
คยูฮยอนและซองมินยังคงแข่งกันดื่มต่อไป ( -)--Y*Y--(- )
“ซองมิน ผมว่าคุณกลับได้แล้วนะ เพื่อนคุณเมาหลับไปแล้วนะเนี่ย” คิบอมหันมาบอกซองมินที่กำลังพยายามจะเอาชนะคยูฮยอนอยู่ สภาพซองมินก็ไม่ได้ต่างอะไรกับดงเฮเท่าไหร่ คนน่ารัก น่ารัก เวลาเมาแล้วมันเป็นอย่างนี้ทุกคนมั้ยวะเนี่ย ส่วนคยูฮยอนไม่ต้องเป็นห่วง สงสัยตอนเด็กๆพ่อแม่ต้องเลี้ยงมันด้วยเหล้าแทนนมแน่ ถึงทนไม่ไหวต้องเอามาปล่อยให้สถานกำพร้าเลี้ยงเนี่ย (คนนะ ไม่ใช่แมวว) คอแข็งชะมัดยาด
“อ่า ก็ด้าย ก็ด้าย เช็กบิล เช้กกกบิลลลลลล” ซองมินยานคาง ดีนะที่คิบอมขัดจังหวะเค้าไว้ก่อน ไม่งั้นตับแข็งตายในคืนนี้แน่นอน คิดจะแข่งกับไอคยู เฮอะ!
เมื่อเช็กบิล ให้ธิปอะไรเสร็จสัพ ทั้งคิบอมกับคยูฮยอนหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จก็พากันพยุงอีกสองชีวิตออกมาอย่างทุลักทุเล ที่เหลืออยู่แค่สองคนก็เพราะ เมื่อทั้งคู่มานั่งซองมินก็หันมาสนใจแต่คยูฮยอน ส่วนดงเฮก็ได้ระบายให้นายแก้มแตกฟังอย่างเต็มที่ (ไหนว่าไม่อยากเล่าไง) คนอื่นเมื่อโดนเมินก็ชิ่งตัวใครตัวมันกันเลย
คยูฮยอนพยายามตั้งสติตัวเอง เค้าคอแข็งก็จริง แต่ดื่มมากขนาดนี้มันก็มีมึนกันบ้างตามวิถีมนุษย์ แล้วยังต้องมาพยุงแม่กระต่ายสีชมพูที่กึ่งเดิน กึ่งคลานอีก ส่วนคิบอมก็ถึงกับต้องแบกดงเฮขึ้นหลัง เพราะรายนั้นหลับไม่รู้เรื่องแล้ว นี่ถ้าโดนลักหลับจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
“เอาไงดีว่ะคยู หลังชั้นจะหักก่อนก็เพราะนายเนี่ย คนไรว่ะ ตัวเล็กแต่หนักชะมัด” คิบอมถามทันทีที่แบกทั้งคู่มาถึงรถสองคันที่เหลืออยู่ลานจอดรถ แน่นอนมันต้องเป็นรถของสองคนนี้ เพราะคิบอมจำรถของดงเฮได้ ส่วนรถสีชมพูจ๋าแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร
“ก็เอาไงหล่ะว่ะ ก็ต้องไปส่งดิ่ สภาพแบบนี้ไม่มีใครขับรถไหวแน่นอน”
“แล้วแกรู้หรอไง ว่าต้องไปส่งที่ไหน”
“เออหว่ะ ถามเอาคงพอรู้เรื่องนะแหล่ะ นี่คุณๆ เดี๋ยวผมจะขับรถไปส่ง คุณพอจะบอกทางได้มั้ยซองมิน” คยูฮยอนก้มหน้าลงถามซองมิน
“ชั้นไม่มีบ้าน” ซองมินตอบสั้นๆทั้งๆที่ตาปิด ไม่มีบ้านแล้วจะไปส่งที่ไหนหล่ะเนี่ย “แต่ชั้นมีคอนโด ฮ่าๆๆ^^”
“ยังจะมามีมุขอีก เดี๋ยวพ่อก็ปล่อยให้นอนตรงเนี่ยซะหรอก –o-” คยูฮยอนคาดโทษ
“เอาหน่า หนักจะตายแล้วนะเว้ย” คิบอมปรามเพื่อน
“คอนโดอะไรหล่ะ ผมจะได้ได้ไปส่งคุณถูก”
“Luxury Crown ยออิโด* ชั้น 49 ห้อง 4915 ซองมินนี่ คีย์การ์ดและกุญแจอยู่ในกระเป๋า คร่อก!” ซองมินเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างละเอียด ตอบเสร็จก็ชิ่งหลับเลย แบบนี่เรียกว่าให้ท่าได้หรือเปล่าเนี่ย
“โห ยออิโด ไม่ได้ใกล้เลยนะเนี่ย ”
“เอาหน่า ไปส่งที่นั่นแหล่ะ ชั้นก็คงต้องไปส่งนายตุ้มเหล็กด้วย ส่งที่เดียวกันเนี่ยแหล่ะ อ่ายย ตัวเล็กนิดเดียวแต่หนักชะมัด เจอกันหน้าคอนโดละกันนะเว้ย อย่าช้าหล่ะ” คิบอมบอกเสร็จก็แบกเจ้าของรถไปที่รถทันที
หลังจากแยกย้ายกับคยูฮยอนคิบอมก็เป็นฝ่ายขับรถของดงเฮพร้อมกับมีเจ้าของรถนั่งหลับอยู่ข้างๆ ระหว่างทางมีการประดับประดาด้วยไฟกระพริบมากมาย ถึงแม้ตอนนี้จะตีสามกว่าแล้วก็ยังเหลือผู้คนบนท้องถนนอยู่บ้าง ก็คงเป็นเพราะว่าเค้าออกมาฉลองวันคริสมัตกัน
คิบอมนั่งคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งรถติดไฟแดง ดงเฮละเมอออกมา
“ซีวอน ชั้นรักนายนะ เอิ๊ก”
คำละเมอของดงเฮทำให้คิบอมอดสงสารไม่ได้ ระหว่างที่อยู่ในร้านดงเฮระบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เค้าฟัง เค้ามีความรู้สึกว่าถ้าเป็นเค้าเองคงจะไม่ทำให้ดงเฮเสียใจเป็นอันขาด ก็ไม่รู้เพราะว่าเหตุผลอะไร ผ่านไปเกือบชั่วโมงเค้าก็ขับรถมาถึงหน้าคอนโดของซองมิน แต่ก็ยังไม่มีวี่แววรถสีชมพูจ๋าของอีกคู่เลย สงสัยคงยังมาไม่ถึง จอดรอก่อนละกัน
“ซีวอนนน อย่าเลิกกันเลยนะ ฮือ ฮือ” ร่างเล็กที่หลับอยู่ละเมออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีน้ำใสไหลอาบแก้มขาวของเค้าด้วย คิบอมจึงยืนมือจะไปเช็ดน้ำตาให้ แต่ก็ต้องชะงัก
ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก เสียงเคาะที่รถ เมื่อหันไปมอง ไอเพื่อนตัวแสบนี่เอง
“ทำไมพึ่งมาถึงว่ะ” คิบอมลดกระจกลงถาม
“ก็นี่อ่ะดิ่ว่ะ เล่นจะอ้วกตลอดทางเลยอ่ะ ชั้นต้องจอดให้ลงไปอ้วกตั้งสามสี่รอบแหน่ะ แล้วจะลงมาได้ยังครับ ผมทั้งหนักทั้งง่วงแล้วครับ คุณคิบอม” คยูฮยอนเบ้หน้าไปทางร่างที่แบกอยู่อย่างหน่ายๆ
ทั้งคู่ทุลักทุเลพอสมควรกว่าจะแบกทั้งคู่ขึ้นคอนโดหรูได้ (แบกขึ้นลิฟต์เน้อ ที่ลำบากก็เพราะว่าคนเมาจะตัวหนักกว่ามนุษย์ปกติทั่วไปประมาณสิบเปอร์เซ็นได้ แล้วอีกข้อคือ คนเมาจะไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกเร็วกว่าคนปกติอีกนะ >< ไม่เชื่อลองถามคนเคยเมาดูก็ได้)
เมื่อเปิดเข้าไปในห้องก็พบว่าข้าวของเครื่องใช้ในห้องนี้กว่าค่อนล้วนเป็นสีชมพู นี่ยังไม่รวมแบ่งเฉดเข้มอ่อนอีกนะ บรรยากาศตกแต่งออกแนวโมเดิร์นบวกความเป็นศิลปะในแนวแอนทีคที่ดูไม่น่าเข้ากันได้ แต่ก็กลับเข้ากันได้ดี (สมัยใหม่ + ของเก่า) ส่วนของโถงรับแขกมีห้องที่เปิดประตูกว้างไว้ ภายในนั้นมีสีน้ำ กระดานวาดภาพ และเฟรมต่างๆ รวมถึงรูปปั้น และแจกันดอกไม้ หุ่นไม้วางอยู่มากมาย ดูแล้วเหมือนกับห้องที่ใช้ในการวาดรูปหรือเขียนแบบ คยูฮยอนเดินนำลิ่วมายังประตูบานสุดท้ายของห้อง เพราะมันน่าจะเป็นห้องนอน แล้วก็ใช่ตามที่เค้าคิด เปิดไปเจอเตียงนอนสีชมพู ตัดกับหมอนสีดำ เมื่อถึงที่ก็จัดแจงทุ่ม ย้ำ ทุ่ม แม่กระต่ายสีชมพูของเค้าลงบนเตียงนุ่ม แล้วเดินออกจากห้องนอนไปทันที ส่วนคิบอมก็ค่อยๆวางดงเฮลงนอนข้างๆซองมิน แล้วเลิกผ้านวมขึ้นมาห่มให้ทั้งคู่ “ราตรีสวัสดิ์ครับ” ก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องตามคยูฮยอนไป เสร็จสิ้นภารกิจเจนเทิ่นแมนแต่เพียงเท่านี้
ระหว่างที่กำลังจะกลับบ้าน คิบอมบอกให้คยูฮยอนระอยู่หน้าคอนโดแปปนึง เค้าขอไปทำธุระซักครู่ แต่ธุระที่ว่าของเค้าก็คือเอาดอกกุหลาบเด็กขายดอกไม้ให้กับดงเฮไปเสียบไว้ที่ที่ปัดน้ำฝนรถของร่างเล็ก ที่ดอกกุหลาบอยู่กับเขา ก็เพราะเขาเก็บมาหลังจากเลิกร้านแล้ว ดงเฮก็เมาจนไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
งานวันแรกของเค้าผ่านไปด้วยดี แค่วันแรกเค้าก็ได้ธิปอย่างเดียวจากซองมินเป็นแสนวอนเลยทีเดียว คยูฮยอนก็เช่นกัน ส่วนคนอื่นๆได้แค่ไม่กี่หมื่นวอนเท่านั้น อาจเป็นเพราะซองมินถูกอกถูกใจกับสองหนุ่มนี่ก็เป็นได้ จะว่าไปงานนี้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะเนี่ย
เช้าแล้วจ้า !!
RingRingRing!! RingRingRing!!
RingRingRing!! RingRingRing!!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่อย่างนั้นเพราะไม่มีคนรับสาย ขัดกับจังหวะของการนอนพักผ่อนในอากาศดีดียามสายแบบนี้ที่สุด เจ้าของเครื่องเมื่อรู้ตัวว่าเป็นของตัวเองก็ควานหาโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงอย่างคุ้นเคย แต่ก็ไม่เจอ
RingRingRing!! RingRingRing!!
RingRingRing!! RingRingRing!!
“เออๆ รู้แล้วเว้ยยย” ซองมินยังคงควานหาทั้งๆที่ตายังสะลึมสะลือไม่ตื่นดี ในที่สุดก็เจอมันอยู่ในกระเป๋าที่วางอยู่ปลายเท้าข้างๆเตียงที่เค้าใช้เท้าเขี่ยขึ้นมาอย่างขี้เกียจ
RingRingRin… “ฮัลหล่ะ ” แต่พอจะกดรับสายก็ตัดไปเสียแล้ว
“อารมณ์เสีย รบกวนเวลานอนที่สุด อึ่มมมมมม” บ่นเสร็จก็จัดแจงยืดเส้นยืดสาย กางแขนกางขาจนสุดบนเตียงสวยเหมือนเคย แต่เอะ ทำไมรู้สึกว่าเตียงมันแคบลง
( . .) ( -)ZZzzZZ
เมื่อหันมาอีกข้างก็ถึงกับตกใจเมื่อเจออีกร่างนึงนอนหันหลังคลุมโปงโผล่มาแต่ไรผม
( !OoO) ( -)ZZzzZZ
“อ๊ากกกกกก นายเป็นคร้ายยยย พลั่ก” ซองมินไม่พูดเปล่า แต่แทรกลูกถีบเข้าที่กลางหลังของอีกคนที่นอนอยู่จนถึงกับกระเด็นตกเตียงเลยทีเดียว
เพิ่มเติมเล็กน้อย
- ยออิโด
ยออิโด เป็นเกาะที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติริมฝั่งแม่น้ำฮัน ที่ปัจจุบันมีบรรดาตาตึกสูงของบรรดาบริษัททางการเงิน ธนาคาร ตลาดหลักทรัพย์ สำนักงานของบริษัทและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับทางเศรษฐกิจ รวมถึงสถานีโทรทัศน์ทุกช่องของเกาหลี ตึกแฝดLG รวมถึงตึก63ที่น่าจะคุ้นหูกันดีด้วย จึงมีผู้เปรียบเทียบเกาะยออิโดนี้เป็น “แมนฮัตตันของกรุงโซล” ถ้าจะให้เห็นภาพชัดๆก็คล้ายกับย่านสีลมของบ้านเรา จะต่างกันก็ตรงที่เกาะยออิโด อาคารต่างๆไม่ได้ตั้งแออัดเหมือนสีลม และมีบรรยากาศร่มรื่นของสวนสาธารณะอยู่ด้วย (ข้อนี้ขอคอนเฟิร์ม^^)
- ข้อมูลดีดีจาก หนังสือใครๆก็ไปเที่ยวเกาหลี
- จากตอนที่แล้ว
- บาร์ผู้ชาย
คนที่อ่านหลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่าบาร์ผู้ชายคืออะไร ถ้าจะนึกให้ง่ายก็ให้นึกถึงบาร์ที่พวกตาแก่ หรืออาเสี่ยชอบไปเที่ยวแล้วมีสาวสวยมานั่งข้างกาย แต่ให้กลับกันเป็นผู้ชายแทน โดยผู้ที่เที่ยวจะแตกแต่งกันก็ตรงที่ ไม่ได้มีแค่ผู้หญิงเท่านั้น เพราะรวมไปถึงผู้ชาย ย้ำว่าผู้ชาย เก้ง กวาง ละมั่ง ละอง (ตุ๊ด เกย์ บลาๆๆ) เพราะพวกเขาสามารถที่จะกอด จะหอมแก้ม หรือใครใจกล้าหน่อยก็จะจูบกับเด็กที่ตัวเองเรียกมาก็มี ย้ำว่าพวกที่กล้าเท่านั้นนะ แต่ส่วนมากจะน้อย คนที่มาเที่ยวก็มีทั้งสาวสวยราวพริตตี้ พนักงานออฟฟิต เด็กแว้น- -* รวมไปถึงชะนี้ช้างน้ำ (อ้วน) หรือพวกที่ด้อยทางด้านหน้าตาในชีวิตจริง เพราะที่นี่คุณไม่ได้ให้ผู้ชายมาเลือก แต่ที่นี่คนที่มาเที่ยวมีสิทธิ์ชี้นิ้วเลือกผู้ชายที่มายืนเป็นหน้ากระดานได้ตามความพอใจ โดยที่เค้ามาสามารถปฏิเสธคุณได้ ไม่ว่าคุณจะมีหน้าตาหน้ากลัวเพียงใด พวกที่มาทำงานพวกนี้ก็จะเป็นชายหนุ่มหน้าตารูปร่างดีเลยทีเดียว บางที่นี่หล่อระดับพระเอกก็มีนะ ยิ่งถ้าพูดจาเก่งอย่างที่ยูฮยอนบอกก็จะทำให้ลูกค้ารู้สึกสนุกไปด้วยก็อาจจะได้ธิปเยอะอีก
ในแต่ละคืนพนักงานหนุ่มเมื่อมีคนเรียกนั่ง อย่างที่ซองมินเรียกคยูฮยอนและคิบอม จะต้องเสียให้ทั้งคู่อย่างน้อยหนึ่งดื่ม เป็นอย่างต่ำ ตามมาตรฐานที่ร้านกำหนดไว้ให้ เช่น ร้านPiano กำหนดไว้ที่ดื่มละ 2หมื่นวอน เมื่อมีลูกค้าเรียกนั่ง พนักงานที่ถูกเลือกก็จะได้อย่างน้อยแล้ว 2หมื่นวอน ส่วนใครถูกใจจะให้มากกว่าหนึ่งดื่มก็ได้ สี่ ห้า หรือสิบก็คูณ 2หมื่นเข้าไป นั่นคือค่าแรงในแต่ละคืนที่จะได้ ไม่รวมธิป
โดยส่วนใหญ่ร้านหรือคลับที่เปิดให้บริการประเภทนี้จะไม่สนับสนุนให้มีการซื้อขายบริการทางเพศไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ส่วนมากที่เราจะเคยได้ยินกันมาว่าเที่ยวแบบนี้แล้วจะได้คู่นอนนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตกลงของเจ้าตัว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับทางร้านแต่อย่างใด เพราะฉะนั้นพวกที่ทำงานประเทนี้ไม่ใช่คนที่ขายบริการอย่างที่เราเข้าใจทั้งหมด เป็นแค่บางคนเท่านั้น แต่ก็อย่างที่โบราณว่าแหล่ะ ว่าปลาตายตัวเดียวเหม็นไปทั้งกระด้ง (ใช่ป่าวหว่า) เอาเป็นว่าทำนองนั้นละกันจ้า อ้อ อีกอย่าง อย่าเพิ่งเอาสองพระเอกของเราไปรวมในกลุ่มน้อยที่เพิ่งกล่าวถึง ยกเว้นเจ้าตัวจะตกลงเอง อิอิ^^
- กึ่ม
คำนี้เป็นคำกริยา ของหมู่นักเที่ยว กึ่มเป็นอาการของคนที่ดื่มแอลกอฮอลไปถึงจุดระหว่าง ความปกติ(คือไม่เมา) กับความเริ่มจะไม่ปกติ (เมานั่นเอง) ให้เข้าใจง่ายๆก็ยกตัวอย่างเช่น คนที่เพิ่งตื่นนอน ที่ยังคงมีความง่วง และ ความตื่นตัวเมื่อตื่นนอนไว้ อาการระหว่างที่เราเพิ่งตื่นเนี่ยแหล่ะ ที่จะเอามาเปรียบเทียบกับอาการกึ่มได้เห็นภาพที่สุด
แต่ กึ่ม นี้ไม่ได้แปลว่าเมาแต่อย่างได้ แปลว่าได้ที่แล้วประมานนั้นเนอะ แต่ถ้าใครเมื่อถึงจุด กึ่ม แล้วดื่มต่อเข้าไปเรื่อยๆอีกก็จะก้าวย่างเข้าสู่อาการ เมา ต่อด้วย เมามาก เมาเวอร์ เมาได้อีก เมาเป็นหมา หรืออะไรก็ได้ตามความเข้าใจเจ้าค่า
อีกนิดนึง คำที่ดงเฮพูดว่า “ไม่เมาแต่ไม่เหมือนเดิม” นี่ก็เป็นอีกคำที่ฮิตในหมูนักเที่ยว ส่วนมากคนที่พูดแบบนี้ร้อยละ98 จะเป็นคนที่เมาแล้วจริงๆ ส่วนอีก2ที่เหลือก็เป็นพวกที่ตอบเพื่อแอ๊บสวยเข้าสังคม แต่จริงๆไม่เมาซักนิ๊ด อย่างเช่น
“เฮ้ ละมุด เมาหรือยัง?”
“อ้าวเห็ด ละมุดไม่ม๊าววว แต่ม่ายเหมือนเดิม”
ประมาณเน้
ข้อมูลไร้สาระ แต่รู้ไว้ก็ไม่เสียหายนะค่ะ
-ข้อมูลทั้งสองข้อจากประสบการณ์ชีวิตจริง *-*
ความคิดเห็น